장음표시 사용
11쪽
in oratione contra linarchunt' describit, nec tam improbum turpemque, qualem eum fuisse in oratione de salsa legatione' insimulat, quem in Oratione contra Ctesiphontem ab Euboeensibus, ab Amphissen8ibus, a rege Persarum, quin ab ipso Philippo pecunia corruptum vocat quem Dinarchus in oratione contra DemoSthenem urianzDITOν, ιια- ρον, γο ν compellans ubique consectatur tamen illi, alius aliam eius mores vitamque defendendi rationem ingressi. diversam quisque Sententiam protulerunt. Primo Albertus Gerhardus echer, opere suo , Demosthene ala Siaatdmann und Rebner. 18 15' optime meritus, Omnes, quibus eius fama prematur, criminationes nil nisi inanes rumores, ab inimicorum calumnii prosectas, a credulis aequalibus aut posterioris aevi scriptoribus temere excepta et propagatas, esse contendit.
Ludovicus Flath autem in libro is 'efchichte Macedonien 6, 1 Thesin Demosthenem
sumpsisse quidem pecuniam a rege PerSarum et ab Harpalo concedit; at sumpsisse non sibi, sed patriae firmiSSime SSeverat. Cui Antonius estermann assentitur in commentatione sua: De litibus, quas Demosthenes oravit ipso. Lipsiae 1834. Ab istorum sententiis Omnino abhorret Droysen in libro suo Sei chichte elleranderoes Orofense inscri lito. Namque pag. 31. scriptorum recentiorum Demosthenem ab avaritiae et proditionis suspicione liberandi contentiones pia tantuni desideria arbitratus, pag. 32. Plutarchi de largitione Harpalica narrationem sequi non dubitat. Contra Georgius ridericus ysei commentatione inaugurali Demosthenes a suspicione acceptae ab Harpalo pecuniae liberatus Demosthenem in re quidem Harpalica Omni culpa vacare, defendit. Talis igitur iuuii sit de hac re illorum dissensio, ut sententiae in partes sere contrarias diScedant, controversiam. luae nainime iam diremta, sed adhuc sub iudice est retractandi et, si fieri possit, de novo illustrandi periculum nec levis momenti nec facile tactu esse apparet. Ut vero consilium, sine opinione praeiudicata quaestionem habendi, ab initio Susceptum perSequamur, nobis Opus erit ad ipsos historiae sontes revorti, ut cunctis veterum Scriptorum testimoniis investigandis, componendis et examinandis rem tractandam, Si non omnino, ante aliquantulo quidem propius ad finem
Quanquam autem multa et varia Dentostheni ab inimicis obiiciuntur, singula quaeque crimina duobus tamen vitiis, a Phitarcho etiam nominatim rellatis, continentur, avaritia corruptelaque et ignavia ac timiditate. Disputatio nostra igitur ita instituenda erit, ut iis criminibus, quae in tanta rerum antiquitate non iam reperiri et diiudicari possint, aut ab eius adversariis obiter tantum iacta omni prorsu auctoritate careant, aut per se omnino levi Sint ponderis,
omissis, dum temporis, dum gravitatis eorum ordine, quoad eius fieri potuerit, ser
2. De crimine praevaricationis in causa Phormionis. 3. De auro Persico. 4. De Harpali muneribus.
5. De ignaviae ac timiditatis opprobrio.
Midias, o nobili patriciorum genere oriundus, opibus et divitiis aeque ac temeritate et audacia praepotens, DemOStheni, o diuturno iam tempore maledicta, lites, insidias parare conatus, OStremo in magnis Dionysii publico choragi munere fungenti coram omnibus impia manus intulit. Quod quum praevia querela προβολῖ hab illo instituta, populus improbasset, Demosthene hoc praeiudicium καΤαχειρovo νίαν nactus adversus Midiam orationem scripsit, qua fere tota id agit, ut facinus istud non solum iniuriam sibimet illatam υβρδεθ, sed scelus in civitatem et deos commissum ασέτειαν esse demonstret Litem institutam Demosthenes OStea misit, acceptis triginta minis, ut ait Aeschines, eum tum aliis locis' acerrime increpans, quod ignominiae et turpitudinis notam mercede semper tulerit, tum adu Ctesiph. p. 441. quod triginta minis et suae iniuriae vindictam et populi raeiudicium vendiderit. Sed fac, verum esse, quod hic de triginta imini pro actione omittenda numerati commemoratur qui Ver Ouinibus conviciaS, probris, maledicti in oratione contra Ctesiphontem coacervatis credat iam Plutarchus y de eadem hac criminatione longe aliter existimat. Quippe ex Demosthenis severitate et mentis pertinacia colligit, non propterea eum ab actione intenta destitisse, quod istam acceperit pecuniae Summam, Sed quod fieri non OSSe cognoverit, ut ipse, homo iuvenis et novus, cuius fama in republica nondum percrebuerit, adversus Midiam, divitiis, lacundia,
amicorum copia maxime munitum, cauSam obtineret. Recte iudicasse Plutarchum argumentis hisce ex ipsa Demosthenis oratione desumptis etiam confirmatur.
Aesch. c. Timarch. p. I 65. d. Reiske. - p. 209. 324. d. R. - Vit. Dem. c. 3. 14. D. f. l. p. 270 - . Ctesiph. p. 607. 608 ed. R. - Vit. D. c. 2.
12쪽
1. In initio ipso Demosthenes dicit, magnis pollicitationibus, ne litem amplius perSequeretur, e tentatum nec precibu nec minis adverSarii cessurum esse, et postea aliquot magistratibus nominatis, qui publice laesi pecunia numerata cum inimico in gratiam redissent, suam rem longe aliter se habere testatur, qu0d ipse mullera nes
2. Tota oratione, ut supra dictum est, Demosthenes prolatis et testimoniis et legibus et oraculis id potissimum agit, ut Midiam non solum contumeliae, Sed impietatis reum iaciat et istam causam non privatam diani ), sed publicam γραφήν esse ostendat. Quae ratio si valuisset, Midiae mulcta non ipsi accusatori solvenda, sed in
aerarium reserenda suit hanc ver pecuniae iacturam pro salute publica faceremo mosthenes non dubitat, quod uno quidem loco aperte profitetur.3 Atticorum autem legibus, qua causa Sit publica, lita privata, parum distincte definitum fuisse, vel ex iis coniici licet, quod adversarius multis verbis contra dicturus a Demosthene inducitur et accuratius etiam confutatur. 3 Litein publicam autem instituere eo periculoSiu erat, quod lege de una eademque re iam transacta actionem iudiei iterum tradi vetabant itaque accusatori causa Semel perdita non amplius ad litem privatam accedere licebat, sed pra terea, nisi quintana Sustragiorum partem nactus esset, calumniator mille drachmis damnabatur. )4. Nini iam potentiam et protervitaten scrocis inimici etiam Demosthenes ipse saepius perstringit, alios quoque Atheniensium Midiae insolentiam, sociorum multitudi nem et opes veritos partim sedate et patienter tuliSSe, artini necessitate coactos iaten omisiSSe, nonnullos etiani utilitatis causa ei reconciliatos esse dicens. i)Ro an dubia igitur et ancipiti implicatus Dentosthenes, Si una ex parte evitare vellet imminens discrimen, cum lite publica Simul Omnia perdendi, altera ex parte autem actionis leuiore omissa infamiani immerit Subire nollet, nequa plani potuit, quin, si qua pactione fieri posset, litem cum adversario componeret. Itaque Midiae identiadem deprecanti litem condonavit pecuni: Sumnia quanti haud scio an ii privata aestimanda suerit. Si luent etianmune accepta pecunia offendat, uni denuo admonitu nivelim, ne Omnia, tuae OStris nioribu non conveniant, apud Grareo inhonesta ac tura pia fuisse arbitretur. Etenini cuiusvis iniuri: homini privato illatae poenas luere sole bant nauicta, tuam delicti reus non reipublla ne, sed ei, que ni violasset, ipsi tanquam culpae confessionen et honoris ac sauiae piaculum solvere debebat. Quod institutum civitatis legibus sancitum tuu ni hontines venales et sordidi re quidem vera millestes quaestui 1buissent, caluumiatores et sycophantas, qualis eSchine suit, occasionem oblatam Demosthenem in Suspicionem aviditatis et avaritiae vocandi, non praetermisisse manifestum St.
