장음표시 사용
11쪽
stituenda esse iudico, ut apodosis incipiat a vocabulo et τω. Etiamsi vero Abiclitium vel Dielachium secutus πειτεν emendare malueris, infiniti us νε-Θota cum certo reserendus sit ad participium ησυσσον ον nemini sane hic obliquae interrogationis in mentem venire debet nisi dormitanti. Conseras Xenophontis an ab V 4, 23: κηροξε τον βουλομενον
- ος βουλοιτο θ εναι επὶ τὰ ἐπιτηδεια.
Sed nescio an magis etiam notandum sit, quod idem ille de obliqua interrogandi sorma cogitavit in hoc altero exemplo quod est IV 53 τ δε κατυπερθε δι tu μει νθ ρωπων δεὶς χει φθάσαι. Nonne Ciceroniano, quod supra g. 3 attuli, simillimum ac paene gemellum hoc est g. 6. Visne iam ad alios quoque ab erodoto perduei scriptore. Male igitur Matthias I. 485 hunc attulit locum Xenophontis Mem II 6, 29 μὴ συ ουν ποκνυπτου με,
οἱ ἀν βουλοι φίλος γενέσθαι, quem recte explicabis addendo τουτους demonstrativum; male idem hunc Sophoclis versum Antig. 542 ων τουργον, Αιδης χ ο κατω ξυνισto- ρες, ubi τουτοις intelligas recta ratio postulat male aeumlein . . usus est hoc exemplo Isocratis ad Demonicum . : δελορον σοι συμβουλευειν sc ταυτα), ων χρὴ τους--ερους νεγεσθαι κτλ. male alii hisce huc Ididis I 137 φρά ει τοι ναυκλή- οςτις ἐστὶ καὶ so. ἐνα), δι' ἁ φευγει, et V s: τὴν ἐπιχεψησιν, εν τροπω διανο υμαι ποιεIσθαι, διδάξω i. e. διδάξω τον τροπον, ω κτλ. cui loco simillimus est VII 50: γρά*ας καθ' καστα τειχίστου ουσης Σάμου, Ira τροπεν αυτὰ πράξειεν κτλ , vel VIII 46 ἀπορε νυν αυτον Sc. κεινα), οἱ τους κρατουντας ξυνκαθαιρησει male denique hoe Sophoclis Trach. 162: in μεν, λόχους ὁ τι χρε- μ' ἐλέσθαι κτῆσιν ' εἶπε δ' ην τέκνοις μοῖραν πατρονας γ ῆς διαίρετον νέμοι. δ)g. T. Ex eorum quae acienus alluli exemplorum copia, cur saepenumero actum sit ut quae relativa sunt nunciata pro interrogativis haberentur, elucebit. Una enim causa est omissi pro nominis demonstrativi multo latior in graeca quam vel in nostra vel in latina lingua usus cs. Nieg. I. 1, 133 altera est, unde interrogaιlvo etiam similius evadere solet nunciatum relativum, nominis substsntiyi, quo relativi m rese -- Diitnum autem quod observes variandae orationis iudium mihi videtur et in hoc exemplo Sophocleo ii respicuum et in Thucydideo paullo supra allato. Nec aliter Isocrates ad Deinon. I. 5 relativam
alii alias. - Eliam Herodotum plerumque, si plura sunt Obliquae interrogationis membra, promiscuouli vocibus et simpliciter et oblique interrogativis velut κοθεν τε καὶ τις ειη, εἰρωτα I 35 II 115, III156, IV 45 te. observavit Struve quaest de divi Her spec. I. p. 49 nol. Vide lalibaumiuvi adplat erit. M A
12쪽
rendum est, ad ipsum p.ronomen consor mali atque ab eo assumpti transpositio. Sed aliae praeterea restant duae, si quid ideo, erroris causae duarum altera os nominis sive substantiVi sive pronominis prolepsis vel anticipatio quae vocatur, cuius exempla supra habes . I. 1 cum .is), vera quorundam vel verborum vel adiectivorum nostra in lingua, ut barbare loquar, impersonaliter plerumque adhibitorum personalis constructio, Velut φανερος ἐστιν Ἀ-iagora. I. S. Attamen orrat, ut de hac re prius agam, Butlmannus vir doctissimus gr. gr.
