De adjectivorum motione anomala diss. IV. [microform]

11쪽

In superioris ominentationis arte postrema commemoravi ad-jeetiva, quorum nominativos Propter iterarem finalium concuraum absonum aut Vix aut nullo modo fingi potest. Sequitur tertium genus casuum obliquo , quos non minus certum est nominativo caruisse, sed diversam ob causam, Velut 3ρυσαρ μα-

τος, πυρσοκέρατα Phryn. 658. quorum prima positio αὐθητος

est, non quia ab auribus abhorret sed ob terminationem nominum neutralium fingendis adjectivis inhabilem unde sequitur mutatio εὐάρματος δικερατος, βραπύωπος, etc. quo facto nonnunquam casus obliqui ad nominis simplicis similitudinem relabuntur. Praeter haec ero in numero metaplastorum, quae artis grammaticae antistites reserant, multa quidem reperiuntur, quorum primarium casum nunquam in usu fuisse summe credibilo videatur, nuum autem, de quo ut ita statuatur grammaticis rationibus evinci possit, nisi quid ejusmodi de accusativo ἐῶκα suspicari libet. Sunt enim perrara nomina verbalia in Det hactionem significantia: αρπαξ, κλαξ, νέξ, i L cujus nominativus extat compositus καταεξ et casus Plurales V. Schol. Ven. . os.

λίην i. q. λεῖφις sive ττα tym M. et i , quod Aristoteles et Strabo ex ἔφις decurtatum Putarunt . Stum ad EmpedoeI. p. 622. sed χέρνιν, φρίξ et μυ nihil ob stat quominus rem potiusquam actionem significare. dicamus. xmmatici vero, Mi ἐωκα pro ἰωκέν ut κροκα pro κροκην dici amemant Achol Ven. f. 601.

nullam auetaplam rationem adjiciunt , . . . . . se

Ab his igitur certis exploratisque nominum cephaIorum exemplis ejungi oportet vocabula, quorum n Muinativus qui in eo timuni ua versatur, non convenit e si bus obliquis, qui autem conVenit, non reperitur apud auctores, sed sciri non puteat utrum

12쪽

casu an consilio missiis sit. Hii pertinent genitivi λάου, κίνδυνος, dativi σ3μῖνι, Λωδωνι, accusativi κτινα, λίτι Oχα, quae ainen nori eodem innia Ioco habenda sunt. am cur υσμιινι inter metaplasta recenseatur, nihil aliud videtur afferri posse nisi quod σμέν aio invenitur usquam. Iκ τινα autem ex εκτινον transformatum esse concedi oportet Grammaticis, si verum est quod ab tym M. a. h. V. traditur, apud Aristophanem et latonem hoc nomen non properispomenon esse Sed

proparoxytonon; nam quum simplicia in ta exeuntia Oxytona sint, ut ἀκτίν, δελφίν, ερμίν, πηρόν, φηγμέν, σταμίν, Σαλαμίν, Tελχίν, Παχέν' apparet κτινα ab ἐκτέν duci non posse; P saepe tamen κτινα et ἰκτῖνες scribitur, et si apud Hesychium

τος, ἐκτινος, Περγαιοι recte corrigitur aeTia, metaplasmus

tollitur. O κίνδυν autem tantum abest ut repudient, ut ex ejus

τῶν κινδυνεν scr. κίνδυνε αυτη δ' ἡ γενικῆ μιετάγεται εἰς ευ- θειαν. Similiter genitivum λάου non a protoclito λάας, sed a λαος repetunt, hunc autem nominativum da γενικῆς τῆς λαος μεταποιηθῆναι Volunt Herodian. p. Schol. Oph. ed. I. I95. Arcad. p. I95. eademque Via ex accusativo et μητρα novum XI ἔκτινος Paus V. 14. l. o eodem Ioeo Lτινες' Ικτινοι, Iκτενοι o Hτἴνες affortu in Sophoclis Fragm. Amyc. . 113. κτινος, tu proprium sit sive appellativum, aeribi jubet Herodianus Eustath. 1815.12. et sic vulgatum κτινος eorrigit Dindorsiua Athen. VIII 353. proparo tonum est up Dracon. p. 53 8. Et alios. 2 Apud Herodianum p. 10. maIo τριχί, scribitur pro Παχει at apud Stephanum ράχις pro ' tr. 3 Fragm. XV. 94. Sappho non nominativo κίνδυν usa est, ut Νeuius putas,