Ergo, etiamsi Aeschinis verba sequamur, Demosthenis istam agendi rationem propter conditionem iudiciorum legumque vitiosam, propter ea, quae illis temporibus homines de honesto rectoque sentirent, et propter Singula, quae casu et Ortuito obvene
Plutarchus it. Dem. o. 15. init eum primo vituperat, quod causarum aetor d- versus Timotheum orationem, quae fuit de aere alieno repetundo, pro Apollodoro Seripserit - pro eo Scilicet Viro, contra quem postea aliquando causam egerit, aliam quidem et pro accusatore alio, exceptionem pro horntione dico. ius verba sunt:
Criminatio inanis Sane et frigida, quae nisi antiquorum intelligi nequit institutis
et moribus, quibus in qualibet causa forensi patronus scribere et dicere solebat tantum pro amico et contra inimicum. Quodsi Demosthenes, aevi sui erroribus et temerariis opinionibus contemptis, nec tempori nee personae inserviens, cuique Sine discrimine, amicus an inimicus esset, patroni officia praestiterit, quid ei vitio verti possit, equidem non video. Neque commemorarem tam parvi ponderis convicium nisi inde eluceret, qua ratione Plutarchus criminationem aliani, eamque multo graviorem et X-plicatu difficiliorem iudicaverit, quam priori ita subiungit: καθωπερ καὶ τους Προ Φορ-s k0να καὶ Στέφανον, iti' se εικοτως ν δόξησε. Kαὶ 9 Coos si iv γ 0νί το λόγιο Λη
Cuius rei haec ratio est Pasio, mensarius dives, duobus filiis, Apollodoro et GSicle, relictiS, moriens Phormionem, quem antea manu miserat, tutorem Pasiclis, filii natu minoris, testamento instituit et oi matrem eorum viduam dicta dote uxorem dedit. Fratres patrimonium inter Se dividunt, mensa et scutorum Osficina exceptis, quas ad certum quoddam tempus Phormio a Pasione conduxerat. Fratrum uterque locationi Semissem quotannis accipiebat, donec o has diviserunt, ita ut officina Apollodoro et mensa Pasicli obtingeret. Sed posteaquam matre mortua huius quoque hereditatem partiti sunt, Apollodorus Phormionem arcessit, ut qui nonnulla, quae ip8orum Sint, retinuerit. Sed arbitrorum intercessione laetum est, ut Apollodorus acceptis quinque
13쪽
drachmarum milibus cum Phormione transigeret. Nihilominus postea Phormioni actionem iterum intendit de pecunia sibi etiamnunc debita δίκην φορ ιῆ '), Phormio autem
oratione a Demosthene scripta ei exceptionem Opponit, legem adducens, de causa ia in transacta in aliquem denuo agere vetantem et Ostendit, mensam Don habuisse pecuniam peculiarem Pasionis Apollodorus quum tophani cuiusdam testimonio victus causa cecidisset, aliam ius suum persequendi viam ingressus, duobuS, quod exstant, in Stephanum testem rationibus Κατα rε φανου Ρευδο&αρτυρι ira), a DemoSthene, ut sertur, scriptis, testimonium istud esse salsum, simul testamentum patri a Phormione confictum totamque rem commentitiam esse nititur. Primo orationem istam pro Phormione sine dubio a Demosthene esse Scriptam, id quod Aeschines diserto dicit et Plutarchus quoque Sinipliciter affirmat, quin a Demosthene ipso actam esse, si Dinarchum ' audiamuS, iam e perspicua sermoni dispositione et sorma dicendi egregia apparet. Sed quieritur, quomodo intersiretanda Sint verba Phitarchi: ους ποος ootiion καὶ Erε φανον λογονς). instructura verbi ν γωi s ετο
primo quidem adspectu intelligitur, Plutarchum hic de orationibus loqui, quae tempore
quamquam non eodem, quo Xeeptio Phormionis habitae, tamen proximo vel continuo Sequantur. Eiu8niodi revera adversus Stephanum, quas supra iam attulimus, duae in promtu Sunt, quae quunt arctiSSini cum illa ratione cohaereant, ne minimam quidem dubitationem relin sumi, quin . . eas ipsas in mente habent Plutarchus. Utrum autem Solummodo eaS, an quam eunque aliam, qua Λpollodorus ad Demosthenis pro Phor-ntione exceptionem Statim responderit, haec Si altera quaestio. Num igitur talis ratio contra Phormionem singularis vere scripta vel habita est, et Si ita Sit, uni eam Scripsit Demosthenes 3
At vero, ne certi testimoniis quae vel aiant, vel segent omnibus destituti ad ultimam rationem, ipsius nempe Plutarchi dubitationem .hrεrm urgendi, confugiamus, id saltem e rei natura pro certo statuere licet, Apollodorum Atheniensem Virum, qualis luidem ex reliquis Orationibus a Demosthene pro eo scriptis cognoscatur, et ingenii acumine praestantem et artibus litterisque perpolitum turpiter patrocini uti noluisse eiusdem oratoris, qui paulo ante accirimis opprobrii Vitam moresque ipSiu coram iudicibus tam graviter reprehendisset ), contra autem fieri non potuisse, quin Demosthenis inimici, qui eius operam forensem non ignorarent, praevaricationem tam flagitiosam et atrocem dictis quam plurimis et maxime amaris ubi lue castigarent. At Aeschines uno loco eam rem leviter tantum attingit, ceteroquin nuSquam de Oratione pro clientelarum adversari facta Liquitur, sed ali loco tantum in transitu iacit, Demosthenem Phormioni mercede orationem scripsisse eamque Apollodor Phormionem capitis accusanti Prodidisse, et in oratione Ctesiphontea, vasta illa maledicto-
rum congerie, Semel tantum et Obiter quidem in describenda Demosthenis vita dicit, Demosthenem e trierarcho causarum actorem factum male audi8Se, tum quod patrimonium luxuria profuderit, tum quod adversariis orationes pro ipsius clientelis scri pias prodiderit. Et Dinarchus, infestissimus ille et maxime acerbus, in oratione sua Demostlieni tantuni obiectat, eum ex paupere causarum scriptore et cauSidico, qui mercede lites oraverit, ut pro Ctesippo et Phormione et multis aliis, in ditissimorum
Sed etiam, quae prior fuit quaestio, num talis Oratio unquam Xstiterit, ne certo negare verear, orationi primae adverSu Stephanum initio adducor, ubi Apollodorus, se ad exceptionem Phormionis ne respondendi quidem facultate impetrata a iudicibus repulsum quin etiam ad mulctam SolVendam esse damnatum, R ipse queritur. Hisco igitur quaestionibus praemissis et absolutis, verba Plutarchi non ad rationem aliquam adverSua Phormionem Separatam Spectare, Sed tantummodo ad orationes adversus Stephanum testem iam Supra laudatas esse reserenda liquet nisi sorte earum argumentum disputationem nostram lubetaetare videtur. In iis autem Apollodorus duas res convincere studet, Stephani testimonium, quo OppreSSus litem contra Phormionem institutam perdiderat, esse salsum, et patri teStamentum a Phormione esse suppositum. Itaque ii revera Phormionem potius, quam Stephanum petit; quapropter etiam Plutarchus alio, qui huc pertinet, loco duo tantum adversarios, Phormionem et Apollodorum, nominat, id quod interpretationem nostram verborum Plutarchi luculenter comprobat. IIanc igitur coniecturam si veram esse ponimuS, etiamSi, quod neque Aeschines
