장음표시 사용
1쪽
aS partis the Foundations ossestern Civiligation Freservation Ρrojeci'
Reproductions may noti made ithout permission rom
2쪽
States Coriose concerna the mahins of photocopios orother reproductions of copyrisnteo materiai. Unclo certain conditions specifisci in tho lain librarios anti
uso,' that uso manda liabis for copyrisnt infringement. This institution reserves the right to refuso to accepi acopy orde is, in iis iurigement fulsitiment of the ordorinoulo involve violationis tho copyriunt lain.
4쪽
COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPARMENT
' Master Negative Restrictions omine: Origina Materia a Fumed aristing Bibliographic Record
6쪽
Insunt rideriei ieseleri Sehedae criticae atque etesteticae in aliquot scriptores Graecos et Latinos.
7쪽
eterum scriptorum verbis recte interpretandis emendandisque imprimis niti studia antiquitatis, consessa res est. At non minus certum, non posse verba recte intelligi nisi ab eo qui rerum verbis expressarum idoneam h beat rationem. Ad quam rem ut jam saepius in scriptis meis digitum i tondi, ita etiam hac scribendi occasione oblata commentandos elegi et rum Scriptorum locos quosdam e corruptos vel minus recte explicatos, in quibus res iis, quae in libris scr. reperiuntur, verbis significatae difficultatem creant. Ordinem ducat
Is in Theogonia postquam s. 133 sq. duodecim Coeli et errae liberos, qui Titanes appellabantur, enumeravit et s. 13 sq. de Cyclopibus et Ce timanis verba iacit, quibus insolitam eorum formam et vim atque robur extulit, s. 15 sq. ita pergit: πισσοι γὰρ Γαίης τε καὶ Ουρανου ἐξεγένοντο,
Corrupta esse haec verba manifestum est dieque enim omnes Coeli et Terrae liberi vel filii dici poterant δεινοzατοι, neque infra terram detrusi sunt alii quam Cyclopes et Centimani qui vocabantur Vir summus, qui nuper aheog niam elegantissime interpretatus est libro, qui inscribitur Diemesiodi sche heogoni ausgeleg und aeurtheil vo G. F. Schoemann recensis emendandi atque explicandi periculis, quae vel illi secerant, vel ipse, p. 108 sq. profitetur, se haudquaquam adversaturum esse ei, qui conjecturam in Mus Rhenan. Τ. XIX, p. 624sq. propositam ab verbeckio pro οσσοι scribendum esse censente: ουτοι, probandam censeat, in quam se ipsum incidisse dicit. J mihi quoquo contigit Nec tamen putaverim, hae conjectura recepta emendationem loci persectam esse se sic enim opinor 1.
8쪽
poetam etiam illust accuratius signiscare debuisse, tam de Cyclopibus,
quam de Centimanis sermonem esse, quum praesertim hi post illos nati sint et ii, qui juniores sunt, plus valeant in Theogonia ne dicam, cavendum elim fuisse, ne Saurnus quoque intelligeretur, quippe de quo paullo supra S. 13 sq. expressis verbis traditum sit: τους δε με, οπλοτατος γένετο Κρονος αγκυλομήτῆς,
Itaque, jam antequam mihi innotuisset verbeckii conjectura scribendum
Mendum, quod ego correxi eo facilius oriri potuit, quod paullo supra s. 147 scriptum est Ιαιης τε καὶ τρανον ἐξεγένοντο, ut etiam infra a. 421. la Theogon. s. 20 sq. de Venere leguntur haecce: τῆ δ' Ἐρος μάρτησε και ηιερος ἔσπεet καλος, γεινομένI et πρῶτα νεῶν ἐς φυλον ἰουση. Num Ἱμέροti sive Cupidinis hic mentio facta sit, vehementer dubito, non