13쪽

titisse nominativit in ). Ac si quis ominori Graecos ehentiores nil hoc exemplua et κρέκα ν η γλαυκα ' η λαμπάδα, ἐβδομάδα ' dixisse atque latina nomina ex graecis accusativis orta respexerit, placent πλακοὐντα ' taeda ' δαβα, erepida

ἰνα, pubed βου Παιδα, Orca ρυrre, e G σφῆκα, Spelunc ἄπηλ γα, veris φυσιγγα polanga φάλαγγα, formica v ὁρμιγγα μ' thomica sive tomis θώμιγγα, ac similiter alia chla-moda, et hic , panthera fera, latera, Crater , lorica, Otona, Ancona V. Vales ad Ammian L. XXVIII. I. 37. Bumanti. ad Antii Lat. L. IIL p. 210. Benti ei admor Sat. I. I. I . et allegatum ab utroque Munckeriim haec igitur si quis comprehenderit omnia, dubitabit fortasse de uno et altero, sed in universmi facile concedet seri Posse ut accusativi terminatio

4 Exompla husus nominativi collegerunt Dohrastus dilut p. 61. ed. Dind. Si alis ad Pausan. I. 37 2. Schaefer Appurat. Dem. T. I. 308. Bern-hard ad Dionys. p. 546.

poni v. Reish ad Onatant. Porph. p. 79. Stura. Diat Alex. p. 127. Boethh. Corp. Inscr. T. I. p. 886. 6 SehoI. Lips ad II. I. 195. p. 20 19. 7 Plura exempla unus praebet ichael Ephesius in V. icom. p. 64. b. την δεκώδην, την πεντώθην τῆν εἰκοσώδην P. 67. R. τῆ ξαδη etc. 8 Simillio Solentini vocantur ab urbe χολους, MIunium, ut Hydruntum, Sipuntum Agrigentum m iEbuhr. Imst. Rom. T. I. p. 50. d. II. M otabilo exemplum Sota a scripti, quod remansit in graeco ενδα ιδες Aesch. Eum 1030, a Latinis pronunciati nisi quis δα o scribere malit ut δεπαι si eodex Athen XI. 482. E. γηραι. psilo proci Ota Rppaeo in εσχρωνδας et aliis v. Boeckh. Corp. Inser. p. 722. b. 78. b. Plane evanuit graeca vocalia in Crapula. 0 Hesychius L Φορμιγγα, μυριε κα Βορμαξ , μυρμη F, Ορ εικας, Ῥιυρμηξ Vermes, ερπης nomen est morbi, quem medici jormicam vocRnt.11 Aliter dieitur Gusta Vereeuis, metropolis Susis, et hinc simpliciter Curibuo, Tratribuo, μονοπτώzως. v. Wesse g. ad Itiner P. 4.

14쪽

eormptela Vulgari serina Gni, in nominativum erga sit. Sed ea

iiiii vi anadrome vereor ne sicta sit magis διδασκαλικῶς a Grammaticis, ad declarandam casuum similitudinem, quam veritatoiundata. Etenim illa heteroclisia, quae primum casum Secunda declinationis sinitIem reddit genitivo tertiae, frequentissime aecidit vocabulis in diiplicem exeuntibus, i φυλακος, 6 ερακος, τριβακος, ο - ρυκος, Ἀνθεοικος, quae Grammatici nominatim inter anadromae Xempla reserunt, ac praeterea αμ βικος,

scobis, scrobis, trabes τράπη ncipes, praeCipes, se es, merces, faces, abacus, Aethiopus, Arabus etc. contulerit, huc potius concedet ut Ocalem modo insertam, modo extritam, modo etiain uni eidemque vocabulo plures exitus redditos esse statuat.12 IIesychius: λιγγίφθογγοι, γδυφωνοι. erib λι vas φθογγοι Exemplis in Aglaopham. p. 1094. allatis addo Dion Chr. XII. 380. ἁφDeoμην A

13 Μinimam horum partem attulerunt viri docti amatthiae laudati Gramin. q. 89. p. 193.