neque Dinarchus contendit, haSce Oratione a DemoSthene SSe Scriptas, concedamus, tota re controversa commutatur. Quum enim causa iam amissa lis ad finem esset
perducta, neque Atticis legibus do eadem re iam transacta denuo in aliquem agere liceret, Apollodoro, si de iure suo decedere nollet, litis obiectum quod dicunt, pror8us sui convertendum, ut ros integra iudicibus decernenda proponeretur. Quodsi Apollo dorus etiam paulo post primam litem amisSam actionem novam institueret, tamen nonnullum tempus interiectum suisse, priusquam ea iudici vere tradita esSet et oraretur, vel ex iis, quae de prioribus actis forensibus in orationis primae contra Steph num exordio satis longe exponuntur, et ex singuliS, quae in ea obscure iaciuntur, β colligere po8Sumus. Quomodo autem hoc temporis intervallo nova ista argumentu, T tiones, documenta improbitatis perfidiaeque Phormionis Demosthenes invenerit, quibus rebus actum sit, ut sententia sua de lite, quae adhuc pendebat, mutata, dum actio forensis progrederetur, in alteram partem ibi esse transeundum et contra
14쪽
clientem pro eius adversario hanc causam separatam esse agendam duxerit, id haud ullius scriptoris testimonio illlistrari non minus dolendum est, quam quod desunt testes, quorum auctoritate nixus Demosthenem istas oratione fecisse censeat Plutarchus. Quod vero Apollodorus hac nova actione id unum agebat ut ius suum contra Phormionem sibi vindicaret, et Phormio igitur atque Apollodorus in eadem causa longiore,
Si vocem latiore sensu accipiamus, adversarii ανrίδικοι esse non desinebunt, etiam mirum quantum in Demosthenem. Salu causidici honore, quadrare concedo asperam illam gravemque comparationem cum gladiorum Osficina, ex qua adversarii arma, quibus inter Se proelientur, promiScu deSumunt.
Quae quum ita sint, equidem sine ulli dubitatione crediderim, Plutarchum rursus opinionibus Graecorum angustis iudicasse, et hanc reni ab illa quae initio prolata est, nihilo discrepare, quam quod illic Demosthenes causam egerit solum pro inimico
accusante. hic autem Simul contra accusatum amicum.
Suspicio iam nobis moveatur necesse est, quod, quotieScunflue Demosthenem a rege PerSarum mercede conductum fuisse clamant et Oratores et historici, tamen facta ad probandum crimen perpauca eaque valde incerta proferunt. Apud Plutarchum invita Demosthenis unus tantummodo locus exstat, qui exenipli gratia huc trahi posse videatur. Nam ubi mira Demosthenis opera foedus illud Athenienses inter et Thob nos actum et terribilem Graeciae manum Philippo oppositam esse disseruit c. 20.,
regem Persarum, quum huius rei fama ad eius aures pervenerit, Satrapibus orae maritimae misisse dicit pecunias, Omnium maXime Demostheni Suppeditandas, per quem Macedonum consiliis Occurrere possint litteras et tabulas de pecuniae summa Demostheni data consecta Sardibus postea reperisse Nexandrum. Quidquid de veritate huius narrationis iudicandum est, de qua non alius rerum gestarum Scriptor quidquam memoriae prodidit, Plutarchi quidem verbis in ledio re linquitur, ista pecuniarum largitione quid spectaverit Persarum rex, utrum earum illecebris Oratorem impellere, an earum Subsidi adiuvare voluerit ad agendum contra Philippum. Neque enim infitiamur, Demosthenem, populi principem, cum re e Persarum inisse societatem, secisse pacta icisse foedu8, ut, exhauSto Atheniensium aera-
rio, pecunia, rerum gerendarum nervo, accipienda Philippo adversaretur. Quae quidem rei publicae regunda ratio simplex et a lucri studio aliena minime vituperanda erat, quippe quum extrema necessita cogeret, hostem istum empiternum gentis Gramcorum adver8u hostem in praesentia multo graviorem auxilio vocare, id quod antea iam Lacedaemonii et Thebani sui tantum ipsorum commodi cauSa fecerant. Sed tamen illud Plutarchus voluisse videtur. Etenim c. 12. tradit, laetum esse, ut Demosthenes causa Graecorum strenue defendenda et libere in concionibus loquendo non solum in Graecia suspiceretur, a Philippi sociis metueretur, Sed etiam a Per-
derat, et paulo OSt, c. 14. eum teste Demetri adversus dona non Omnino firmatum,
Philippi Macedonumque quidem auro non captum, Sed auro, quod Susis et Ecbatanis veniret, aditum OneeSSiSSe, quin eo Superfusum suisse dicit. Huc adde, quod apud Plutarchum in vita . Oratorum legimus, Demosthenem etiam aurum Sumpsisse ab Ephialte quodam, qui legatione ad Persarum regem functu inde clam pecuniam attulerit, qua oratoribus distributa bellum adversus Philippum conflaret, atque, ut tradant, Demosthenem ipsum privatim daricorum tria milia dono accepisse. Etiam Iustinus γDemosthenem magno auri pondere corruptum Opinatur et Diodorus Siculus' propterea ipsa Aeschinis verba, quae ab aliis pro argumento corruptelae Demostheni statui dicit ex oratione . Ctesiph affert. Apertum igitur est, quo ex sonte hausta sint tum opinio Demetrii apud Plutar-
teri Scriptore relata reserunt, ex Aeschine ipso Aeschines autem compluribu locis de auri cupiditate et avaritia non solum universe obiurgat DemoSthenem, Sed in Oratione adu Ctesiph etiam corruptum nominat ab Euboeensibus, Amphissensibus, quin
ab ipso Philippo, et praeterea a rege Persarum quinque alii loci8, quorum tre8, p. 563 602 647. nomon Porsici auri modo perstringunt et duo reliqui tantum ad rem aliquam certiorem referri possunt. Quippe p. 44. Obiter iacit, Demosthenis corruptelam et aurum regium Thebanos perdidisse quibus quidem verbis quid sibi velit Ae-SehineS, nondum clare perspicitur, Sed obscure tantum largitionem aliquam ante Thebarum Xcidium factam significare videtur ueniadmodum etiam Scholiasta intellexit. Alter locus reperitur p. 32. q. quo singula, ut gesta iant, aliquanto OpiOSius exponuntur. Hic enim primum Aeschines, societatem illam ante pugnam Chaeroneensem Thebanos cum Atheniensibus inisse non opera Demosthenis, Sed neceSSitate Oactos, docere studet gravi argumento, ex agendi ratione ducto regis Persarum, qui quum in rebus secundis ad preces Atheniensium superbe responderit, postea in angustiis Ver-
15쪽
satus ultro trecenta talenta dono miserit. Eius verba haec sunt o γαρ τῶν Περσων
Oritur disceptatio, qua ratione ea explicanda sint. Epistolam Stam, cuiu mentionem facit Aeschines, si quando exstiterit, Athenas missam esse non OSSe apparet
nisi illo tempore illium Philippo occiso et succedente Alexandro Olymp. 111. 1. Demosthenes, ut bellum adversu Macedones accenderet, ad praefecto regios Scripserat, Alexandrum infantem et Margitem Octans, et Darius a metu hostili solutus Alexandri iuventutem contemnebat.' Sed, tuae Sequuntur, num Spectant ad eam, quam P.