9. 151, Ι qui de interrogativa nunciatione hic cogitaveri Immo relativa est. Ratio enim postulat ut dicatur aut φανερον ἐστι τουτο ὁ βουλεται, aut φανερος ἐστιν sc. coetico, in Begiehun au das o βουuται. stque aliter iudico de hoc exemplo, quod idem
Buumannus in medium proponit: -τοι ἐπιδειχθησο-αι, οἱοί εἰσιν ανθρωποι. Ne hoc quidem enunciatum, nisi diverso modo cogitata confundere atque commiscere volumus, pro interrogativo quod illi videtur habendum est. Etsi enim vernacula lingua Vertere consuevimus: hes Wir sic gelgen, a dies fur Leut sind, quae interrogativa nunciati forma ne a graeco quidem sermone abhorret ἐπιδειχθησεται, ποῖοι ποῖοι Ουτοί εἰσιν ανθρωποι - tamen graecum illud accurate et verbum verbo reddere si volumus, dicendum erit: si Werde sic erWesse ais sol che, Wie si sind, ubi relativa nunciali natura manifesta est.
Itaque de hoc exemplo Herodote Ι 12l: κως μὴ αυεος ὀφθεις καὶ γνωρισθεὶς,ος Ιη, προσαπολεε καὶ κεIνον rectius iudicabis, quam praeter Neinium, Abitatium etiam Baehrius fecit, qui haec adnotavit: agnitus quis 3set. Ubi ς pro interrogatis pronomise Hespere ieeι. Immo non lice Namque obliquam interrogationem non esse iam inde spparet, quod verba ος iri l. e. al der, et cher er Ware salva sententia plane omitti possunt, id quod fieri nequit in enunciat Vere hierrogativo, velut εἱρε eo τι c
οστις εἱη ἐστίν). Eadem res est de hoc loco er. III 8 ογδορ δε μηνὶ γενετο κατάδηλος ὁ ην τροπν τοιφδε - Simile in promptu est Sophoclis exemplum O. T. 1036:εύστ ευνοράσθης ἐκ τυχης ταυτης, o ei q)g. . Nec adeo diversa res est de prole pisi, quae Verborum consecutio non minus
propria est graeci sermonis. De qua praeter Bullmannum I. lbi, I, J Curtium I. 397 519J, inprimis luculenter egit ruege g. 61 6. Quodsi quae ibi vir strenuus ac diligens
adiri exempla examinaveris in hisce maximopere cavendum essene quae apud Graecos reIativa sunt nunciae nobis interrogativa videantur, minime in sugieti lenim vereor ne suturus sit qui simillima inter ses existimet haec Platonis exempla μανθανε αυτὴν την dia Θεων, ' Aliquanto sane haec digerre dicendum est ab eis exeinpiis quae infra g. 10 congessi. 4.
13쪽
a o Io ἐστιν v et hoc τουτον οὐ μανθάνω ὁ τι βουλεται λεγειν, quae nihilominus diversi generis sunt. Hoc enim revera interrogativum est, illud relativum neque vero in vocibus tantum inest discrimen, sed in sententiis differentia cernitur. Namque alterum nunciatum μάνθανε αυτην την ληθειαν totum iam est et solidum, sententia quodammodo absoluta et perfecta, cuius explicandae gratia potest apponi, non debet οἷον εστιν supplementum relativum. Quo supplemento omisso sententiae tamen eadem est atque si dicas: μάνθανε, o ποῖον ποῖον ἐστιν αυτη ν ἀληθεια. At longe secus est in altero nuncialo. Nam τουτον - Wχνθάνω verba non eandem efficiunt sententiam quam haec o μανθάνω ὁ τιουτος βουλεται λεγειν, nisi arctiore vinculo rationis i. e. obliqua interrogationis sorma)addideris, quae a Platone addita esse vides. Propterea nullo modo poterat dici ὁ βουλεται λέγειν, quamquam in altero illo exemplo poterat sane dici etiam την ἀληθειανι ποῖον ποῖον ἐστιν, uti in hoc nunciato factum est: ἐαυτὸν δἐ ος τις ἐστὶ πάντα τινὰ νομιζον ἄνθρωπον εἰδεναι, vel in hoc Aeschinis Ι 1 ιν αυτ ιν γνωρισητε,ος τις ἐστίν, ubi o ἐστιν aeque et bonum et Graecis usitatum esse infra patebit vido