15쪽

Etenii eadem libertate qua a καλαυροφ propagatum est κωλαυρο πον Aesych. et Praeter Mnπάδοξ extitit Καππάδοκος et Καππαδοκης v. Iacobs ad Anthol. Pal. p. 15. ab eadem stirpe, unde verbum φυλάσσω ortum habet, nomina Varia φυλαξ, φυλακος, φυλακή rοPagantur. Quorum ostremum de commemoro, quia Grammatici femininis quoque anadromen adhibent, ὰὐπάγη, καλυκη, περάτη a genitivis iugularis numeri απογενικων των ἐνικων scribendum pro ἀρσενικῶν αρπαγος, κάλυκος, περατος reflexa dicentes tym M. I, 35. Stephanus .Eρμιών. ostremo anadromen et metaplasi in unum conjungunt, quum a genitivo αρνος nominativiin iisdem literis et ab hoc accusativum ἀρνον et hinc αρνα circumducunt Choerobosc. ap. tym Μ. P. I 46. I. Sed his omissis, quae ad cognitionem veteris disciplinae plus quam ad intelligentiam veri conserunt.

veniam ad ultimum Superiorum exemplorum . 1ωδων et Λωδῶνα. Horum no niuativum extare negant Stephanus . . . Ioannes

Alex de Ton. p. II. et Arcadius P. 1228. Ac seri potest ut

Graeci poetae, assueti Vocabulis in ενι υνι ωνι xeuntibus, metro invitante sicut κτινι, κίνδυνε, ita Λωδωνι dixerint. Caeterum nominatiVus Λωδών neque vitiose Ormatus, nec, quia Λωδώνη praevaluit, idcirco exterminandus est; nam Pari abundantia τώνη et των dicitur . Tκschuck ad Strab. L. IX. p. 614. ρμιονη et ρμιών Id. ad L. VIII. 297. ορτυνα et Γορτυν V. Siebet ad aus T. II. 108 et, quod idem ornenesse videtur, Γυρτωνη et Γυρτων Steph. tum, quae idem memorat, ex altera declinatione: Γέργιθος et Γεργις et Γεργιθα

πιωνοι, πιωνες V. Oppo ad Thucyd. . I. p. 100. His subjungam quae simillima sunt ex appellativorum genere, primum μερμις et μερμιθος, quorum nominativorum Iterum ab usu remotum fuisse nemo affirma it τον ρκυνον Atticos dicero tradit Athen. VII. 303. B. et ρκυνος Orcynus, legitur apud Oppianum,

Aelianum, Athenaeum VIII 357. A. eod. ορκυνος et Iinium; τοὐ θρκυν Archestratus VII 30I. F. Loρκυνες sic correctui Pro

16쪽

Ορκυνες Aristot Η. . . . et Anaxandrides Ath. VIII, 357. A.

ciuiis somnae nominativus singularis non extat. Ἀστηνος et ἱἀστῆνες Hesyc hius assert idem o τέβηνος, pro ii apud Lycophronem legitur τον τιβῆνα. tymolog Μ. 493. 43. καρβανες o βάρβαιγοι,' υκόφρων καρβανον χλον utraque forma usus

est Aeschylus, si vitio caret vulgata lectio Suppl. III. καρβάνα καρβανα δ'' υθὰν ευακοεῖς ubi quod ellauerus Proponit καρβάνα δ' αυδ non magis probari posse Videtur quam βαρ- βάρα nominativum καρβάν proserunt Arcad. de Ace. p. 8 Anecd.

p. 1198 etc. Sed nullus Veterum, quos hodie legimus, usus est. Postremo Aetoli γεροντοις pro γερουσι . Κοen a Greg. p. 592, Aeoles arcu νος Pro Icυν, γωνον pro ἀγῶνα dixisso perhibentur . Icaci Fragm. ΙΙΙ. . 65. cujus nominis si solus superesset accusativus aeolicus, a Grammaticis haud dubie metaplastis adnumeraretur. Patet igitur lurimum interesse utrum nominativus teste careat an analogia. Denique σου ηγυς Pro συναἐξ legimus in Inscript Boeotica . 1569. a. III. V. 39. Rarius vocabula primae declinationis ad tertiam deflectuntur ut λήν, ωλενος, quod Suidas refert Pr ωλενη, γεωρες Pud eundem, nisi librariorum error est, pro γεωρα Sive ειωραι, quod infra legitur χελωνα accusativus ab IIesychi enotatus Pro χελούνην. Sod συμπαίστριs Himer. XX. 6. 728. 'AΠολλωνι μνεν υν συγ