544. iam leviter transiit, pecuniam uiate Thebas deletas olymp. 111. . missam, an novam aliquam largitionem, deinde ergo post Olymp. 111. 3. saltem recens factam 3
Primum manifestum est, si Persarum re iterum pecuniicin misisSet, neque Aeschinem neque ceteros DemoSthenis adversarios neglecturos suisse Occasionem, id multis
et disertis verbis reprehendendi. Attamen etiam Dinarchus in oratione adv. Dem. p. 14 de una tantum largitione trecentorum talentorum eaque ante Thebarum excidium suctu loquitur; quare dubium non est, quin hoc loco cum Aeschine consentiat. Huc accedit, quod Aeschines ipse deinceps hoc regium aurum denuo attingens, sueta perstringit, quae ad Thebanos proditos et illa trecenta talenta ante eorum urbem versam missa necessario reserenda Sse etiam Scholiasta confirmat. Interpretandum o iatur erit Idem ille, qui non multo ante liluam scilicet lexander celeritate, sortitudine, prudentia Graeciae principatu potitus in communi concilio Corinthi habito omni uni Graecorum Summu dii adversus Persas delectus est et Darius rebus ab oaudacter gestis, ut tempestatem ibi impendentem defensione parata evitaret, saepius admonebatur ') etiamtum l. e. olymp. 111. . tali arrogantia usus erat, deinde vero quum quidem illa rerum commutatio facta est Olymp. 111. . , qua Alexandri transitus in Asiam ad evertendum Persarum regnum futurus portenderetur circumdatus
periculis tunc ipso scilicet loquentis tempore Olymp. 112 3. sibi praesentibus i. e.
antea tantum futuris et imminentibus ultro trecenta talenta misit, quae populus prudenter repudiavit quippe repentino Alexandri in Boeotiam adventu a belli societate deterritus 3 Qua quidem interpretatione est citur, magnam huius loci obscuritatem inde ortam esse, quod Aeschines ea, quae tempore longius distant, consuli contrahit et cum
Alexandri in fiam transitu rebusque postea gestis confundere Studet, quo nimirum, id quod in eius oratione ubique elucet, clam aveat Macedonibus et altera ex parte Atheniensibus in suspicionem adducat regem PerSarum, ut qui non Sua Sponte, sive benevolentia sive misericordia commotus, Sed necessitate coactus ita egerit. Quam argumentationem deinde in res a DemoSthene gestas ita transfert: το 'αυ-
Itaque illud tosiphontis decretum ut infringat, Demostheni non Solum virtutes et merita eripere, verum etiam gravia crimina affingere conatur. Sed Vide, quam subdole artificiosus ille fraudium inventor veritatem corruperit. Ut cilicet istam conclu-Sionem O κε fu λαιον κ . T. λ. quOVi pignore SSequatur, neque tamen ruti Subito aberrare videatur, Sophistaruin more vocabulo ν is αλία ambigue utitur, primum SenSusingulari, deinde magis generali quae amphibolia rerum ordinem Omnino disturbat. Recte enim haesitamus, quaenam ratio intercedat inter aurum Persicum hic memor tum, quod duobus saltem annis post, proxime ante ultimum pro libertate tuenda certamen Thebanorum Olymp. 111. 2), missum esse supra diximus, o foedus illud ab Atheniensibus cum Thobanis ante pugnam Chaeroneensem ictum Olymp. 110 3.J, quo uno gloriatur Demosthenes. Quanquam, quum illud foedus clade Chaeroneensi fractum esset, societatem quandam inter duo populo etiam usque ad extrema Theb
rum tempora manSiSSe concedamuS.
Ad facta, quae hoc loco narrantur, ipsa quod attinet Dinarchu quoque, ceteroquin Λeschines ore assecla, in oratione adv. DemOSth in univerSum quidem eadem refert, eruntamen alia aliquantum commutat, alia varietate quadam adauget, vel impudenter in maius extollit. Namque p. 9. dicit Demosthenem et eius socios trecenta illa talenta inter se dispartitos Thebas prodidisse, tum p. 4. 15. 16, Demosthenem non populum, ut apud Aeschinem trecenta talenta SumpSi8Se a rege PerSarum, ut Thebanos servaret, Arcades quidem ad Isthmum progreSSOS SSe Macedonum legatione insectis rebus dimissa, Thebanorum autem accepta, Sed Demosthenem Astylo, eorum duci, opem Thebanis iamiam laturo, decem talenta postulanti negasse ut vero p. 50. Denaosthenem amplius centum quinquaginta talenta partim ex Persarum regis, Partime Alexandri opibus accepisse ergo, deductis viginti illis Harpalicis, loco septuaginta
istorum, quae Proseri eschines, summa centum triginta talentorum restaret. Huc accedit. quod quae apud ceteros scriptores legimus, criminis veritatem non probant,
16쪽
sed aperte tollunt. Etenim iam Plutarchus, i ubi ea, quae in Graecia post interitum Philippi acciderunt, exponit, auri Persici omnino immemor, Thebanos dicit a Demosthene et Atheniensibus metu Macedonum proditos se tiam Diodorus Siculus, qui si
rum rerum memoriam diligentius complectitur, dicit legatos Thebanorum missos esse ad Arcades, leos, Athenienses a Peloponnesios ad Isthmum consedisse regem adventurum manentes, Athenienses autem cunctabundos domi rerum eventum exspectasse, et postea, a Graeco auxilio venire ausos non esse Thebanis, utpote Perniciem temere
et manifesto sibi molientibus. Imo, teste Plutarcho Demosthenes ipse legatus ad Peloponnesios missus revera muneribus datis, ne Alexandro contra Thebanos poni serrent, iis persuasit, et alio apud Phitarchum ' et apud Diodorum Sicul. ' loco Thob nis etiam arma dono dedisse draditur. Alibi autem nusquam in Aeschinis ratione certum aliquod factum significatur.
iam scripta, non ita intelligenda Sunt, ut iis res quaedani nova contineatur, Sed tempore praesenti actioni persectae verbi επικεκλικεν nisi illa Osi mra κονr τε λανru non respiciuntur DemoStheni enim hixurialia exprobran ,,Nune illidem, inquit ore rium
aurum eius Sumptibu Supersubum est, A etc.
