장음표시 사용
11쪽
tormis sum ieere non dubitavimus propter quandam formae Similitudinem μυχατοσ, quod
reperitur Apoll. IV, 3o IV, 2 3 IV, 162b IV. 16s et Quint. XIII, 383, de quo nihil
fere, quantum memini, tradunt Veteres artium Seriptores. De illis autem formis, quae memoriae tradita Sunt a Veteribus ammatieis, perquam manea sunt et tenuia, ita ut nihil eerti ex iis et desiniti eoneludi possit. Veluti quod affert gramm. tym m. 5s S. V.
a rem tam obseuram magi aperiendam atque illuStrandam. Neque magis juvat evolvere Eustathium ad Il. 223, 23 νέατο formam eum ἔνατο et ad Il. Tos, 5 μέσατο eum τριτατοσeomparari volentem. Nec tamen etiam eorum Sententia Si recipienda, qui nesei qua de eausa μέσατo forma et νέατο non pro SuperlatiVis, Sed pro positivis habendas esse ju- diequi, quippe quum, ubicunque legantur, SuperlatiVi Semper Significationem prae se ferant. Ilis omnibus in conspectu positis et rejectis in uniVersum de his quid equidem sentiam, si in medium proferendum est, id statuo, ut Graeco in formatione superlativi non uni selegi, quam per omnia Sequerentur adstrinxiSSe, Sed huc illust desilientes omnes, dummodo eodem dueerent, pertentasSe Via exiStimem. IIaec me professum si qui hoc legent tarditatis ineusandum esse iudicent, quod rem tam UaVem in medio reliquerim, eos rogatos velim ut meminerint illud Pliniamina:-Mola tantum salsa litani, quia non habent furta
dam pergimus ad alteram disputationis partem paulloque graviorem in qua mihi agendum est de formi et comparativorum et superlativorum inaequalibus Veteres igitur grammatici, ut Eustathius, excentie eontendunt, ea terminationes, quae nobi nunc uno- mulae eSse videntur, eandem fortaSSe aestu litatem habuisse quam celeros, Si reperire liceret positivos adjectivorum amiSSos, quorum memoriam ceteri gradus retinuerunt, Vel participia praeSentis elixa, quae Vim aleetivorum obtinuerint, pro omparativis vulgo haberi. I aee sententia ab antiquis artium Seriptoribus profecta quamvis late vagata et trita, nihilominus
salsa et vana, tamen suos quoque fere tempore invenit patrono eo Silue graViSSimOS.
primum, ut vivus IIemsterhusium, tum Valekenariimi' , deinde Lenneptum ' qui eam usque
' Valelienarii obss. quibiis via munitur ad origines gr. in estigandus.' LJo Dan a Lennep. de analogia l. gr. d. Scheidius i bo, et do Dan a Lennep etym. I. gr. d. Seheid.
ad fastigium evexit et propagavit et ita exquisitam doctrinae elegantiam squalore quodam opplevit. anc artem indagandi etyma qui hodie persequuntur, prorsus indigni sunt, qui critiei nominentur. Ne tamen a me haec ita disputantur, ut totum etymologiae studium plane rejiciendum esse contendam, Sed modiei tantummodo finibus circumseribendum: nam effusi, ut ait Lobeekius,' et immoderat etymologiae Studii ea vis, ea esticaeia est, ut vel sobria ingenia transverSum agat, imbeeilliore autem prorsus infatuet delirosque concinnet. IIue aecedit, quod, ut sit in omnibus linguis, verba quaedam eaque usitatissima non legitime laeta, initio magis tentata quam probata, inveniri Videantur, quae paullatim
in locum legitimorum exole Seentium Subrogata sunt, et ut variarent significationem et ut gravius paullo et distinetius ad aures aeciderent. In qua sententia tuenda naelum me esse patronus longe graViSSimum video, Jacobum Grimmium, harum rerum sollertissimum et Sagaeissimum perSerutatorem, quem Si placet audiamus ipSum. Die gelausigsten Ceetiv-begrisse, inquit, eige nielit asset in unSer Dialeliten, Sonder auel in den vernandien Spraehen in urali und lelelisam organiseli Unregelmiissigkeis, helelie ais in formellerVorgu betraelites verde muss, de die patere praehavsbildun Wiederum et VerwiSehenbemulit ist. Es vertiuit teli amit eben te mi de alte Anomalien de Deklinationund Conjugation alle soletie nomalien belresse gorte des hausigisten Gebrauelis, gorter, die de gangen praeherio unonibetirlieli genorden Sind das Sie grossentheiis auxiliarisehgur UmSehreibun untei gegangener Flexione Vernendet erden Aus die se Grundebeo eis siet nun das itine selbst eine ollere formelle rastren So u Sagen in ge-visse Elasticitiis eiWolmen muss, welelie si geSehiekt maelit jene Diensi ausias Sieherstegu eritillen. De Genius de Spraeli selieint hie das innere Getieimnis de Form mitilirer ausser Sehonhoit und Brauelibarkeit glucklieli u vereinbaren. Et haec quidem aeteDUS.IIis expositi nostrum erit, omnia quae huc speeiant quaeque invenimus exempla quam aeeuratissime perlustrare imi)rimisque quid de singulis artium Seriptores senserint quam diligentissime examinare. Atque initium laetamus ab illis formis et comparativi et Superlativi, quae pertinent ad notionem boni.
Quae a Drammatico Elym. m. p. 82, 3 g. V. ἀμεινων παρα τὰ μέρο μερίωW εκβολντου ρ καὶ συναιρέσει, μείων και μείων καὶ πλεονασμφ του ν αείνων δ μὴ λάσσων τινοσμῆ παρα το ἐνω γέγονεν μένων καὶ πλεονασφιῶ του ι ἀμεινων, τουτέστι- μη μένων, αλλ υπυ πάντων αιρομενο praecipiuntur, ea Valde vereor, ut possint probari. Alii autem
' Verba Lobee ii sunt petita ex ejus dissertatione de Antiphrasi et euphemismo, inserta Aetis societatis graecae Vol. II, Fusc. II. ela dacob. Grinim Gramm ling. germ III, p. o II.