πάντως μελ ip δουνzι αρε Πονται in ξυμπαίστορες mutandum est,

neque satis fidei habeo Scholiastae Theocr. I. 92. Oros pro μοιραι dixiSSe μοῖρες quum raesertim sinales syIIabaea et o ubique confundantur; quanquam illius auctoritate permotus Reif-kius Pheocrito pro ἀ ται reddidit δι τες XVI. 36. Vicissim pro Γοργων recentiores Toργε νη substituerunt, quod Hormannus Euripidi tribuit Ic. 123. Inter utramque decIinationem fluctuat

μελεδώνη, μελεδωνα et μελεδωνας, cujus si noti inativus singularis, quem Grammatici asserunt, in usu fuit, non solum chaeseri dubitatio ad non . . 2I5 μελεδωνας corrigBntis, sed etiam omnis metaplasmi suspicio tollitur Burissimum ero est ut nomina

17쪽

mina tertiae deqsipatioris ad Mundam benent. Pro σωτες qiuident, aio Sohaeserus a Greg. p. 444. Phrynicho vindicare conatur, eukera id quod res poscit, σωτοι, edidit necd. p. 24, 29. Cur Marciatus in Dedic Regill. v. 33. πρωτοθρονες ἔδραι scribere maluφrit quam πρωτοθρονοι minus apparet quam quare in Sibyll. L. V. p. 595. p. 319. πολυ λατε χαλκεν acri- stum sit. Sed plus auctolitatis habent quae a veteribus magi tria in numero metaplastorum reseruntur ρίηρες et κλῶθες sive κατακλωθες, pro quo illi κλωθοὶ ut Σαπφοί, dicendiu fuisse arbitrantur Schol. Ambros. Od. Η. Is I. ustath. P. I 576 40. neque de vocabulo Prorsu solitario quidquain contra dici liceti Sed hic propter externam similit Idinem in mentem Venit nomen πλωτες, cujus sing 1Iaris nescio an nusquam reperiatur, Iuraliis autem, sive natatiles significat sive quas Romani flutas vocant, 'secundam participat deelinationem, λωτοὶ χθυες Eumelus

Athen. VL 277. D. ut νηκτο la ες in Leonidae arent. Epigr. XXV p Huie dativus ἀλλογνῶτι adjici poterit, si Empedocles ita scripsit c V. ΑgIaopham. P. 28. et Pindaricum ἀρίγνωτες, quod ob accentum, si recte scriptus est, inter metaplasta reseratur

Praeterea notandum est unum hujus terminationis aeperiri nomen

quem Naxium vocant Latini.

18쪽

carunt, nominativo abstinentes. inclarus Liberum Patrem διθυραμβα dixit ad declarandum cognominis etymon λυθι σμ/ια. Eρυσαρματες, ἀνδραποδεσσι, πολυδενδρεσm, ur. Iph. T. 398. progenuit simplicis nominis memoria animo oborta. Dirimis ortum dedit terminatio nominativi utrique de Iinationi similis, qua delusus Alcaeus ah ιας accusativum τον δαν, ab κα- μαντοχάρμας Vocativum es καμαντοχάν3καν ιαν protulit, κατασυνεκδρομην του ιαν ἐν διὰ την naiληλίαν των φωνηέ, των Anecd. P. II 83. q. πλάνην κλισεως Voca Herodian. tym M. 44 45. Sophocles a a declinavit λάου, deni et Aesctiylus a βους του 'o Anecd. . 1196. et contra vulgariter scribetites νους του νους etc. cpχους τον φλοα ic Alex. 302. x χλους τμ δονακωχλοα ur. Iph. 401. τυν ἐγχλοα ic Ther. 76. 885. similiterque a gener Latini generibus Lycophronem, ut μηλά- των usurparet, nescio an induxerit fallax similitudo nominativo-Tum γουνα, γονάzων, δουρα, δοράτων. Λουροι Oppian Hal. III 573. ωτοις Grammat Hermanni p. 309. qui protuIerunt, non solum nominativi formam secundae declinationi similem sed etiam accentum spectasse identur. x eodem οπι manarunt dativi παθημάτοις, peripetasmatis, cujus aus Cessu's nominativum peripetasmatum commentus est et quae Ontrari motu a secundo ordine ad tertium aberrarunt: πρόβασι, ἔγκασι, ρος-

3 Exempli ad Phryn. p. 453. HIatia addo τε sor Hananie ap. Sehol. Von. .. 242. -υ πλoo Μartyr Ignat. e. III. 296. d. GaII. T. Co ευνους Philemon Fragm. XXII. 430 τους χνοας aneth. I. 127. quod perpe- eam ollieitat Dorvilliu p. 332. otabilia est Hesychianira κοτὰ si, κατὰ νουν, quod mendo uin Putatur. . , .

