Incerti auctoris Hisperica Famina

1쪽

E DEGE E

DENUO EDIDIT ET EXPLANAVIT

2쪽

The Person charging this materiat is responsible fortis return to the library hom whicli it was withdrawnon or bes ore the Latest Datct stam peri below.

5쪽

DENUO EDIDIT ET EXPLANAVIT

VINDO BONAE.

SUMPTIBUS GYMNASII FRANCISCO-IOSEPHINI.

MDCCCLXXXVII.

7쪽

RIS PERICA FAMINA .

Soloecismos et barbarismos quos vocant poetae adamaverunt, quae schemata et metaplasmos mutatis appellare nominibus quam manifesta vitia fugere maluerunt. Detrahe tamen ista carminibus: suavissima condimenta desiderabimus. Congere multa in ianum Iocum: totum aere, Putidum. rancidum fastidibo. Transfer in liberam forensemque dictionem: quis non eam fugere atque in theatra se condere iubebit 2Auσαεtino de Ord. II. c, IS.

OTTONI ROSSBACΗ, Romano sodalicio mihi coniunc

tissimo, dum duobus abhinc annis thesauros Vaticanos perscru- fatur mythographorum ab A. Maio editorum codices anquisiturus,

in manus incidit codex quidam reginae (LXXXI), qui XII foliis

prioribus arcanae Latinitatis illud specimen confines, quod in auef. class. vol. V (pag. dis-boo) Maius in medium protulerat. Et hanc quidem libri partem Petavit quondam fuisse nomen eius festatur ab ipso v. d. in primae paginae margine appictum. Sequuntur si fol. XIII ad XCVII Ignasii epistulad eaeque saeculo XIII, ni fallor, scriptae et ipsis forma atque scriptura a priore libelli parte diversae.

Postquam uterque nostrum cognovit editionem ab Angelo

Maio curatam non satiSfacere, amistus, qua ESs erga me pro

penSa Voluntate, non solum libellum excutiendum mihi permisthverum etiam in enotandis lectionibus me adiuvit tantopere, ut posteriorem fere opusculi partem ipse confuleris atque in Montem Casinum mihi submiseris, cuius rei sodali carissimo gratias ago quam maximas. Ex hoe vero tempore monachuli

Seotici nugae illae mihi comites fuere, donec quae ad Tiberim coepta quaeque ad Lirim et Agistam provecta sunt, hic ad umbilicum adduxi, Danubii vineta ubi caerula praefluit unda.Ac primum quidem codex ipse scriptus est, ni fallitur

noSfrum uterque, saeculo XI, Carolinga quam Vocant Seriptura, quae tamen Vehusfioris quaedam scribendi usus retinuisse videtur vestigia. Huc enim praeter angulatas lifferarum quarundam formas ante omnia compendium rettulerim

voculae ET, ab illa notissima litterarum coniunctione, quam eius saeculi librarii adhibebant, prorsus alienam, usitatam Verolirieris quas dicunt maiusculis. Iure igitur coniciat aliquis eum qui codicem e vetustiore exemplari describeret non modo

8쪽

Verba ServaSSe, Verum etiam litterarum ductus et scribendi rationem ubique secutum esse. Ceterum haud negaverim in adhibendis compendiis eundem paullo liberiorem fuisse, quippe qui non solum virgulam Vocalibus superpositam satisque notam illam E caudatam usurpaverit, sed gravioriS quoque momenti sibi indulserit haec, quae vulgo ponuntur Pro: Per, Pri, Prae, Pro, Vel, DοStri, fer, eon, qui, quae, hoe, runt, fur, alia eiusmodi. Sed haec suo Marte novasse librarium crediderim, praesertim cum certa extent vestigia eodicem ex libro multo antiquiore esse derivatum. Nam ut levioris argumenti vitia omittam, unuS est locus, quo inspecto nihil dubii relictum

hinc molliformes artate solibus trabias. virg. nee mihi cu teucris ultu post eruta bellu. alboreas rudibisso pelliceis stipate camisas balfheis. In Maiana sane editione versum frustra requisiveris, quamvis vel ex uno hoc loco certo concludi possit apographon tantum non archetypon nobis servatum eAge, quod, quanto in crisi libellulo adhibenda momento sit, est in propatulo. Deinde si tecum reputaVeris, quorsum versus ille Vergilianus spectet(qui est ex Aeneidos XI. 2 is), videbis hexametrum quondam in exemplari (primario forte) adscriptum fuisse, ut voculae eruta usus poetico exemplo probaretur. Nam paullo ante scriptum est: Erutas gesturibus torquens astellas, quibus Verbis versus olim adscriptus nunc devenit in locum iniquum. Itaque si quis statuerit exemplar originarium glossis auctorum uelocis fuisse instructum, qui nunc quidem librarii ignavia interciderint, non me habebit repugnantem. Eodem enim accedit, ut altero eiusdem ficticiae Latinitatis specimine haec sententia confirmetur, glossis scilices fragmentisque LuxemburgenSibus, de quibus post Moneum et Rhysium nuper disserui in stud. Vind. 18bi. Ea cum opusculo hoc utique conseraS nesseSSe QSt. Nam haec quidem de codice sufficiant. De auctoris vero

et patria et dicendi genere prooemiandi vix inveni copiam, praesertim cum iam Maio rectum esset visum, quippe qui ad cap. XI ita dissereret: Iam quod addidit sc offigenum eulogium, id haud scio an auctoris patriam demonstret. Oblocutus sane est Maio in archii Woelffliniani tomo II(2bb sq.) Paulus Geyer, qui dum argumentis sat infirmis libellum in Ηispania ortum esse demonstrare studet ne infellexit quidem libri contextum sententiarumque haud recte perspexit seriem, ut fusius ipse demonstravi in eiusdem archii

