Dissertationis de vocabulorum graecorum metathesi [microform] : pars altera

11쪽

voea iλλ' ἐλεγχει αἰτους τ δευτερον προσωπον ἐμμορες Exco Cran . . III. 263, 24 quam son- tentiam Choeroboscus Can. 593. Hio confirmat argumento P μέμορα καθ' υπερβιβασμὸν ιιιιορα ρεμον δέ ἐστιν εἰπεῖν τι ἀοριστου στὶν μορεν και ἐν πλεονασμελτου μ υ εμμορεν Aηλοι δἐ olla καὶ το τρίτον των πληθυ-ικῶν εμμορον cujus Templa satis in promtu sunt de persecto olim dubitabatur ΤΜ. 335, 26. ε γαρ ν πωρα-ἰμενος, ἐφιμ-σιν εἶχεν εἶναι, et brevius Epim. I. 156, 14 εμιιορον υ ἐμμορασι, sed hodie idus quoque temporis exempla quaedam vestigata sunt. Geminum est Verbi σευω perfectum σέσυμαι καὶ ἐν περ νέσει του; εσσυμαι ΤΜ. 383, 44. im. I. 156, 25 Restat vero singulare genus transmutationis. de quo agitur in ΤΜ. 788, 40 Schol. L. ad D. I, 190. παρα ὁ χζω guxγανον καὶ περθέσει φάσγανον - παρα et φάσθαι gγασαι et φονευσαι. Nostra sententia sic est, a primitiVO φάω, cujus Persectum e8 πεφas 'ae, Processit σφύζω Praeposito sigma et hinc σφαγv, a quo φύγανον derivari poterat Sed linguae auetores Praeoptarunt sigma leonasticum, quo gravius sonaret syllaba princeps, ab initio ejus transferis ad finem mansit vero inmiotum in herbae nomine φύγνος, ι δἐ φόσγανον Diosc. M. I. 19, 35. Eadem litem supposita a themate μέγω germani Graeci ιιίσγω derivarunt, degeneres μέγω Medd.Μ0sq. p. 43. et alii v. Techn. p. 50. utarum nulla est quae migrationis suspicionem moverit.

l. 1. Hujus sim genera multa et diVersa pro numero et ordine literarum quae in discrimen veniunt. Prima et simplicissima ratio est ea qua consona Vocali praeposita ei postponitur eoque exprima syllaba transit in alteram hoc modo νε- ενα, 'ε--ε-θω. An του εννεα ἴφειλεν λαι ἐννεάκοντα καὶ καθ' υπερθεσιν νενάκοντα, αλὰ ἐπειδλ ὁ πεντηκοντα καὶ οι λοιποὶ ριλιο τέλη παραλήγονται, ovτου χάριν κατὰ συνεκδροιινὶν κείνων στρεφε ὁ εἰς ζ καὶ γέγονεν ἐνενηκοντα Choerob Orth. 213, 30. ΤΜ. 308, 48. Illud εννεάκοντα non legitur sed quod hinc contractum est vκοντα Homerum auctorem habet idque fortasse a principi non sic sonabat sed νεακοντα vel νε- νεάκοντα ipsumque primitivum νέα vel νενέα sicut in aliis linguis niun, eun novem eis. Alia

addit SchoI AB ad Il. II. 219. ἀνήνοθε ἀπ του θεω περβιβαροιή εθω ςψέω ερω Verum ἀνή- νοθε ab ἀναθέω derivatum esse minime certum est, nec magis probantur qui participium θων Il. IX. 540. pro Θέων acceperunt. Προσέθω προσθήσω es mendose criptum est Pro ροσθέω quod ionico dieitur pro προσθω. Verbi epici ειρω duplex suisso principium sotis et ρέε diversitas, inclinamentorum declarat . ad Butim. 166. Hisque similia quaedam attuli in eclin. 138 sed in usu nullum reperitur praesens commutabile. Oct υς ταχέως Hes pro θόως tribuitur librariis. Ἀλαρος et λιαρος non ordine literarum ut Eustathius 46,5 censet sed toto genere disserunt. Ficto utitur Epim. I. 367, 10. παρα Diuo ἐπαυ καὶ ἐν περθέσει πιέζω, quod si probasset Herodianus or. 44, 2.

