도구

도구

라틴어 문장 검색

— Nonne, inquit, beatitudinem bonum esse censemus?
(보이티우스, De philosophiae consolatione, Liber Tertius, XIX 3:19)
Nam cur rogati sponte recta censetis
(보이티우스, De philosophiae consolatione, Liber Tertius, XXII 13:1)
— Quod uero quisque potest in eo ualidus, quod uero non potest in hoc imbecillis esse censendus est. — Fateor, inquam.
(보이티우스, De philosophiae consolatione, Liber Quartus, III 1:11)
Sicut enim eum qui pedibus incedens ad eum locum usque peruenire potuisset quod nihil ulterius peruium iaceret incessui ambulandi potentissimum esse censeres, ita eum qui expetendorum finem quo nihil ultra est apprehendit potentissimum necesse est iudices.
(보이티우스, De philosophiae consolatione, Liber Quartus, III 2:22)
— Quid si eidem misero, qui cunctis careat bonis, praeter ea quibus miser est malum aliud fuerit adnexum, nonne multo infelicior eo censendus est cuius infortunium boni participatione releuatur?
(보이티우스, De philosophiae consolatione, Liber Quartus, VII 3:7)
Num igitur ea mentis integritate homines degunt ut quos probos improbosue censuerunt eos quoque uti existimant esse necesse sit?
(보이티우스, De philosophiae consolatione, Liber Quartus, XI 4:5)
— Nonne igitur bonum censes esse quod prodest?
(보이티우스, De philosophiae consolatione, Liber Quartus, XIII 1:15)
— Nequaquam, uerum uti est ita quoque esse optimam censet.
(보이티우스, De philosophiae consolatione, Liber Quartus, XIII 1:24)
Nam si ineuitabiliter euentura censet quae etiam non euenire possibile est, fallitur, quod non sentire modo nefas est sed etiam uoce proferre.
(보이티우스, De philosophiae consolatione, Liber Quintus, V 5:2)
Si igitur uti rationis participes sumus ita diuinae iudicium mentis habere possemus, sicut imaginationem sensumque rationi cedere oportere iudicauimus sic diuinae sese menti humanam summittere rationem iustissimum censeremus.
(보이티우스, De philosophiae consolatione, Liber Quintus, IX 2:11)
Quod igitur temporis patitur condicionem, licet illud, sicuti de mundo censuit Aristoteles, nec coeperit umquam esse nec desinat uitaque eius cum temporis infinitate tendatur, nondum tamen tale est ut aeternum esse iure credatur.
(보이티우스, De philosophiae consolatione, Liber Quintus, XI 1:8)
Calidius, qui censebat, ut Pompeius in suas provincias proficisceretur, ne qua esset armorum causa:
(카이사르, 내란기, 1권 2:4)
ipsi autem suos ordines servare neque ab signis discedere neque sine gravi causa eum locum, quem ceperant, dimitti censuerant oportere.
(카이사르, 내란기, 1권 44:6)
Plerique censebant, ut noctu iter facerent:
(카이사르, 내란기, 1권 67:2)
Eadem ratione privatim ac publice quibusdam civitatibus habitis honoribus Tarracone discedit pedibusque Narbonem atque inde Massiliam pervenit.
(카이사르, 내란기, 2권 21:16)

LOGIN

로그인

회원가입

SEARCH

MENU NAVIGATION