도구

도구

라틴어 문장 검색

Deinde statim hujus tertiae personae, quam animam mundi collocat, diligentem adhibet descriptionem, cum animam ipsam ex individua, et immutabili substantia consistere perhibet, ac rursum ex dividua, secundum quod scilicet seipsam anima scindere putatur per corpora.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 40:11)
Tale quippe est quod dicit animam ex hoc et illo constare, tanquam si diceret ipsam sic tam hoc quam illud in se habere, ut ipsa animae substantia et individua et quodammodo dividua sit. Nam et Spiritus sanctus et in seipso simplex omnino substantia est, et ex natura divinitatis omnis invariabilis atque incommutabilis in seipso perseverat.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 40:12)
Dicit itaque quia Deus hoc tertium substantiae genus, ita ut dictum est, mistum, locavit medium inter utramque substantiam, individuam scilicet atque dividuam, quia cum sit ipse spiritus ex Deo, tanquam ab ipso procedens, utrumque eorum ab ipso habet agi a quo esse habet.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 41:7)
hoc est mistum ex eis, ac si diceret quod ab ipso Deo a quo est ipsa anima tam hoc quam illud habet, ut videlicet et individua sit ut substantia sua et dividua secundum effecta.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 41:9)
Postquam autem assignavit misturam animae ex individuo et dividuo, transit ad misturam ex eodem et diverso, dicens animam eamdem eodem modo ex eodem et diverso consistere;
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 42:1)
sicut ex individuo et dividuo consistit.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 42:2)
secundum quod superius dictum est ex dividua constare substantia, verum etiam ea per temporum successionem mutat, et narrat prout opportunum esse indicat, juxta illud Boetii:
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 42:5)
Bene itaque dicit animam ipsam quoddam medium esse, id est mistum ex individua in se substantia, et dividua per conjunctionem corpoream, id est conjunctionem ipsius ad corpora, quando scilicet ipsa ad rem quamlibet creandam vel regendam atque disponendam se applicat, sicut animalis anima corpori suo sua impertiens beneficia, cui etiam philosophus totam vim et concordiam proportionalem numerorum tribuit, ut divinae gratiae bonitate universarum rerum concordiam consistere doceat.
(피에르 아벨라르, Theologia scholarium, Liber primus 43:4)
(2) Item, in II De generatione dicit Aristoteles, quod unumquodque mensuratur periodo;
(알베르투스 마그누스, De Fato, Art. I. An fatum sit 3:1)
Si ergo vita et esse inferiorum mensura circuli, quae vocatur periodus, mensuratur, est accipere in mensura circuli aliquam partem, quae per se vel aequale sibi esse et vitam inferiorum numerando certificat.
(알베르투스 마그누스, De Fato, Art. I. An fatum sit 3:3)
Fatum aliquando dicitur mors dispositione periodi inducta, sicut dicitur in Anticludiano:
(알베르투스 마그누스, De Fato, Art. 2. Quid sit fatum 5:2)
(21) Tertio modo dicitur fatum forma ordinis esse et vitae inferiorum, causata in ipsis ex periodo caelestis circuli, qui suis radiationibus ambit nativitates eorum;
(알베르투스 마그누스, De Fato, Art. 2. Quid sit fatum 7:1)
circulus iuxta centrum propinquus est eadem forma dispositionis, prout est in periodo caelesti, circulus autem a centro distans designat eandem formam dispositionis, prout mutabiliter adhaeret rebus generatis et corruptis.
(알베르투스 마그누스, De Fato, Art. 2. Quid sit fatum 7:15)
Forma autem haec, cum sit imago periodi, potentialiter et virtualiter praehabet totum esse et operationem durationis generatorum et corruptorum;
(알베르투스 마그누스, De Fato, Art. 2. Quid sit fatum 7:16)
(2) Et hoc modo secundam rationem concedimus, quod quae sunt, mensurantur periodo.
(알베르투스 마그누스, De Fato, Art. 2. Quid sit fatum 9:1)

LOGIN

로그인

회원가입

SEARCH

MENU NAVIGATION