Deinde idem, cum Bavaricam illam - ne dicam Erlangensem - μῶ oδorum adhiberet in hae scriptiuncula perscrutautat, mirum in modum lapsus est. Laudabilis sane et summi momenti illa via ac ratio, quam inire solent in cuiusvis seriptoris dicendi genere perquirendo Erlangenses - modo habeas scrip-

9쪽

forem, habeas, inquam, dicendi genus, habeas Sermonem ex ore hominum depromptum. Secus famen apud monachulum hunc. Eie enim, qui labore sat inutili obsoletas vel parum sibi cognitas voculas ex glossariis undecumque collectas in unum quasi corpus veri Sermonis instar redegerit, num scriptor appellari possis, valde dubito, cuius si fas est appellare dicendi genus tantum abest, ut nomine sermonis Latini dignum sit, ut confra ista vernacularum peregrinarumque glossularum farrago non nisi commenticiae cuiusdam Latinitatis imaginem referat. Quo enim, quaeSο, sempore, aut ubi gentium in volgi sermone locum habuere voces illae Graecae vel Semificae quas dicunt, quibus innovandis mirus ille inauditae linguae archi-fectus fantopere laetatur 2 Ηaee si Geyer Secum reputasset, in errorem vix esset perdueius. At eiusdem notae opusculum eodemque ex fonte derivatum (cf. quae l. l. disputavi contra R. Thurneyseni sententiam,

quam ille in archii f. III p. bd6 protulit) - Luxemburgense dico

folium - interpretamentis suis Celtica lingua scriptis (etiamsi non accederet hymnus loricae, quem Gildae cuiusdam esse ferunt) per se offenderet hanc scolarem Latinitatem apud Scotos fuisse indigenam. Nam etsi ineertum est, num Gildas Britannicarum rerum scriptor idem fuerit atque miserulus ille poeta (Whifley Ssokes, Irish Glosses, sit St. Vind. l. l. , pro certo tamen librorum manu scriptorum aetate et verborum similitudine fretus affirmare ausim, Gildae hymnum averrunsium aequaevum esSe fragmentis Luxemburgensibus huiusque libelli archetypo . Ad finem igitur ut perveniam: Septimo vel Oetavo ut videtur saeculo apud monachulos Scoticos mos obtinebat, ut ad eruditionem ostentandam sermonem inauditum sibi confingerent simplexque dicendi genus o carens vocibus aut obsoletis aut peregrinis, parum ideo volgo cognitis. Eiusque Latinitatis specimina novimus adhuc tria, Gildae dico hymnum, fragmentaque nuper a me repetita, quae proxima affinitate coniuncta sunt eum hoc libello, qui quidem perver5ae eius consuetudinis luculentissimum extat exemplum.

Quod superest, etsi illud debeo confiteri mihi nondum configisse, ut, quae in hoc libello impedita, perplexa, obscura sunt, omnia expedirem, tamen spero fore, us qui aequo iudicio utuntur concedant me haud inutilem operam consumpsisse in illustrandis huius opusculi obscuritatibus, quod de tripode Delphico magis, quam ex ore humano videtur VenisSe. Dabam Vindobonae, Ral. Feb.

10쪽

I. (M dis.) Ampla pectoralem suscitas Vernia cavernam, messum exfrico pulmone tonstrum, Sed gaudifluam pectoreis arto procellam arthereis, cum insignes Sophiae speculator arcatores, qui egregiam urbani tenoris propinant faucibus 5 linpham vipereosque litteraturae plasmans syllogismos. Cui mundano triquadrae telluris artico rhetorum florigera flectis habenas caterva et qui remota vasti fundaminis deseruere competa Utrum fabulosas per ora depromunt gaetas Num trucida altercaminum (M. d8o inter soboles pubescunt litigia io An placorea abueat proles sceptra Utrum saevus armatorum coetus toxica corruit certandi in acie, ut fusis ostrei cruoris rivis candida olivarent madiada Seu spumaticum bombosi tithis flustrum inertes oppressis naufragio remiges An horridum communi stragi rapuit acculas letum P Quos edocetis is fastos Cuique adheretis rhetori Ηinc lectorum sollertem invito o bello certatorem, qui sophicam plantaveris avide palestram. Et trinos antea dimicavi athletas, inertes mactavi duelles ac robustos multavi coaevos fortioresque prostravi in acie ciclopes. Hinc nullum Subterfugio aequaeVum. Dum frusto culenta me vellicant Spicula, protinus Versatilem evagino spatham, quae almas frucidat statuas. Arboream capto idumapeliam, quae carneas eluit fusamine pernas. Ferralem vibro pugionem, cuius pitheum assiles maceras rostrum eidones, ob hodi cunctos lastro in agone OORPVOS. 25 2. Ηaec compta dictaminum fulget sparsio, at nullos visiogo aggere glomerat logos, ac sospitem lecto libramine artat

Capit utor um quos addidit Maius numeros retinui.

I. articorhetorum abucant si amatorum corr. Mai si furis loetum si huic j plamaverit; Maius inepte plasmaverit palestrum c o r r. M a i Et c o m-

pendio scoticae scripturae exaratum, unde m. 2 in margine

opieula; aberrat Geyer in archio II. 26o is versutilem si que; Maius

perperam qua idum vibro pugionem si obeunetos si agone.

2. ut nullo fors. recto libramine.