12쪽

non indictum reliquisset Neo persuadet Choeroboscus Orth. 242, 28. ΕΤΜ. 635, 48. ποριον - υπερθεσιν του Ἀσπριον nam neque σποριον exstis neque οσπριον idem significat quod revis vel σπέρμα sed certum quoddam genus sativorum. Aeque inusitatum est φυταλιμος, ex quo φωταλμος natum esse fingunt V. Prol 98. In genitivo καιροσέων φθονέων Od. VII. 107. usta thius dubitat an litem σε positae sint pro o, sed antiquiores aliud suadent; ex καιροεσσων ionice

factum esse καιροεσσέων, hinc omisso, quia numero egreditur, Per syncopen pSili Prinis καιρο σέων et detracto sigma ' καιροσέων. Sed nulla aut hyperthesi aut syncope opus est a statuimus Homerum καιροεσσέων aio pronunciasa ut . et L in imam syllabam confluerent vel smiges ves contractione ut posteriores solent καιρουσσέων. Etenim adjectivum καιροεις metro accommodari non potest nisi aut bisyllabili fiat καιρους καιρουσσα, aut Pro reri o accipiat longum καιρωεις ut λιμεες καιρευεις Vero proficiscitur καιρωεσσέων et sic a nonnullis scriptum esse colligo ex scholio Ἀρισταρχος καιροσέων Ἀκροχερσίτης si R Verbo ακροχειριζειν ductam est, pro Rasumsit; nam

ακροχειριστὴς dicendum erat, idque Schneidem in ex illi substituendum putat spreta quatuor locorum auctoritate, in quibus omnes libri conssotiunt, neglectaque significationi differentia nam ακροχειριστα Onines appellari possunt qui ἄκραις ταῖς χρωσι, aliquem ggrediuntur sed athletae illi,

qui ἐπιλαβομενοι κρων τῶν χειρῶν τοῖ νταγωνιστου κλων, me ceteris V Ru sunt aκρπερσῖται. Quod nomen si minus ad proportionem respondet, sermonia palaestrici necessitati condonandum vi

detur. Similiter confiisae sunt syllabae . et . in Hesychii glossa χθοινος καὶ χθονιος γήινος ἐπι- γειος, quo sensu οικος dici solet. Ex Asclepiadis sententia, qui δίκροος cum κορος id est κλαδος compositum putavit ETH. 276, 26 litem rh vocalem antecedentom transgressa est; sed alii alia

Suadent. Λιπλοος, τριπλοος nonnulli syntheton esse statuerunt ut ιογεόλος, πο ου δίς καὶ πέλευ ΕΤM. 278, 2 sed Choeroboscus Can. 245, 17 prudentius simplicibus adnumerat Vix memoratu

dignum illud παρα τα χεῖρας ζαχερης καὶ περθέσει ζαχρεζω καὶ ζαχρει LETH. 408 30 Sch.

Apoll. I. 11, 59. Ponderis parum habet Hesychii glossa 'oτην ἐορτήν, sed satis notum ευεροτες, do quo Sch. A. ad II V. 299 τ αλκέ τινἐ απὴ το αλκις αἰολικου φασι τοις γαρ εἰς et παρα- - ' κειται εἰς Le cis εορτὴ καὶ εὐρτω καὶ ἐν περθέσει ροτις atque hoe Eustathius 381, 6 attulisse via detur non εορτις, quod prorsus inusitatum . ines de Dial a I p. 286. Et in nisi hac copia exemplorum, quae in ammatio ad hoc genua hyperthesia reserunt, nullum est cujus duplex species apud scriptores reperiatur. Simonide a homine adjectivo κυανοπρεπειo affinxit femininum κυανοπρωειρα, consonam Praeposuit diphthongo, sed scriptura niue ita contestata est ut nullum dubitationi locum relinquat V. Parall. 214. Aliud diphthongi a consona superatae exemplum Invmi Em.128 57. φαυλον περβιβασμλτου καὶ πλεονασι se του φλαυρον, quae si cum φαυρο αφαυρος

o non dicitur ab natathio sed intelligitur Doederiei in Ioas Rom. I, 246. καιροσέων pro καιρωσεων nominativo καίρουσα letum putat. Sed nomina in ιυσις hyperdisyllaba Homerii non noviti

