Caietani Laurentii Montii Sermo habitus in Lyceo magno Bononiensi 9. K. nov. a. 1789 quum Ioan. Baptista Caterzanus philosophiae laurea donaretur

1쪽

HABITUS IN LYCLOMAGNO BONONIENSI

PHILOSOPHIAE AVREA DONARETVR BONONIAE

3쪽

IOSEPH BARALDIO A C.

atque Optime, sermonem, qui αυτογραφος apud me est, a vir eximi C etano Laurentio Montio in principe Gymnasio nostro ante annos septuaginta habitum, quum is Sebastiano anter no maximastum spei adolescenti, quam cumulatin me, uti nosti expleoit philosophiae lauream detulit, eumque Sermonem nuncia pavi Ioanni Baptistae agistrinis mathematico praestantissimo, mihique omni

4쪽

inctorum genere conjunctissimi, a quo Ferdinandi Landii archionis, in collegis Sophorum Italiae Sodalis ejus, lucubrationem Omnibus plane numeris absolum tam de Can terzani laudibus donum ceperam. At vero apud me quoque est αυr6γραφος sermo alter ipsius Montii, quem is eodem loco, similique occasione multis post annis habuit Ioannem Bastistam Camerzanum Sebastiani filium ab ineunte aetate studiorum optimorum cuiatorem adsiduum , egregiumque, mihique pro veteri consuetudine, mutuaque inter nos beneuolentia carissimum, philosophiae item laurea XOrnaturus. Atque ego quidem et hune sermonem edendi consilium

cepi sed illud etiam cepi eumdem tibi nuncupandi; tibi, inquam, mi Bariadi, qui

et plurimis, et acceptissimis me Prope quotidie asscis cum tuorum, tum aliorum verum munieribus noυissime vero S. Gr gratii a ianzeni Tetrasticha eteris sch liastae interpretationibus subjectis abs te ex commentario orcelliano in lucem

prodita non solum dono dedisti, sed etiam

5쪽

quae singularis tua erga me , ac TVeincredibilis humanitas est nuncumυisti. Iu eo autem sermone totus est Montius, ut philosophis ethnicis christianos philos Phos anteponendos ostendat, atque adeo Sanctissimam , planeque diviniam Christi norum religionem extollat, sine qua nec vera Nirtus esse, nec eram assequi etiacitatem quisquam possit. Quod Sane a gumenti genus a tanto praesertim vim tractatum sic tibi pro sutnmo tuo deis ligione, ac moribus, litterisque benem

rendi studio probari debere arbitror , ut jucundissimum tibi futurum non dubitem, quod obsequentis, gratique animi ergo itatum tibi nuncupem. Hac certe de re placeo ipse mihi , gaudeoque , ac prope exulto

Cujus quidem Laetitiae meae cauSSas P rirem, nisi Nererer, ne putaret quispiam aut consuetudini elle me potius, aut S-Sentationi, quam veritati, obsecundare

Contineri tamen haud possum, quin et te alloquens illud aperiam, quod Oram

Omnibus, quotiescumque de te sermo Φι-

eidit cincidit autem persaepe o Jrmo

6쪽

atque asseυers, multiplicium me, simorumque laborum tuorum constantiam in dies magis magisque admirari. Vale a Caelesti m a donium Sacerdotem eruditissimum , eumdemque pietate , Omnique virtute probatissimum , qui tanta cum laude tuis insistit vestigiis , meis verbis misere jube. Iterum pale. Bonomae Idib. Octobr. A. MDCCCXXVI.

