장음표시 사용
501쪽
habenisnlere eandjorijten inhellic virtuti suorum satis credero',
Sertatu ad org. Ecl. II, 14 ebenfaslδ: virtuti satis credebant'
tale Crodero, confidere. Sallustius virtute satis crodebant' mahri
Val. strat. c. 14 Itaque heres non minus probari
502쪽
ois siccidisso ut longius absit ab Aeschino et Demosthene Sacerdos illo leotos quam se aut Africanus aut vos ipsi Cicerone aut Asinio recessistis. 2bie ier et Nebner P o mi ira et fer mi Ieinem ognomen allein genanni merve tonnte, ad σ
d. Rit ter Tacitus Historiarum V14 Othonianorum Vitialianorumque pugnam describit, in cuius descriptionis initio haec leguntur
nec mora proelio, sed acis ita instructa, ut pars e lassicorum mixtis paganis in coli os mari r Pinquos exsurgeret, quantum inter colles acribtus aequi loci praetorianus miles expleret, in ipso mari ut adnexa classis et pugnae par αι Rconversa et minaci fronto praetenderetur Vitelliani, quibus minor peditum vis, in quit robur, Alpinos proximis iugis, cohorte densi ordinibus post equitem locant quas verba talia qualia adposui es in libro Modico et in oditionibus anto Halmium emissis in ulla discrepantia extant: neque quidquam in editionibus ad explicandum hune locum amnotatum invenimus, nisi quod solus rellius haec habet aeteJd Othonianis verba facit usquo ad . praetenderetur; dein, paullum variata constructione, de adversariorum acie, quod V ad totam clausulam pertinet, cuius verbum finitum est locant tota autem haec explicatio ex earum genere est, quas obscuris et contortis vel adeo corruptis locis volgo adhibere solent, ut scilicet id dicant, quod in ipsis verbis in esso debeat, neque tamen inest nam quis non videt, hoc modo si aestum locutum esse crediderimus, eum non iusto obscurius tantum, sed etiam prorsus inepte verba sua disposuisse quod enim rellius acie vocabulum ad utrumque membrum, i. e. et in Othonianos
503쪽
si ad Vitellianos, portinor dicit aliter enim in verba intellegi vix possunt): hoc omnino fieri non potest ut concedamus. nam ut verba nunc leguntur, aperte id quod est acie vocabolum ad solos Othomanos pertinet qua in re iterum duae res sunt vituperandae prior est, quod tam longam perque varia membra deductam enuntiationem aesto non convenire paene confidenter contenderim altera, quod nulla intellegitur caussa, propter quam Tacitus eam descriptionis partem quae ad in niano portinet multoque longior o copiosior est quam ea quae insequitur, hanc potissimum dico partem quasi depresserit, id quod in tali qualis nunc est enuntiationis forma facit unusquisque sentiet omnino autem nullus vel caussa vel temporis conexus inter utramque sententia partem intercedit sed quid multa mirum est haec omnia quam parum apis a Tacito imstituta essent non advertisso editore ant Halmium omnes: quamquam ne Halmi quidem emendandi rationem probaro possum inclusit enim uncis sed voculam in ipsa editione, in commentario critico sori proeliost, acie adnotavit in utramque emendationem partim id cadit quod modo de volgata lectione monui, partim nemo negabit innocentem voculam quas est sed' violentissimo expolli deinde vero Tacitum non dixisse nec mora est puta vexim, cum hanc formulam a poetis accepisse videatur, apud quos sere solemne est nec mora omisso est verbo ipse igitur eonicio olim scriptum fuisse nec mora proelio sed acies ita instructa' e. q. s. nunc demum omnia bene procedunt nihil autem os quod offendas in omisso verbo ad instructa participium supplendo, es modo Hist. I 41, 13 H. disposita Vitellianarum legionum acies'. quamquam non colabo, etiam aliam qua verba restituuntur viam iniri posse possunt enim omnia sine ulla mutation retineri, si post praetenderetur vocabulum haec sero excidisso existimaveris Othoniani hostem xcipiunt' vel expectant' vel similia sed ut taceam, minus lenem esse hanc coniecturam quam eam quam modo proposui, videtur Taciti. neri dicendi aptior eas prior emendandi ratio, ad quam etiam magis commendandam addere possum, non me solum, sed etiam Classenum et Isinium, viros clarissimos, in eam incidisse. Mancuni m. Apr. Guil Wagner. Emendat Iones nare Lail ea, et ae. Continuatae o t. XIX p. 152 sqq.)Lib. IIII p. 423M 481. euius argumenti loco incurrere aliquando et alius potest, qui a minore ad maius ducitur:
504쪽
nee tamen ideo prinei palis argumenti ratio perturbatur quia geminari aliquantum argumenta natura permittit. 'Sic seripsit oppius codd. My secutus enumerandis eis quas ante eum scribebantur facile supersedeo utpote quaBo potoribus libris peterentur quanquam aliud recto in eis legis tu ex oniectura ut videtur patet enim ex eis quae in fino semtentia leguntur de cumulatis argumentis dici ut necessario aliud - quod scribondum sit sed in extremis verbia vin menter offendo in aliquantum etenim res aut geminantur aut non plus vel minus qui aliquas res geminari dixerit nominem invenio nequo dici omnino potest geminaro autem hoc loe idem valor atquo duplicare ex toto conexu adparet; attamen si geminar simpliciter hic coniungor significarctoontenderis ut apud Statium in silvarum I 2, 237 sq.: Iamdudum post reclinis Quaerit mon thalamis intactum dicere carmen quo vatem mulcoro queat dat Iuno verenda vincula et insigni geminat Concordia taeda' ubi pro intactum seribendum censo intactis quoniam neque per se carmen apto intactum adpellari poterat nequo thalamis intactum iungi licet ideo quod humenaeus profecto thalamis non intactus est intactis thalamis contra dic batur aptissimo sponsa laudandae gratia nequo sententia prodi in recto ses habebit neque quicquam proficies manifestum puto aliquantum ex aliquando corruptum esse.
507쪽
Et reportebantur solo ac parietibus eruta humanorum corporum reliquiae, carmina et devotiones, et nomen Germanici plumbeis tabulis insculptum, semiusti cineres, ac tabo obliti aliaque maleficia, quis creditur anima numinibus inserias M
a Annal. II, 69.2 LVII, 18.3 Neve gosge E. 9, 365. 43 enim Annales do Institu arohlol. 1846. . XVIII p. 203st.
508쪽
ἐπι το ερον, τρία μιμναῖ- διδουσα ἶνα αυτον ἐκ των