12쪽
ἀμεινων ψαμενέω duetum Sse exiStimant, usum aleelivi amiSS αμενο Suspieantes, cui latinam vocem amoenus originem debuisse ferunt suam; quae ratio nihil valet ad plus lucis rei tam gravis moliminis asserendum quae num inquam disceptetur vehementer dubito Exempla hujus generis in medium proferre, quum in quaque pagina SeXcenties inVeniantur, Superiaeaneum S Se duximus Deo satiνω autem forma re et disputata sunt a gramm. Et m. m. p. 82, d 3. Alia , autem comparativi forina eaque Epicis poetis
I boo Quint i 86 quae Sine dubio ducenda esse videtur ab G ρησ, ut gram m. tym. m. saei p. IZs: MOHων ό βdλτίων παρα τουρ σ, ν ὴ κυριω δ κατα πόυμον καλλίων, quam sententiam etiam comprobat Eust ad Il. , p. S, IO. Ab eadem autem stirpe profectum esse SuperhatiVum et ororum, Satis erit cuique certum et exploratum, de quo est. Elym I 3, 6 q. Agmen claudit forma comparativi Epieis poetis saepius tental αρειοτεροσ, quae legitur Col. 66 et 26. Videtur ex cρειοσ, id quod, ut ait gramm. Et m. m. I 3 P. S. V. ρήιο ,
derivari ab aleelivis in o vel in vel in ii vel in D desinentibus praee epit, et Sophronem po)ροτα του die entem TituperaVit, haece addit oυδε γαρ τὰ εἰ ω ληγοντα ρηματα
*εοτερο et cyερτατο forma deri Vandas SSe X φερτυσ, eius memoriam Euripides IIee. Isis Servavit, putant, hoc neque refellere neque affirmare ausim. Sed magis tamen ad veri similitudinem ae eedere nobis videntur, qui illas formas contraetas judieent e X φερεστεροσet φερέστατοσ, quoniam Graeco in Su abiuSSerale etivum φερή ex composito προφερησsatis eri eoueludi potest. Ad quam sententiam tuendam magni est momenti προφερτάτου sorina pro προφερεστάτου, eius mentio allata est in Sehol Venet , 33.
Formam Superlati V φεριστοσ, quam reperimus Od. I, obcs, 26s B. 6, I 28 solio; Apod. 3, 3βT, Antim fragm. IX, deberi adjectivo φερυ nonnulli volunt, quod per analogiae
quandam conditionem nihil quidem veri habet absimile, nec tamen seio, quam ob rem hoc suspicari illis in mentem venerit, nam ratio ab iis reddita est nulla. De sormi βελτίων, βελτιστο gramm. Elym. m. Iso, o s. v. tradit haec: βελτίων ε του βάλλω ῆ βελλω, γίνεται ρηξιατικον ονομα βελτοσ εκ δὲ τουτου γίνεται συγκριτικοσ
τυπο εἰ ων, βελτίων καὶ περθετικον βέλτιστοσ, et de βέλτερoσ, βέλτατο non modo Epicis poetis propriis, sed et Aeschylo tentati S. V. p. Isb: ου παρα το βάλλω γεγονε επεὶ βάλο ώφειλεν εiναι, ω παρα το θάλλω θάλοσ, ἀλλα παρα το βέλλω, θεν καὶ βnλῆ καὶ βέλοσ, γίνεται ρη ατικὴν δνομα, βέλτο κῶ, συγκριτικον βέλτεροσ, unde satis elucet βελτίω sive βέλτερο voeabviis proprie Significari illum, qui magi Seopum attineat, qui certius configat. Quae feminatio etsi ab omnibu numeri non ab Soluta et perseela, tamen serenda est. Sed quod nonnulli recentiore grammatie Tolunt o gradus prolaetos esse a positivo βελτυσ, ita ut βέλτερo et βέλτατοσ X trita Syllaba mecβελτυτερο et βελτυτατοσeuata sint id nobis quidem parum eonSideratum probari nequit. Formas βελτίω of βελτιoeto apud Episto quo perlegimus Seriptore non reperimuS, nam apud om. Od.
disseretur. Denique hue referendae Sunt formae κρείσσων κράτιστοσ, de quibus re ei disputata sunt a gramm. tym m. 3T, I S. V. κρείσσω haec: κρείσσωμ παρα το κρατυ ονοαασυγκριτικομ ε πρωτο τυποσ κρατυτεροσ δευτερο κρατίων καὶ δ τρίτο κρασσων καὶ κατὰ τροπὴν αιολικὴν του εἰ ε καὶ πλεονασμφ oc ' . AdjectiVmn autem κρατυ apud
IIomerum inveniri epitheton Mercurii, inventori et prae Sidi eloquentiae et mereaturae et doli ingeniosi satis con Stat. Sed priusquam ad alia franSeamus, a no Stro Propo Sit non alienum videtur, breviter
' ela praeterea Elym. m. p.ras 2, 28 et Eust ad Od CP. 8so, d et Metari iam de dial. 88. Formani stetera liaud raro in usu sui SSe teStantur, Ion olim PurvMost verbum, Sed etiam nomen Tnαrυλoc, id quod jam veteres granuuatie ObServarunt.
13쪽
ecl. p. 2 d. Lob. ἀγαθο μαλλον λέγε, μὴ ἀγαθωτεροσ, καὶ ἀντὶ ου ἀγαθωτατοσ, ἀγαθοσμάλιστα, unde apparet, de his forinis idem valere, quod Varro de fomis malissimus et bonissimus attulit' . De signifieatione, quomodo inter se disserant singulae comparationis ad ἀγαθο relatae formae jam disputarunt veteres gramm ut Eust pluribus locis et Elym.mam. nec tamen Silentio praetereundum, illud discrimen non semper Sse Sematum.
