장음표시 사용
11쪽
511 9. decebat, superscripto o prior litterae i5 eruditionis ac 24. Messalla 512, 1. Antiquis eo credo audacius 10. abiisset, superscripto absit 1 iste enitet 12. alius M. contentus B. 13, 2.exequemur 10 significatione B. 13. CCC
annis B. i5 Phylippi 20. ae respectum huius evi 21. si volt 22. est B. 514, 3. eodem anno . . adscribitis l. VII idus l3. statuae
novem et quinquaginta l. se salebatur et pugnae 22. Britanniae 515, 14 Servio Galbae 5. vocaverimus B. 17. utinam in illa parte linitatus esset 20. quoque . 516 l. qui pro Catone . sed . . antiquus 15. Cassium quem reum faciunt l7, 9 et ante Apollodori m. Il. videtur 12 crati 5. quom vix in cortina l8 8 exspectabit . 16. aut Turpionis aut Ambivii 519, 10. equidem latebor 12. anuli aut Attii De Furnio et Coranio alios 520, 0 ei quo sublimius 2 sive in B. 13. parte serum 14. illae M. 24. temporis 522, 3 dicendi genus i. sensus optet cum 10 laudatum 16. vel rubigine 22. nam et haec imitatus. Logi potest etiam incitatus. Cyr. 23. ii qui se antiquos oratores vocabant 23, 1. Significasse 17. gravitati 18. et quotiens 10. ea quotiens 20. planitas est 524, 10 et a vestris 1 l. Igitur exprome nobis 24 si comminus latetur 525 T. si vere S. speciem 13. sciani quanvis 15. cogitationem et sunt aliqua 23. et C. Caelium 526, 2. nec om. 14. Dequens sicut bis cla et exclamatio 15. tenore B. 527, 16. apparate 8 equidem . 9. paulo ante plano miliore eloquentia et temporum nostrorum miratus iratus 22. a prima disceptatione. Nam nec 28 8. etenim iam si mihi 529, 14 et bibacitati 21. nec praeceptores 26. laboratur l. habuerit . de curiis reseram 530 4 nobis . Diodotum B. 28 ut in iis artibus pectus implorent 31, 4 disserimus plerumque Om. b. tenebit venas 22. aliquid Om. apartos pro hi aptos 532, 1 locos. Dabunt . liberaliter debet B. 20. otium B. 533, 2 vis quoque cotidiani 16. non rhetorum 534, 4 facultate et aeloquentia I 0. exercitatione 16 illud 22 in civitate locum 3b, 4. magnos 17 sudibus 22 praece ploribus B 536, 10 M. Crasso i 2 deducuntur in scholas quibus B l7. et dicant B.
39. rhetoras 537 T. .,Post verba ad veros iudices ventum es leguntur in codice sequentia verba multum delicit in Memplaribus, quae reperiuntur. r. 9 flama 38, 5. probabat 16. cum testimonio quoque in publicis non absoniis 18. praemia etiam necessitas ct commodo disertum 20. sed contra 22. stipulabantur clientulorum B. 26. Vestras haec vetera, quae et in 539, t. antiquariorum . et cum maxime a Mutiano 3. aedita 1 adversarius eo acrior per pugnas sibi ipsas desumpserit 540, 2 crimini hus ore . . ut secura velint . aptior est ita erit m B.
9. primus haec III consulatu 18. Urivae 541, 1 videtur R diligentis .
