도구

도구

라틴어 문장 검색

Invenio tamen, inquit, "non paucis in locis 'nostri' atque 'vestri' dictum, non 'nostrum' aut ' vestrum.
(아울루스 겔리우스, 아테네의 밤, Liber Vicesimus, VI 4:1)
Dubium porro, inquit, non est, quin eodem haec omnia casu dicantur:
(아울루스 겔리우스, 아테네의 밤, Liber Vicesimus, VI 8:1)
Nihil hercle, inquit, mihi de ista re in mentem venit, nisi auctoritas quaedam vetustatis non nimis anxie neque superstitiose loquentis.
(아울루스 겔리우스, 아테네의 밤, Liber Vicesimus, VI 13:1)
Et inportunissime, inquit, fecerunt, qui in plerisque Sallusti exemplaribus scripturam istam sincerissimam corruperunt.
(아울루스 겔리우스, 아테네의 밤, Liber Vicesimus, VI 15:1)
Luna, inquit Annianus, nunc videlicet senescit;
(아울루스 겔리우스, 아테네의 밤, Liber Vicesimus, VIII 4:3)
Cum quaereremus quae alia item senescente luna tabescerent, Nonne Lucilium, inquit, nostrum meministis dicere:
(아울루스 겔리우스, 아테네의 밤, Liber Vicesimus, VIII 5:1)
Id etiam, inquit, 'multo mirandum est magis, quod apud Plutarchum in quarto In Hesiodum Commentario legi:
(아울루스 겔리우스, 아테네의 밤, Liber Vicesimus, VIII 8:1)
Aut erras, inquit, adulescens, aut ludis;
(아울루스 겔리우스, 아테네의 밤, Liber Vicesimus, X 3:3)
Ex Ennio ergo, inquam, est, magister, quod quaero.
(아울루스 겔리우스, 아테네의 밤, Liber Vicesimus, X 4:1)
Cum hos ego versus Ennianos dixissem, Credo, inquit grammaticus, iam tibi.
(아울루스 겔리우스, 아테네의 밤, Liber Vicesimus, X 6:1)
Eas igitur tu quoque, inquit, et discas unde Ennius didicit.
(아울루스 겔리우스, 아테네의 밤, Liber Vicesimus, X 6:3)
quem qui elegantius, inquit, loquuntur 'sequestrem' appellant.
(아울루스 겔리우스, 아테네의 밤, Liber Vicesimus, XI 3:2)
non quod fictarum personarum ludibria ad regnum adipiscendum subornarentur (etenim temporibus antiquis et recentioribus hoc interdum contigerat), neque quod in mentem venire potuisset homini tam vili et abiecto ut tantam rem susciperet et amplecteretur (etenim magnae cogitationes et sublimes quandoque in infimae conditionis homines influunt, praesertim quando inebriati fuerint vulgi sermonibus), sed hoc (inquam) illud est, quod minime videtur probabile, sacerdotem istum, cui omnino ignota erat persona vera ad cuius exemplar persona falsa efformanda essent, ullo modo in animum inducere potuisse ut actorem fabulae suae edocere speraret, vel gestu externo vel in praeteritis vitae suae et educationis actis et accidentibus recensendis, vel in idoneis responsis ad quaestiones quas verisimile erat ei propositas fore, vel similibus, ulla ex parte ad vividum imaginem eius quem personandum susceperat commode exprimere.
(FRANCIS BACON, HISTORIA REGNI HENRICI SEPTIMI REGIS ANGLIAE, CAPITULUM SECUNDUM 2:4)
Primo a supplice afflicta et viduata assumpta est in thorum regis, regis inquam coelibis quique inter viros aetatis suae fuerat pulcherrimus.
(FRANCIS BACON, HISTORIA REGNI HENRICI SEPTIMI REGIS ANGLIAE, CAPITULUM SECUNDUM 9:2)
Sub initiis enim regni sui paternis consiliis regebatur (consiliis inquam, non consiliariis, cum pater eius consiliariis fere non usus sit, sed ipse sibi pro concilio esset, nec virum quenquam prudentiorem iuxta se haberet), atque illum regem patrem suum satis sciebat Carolus bellis Italicis aversum fuisse, et in Britanniam oculos suos coniecisse.
(FRANCIS BACON, HISTORIA REGNI HENRICI SEPTIMI REGIS ANGLIAE, CAPITULUM TERTIUM 2:3)

LOGIN

로그인

회원가입

SEARCH

MENU NAVIGATION