De grammaticorum graecorum quibusdam praeceptis euphonicis [microform] : dissertatio I

11쪽

V. 157 et ποτνίασις I. 602. aspera i τραχεα sumendum est bis nominibus non unum Vitiorum genus notari sed plura atque ea sere, quae nostras aures Sine ulla offensione praeterlabuntur. Sed quod Thomas dicit p. I 35. d. Ritschel. ἐρρανται υ εὐαν- αι διὰ το ευφωνοτερον, ad aligmenti usum atticum spectat et quod alio iaco praecipit P. I 59. εταιροτερος ου ευρηται, μοὶ δοκεῖν διὰ τὰ Ου ευφωνον, Ἀταιροτατος ε . id si vel maxime Veritate fundatum esset, tamen non eam Vim haberet ut Grae- eos a vocabulis ejusmodi abhorruisse crederemus. me sigmatismi fuga ossius ad H. in Cer. I 35. scito et subtiIiter disserit, Homerum et unumquemque ei simillimum tam studiose evitasse sibilos, ut neque φρεσε σῆσι, neque ἄλσεσι, meque εσοφισαε- νος neque quidquam bis par et simile admitterent; quae scribenti sorte non ecurrebant homerica κρείσσοσι Il. XXI. 486. et

κελσάσησι Od. IX. 149. Illud ipsum σεσοφισμενος legitur apud Plio cylidem uth. 122 Plutarch. V. Luculi. c. XLI. 341. GaIende Hipp. et lat. decr. II. 5. p. 245. T. V. p. 99. Chart. Diog.

Laert. V. 90. et hoc non multo lenius νενοσφισμ ενος Iul. V. Pomp. c. IV. neque illius aeolicae, mi gere Vocat ecthlipsis

vestigium ullum superest. ac si quod ejus fuit apud delicatiores

aures desiderium, certe necessitas Vicit ut αρσεσι Aesch. Prom. 948.

fissos SuppΙ. 484 ἁστεσι Plat Legg. II. 666. E. περσαις καὶ περσίσι Xenoph. Cyr. VIII. I. II. - σμήσεσι καὶ ναυσεσι Aretae. Cur. Acut. I. I. 189. ποσχεσεσι Dem. 346, 23. Dionys. Antiqq. V. 50 εμν σησεσι Galen de Usu Puls. c. VII. I73.I. V. 44I. εκμασήσεσι id Eupor. II ID. 373. . XIV. et Similia reciperentur. Literas HoIta in duabus continuis syllabis concursus quantopere Technicis displicuerit, alibi expositum est; sed quae nostro judicio haud pau-1 Καταφεραηιεν Galen Comp. Med. see. Loee. α 504 et 521. . XII. .

12쪽

Io duriora sunt πτίττειν Lucian Hermoti . s. πτωττειν Aelian D. An VII. I9. διαπτυττόμ ενα lato Legg. IX. 858. . de

iis nihil nominatii cautum reperio neque tamen praeterInitti debet, Aeliano pro πτωττειν e codd. restitutumi esse graecis σσειν, in Platonis autem et Luciani loco libros mire variare, atque hos ipsos scriptores qui πραττω et παττω dixerunt, tamen πτίσσω et πτυσσω praetulisse; postremo sicut apud Iatonem Edd. vetustissimae διαπυετο αενα exhibent, ita πτυκτέον et πτυκτις emoIIita esse demta littera , tum ad cedendum tum ad succedendum Promtissima. necd. p. 45. αρκτον οὐχ αρκον, τον μεντοι ἄνεμονα νευ του , δι τ ευ φωνον, καὶ τὴν πνοὴν ρκιον Scrib. αρ- κειον η cujus discriminis rationem qui intelligat, admodum acute audire oportet. Sed neque certum est nomen serae et sideri borealis unum idemque esse, neque Verum, ursam ab Omnibus αρκτον, Ventum ἀπαρκίαν dici ratio autem cur liter dentalis utrique nomini modo addita modo detracta sit, non magis reddi potest quam in similibus πτυσσω, πυξ, πυγμῆ, τυελος, πυελος, πτερνα, Περνη Hes. 46rn , πτυω, Πυτίζω, συο, pitysso, pituita, τίσσω, Πισος ' πίτυρον, piso, pisum sive Pisa, πτορθος πορθος Hes. nisi quod constat nullum latinum vocabulum itera pt habere initiales, sed quare iidem semper dixerint ultus, fultus, refertus, non Semper multa, artus, Perinde ignotum. Iam illa quantopere a nostris auribus abhorrent βυ