13쪽

παυρος Parvus communitate Stirpi connexa sunt, iam a pleonasmo propius est quam M. Si praeter φλαυρος reperiretur φραυλος, ea vera esset hyperthesis sed ad aliud genus pertinens, quo continentur consonarum e syllaba in syllabam migrationes. l. 2. Harum magna est varietas, sed primum dicam de conscinis connexis quae stationem interae permutant. Sic modo muta praemittitur liquidae Ἀτρεμης γιής, α αξ ὁ ναρθηξmes.' et in propriis ' ρυλίς pro Ἀρχυλές in Anth. nisi nomen prorsus diversum aut vitiose scriptum estv Melaeh. Anali. 210. Ἀτρε ιις Dianae nomen in Inscre doricis, cui simile gentilicium' τρομιτηνής et Ἀρταμιτηνός V. zschueli ad Strab. M. 509. Neque solum rho sed etiam ny ανδραχνος P - δραγχος ὁ Ἱμιος Eust. 1858, 37 καχλαίνω et καλχαίνω, quae Hesychius uno eodemque Verbo ταρασσε, interpretatur et Schol. Soph. Ant. 20. καλχαίνειν πορφυρειν καλχ' γαρ ὁ κοχλος τῆς πορφυρας, pro quo in codd. interdum etiam κολχος reperitur . Jacobs ad Anth. 42 ' dupliciquon ain κάλχη et κολα Sc eidem ad Orph. Arg. 962. unam plantam caltham significari censet Froquontius autem liquida praemittitur mutae: ἀντὶ του ἀπεTτε Ἀντέιζιαχος M. IX. Stoll. εφη ργεῖτε περβιβάσας το TEpim I. I, 28. ἀγρυπνίω ργυπνία Eust. 46, 7 nisi hic lusus est etymologorum insomniam esse quasi ργίαν πνου, et quod Hesychius yrnebet Κερδοπά σπρια pro κεδροπά sive χεδροπα. Ut vero duae diversi ordinis liquidae transmoveantur fieri non potest nisi interposit consonis muta, μομβρω Pro μορριω et ιμβρος pro θερμος, si quidem Sches. Nic. h. b. illud recto interpretatur calidum. His et implicatum est quia ia conjungi non possunt a natum acceptum habet leguminis nomen, de quo Galenus in Hipp. do Artico LXI. p. 574. T. XVIIIp. I. τ κερχνωδης ἀπὸ τῆς κερχνου γεγονεν ουτω δε νοριαζουσι την κεγχρον οἱ Iωνες - ἐν δὐτοῖς προσθεν γέγραπται κεγχρωδης γεγονὸς ἀπ του κέγχρειν, pariterque variatur in AnaxandHdae Fram T. III 183. v. 27. Hinc asperitudo quaedam gutturis, quae quasi granorum insidentium sensum praebet, κερχνος dicitur masculine atque verbum κερχνειν sive κερχειν pro stridere et ex hoc so lasse avis, quam Latini tinnunculam appellant, κερχνηῖς Sed fluctuat etiam nomen Ioci κεγχρεια et Κέρνεια Aesch. Prom. 676. Duas mutus trausponi vetat natura sermonis; quis enim sonus erit siquis φάβδος, ιγδ' ἀκτή, χθνὶ, φθα λεπτος, λεπτος et similia convertere Velit Tertio loco ρο-

nenda sunt Ocabula, in quibus consonarum connexarum altera non solum consonam ibi proximam

sed etiam vocalem huic adjacentem supergreditur. Quod fit duplici modo, aut pro dendo ut recedendo, ut in duobus nominibus quas Auctor de Barbar profert inius Cantabr. T. IV. 10ssa βαρισμος ἐστι Περι ιιετάθεσιν, εἴ τις g ais κοτραφον τὸν κροταφον καὶ δρέφον ὁ δίφρον - τραφος si quis usurpaVit, consonam ab ea syllaba, in qua nata est, promori in sequentem, quo

δὲ Pro ορδακινοί ἀσθενεις Guietus corrigit o ακινοί- νωθρος. In Ammon. 3T. κολλος non appellativum eas videtur, ut ehae erus putat ad Rehol Apoll. 249. sed proprium. o uno exemplo utitur nonymns do Barbar in Ansed Boias T. II. 238.

14쪽

modo Epim L 173. δμειος factum dicit ex μειος Sed hoc remittimus fingenti. Certiora eo θέδρα pro δρέθαξ, σπικλουν pro σπλεκουν, οῖτρον πεελος κἄφη ΗM. Pro eoέτη Eademque ratione στιφρος--πέ o derivatum est Tecta. 6. nec abhorret Athenaei conjectum στεα παρα τὸ βοτρυς α 5 D. quamvis mutato genere et terminatione, oriunque qui adjectivo alma seo praestruunt indictum πλαγος v. Paria p. s. Quum vero pro δίφρος dioeretur δρέφος, quod Syracusania tribuitur, rho iteras hi et lata transvectum in syllabam Racendit superiorem. Huic simile suppeditat TM. 214 44. βραταχος καὶ βροταχος παρα πινοφανει amia του βατραχος καθ' υπερβιβανον. eo omittam plantae nomen θύμβρα ξ μ ος ο κ κυδαία γλῶσσα θρυμβον λέγει Eust. 1828, 13' nam in hoo quoquo liquida duas transiluit litem ante a positas. Quaeritur verore ut ex δαρθον α metat si nascitur δραθον aio etiam, ut hoc exemplo utar, ex ἄλκη fieri P sit κειν - - ἄτμος ταμος Grammatio quidem hanc in rem unum asserunt hoc: δυα νε- - ουτω σχηματίζει Ἀπολλωνιος ἐνεγκε ἐνεγκές ἐπενεγκἰς και κτασει ἐπηνεροὶ πανυπερβιβα κ