Ob eam Solam cauSsam, quod antea omnino non est commemoratus in Theogonia. elcher in libro, quo de diis Graecis exposuit, 'Lμερος deus demum a Scopa inductus videtur Vol. II, p. 723 sq.); cis etiam quae disputavit Carolus Friederich in libro, qui inscribitur Praxiteles und die Niobe-gruppe , p. 58 sq. Commemoratur sane 'Iμερος in prooemio heogoniae, Vs. 64, ubi non est comes Veneris, sed Musarum, simul cum Gratiis; at hunc locum nihil, opinor, impedit, quin aetatis inferioris esse judicemus. Idem cadit in exempla dei a seriptoribus commemorati vel artium operibus expressi, quae ab Ottone Jahnio congesta sunt in Annal. inst. archaeol. Rom. Vol. XXIX, p. 12 sq. aut ego fallor aut scripserat poeta: τῆ δ' Ἐρος Οὐμάρτησε , καὶ ἱμέρω ἔσπετο, καλος. Apto Amor ipse desiderio obsequutus esse dicitur Idem quam saepe pulcher appelletur, notissimum est. Ipse Theogoniae poeta s. 120 dicit: id Ἐρος, ο κάλλι 1τος ἐν ἀθανάzοι τι θεοισι. De verbis καὶ ἱριέρω ἔσπετο interpositis iis. s. 15 al. In eo, quod usus, quem hoc loco habere statuimus verbum ἔπεσθαι, trima exempla Servata
sunt nobis apud Herodotum V, 18 et ΙX, 16, et Thucydidem ΙΙ, 35, minime
In Theogon. s. 17 sq. haec habentur da Nocte dicta:
καὶ Μοιοας καὶ Κῆρας ἐγείναet νηλεοποινους , I Κλωθώ τε Λάχεσιν τε καὶ Azροπον, Ira βροτοῖσιν γεινομενοισι διδουσιν νιν ἀγαθον - κακον τε,Jαοῦ ἀνδρῶν τε θεῶν τε παραιβασίας ἐφέπουσιν, ουδέ ποτε λήγονοι θεαὶ δεινoro χολοιο, πρίν γ' ἀπο - ωωσι κακῆν πιν, στις αμάe l.
Plans adstipulor iis, quae Schoemannus . c. p. 13 sq. de hoc loco disputavit, versus 218 et 1 temere illatos esse verborum in perpetuitatem judicans. At impetrare a me non possum, ut credam, s. 217 Μοίρας antiquitus fuisse commemoratas. Neque enim agnoscendum duco discrimen illud, quod vir summus esse putat inter Μοιρα infra s. 904 sq. comm moratas atque eas, de quibus hoc loco Sermo sit. Ut hoc unum moneam, Aeschylus rometh. vinci. s. 14 Vellauer profecto nullas alias agnovit quam tres illas, quum expressis Verbi appellet Μοιρας τριμορφους Nam hoc epitheton quamvis ego non ab Aeschylo ipso prolatum esse censeam, at vix negari posse Opinor, ita emendandum esse, ut emarius arcarum n merus significetur. Itaque ego statuo, nomen Μοιρας corruptum esse ex adjectivo aliquo ad literarum tractus proxime accedente, quod alterum esset verbi Κῆρας epitheton. Quae sententia commendatur etiam eo, quod, si
poeta Μοιρα illas, de quibus cogitat Schoemannus, revera habuisset in animo, procul dubi provinciam earum et munus ipsis delatum nonnullis verbis significasset Conjicio autem antiquitus scriptum fuisse: καὶ μογερας δη Κῆρας ἐγείνατο νηλεοποίνους, Postquam X μογερας casu Μοιρὰς factum est, pro δ' scriberetur portuit και Subinde versus 218 et 19, qui inha s. 905 et 06 leguntur, adscripti sunt. Epitheton μογερα aptissimum; D. X. gr. Aeschyl. Sept. s. 960 et 75 Moro βαρυδοτειρα μογερα. Non opinor offensioni esse posse, quod Vocabulum μογερος alias non reperitur apud poetas antiquiores Satis prope ad Ierbum Μοίρας accederet etiam ιιι αράς. At videtur id ad sententiam minus esse aptum. Neque enim cogitandum est de iis, quae Κῆρες
appellantur apud Homerum l. XVIII, 53 et apud Hesiod Scut Hercul. s. 24 sq. aut de iis, quas lato de log X p. 937 D respicit his
verbis: τοῖς πλείστοις τοὐν ἐν τι ἀνθρωπων βίω καλῶν οἷον Κῆρες ἐπιπεφυκασιν, αἴ καταρμαίνουσι - καὶ καταἐήνπαινουσιν αυτά, nec veri sp
ciem haberet ullam, si quis conjecturam proferret, μιαρας dici potuisse Κῆρας ' ίννας Aeschyl. Sept. s. 1047 - quae hoc loco intelligendae sunt aeque atque apud Euripidem Electr. s. 125 - propterea quod Furiae sanguinem ex oculis stillare et hominibus sanguinem exsugere visae
essent Aeschylo, id Choeph. s. 1054 Eumen. s. 254 sq. 292, 295.
