Hymni et epigrammata

11쪽

PRAEFATI NOVAE EDITIONIS. 7 gramma docet huic etiam libro praefixum, quod ars metrica ad illa sere tempora referri iubet. Quod carmen is homo transcripsit cui debemus, quod primus certe Callimachi liber non interiit composuit illelirmnorum syllogam omeri Callimachi orphei rocli, atque cum se Callimachi 3mnis etiam scholiorum Sallustianorum quamvis exilia collectioni suae inseruit excerpta. Orphei Ρroclique hymnorum memoria nondum satis explorata est, videtur autem ex hoc uno archedpo pendere. Homeri Tmnos continuit etiam Iliadis ille codex Mosquensis, e quo fraude Christiani de Matthaei evulsi Lugudunum Batavorum deVenerunt. Iliadem codicis Mosquensis commentari ΒΤ instructam essου constat hymni grammaticorum curae nullum tenent vestigium. qui cum in multo antiquioribus locupletioribusque editionis BI libris non legantur, in Mosquensem recepti esse videntur ex hymnorum sylloga etiamtum integriore. Huius igitur syllogae seris temporibus factae is codex ad quem unum Callimachi Omnis, Homeri praeter Osquensem

omnis memoria redit compluribus locis tantum damnum perpessus erat, ut Versus versuumve partes legi non iam possent. quarum lacunarum p essectum est Homeri versus in quaque pagina fuisse xxxvi Callimachi eae quae solae in censum veniunt lacunae 4, 177, 9 versibus tantum HIII distant, sed in eadem pagina scholium Omnium amplissimum sui de Galaiarum interitu apparet haec haud male conspirare, sed inepte ludere censendus esset siquis archetypi paginas dimetiri conaretur codex non solum scriptus erat minusculis litteris sed etali codice descriptus. 4, 138 abiit, 4, 30 in principior in t 1, 87is in o. ni mirum rho capite magno cauda

praelonga infra versum ad proximam litteram producta exaratum erat. item 4, 10 cum in codice nostrorum archetypo litterae evanidae essent, alii καυρι, alii καυθι, alii κανθι legerunt, quod non nisi in minusculis litteris fieri poterat tam recenti aetati convenit, quod tota mutum modo in versu locum suum tenebat vice mente librarii qui , 61 ἀναγκαίαι, circumflexotissimi potegetarum codicis Parisini N. 66hi. s. 419 traditur inter rara scholia in margine Thucydidis Vaticani Cur Thucyd. 43. scholio Gregorii Nagiangeni genuina lectio hymn. 2, 112 debetur. s. 422 eum poetae nomine apud Simocatiam ei inter recentissima Euripidis Vaticani sebolia ad Hipp. 402 legitur. possum plura addere, sed disceptanda haec erunt in nova Dagmentorum editione. getetes et ustathius Callimachum non iam habuerunt.1 Similiter apographiis seriba 3, 5 γερραιστῆρας quod in archetypo erat εοραιστῆρας scripsit.

12쪽

8 PRAEFATI NOVA EDITIONIS. accentu e dativo singularis nominativum pluralis reddidit), modo

infra versum reiciebatur, modo mittebatur qualia cum nihil omnino docere possint neglexi neque de stultus sum ut mera vitia, velut seclo ιν aut adlaphora, velut suae δέ curem. sed Orthographia atque prosodia cum ad Sallustium, . . adprobam grammaticorum ταρὰδοσιν redeat, minime fuit neglegenda Callimachus quidem neque vocabula distinxerat neque prosodiam legentibus praescripserat, quod utinam memoria tenerent critici. itaque nos in omni vocabulo scribendo grammaticorum doctrinam sectamur quibus servire quidem ignavum est, sed eosdem deserere, antequam salsi damnati sint, parum cautum reliqui igitur, ut vocalem produceret geminatum, ἔδδεισαν, ὁ ἐρέοντες. pagum Atticum a salinis λας denominatum esse constat sed υλὰς 3, 173 non tantum arche-upus aut Sallustius pronuntiari voluerunt, sed pronuntiare didicerat Statius heb. 12 620, atque grammatici δασυνειν iubentes alterum usum fuisse ultro testantur Steph. BIg. S. V.); fuerint qui ad λασθαι nomen reserrent, neque Callimachus tam docte errare non poterat. ιη autem spiritu aspero eum protulisse et testatur Sallustius 2, 21, et riginatio interiectioni 2, 103. non concluderem ubivis ita pronuntiasse Callimachum neque enim ea scribendi constantia, quae pueris nostris inculcatur nec tantum ludimagistris liberalis eruditionis summa videtur, Graecis tanto opere cordi erat multoque minus nos nisi ipsis verba damus in omnibus Alexandrinorum usum

definire possumus velut Εἰλει ια an in θυια Callimacho magis placuerit nemo scit quid quod scribere ei licebat