ii iudex quana quando, super quam scripto cunti IT coartarent 42 6. quo-
12쪽
6. nec bene formam T. horum non emendare 10 in civitalem nostram 544, 6. obscurior gloria . cum optima cito 16. vllas ac vestra tempora 20. bono hinter verba alιerius utatur et sinierat Naιernus interest spatium punctis distinctum ac Iacunam indicans. Cyrillus. Haec hactenus. Nunc Dialogum pSum percensere libet, quo nullam Tacili partem plures temporis hominumque iniuria iaculas suscepisse, neminem latere arbitror, qui libellum prudentiae plenissimum et divino illius ingenio plane dignum cognorit. uae vitia eis salis magno numero excellentium criticorum cura feliciter exemerit, tamen nonnulla etiamnum resident, quibus remedia certatim adhibita parunt aut nihil opis attulerunt. Sunt alia rursus, quae cum recta et integra vulgo habeantur, mihi quidem dubium non est, quin depravata Sint et corrigi poscunt. Ex utroquo genere iam pauca proferam, cetera alias, ubi videbitur. Cap. 2. arcus Aper e Iulius Secundus, celaberrima tum ingenia fori nostri, quos ego in iudiciis non utrosque modo studiose audiebam, sed domi quoque et in publico adsectabar etc. Noli dubitare, quin errore librarii turbatus sit verborum ordo. Quod vilium transponendo ita facillime sanabitur quos ego utrosque non in iudiciis modo studiose audiebam, sed dom quoque etc. c. 3. Igitur u intravimus cubiculum Materni, sedentem ipsumque quem pridie recitaserat librum intra manus habentem deprehendimus Codicum Iectio est sedentem ipsum quem pridie. Unde M. Hauplius coniecit, quod hodie Vulgatur. Verum X accurate loquendi Iege part sedentem requirit pronomen eum, vel quod in Dialogo eius prope vicem nonnunquam Subit, ipsum. Quare Lipsianam lectionem sedentem ipsum et quem praeserrem, nisi leniori medela corrigendum videretur sedentem ipsum quemque. c. 7. Tum mihi supra tribunatus e praeturas e consulatus ascendere videor, tum habere, quod si non in alio oritur, nec codicillis datur nec cum gratia venit uirum est, quam varia eaque parti in incredibilia excogitaverint viri docli, ut ex alio, quod fraudem inanifesto prodit, boni aliquid liccrent. Res tamen os eiusmodi, ut remedium non longe necesse sit repetere. Si eniti pro in alio, non ita violenta mutatione sucia, in nobis Iegas, Optime, si quid iudico, et sententiae veritatem et crinonis urbanitalem restitueris. Ibid. vi non illustres e in urbe, non solum apud negotiosos et rebus intentos, sed etiam apud vacuos et adolescentes, quibus modo e recta indoles est et bona spes sui Halmius recte ex Boellicheri coniectura scripsit qui tam inlustres. Sed quod idem post et in urbe excidisse et aetra urbem statuit, vereor, ne addidamentum non magis Taciti manum reserat, quam quod Rillerus nollem in ipsum ordinem recepisset et in cetero Orbe terrarum e in urbe Nec vero Hausius, quo ossensionis scilico cauSam alnoliretur, Salis caule is ante in urbe uncis inclusil Ne multa. aego: Qui tam illustres
13쪽
svn in urbe corruptela fluxit ex eo, quod antiquitus sunt duarum litterarunt compendiora scribi solebat. Vid. Walther Lex Diploin. p. 383, 3. Ceterum Tacitus ipso c. 12. nec ullus Asinii an Ressalae liber tam illustris est, quam edea Opidi aut rarii
C. 10. Nec eae satur olfensa necessiiussin oscii aut de aduocationis avt portuitae
et subitae dictionis impetur meditatus rideris aut elegisse personam notabilem et eum auctoritate dicturam. Quod vulgo ante elegisse legitur aut, cum frustra Ritterus explicare tentasset, o coniectura ausius hanc, almius ιiam scripserunt. Neutrum credo probari posse. Alterum enim mirum quam Otiosum est, alterum ad exprimendam, quam bene alinius perspexit, sententiam parum enicax Corrigendum, ni fallor medualus rideris ultro lassisse. Eodem sensu ultro apud Tacituit cui alibi saepius, tum in hoc uno Dialogo ter repelitum legitur: c. . ultro mare c. 19. uum admonere c. 32. v tro deridere. Vid Doederi. Synon. I. p. 108. T. C. 2. Nemora vero et luci et secretum ipsum, quod Aper increpabat, tantam mihi serunt noIuptatem, v inter praecipuos carminum fruetus numerem, quod non in sis