In heogon. s. 353 quae inter Oceanitides recensentur Πληξαυρη τε Γαλαξαυρη TE, quomodo explicandae essent, nullumdum intellexisse, quovis piguore contenderim. Ipse adeo Schoemannus comment de Nereidum et Oceanidum catalogis p. 6- Opusc. acad. Vol. I p. 14 acquievit in his sententiis: , , Πληξαυρ , Auriverbera, quae auras verberat, sive quod vehementi scaturigine in altum tollitur, sive quod ex alto monte per auras desilit, Γαλαξονρη autem Lactaura, quae auras lactat h. e. nutrit. Nam respiratione aquarum aer nutriri credebatur, ut d Ismeno fluvio auras bibere Statius dicit, heb. IX, 405 de nympha poterat etiam laetari auras dicere, quan doquidem aquas poetae nonnunquam lactis instar e papillis nympharum se
9쪽
manare fingunt. Repetivit vir summus has explicationes in commentario ad Theogoniam Hesiodeam, p. 174, sed ita, ut eam, quam de secunda Oceanitide protulit, dubiam sibi videri significaverit et digitum intenderit ad
conjecturam Guyeti, scribendum esse censentis Μαλαξαχ ρη. Quae sententia eo est improbabilior, quod etiam in Hymn. Homer in Cer. s. 423 α- λαξανρη recensetur inter comites roserpinae. Dubium esse non potest, quin bina illa nomina ad eandem rem spectent, ita tamen ut diVersa qua dam ejus rei species significetur. Jam ego censeo, nomen Πληξαυρη reserendum esse ad verbera aurarum, Omen Γαλαξαυρη ad id, quod fere contrarium est. Notum est autem Verbo γαλακτωδες significari id, quod est
tepidum ut lac vid. Henr Stephani hes ling. r. Vol Π, p. 497, ubicitantur Hippocr. p. 1235, G: οἶνος αλακμυδης, Aelius 4 35: δωρ γαλακτῶδες Simpl. ad Aristot. . . . Ol. 205, a ' ἀπ - φνχρου μιεταβολὴ ... εἰς το γαλακτῶδες καὶ χλιαρον καὶ θεομόν. Itaque Γαλαξα i erinobis est ea, quae tepidas aura repraesentat et iis praeest. Oceanitides autem aliquot ad ventos aurasque, quae in Oceano cis Pindar Olymp. Π, 71 sq. atque aliis fluviis flarent, relatas esse, haud sane est mirum. On- ferri potest, quod Triton, deus marinus, imprimis ad ventum referendus est,
et quod inter Nereides est Γαληνη sive Γαληναίη. Quid quod ευειδὴς Γα- λάαια quae appellatur ab Hesiodo heogon. s. 250 in Nereidum catalogo, eodem modo capitur a scholiaste haec scribente: Ἀνειδὴς γαλήνη, ' λευ-
αντων Λαρίεσσα Etiam Nonnus similiter videtur de originatione verbi cogitavisse, quum scripsit Dionys. XXXIX, 25 sq.:
καὶ βοειν Γαλάτεια θαλασσαίου διὰ κολπου ηιιμνανης πεφορητο διαξυουσα γαλήνην.
