De anomaliae verborum Graecorum causis dissertatio secunda [microform]

11쪽

μοψ, -- τραπι, - ραπι ι χωομαι ' et quod criticimoseho XI. . restituunt ἐπεμευετο, quoniam ea nativa DrIna non est. Verborum, quae diphthongum continoni, Pars maxima Primiti-Vorum numero excluditur, sed sunt etiam, quae ad simpliciorem

speciem revocari nequeant, παιαν πα- κλείω, γε- ολ te.

Postremo quas iisdem literis diversa significant, semel scripsi, quia id quoque per3aepe obscurum est natura ne disserant an usu, et ex Iuribus significationibus quaenam sit antiquissima. Tria sunt verha - spiro, satio, infatuo, quorum duo postrema naturae vinculo copulata videntur quia homines omnium bon9rum satietate elati gestiunt et hallucinantur, ut vulgo diei solet fortuna occaecat homines, id quod verbo ασω proprie sigDiscatur, nequo recte illud exicographi laedere interpretantur ne addito quidem, quod semper intelligi debet, animum. T litis σημαίνει τεσσαρα τὰ κρατῶ, τ υπηρετω ἐλον δραπετηδετο λεπω, τὼ πραττα Et Gud. p. 44, 62. X his unum in usu

est δρῶ τὼ πρατταν, a quo positivum δρω τὼ κρατῶ et linc declinata δρασσω, δρα manus propr. Griss fortasse non Iongius absunt quam in nostra vernacula linguam anu han de in Νο- quo diversum statu δρῶ τὼ πηρετιο, unde ποδρήσσω ductum et nomen δρήστης ὁ διακονος. εἰ illud certe fuit δρώ, ex quo ασκα o, αποδιδραγλ ω δραν δρασμος, δρώστης, δρώπων inserta literara ut δεος, δηστω extiterunt cognata sortasse cum δράμω Et porro aliud δρω τὼ βλεπω, c Uus compositum affert

gutturalem oerbi δρακειν asciscit ποδρώ v. Parall. C. II. 23

ην mirum est veterea huc referre νωο ot δευω tym Μ. 237, 3α Eustath. 1910 41. quae non magis ad rem pertinent quam ποδρω-ι, παρα-

υσωχρέαν corrigunt ad evitandum activum ποπτω.

12쪽

Haud minus diversa sunt θω o θη ρω καὶ visis Schol. Od. LV. 89. quod Vel ad δυω ὁ τρεφε pertinet vel ut Athenaeus IX. 396. ad δέ δια τ ἐντιθεσθαι τας θηλὰς εἰς τα στομανα ταβρεφη sive potius quia laetentes uberibus applicantur, et θω o θεωμιαι, Ira doricum et λω λευσσω epieum, μω - σφαζω unde πεφασμαι Lycophr. 26s. et φαετ φαίνω cujus imperfectum restate modi obliqui προφάησι maxim. 286. φάο V. 22. φάουσα Mat. similiterque alia multa easdem iteras sed diversum intelIectum habent. Atigne hanc ambiguitatem signiscationis conjunctam cum exilitate soni jam supra significavi in causa fuisse cur aliae atque aliae adderentur literae. Sed jam eo pervenimus ut haec incrementa primitivorum et generibus describere et exemplis illustrare possim iis, quae modo Percursa sunt.

Verborem graecorum sicut ordine literarum primum ita usu et significatione sine dubio antiquissimum est si quidem non do ventis proprie dicitur sed de animantibus anhelitum ducentibus, cujus sonus naturalis est α. Id certe suadet verbum imulativum κειν, ὁ δα ' του στόματος ἀθροως ἐκπνειν λεγουσιν

quod expressius dicitur δώζειν multumque discrepat ab ἄδειν i. q. στενών sive ἀώζειν, nam hoc ab interiectione provonit, id est orationis parte signisseabili, ut φευζειν, ζειν etc. illud a sono effuticio ut λυρειν, πυρειν, σίζειν, ρώζειν. proxime abest verbale o τὼ πνευμα Hesych ut δάος, φάος, χάος, et rariore formationis genere ἀηρ ut ab αιθω αιθηρ. Illi inserta est diter ῆquam paullo ante attigimus, ἄπος, apsc ἀτμος et praefixum Γααντος ὁ κάματος η δ ἀπ τῆς δO ὰσθμα Schol. Eur Phoenn. 857. quae in Grammaticorum libris saePe Paro tona sunt diro Praepositio maIa omissa est apud Elym Μ et Zonari

13쪽

et me, sed prius apud Euripidem Iegitur producta priore, cui alii vocaIem addiderum Ἀωπος κάματος Mesyeh. . nisi diversa inisenit. Idem κάπυς πνευμα et suo Ioeo prosert et aliis nequis iam substituat cui adhaeret Verbum κω αν κω καροσσωως ἀφυσσαν Orion. P. 65, 8 eorumque Iterum utrum apud H

aptiua videtur quam noristus. Praeterea assertur κεκηφε τε ηοHes ut latine dicitur animam agere, cui quod conveniat Pra Sens ut νήφω νενηφε aut κωνω, non reperitur sed Grai matici, etsi nomen κῆπος huic familiae adscribere non dubitant, solum Ipha ponunt in themate κάπω δ πνεω ἐξ υ κάπος τοπνευμα καὶ κάπνος usti P. 54I, 45. κῶνος φασί, πνευμα θεντο κεκαφηοτα P. I 28 I, 38. quod Herodianus trope effectum dicit, κεκαπηιυς γάρ, φησὶ, τὼ ἀνάλογον P. 56I, Ix a Praesente circum-s- καπω, καπροσω, κεκάπιμα, alii autem a Persecto κεκαφα n Vum Praesens κωφε- extitisse lutant , Schol. II. V. 698. ut θηλεω δουπεω, γεγωνεω te Mino ad aliarum consonantium interpositiones progrediar AN eodem igitur ἀω veteres ducunt ἄρω τὼ βαίνω diversum a priori iam et iam, quatenus hoc asyllaba ut ινρω Ἀ- γρυμ a et ductum est, illud ex Verbo jam generali landi signiticatione indutu ut in m ω βιβάζω, γω βιώμ, νά- νώγ, recto etc. Eidem latini inserunt

Iambda alo, suo Pacto ex εν-μι Vel ortum Videtur Praepositionis unum exemplum κάει 'Hrmes ex quo si vivero .natum creditur . necd. ram. I. 81. Interpositam vocalem tria ostentant verba quae significationes diversas sed radices communes habent primum αυω τὸ φων apud epicos tragicosque v. Hermann. Opusc. T. III. 56. unde βω φηλ άκωνες Hes. et sortasse ελλαι αἱ φωναί tym M. P. I9 44. Pro quo tamen ex tym Leyd. ἀελλώδες φωναί eorrigunt V. Ulendi. Ex Soph. T. I. P. 25. Iterum αυω Sive o vi τὸ ζηραίνω, unde σαωκος siccus