Quia igitur ne lue altera largiti regis Persarum sive Atheniensium populo, Sive Demostheni eius Principi facta reperiri potest, neque ullum corruptelae Demosthenis documentum apud Aeschinem aut Dinarchum exstat illud unum autem averSae pecuniae crimen I salsum redargui nutS, ea quae Plutarchus it. . . . de litteris et trubulis Sardibus repertis, et vit. X. orat . . de phialte quodam et de tribus subinde
daricorum milibus narravit, Omni prorsus auctoritate carent et alicunde videntur
Apud Plutarchum vit. D. c. 15. legimus, non multo post litem de corona a Demosthene gloriose obtentam IIarpalum, gra: custodem Alexandri, quum luxuria et multorum facinorum ibi concius grave supplicium ab rege metuerit, ex Asia Athenas aufugisse, cum navibus thesaurisque populo se traditurum; quin ceteros oratores eius
vit. D. 23. - δ Lib. XVII. . - Lib. XVII. 0. - CL pseph. I. in cale libelli de viti
X. Orat. - Vit. Dem. 23. - Lib. XVII. . - το Πρ0λυι'ειν quan iuuin alibi nus tuam quod Pecuniam suppresserit Demosthenes. Sed, luod Pecunia corruptus sit, τὸ εὐροδοκειν, κν εὐροδοκιαν Verbis notant nimiei
divitiarum cupidos, vehementer suasisse Atheniensibus, ut supplicem in fidem recipe rent, Demosthenem autem initio quidem eo monuisse, ut Harpalum repellerent nove urbem in bellum tomere coniicerent. 3 Diodoro Sic teste revera primum ab urbe exclusus, deinde copiis conductitii circa Taenarum promontorium expositis, ipse cum Opum Suarum aliqua parte Athena Supplex revertitur. Quidquid fuit, generosus ille iuris et patriae Sahitis propugnator summa sapientiae sequitatisque laude hic iterum nominandus est. Nihilominus DemoSthenem adversario rum, qui Harpali auro inhiarent, Suffragiis victum et Harpalum ab Atheniensibus an dem receptum esse tum ex reliqua Plutarchi in vita Demosthenis et Diodori narra tione, tum ex Plut vit. X orat. l. l. et orat Din. c. Philoclem p. 2 initio colligitur. Paucis autem post diebus, Plutarchii narrare Pergit, Harpalum, cuius quidem opes percenserentur, vidi8Se DemoSthenem Oculi pretiosi cupiditate inconsum itaque, quanti ponderis esset, interroganti subridentem respondisse Tibi erit viginti talentorum; deinde ei noctu poculum cum viginti talenti domum miSisse. Quare Demosthenem animo erga eum mutato postridie collum ano et taenii bene ευ καὶ καλως - alleralieb88 - circumvolutum in concionem populi prodi8Se et verba sacere iussum capitis nutu vocem sibi interclusam significasse, Atheniensium vero homines aceto exclamaSse: Non faucium σι νάγχης), Sed pecuniae ἀργυράγχx ς morbo noctu tentatus est demagogus. Et quum postea multitudo, corruptione in vulgus elata, oratori se defendere volenti obstrepuerit, surrexisse quendam iocantem: Nonne audietis, Athenienses, eum, qui poculum aureum tenet 3 Etiamsi non aliud haberemus testimonium contra huius narrationis Veritatem, quam quod in fine ius auctorem laudat Theopompum, maledicentissimum illum et Demosthenis et Atheniensium populi, tamen iam ex illsis rebus ridiculis et sabuloSis, quam parum verisimilis a esset, haud obscure pateret. Quod vero Plutarchus in vit. Morat. ab ea omnino recedit, Dinarchus in Oratione . . ad iracundiam iudicum inflammandam acerrima, viginti talentorum totie memor, Oculum aureum ne verbo quidem perstringit et ceteri scriptores rem totam silentio transeunt, Plutarchi narrationem nil nisi merum inventum hominis dicacis et malevoli esse mihi quidem persuasum est. Athenienses igitur, addit Plutarchus, Harpalum ex urbe eiecerunt, Sed metuenteS, ne opum ab oratoribus direptarum rationem reddere cogerentur, Omnes domos diligenter Perlustrari iusserunt, una excepta, in qua mulier recens nupta habitabat. Quae domorum perquisitio num vere instituta sit, quum aliorum testimonia desint,
omittamus; attamen Harpalum Athenis dimissum esse, apud Diodorum . l. refellitur et apud Plutarchum it X orat. qui teste Philochoro resert Atheniensibus Antipatro, qui interea per legatos Harpalum sibi tradendum exposcebat, R iamiam cessuris obstitisse Demosthenem et decretum tulisse, ut quam summam pecuniae Athenas allatae
17쪽
Harpalus indicasset, ea in acropoli deponeretur deinde Harpalum e carcere aufugisse in Cretam aut Taenarum quo acto DemoSthenem corruptioni argutum esse, quod neque pecuniarum numerum, neque custodum socordiam detulisset. Indo sequitur, Demostheni tum pecuniarum in arce deponendarum, tum ipsius carceris, in quo retinebatur Harpalus, Summam custodiam Sse mandatam, quod munus in praesentia non minus difficile et anceps, ac propter fidem, quam populus ei habebat, honestum erat. Sane enim hucusque Demosthenes non solum, id quod decet populi ducem, civita tis regunda peritum, rei publicae munia obiit prudenter et Sedulo cuncta, sed etiam ei vem patriae amantem Virumque aequum et iuStum Se praebuit. Initio enim quamvis dolose contradicerent vulgi turbatoreS, novarum rerum cupidi nuroque venales, Athenienses a societate cum Harpalo ineunda et prava et rei publicae periculosa dehortatus est, Postea Vero quum consilia eius proba per homines fraudulentos ad irritum cecidissent, Antipatri ultioni et vindictae, sicut illi unitatis partibus,' obiicere noluit eum. qui antea Athenienses ovisset; et nunc in eorum clientelam se contulisset. Ita lue licet Antipatrum offenderit, tum honorem et decus civitatis tum fido otiustitiam erga Alexandrum servavit. Eius adversarii autem Omnibus, qui vel mercede conducti a Macedonum partibus starent, vel Demosthenis inimici implacabili odio in
eum flagrarent, vel sceleris conscii aliorum criminatione suam ipsorum culpam celare vellent, Opportuna occasio se obtulit, rationes quaSeunque a Demosthene initas in suspicionem adducendi, varios fingendi miniores, spargendi commenta, mendacia, alumnius,
