Animadversiones criticae in versionem Syriacam Peschitthonianam librorum Koheleth et Ruth

1쪽

AD THEOLOGIAE LICENTIATI IONORES RITE

AUCTORITATE

SUMME VENERABILIS THEOLOGORUM ORDINIS

SCRIPSIT

THEOLOGIAE CANDIDAΤUS ET PHILOSOPHIAE DOCTOR.

3쪽

Virorum doctorum sententias do versionis illius Syriacae, quae Peschittho dicitur, indole ac originovalde inter se discrepare, notum est. Jam enim illa praecipue movetur quaestio, utrum versio e- schitthoniana in vertendis libris et Testamenti in se sola posita et suo solo usa sit judicio, an aliorum quoque Veterum interpretum, qui Vetus Testa mentum in patrium suum transtulerunt Sermonem, ducta sit auctoritate. Aut ut pauci dicam, quae nam intercedit ratio inter versionem Peschitthonia nam et inter reliquas et Testamenti VersioneS, Ver sionem chaldaicam, argumina vocatam, VerSionem των LXX., aetera verSiones graecas Aquilae, Theo

dotionis, Symmachi Qua quaestione diligenter

tractata porro apparebit, utrum versi syriaca Sim plex et Testamenti ab uno ducat interprete origi nem, an varii ejus libri a variis interpretibus otvariis temporibus sint confecti. In transitu tantum atque leviter haec res at tacta os in libris illis, qui introductiones in Vet. Testamentum vocantur, ne non in commentariis scholiisque et Testamenti accuratius est agitata in monographiis quibusdam ad libros nonnullos Vet. Testamenti spectantibus, veluti in commentatione

4쪽

L. Hirgel, De Pentateuchi versionis Syriacae, quam Peschito vocant, indole commentatio critices exegetica Lips 1825. - . A. Crediter, De prophetarum minorum versionis Syriacae, quam eSch. Vocant, indole Gotting. 1827. - Accuratissime Vero ac

doctissime de origine ac indole versionis Pesoli. Vet. Testamenti, praesertim Pentateuchi, nuper disseruit J. Perles Meletemata Peschitthoniana, ratist 1859.)- Qua in dissertatione auctor Xptioni, et Testamenti versionis eschitthoniana originem in saeculi post Chr. natum secundi finem conferendam SSe, Versionemque esse originis udaicae, neque dubium esse, quin eschittho versio ab interpretibus pluribus confecta doctrinam iudaicam secuta, judaicarum quae in Palaestina circumlatae essent, versionum veteriorum servaverit vestigia Meleti. p. ). originem judaicam versionis syriaca Simplicis ex interna ejus indole satis demonstrari aliterque locos iis difficillimos omnino non explicari posse Meleti.

p. 6) Pentateuchi versionem vetustissimam SSe, deinde reliquos et Testamenti libros esse tran8- latos, id quod ex eo appareat, quod illa auctoribus versionis caeterorum librorum nota fuerit atque ab

his transscripta sit Meleti . . 15 48 . Jam in animo est, has disquisitiones persequi, ut et nos aliquid ad illustrandam historiam originis

versionis eschittho. et Testamenti conferamus. Studebimus igitur, ut inuatenus hoc duorum tantum librorum xemplo fieri potest in duobus Vet.

5쪽

Tostamenti libris Koh0leth et Ruth, modum interpretandi ac totam versionis eschitthoniana indolem perspiciamus et demonstremus. - Qua in repraesertim haec tria nobis erunt spectanda, primum num auctor versionis Syriacae implicis in vortendo toxtu hebraico ab aliis interpretibus votoribus ductus sit, deinde quinam hi fuerint interpretes, denique utrum versio eschitthoniana et Testamenti tota ab uno eodemque interprete sit confecta, an varii us libri a variis sint versi interpretibus. - Prima illa atque altera quaestio soluta erit, Versione e- soliitthonia cum textu hebraico accurate collata omni busque discrepantiis inter illam et hunc intercedentibus diligenter notatis harumque causis intellectis,

tertia autem quaestio solvetur contentione accurataque comparatione Versionum Singulorum librorum, veluti nostrorum Oheleth, et Ruth. Extremum illud est, ut cognoscamus, et uinum religioni inter protes horum librorum addicti fuerint, et quo tempore hae versiones sint confectae.

Non est, quod addamus, lenam integramque

de versionis eschittho sententiam ab eo tantum ferri posse, qui omnem Versionem syriacam implicem, comparatam cum textu hebraico perlustraverit. - Sed jam ad singula tranSeamUS.

6쪽

eloqui secutus est sententiam parallelam nominum sequentium I in 'ra, Talis interpretatio Syro optimum praebuit SenSum. I, 10. di In res Syrus licentius Mobo omnia, quae locuti sumus et diximus . Indulsit Syrus sermonis sui proprietati. I, 4. Formulam quae Septie tantum in toto et Testamento, et quidem solo hoc

libro legitur I, 14. II, 1 l. 17. 26. IV, 4 6. VI, 9.) Syrus semper vertit . - έ - - perturbatio spiri

I, 17 Nomina ultima themistioliti primi indi' dici LXX reddiderunt: παραβολα καὶ ἐπιστημ=ην, quasi legissent 22 Σ',u D. mos plane sequitur Syrus Vertens: Ioald, ocimo ab H - parabola et intelligentia.

tasse videntur, quum hoc loco περιφορα, Π, 12 πα-ρα P0ρα IX, 3. X, 13. περιφερει Vertunt.