Eustath ad Homer Il. p. 1131, 5 sq. et schol ad Theocrit id. s. 9-12, lin. 7 sq. secundum explicationem . . Ahrensii Bucol. r. reliq. . II. p. 11 sq. At mihi quidem Galatea Hesiodea et Homerica cla Il. XVIII, 4b origine haud videtur diversa esse ab ea quae imprimis nota est e Theocriti idyll. XI. Haec autem secundum Duridem apud schol. heocrit scis. D. XLII, p. 129 d. vileman. colebatur in Aetna monte διὰ τὴν των θρεμμάτων πολυπληθίαν καὶ του γάλακτος Vel δια τὴν et βοσίαν των θρεμμάτων καὶ
τον γάλακτος, se etiam schol ad Theocr. VI, 6 p. 223 17 Sq. d. Ahrens. : Γαλατεια Ἀρον ὁ Κυκλως ἱδρυσατο ἐκ του χειν veto πολλὰ προβατα καὶἀπ αλίν κεκχῆσθαι θ άλα et πολυ. taque Nereis Γαλάμια conserenda
videtur cum Nereide, quae appellabatur μάρνη Theogon. s. 2593, et cum Oceanitide, quae vocabatur Μηλοβοσις vel Μηλολλη Theog. s. 354 Homer. Hymn. in Cer. s. 420, ausan. IV, 30, 33.
Oedip. Colon. s. 7 16 sq. quum scripsit Verba illa diu multumque vexata: y ευ ρετριο εκπαγλ' ἁλία χερσι παραπτο λίνα πλαgα
'ρήδων ἀκολουθος, vix cogitavit, quantas doctis interpretibus molestias allaturus esse εκατήιε- ποδας appellans Nereides Godoliedus Hermannus si cui displicet , inquit, sequinquaginta Nereidum centum pedes numerari, is saltem velim hoc cabulo multipedes dici statuat, neque contendat Nereides ipsas centum esse dici. Interpretationem altero loco propositam jure reliquis praetulit Schue, deWinus. Is in comparationem vocavit scolii indarici ab Athenaeo MII, p. 573i servati verba haecce ad turbam pulchrarum puellarum spectantia:
φορβάδων κορῶν ἀγέλαν κατοὶ γυιον, de navi autem Nereidum comite relegavit ad Eurip. Electr. 33 sq.:
Φοίνισσα Σιδωνιὰς ευταχεῖα κώπα, ροθ' ιJοισι μέτηρ εἰρεσία φιλα, χοραγε των καλλιχόρων dελφένων. At enim sero, ut taceam, to locos non prorsus similes Sse, quum
apud Sophoclem si vera est illa interpretatio, maves dicantur Nereidum esse pedissequae, locutio quae primo loco reperitur, non omnino congruit cum docutione Ἀκατόμποδες Νηρηιδες quum praesertim indarus, ut alii, Verbo vis etiam ad totum corpus significandum utatur; D. Nem III, s. 73 et Olymp. VIII, s. 68 Quod vero summum est, ne illa quidem Verborum D. N. interpretatio Sophocle poeta satis esse digna videtur Ego ita rati
cinor. Neris Nereidibus bini pedes tribuebantur Ergo quas Sophocles ἐκατόμποδας ηρηεδας dixit eas non voluit Nereides ipsas intelligi, sed Nereidibus similes tantum, Nereides alteras. Cui non veniandi in mentem