quae a levi Atheniensium populo vide arrepta et divulgata posterioris aevi historicis sive malignis sive nimis credulis materiem uberrimam praebebant eiusmodi sabularum, qualem iam supra protulimus historiunculam de angina Simulata et oculo aureo.Quum vero Harpalus denuigogorum largitione corruptorum opera etiam ex inculis evasisset numquid mirandum est, quod inimici in unum onmes subito irruerunt, tandem aliquando tempus iam diu exspectatum venisse rati, quo, quem ictum Demosthenes post cladem Charroneensem tam fortiter repulerat' et e certamine de corona Superior digressus in ipsorum caput retorserat, eum certo eventu penitus ei infligerent Harpalum enim pecunias distribuisse inter Strategos et Oratores nemo is norabat, rei publica famam et salutem in summum discrimen esse adductum, Demosthenem ipsum, et opum depositarum et Omini custodia praefectum, facinoris conScium auctoremque esse iam quisque clamitabat. Quum populus deinde ira et furore incensus in Omnes, qui corruptionis Suspecti essent, inquirendum esse decrevisset, ' Demosthenes ultro rogationem tulit, ut senatus Areopagitarum rem cognosceret et corruptelae convicti poenas luerent, ' atque adeo ipse supplicium subiturus, si ullius ab Harpalo accepti muneris coargueretur, I nimis
scilicet sporans, quandoquidem alia salutis et existimationis defendendae ratio non re linquobatur, foro ut ab isto quidem foro, quod olim tum gravitatis et constantiae tum sequitatis et iustitiae sama floreret, integritas sua probaretur. Sed tamen Demost lienes lige, per Sex menses in criminis reos quaestione habita, primus ad populum delatus est, sive Senatores, ut lenissime iudicemus, quum idonea urgumenta deficerent, sensu tantum incerto et fluctuante movebantur, et his praesertim turbuloniis temporibus, quibus rei publica fundamenta eversa et Subruta essent, suspiciosi in parten peiorem Sententiam Suam tulerunt, Sive ero quod magis verisimile est, saetionis adversaria illecebris, pretii ab Antipatro promissi dulcedine et metu Macedoniani praepotentiunt capti civem innocentem prodiderunt. Decein deinde tori ro θοι qui DemoSthenem publie MeuSarent, a populo creati, quorum nomina Partim attulit' utarchus it. X Orat. Omnes ore erant Demosthenis inimici, a quibus reotiugita quoque ad condeinnandum eum inei tutos suisse Plutariachus disertis verbis addit, id quod solum ad eorum auctoritatem labefactandam vide
Quum Demosthenes igitur in iudicium venisset, e accuSatoribu unus in uni invectus est oratione illa iam sapiu citata, a Dinarcho, ut sertur, Scripta, qua ratione civilium discordiarum tanquam inaginem vividi coloribu eXPreSSum videmuS. orator, id quod suumnim est, DemOSthene in ab Harpalo SSe corrus tum, Nequaquan demon- Strans, continuo quuSi in gyro vertitur circa inanes vociferationes Demosthenem ipsum, ut Areopagitarum Senatu rem inveStigaret, decretum tulisse, condemnatuni esse ab Areopago, ergo uniendum esse DemoSthenem ceteroquin quoquoversu immodice evagatus quibuscunque OleS Obtrectationis et invidiae, metu terrorisque Stimulis tu dicit in animo commovere Studet. TuodSi, quantum coniectare licet, ea, quae Supra
iam attulitnus, adeo illii Strissi inum illud et amplissimunt Areopagitarum tribunal ad sententium inique serendam uillulerimi, quid, qua So, non timenduli fuit ab levi, mobili, tumultuosa concione mille quingentorum civium, o quibus illiti iudicium holiasticum orat compoSitum Τ' Etia in eius ci accidit, quod, quuIn Omnium PrimuSin iudicium vocaretur, eo gravior ei iudicum ira et indignati a sui subeuiida. l )Utrum Demosthenes in iudicio se defenderit, necne, certis testimoniis diiudicari nequit orationem enim εοὶ θνοιο D inna Diony Sihi Halie Spurium. sui8S existimat. At, siquidem ex Atheniensium populi rebus aliis antea geStis SuSpicari cogimur, qua ratione iudices, furore obcaecati, in Demosthenem OnSuluerint, eorum potiSSimum Sententiam Sequor, qui eum omni cauSam dicendi facultato plane fuisse privatum arbitrantur. Nonne iam Peloponnesiae belli temporibus, quum una nocte Athenis Omnes Hermae deiicerentur, Alcibiadis inimici id maxime egerunt, ut eum aggrederentur, OStu-
18쪽
lairent, damnarent absentem Nonne iam novem illis imperatoribus, victoria ad insua orginusas reportata, antequam capiti damnarentur, iniuste detractum est tempus pro se dicendi legitimum Τ- Et nonne ex ipsa Plutarchi fabula, cuius sub finem re latum legimus, Demostheni causam dicturo multitudinem concitatam, ne verba saceret, magno tumultu obstitisse, satis elucet, tales res contra ius et legem actas in re publica Atheniensium non fuisse novas et inauditas 3Itaque Demosthene mulcta quinquaginta talentorum damnatus et eam quum solvere non posget, in vincula publica coniectus est. Sed ignominiae et carceris molesti arum impatiens custodia elapsus M in exsilium abiit Aeginam Troeetenemque, ubi sortem suam non sortiter quidem tulit ut . l. ait Plutarchus; attamen, quae in administrandare publica expertus sit invidiae, obtrectationis, calumniarum incommoda, identidem lacrimis prosecutus, dolorem gravem acerbumque ex iniuria sibi illata perceptum in genue aperuit. Non multo post, quum nuntio de Alexandri morte perlato Athenienses rursus de sciscere coepissent et de foedere Graecorum adversus Macedones seriendo legatos in Peloponnesum mitterent, Demosthenes, iniuriarum Oblitus, iis ultro se socium applicavit' et acri sua eloquentia causam strenue egit Atheniensium. Quamobrem a populo grato publice restitutus summo una honore in patriam revertit,' sed brevi post, a Graeci apud Lamiam re male geSta, b Antipatro exagitatus et a suis civibus indicta causa capiti damnatus veneno Sumpto diem supremum obiit. )Post eius mortem Athenienses viri magni memores fuerunt et psephismato De mochari supra laudato, quo virtutes et merita eius cuncta summis laudibus efferuntur, eius posterorum maximo cuique natu coenatio in prytaneo et Demostheni ipsi statua aenea decreta est, honesto epigrammate inScripto, quin etiam nonnullis post saeculi το δωροδοκητον του , t οσθειοι Athenis in proverbio fuit.' Quae hucusque ad Demosthenis integritatem probandam explicavi, etiam aliquot extrinsecus sumpti argumentis confirmantur. Ipse enim Plutarchus, Theopompum auctorem, ut Eupra docuimus, in narrando tam credule Secutus, postea de cunctis criminibus, non solum in causa IIarpalica, verum etiam ceteroquin in Demosthenem allatis, occulte iam dubitat tu Sed ne ad epistolarum, quae Demostheni tribuuntur tertiam provocem, qua, quum de reditu suo apud populum agat, iniuriam sibi illatam questus, se nullius dedecoris convictum, nullo argumento damnatum esse aperte profitetur, maximi momenti