Jam sermo deductus est ad illas comparationis formas, quae ad notionem mali pertinent. De formis κακίων, quantam equidem scio, nihil tradunt grammatiei. Nobis quidem illae formae videntur prosectae SSe ab obsolet aleotivo κακυσ, eius memoria haud seio an in verbo κακυνω, quod apud Eur. Ηesi. 25 I, lat. Tim. 2b, et Xen Cyrop. 6, 3, ilegitur, servata sit. Sed gravior multo quaestio est et impeditior de formis χειρων et χερειων. Nam quod Veteres grammatici, veluti Etymologus Io 2 praebent ' nihil valet ad rem magis illustrandam. aud majoris momenti sunt quae Eust ad Il. I 2Is et Ioo5, 8 memoriae tradidit. Itaque missis his deeretis confugiamus necesse est ad auctoritatem recentiorem grammatieorum et eum Matthiaeorij I si formas χειρων, χείριστ οσmetathesi quadam literarum X χερεί- epicis usitatiSSima forma, quam χερη derivatam esse aiunt, formata Statuamus; quae terminalio nostra quidem sententia omnium maxime ad veri similitudinem aecedere videatur. Superlativus χείριστο non invenitur. t ud-tieetere ne eeSSe St epica formas χειροτεροσ, quae legituries. O. I 2 et Quint. 12, 232et χερειοτερο B. 2, 2 8 Quint 2 66 et 5, 3 quas eodem modo formatas esse quam αρειοτερο Sub oculos adit. Quod enim de his suspieio ab Etymologo T5, 2i iniectaeStolantiam χειροτερο ducendam esse a positivo χειροσ, nihil valet ad rem labefaefandam. De forma si66- jam supra j Id expositum est. Silperlativi autem forma ήκιστοσ, quae reperitur B. 23, 3I, per se nihil haberet dubitationis, si in usu fuisse formam positivi ηκυ paullatim obsole Seentem non improbaretur, id quod ex adverbio κα haud immerito coneludi posse mihi videtu Quod equidem tantum abest ut plane pro vero Venditem, ut Etymologi sententia abjicienda sit 1 κιστο formam ex iiσσιστο enatam e SSe Xi StimantiSi). Hκαστο autem, non siκιστο Seribendum esse, de quo jam vetere ieehnographi certarunt, ut Eust.*i , jamdudum ante utimannumi ' ruerodiani videtur fuisse sententia.
Jam devenimus ad vocem libασ, eius de fontiando et comparativo et Superlativo
technographi mirum quantum inter se consentiunt. Eust igitur ad Od et p. Isgo haec
Nunc transeamus ad eas comparativorum et superlativorum formaS, quae pertinent ad Voces μικρο et oλίγοσ, de quibus quomodo inter se arcte cohaereant Signifieatu, a Buthmaim re 63 aliisque satis explanatum est de ἐλάσσων sorma omparatixi, qui invenitur semel tantummodo apud epicos poetas, . Io, Si, gramm. Et m. m. 25 S. V. vere mihi videtur judieasse, a forma ἐλαχυ dueenda esse ratus, haec assurens: ἐλάσσων ἀπό του λαμσ, ἐλαχυτεροσ' ἐλαχίων ό τριτο τυπο των συγκριτικων, λάσσων. In eandem
sententiam inelinat Eust ad Il. ζ p. 63o, o, qui formam ἐλαχυ neque insolitum aliis et Callimaelio usurpatam esse addit Superlativi forma ἐλάχιστο legitur in IIymn Mere bio. Quae de comparativi μείω forma, quae legitur B. II, 2s 3 Iy3 IIe S. h. Illites.
O. II, praeeipit rarum Elym. m. s. v. ἐλοσ n. p. b haec: τό γαρ μει καὶ τελειωκαὶ ἀχρειω παρα τό μειο καὶ τέλειο καὶ ἀχρειο et p. 82 S. V. μειο παρα το μεροσ,3ιερίων καὶ ἀποβολῶ του ρ μειων καὶ συναιρέσει το ε καὶ ι ει τ ιν ει δίφθογγον γίν ται μείων, μείονοσ τό ουδέτερον το μεῖον, sunt Sane jejuna admodum et indigna, quae resulentur. Nobis quidem potius forma μείω cohaerere videtur eum stiκοσ, quod testibu gramniat ieiSidem Si quod suκκοσ, Π κροσ. Ejusdem stirpis est verbum μικρυν nee ansilui iuSolitum et recentioribus frequeniatum Superlativum με στοσ, quamquam nunquam legituir tamen Graeci si e plentatum fluisse ex verbo homerico Mστυλλω in partes minuta diSSeeo bolligere licet, quippe cui sine dubio suam dederit originem id quod comprobat Et m. m. p. 8s, si S. V. μίστυλλον ' εἰ /tiκρα διέκοψαν ὴ παρα τύ μειον μιστο κ .Hστυλλω Adde Sehol inruom B. ed Beek. lib. I, d65. λίγιστο forma Superiati i, quae apud eS. O. T26 legitur, neque habet quidquam dissicidialis et cum lamia Sophoetea iiDoro (A 828 comparari potest comparativo Dγίων, cujus usu SuperlatiV ολίγιστο demonStratur, extitisse λίσ6ων, pro quo Aeoles mutato duplieita in t dixere dλίζων, assimat Tamm.