2hQui sequuntur vorsus καὶ ιιὴν πελαζε καὶ καταφυροι πνοὴ ρκιoe, exitu arant, sed addit Eustathius P. 1106 17. αρκιος ως ναέτησιν ασκευ-

3LEustath. p. 802, 3. σως ἀπο του πτίσσειν γίνεται καὶ πισον λοσπριον, καὶ niσσος λεγεται.

13쪽

qii literae, ut Ciceroni videtur Orat. c. 45. vastioris et a Romanis saepes declinatae iterativne mihil nos adinotient Grammatici, nisi quod aforethae Homerici adnotarunt semel poetain eam primi Vocabuli extremam, secundi primam fecisse καθάπαξ ξείνου d. XXI. 349. . Eustath. p. I9I2. I 8 atque haud scio an κεκακωκότες ῬοII. VIII. 45. προπεπηλακικότες Dio Casa, XXXVIII. 34. προκεκυηκυῖαι Soran. dematr. P. 4. Ore rotundo diei non possint mihi quidem cacillare et cicairrire videntur. contrario quae nobis inculpata sunt unoem irasicli, unctus-6Ie lich, rei aethim ea si Graeci audirent, barbarum quiddam sonare dicerent, quippe extra nomina cum προ composita ut πιγοπρηνής, nullas continuas syllabas ab iisdem duabus consonis inducere OIiti; quin etiam Romana nomina Κλοιλέα. μυ- βλωος quum pronunciarent, non dubito quin Sapore quodam peregrinitatis contacti sint. q. . Secundo Ioc Vocales percurremus quarum ob conetusum insuavem, ut Grammatici dictitant, Vocabula ipsa saepe immutata sunt, γῆρας Pro ναρας, quo Aelianus utitur H An.

XVI. 3. ξηράνη pro ξηρήνη, ac plura hujusmodi. tym M.

νετο εἰς ς. Itaque μιτ 3 quidem Iegimus Quint. Cal. V. 654. Antip. id. LXV. idemque Stephano s. μέτειον reddendum videtur pro οιτές, sed οιτειάς Tryphiud. 216. Βορη7 Νοnn. XXXIII. II in nominativo ορευς ut ησηὶς, Ῥινηί etc. sed

14쪽

Eoρεια Dionys. Per. 297. Ioann. cphr. I96. Onn. XL. 282. XLIII. 235. postremo Βοιβηίς se Βοιβιάς T. gselluc ad Strab. IX. 66- quae fortuitum esse quod eum regula congruant, qui sibi persuadeat Verum tamen Stephanus πειάς et πειις Pariter probat; υβοιίς apud poetas legitur saepius et Apollonio Κυταιις nuper ex Ierisque libris redditum est . ell ad II. 399. Hermanno magis ad υτ γέ propendente Orph. Arg. 824. et 1000 quanquam idem Κυταιιάς Euphorioni tribuit, quod si ad

nostrum sensum reserimus, magis blanditur υτηιας Sed Veteres ipsos alio tempore aliud probasse, nisi res ipsa nos admoneret tamen aga atqne inconstans multorum Vocabulorum scriptura perspicuum redderet Eustathius p. 36, 45. οἱ παλαιοὶ inquit, ψητορες χαιικόν φασι δειν ρὐφειν ως παι γυναιικον κα δικαιικόν, in quo quanta arietas sit, Iim Xposui ad Phryn. P. 39. Sed λυέ οΠο κη, αυλοποιικης Orono κή, quae consertim leguntur p. lat. uthyd. p. 289. . aliaque similiter contexta reprehensione carent dupliciterque errat Imstrius ad Heracl. v. 84. et quod seminina in I desinentia brevem vocalem ante terminationem adsciscere negat, oblitus notissimi nominis αναις,