ἐπηπκενὸς Schol. d. V. 352. et latius παρα τὸ ἐνεγκε ἐνεγκέ κα εκτασει ἐνηγκις ad εν ο θέσει em 7νεγκὰ καὶ κως περβιβασμὸν καὶ μεταθέσει του εἰς ν ἐπ γκενὰ Orion. 3, 3. TM. 357, 5. Zmar. 799. Hi igitur statuunt i in i mutatum esse. Sed hanc explicationem non omnibus satis fecisse cognoscitur B scholio πηγκενίδεσσιν Ἀρίσταρχος ρανος δῶ ἐπιτανίδες, Pro quo Vel ἐπεπτα νίδες inbendum, ut ut annua voluit, v ἐπ τανίδες, ut ni βολος ab eodem Verbo εἰνω, ad rignificandum ξυλον διατεταμένον , ἰθυτενές, sicut illi interpretantur, imo distra Rbul Rm, quod nomen M. Scaliger a τάω μέτακα deducit ut fabula, stabulum ab eo quod est fari, stare,

P ulum' πασασθαι meo ex reo conversum osso Salinasti conjectura est ad Herod. odio. Reg. P. 123. communita quodammodo frequenti paralleliam verborum ρχεισθα - χορευειν H mdian. mst. I. . qua subtilius distinguit Κuestorus ad Arist. Plu 76L ita universe dies, hoe de ii qui connexi manibus in orbem altant et nominum ρχοσι καὶ ωδ καὶ χορώα Phat. Sy . IX. Q. XIV. . . nominisque et Verbi χορον ευρώσαντο χορέτιδες 'Oρχομενοι Nonn. XXIV. 261. denique utriusque substantivi cum iisdem vocibus oriunctione μερέδων πο Anib. APP. D. M. V. 23. et Paullo Post χορος ἡμερίδων V. I. Ορος δοντ- v. Jacob ad Anth ML χοροι προσθωε dentes Primores Arist. Rann. 555. πατος ωντων Anth. M. 374. Neque tamen haec sistis Mintvalida ad probandam metat si nullo alio exempli, stabilitam sed exo potiua ab ρχεσθοι, ut in

Scho Aristi Plut 1008 994 ditatur derivatum videtur . Tesin. 28 χορος vero Vel χωρος ut

veterea volunt, ves ab alio quo ignoto imo.

Quarto loco reserenda sunt nomina in quibus consona in fine syllabae antepenultimae potita ad finem penultimae profertur vel contra: ah oti et MaoVις, Σαρμαωκοι et Σαμαρωποε

' Primitivum est vuος, quae latine dicitur saturo thymi referena thymbraeque saporem Coi unet IX. 233.

15쪽

Hes a Kυβαρσία κεφαλῆ λεκτορος onar. 266. et in M. vetti Pollucis V. 96. Testatius est illud ab Eustathio depromtum 1400, 30. ὁ δρυγμαδόν ρυμαγδον λεγε μετατιθείς τὸ ν is τῆς προ- παραληγουσης εἰς την παραλήγουο ν. Grammatici hoc saepius inerunt et pro nativo venditant: δρυγμαδος παρα το ορος καὶ Osacido Scha d. I. 133. Tu 32, 33 fortasse ob hoc quod amma aestiva in commissura nominum inseri posae putarent quam in voce ipsa sed tymologia ista at poris inepta est et causam remoti in ultimam accentu non reddit v. Proll. 3497 primitivum illud unico Hesychii testimonio Ορεν μαδες θορυβοι parum prohatur; nam quod paullo Post legitur Θυγρω- δός ταραχή, id ordo literarum ostendit ov/ια o scribendum esse, idemque l. o. Arcadio restitui, pila hi agit de nominibus in δοι non puris sibiαραγδος, μολι βδος Corruptela autem suspicio hoc justi quod apud ipsum Homerum in codd. plus semel aio scriptum est contra metrum I IX. 248. X. 185. d. m. 235. quo loco Porsonus non dubitandum esse dicit quin bene graecum sit δρομαδος sed testem producit nullum Do Cocondri de Trop. p. 289. Boias. p. 783. Wala et Schol. Dion Gramm. p. STI, Ii qui hoc pro Templo nomatopoeiae asteriant, dubium esse potest aiocino scripserint an ut Di mysius ipse p. 37 20. ρυμαγδος. Ceterum ex Eustathii disputatione

apparet eum syllabas hujus nominis non ita divisisse ut nos solemus sed ορυγ-μ υς et Μωμαγ-ως, neque hoc solum controversum fuit sed tota merismi, qui dicitiu , ratio, ἐπειδαν διαπορωμεν περιτῆς βριμος λέξεως, ποτερον τὸ β τῆς δευτερα ἐστὶ συλλαβῆς αρχη ξ τῆς προηγουμένης πέρος

