Herodiani scripta tria emendatiora accedunt analecta

91쪽

raptoταταt, ρευνω, botva, Duva, Divis, luto, χωρὶς του ἐλαύ9ω - Caeteriiri si quis no loco pri conciso Hemdiano aDundantiorem nasit, si scribat αλλὰ με969 δὲλαθυω. αρύτουο δὲ προςέθηκα διὰ τὸ χαυνῶ, κεραυνω. v καὶ νόματα προκατηρ ε - δὲ ἱλαύνω παρὰ ἐλω βαρύet69ου παρ' υλις ι κα παρ ἄλλοις περισπαται. Dicatque in altero φαρύ:696v lii alterum aDeitatuni esse. - Ηaee, quae dudum si pserana, velitia n0 prorsus impronat,ssi v eantur 1 si . bectio, quem in eclinologia p. 125 titili jllim invenio, num ita in tuu loco sanando procedi possit, ut de inematico ἔλωserino sit. Uli ut propter egregii iri ut italionem quandam addo noc loco, ubi derivatio taei Itiir rectissime dici videri eth ἔλω βαρύτου6 παρ' ἐυλες, non minus quam si alicu-D ita loqtientem inveniremus: ,οχε δὲ καὶ ι ληρος δn tae et Zευς ελσας ἐκέασσε. Nec repugnat, sed ex eius Iriore pactum, si in catholica de accentu regulam ali tuam ita concepit, ut sola quorum ipsa praesentia lecta essent comprehenderet sepositis quae regulam ii pessilirent non Ieclis

93쪽

ΛΕΞΕΩΣ.

P. Alcae 2 p. 576 et applionis r. 20 p. 605. Scilli et eth δ' ἐπεπλάγ, Αεμο φέροte ut Sapphonis asseret tum. s. ἐμπάγμα 4rtius fragrarentum ex colore Alcae tribuit Bergidus, sane proDaDiliter. μελέδωνα scriptum esse a Sap-ptione, io signisicut , custodem Aelian. V. H. II, 4J probare stii luit Seiusseriis Mus. Den. 1829 p. 178. - e- terrum no Aeolicuna λά- ρον πληοο producta N:uia erant etiam qui uitiusdam occis onaericis intelligi scri Diti vellent, ipse, ut sertur, Aristarentis, pina Hona l49. T.

95쪽

ΛΕΞΕΩΣ.

96쪽

non adiecto accentu, et o sine dubio iniuria. Eodem loco Epinaerismortina se Dis recte scriptuni ut Choeri 345. ἀπι-ου εἰμὶ μέν, περ κατὰ πλεονασμι eto a Nazα ἐομόν.

97쪽

ΛΕΞΕΩΣ. S

99쪽

ΛΕΞΕΩΣ.

100쪽

recenSti, ut ῖραίνω, lanaen de dialectis ilia Dium Sempserit

2I, 9. et auatv Cod. πτησσεis Correxerunt alii. Hae ignit scripti ira est Heridiano proData in vocaDulo nunc Dique apii Tneo ostiana quouue p. 6, 3 αἰνῶ δπτίσσω in αἰγεῖ lene et perris ineno cor rupto, nisi quod in Belaem lex. n. I. 9 360, 32 est-Lε v. ustallitus iani sua exicorun exemplaria cor rupta invenisse videtur. Nam p. 80l et eth αἰνεῖ Ομῶυυμυς laeti'έet ceti. ubi non stringit no sed usius exponit, idetur de disertimine coniugationis et spiritus tonituriis suisse nisi ipse sic scripsisset ut nunci totuna locum scriptum est. Attamen in veteres illos grainmuticos, qui *ηvα, ἀφηγας, vetuet noverant id vix causit tu sis spiritu etiamsi aDnorini et nisgi etiam de coniugatione des nulla sit lini inter granaimaticos veteres dissensionen fuisse. Sed, de priniae 3llabae vocali. Eustallitus illa seriDens tria inspexit exica, Aelii Dionysii, Pausaniae et ceri tertiuna et laute uiden et Dionysio tribui αἰγει9 Pausaniae 9εῖ no imodo: Παυσαν α δὲ ε et p

dus sit etiamsi ipso scripserit si v v. 80I, 65.