도구

도구

라틴어 문장 검색

ita nec Deus cum aliqua ejus nova fuerit disponere, ideo mutari dicendus est, quamvis novi operis vel mutationis rerum quaedam ipse sit causa vel auctor.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 25:10)
Nihil enim locale est, vel localiter contineri potest, nisi quod sui interpositionem circumstantium rerum distantiam intervalli potest facere, veluti si alicui continuo corpori stylus vel corpusculum aliquod inseratur, statim per ejus interpositionem necesse est aliquam intervalli distantiam fieri inter particulas circumstantes, quae post ad invicem continuatae fuerant.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 25:15)
sicque per operationem vegetandi ac sentiendi singulis membris tota insit ut singula vegetet, et in singulis sentiat, ita Deus non solum in omnibus locis, verum etiam in rebus singulis per aliquam suae potentiae efficaciam semper esse dicendus est;
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 26:12)
Anima quippe spiritualis quaedam et simplex essentia est, caro autem humana res, corporea et ex membris composita.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 27:5)
Sicut ergo anima et caro in unam ad invicem conjunctae personam, in propriis naturis sic discretae permanent, ut nequaquam haec in illam commutetur, alioquin duae res nequaquam dicerentur, ita et divinitas humanitati conjuncta, hoc est humanae animae simul et carni in unam personam sociata, nequaquam in ejus naturam convertitur, ut videlicet spiritualis illa substantia Dei, quae hominem assumpsit, in illam corpoream commutetur substantiam, cum hoc penitus ipsum permaneat ipsa quod prius erat.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 27:9)
Homo quippe res corporea est, et membris composita ac dissolubilis.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 27:12)
Deus vero nec corporea res est, nec partibus constat ut dissolvi possit.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 27:13)
Absit autem ut aliquam rem Deum esse ponamus, quae non semper exstiterit, aut non semper Deus fuerit!
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 27:16)
Secundum quam quidem unionem personae, cum Deus homo factus dicitur, aut aliud quam primitus fuerit esse conceditur, non hoc ex mutatione substantiae, sed unitate personae intelligendum, quia videlicet Deus hominem sibi in unam personam conjunxerit, et rem alterius naturae in hanc unionem sibi sociaverit.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 29:3)
Casus est inopinatus rei eventus, ex confluentibus causis propter aliud incoeptis proveniens:
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 30:12)
et in rerum praefixum est institutione, unde haec scire possemus.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 30:17)
In libero quippe arbitrio, ejus rei, quae inde contingit, intentio praecedit;
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 31:3)
Qui etiam juxta philosophos cum ea naturae incognita dicunt quae casu proveniunt, hoc est nullam rei naturam ad hoc praecognoscendum sufficere, ut inde certa queat esse;
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 32:17)
Qui si nunc quoque hominem ex limo terrae formaret, vel feminam de costa viri produceret, sicut in primis actum est parentibus, nemo utique esset qui contra naturam vel praeter naturam id fieri non censeret, eo, ut dictum est, quod primordialium causarum institutio ad hoc minime sufficere posset, nisi Deus praeter solitum propria voluntate vim quamdam rebus impartiret, ut hoc inde fieri posset, qua videlicet voluntate et ex nihilo cuncta potuit creare.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 32:20)
Ex quo liquidum est, ut jam non semel meminimus, philosophorum tractatus, per quos maxime rerum naturae vestigantur, ita creaturarum naturis et earum usu quotidiano contentos esse, ut summam illam divinae potentiae naturam, quae universis imperat naturis, et cujus voluntati obtemperare proprie naturam dicendum est, vix aut nunquam attingere audeant, sed omnes earum regulas infra eam, aut extra eam penitus consistere.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber tertius 33:1)

LOGIN

로그인

회원가입

SEARCH

MENU NAVIGATION