Sexti Emp. c. Gramm. c. 69. p. 253. 638. Ah. Echac vero quaestione, quam Sextus imperito irridet, pendet exemplorum distributio, quae ex una ratione ad metathesin restes debent exaltera, ad hyperthesin. Sed ego sicut antea nostram Soquutu sum consuetudinem, ita tenebo in his quae proxime succedunt naστίλη το ποξεροια των δερματων Arcad. 09 8. Suid Zon id est σπατίλη, in quo duarum consonarum syllepsi conjunctarum prior ad pHncipium prima syllabae r lata est. Sed quis sibi his permiseest, dicere nescimus. Eodem aberrarunt librarii in Eupol. Fr. I. 426 φασκος scribentes pro σφάκος, quae nomina rea diversas declarant, illud muscum arboreum, hoc salviam. Sed eadem ab aliis quoque infusa esse docet Hesychii castigatio σαως Moenin χόρτος ὁ τὰ κτήνη ἐσθίει δἐ εο υπο τῶν δρυων μυον, ου ευ ἐκεινος - φακος Ἀ- γεται, quod Salmasius corrigit φασκος scribens Plinius XXIV. 6, 7 sphagnos sive sphaeos alve bryon, idque etiam σπλάχνον vocari ostendit Schneidem ad Theophri T. T. I s. Singulari

y Pro 'Aλινδος δρομος es rectius in Tri. 4, i seribitur αλινδος ut ταρανδος, Ἀλαβανδος, μινδος, eodemque noeentu bisyllaba λίνδος et Λίνδος v. Meineh. Coae Vol. III 576. Πίνδος, Σίνδος, quod dem ad Steph. s. h. V. nonnunquam aeui docet, praeter Ἀδος, quod contrario errore gravatur . Siebetis ad Paus T. II, P. 66.

16쪽

licantia Dionysius Per. 382. consonam primae syllabis debitam in tertia in avit urbis Tergestae

incolam εγεστραD Vocans. l. 3. In omnibus, quae enumeravi vocabulis, transmotio in una consistit consona quae richina superscandit. Sed non raro fit ut duae consonae in principio duarum syllabarum posita sibi invicem auccedant, sicut columna Gaditana a Dionysio v. 336. Ἀλυβη vocatur, in quo omnes codd.

consentiunt, ab aliis A an et urbs Thraciae αβυλα eadem dici videtur αλυβη aseling ad

Itiner. 174. Σαγαλασσος et Σαλαγασσος v. Ellendi ad Arrian. Ι. 28. Γυζαντες et υροντες, quos Stophanus diversis locis attribuit omniumque notissimum 'Oλoeo et Deoλος. Quorum quum origo ignota sit, credibile est non solum librarios ae etiam multos Graecorum scriptorum nescivisse qu modo scribenda sint. Ac fuerunt fortasse quos elymi species falsa in errorem duceret, veluti si qui urbem Italiae τα Μάκαλλα appellarent Μαλακα, quod in multis Aristotelis libris legitur Mir Auso. CVII. 40. a. Bois sequuti famam illam, cujus Stephanus meminit, vitem illam si nominatam esse arro του μαλακισθῆναι ἐν αὐτὴ Φιλοκτητ ν. Sed qui nomen germane mecum Μελανι-ος et Μεναλιππος scripserunt, quod aliquoties sectum esse copiose demonstrat ellius in nomat.

