De nominibus in [ma] exeuntibus [microform] : dissertatio secunda

11쪽

neque illum eorreptionis exemplum suceurrit. Πλυμα modo sienotatii Hippocr. de Diaei. II. P. 676. . . Aretae. Sign. Acuti II. 9, 55. Poll. VII. s. et mo modo πλυμα Hipp. pid. IV. p. 523. T. III. Aristot. H. Ann. IV. 8,I3 p. 534, 27. Beis. Atque hos et similes scriptores nihil, opus est Matticismi uormam et regulam

redigere, quam non ab omnibus servatam SEB constat Nicandri Exemplo bis priorem illius vocabuli syllabam tori ipientis Alex. 258.et467. Attici tamen quid probaverint Photius ostendit Πλυσμα οὐ πλυμα, neque Praetermitte Idum est πλυσμα et bis legi in The plirast de Lapid. 58 70I eodemque ninnare Aristotelis codice l. e. πηλυσμα et πολισμα exhibentes, ac masculinum πλυ-

ιός, cujus mentionem secit Hesychius perseetum est πέπλυμαε Hipp. Viet. Acut. p. s. T II Galen Comm. in Aphor. p. 47. Τ. XVIII. . I de Comp. Med. p. Loc. IV. 599. T. H. 703. 704.714. 762 763 ubi saepius itera μ geminatur vitiose; - hincnλυμα illud pendet et ἀποπλυμα Diod. V. 28. rexImum cum occupat xyμα, Sic enim scriptrim reperitur in Agathareh. de M. R. p. 26. Iciphr. I. P. 23. Schol. homo. V. 90. sed χυμ α Diodor. XVII. 75. Aretae Sign. Diut. II. I 0, 60. ubi duo codd. χυμα, et apud Grammaticos V. Bernhard ad Dion p. 865. variat a intus in Versione quae dicitur . . Alexandrina, sed neutrum apud Atticos extat et hactenus recte Thomas τύσις σοφίας εὐεῖς, ου χυμα, qu Iudiei damnantur etiam composita ἐγχυμα Hipp. de Morb. II. 24'. T. II. προχυμα Geopp. I. 16 I. ἀποχυμα Dioscor. Mat. I. 98, I00. περιχυμα I. II 6 II, Marin. V. Procl. c. 26 sed κατάχυσμα Attici dicunt et jus Arist. Avv I 637. Athen. 399. E. et missilia quae Ammoniussie distinguit: καταχυμα

νεωνήτων κατεχευαν, sed prioris signiscationis exempla apud Atticos non reperi. Cetera bisyllaba aut vocalem Iongam habent κνυμα, 'a re, στυμα τρῖμα, aut sigma insertu- βυσμα, πτυσμα, ut utrumque ξυσμα, υσμα. Item trisyllaba, διάνυσμα, quod ab ἀνυτω repeti potest, τανυσμα et quae a Paragogis an-eipitibus descendunt, λυμα, Πυμα, κώκυμα κώλυμα te nequo

12쪽

r te amowius κάττυμα messiam lancipitem habere dicit Sodauctoritas. Grammaticorum, quos imPugnamus, et hunc et alios prosodiae auctores induxit non nitin ut Πλώμ α φυμα sic e dem quo illi accentu scribendum censerent sed etiam κάοσυμα et Iersque eorum, quo G srbi in 'seu declinanitur, penultruma brevi insignirent, Passov. Tabbo Pros. VI quod non modo nulla aut veteris magistri testimonio aut Poetae Xemplo cons mari potest, sed ne convenit quidem nalogiae legibus. Nam ni concedatur non mendosam esse illam Persectoriin scripturam πεnλάτυμαι ), εὐῆαμαι ), τεθαρσυμα etc. cujus exempla

plurima collegi ad PitryIM P. 4 sq. atque hac ratione defendi

πλάτυρια tym Μ τραχυμα Galen de Loce affecti II 8 p. I. et p. 105. T. VIII. φαίδρυμα, et si quae similia reperiuntur, tamen cur ea mediam brevem habeant, nihil rationis dici potest, ae De Sincere Scripta Putemus admonet multitudo eorum, quae signia recesurunt ἀνευρυσμα εδυσμα, λάμπρυσμα, σκλη- ουσμα Sive σκληρυσμός, ut ἀπαλυσμος, βαρυσμος Galen de Typ. c. II. 466. . VII. δασυσμος, κρατυσμος, λεπτυσμυς, πα- σμος, παροξυσμος, πληθυσμος, nam masculinis quoque penuru

tima longa pus est, nec solum in hoc genere sed etiam in illo, quod prius tractatum ρυμος, ρομος, ομος ὁσμα , βρυσμος Aread p. 58 24. ρυσμος, me minu seminini ζυμη, ρυμη, τρυμη. Unum restat de quo nondum liqueti tym M. P. 603 10. τὰ si μος περ δυο συλλαβὰς προπαροξυτονα, τῆ, παραληγόμενα, συστέλλει αυτο, ἐρυμος, λυμος, ωσυμος, διδυμος in Regg. Pros. . 20. legitur: ερυμος, ολιμ ος, δίδυμος, ἐτυμος ὁ ἀλαθθής, apud Arcadium P. I, I 6. λυμος, τυμος, δίδυμος, σολυμος, ερυμος οὐ μεντοι κολυμὰς και ρυμος τὼ υ μακρον Hie

