도구

도구

라틴어 문장 검색

Ex his ergo apparet quod philosophum dicere aliquid esse possibile vel impossibile, hoc est illud:
(Boethius De Dacia, DE MUNDI AETERNITATE, 12 89:1)
dicere esse possibile vel impossibile per rationes investigabiles ab homine.
(Boethius De Dacia, DE MUNDI AETERNITATE, 12 89:2)
Nec propter hoc contradicit fidei, quia ipse dicit hoc non esse possibile secundum causas naturales.
(Boethius De Dacia, DE MUNDI AETERNITATE, 12 89:11)
Fides autem nostra dicit hoc esse possibile per causam superiorem quae est principium et finis nostrae fidei, Deus gloriosus et benedictus.
(Boethius De Dacia, DE MUNDI AETERNITATE, 12 89:13)
Si autem aliquis in dignitate constitutus sive non, et tam ardua non possit intelligere, tunc oboediat sapientiori et credat legi christianae, non propter rationem sophisticam, quia ipsa fallit, nec propter rationem dialecticam, quia ipsa non facit ita firmum habitum, sicut est fides, quia conclusio rationis dialecticae accipitur cum formidine alterius partis, nec per rationem demonstrativam, tum quia non est possibilis in omnibus quae ponit lex nostra, tum quia ipsa facit scientiam.
(Boethius De Dacia, DE MUNDI AETERNITATE, 13 90:10)
Quid autem sit hoc summum bonum, quod est homini possibile, per rationem investigemus.
(Boethius De Dacia, DE SUMMO BONO 1:3)
Summum bonum quod est homini possibile debetur sibi secundum optimam suam virtutem.
(Boethius De Dacia, DE SUMMO BONO 1:4)
Ergo summum bonum quod est homini possibile debetur sibi secundum intellectum.
(Boethius De Dacia, DE SUMMO BONO 1:8)
Summum autem bonum quod est homini possibile secundum potentiam intellectus speculativam est cognitio veri et delectatio in eodem.
(Boethius De Dacia, DE SUMMO BONO 2:2)
Item, summum bonum quod est homini possibile secundum intellectum practicum est operatio boni et delectatio in eadem.
(Boethius De Dacia, DE SUMMO BONO 3:1)
Ex his quae dicta sunt manifeste concludi potest quod summum bonum quod est homini possibile est cognitio veri et operatio boni et delectatio in utroque.
(Boethius De Dacia, DE SUMMO BONO 4:1)
Et quia summum bonum quod est homini possibile est eius beatitudo, || sequitur quod cognitio veri et operatio boni et delectatio in utroque sit beatitudo humana.
(Boethius De Dacia, DE SUMMO BONO 5:1)
Qui enim perfectior est in beatitudine, quam in hac vita homini possibile esse per rationem scirnus, ipso propinquior est beatitudini quam in vita futura per fidem expectamus.
(Boethius De Dacia, DE SUMMO BONO 5:6)
Et cum tantum bonum sit homini possibile, sicut jam dictum est, dignum est ut omnes actiones humanae in ipsum dirigantur, ut ipsum concludant.
(Boethius De Dacia, DE SUMMO BONO 5:7)
Sicut enim omnes actiones in loge aliqua rectae sunt et ut oportet, cum tendunt in finem legis, et meliores secundum quod fini legis propinquiores, actiones autem, quae adversantur fini legis, vel quae deminutae sunt—non perfectae secundum praecepta legis—vel etiam indifferentes—scilicet nec oppositae fini legis nec secundum praecepta legis— omnes tales actiones peccatum sunt in lege illa, secundum tamen magis et minus, ut patere potest ex dictis, sic est in homine, quia omnes intentiones et consilia, actiones et desideria hominis quae tendunt in hoc summum bonum, quod est homini possibile, quod iam dictum est, recta sunt et secundum quod oportet.
(Boethius De Dacia, DE SUMMO BONO 5:8)

LOGIN

로그인

회원가입

SEARCH

MENU NAVIGATION