tales locutiones, quales sunt δίπους λέαινα apud Aeschyliam Agam. s. 1231, διπον οφις apud eundem Suppl. s. 72, κόνιν. ἄναυδον ἄγγελον Gρα-υ ibid. s. 177, at Ne multa: κατόμποδες 'ρνιδες apud Sophoclem sunt nihil aliud quam κατόντοροι, maximum navium genus Metaphora, AETqua remi dicuntur navium pedes, notissima; vid. quae adnotavit Meursius ad Lycophronia Cassandr. s. 97, Hesych. s. v. ορείοις ποσι κωπαις' ἐπιι ἐλάτη ρειος, laut Menaechm. II, 275 pedes navales. Conserendae sunt etiam eae Originationes, ex quibus verba πηδον et πηδάλιον reseruntur ad Verbum πονς Vel ad Verbum 'δῶν, quarum posteriorem amplexus est M. Curtius Lineam Elym. r. Vol Ι, p. 10. Usus autem est Sophocles eadem ipsa metaphora, quum dixit πλάτα θρωσκε - nam vocabulum πλατα de remo est capiendum, ad quem aptissimum est epitheton ευ ρετμος, non de navi et quum remum appellavit ἀκόλου γον. Hoc epitheton, quo cum comes significatur tum minister, etiam alio respectu egregie est delectum. Quippe remus non solum it simul cum navi, quae et ipsa movetur Vento propulsa, Verum etiam inservit navi. Naves autem a Sophocle dictas esse ait
10쪽
ras Nereides, nemo mirabitur, qui meminerit, illas etiam alias a poetis tanquam vivas induci, ut apud Aeschylum Suppl. s. 69 scriptum legimus: Goα προσθεν δμμασιν βλέπονσ οδον, ab artificibus autem in speciem delphiii rum cetorumque fingi vid. Winchelmann. p. II, p. 612 Radulph. Rochett. Mon ined. p. 377 adn. 5, elcher adnot. ad Philostr imag. I, I9, p. 324, et Mon antiq. ΙΙΙ, p. 703, atque, id quod proxime accedit ad rem, qua
de agitur apud Vergilium naves Aeneae mutari in Nereides, se Aen. IX, S. 76 Sq. quam rem pictura expressam, si placet, videas apud illinum Gai mythol. tab CLXXVI fig. 652. Non afferam meam in sententiam plures Nereides ad navigationem spectare, quamquam si id recte statuitur de iis, quibus nomen est Pherusa et Ontiporiae, ut a Schoemanno factum videmus, comment de Nereidum et Oceanidum catalogis p. 19- Opusc. academ. Vol. II, p. 196, aliquis conjicere possit eandem subesse metaphoram.
in dramate, cui titulus erat Ἀσωτοδιδασκάλω, secundum Athenaeum ΙΙΙ,15, p. 336, Sotion Alexandrinus rettulerat ανγίαν νὼ οἰκDην ποιῆσθαι
Verba poetas edidit et adnotavit Meinekius Fragm. Com. r. III, 394ed major. P. II, p. 694 sq. d. minor. Is de deo a philosophis requentato relegat ad Plutarch de exit. e. 14 et Diogen Laert VII, 184. Vellem Vir eximius docuisset, quomodo explicanda essent verba 'Dιδείου πυλας. An adstipulatus Casaubono, qui non in dubitatione haec protulit .m3-λας, si vera est scriptura, referam ad mendicabula philosophorum et ar talogos, qui passim per urbium portas, per angiportus et publica omnia loca oberrantes, de virtute multa declamiti ' Haud ferenda est
sententia Schiilbachii in libro ceteroquin laudabili, quem de deo Herodis seripsit p. 11 intelligentis porticum ante introitum dei sitam, de qua nihil scimus. Cave autem huc trahas locum Andocidis qui est de myster.