pitti, nec sedente aut ostium litigatore, nec inter sordes ac lacrimas reorum componuntur; sed secedi animus in loca pura atque innocentia, fruiturque sedibus sacris. uis Tacitum credat strepitu ita nude hic posuisse, ut, quem dicat strepitum, intelligi nequeat 'Mihi non dubium est, quin scripserit quod non in strepitu urbis, nec sedente etc. Respondet nimirum Maternus ad id, quod Aper . . dixerat, poetis, si modo dignum aliquid elaborare velint, relinquendam esse urbis iucunditaιem et cetera officia deserenda. , . . c. 17. Statue se et quinquaginta annos, quibus msae Divus Augustus rem publicam reriι adiice Tiberii tres et viginti, et prope quadriennium Gai, ac bis quaternos denos Claudii et eronis annos, atque ilium Galbae e Othonis e Vitellii longum et unum annum a s tam iam felicis huius principatus lationem, qua rapasianus rem publicam fovet centum et riginti anni ab interitu Ciceronia in hunc diem colliguntur, unius hominis aeιas. Excidisse ante unius suspicor id est, quod cum olim pro more una litteras scriptum esset, error tanto proclivior erat. tque haec formula, de qua vid Rulin h. ad Veli. . 23. legitur etiam . . . 22. c. 26. 0uodque viae auditu fas esse debeat, laudis et gloriae et ingenii laeo Ieriaque iactant contari saliarique commentarios suos. Unde oritur ilia foeda et praepostera, sed tamen frequens quibusdam eaeclamatio, ι Oratores nostri tenere dicere, histriones diserte saliare dieantur. Vulgata lectio sed tamen frequens quibusd- eaeclamatio nihil nisi commentum Beati Rhenani est, qui ex quatuor, quae in libris sine sensu egebantur verbis sicut his clam ι, unum illud suum quil usdam con- navit parum eliciter. Postea alii aliter loco perquam affecto mederi aggressi sunt Velut Rillerus hoc modo frequens sicut histrioni clamor et aeclamatio, aasius:
14쪽
Ast vena ae si hinus laria et aeclamatio. Halmius talo aliquid exspectari ait: tr
quens, Meu aeuia maiam1ium vel fautorum 3 oeclamatis. Quibus e eoniecturis quoniam nulla meo quident iudicio ad verboruni integritateni quicquam facit, tentabo, si quid melius possim. Pulo igitur legendum frequens u sic diserim, clausula reemiamatio. In quo ne quid temere mutasse Videar, ante omnia tenendum est, in codice Farnesiano non via, ut apud Bekkerum est, legi, sed diserte Cyrillo testanto Aa, quod compendium est scriptura pro clausula Vid. Walther. l. l. p. 3, 4. Deinde prosica syllabarum transpositione ut sic correxi his uteiu, sive quod in cod. Farnes legiturbis, ex male intellecto diae rium cst. Ita eni in lilia pro o erim hic scriptum fuisse,co magis adducor ut credam, quod eandein Sigiam non solum pro diri et disit, veruineliam pro diserunt in usu fuisse, ex inem brana ruin tractatione didici. Iam vero formulam ut sic diaeerim, qua Tacitus in ipso Dialogo, ut alios locos mitta in bis c. 34. et 40. usus est, nemo non videt, insolentiori Oeis clausula usui molliendo servire. Proprio enim clarisvla dicebatur, cum histriones, oracla subula, a Spectatoribus, ut sibi plauderent, postulabant. Vid. Casa ubon ad Sueton. Aug. 99. Hoc loco ad exclamationum genus transfertur, quo, ut histriones, ita oratores tunc temporis, quoties placuissent, ab auditoribus esterri solebant. Vix opus est, ut addain clausula e mclamatione sic iuxta positis, exclamationem designari, quae, cum ad sinein ventum est, tollatur. Exempla huius loquendi formae, quain Tacitus impense amat, dedi Boettich. Lex. Tac. p. LXXX sqq. c. 27. Neque enim hoc colligi desideramus, disertiores esse antiquos, quod apud ms quidem in confesso est, sed causas exquirimus, quas te solitum tractare paulo ante disisti, plane mitior et eloquentiae temporum nostrorum non iratus, antequam super offenderet maiores tuos lacessendo Deest in codd. diristi, quod Lipsius supplevit. Verum alius Serpsisse ulcus suspicor nec hoc unum modo Verbum hausisse. empe quod sequitur plane mitior olci, nimis hiat, quam ut in Dialogo ferri possit. Vide, ut scripserit:
paulo ante disisti, cum esse plane inuior. Gravius laborant, qua his cohaerent et eloquentiae temporum nostrorum non iratus. In codd. Fames et Perigon est aeque vitioso plane miliore eloquentia e temporum nostrorum miratus ratus, praeterquam
quod cod. erigon mitior eloquentia habet. Unde Oederieinius nam aliorum conatus longum est referre hoc exsculpsit plane mitior et eloquentiae temp. nostr minus iratus, idque a asius, praeeunt Halmio, recepit. Ego corruptae lectionis vestigia mihi videor pressius sequi legendo plane mitior et eloquentiae temporum nostrorum non ita iratus. c. 3l. De quibus copiose et carie et ornate nemo dicere potest, nisi qui cognopit
naturam humanam et rim Cirtutum pravitatemque vitiorum et intellectum eorum, quas
neque in virtutibus neque in vittis numerantur. Offendit in his se intellectum, quod unde pendeat, frustra quaeris. Nem enim cognoscere intellaetum latine unquam dixerit. Einendo et intellectvi habet eorum.