De comparativi sorai πλείω sive πλέω nihil veri absimile de sterni mihi videtur,
14쪽
formam πλείων po SitiVo λlo primum rλε- , timi per Dasiopen πλέφων enatam esse existimanti, in qua re ni fallor dueem habeo Et molo Dim, qui S. v. πλεῖαι . i5 d haec praebet: εκ δὲ του πολυσ, πολεοσ ἐν συγκοm πλεο κῶ μετα του ι πλεχσ καὶ τὰ σμγκριτικον πλειων καὶ τ ουδί ερον πλειον. Qua autem ratione formam comparativi derivatam esse judicavi, e audem Seeutus est SuperlatiVu πλεῖστοσ. IIo loco id tuidem notabile est, quod gramm. EtJm. m. S. V. πλειστο p. 26, I de hae forma eique similibus docet Aεῖ γι
ρεῖτια κατὰ τὴν χρόνον. De hae re meam Sententiam Si quaeris, a Butimanni partibus sto, antii luioribus literavi semper dupli eatam fuisse existimantis, qui tamen seribendi usus deflexu temporam patillatim in l)o Sitivi forma abolevit. in sequitur, ut qui formas καλλίων υκάλλιστο ego Sitivo obSoleto καλλύ SiVe καλλῆ tradueta putent, in errore VerSentur. 23. Formae comparativi ραω et Superlativi ραστοσ, luorim nullum apparet apud Epico S poetas vestigium Isin ad positiVum olim Sitatum, paullatim inveteratim ραla, simu tamen neutrum a Strabone , 5 3 Ssematum est nobis,' referendae sint vix a ne vix Iuidem dubitari potest. Fonnam autem ράων eum verbo ρεω, ut Elymobigus vult, affinitate luadiam eonne Xam S Se a Xero non alienum e St. Ab hae forma novum positivum duxisse irammatie of ραοσ eli. Et Sm. m. 2 d2 8 Satis mileuique exploratum est, pii in his studiis versatur, attamen quae id genu reperiuntur entena exempla, tantum Sunt in genere neutroii . Superlativus ijsoro qui legitur Od. d, 6 et donibus proprius est neque habet qui diluam cliuievitatis Comparativi autem forma nihεροσ, quae reperitur Apoll. I, 2y I, i2b;
De πεπαίτερο ef πεπαίτατο formis, qua nimquam apud Epieos reperimus, nihil suod Seiam tradunt vetere te elino graphi. Eiluidem uti mannima, tui a formas ex Db-Soleto πεπαιο enata e S Se Si Stimat, re et vidisse judico.
Comparativi forinam πιότερο et superlativi πιοτατoc, qui titui B. , sit 3 Ηes. O. 58 e Canii luiore positivi forma πῖοσ' profectam esse quam hodieque legi apud Pollue ems, is i in Orphei Argonaut s68 testantur lexi ea nihil impedit, quominus ontendam lIS; iluam ob rem unde nonnullis in mentem venerit suspieari has lannas per syncopen X πιονωτεροσet πιονωτατο enatas SSe equidem omnino non intelligo. Priusquam vero ab hoc lo eo diseedam, in universum pauea Supra repetam, haudquamquam Veritus, ne iter jam emensiim re eunere et eramben quasi re eoquere videar. Nam luebrexiter Xponam de comparativi λωῖτερο et huic similibus formis. Quid igitur technographi ut eomparationis formae nomen Epistae tribui affirmant, id quidem per se falsum non St, quippe quae niSi apud Epistos poetas non reperiatur, sed tamen habet desiniti strum ac certi, quam quod nobis probari possit. Immo Nero potius a formas adnumeranda e S Se opinor iis, quam . Grimmius III, 8o comparationis geminationem vult appellari, tuamquam haud diu teor, virum egregium huic quam Vocat eomparationis geminationi multa sat aliena immis euisse, quae quidem nune pluribus exponere non Vaeat. EiSi hoc totum genus ita effieitur, ut abomparativis propagetur, quo sit, ut ambae formae inter Se de sedibus certent, tamen haec formatio neque observata semper neque erit Circum- Seripia est finibus. Ceterum Eust ad . p. 2lsi, resum horum comparativorum apud Poeta viridem serendum esse praeeipit, in oratione numero soluta vitio Sum Videri iluo eum eon Sentit Pliryn ecl. p. 36 ed Lob haec praebens: εἰ ποιητη ε2πεν ἀαεινοτερον, χc Periae quae q. Idem affirmant Philoxenus apud tym m. p. 6T S. V. πλειοτερο et u St. ad B Ioob, T. Sed hae quidem hactenuS.
15쪽
Pars terti R. De comparativis et superlativis ab adverbiis propagatis. Caue ut x.
Venimus jam in Ioeum perquam hibrieum et perieulosum, in quo venia non arebo, si quid vel taeitum praeteriero vel injudieatum reliquero. Nam si in illis, quae modo
iraetata sunt. Saepe ab omni no SuStinuimu eonSenSu, propterea quod nulla erat regula, qua vera a falSi distingueremus, quanto id magis aecidere necesse est in tanta formarum varietate et opia quae multiformi cireuit intuentium oculos tam facile decipiunt. Reeteiluidem a grammatieis traditur, adVerbioram comparationem maximam partem eam Sequirationem atque regi am, ut neutrius singillaris comparativus et pluralis superlativus ieem omparationis ab adverbiis propagatae habeant. Ut autem nulla una Si lex Tammattea, quae non consuetudinis intermissione de vigore suo aliquantulum remittit, sic ab illo quem modo diximus ommuni usu Saepius deflexerim poetae, ut grammatici praeeipitini ela. Butim j II 5,3 et Matth. I 32 . Iane igitur quaestioni partem traetanti non solum de formis ab adverbiis propagatis, Sed de pomparativis et superlativi a praepositionibus profectis disserere visum St, tima Veterum ieelinteorum auetoritate veluti Dionysii Grammatiei' impulso, tum quia confinium notion a Semina in Se eontinent, quae tuomodo inter se cohaereret jam inde perspici licet, si eum uasibus conjungimtur. Ac primum quidem sermo erit de formis enmparativorum et Superlativonini ab adverbii ix ita propagatis, ut in his etiam eandem obserVent terminationem. Ηis eas allelamus formas quae in formandis comparativis et superlativis, quaestimque fuit positivi forma, eundem habeant Xitum. Namque nobis l)rogredientibus comparationis equi sabunt fomae, quae induStria fere ita tomatae a perpolitae sunt, ut nullum appareat amplius primigeniae formae veStitium. Sed haec praefatus rem ipsam aggrediar. Reeten laetant an secus, qui comparativo et Superiasvos ab adverbiis in o propagatis eum subseripto erili volimi, merito ut dubitari posse videatur, Veterum grammatiorum hae de re dissentientium faei auetoritas. Vehiti tymologus ' s. V. περαιτέρω
γεγραμμένα. Eandem doetrinam profert Apollonius de udV. p. bid, qui hujuscemodi formas
quae probantur ab tym m. p. 366 8 . . Ioco , ἀπ τῆ εξ προθέσεω γίνεται ἔξω καὶ ἀπο τῆ προ προoso. Utra igitur Seripturae ratio verior sit, hodie perquam dissielle est diseeptare: ausa Si quae ad me deferatur, iis assentiendum SSe dijudieem, qui literam Subseriptam omitti jubeant, quo facilius adverbia diseernantur ab aleetivis. De comparativis et superlativis adverbiorum cito et eco nihil Ss, quod moneamus, praeSertim quum raro tantum inveniantur, apud pleos poeta nunquam. Pro adverbiuπυρρω, eiu comparationi formae πορρωτέρω ef πορρωτατω dixerunt est. Dammi lex s. V. Dore πορσω, id quod sine dubio profectum est a προσω, donibus forma et Attieis frequentata. Προσω autem forma a praepositione προ duela St, ut ait gramm. Et x m.