P. 36. q. per inscitiam lapsi sunt Κυλλαβαρις semel obrepsit pro κυλλ ροβις Plat. V. Geom. QVI.

εω erebra est confiasio nominum Ἀφεφltis et 'Aφεφιων i. Pro ορσολοπειτα Aesch. Pers. o. et H. H. interc. 308. nam saepius non legitur codicca nonnulli utroque loco ορσοπολεῖται praebent quo Maximus usus est . 107' active ae eodem intellectu hoc est pro ταρασσεεν - δροθυνειν, quod ab eadem stirpe etia derivatum est paragogo diversa. Sed a plura dimollior defenditur e gnominemnrus ορσολοπος Anacr. quo θουρος Αρης id est ταρακτεμος ignificari vide ' terminati non liquet; nam ut cum i conjunctum credamus, non persuadet Herodianus ETH. 634, 11. ορσολοπος sic ορσοοπος oeσοοπος Αὐλαβη δ ab Περὶ παθων Ex tribu exemplis, quae idem Proserto. 8, 17. λλοτοκον καθ' υπερβιβασιιὸν χλοκοτον ως τυπτιλος πίτυλος ' καὶ σκέπω σκεπος καὶ πέσκος. εθοδιος, duo ordine prima pondere levissima sunt. Sed plus ad probandum conseri tertium, quod Apollonius Synt. Ι. 2 8. hyperthesi adscribit certantibus aliis: πεσκος Φ

17쪽

τορα ενιοι δἐ Wινα θήκης IIes Anecd. Bekh. 422. quod et σκέπαστα significare potest et destituta involucro pelliceo, cui nomen est γωρυτος τοξοθηκ' θυλακος Hes. Sed affluunt alia ξέστης ρωμαικον ἐστι b ovoua τὸν γαρ ἔξ αριχιον ουτοι λέγουσι σέρ. καὶ ιιέτρου τινὁς ὁ ἔκτον σέξστον διὰ δἐ εἰ υνία τὼ σέρτης λέγεται ξέστης κατα φιεταθεσιν του S. Oυτω Φιλοξενος ἐν se περι τῆς τῶν ρυφιαιων διαλέκτου orion. 187, 38. quod pluribus edisserui in Parall. 18. - Idem 14, 21. παρα ὁ μέλειν α ιελέως καὶ περ θέσει ἀλεφιέως καὶ ἐπενθέσει ἀβλεμέως, quod Vix probari potest. In Panyasidis quidem Fragm. VI. Meineli Anall. p. 366 ubi convivantes Vetat ἀβλεμέως πίνειν, hoc fortasse aliquis ita accipiat μελως καὶ nερισκέπτως του δέοντος, neglecto decoro. Sed multum vereor ut in hac adjunctione διιελιδ πίνειν id est negligenter bibere dici possit pro ἀμετριος et διιελεδ γραφειν pro nimis multa Ac nullo modo sic intelligi possunt Longini verba in

Lexx citata ὁ πραγμα βλεμἐς προσπίπτει hoc est leviter tangit, neque Nicandri βαρος ἀβλεμές Al. 2. quod Schol. interpretatur Ἀδρανἐς ως nis του βλειιεαινω quibus consentit Schol. II XII. 42. ἀβλε ιῆς ἀργος ἀ ab τοὶ βλε ιεαίνω et usi ad h. l. ἀβλεμῆς ου πεποιθως τολμος ἀσθενῆς. Neque repugnat Pollux III. 123. qui conjuncte affert ἀπροθυμεος, νωθρίος, ολιγωρως ἀβλε- ιιέως, ἀσθενως διιελως. Hinc enim non sequitur ἀβλεμέως et ἀμελως idem significare sed saepe

in eundem hominem convenire; nam τὰ διιελως πραττο/ιεν solent esse invalida et inessicacia. Contrarium Vero significat ζαβλειιέως, quod Hesychius interpretatur μεγάλως πεποιθευ id est τολμη- ριυς, προθυμεος, καρτερως, fortasse e loco poetae cujusdam uisβλεstέεος φιάχοντο, eidemque pro 3ιελῆ φιεγάλως πεποιθως, εὐψυχος indorfius in Thes restituit ζαβλεμης His rebus adducor Panyasin quoque αβλεμέως scripsisse non ἀβλεμέως idque cum διιελως nihil necessitudinis habere sed potius adjectivum ἀβλειιης contrarium significare του βριαρύς cognatumque illi Verbum βλεφιεαι- νειν et voce et intellectu congruere cum βριαν. Longiua ab intelligentia nostra remotum est νωλε- νώως, quod inepto exHicatur a Schol. Dion Gramm. p. 93, 15. παρα τὸ νω καὶ τ3 μέλλω φειλε λέγεσθαι νωιιελέως λέγεται δ νωλε ιέως. χαρκάζειν τὸ βαρβαρίζειν αἴρηται ἀπ των καρβάνων' Καρβωνες γαρ ι βαρβαροι TM. Suid unde καρδόνι ιν ducendum erat, sed neutrum invenitur. Nec magis λαγκάζει κράζει Zonar. 442. et sellus a Titimanno editu p. XV. v. 44. Nominia desectivi accusativum πειρινθα Schol. d. XV. 131 ad πέρας refert aliter vero Sch. D. XXIV. 190. ἐκ ριπων φασιν αυτν πλέκεocta ,στε Iναι ἱπινθα cujus sententiae auctorem isti ETΜ. 489, 5. Λίδυφιος την πειρινθον adde ἐκ ριπων πλεκομένην λέγει θέαινθον καλεῖσθαι καὶ κατἀντίθεσιν πείρινθον quorum neutri adstipulamur quamvis salubrioris consilii expertes Hyperthesin cum enallage Vocalis et trope consonae conjunctam admisit idem p. 798. 3. φολίδες αἱ λεπίδες ἐκ του λεπίς περθέσει πολίς καὶ ιεταθέσει του, φολίς ΤΜ. 798. cui non opus fuisset ad com-