g. 38 ἐπει δὴ παρὰ το προπυλαιον του Λιονέων ν οραν ἀνθρώπους ἀποτου 'Dιδείου καταβαινοντας εἰς τὴν δρχηωραν. Nam τυ ροπυλαιον ου Λιονυσον nihil omnino commune habet cum deo Demonstrabo alio loco, ut spero, illud propylaeum, quod hoc uno solo loco commemoratur, ante ipsum ingressum qui ab oriente ducebat in theatrum Bacchicum situm fuisse. Scriptura Πιλέου -λας serri omnino nequit. Jam quum secundum Mein hium pars codicum fer Athenaei praebeat οὐδετον πιλας, alecam pius scribendum esse censuit 'Dιδετον, Πυλας, λήρους σοφιστῶν, Πυλας intelligens Thermopylas et Amphictyonum consessum eumque equutus Si re-dericus Henricus oth in libro, quo Comicorum Gr. fragmenta recognovit et transtulit, larisiis MDCCCLV in lucem emisso, p. 521, cui deho
tari ridetur servus curandis ingenii operibus tum philosophieis tum politicis Vix opus .erit ista talia refutare. Ego scriptum fuisse censeo:
ώκετον, Ἀκαδήριειαν, Πιδεῖον, πυλας λῆρον σοφιστῶν IPostrema Verba significant: suae portae Sunt nussarum, quas starriunt Sophistae. Conserendas sunt locutiones πυλας υρινων Ἀναπιτνάριεν Pind.
locus, qui est Action. in C. Verrem secund. lib. IV cap. XXm g. 52
Sub n. secundum libros mser sic editur: Omnia deseruntur Cibyratae fratres vocantur pauca improbant quae probarant, iis crustae aut emblemata detrahebantur. Sermo est de argento caelatomaluntinorum, e quo Hiero et lepolemus, Verris illi Cibyratici canes XXII, 7). signa et sigilla evellerant. Si genuina est scriptura crustae aut emblemata, sequitur, illas ab his fuisse diversas Neque dubitaverunt homines docti, quin ita esset statuendum. In hesaur ling. Latin Vol Ι, Lugduni a. 157 3 edito, p. 687 haec
Scripta reperiuntur secundum Turnebum D Crustae et emblemata disserunt quod crustae tectoria quaedam erant et tanquam bracteae quaedam illitae et lamina inductae inaurataequo Emblemata pretiosiora erant et peris eXquisitioris exemptiliaque erant, cum illigata essent vel adfixa Crustae vero, etsi revelli poterant, tamen firmius inhaerebant. lorro Salmasius Pliniano exercit. in C. Mul Solini olyhistor. p. 736 de Cicerones haec adnotavit: emblemata videtur dixisse de signis ac sigillis extantibus crustas de prostypis , et universe statuit ita: signa haec et sigilla κτυπα et περιφανῆ ut plerumque poculis immittebantur, et inligabantur: at crustae de prostypis, quibus periebantur, quae et ipsae exemptiles erant. Alii emblemata intellexerunt Iaminas cum figuris in interiore paterarum parte illigatas et adfixas Salmasium sero secuti sunt homines docti, qui nostra memoria de crustis et emblematis egerunt paullo accuratius, imprimis G A. Becherus et Reinius Gall. Π, p. 321 sq. ex edit tert. Becherus etiam in libro ab Augusto aut curato, qui inscribitur Real-Encyclopadi de classischen Alterthumswissenschast , Vol ΙΙ, s. v. Caelatura et Chrysendeta,
p. 4 et 347 quibus in o tantum dissontiunt Adolphus Michaelis comment de Vas argente Corfiniano, p. 4 et Marquarditus Antiq. priv. Roman. II, 2, p. 275, quod emblemata opinantur non esse nisi sigilla solida sive parvas statuas in Vasis illigatas vel vasis infixas, id quod jam C. A. Boe, tigerus videtur existimavisse in Script min. a Jul Silligio edit. Vol V, p. 350.
Agitur imprimi do verbo emblema explicando; iam Verbum cruSta quid sibi velit, jam per se clurius est. Atqui ad eam sententiam, quam ultimo loco commemoravi, aptissimum videtur, quod scholiastes Juvenalis ad verba stantem atra ocula curum,