682o 2 πυρσω παρα την προ προυεσιν προ υε καὶ κατὰ μεταθεσιν πορσω καὶ τροπὴ τού
εἰ ρ πυρρω, ω μυρσίνη, μυρρινη. Eandem formationem inierunt praepositiones creto ),emu comparativum ἀποτέρω nuper, gimus apud Soph. 8 d. T r. Id et προ eimu eomparati V k Mintur aestius et apud Apoll. I, 366 προτέρωσε δόμων idterius ex aedibus . Grammatie de hae forma varia et admodum diSerepantia memoriae prodiderunt, Veluti Epim. J, 3bi: προτέρω κατα συγκοπην ἀπο τού πορρωτέρω ἐν περθέσει hoc St προτΠρωpro πορτέρω. Tam hoc supervaeaneum egi ' quam quod alii de eernunt προτερω δίχα τουι ἀπό του προσωτέρω γαρ ἐστι Sehol. II. III goo IX, ly2, pro quo προσσωτέρω Seribitur ad V, 6 2. - Ab adverbio πρ non solum προτέρω, Sed adjectiVum προτερο duetum SSeeuique Salis notum est. Ad eandent quam in o adVerbia in formanda comparatione Sequuntur formationem proelivia sunt Oκάσ, cujus comparativii ἐκαστέοo Od. , 32 et Sulier- latiVUS καστι ξτω Il. Io II legitur. Quae grammatici de his formi memoriae prodiderunt, periluam tenuia neque admodum idonea Sunt ad majorem rei lueem asserendam, veluti quae Et III. m. p. 326, 28 praebet: καστερω, το πυρρωτερω ἀπο του ἐκάσ, O σὲ μαίνει το ποθεν καὶ ου παρα το κάτεροσ, ἐκατέρα γαρ ῆν. De sormi ἐγγυτέρω, ἐγγυτάτω, quae pertinent ad iγγυσ loeus Phrynichi exstat, hane comparationi formam tantum probandam esseeXiStimantiS: εγγιον, ait, in τού ἐγγυτέρου αῆ λέγε, αλλ' ἐγγυτερον, id quod ut video ex
x De ejus comparationis formis mentio illata est ab Eust ad Il. y p. 166. I. Apud Epicos nullum liarum formarum XStat vestigium. ' ut ait Lobeckius iii Protogg. ad indicem lectionum Acad. Alberi a Si Adde tym M. Lys, p. d.
16쪽
Lobeeta ad hunc grammati eum adnotatione Zonaras comprobat Lex. p. 62 εγγιον δεκα εγγιστα ου λέγουσιν, αλλ' ἐγγυτέρω καὶ ἔγγυτατω. Formae autemsγγιον, εγγιστα in usu fuisse quidem identur nec tamen apud meliori notae Seriptores. Pro ενδον, cujus omparationis formae sunt ενδ οτερι ef ενδοτατω haud scio an antiquior tulerit Graecia formam paullatim obsolescentem hνδω, ad quod ut statuam adducor formaliδοι, qua Siculi usi sim forma ἐνδοῖ mulato aestentu, ut ex Etym. m. apparet S. V. Mνατοσp. 362, 5 ὴ των Σικελων (Sc. διαλεκτοσ τ αντιπαλιν τό ν εἰ ι μεταβαλλει το γαρ ἐννανυχον εἰνάνυχον λέγουσι καὶ τὰ δον ενδοι,' id quod comprobatur ab eodem tym. m. p. 663, 2s S. V. περαιτέρω et p. 3b, 5 S. V. αργεννοσ. Ab adVerbio αγχου propagatur ἀγχοτέρω et ἀγχοτατω, τηλου SuperlativuS τηλοτάτω, qui apud IIo m. Od. T 322 legitur, de quibus Dimis EuSt. ad Od. 582 et gramm. tym p. 5 s. v. τηλου sat multa Verba fecerunt Agmen laudit superlativi ad eandem normam directa forma μακροτάτω, quae pertinet ad μακράν.