I. 10J. Itaque in eis locis, quorum supra mentionem seci not. lo, cum quas in libris est scriptura ab Herodote dialecto aliena ferri nequeat, dubitare possis utrum in f mulari debeat an in s. Illud a librariis cur si factum sit quamquam lacilius intelligitur, nimirum via locior nescio quis grammatices peritus explicandi gratia adscripserit, tamen hoc reliqui
loci simillimi commendare identur. Perpendas haec etiam exempla Arueger allata: τῆς σου οντος θεας, ιαν ηδονηνεχει, i. e. της ηδονῆς, ιαν re τὶ του οντος θες δυνατον ἄλλω γεγευσθαι πλην φιλοσοφεν, Vel τό γε στρατηγειν του ἐγώ sλίνω, καλῶς γνωνα τιν ἐχθρον si μέλισθ' ὰλωσιμος i. e. γνῶναι την δον, et o ἐχθρος μαλ. λωσ. , et quae sunt alia similia. concedas, opinor, Graecis haec non esse interrogativa, quantumvis prope absint ab obliquae interrogationis forma Neque Ver de hoc loco Euripidis Bacch. 15 880J γνω-
σεται δε τον Λιις ιο σον, ς πέφυκεν ἐν τέλει θεος δεινοτατος, ἀνθρώποισι δ' ηπιωτατος Matthiae assentior, cui ος πεφυκε esse pro τις πεφ. Videtur. Immo hic appositione quas vocatur, τὸν Λιος Λιο σον, in sententiam primariam per prolepsin inducia obiectum τι θ εο ab relativo pronomine assumplum est, ita ut verborum consecutio haec sit γνωσεται δε ἐκεῖνον τὸν θεὸν ὁ πεφ. κτλ, o ino Λιονυσον i. e. γνωσεται δ οτι o Λιὸς Λιον πεφυκε θεις κτλ.Quodsi quae sentiam perspexeris, iam de hisce exemplis Herodoti IV 44 βουλοιιενος
χνδὸν ποταμον, ὁ . . . εἰδέναι, τῆ ἐς θ ήλασσανεκδιδοῖ, πέμπει . . . Σκυλακα ἄνδρα ' Simile axamplum habes, quamquam est etiam quo disserat, de rep. VII p. 529 A: v αγεννῶς μω
14쪽
ανδεα, vel VI 236 τα σεωυτου δε τιθεμενος - γνωμην ue et τῶν minoλερι- μηέπιλελεσθαι πρήγματα, τῆ τε στήσοντσι ιν πόλεμ ον, τὰ τε ποιησουσι, σοι τε πλῆθος εέσι vel VIII 6 αγοντες δέ τουτους ες ο ιν την βασιλεος ἐπυνθάνοντο οἱ Περσαι, περὶ Cis Exu νων, τὰ πομοιεν quid iudicandum sit, non est rerbum cur amplius addam.
g. 10. Iam ex eis exemplis, quibus si Herodoti interpretes legem istam supra propositam confinxerunt de duobus alii g. 11 dicam , unum tantummodo reliquum hoc est VI 124 ἀνεδεχθη μἐν γαρ ἀσπίς, καὶ τουτο υκ ἔστι λὶμ εἰπεῖν ' γενετο γάρ ' ὁ μντοι
Quod quamvis explicare posse tibi videaris addendo demonstrativum τουτον vel περὶ τουτου, similiter atque in eis nunciatis de quibus I. - agebatur, tamen viden non recte lacturus sis Nam colligas modo haec exempla: Soph. D. C. 1171 εξοιδ' ἀκο1κυν τῶνδ', ὁ εσθ' o προστάτης. - ibid 571 συ γαρ
Horum exemplorum quod alter et quod septimo loco posui ab reliquis paullo differunt quippe quae pronominis personalis prolepsin ostendant. uare ad ea diiudicari poterunt,
quae superiore paragrapho exposui. Cetera Vero nemo sane erit qui non esse revera interrogativa dicat. Ideo non desuere qui pronomen relativum c ut in hisco locis positum est, soloecum pronuntiarent. Vide Hermannum ad Soph. Aj. 1259, Matthiaeum ad Eur. Iph. . 750 767 ubi Elmsteius immerito cs. g. M corrigere conatur vel σήμαινε τω Vel σῆμχιν τευ. Quid igitur hac de re nobis statuendum erit Fateri debes in huiuscemodi obliquis interrogandi nunciatis pronomini ος locum esse, Sed Vehementer negabis hunc usum, qui certis quibusdam eisque arctissimis finibus continetur, alius palere, id quod illi Herodoti interpretes voluerunt. ui fines quales sint, et ipse, si in exempla quae proposui diligenter inquisiveris, perspicies, et doceri poteris vel ab Hermanno ad Soph. M. 1259 recto inle pretante qui sis non quis sis, vel a Bernhardν, cuius verba haec sunt Wiss Synt. de gr. pr. p. 291): E ah n eerdien de stlassiseM Gebrauch des ς), de gewohn-