13쪽

peo κολυμος nihil suppetit nisi furis ad validum Ignotuin κωλ- se

i. q. κωλύριν eonnigere libet aut σιγγλ ι ος tue pertinet pro ἔσσυμος aut Σολυμος aut σκόλυμος reponendum quod a Grammatico vix credi potest omissum esse illud, quod maxime quaerimus, quid ait Arcadi sindom ostendere videtur alio Ioeo . G, IN ubi eommemoratis disyllabis xylonis, quas eadein se Lingum habent, κρυμος, ἐυμους, θυμός te addit θυμιος Miso κύριον et η βοτάνη scit.

et harytonum est et Ocalem brΦVem habet τὼ δε ερυ αδ καὶ επὶ os κυρίου και προςηγορικοί d υνεται, sed pro hoe in ebd. δρυμος legitur, quod et appellativum est et proprium urbi nomen . Harimeri et convenit magis' qtiam ἐρυμος in hunera eum, quo hisyllaha enumerantur: quanquam in hoc confusissimo opere id permagni momenti non est. Itaque in E m. M. et Regg. Pros quum trisyllabum requiratur, aut ρυμος statue dum est idem valere quod ρυμός, de quo Hesychlus' 'E' νυμος Ζεὼς, καὶ ζυγος καὶ ζευγλη, atque inter χυμος et δρυμος eandem esse mensurae diversitatem quam inten υμα et ἔρυμα, aut reponendum est nomen Proprium υρυμος Homeri testimonio notum, quod tym M. P. 397 6 ab εδρος repetit et cum σκολος, σκολυμος confert ). Sed a reliquas vocales pereur-

q. . ominum συμβαμα et παρασυμβαμα syllabae mediae Lexicographi nostri notam longitudinis apposuerunt, nulla, quod equidem sciam, ratione ducti uis dorica esse existimarunt, ex eo genere quod ad Phryn. p. 428 explicuimus. Id vero redarguit tyan Μ. I96, 34 βημα παρα τὰ βῶ, το δ πα-ρα τοι φιλοσοφοι συμβαμα παροι τὰ βέβημι, τὰ δε βαμα αἰσχδμα κατα τὴν su ριεων φωνην ειρηται ex quo clarum fit

3 Similiter Eustathius p. 1408.12. ab ἔτος τυμος, ab ελος, λυμ Ἀuesi; hoe eardui nomen reet scripsit Pa foviva sed λυμος, quod Phrygiao tibiae genus significat, qua mensura ait, ignotum est illud, quo integumentum denotatur, proeul dubio idem est quod ελνεια et eodem modulo.

14쪽

κταμα orta identur, suorum. δ'nium n ubi iu- corruptae Graecitatis reliquiis reperitur . Tantunuleni a veterum consuetudine abhorrent nymina in. -υια εμα - φερια, - μηνις ex de Spiri P. II. ρμια ενδεμα ωμα Zenonium Diog. VII. 78. ex quo sonte etiam συμβαμα fluxit, νάθεμα, προσθεμα ἔνεμα, . Vox medicinulis, κάθεμα familiars interpretibus V. T. Alexandrini', Pro quo Attici καθημα et κα9ετηρ dixerunt, postremo ζέμα, πύζεμα, ἐὰ=ζεμα, quae omnia tu medicorum, grammaticorum et philosophorum scholis trita temporis progressu ita invaluerunt, ut ab ipsis dicendi magistris approbarensuri Herodianusin. Μον. p. 30 4. AemPli causa memorat θύμια, θεμα,

βρειος εχομενον καὶ ἀναθεματισμοs, Scilicet in libris sacris et oeclesiasticis. Postrem Philo P . tym Μ. 255, 28. ita disputat, pro ζεμα dici oportuisSe aut ζεῖμα, ρευμα, νευμα, aut Otius ζέσμα convenienter Perseet ε ευιαι, Sed sigma repudiatum esse Xemplo nomini δεμ a δεδεμαι profecti. Sed Attici δεσμός dicunt, κατάδεσμος, νάδημα, διάδημα, πόδημα, quorum nominum tam frequens Si tamque necessarius usus ut nemini fortuitum videri possit quod δεμα, πόδεμ nusquam leguntur. Apud eos ero, qui germani Attici non sunt, hanc corrupteIam

jam Hippocratis et Theophrasti aetate gliscere ipse in Adia ad

M συμβάματα riseia LXVIII. I, 5. et τω συμβαιιατιμ Ptolem. Tetrab. IV. p. I. a. Loxico raphi praetermiserunt eum aliis haud pauetis, quae in hoc sermone attigIinus.