A sunt luculentissima testimonia Pausanias, qui tribus locis Demosthenis mentionem Meit. Primum in Atticis lib. I. cap. VHL, ubi Demosthenem in insula Calauria veneno hausto interisse refert, eum nimio patriae amor et populi potentiae studio collabefactum miseratur. Tum in Atticis lib. I. cap. XXXVII. in memorandia monumentis, Harpalum cum opibus suis Athenas venisse atque ibi comprehensum, corruptis quum aliis, tum ipsius Alexandri amicis, periculum fi irgisse dicit. Denique in Corinthiacis lib. II. cap. XXXIII. in Calauria insula describenda sepulcrum De-mOAthenis commemorans Ortunam bonis iniquam deplorat, quae Homerii poetam, oculis captum omniumque rerum inopia oppreS8um, errare Per omnes prope terr
coegerit Demostheni vero iam grandi natu exsilii experiundi et consciscendae sibi mortis necessitatem obtulerit. Ac de Demosthene quidem, narrare pergit Pausanias, multa quum ab aliis, tum ab ipso dicta sunt, ex quibus satis liquet, Don cepisse ipsum ullam eiu pecuniae partem, quam ex Si attulerat ΙΙarpalus; sed qui fuerit de hac re
Non paucos oro arbitror, quibus mirum videatur, quod re tam levis tomenti Oratori nostro toties ne vehementer quidem obiecta fuerit et ab ipso Plutarcho in vita Demosthenis aeque ne corruptelae crimen in maximis vitiis ponatur. tenim adver-εarii opprobrio isto non ludibrium tantummodo contemtionemque Demostheni flerre, verum etiam odium et invidiam concitare studhnt. Sed etiamsi aliunde non constaret, quantum pud veteres animus virilis sive sortitudo ἰ ἀνδρεία valuerit, iam ex or tione Onir Ctesiph abundo disceremus, quam gravem sensum verbis Sui tribuerit
19쪽
Aeschines. Qui quum p. 559. virtutes viri popularis iam ρος ζειοrικου και Πωνθον oc), oppositas vitiis viri paucorum potentiae amici ὀLγαεπικου και qui λον), enumerat, quintum requiri r ανδρεῖον, ne quis in bello et periculis putriae proditor fiat. Quod quum in Demosthenem transserat p. 561. q. eum et ipsius Demosthenis et reliquorum sen-tontia hi ininem ignavum timidumque iudicat et deinde poenas sege obuiis constitutas producit, qua lege et qui subterfugiat militiam, et qui signa deserat, o qui imbellis
sit, 'oroarMaoc, ὁ λελειπῆ, τὴν αξιν και ὁ δειλός), pariter ignominia et dedecore notandi sint namque actiones talium naturae vitiorum ii υσειυς ρα ιας esse legitimas, ut quisque legis vindicis metu melior patriae propugnator evadat. Quodsi ita res nil rei publicae rationes reseratur, uti pie ignavia avaritiae similis et sere propinqua habenda ost. luod utrumque vitium a patriae studio aeque longe remotum proditionis fieri possit causa et origo. Eandem ore de Demosthene sententiam etiam secutus est Plutarchus. Quamquam enim tantum abest, ut eum assiduitate et perseverantia praeditum fuisse negot, ut de Theopompi Scriptoris iudicio novo et singulari miratus Demosthenem ex omnibus illius aetatis Oratoribus solum Sententia nunquam mutata eandem in rebus gerendis rationem, in qua ab initi steterit, per totam vitani servasse et tandem, ne desereret animam profudisse praedicet tamen . . virtutem bellicam ανδρειαν noti-μιστ, ριον ei defuisse opinatur et c. 13 cum teste Demetrio ου olet εν τοῖς πλοις ωζιοπιστον vocat Sed Videamus, num liae opinio etiam certis argumentis nitatur. Aeschines iam in oratione adversus Timarchum l. l. ei ornatum viro non satis dignum mollitiem timiditatemque obiter exprobrat, et de salsa togatione p. 258. eum appellat ιυδεπώποθ' eit rara ενον πυον, et alio loco ' Demosthenem, pio signa deseruisset, postulatum quidem, Sed Nicodemum aecusato rem, ut actionem sibi intentam omitteret, data pecunia movisse dicit. Quae quidem criminatio iam a Demosthene in Orat. c. Midiam refutatur Athenienses enim quum Plutarcho, ubi, ne insulae tyranno, RuXilio pri secti essent, non multo post Demosthenes, qui huic expeditioni intersuit, quum tempus Dionysiorum inStaret, ad choragiae munia administrandum domum revertit. Qua occasione oblata Midias inimicus Euctemonem quendam mereodo conduxit ad eam litem contra Demosthenem instituendam, Sed ubiecta spe fore ut cauesniu inceret, utpote hi, in Vaser et malitiosus, semper aliquid haerere laud nescius Demosthenis nomine iuxta Eponymos publice exposito saltem eius famam ab adspergi voluit -ὶ In oratione . Ctesiphontem uni compluribus locis non solum universe hominem
imbellem timidumque et ordinum desertorem increpans vocat, sed . 40. 44. haud dubie pugnam ChaeroneenSem significat cum quibus locis etiam congruunt verba Dianarchi p. 51., quanquam hic alio loco a eum solum ex pugna effugisse criminatur. Quod
quam perperam dixerit, nemo est, qui vel mediocriter in litteris Graecis versatus
non videat, quum aliquot hominum milia una cum eo terga vertisse notum sit. Sed ne minima quident cum ignominia Demosthenem proeli excessisse iam inde colligere licet quod cives sui ci continuo poS pugnam factam non Solum orationem lanebrem habendam et lios quoque honores publice mandaverunt, Sed etiam, quamvis atrociter inimici in foro universi in eum saevirent, ' tamen nemo eum letpotaXiae arguere ausus est Plutarchus quidem in deseribenda pugna Chaeroneensibit. D. 20.
AeSchinem secutus Si veruntamen hoc loco, a Xime autem in Vita X orat narratiunculas subiicit. piae ex fonte turbido haustae currarum nugas tabulasque maligno fictas haud dubio is dolent. Tum eschines in ei conviciatur, quod quum proelio apud Chaeroneam commisso domum redisset, confestim urbe evaserit. Quod quidem Dinarchus' pro consuetudine Sua uligo et X:iggerat, dicens, Demosthenem de industria Se populo legatum obtrusii,se, ut urbe sucilius evadere posset, et in tanta rei publicae difficultate nummaria ex aerari etiam octo talenta abstulisse etc. Ecce veritatem iterum foedissimo depravatam sine dubio enim intelligendum est iter illud post pugnam Chaeroneensem SuScelitum, quo Demosthenes a Socii pecunia ad bellum continuandum exegit, quam ipsam rem Plutarchus 3 adeo in eius praeclare facti numerat, quorum mercedem AthenienSe ei coronas aurea donnVerint.