15쪽
iaeae oder fener Pera lichisi enthalien is tin der in Mer an Io W-,ι. Eu . Alc. 643 ἔδει g . . . ὁ εὶ oet ουτος ei, das si de bestannis bisu, eou. i. I259. do her eder Plat. Rem p. 92 C. τουτους - οιδα ' εἰσιν, Delcher Iei Artui sis esster. Aendemvraedam, nota Theaet. p. 209. C. V. - sorte ala τι αυτη, vel ab aph. Euehnero, qui hae verissime docet Aussuhri Gramm. I. 36 Anm. M οστις etiς atarint angetne et a seis, en de Fragende biosa uisissen beseisi, relehe Person ode Melie su erstelim sei ος agmen, Menn de Gessensicini de Frage ala estann eorativsaeιattin nur nae deriualitat des egenatandes gestas inrccausa igitur in promptu est, cur pronomino in eiusmodi nunciatis interrogativis usi sint Graeci, utpote qui pro suo ingenii acumine distinguere voluerint has locutiones τίς ἔστι vel στις ἐστέ i. e. quis sit, et o ἐστι οἷος ἐστί i. e. ut qualis sit. Eodem sere redit quam legem equidem ex copia exemplorum eruere posse mihi Videor: uodsi in obliquis interi vationibus pronomen subiecti eis fungitur, renquam pro interrogat leo τις ει στις relatieum ponitur; quodsipronomen praedi eati Deo est,rs-latieum o adhiberi potest, quo res qualis si potius quam ea ipsa Meleretur. ita ut ς prope lum accedat ad pronomen οἷος οστις ero idem sone atque τις.Itaque Herodoto VIII 57 aliter dicere non licuit atque sic ut secisso videmus εἱρετο τι σφι εῖν βεβουλευμενον , eidem lamen VI 124 optio data erat dicere vel ὁ μεντοιν ὁ ἀναδῆας, ου εχω . . etΠειν Vel στι μεντοι ηὐ ἀναδέξας κτλ. uid vero interutrumque discriminis intersit, magis etiam perspicuum erit ex hoc Platonis enunciato:
εἰσιν , quod aliquanto sane differt ab altera locutione αἱ τινές εἰσι l. e. eighe es sind. Neque in dubio esse possis cur Thucrdide I 137 2 dicere maluerit φ ναζε τεῆ ναυκλη , o στις ἐμὲ κτλ. cum idem paullo ante dixerit δηλοι ος ἐστιν.
Denique quid de Elmslei pinione ad Eurip. Med. 1086 statuendum sit, quom Erueger ad huc 1 136 cf. gr. r. I. 1, 6, 2 seculus, οἰδά σε ὁ ε graece dici, minus
bene os οἱδ σε ὁ ei, sed potius υκ οἱδά σε οστις ει vel i εἰ dicendum essehxistimat, diiudicare poteris. Concedas oportet minus saepe hoc inveniri, quia sententia plerumque haec erit: ic henne dichisicht i. e. ichiseis nichi, e ductist, sed minus bene diei non concedes. Quandocumque enim sententia est: qn novi te qui volqualis sis, optime . se habebit loculio υκ ἐδά σε, ὁ εἶ. I. 12. Restat, ne quid quod ad rem faciat silentio praeterisse videar, ut dicam spaucis exemplis, quae quam is similia videantur tamen diversi generis esse, si accurato investigaveris, probe intelliges, velut VII a 3 ἐξευμ ει χαὶ si τη κατεροι εἰσι δυς- χειριότατοι καὶ ταυτη πειραν. VIII rix extr. pNoμενον τω πνευματι καὶ - ἰδοτες,
16쪽
Quorum relativam esse naturam optime rueger indicavit ad primum illum locum paucis ut assolet vir doctissimus, addens: τῆ me ter g O. r. pr. SI IR . DP .riter in altero exemplo ubi nihil neque ab illo neque ab alio interprete adnotatum est, tu explicabis: unkundi de Gegendiso de Richiun Wo hi si gestieben nrdon, in postremo denique dieWeis aus Wolo heic glaube dass. . . die merde ita angeben.
