도구

도구

라틴어 문장 검색

qui vero imaginem ipsam eloquentiae divina quadam mente conceperit, quique illam (ut ait non ignobilis tragicus) reginam rerum orationem ponet ante oculos, fructumque non ex stipe advocationum sed ex animo suo et contemplatione ac scientia petet perpetuum nec fortunae subiectum, facile persuadebit sibi, ut tempora, quae spectaculis, campo, tesseris, otiosis denique sermonibus, ne dicam somno et conviviorum mora conteruntur, geometrae potius ac musico impendat, quanto plus delectationis habiturus quam ex illis ineruditis voluptatibus.
(퀸틸리아누스, 변론 가정 교육, Liber I 419:1)
est igitur frequentissimus finis, rhetoricen esse vim persuadendi.
(퀸틸리아누스, 변론 가정 교육, Liber II 212:3)
qui, cum longe sit a voluntate infamantium oratoris officia, finem artis temere comprehendit, dicens esse rhetoricen persuadendi opificem, id est πειθοῦσ δημιουργόν;
(퀸틸리아누스, 변론 가정 교육, Liber II 213:2)
Cicero pluribus locis scripsit, officium oratoris esse dicere apposite ad persuadendum.
(퀸틸리아누스, 변론 가정 교육, Liber II 214:3)
in rhetoricis etiam, quos sine dubio ipse non probat, finem facit persuadere.
(퀸틸리아누스, 변론 가정 교육, Liber II 215:1)
verum et pecunia persuadet et gratia et auctoritas dicentis et dignitas, postremo aspectus etiam ipse sine voce, quo vel recordatio meritorum cuiusque vel facies aliqua miserabilis vel formae pulchritudo sententiam dictat.
(퀸틸리아누스, 변론 가정 교육, Liber II 215:2)
nam et Manium Aquilium defendens Antonius, cum scissa veste cicatrices, quas is pro patria pectore adverso suscepisset, ostendit, non orationis habuit fiduciam sed oculis populi Romani vim attulit, quem illo ipso aspectu maxime motum in hoc, ut absolveret reum, creditum est.
(퀸틸리아누스, 변론 가정 교육, Liber II 216:1)
quae si omnia persuadent, non est hic, de quo locuti sumus, idoneus finis.
(퀸틸리아누스, 변론 가정 교육, Liber II 218:2)
ideoque diligentiores sibi sunt visi, qui, cum de rhetorice idem sentirent, existimaverunt eam vim dicendo persuadendi.
(퀸틸리아누스, 변론 가정 교육, Liber II 219:1)
a quo non dissentit Theodectes, sive ipsius id opus est, quod de rhetorice nomine eius inscribitur, sive, ut creditum est, Aristotelis, in quo est, finem esse rhetorices ducere homines dicendo in id, quod actor velit.
(퀸틸리아누스, 변론 가정 교육, Liber II 219:3)
persuadent enim dicendo vel ducunt in id quod volunt alii quoque, ut meretrices, adulatores, corruptores.
(퀸틸리아누스, 변론 가정 교육, Liber II 220:2)
at contra non persuadet semper orator;
(퀸틸리아누스, 변론 가정 교육, Liber II 220:3)
atqui non multum ab hoc fine abest Apollodorus, dicens iudicialis orationis primum et super omnia esse persuadere iudici et sententiam eius ducere in id, quod velit;
(퀸틸리아누스, 변론 가정 교육, Liber II 221:1)
nam et ipse oratorem fortunae subiicit, ut, si non persuaserit, nomen suum retinere non possit.
(퀸틸리아누스, 변론 가정 교육, Liber II 221:2)
cui Socrates persuadendi, non docendi concedit facultatem.
(퀸틸리아누스, 변론 가정 교육, Liber II 227:2)

LOGIN

로그인

회원가입

SEARCH

MENU NAVIGATION