-
Prior omnium creata est sapientia, et intellectus prudentiae ab aevo.
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 35:3)
-
Obscure quaedam dicta densissimam caliginem obducunt, quod totum provisum esse divinitus non dubito, ad edomandam labore supebiam, et intellectum a fastidio revocandum, cui facile investigata plerumque vilescunt. Item:
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 50:5)
-
sed quia sciunt inimicam esse naturae apertam nudamque expositionem sui, quae sicut vulgaribus hominum sensibus intellectum sui vario rerum tegmine operimentoque subtraxit, ita a prudentibus arcana sua voluit per fabulosa tractari.
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 51:12)
-
Ex hac itaque Macrobii traditione clarum est quae a philosophis de anima mundi dicuntur, per involucrum accipienda esse.
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 52:1)
-
Unde et spiritus sapientiae sive intellectus, sive scientiae dictus est. Quod vero dictum est, Mens agitat molem, hoc est totius mundanae fabricae quantitatem quasi cuncta in mundo vivificet aut moveat, superius expositam Platonis sententiam prosequitur de spiritu Dei, quod scilicet cuncta optime disponit, ...
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 54:14)
-
In intellectu sacrae Scripturae respui non debet quidquid sacrae fidei non resistit.
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 58:4)
-
Sicut enim ex uno auro alii murenulas, alii annulos, alii dextralia ad ornamentum faciunt, ita ex una Scripturae sacrae sententia expositiones etiam per innumeros intellectus, quasi varia ornamenta componunt;
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 58:5)
-
Quid enim prodest locutionis integritas, quam non sequitur intellectus audientis?
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber secundus 13:9)
-
proprie quoque de invisibilibus intellectus dicitur, secundum quod quidem intellectuales et visibiles naturae distinguuntur.
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber secundus 18:13)
-
"Sapiens intelligit quae de ore ejus procedunt, et in labiis portat intellectum (II Cor. XII, 4).
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber secundus 18:25)
-
Quid prodest, inquit, locutionis integritas quam non sequitur intellectus audientis, cum loquendi omnino nulla sit causa, si quod loquimur non intelligunt propter quos ut intelligant loquimur?
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber secundus 20:3)
-
Patet itaque a tractatu philosophorum, rerum omnium naturas in decem praedicamenta distribuentium, illam summam majestatem esse exclusam omnino, nec ullo modo regulas aut traditiones eorum ad illam summam atque ineffabilem celsitudinem conscendere, sed creaturarum naturis inquirendis eos esse contentos secundum quod scriptum est:
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber secundus 36:2)
-
Quod si ut philosophos salves ea quae per miracula fiunt a disciplinis vel regulis illorum excipias, aut in his vocabula propriam significationem non observare dicas, ut videlicet proprie dicatur visio vel partus qui per miracula fiunt, quanto magis in ipso auctore miraculorum id concedi oporteat, ut illius excellentiae singularitas aliquid habeat proprium, quod sicut humanas cogitationes, ita et humanarum disciplinarum transcendat traditiones?
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber secundus 37:11)
-
Videte ne quis vos decipiat per prophetiam et inanem fallaciam, secundum traditionem hominum, secundum elementa mundi, et non secundum Christum (Coloss.
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber secundus 37:13)
-
Attendite, fratres et verbosi amici, quantum ab invicem dissonent divinae et humanae traditiones, spirituales et animales philosophi sacrarum et saecularium litterarum disciplinae:
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber secundus 38:2)