15쪽

Phryn. s. parendi ae si mris eos a litulariis ire vitiosam saevi sui onsuetudinem eorruptus dieat, equidem neque negabo hoe pervicacius neque rursus assam οἱ. σχεμα Hesychius inae rum dialecto adscribit; neque haec contagio, nisi mature coepisset, tantil'nge Potuliae serplexe quo usque progressa fuerit dotaeumunta es ii con upilis iam mallexorum, depravatio, , ἀφαίρεμα, ἀναψυκα o συνωθεμα Damaae de exine IV. I P. s. sub vitioso εν ὁ παν-3i inatum Pro μοταγέσι et VII. illa. διαίρεμα Simplici in Anaeulti L. III. II4. h. φορεμια, ἐνρεμια, quom exempla ad Phryn. i. e. attuli; quae omnia eum certia verborum Iiquidorum inclinamentis congruunt, ἡ ρέθην, ευρέθην, φορέσω. Superest ut de liter o dieam. Nomen πομα quum Porsonus ab Atticis relegandum censuisset, , id tum' aliis ' persuasit tum.

Ioei πωμα reduxit. Sed quia altera Scriptura nonnunquam etiam honos invasit Odices, eam tueri connititur clineiderus ad Ciri T. I. p. 284. egus o Grammaticis inquit, suo petam, πυμ ρυμ atticum sit, in dubitationem locatur, ἔκπωμα autem ρωod Statuatimitia od Hilebum urget, itai misit, suis nimium esticit. πι' quid sibi Velit, sarum perspicior, nam si quis ita dicat, e compositorum seriPtura non osse judicari quomodo simplicia scribi debemt hoc ipsum salsum erit, quia

utrumque genus communem legem habet, et ex eo quod Choe-xobpscus dicit necd. . I4I4. b. Προπομα, Περ και προπωμα λέγεται 'Aττικῶς, argumentum duci licet eum πωμα gu'que as

signasse Atticis Sed jam vereor ne vir doctissimus non Ἀρόπομα in animo habuerit, quod eri apud Atticos haud reperit neque ἐκπομα Ammon. P. II8 Hesych. ex ordine et codd. Poll. I. 28. sed φιλοποτης et alia hoc modo omposita, qnae usitata sunt quidem illis sed hanc ad causam mihi pertinent, id quod 'paulis post demonstrabituri Ceterum non diffiteor πομα muIto Ius auctoritatis habere quam ἀνάθεμα, ειθυια vel ullum aliud hujus generis; iam legitur illud non solum apud Herodotum III. 23 ubi nullus odicum discrepat. Hippocratem

16쪽

med. oras T. I. Aristotelem Probi. XXXIV. . Me sed apud Xenophontem quotque et Platonem aliquoties in editis, ' vaepius in codd. et non paucis et sat lueuientis, meque hegem fieri potuisse ut aliqui ho modo potum et opereulum d Mingui hbluerint, sed tamen quod ad Atticos attinet, nequaquani' steWmplorata est quum librarius nullus tam sit ad omnia attentiis ueni non ali inando aliquid ex vulgari lectione et auditione' brepatet hoc ipsum Φα non solum in Platonis libris ubiqne raro Y aliquo angulo emergat sed etiam Tragicorum inculcatum sit e albus clis, quorum metro adversaturo multo in litem teteriore

quo dixi ad Phryx . p. 227. et Iacobsius ad Aelian. p. 39, 24.

Si igitur in tanto nominum in μα exeuntium numero Praeter tria illa σεσημειωμένα nullum brachyparalectum est quod demonstrari possit ab Atticis receptum esse, si hac eadem regula omnia comprehenduntur une in μη et μος cadunt, si apparet

quot modis Graeci quam studiose inutes brevitati mederi soliti

sint, Iutarchus iste, Si Praeclarum Atticistarum praeceptum rideret, alienis malis ridere videretur. q. . Quoniam supra negavimus, ex eo quod φιλοπύτης dicatur, necessaria consequutione en es, ut nomen πόμα eodem modo acri

batur, faciendum Videtur, ut de quantitate syllabae quae praecedit positione. τῶ τῆς, Γῆ, Γ, τος, aue adjiciamus. Ac primi, quidem generis substantiva simplicia a Verbis primitivis iisdemque hisyllabis ducta tam pauca sunt ut pateat hane sngendorum nominum rationem aut sero tentatam aut it derelictam esse. Nam ut ea tantummodo exempli causa commemorem, quae in res exeunt, partim thematica, Partim in usum commu

17쪽

Deeundissitnis 'stirpibus nullum dueitur substantiyum in της praeter βατηρ apud Hesychium equum significans admissarium et ατης apud eundem. A ceteris terminationibus hae soIar et re, quod apud Isaeum legitii diseeptaturquo a Grammaticis virum addptatoren signiscet an qui oppignerat V. Harpoer.