Nec facilius denique ad credendum uerit, quod Aeschineε ' commemorat, Demosthenem, dum Thebae obsiderentur, ut cum AleXandro de pace ageret, missum, Sed timore percussum ex medio itinere Subito revertiSSe; ad quem locum Ortasse reserendum est, quod cum aliqua quidem discrepantia dicit Dinarchus in or c. Dem. p. 57. Etiam Plutarchus o Diodorus Sicul. I istam adversariorum narrationem receperunt, quanquam hic quidem addubitat, DemoSthene utrum metuens Macedones, an a Per-Sarum rege corruptus id fecerit. Sed omnium huiuscemodi calumniarum origo repetenda st de gradu arduo et lubrico quem ille in ' publica administranda capessiverat Oratorem publicum enim de imperatoris Offimi , sortasse et oram re militari pro SuggeStu loquentem Saepenumero
audiebant, sed exercitus ducem in bullum proficisci nunquam videbunt, sicuti viri in re publica olim praestantes, Cimon, Thucydides, Pericles aliique, magni in pace, nec miriores in bello, eum laudo usi erant et foro et castris. Fuerunt quidem illa tem pora, quibus unus utroque, et civili et militari munere, ungeretur, sed etiamtum re cen eorum memoria vigebat et redingrata est a Phocione, magno illo Demosthenis adVersario, qui artem oratoriam et militarem gloriose exerceret cf. Plut Phoc. c. 7. '
De sal leg. p. 3I4. - CL Jem. c. id. p. 547. - Din. e. Dem. p. lo.' CL Dem de coron. p. 309 sqq. - Plut vit. Dem. c. 21. - Ctesiph. p. 45 446. - C. Dem. p. 56. 57. - ' Vit. X orat p. 60. - C. Ctesiph. p. 48. - Vit. Dem. c. 23. - Lib. XVII. 4. - I. Plut vit. Dem. c. I 3. I 4 ' Apud Lucianum neom. Dem fortunatus sibi videtur
20쪽
Ab hoc loco non alienum putavi adiicere ea, quae Demosthenes ipse in oratione de corona coram populo ad huiuscemodi criminationes responderit. Qui quidem quum ignaviae crimen obiter tantum transeundo Vanum absurdumque respuat, in quaecunque, ut illis temporibus, fieri potuerint, se unum hominem peregisse liberrime professus est. Deinde res post Chaeroneensem pugnam geStas exponit, ex quibus luce clarius emcitur, quod Aeschines eum ex urbe effugisse dixerit, ementitum et salsum esse. Quae tum a pag. 324 usque ad orationis finem sequitur praeclara vitae publicae et privatae defensio non solum eius integritatem et innocentiam, sed etiam immutatam animi constantiam luculentissime probat. Etenim nec rebus secundis nec adversis nec Spe ne terrore Se unquam ab eo, quod aequum, iustum patriaeque commodum iudicaverit, abductum esse testatus postremo pag. 33l Athenienses Obsecrans , ut rei publicae administrandae curriculum a se absolutum respiciant, ne in summis quidem calamitatibus et periculis se a recta via deflexisse, vel patriam unquam deseruisse gloriatur. At concedamus, Demosthenem naturali quodam lentis affectu vel nimio doloris sensu oppressum timiditatis vel animi mollitiae signa aliquando dedisse, sive quum olim legatorum natu minimus coram Philippo Atheniensium causam peroraret, sive quum postea exsilium aegre et moleste ferret, id quod notavit Plutarchus it. Dem. c. 26. Sive quocunque alio tempore veruntamen eiusmodi vel naturae vel fortunae incommoda, quae plerumque ex homini indole et ingenio, aut ex educatione subnascuntur et ne minime quidem vivendi conSuetudinem moresque tangunt, ipsa ea plus etiam valent ad vitam eius exprimendam veluti δρομα herois magnanimi, cuius res geStae virtutis specimen et exemplar generi humano proponantur. Qui quum inde a prima iam infantia orbatus sit parentibus, infami tutorum licentia, corporis valetudine et molestiis naturae vitiorum conflictatus mira quadam vi et terseverantia extra terniin anguSto egredi conatur, tuo ei sors iniqua constituisse videtur, laudis gloriaeque finem sibi propositu ui pertietuo spectans, qui rei publicae principi et oratori sutur ante culos obversatur. Salus l)ublica civium ius honos in e siderum instar duces sunt vitae forensis Animi magnitudo, probitas, constantia confligunt cum nimiarum opum O-tentia, raude dolo perfidia tyranni lienigenae, uni privatae utilitati Studio, segnitie inertia Suorum civium, quorum utrino amor magis magisque elanguescit etenioritur. Impar cum ima necessitate certamini robii viri ingenui et vires tandem fracta succumbunt, clade Chaeronesensi; sed animus liber et generosus, servitute zDominiaque contompta superior diseudit lato ferro invictus Licet mnia vel a casu acerbo vel ab hominibus inlinicis' prosecta in eum cuncta ingruant, eadem rei publicae admini-
Philippus, quod Allienienses vimina sagaeem magnanimumque suggestu et rostris contineri teque iXercitui ducem praeesse voluerint. luia lioquin forsitan de ipsius et Macedonum rebus actum suisset. p. 308 309. - CL Aeseli. c. Tim. p. 63. - . . . . I9. Quamquam orati in Ctesiph. P. β 0 en Ofthenem ποος την δε τοῖς λόγοις ob ut 'ti 1 3 απι cor urna Oeat. s. Plut Vi D. e. s.' s. orat. II. Dem. c. Aphob. s. finem. CLDem. d. orou. l. I. - Plut vit. Dem. . .
atrandae via, quam ab initio ingressus est, sortiter et strenue pergit. y Populus πω tus, beneficiorum memor, ei coronam auream concedit, virtute et meritis partam adversariorum invidia et auri largitione Macedonum fit, ut vir innocens Harpali sorte implicetur Indigno dedecore opertus, exsul patriae, in insula deserta maris Aegaei vivit, donec libertatis tuendae studium iamiam emortuum Alexandri morte denuo expergiscitur. Inter voces aetas Archontum, Sacerdotum, universae civitatis Senexu triae amantissimus solum natale rursus attingit et istum diem vitae suae elicissimum praedicat sed Graeciae maiestas calamitoso apud Lamiam proelio perculsa concidit, Demosthenes in Calauriae insulae sacrario a Neptuno petit auxilium; et quum etiam iste deus ei asylum non praeberet, tanquam ad excelsiorem aram confugit, e gladiis satellitum elapsus, per semet ipse salvus et incolumis, irrisa Antipatri crudelitate.*
f. Plut viti Dem. c. 3. 21 sqq. - CL Plut eomp. Dem. cum Cicerone . finem. or , του
pag. 2 vers. 2 pro λλα legendum est αλλα. vers. 3 pro tunc legend. Si nune. pag. I vers. pro I legend. est συ. vers. 7 pro Aeschines egend. est Aese hinis. pag. 4 vers. 28 pro concius legend. est onscius. vers. 32 pro I legend. est την.