7쪽

II, 3. Valde hujus versus interpretatio syriaca discreptat et a textu hebraico et a caeteris versionibus. - Dubiuu non est, quin hoc versu duae versiones syriacae formulae 'I confluxerint: , et lol'hractoto In prima versione Verbum recte a Syro intellectum est sensu explorandi, in altera animo Syri voces es, obversatae esse videntur, quum interpretetur' - i. e. reverti, id quod hoc loco idem valet ac adverbiu111: Se cunda vice iterum. II, 8. res in ad Syrus: Siaasu lam. quibus nominibus idem prorsus est sensus ac Vocibu των LXX: ινοχόον - vel ut alia est lectio - οινοχοους

sion τῶν LXX sunt desumpta ac transscripta: διυτιό αφρων ἐκ περιο σευ ιατος λαλεῖ. In textu hebraico haec verba non leguntur.

8쪽

II, 25. Σ LXX: πιεται Naia deinde: 'n' TU, LXX: παρεξ αυτου, Syrus et hic τους XX secutus est, interpretatis M. Legit igitur

III, 6 Primum hujus versus hemistichium repugnat apud Syrum ordini, alterum . significationi Vocum teXtu .ma Soretici. - Neque tamen ex reliquis versionibus haec discrepantia declarari potest, ita ut conjiciendum sit, Syrum aut verba hebraica aliter ac reliquos interpretatum, aut aliam ne ma foreticam secutum esse lectionem.

III, 15. Syrus vocem res ut 0 LXX τον διωκοιιενον Vertit genere masculino in r. addit que, ut ipsius interpretatio perspicacior it vocem III, 8. Verbum, quod voci ci I, inest, Syrus dori vatis radice ), verbumque quod sequitur, bini vertit coίας - του δεῖξαι Graeci lexandrini.

III, 19. Primam tertiamque hujus versus Oeem n pu Peschittho interpretata est, quasi' p esset participium verbi I p. V 5. Is, an 'an aes fies LXX: ιχ ειπις προπροσωπου του θεου plane eodem modo Syrus achi reddidit vocem ibi, an lo . o DJ y Voconi ejusdem versus, a Syrus Graeco Alexandrino auctore, qui ινα ιη habet, vertit ne forte.

9쪽

V, 9. Licentia quadam Syrus substantivum: es In verbo expressit, et quidem verbo o A i. e. possidebit eum se I vari uox ro) V, 12. Syrus cum τοῖς LXX vocem sensu ac signification nominis accipit, ita ut hi αρρωστι legant, ille sol o interpretetur. Cf. quoque

V, 14. Ultimas versus voces I, ut Syrus

et LXX verterunt, ac si pro I, legissent ' in, ille

sit, hi πορευηρ. ut eandem lectionem hebraicam secuti sunt, aut Syrus των LXX auctoritate commotus a tempus pro forma Hiphil posuit. V, 16. Vox D n a Syro bis est versa, primum si,s - εν πενθει των LXX, tum ε αρραγ στι των LXX. Syrum et in hoc versu των LXX auctoritati se subjecisse, certum est. Nam duplicis hujus versionis explicatio et haec esse potest, Graecum Alexandrinum pro pes' legisse et idcirco interpretatum esse εν πενθει cui interpretationi

Syrus totus se applicavit ita ,) V, 17 Nomina Syri: si dicio lat' ab ipso adjecta

Sunt, ut Versus sententiam eminentiorem redderet.

VI, 6 Ordo verborum alterius hemistichii Syro idem est a Graeco Alexandrino. VII, 2. an I XX και ζων δω- σε αγαδον εις καρδιαν αυτου, Syrus si oo . Legit igitur eschittho etiam illud αγαδοντων LXX, quod in textu maforetico non inest. VII, 7 Neque Syrus neque Graecus Alexandri-

10쪽

'in confundit, quum interpretur περιφερει esse adnotationem nostram ad II, 2.), ille hanc των LXX interpretationem falsam ducens, primariam vero verbi significationem ignorans, legi parallelismi membrorum obsecutus, simpliciter vertit: - alterius hemistichii. VII, 11 Primi homistichii sensum Syrus non satis perspexisse videtur, eo quod transfert ins L. δ Mora semelior est sapientia quam instrumenta belli Quum versimile non sit, Syrum x legisse M, tantum restat, ut concludamus, Syrum haec verba transtulisse ex IV, 18. I ipse Ur u. VII, 17 Verba re Syrus plenius uberius

sene sis impius nimis, ne fias exosus nimis . Voces, di x bdico sar, quae in textu hebraico non leguntur, a Syro propter meliorem sensus parallelismum additae sunt. Quum quae equitur altera adhortatio: zz rq neve sis stultus apodosin habeat, expressam forma interrogationis va, is Curso moriaris 3 Syrus etiam primam adhortationem illa exstruxit apodosi vide ad V, 5. VII, t. Vox quam o LXX post ' cis legunt σεβεῖς, in textu hebr. frustra quaesita apud Syrum quoque exstat: ' VII, 24. tori u 'n', XX μακραν περ