et quod Atticos diphthongum, cujus subjunctiva Vocalis sit , alteri T nunquam praemittere edicit eamque ob causam pro υ- βοώς inauditum υβωις introducit. Sed iαις, δεέευς, σπείευς,

veteres affirmant repudiata esse διὰ τὴν κακοφωνίαν τῆς σωλ-ληλέα του; quorum Primum easdem iteras habet, quas ho-niericum ιαίη idque ipsum Demetrius de Ioc. c. 69. tantum

abest ut vituperet, ut hanc συγκρουσιν ωνηέντων de μουσικωτέραν judicet omninoque in nominibus Vulgo receptis crebro hae diphthongi colliduntur, μαιεία Βεροιαῖος, Μαλειαιος, μναι- αιος, quorum numerus Pluralis tota ter iterat. Neque nomina qualia sunt δείευς et πείευς, aliena fuisse R Graecorum consuetudine documento sunt localia a primitivis in εια et ειον desinentibus derivata: λιτειευς, Ἀρικειευς, Σεὐριειευς, quanquam

15쪽

his quoque, si commode seri potuit, brevior forma reddita est primitivi similis tym Μ. P. 426 38. α ις ευς ληγονΤα υ θελουσι δι φθογγω αραληγεσθαι ως Πιτοπλειστον, ω χωρi εἰ

πλειστον, διὰ το μιλευς, υκ ἐπὶ του πατρος του Νεστορος μὴ πο πρωτοτύπου, διὰ τὰ οιτειευς, Σιγειευς, cui simillimum ινειευς Stephanus s. ινεια non dubitat παράσημον dicere τι μη νδε μι συλλαβῆ Ου πρωτοτυπου ελπομενεν τῆ ἐλίq, quo loco, si urbs Aέλεια vocetnr, incolam ἐλευς dicendum esse statuit, ut Αντιοχρους, Ἀλεξανδρευς, Σελευκευς, ibidemque cur Σιγειευς totidem habeat quo Σίγειον syllabas, sub hac ipsa voce se explieaturum Spondet. Quam partem egregii operis nisi librarii resecuissent, rationes ejus clarius perspiceremus Ipse quiadem Πλωθευς et Πλωθειευς in ordinem refert, quorum exempla collegit Schoeman ad Isaeum P. 302. OIum autem Λεκελειευς non Λεκελευς ut Μαντινευς quod multo frequentius et prorsus ad praescriptum a primitivo εκελος Herodo. IX. 13. derivatum est. Quum igitur appareat et manifestum sit quanta sit artem inter et usum dissensio, quaerat fortasse quispiam, Veteresne ipsi aliquando aliquid negligentius pronui claverint an hi umbratici doctores regulas quasdam commenti sint salsas frivolasque Equidem utrumque seri potuisse arbitror ut et illis dulcoriloquis exciderit aliquid immodulatimi, et

ut, qui Veteris eloquentiae monimenta ad artis normam regulam- quo examinarunt, Orosiore fuerint quam necesse erat. Vere, opinor, Gellius XIII. 20. Homerum judicat quum νγηρας diceret et quum et ναρων, equutum esse non communem sed propriam in quocunque Vocis sit jucunditatem et in universum aliud alio mo quid si intelligitur ex Eustathii verbis p. 1681 58. - δηλοῖ ὁ γρω-

16쪽

in Ioco potius rectiusque esse, sed quod addit εἰ reuerum An Lterius loco ponas, utrumque feceris sonitu insuaee, Vehementer dubito, Mum illi acres sonorum animadversores, si Pud Homerum γηρων et 'ac ας legissent, Vel hoc vel illud reprehensiono et num judicassent, quum Praesertim θηρῶν, πηρων et similia in ore et auribus omnium Versarentur et ipsi turnos νδρας, Cares αρας dicere si vel maxime aversarentur, subterfugerctison possent. Ac ne veteribus quidem natura concessit ut Omnia, quemadmodum cuperent, proloquerentur, sed quum 3μς dicerent ubi liceret, Do diXerunt ubi necesse erat.