τοῖς cujus auctores citat Iacobsius Lecti. Stob. p. II. κτίτης, quod EustathIus p. 283. . ex Euripide asserens ellipsi assectum putat, et fortasse. Aeschyleum τίτης, tum ποτης apud Aristoph. Et Lysian, δυτης umerodoto usurpatum sed Polluci VII. 137. εοτελες visum et a simili stirpe θυτης, λυiης, χύτης, quae non admodum Ineulentos auctores habenti Sta quae maxime putea usu elebrata esse, στάτης, δετης βοτης δύτης, ea nusquam reperiuntur ni, ad aliam declinationem traducta, στατηρ pariter ut βατηρ, δοτήρ, βοτηρ, quam terminationem Attici in si-

similibus praeoptarunt, πρατῆ οὐχι πρατης πὀ-cον Ἀττικῶν λέγεται hon nec κλητης, μάστης reeepta Sed κλητήρ, μαστήρ. Verum composita ab hoc genere Verborum plurima sunt et optima auctoritate, ἀναβάτης, ἐπιβάτης, nποβάτης επιστάτης, δεξιοστάτης, συνθλης, ἀκμοθέτης, νοματοθλης, μνοθέτης, ἀφ της, ἐφέτης, καθέτης, σαλαμιναφέτης, quod si quis, ut Bernhardy Synt. p. 114 ridicule scium putet, is recordetur αφέτης in Anonymi H in Apoll. v. 10 p. 2I8. γαστραφέτης et καταπελταφέτης Suid. ιnπάφεσις in pigr. a Pausan minime Omice dici tum to δέ-της, ἱπποδέτης, κηροδέτης, περικτίτης, ἀτίτης passivo intelIectu

Isaeus, εν της ἀμμοδυτης, λωποδυτης, βουθυτης, μηλοθυτης, φιλοθυτης, διαλυτης, Προχυτης, παραχυτης etc. Ita manifestumst huic generi vocabulorum proprium esse ut penultimam brevem habeat. Sed eandem tamen producere solent machinis iisdem, quas nominibus in μος, μη μα adhiberi Videmus, primum

trope vocalis, διαβήτης ἐμπυριβήτης, φητωρ, συβώτης επι-

18쪽

ἔδωκεν, id excusatur Propria disparatorum lege. Deinde inte posito sigma, κλάστης, θλάστης μα-iρ, νάστης, μετανάστης, ἀφώ. στης, ἔστω cui E m. Μ θεστωρ comparat ut a tin luctum neci credibile videtur et hoc appellativum in usu sulas et θεqτης. Iatinum testis, ut dicitur μάρτυρα θέσθαι ne aliter producta ωεστίδειον V. Steph. et θύστας ἱερεύς Hesych. quibus apponenda sunt adjectiva ἔστα ἐνδυματα et ἔστη στολη Hesych. βμπτον τὰ μάτιον tym Μ. ἀφεστος, ἀφειμένος Hes βαστά, ὐποδήματα id quae alias εμβατα dicuntur et inhq σει latinis sor, lasse baxeas; εβαστον, ἄβατον Hes nequo dubitandum quin βαστάζω, basterno, βάκτρον, βακτηρία βατηρια, bolus boton, communem ortum habeant a vecto titis. Postremo huc pertianent ἄθυστος V. piigner Pros. p. 65. Dindors Praes in Corpί Scen. XXIV. υστιον, χολις, ινἐ δἐ ύτιον Suid θυστάς et

19쪽

Superest ut noni,na civium eademicorun qui in con- eertationibus cliterariis Superiore ann propositis praemia retulerunt, in pubIicum Proseramus.

FACULTAS THEOLOGICA

Carol AdoIpho SeArve Lyccensi praemium attribuit primarium id vero, quod accedentibus conceditur, Ernesto Abramowahi Arnsteiniensi, et riderico metiar Soldaviensi.

FACULTAS ICTORUM

nullum reperit, quem praemio ornaret.

FACULTAS MEDICORUM

summum praemium addixit Henrico Augusto tirow lbingensi alterum duardo Grube eglomontano.

FACULTAS ARTIUM

20쪽

si ionis tira ea tractativitem laudabilem piamium Irisidieavit primarium, eodemque Monore digitos hahuit inestum': Gusta yum Mefitillet Ocberanum, et Carolum Ludovicum mira in Re- atomontanum, quorum ille in studiis literarum orientalium aliu

- . 4