modo hoc modo illud, ut alterum in calamum veniret itaque archei pum secutus sum notum est ηι et ει saeculo tertio promiscue scribi, atque in Lycophrone tam saepe ει traditum accepimus, ut omni mutatione abstinendum sit vereor igitur,

ut Callimacho ipsi Homerica b. e. antiquior Orthographia debeatur, quam archetypus offert cum tamen nullis artibus ultra Sallustium ascendere possimus, unum quod obstrepebat exemplum 4, 7 mutavi. nam 4, 234 Callimachus te cum suturo coniungere studebat Homerice haud secus quam 4, 229. cui nostra oristi omerici cognitio non est obtrudenda. omnino arduum est vetustae linguae imitationi terminos circumscribere, et quamquam istoc sacile ridemus, qui Callii 4, 13 cum βαλέειν et ἀποκριναι iungit, discendum est β ειν ei fuisse oristum, neque ad eum pertinet, quod nos futurum praelaturi essemus magis mirabile vitium εἰ κε κέκλετο 4, 15 consusis orieo α - με et Homerico , - Ἀν- ακα quod tolli vetant imitatores.

13쪽

PRAEFATI NOVA EDITIONIS. machum vapulare iubent, quia nostras sermonis Homerici grammaticas non legit etiamsi enim legere potuisset, libertatem poetae non debebat prodere), est sane ubi in edendis carminibus haesites quae Obsoleti sermonis sonos reddere studeant veluti secundae declinationis plurativos dativos in ις exire, nisi longiorem sormam versus postulat, satis certo colligitur, item primae declinationis legitimam formam esse ηισι et saepe ante vocalem elidi, binis dativis coniunctis αις admitti, admitti etiam in exitu versus sed ne ις quidem solitarium excludi co ruptela maxime docet 4, 298; ηις quod in Homerum sensim gliscens linguae mutati invexit constat nunc has quidem re vera fuisse hanc formam expellere non licere videbit qui 3, 100 recte perpenderit itaque quam cautissime poteram egi, sed verum me in omnibus assecutum esse minime spondeo dissicilior etiam Doris ), cum in archetypo valde obscurata tradatur restituere coepit iam Politianus, qui ex gr. 5 5 στοά Ἀθαναία iam dedit, sed inane erat talia ad certum referre auctorem)neque Callimachus sibi constitit e lyrica enim poesi aeolismos admisit, velut φέροισα, ex pica O pro legitimo os, velut πουλύ neque ipsa lingua ad certam formam in litteris suerat deducta itaque nonnulla ad arbitrium necessario constituenda sunt utrum Ποσειδὰωνα an Ποτειδαωνα aut Callimachus aut Sallustius dederint, me ignorare lateor praetuli nunc IIos et quia traditum est quamquam nulla haec est auctoritas et quia vere doricum tantum Ποτειδ α esset accentus dedi quos monstrabat archetJpus, Sallustianos nimirum Callimacheos non quaeret nisi ignorantissimus quisque haec atque talia editori potius quam lectori taedium facessunt; quae diligenter tractavi, sicut grammaticum docet, sed velim ne obliviscamur tantum non διὰ poρα esse, quod quidem ad Callimachum. hoc loco de eis multa verba laci, ut appareret, quantum fidei unico libro tribuenda esset, qui nobis hymnos tradidit. At periit hic archetypus perierunt omnia ex eo ipso descripta exempla hoc olim dixi, aliter plerique senserunt in Homero, hoc nunc siquido constat. nam quattuor optimos codices, in quibus Homeri etiam magis quam Callimachi salusti pigraminatum memoria omnino parum certa est, maxime in eis carminibus sunt autem, pace Religensteini dicam, permulta quae Callimachus composuit ut tumulis aut donariis inscriberentur sed etiam in elegidiis praeter legitimam dialectum subinde Doris admissa est, neque semper causam perspicimus adde quod dialectos ad arbitrium temperare atque adeo miscere saeculum tertium coepit itaque multa semper incerta manebunt prospiciendum tamen, ne aures legentium sonis conlusis laedantur.

15쪽

NERUM EDIDIT

1897.

16쪽

si δ

18쪽

14 PRAEFATI NOVA EDITIONIS.

easdem proponere nefas duco. at de archetypo libro minime sordido, plene reserre et debui et volui quod plerumque facillimum erat, dissentiente uno apographo, consentientibus duobus, sive complurium singula exempla idem peccaverant. ubicumque haesitabam, ut legentes ipsi iudicare possent curavi, sed nugas procul habendas duxi, quae prudentem non iuvant, imprudenti nocent dico tacismos potissimum ei sigma semel vel bis scriptum, quae neque ad intellegendam sententiam neque ad pronuntianda verba pertinere scribis iure videbantur. cuius generis pauca exempla hoc loco proponere e re visum

λυσαμ δε λυσσαμ. , alia exempla apogr. I. 5, 12 ἐσσομ. 'Lasc. ἐσομ IE addo non ulla alius generis, sed non minus

πουλυμ a Lasci nousa. Et exhausta esse credo quaecumque quispiam in adnotatione commemoranda suisse possit dicere: ad Callimachum quidquam pertinere nemo sanus opinabitur.