Ne aliter interpretor haec verba VII 148 Ἀργεῖοι δ λέγουσι . . . πεμηναι θεοπροπους
culum consulturos se de ratione qua lentes felicissimi suturi essenti elativum est additamentum, ad sententiam non necessarium ceterum silalissima cum sit locutio λ ρεσέ αλ ερέσθαι) τινα τι, et hoc loco I 54 ἐπαρεσθώ τε Παυσανίην ,πεων eis ποι- δειν intelligas licebit os το nach dem, Was), nec VU37 e m. τους μάγους τ θέλοι προφαίνειν et φάσμα, ubi meger dubitanter proposuit τί, emendatione opus esso videtur, tametsi utroque loco plativus modus dubito a pronomen interrogativum commende Ne vero eodem modo, quo alia illa exempla, etiφ. 120 interpretari coneris, ita ut sit: or fragio si in de Richiun Wie sie . . eruar halten, obstant, nisi fallor, ea quae secuntur: ἱ δέκα τὰ ταυτὰ λαιο υτεος ἀπαν γοντες εος κτλ. uamquam haud scio an laetor aliquis haud imperitus antiquis temporibus ita interpretatus ταυτη in margine adseripserit unde librariorum errore in superiorem veram invectum esse suspicor. Eam esse vocabuli originem quam vel ad cap. 108 vocem ταυτη reserendam Vel de correptes cogitandum esse mihi quidem verisimilius videtur. Huius autem exempli VII 1393 ἐν υτα ἀναγκαίη ζέργομαι γνώμην ἀποδεξασθαι ἐπίφθονον μν προς τοι πλεονων ἀνθρώπων, ὁμως δι τη γ ἐμοὶ φαίνεται εἰναι, ληθές, - ἐπισχησω mentionem non sacerem, nisi quem meger Verbis in errorem lacile induet posse viderem: ct alsis Dige solue ψω. Rectius cum Sisini intelliges ου επισr σωsc. τὴν γνώριην ἀποδέξασθαι i. e. ταυτη, ct Ἀμο κτλ In hoc doniquo Ioco VII. 175 ἐβουλευοντ προ τα χθωτα ἐξ Ἀλεξάνδρου , τε στησονται τόν ouμον καὶ ἐν oro ισι a ωροισι, id quod libri habent, ar ab Herodoti dia-' Similis est hic locus, qualem quidem Reishe, Struve, meger esse volumini, VII 209: --σας δὲ δε τά su ἔθε χθοντα τῆ πέρ pro τάπερ ωρεον ἐκ σημνα τα πρηγματα ταντα . e deridebas modicentem quo modo haec eventura esse videbam.' Ubi quae docuit vir praestantissiilius transcribolida curavi Raetitis Adver bia n-MDen Meribtis die en sprechende demonstravisen Corret Iise, ondem aue ei versehis ne Ver histrios avsi iehende.
17쪽
lecto abhorrens utrum cum Struvio, quem reliqui sere seu sunt, τῆ laciam atque ad eorum similitudinem de quibus antea dixi explicem liber die Artund Wois solo undiser die Orto an e Iehe i. e. περὶ τευν ωρεών, οῖοις V. I. T), an praestet bilus emendare D 'el. σκή τε στήσ. . . . εν τε οισι ικοίοισι χωροι γι, dubito. Hoc altem tamen mihi praeserendum videtur. Attamen ego quidem non assentior, si quis etiam huic loco VII 10 extr. γνοντα ἐπ ozoυς ανδρος ἄναγινώσκεις στρατευεσθαι βασιλέα quamvis facili oniectura subveniendum esse putet in κοίους, quippe qui simillimus sit
illi IV 53 do quo supra diximus I b extr.
f. 13. Iamque unde exorsa est orati eo ut redeat, quod promisi praestitisse mihi videor atque evicisse in hoo nunciato vere interrogativo εῖρετο Ἀστυάγης, immo κη εκριναν οι τὴν ' ιν pronomini vel advorbi relativo nequaquam locum esse Corruit enim lex istae interpretum, quibus non tam dicendum erat in Ob via seuerrogandi en-ciatis apud Herodotum saepe his iri pronomen relatimsm, quam hoc potius saepenumero fleri, ut Graecis quae in rerem relatiea minciata nobi linguam e remaculam re latinam om-- paranti a ideantur esse intomisatira. Scribebam ut dae a. d. V. Kal. Ianuaria MDCCCLXIIII.