Jam de iis formis agendum est, quas deflexas esse a praepositionibus technographi Statuant. Num nἐοτερο igitur et υπέρτατο a praepositione nἐo, ut Butim annuS eh. gr. gr. 6s, 2 aliique volunt, prolaeti sint, vehementer dubito quippe cimi apud Pindarum em. 8, i ed Boeekh. superlativi forma υπερωτατα τα μεν αμφι πονοι υπερωταTH invVeniatur, quae Sine dubio ab ob Soleto περο ducta esse videtur. Itaque in eam adducor Sententiam, ut oee υπέρτερο et υπέρτατο per Syncopen e X υπερωτερο ef περωτατοσenata es Se exi Stimem. De Superlativi forma υπατο Eustathio assentior ad Il. Io, o haec statuenti: τουτου Se υπέρτατοσ) συγκοπὴ λυπατο σ; et ad Il. 6s6 I2 ἔστι δὲ πατοσ, ω που καὶ ἀλλαχου δηλουται, 6 υπέρτατοσ, ἐξ ου γίνετα αυτο κατα συγκοπήν. De foma ἔσχατοσ, quae legitur Od. 6, 265 Il. 8, 225 Ηes. h. 3I, Mus II ad ideonfugio quod utimannus gr. gr. β 22. a de ejus formatione praee epit, quae si non ab omnibus numeri perfecta et ab Soluta, certe amen veri speciem a8Sumit. Nam quae gramm. Et m. m. S. V. p. 38, profert Tana Sunt atque manea Ut autem a superlativi forma πρωτο πρωτιστο enatum S Se infra demonstrabimus, sic ab σχατο Grae ei formarunt ἐσχατωτατοσ, quamquam Phrynichum ' magnam huic formae dubitationem me eis, hae e proferen S: Eσχατον χρη λέγειν, ουχι σχατωτατον, εἰ καὶ μαρτυρα παρέχοι τισ. Non a re alienum esS Videtur, eum hac forma latiniim , postremi SSimus comparare, quae legitur
LIM O veriorem scripturam esse docet GottI. ad Theodos Gr. p. 233. -)-eli Prynichus p. 35 ed Lob. t A superlativo postremus apud Latinos semel Iegitur eomparativi forma propagata postremius quae geminatae quam vocavimus comarationi adnumeranda est cla supra I S.
Veleres tamen technographi, quorum auetorii ate nitor, ad praepositionem υπό redu
Utra terminationis praeferenda sit ratio, difficile sane est dictu.
Ilis expositis resias, ut hoc loco dicendum SS Videatur de comparativo παροίτεροσet SuperlatiVig παροιτατο et Dπιστατοσ. Formam παροιτερ οσ, quam legimu Il. 23, sis:
2, II 22 sed, octo veteres aritum Seriptore a παρο deriVarunt, ut gram. Et m. m. p. 65i, Gliae praebenS παροίτερο ἀπο το παροσ, o quαινε τυ πριν ῆ παλαι γίνεται παροίτεροσκαὶ παροίτατοσ' ειρ ται δὲ ἀπο του παρο ἀποβολ του . Eidem Sententiae assentitur EuSt., qui ad Il. Id II, 2 hane formam eum μυχοίτατοσ, de quo infra disseretur, haud inepte comparat. Idem faeit Eust ad Od Isos, 3 haec asserenS: εστιν μοιον τω Se μυχοίτατοσ) πάροσ, παροίτατοσ, υ και συγκριτικόν ἐν 'ILαδι ἐστί, παροιτεροι πποι, ο πέρ ἐστινεμπροσqεν υτεσ, προτρέχοντε σ. De SuperlatiV οπιστατοσ, qui inVenitur Il. 8, 32 et II, Ii Eustathius varia admodum et inter se diserepantia memoriae prodidit. Is enim ad Il. 3T 2 ait πιστατον συγκέκοπται ἐκ του οπισθοτατον et ad Il. II 6 Il: ηαειωσαι δὲ
εοικε συνεκδραμειν η λέ& τω κλεπτιστατο καὶ λαλίστατο καὶ τοὶ ομοίοισ δυναται δὲ καὶ ἀπό του πίσω ειναι πέσωτατο καὶ ἐν συγκοπὴ πίστατοσ, id quod comprobare videtur idem ad Il. 838 6 . Et hoc quidem nobis probatur, ita ut ex οπίσω, quod duee tym . m. p. 28, S. V. πίσω X et duetum St, primum Oπισωτερo et oritσωτατo propagati Sint, unde per Syneopen πίστεροσ, quod apud Aratum 28 et apud Nonnum legi testantur lexida, et o πιστατο Sunt profecti. Et haec quidem hactenus. Par quarta.
De comparatione Dominum ordinalium. Explieata adjectivorum et adverbiorum comparatione pleno gradu in quartum locum ingrediendum erit, qui est de comparatione ordinalium. Maec igitur, Seeundum quam leo em
17쪽
eomparationem inierint, . Grimmitis praeelare ut Solet et perfecte exposuit'). o loco nobis id potissimum agendum est ut exponamu de illi forinis quae geminationem quae voeatur est. Supra j b Seeutae sint. Ac dueat gregem πρωτιστο foma, quae legitur saepissime deriVata a πρωτοσ, evius de formatione gram Elym. m. p. 6s2, si assentimur πρωτο Superlativum X προτατο lae erasin me et literari e S Se enatam existimanti. Sed forma πρωτιστο quod fSm. m. S. V. yd, Is '' et p. ad in s. V. πλατάνιστο dieit fero valet ad διπλῆν quam vocat Eustathiu συγκρισιν ' magi enuel eandam. Pora oeeummi
hoc loco formae v τριτατο et 1βδοφιατοσ, quod legitur . T, SI Od. Io, Ibis, sistet oγδοατοσ, quod reperiim B. Is 2 8 Od. 3, 3o et g 82, omnes ad eandem eum νέατο σe μυχατο (de quibus Supra exposuimu j I 6 directae similitudinis rationem, cujus vis in graeco sermone tanta fuit, quantam in omnibu linguis experimur ch. tvm m. p. 2s, 3 et p. 68o I . Quod autem idem tym m. p. 368, 38 de formatione Oβδοματο tradit, ita perversum S et perab Surdum, ut refutationis non indigeat.
De comparatione Substanti Vorum.