O. Schneider cum comperisset Ioannem Aurispam 1423 hymnorum syllogam e Graecia Venetias asportasse ), r. Philelphum paullo post item Callimachi Orpheique hymnos possedisse, Aluisse Aurivae, Ῥhilelphi coniecit quam coniecturam cum frustra sperassem tacite me posse de medio tollere, nunc aio et omnino in mera opinatione sitam esse et manifesto salsam, siquidem Eintegram syllogam A Orpheum Callimachumque continet et Amanifesto in Italia demum Apollonii Argonautica addidit, unde sequitur archetypum ipsum in Italiam venisse iam cum Aurispa primus totam syllogam se habere professus sit, apparet Verii Non fuit ullum iter quod odieum coemendorum ausa in Graeciam suseeptum esset magis felix attulit Athenaei unicum eodieem, Laurentianum Aesehyli Sophoelis Apollonii, Venetos Homeri a , cassii Dionis Xenophontis ibi in Platonis τ' alia. s. an Heusde in praes. Agamemnonis AesehIleae, indors prael Aesch. ed. 5. Schneide Call. Ip. VII. opus est ut in librorum Aurispa lata peeuliariter inquiratur.

19쪽

PRAEFATI NOVA EDITIONIS. 15

simillimam esse coniecturam, qua hunc dixi hymnorum sospitatorem conveniunt quae nunc dera libris exponere potui. at , antiquissimum apographon, cuius unum in Atho monte adserratur exemplum, si quis statuere mavult in oriente iam antequam ab Aurispa tolleretur archetypus descriptum esse, non potest resutari quod examinata codicum litteratura, excussa saeculio historia litteraria explorent quibus illa cordi sunt. de Callimachi recensione ne novis quidem apographis reperiis quidquam quod momentum laesa credo explorari posse. Emendatione perraro opus est, et bona pleraque iam saeculo vi dextra administrata sunt quod ut rectius etiam quam antea intellexerim multasque e paucis quas protuleram coniecturis eiecerim, debeo etiam meis studiis, sed gratias exanimo ago Iohanni Vahlen, qui cum alibi tum in lectionum Berotinensium duobus prooemiis 1889 et 89 90 et in actis academicis 1895. 96 de his carminibus egit, rogatosque volo

lectores, ut etiam ea diligenter perpendant, quibus ut obtemperarem a me non impetravi contra ex eis quae complures de

re metrica Callimachi disputaverunt nihil lateor me didicisse. sciebam enim, quod isti inviti docent, tamquam in re et incerta et levissima in augmento syllabico distinguendo paradosin

sequendam esse unum quem admiseram errorem, quod vocalem ante vocalem corripi posse in trochaeo primo pentametri negaveram resutarunt . enuel Genethliac Gott. 22 et

I Lucas Studia Theognidea M idem ipse intellexeram de verborum usu diligenter egit . de Ian de Callimacho Homeri interprete Argentorat 1893 unumque adeo versum luculenter emendavit; neque plane inutilis sui sarrago indigesta quam F. Euiper nuper corrasit Studia Callimachead Luguduni Batisse.

quid autem hymnis suis Callimachus efficere voluisset, quo tempore, quibus sacris singula carmina scripsisset, multi eruditissime simul et audacissime demonstratum ierunt de quibus rebus mihi quoque suavissimum esset disputare habere me quae dicam sciunt qui scholis interfuerunt quibus artem Callimachi illustrare saepius conatus sum quae ne perscriberem aut in publicum ederem aliis negotiis adhuc praepeditus sum, neque quicquam promittere audeo. Epigrammata cum alibi tum in Anthologia servata hymnis

addi solent quem morem secutus sum, ne ordine quidem quamvis perverso mutato, adscriptis ei nehi numeris qui cum carmina recentiorum erroribus ad Callimachum relata expulisset, mihi duo tantum erant reicienda in libro Palatino perperam lemmate του αυτο instructa 3 - AP vii 318, quod

20쪽

16 PRAEFATI NOVA EDITIONIS. Hegesippum 32 exprimit, et 36 - ΑΡ vii 454 de quo dixi Herm. xii 346), dubito etiam de T - ΑΡ- 150, quod a

minum Callimacheorum seriei adhaeret κατὰ στοιχεῖον dispositae et exametro in grave monosyllabum exeunte aures laedit in adnotando parcus fui. contuli tamen pleraque carmina cum codice Palatino, ut viderem, num Vera excerpsisset Carolus aeberiin, qui mihi collationem tradiderat dum , in Technopaegniis conserendis eum adiuvo Vidi eum somniasse. doleo autem quod ad suavissima carmina emendanda non solum nihil novi adserre poteram, sed etiam de pluribus quam antea locis me desperavisse confitendum erat. Scribebam Gottingae a. d. xii Kal. Ian. 1897.