7쪽

II adesse sui quondam EthniCorum

Sapientiam vox, et rutio, omnem hialosophia summam ad beate vivendum reserri hujusque beatae vitae desidorio uni orsain initi philosophandi rationem xCogitatuni fuisse , et inventam oriem vivendi Philosophiam esse, et animi medicitiam, cujus praeceptis, ac mouitis quicum sei obtemperasset, sublata alia 8arum opinionum perversitate Sodatisque turbulentis animi motibus in pacatissima foret quiete, ac perpetua tranquillitate icturus. Ex quo quidem videatur eo rum jure laudandum esse consilium, quosnjurit , ut rerum contemplationi libero 'aCare OsSent, partim omnem ProrsuS neglexisse legautioris, O lautioris vita cultum, ariim di itias, quibus abundabant, quasi inportunum Onus a Vitiorum irritamenta, in profundum abje-CiMe, partim sese, et corpora sua ad omnem laborum, ac molestiarum Olerantiam duritor firmasse, partim ab ux bium frequentia, ac societate OIDirium abstractos, in remotissimas solitudineS

8쪽

VIII

se abdidisse; quorum nihil fuisset plano

reprehendendum, si illud re vera assequuti essent, ut variarum perturbati num errorumque procellis ante jactati, optatam denique securitatem , quasi o tum, aut perfugium, teneIe potuissent.

Sed habebat tantae rei pollicitatio, si recte existimare volumus, plus gloriosae ostentationis, quam veritatis. Quid enim pra sidii ad beatam vitam in disciplina ejusmodi esse poterat, quae neque Divinam Μajestatem digne venerari, et C lere docebat, neque homines de se ipsis, ut veritas postulat, demisse sentire, nB-que cupiditates ullas restinguere, nisi aliis suscitatis, et incensis, et in earum

Iocum substitutis cupiditatibus ΤVix erat aliud, quod illius sapientiae agistri crebrius inculcarent, quam finem, extremum illud bonorum, quod non ob rem aliam, sed unice propior se expetendum esset, diligenter initio, et accurate statui oportere quo constia tuto, constituta se omnia verissime ajebant; sed in re tanti momenti demnienda, in qua humanae vitae recte insti-

9쪽

tuenda cardo versabatur, suam misere fluctuaveritit, praeclare illi demonstra vorunt, qui, ut est ab Augustino si memoriae proditiam, amplius octoginta

et ducentus eorum se litentias , alias ullis absurdiores , subductis ratiotiibus, uis meraverunt. Neque vero Dirandum iutant summi boni ignoratiotio versatos eos esse, qui de Divina raocellenti tura a Suprema potestate tam abjecto sentirent, et loquerentur; quorum alii Omnem reli Oionis sensum radicitus evol Iebant ex animis, tales Deos fingerites, qui sua quadam sorte contenti, terrena

haec, et humana negligorent, alii, quia

hus erat meis aliquant minus depravata, sic mundum divina providentia ad ministrari putabant, ut frugum quidem, ac fructuum ubertatem, et divitias, et prosperam valetudinem, et alia id generis externa bona a Deo petenda , et impetrauda esse ducerent virtutem, idost beatae vitae, ut ipsi rebantur, unda

mentum, a nobismetipsis esse PraeStuu ii Da civ. D. lib. XIX.

10쪽

dam eaquo nos, ut proprio nostro h no , jure gloriari posse fidenter praedicabant Iin. . is tot timuisque erroribus imbuti quamvis multa de justitia, do tomperantia, de liburalitato de iungia itudine ais nimi gravitor splendidoque dicoroni, seu

stra tamen istiusmodi virilitos altius exaggerabant, non vera ro ipsa virliatos quae infuso divinitus vigore non animata Ossoni, sod inatio uinbras, et si inu-Iacra virtutum, qua D OSSOSSOr ' Pari innoque molioros esticero poterant, unque beatiores. No vero illi ipsi meliori ad modmu lacti sunt, a quibus prae septa ista sunt tradita; qui partim, cum

maxime vitam suam cum oration Consentis vellent, occulto tamen arrogantiae vitio omnem solidae virtutis radicem Corrumpebant, partim vix quidquam eorum faciebant, quae Stentabant, se vientesque insanissimis cupiditatibus, suarum ipsi sententiarum robur ac dignitatem vitae pravitate dissolvebant,