15쪽
c. 32. Et Cicero his, ut opinor, verbis refert, vi vi in eloquentia feceriι, id
a non rhetorum, sed Academiae spatiis consecutum. Rectissime Haasius post rhetorum inseruit Osscinis, sumptum illud e Cic. Orat. c. 3. fateor me oratorem, si modo sim auι quicumque sim, non ea rhetorrim ossicinis, sed eae Academia spatus aetitisse. Unum
stat vitium, quod Acidalius pridem animadvertit Scribi enim oportet id se non in in torum osscinis, sed Academias spatiis consecutum. De neglecta iteratione praepositionis
C. 33. Et aternus. Nihi quidem, inquit susceptum arae munus adeo permisse nondum videris, ut inchoasse tantum et relut oestigia ac lineamenta quaedam sιendisse ridearis. Nam quibus instrui veteres oratores soliti siti disisti, disserentiamque nosιrae desidiae e inscientiae adfersus acerrima e fecundissima eorum studia demonstrasιi. ni OVuu corruptelae exemplum, qua nihil in hoc libello frequentius. Excidit nimirum
post q/ιibus, quod iusta antithesis poscit, artibus. Statim enim Maternus velle se ait id quoque cognoscere, quibus eaeercitationibus iuvenes iam forum ingressuri confirmare et alere ingenia sua soliti sint. Cui Messala respondens, Quoniam initia, inquit, et semina veteris eloquenliae salis demonstrasse videor, docendo, quibus artibus antiqui oratores institui erudirique soliti sint, persequar nunc Mercitaιiones eorum. C. q. Ita nec praeceptor deerat, optimus quidem et electissimus , qui faciem eloquentiae, non imaginem praestaret, nec adversarii et aemuli, ferro, non rudibus dimicantes sed auditorium semper plenum, semper nonum, eae innidis et faventibus, ut nec bene
nec male dicta dissimularentur. Cum in libris esset ut nec bene dicta, primus ex coniectura Rodolphus Agricola ne male addidit, quod postea in omnibus sere editionibus haesit. Nec sane loco id cedere iuberem, nisi in codicis Farnes lectione: ut nec reniter dicia,
quae sensu aperte caret, aliud quiddam magis reconditi alere suspicarer. In mentem venit corrigere nec bene nec secus quo ipso, si quis μια σημειων olim cin'no feo' Scriptum meminerit, depravatae lectionis vestigia ducere, vix, Opinor, dissilebitur. c. T. Ergo non minus rubore quam praemiis stimulabantur, ne clientulorum loco
potius quam patronorum numerarentur, ne traditae a maioribus necessitudines ad alios transirent, ne tanquam inertes et non sulfecturi honoribus aut non impetrarent aut impetratos male tuerentur. Nescio an ex Latinorum usu scribendi sic reponi porteat: ne tanquam inertes et non sulfecturi honores aut non impetrarent etc. Similiter Tacitus Germ. c. 13. arma sumere non ante cuiquam moris, quam civitas sulfecturum prob rerit. Videtur honoribus , ab homine curioso voci sulfecturi superscriptum, mox, ut fieri solet, in textum irrepsisse, vera lectione temere Summota. Ibid. Quis ignorat utilius ac melius esse frui pace quam bello mari Plures nιen bonos proeliatores bella quam par ferunt. Similis eloquentiae condicio. Nam quo saepius steterit tanquam in acie, quoque plures et intulerit ictus Deaeceperit, quo maiores
16쪽
a ersarios aerioresque pugnas sibi ipsa desumpserit, tanto altior e Meelaior et illis nobilitam discriminibus in ore hominum agit, quorum ea natura est, ut secura relint. Ut nunc Ieguntur verba eloquenliae exhibent prosopopoeiam, quae ultra prosae orationis modestiam os et Floro quam Tacito dignior Nec tamen Scriptoris ea culpa est, sed editorum, qui ex ingenio suo et ipsa et nobilitata reposuerunt, cum ipse eod. Perigoniani, nobilitatus Farnesiani de nilanlur. Eiusmodi videlicet remedio cavisse sibi via debantur, ne, quo irrumque referre licerct, deesset. Ego ero librariorum iniuriam iniuria scriptoris corrigi nolim. Quid igitur Paulo ante scribendum est: am quo a pius steterit orator tanquam in acie. Ita interposita oratoris mentione, hoc simul proficitur, ut etiam proeliatores iam habeant, quocum iusto componantur. Denique in e bis postremis, quae et ipsa mutila, nec in legritali a quoquam restituta sunt, mihi legendum videtur: vorum ea natura est, ut ancipitia, non ecura velint ita, inquit, homines natura conlparati sunt, ut certana inibus alea plenis delectentur, quietem ac Sec ritalem fastidiant. Aneipitia pro periculosis est etiam apud Tacitum loco non absimili, Hist. II 86. Pro certis et olim parιis ora, ambigua ancipitia malebat.