Quum Satis nobis missi a verba de eomparatione ordinalium Deiss videamur, jam adeomparationem a Sub StantiVis propagatam transeamus, quam aeutiSSimus SagaeiSSimVS qum harum rerum inVe Stigator proprium grae ei sermonis ac praeeipuum esse recte animadvertit'i . Mihi igitur hoc totum genus intuenti ultro se praebent jam formae a grammati et eommemmorata δουλότεροσ, κλεπτιστατοσ, αιροτατοσ. De his omnibus veteres hujus diseiplinaearehite et fere nihil quod seiam memorabile tradunt; de βασιλευτεροσ, quod legitur . , 62 b, 22 Io 23θ; Apol Ilo et in Antim se . IV ef βασιλευτατοσ, quod D. y I6o
et Quint. , I 26 invenimus, exstat Eustathii ad Od. I IT, si si locus, has formas eum δευτεροσe δευτceto haud inepte comparantis IIue referendas esse putavi nonnullas forma ut ριγιco et id genu alia, non quo a SubStantivis duetas esse putarem, quippe cum ab animo
impetrare non posSim, ut sub StantiVorum quae feruntur abstraetorum comparationem laetam esse Statuam, sed quia exemplum no Strorum techni eorum Seeuius sum. Ac primum quidem oecurrit κερδίων comparatiVu ef κέρδιστο SuperlatiVUS, qui Il. 6, 53 reperitur, quas referunt formas gramm ut tym m. p. 565 ad κερδοσ. Superlativum κήδιστοσ, qui legitur Od. Io 225, tym m. duee S. V. et p. Tol, 6 S. V. ριγησε κῆδο et iγίων, quod
Caue ut v E. De formis, quae in comparativortim et superlativorum incurrunt similitudinem.
Sed ut in hujuseemodi rebus traetandis una quaestio ex altera nexa et SuSpeDSa Stila ex iis, quae expoSita Sunt, milii alius suboritur sermo de voeabulis, quae ad naturam comparatiVorum legitimorum iu τερο exeuntium aegedunt. o igitur totum genu quibuS finibus et legibus regatur ut exponamus fieri non potest et propter formarum quae Supersunt paucitatem et quod grammatici veteres hujuscemodi formas aut silentio plane praetermiserunt aut nihil memorabile exposuerunt. In universum igitur Buttmanno SSentimur, praeeunte Eustathio ad Il. II sis, do antiquiorem adjectivorum in goo fuisse formam opinanti, quae paullatim ob Solescens in nonnullis Vocabulis in usu remansit, prae Sertim eorum Seriptorum, qui Veterem illum loquendi imitati sunt usum. Quo in numero habenda Sunt adjectiV ορεστεροσ, ἀγροτερο σ, θηλυτεροσ, δημοτεροσ, δεξιτερ οσ, ἀριστεροσ. Atque adm
18쪽
Tχ. A. Ido Mus 3 et I 22. De hoc praebet gram. Et m. m. dcto, si s. v. θήλεια haeeee: e nλυτεραι , inquit, Uν κεσ, α πρυ τὰ ἀφυοδίσια καταφορώτεραι , ω προ συγκρισιν των ἀλογων ζωωW τὰ μὲν γὰο ἀλλα ρισυένον εχει καιρον, ἐν φ μιγνυντεα αυται δὲ διηνεκω πDiσιάζουσιν, quae ita salua ac Stolida Sunt, ut resutationis non indigeant.
Neque tamen juvat evolvere Eustathium, qui ad II TIT 32 et ad Od Ictys, 22 satis multa de hoc aleelivo laeti Verba a Vero tamen prorSus aliena. De δημότερο quod hue pertinere loeus Apollonii I, 83 demonstrat, nihil quantum memini praeceperimi veteres Tammati ei. Voeem autem quo haud raro apud veteres adjectivi vim habuisse, satis de elarant Eustathii ad Il. Io88, 38 Verba, ubi mentio illata est ab eo de δῆμο γυνή,
Quum maximam rei ad disputandum nobi propo Sitae partem ab SolVerimus, nimc veluti messe condita Sub umbra doetrinae no Strae spatiabimur, et si pia solivaga et sin-
gularis forma nobis Oeeuneris, statim illam si quid fieri poterit, certis vineiemus legibus. Atque initium laetamus a forma πυφιατοσ, quae invenitur Od. 2, o T, I 38 26, 13 2o, II 6 II, 65I I 3, 6I6 B. d, bd 6 IIS; Io Tos; es. h. si Apoll. I, Io82 Mus. 3 I; et P. 168. Etymologiis' igitur putat hanc formam allae et literas ex nυθματοσ, quod πυθμήν derivatum sit, ortam esse, quod quomodo laetum sit, equidem haud intelligo. Quod autem idem tym p. 38i 2 et Eust ad D. I 258, y praebent de hae forma, nihil faeit ad lucem ei asserendam Equidem, si mihi licuisset verisimile indagare etymon, nihil dubitassem, in eorum referre numerum, quae Sub I fraelata Sunt. ComparatiVum κυντερ οσ, qui legitur Od. o IS IIo 2i Il. 8, 83 et Io, odi Apoll. I, Iodo, et Superlativum κυντατοσ, fui invenitur Apoll. 3, 22 3, silc , 262;
, Id 3 veterum grammatieorum nonnulli tradunt, profectum esse a genitiVo nomini S κυων, ita ut κυντερο e X κυνότερο eonfraelum Sit, Vel uti tym m. S. V. κοατερο P. 3b, 36 το κυντερο ἐκ τῆ κυνόε κυνότεοο καὶ συγκοπῆ κυντερο et i m. m. p. sed: Uντερον παρα τὴν κυνο γενικὴν γίνετια κυο νοτερον καὶ συγκοπὴ κυντερον, τὰ χαλεπιώτερον υσμέλαν, μελανότερον κῶ μελάντερον. Injuria quidem, opinor. Nam multo magi proferenda est illorum opinio, qui κυντερον ψκυνεωτερον eontra situm Sse deestrarunt, simu PO SitiVuSκυνεο Semel apud Ilom It b, 223, praeterea apudies. O. si et Apoll. h. 3 6 2 legitur.