Euleentua sat o sigδίαν συγχωρουσα - νοραν γίγνεσθαι του φλέγματος, hoe est ad emoliendam pituitam lavalida In Schol. h. l. Schneiderus perperam edidit βλεμαίνω.

18쪽

menticium πολίς confugere si cognitum habuisset nomen λοφίς, quod legitur in Schol. Nic. Ther. 154. 'o λεπις γροιπεται εὐτεσι λοφίς ει νηται ὁ ριεταφορικῶς in τῶν ἰχθυων, sed hi potiua φολέ scripsit. Utriusque autem Vocis similis quidem significatio sed origo diversa est; a λεπω λεπὰ sive λοπίς, a φλόος autem, quod non solum corticem arborum sed etiam cutem animantiu signia ficat, φολίς eodem intellectu et φλον-. Quemadmodum vero primitiva inter se permutantur λοπος ὁ φλοιός Erotian. sic φολίς et φλονές ab Hesychio eadem voce ani explicantur id est squama piscium angulumque, et Athenaeus, quum λοφνίδα sive λοφνίαν vocari dicit τὴν ἐκ φλοίου λαμπαδα, nominumnono et φλόος synonymia niti videtur Verbum κλοτοπευει ETH. 52l 23 d

pliciter affectum credidit si pro eo quod vulgatum est κλοπετευειν κολοπιτευειν υπερθε ει του Choc potius scriptum reliquit κλοτοπευειν ut του κλοπιτευειν υπερθέσει του καὶ αντιθέσει του εἰς Sic enim Suida κλωπεDω κλωπιτευω κλοτοπεύω δέ, pro quo in Edd. Vett. κλοποτευco Vel κλοπετευω legitur Horum unum in usu reperitur κλοτοπευειν, sed hujus quoque origo ignoin, significatio dubia est Avis nomen κολλυρίων Aristot. l. Α- m. 23. p. l7. in codd. aliquot κο- ρυλλίων scribitur et utroque modo Hesychius, casuno incertum an quia Graeci ipsi variariint. --nulam antiquiores φαινολην dixerunt, quae postea γελονης appellata est Ῥαδικες κυρίως οἱ τῶν φοινίκεον κλάδοι νυν δε κατειχθροτικῶς Sch. Nic. h. 33, ubi scriptura Vacilla δαδικες et ρακιδες eorumque prius Vossiua in tym cum latino radix comparat, alterum Hesychiva tuetur ει-

κίδες κλαδοι accentu mendoso. Στεναγῆ πεπυκνωμέν mes librariis imputatur primitivo Ἀραβον το γυναικειον idolo hyperthesi distinctum est paragogon σαβαρίχη, quod Photius eodem modo interpretatur Teleolidem testem adhibens s. Proll. 287. Malorum persicorum nomen dupleπest δωρακινα, quod antiquius putatur, et φοδόκινα v. Nicias ad Geopp. p. 669. Ηyperthesin meis- thesi copulatam ostendit βρέφος, si sequimur veterum opinionem παρα o φέρβω γίνεται φέρβος κa κατ φιετάθεσιν των στοιχείων βρέφος ΤΜ. 2l3 9 cujus ex sententia primum . in se mutatum, tum consonae beta et hi trajectae sunt Sed alii hoc rectius ad βρυω reserant V. Techn. 275. Accepimus vero duo nomina ita contexta ut duarum syllabarum inter se contingentium altem ab una incipiat consona, hera a duabus syllepsi colligatis, ριθμος et γλαυρος, quorum illud Primam et tertiam, hoc secundam et tertiam commutat; ιιιωνίδης τὸν ἀριθιιόν ἀμιθρον ὶπε κασυπέρθεσιν ἐκ δ του διιιθρος μιθρῆσαι ΤΜ. 3, 42 quod Schneidewinus p. 125. ideo factum putat ut syllaba media produceretur, etsi ριχuo apud Lincos saepius productum iota habet quin correptum. Ἀγλαυρος et γραυλος quum alibi in codd. confusa sunt tum in Niα h. r. nec ρο--

