도구

도구

라틴어 문장 검색

Quamvis enim diversitas naturarum in Christo sit, divinae scilicet et humanae;
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 28:10)
Sicut enim in uno Deo tres personae sunt et una substantia, ita econtrario in Christo duae sunt substantiae, humana scilicet ac divina, sed una in duabus substantiis vel naturis persona.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 28:18)
Alia est enim persona Patris, alia Filii, etc. Sicut ergo in Deo una est substantia, sed diversae personae, ita econtrario in Christo una est persona, sed diversae substantiae, divina, ut dictum est, atque humana, quarum nequaquam una in alteram est mutata, sed utraque propriam naturam retinet in illa unione personae, et ambae in naturis suis permanent impermistae.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 28:22)
Haec in praesentiarum de divina potentia, vel quae ad eam pertinent, dicta sufficere arbitror.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 29:8)
Unde et Dei Filius, Dei virtus, et Dei sapientia, hoc est ea vis divinae potentiae, qua cuncta sapit, hoc est veraciter discernit, ut in nullo, ut dictum est, errare possit, nec quidquam ejus obsistere queat cognitioni.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 30:5)
Nihil quippe nisi ex divinae dispositionis ordinatione contingere potest.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 30:8)
inopinatum quantum ad nos vel creaturarum naturam intelligunt, non quantum ad divinae providentiae dispositionem.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 30:13)
Illud bonum cujus participatione sunt bona caetera, non propter aliud, sed per semetipsum bonum est. Quod divinam etiam providentiam vocamus.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 32:13)
Nihil fit quod non ex aliqua providentia saltem divina proveniat, nec tamen ideo penitus eos errare dicimus, qui casu plurima fieri profiteantur, quantum ad nostram, ut dictum est, incertitudinem.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 32:16)
nullatenus hic divinae majestatis, sed creaturarum tantum naturam attendunt.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 32:18)
Qui etiam cum ea quae per miracula fiunt impossibilia dicunt, vel contra naturam fieri pro fitentur, ut virginem parere, vel caecum ulterius videre, profecto ad usitatum naturae cursum, vel ad primordiales rerum causas respiciunt, non ad excellentiam divinae potentiae, quam videlicet constat ex propria natura quidquid decrevit posse, et praeter solitum ipsas rerum naturas quocunque modo voluerit permutare.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 32:19)
Ex quo liquidum est, ut jam non semel meminimus, philosophorum tractatus, per quos maxime rerum naturae vestigantur, ita creaturarum naturis et earum usu quotidiano contentos esse, ut summam illam divinae potentiae naturam, quae universis imperat naturis, et cujus voluntati obtemperare proprie naturam dicendum est, vix aut nunquam attingere audeant, sed omnes earum regulas infra eam, aut extra eam penitus consistere.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 33:1)
Unde cum aliquid possibile vel impossibile, id est naturae consentire vel repugnare dicunt, juxta solam creaturarum facultatem, non divinae potentiae virtutem haec metiuntur.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 33:2)
Quod et fortassis ad sequentia praenotari necessarium fuit, ubi videlicet juxta illam veterem, ut ait philosophia, querelam, videntur omnia secundum divinae providentiae incommutabilitatem ex necessitate contingere.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 33:4)
De quo et nunc nobis superest disserere, cum hoc maxime ad divinam constet sapientiam pertinere.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 34:1)

LOGIN

로그인

회원가입

SEARCH

MENU NAVIGATION