Iane doetrinam etiam comprobat Eust ad Od Ictii, G2: Denia, inquit, γαστρο κυνῖερον τουτεστι κυνεωτερον αναιδέστερον, χειρον. De forma ἐνερτερο apud om Il. b. Id tantum abest ut aSSentiamur grammalleo tym m. s. V., qui ab νερθεν duetum e SSe mutat i. in docet, ut ab νεροσ, piod non semel, sed saepius veluti apud Aeseli. Cli 28 legitur profectum e SSe exiStimemus Quod Si erum est, nemo negabit lianc formam eodem multu formatam e SSE UI υπερτεροσ, de ilia jam Supra j i expositum est.
De formi μυχοίτατο (apud II. Od. I, I 6 ef μυχαίτατο nihil habeo Iuod
exponam. Ita lue Sumeiat in medium protulisse, tuae veteres tephnographi memoriae prodiderunt, quamquam ne ea luidem rem aperiunt. I tym igitur m. p. sues, Io liυχοίτατοσformam ad μυχό retulit, cui Eust assentitur ad Od. yssi, o hae praebenS γίνετω τὰ μυχοίτατο ἐκ τού μυχὴ προσλαψε του ι,, ἀδιαφορον ν τε χυχοίτατο ει πη τι ειτεμυχωτατοσ κῶ ἔστιν αοιον τε παρο παροίτατοσ. Idem autem Eust l. l. p. si isti illo infra illud ait interesse inter μυχοίτατο et μυχαίτατοσ, ut A υχοίτατο in Su fuerit II Umeri, μυχαίτατο in Attieorum. Praeterea exim μυχέστατο formam ex grammatici petitam laudunt.
De Superlativo μακάρτατο Od. 6,58 Od. II, 83; Mus. Id variae a technographis interpretationes tentatae Sunt, luibus si nihil aliud, certe voeabuli infirmitas patefacta est, veluti quae ab Eustativo ad Od. Is 2 d prolata sunt μάκαρ, ait ille, ἀπεκόπη ἐκ του μακάριοσ, ἐξ ου κατὰ συγκοπην - μάκαρ προ οαοιοτητα του αλ ἐκ τού θαλαττίου
19쪽
υδατο συμπαγὲIσ' υ προυπαρχει λα οσ δι καὶ κλίνεται, τερ ε αλ του αλτο καὶεξ-θησε του ι αλο δαι κανονα γραα3ιατικον ουτω καὶ μάκαρσ, μάκαρog ἀφ' ου μακάρτατοσ, μακαριώτατοσ. Propius autem nobi ad verisimilitudinem aecedere Videtur, formam μακάρτατο correptam SS EX μακαριωτι τοσ, quod idem Eust pavit infra hisee verbis in medium profert εἰ μη τι αρα καὶ αυτο ἐκ του μακαριωτατο συγκέκοπται. Nec tamen hoc
De forma ἰθυντατα . 8, o diu multumque quid statuerem haesitavi. Namque nihil proficit Eust ad . IIo8, o Sententia ab ἰθυνω putantis uetam, quod si abri goriginem duxisset. Gτm positum suiSSet. Si quidem res ad me deseriti ur, dijudicem
ἰθυ ex ἰθυν natam SSe et in comparatione formanda obSecutum esse analogiae adjecti-voram in, exeuntium. Nam comparativum ἰθυντερο fuiSSe commemorasmerod. π μον.
'ammatici fere omne tradunt dueto e SSe ab arλον, ut granam Elym. m. 628, 28 ἀποτων πλων υν πλοτεροι, quorum saei EUSt. ad Il. , 28 38y, 3 et dii, db: o3 5. Ilo non magis mihi probabile Videtur, quam quod a Buttmanno Lex. II, p. 2I prolatum est. Potius ad eorum Sententiam propenSu Sum, tui ab obSolet adjeetivo πλο pro- feetimi esse judieant, eius memoriam haud Seio an υπεροπλο servaverit. Jam in medium veniat λοισθο B. 23,b36, de quo ita perverse dispularunt veteres grammatici, ut nihil possit Supra Veluti EuStathius, qui ad Il. G, si haec tradit: τι Πραι ἀνηρ γ βουται φασὶ cd εκ του ἀναγρσ3 ματιουου, 6Siquam phira alia exemtila altissit, hoc perpret modo: του αυτου τυπου καὶ το λιαροσ ύαρο ήδη ἐπου καὶ τὰ λοχο οχλοσκαὶ τὰ ἀλίγο λοιγὴ καὶ τό όλισθο λοῖσθο καὶ τὰ χλοη χολη καὶ τ ρα αρ. En praeellaruspeeimina doetrinae etymologieas Meam Si quaeri de olairo sententiam, equidem nihil aliud esse puto quam adjectioin idem SignifieanS, quod λοιποσ, reliquus et deinde postremus. De hoc nihil nece S Se SSet commemorare, nisi utimantius si s 3, 3 innumerum superlativorum retuliSSet Equidem ignoro, unde istud suspieari in mentem venerit viro egregio, nam ratio, quae ab eo reddita est, hine est milia Matthiaeus suo jure hoe silentio praeteriit Agmen laudunt formae διαλλον μαλιστα, de quibuSunde natae sint, si missiumque trepidatum Stra graninantieis eli Eust ad Od. , p. I 6 3, 2 . Ac vereor ne in ectorem ineurrere idear, Si μάλα originem suam debere statuam
ameetivo obsoleto μαλοσ, ad quod adducor orie adverbii καλλά similitudine commotus, quod dieitur pro καλωσ. QuodSiberum St. ἀλλο eodem modo natum est, quo κάλυον ex καλόσ. Cfr Apoli de adv. 65, Id et Ahrensium de dies Dor j I 3, p. 62. Ceterum hanc sententiam Sehol. A. in Il e , si comprobare videtur.