-
XI. Logos itaque Filius Dei cum dicitur, id est Verbum, secundum illam significationem sumitur, secundum quam lovgoû apud Graecos ipsum etiam mentis conceptum seu rationem mentis significat, non vocis prolationem.
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 17:1)
-
Unde Boetius in Categoriis Aristotelis, lib. secundo, quoniam Graeca oratione lovgoû dicitur etiam animi cogitatio, et intra se ratiocinatio, lovgoû quoque et oratio, ne quis Aristotelem, cum diceret logoún, id est rationem quantitatem esse, de eo putaret dicere quem quisque logoún in cogitatione disponeret, addidit, quae fit cum voce.
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 17:2)
-
Lovgoû quippe verbum significat et rationem.
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 17:10)
-
Verbum itaque dicit conceptum mentis, et quamdam intelligentiae locutionem, quae in mente formatur, ad cujus similitudinem Unigenitus Verbum Dei, et quasi quaedam ejus intellectualis ac perpetua locutio, in cujus providentia omnium ab aeterno praefixa consistit ordinatio atque operatio.
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 17:19)
-
XXXII, 9), id est ratione cuncta condidit, sive ordinavit.
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 17:25)
-
Dei, inquit, ante factum suum, locutio sui ipsius facti est incommutabilis ratio, quae non habet sonum strepentem atque transeuntem, sed vim sempiterne manentem, et temporaliter operantem.
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 17:30)
-
et Filium per rationem, et Spiritum per innocentiae benignitatem, quam postmodum per culpam amisit.
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 21:2)
-
Quod autem ait, Sapientiam coram Deo Patre semper assistere, tale est omnipotentiam ipsam nil efficere, nisi praeeunte ratione et ducatu sapientiae.
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 23:38)
-
Intelligant igitur, ut dictum est, hoc Verbum Deum, id est Filium Dei, non transitorium verbum, non audibile, sed intellectuale, hoc est ipsam rationem sive sapientiam coaeternam Deo, quam dici convenit omnisapientiam sicut et dicimus omnipotentiam, unde et scriptum est:
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 28:3)
-
XV. Nunc autem post testimonia prophetarum de fide sanctae Trinitatis, libet etiam testimonia philosophorum supponere, quos ad unius Dei intelligentiam cum ipsa philosophiae ratio perduxit, qua, juxta Apostolum:
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 29:1)
-
Maxime autem et nos opere hoc testimoniis seu rationibus philosophorum niti convenit, in quo adversus eos praecipue agimus, qui fidem nostram philosophicis nituntur oppugnare documentis, praesertim cum nemo nisi per ea quae recipit, arguendus sit aut convincendus;
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 29:9)
-
Nam cum omnibus mos sit, et quasi quaedam religio, qui de maximis vel minimis rebus aliquid sunt acturi, precari auxilium divinitatis, quanto nos aequius est, qui universitatis naturae substantiae rationem praestaturi sumus, invocare divinam opem, nisi plane saevo quodam furore atque implacabili rapiemur amentia?
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 30:34)
-
Credo intelligebat qualiacunque opera naturae, quae administrante divina providentia generentur, multo quam hominum meliora, et ideo divinis honoribus digniora quam ea quae in templis colebantur.
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 32:6)
-
Omnia temporaliter facta per ipsum, hoc est per ipsam Dei bonitatem condita, in ipsa Dei bonitate quodam modo perenniter vivebant, cum apud divinam providentiam omnia ab aeterno per ejus bonitatem optime essent ordinata, ut tam bene singula procedere vellet, quantum oporteret.
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 40:6)
-
Dicit etiam idem auctor acutissimus atque doctissimus quod hi soli et videantur animadvertisse quid esset Deus, qui crediderunt esse animam, motu ac ratione mundum gubernantem.
- (피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 48:8)