termiserunt interpretes αγλαυροι ποταιιοὶ οἱ λαι προ καταυιετάθεσιν των στοιχείων οιον γραυλοιοι καλοί et καὶ ι γλαὰς αυρα εχοντες ξ ι γλαυροι οἱ διαλελυμένοι καὶ τρυφεροἱ Ham in terpretationum nulla est quae non ad scripturam tralaticiam γλαυρος reseratur, sive id simplex esse putatur, iue cum αυρα compositum sic ut vel limpidi fluvii significentur vel aprici ventisque προ-

siti. Et qui de metathesi loquuti sunt, γραυλος quidem scriptum invenerunt sed id pro γλαπος

19쪽

positum eas sumserunt. So eidem vero jure praetulit ἄγλαυρος, quod idem poeta v. 44 I. pro simplici ἄγλαος aurpavit os mil. 259. Aeque fluxum est heroinRe nomen V. est. nom. 42. Quod Suida soripsit ' ριωέστερον λ Θέστερον, ex errore natum habetur Pro κρεβεστερον. Nulla vero auspicio contingit verba φαθαλλω et φαλαττco, quom utrumque a atis derivatum est, hoe praeeunte verbo 'αλλω, illud quasi a phcttis, cujus speciem reser nomen χναθαρος iis φα eo Verum non solum continuae syllabae consonas inter se transfundunt sed etiam disiunctae παρατοαμαλδυνε αμαλδανον τὼ φανες καὶ ἀ/ιάνδαλον παρ Ἀλκαίφ ΕΤΜ. 76, 1 undo est verbum

Ἀμανδαλοι ἀφανίζει Hes. Non ita iacilem explicatum habet Riterum βόλιιιος τὴν παραγωγην ἀπέ- δευμ καὶ τ σημαινομενον ουτως ευρον εἰς τι ζτορικδ λεξεκον 'εστι μολιβος καὶ κατα ἐναλλαν, βολιμος παρα Συρακουσίοις ETΜ. 204 39. Hic paragogae mentio clam facit Grammaticum nomen ολιμος pro derivato habuisse. Quaerentibus vero unde id derivatum crediderit, nihil estius in mentem venit quam βο-ς, cujus proxima propago est βολίς. Hoc autem nomine varia deelarantur instrumenta plumbea primum μολυβδαινα L XXIV. 80 quam Schol. βολέδα vocat, hoc

est glandula plumbea, quae cum hamo in aquam projicitur, tum catapi ta, quo maris altitudo tentatur, germanico nomine Sonhblei, italico piombino, et da plumbeae, quos milites in hostes jaculantur, graece μολιβδοβολοι dictaei Cang. Hinc igitur ille, si quid video, conjecturam iacit Veram nominia scripturam esse βολιμος ut δεο εος λonιμος proprieque jaculum, missile significare. Veram tamen esse hanc notationem minimo persuadet sed μολιβδος, si hariolari vacat, sive ιωλυμος potius cum mollia μωλυς ιιαλακος cohaeret Fluctuat urbis Libycae nomen η ανόπη Dio Casa. LIV. 5. ει α άπατα Strab. Steph. 1 exitu hujus loci duo afferam quae nulli allatorum perfecte imiEa sunt, unum derivatum, ulterum declinatum. Illud est τάλαντον et τανταλίζευ, in quo duplex emitur hyperthesis, una literae . quae in primitivo primam syllabam claudit in derivato secundam, qua ratione αιιολξις si hoc pro affecto habemus distat a Zόλι οβις, altera literno tau quae a principio tortiae ablata eundem in secunda locum occupavit. Θελυιινον, quod etiam λιμνον et Θέλεμνον Scribitur non diversam a θέμεθλον sive Θεμέλιον originem habere significavit Sehes ad D. X. II et XV. 479. In declinatu mutatur πνυ πυκνος ιετίθεσίς ἐστιχτοιχείου ἐθει γαρ πνυκος Schol. r. qq. 165. sed eat hae potiua restitutio Vocis primigeniae Λυχν.

20쪽

civitiis indemittis in his ammae ad eo eris mi pro inae.

Coinmelitationem de Augustanae Confessionis Variatae rime, indole usuque symb sic speciminis loco Moit

quaestionem proponit his verbis perscriptam: l explicetur C. C. C. art. XXII. atque ex juria recentioris historia ostendatur, quatenus post torturam abrogatam indicia ad probationem et condemnationem sufficere visa sint. 2 additque inierpretationem legis r. 40. D. de rebus conditis.