19쪽

Onασι ' qui transitus hoc facilior erat, quod numerus aingularis, qui declinationem regeret, non occurrebat graece loquentibus. Si vero numeratis tot tamque uberi hus auoinaliae fontibus iura estant vocabuIa, quae nulla ratione explicari possint, velut λιτροχα, πεταλφε 7 etc. modo poetarum arbitria caussari licebit, modo i dialectorum incognitarum flexus, imprimisque Aeolicae, ad quam Grammatici pleraque metapIasis et anadromae exemPIa referre solent, ἔκατογχειρος, φυλακος et μαρτυρος Gregor. ἐωκα, κροκα et αλκα Seliol. en V. 299. etc. Verum his omissus postremam institutae quaestionis partem absolvam. ReIiquum autem erat ut nomina rimae declinationis in ας et ης nonnumquam aut semininis aut neutris apponi ostenderem, ηπυτα σὐριγξ Quint. Cal. VI. 170. γλῶσσαν μαφυλάκταν Sappho Fragm. CIII p. 98. quod facile ad regulam reVocari posset, κώπα χιλιοναυτ Eur. Iph. T. I4I. τῆς πατροφόντου μητρος Soph. Hach. II 52. παιδολυμας εστιάς Aesch. Chooph. 609. quae in Addend. p. 443. commemoraVi. Pro σὰς προφητας Eur Bacch. 55I nunc rectius σούς scribi consentio, non quia

σὰς προφητιδας dicendum fuisset, quae Elmstri opinio est, sed ob eodicum auctoritatem. E poetis posterioris aetatis huc perti

16 Do hoe viii Iaeob ad Anth Pal. p. 394. Herodianus Hermanni p. m.

δεμαειτάνουσιν οἱ λεγοντες τοις προσασιν , coc αρμασν, σφαλλομενοι of ὁιιοιοτητι h. e. viisynecdroma , qua ustathius p. 77, 21. etiam ut αστρασι diceretur, effectum putat Ioannes P. 11 Arcadiu p. 138. Phialem l. 64. Thoodosius p. 1007. προβασι, ἐυκεχσι, ἄστρα ι eoniuncta inter metaplasta referunt. Posterioris vocabuli aceentus deo inconstans eat ut in uno Μaximi carmino bia paro tonon sit, V. 288 476. quinquiEa Proparoxytonon . 8. 36. 36 145. 262. quam notationem Grammaticos introduxisse tantummodo ut metaplastorum numerum Rugerent, Tereor Emutimanno eoncedi non debeat Gramm T. 184.

7 Fortasse ex Alemanis Fragm. XXXV. s. ubi πετάλοισι Iegitur, veLax

20쪽

nent, si modo certa sunt: λαθροπδδας τρώκταις Cod. τρύκτας γχερσὶ τίθησι τόκους Antiphan Anth. c. m. Φas. πεδωριστὰ πόλει hec crit Epigr. IX. n. m. quorum ilina Brunc ' 'betur,

hoc, quod interpretes nescio quo modo ad μετεωριστης res sunt, Tyrwhitto tum d ργμα ιη νη axim. V. 305. et 587. quod a ronymo est. Sed ab hoc genere excludi oportet, si qua per synesin diversa genera miscentur vehis subjecto praedicatum genere discrepat Priscianus L. VI. e. I. 219 inoeniuntur, inquit, quaedam ex communibus etiam neutro generi conjuncta per λ-iοιοτητα, ut advena mancipium. Sic δήκτα στοματι Anthol. Plan. P. 266. νη ἔτη στρατευριατι Memnon. h t. XIII p. 22. d. OreII. in alienigenam oll. II. 24. quod Latini imprimis frequentant in nominibus extrinsecus acceptis Vitis , nites, riuum myrtites, atque de vinum myrtite, ehmination neutrali absinthites, aliisque gemmarum et herbarum uocabulis aρτοι μακωνίδες Athen. III. II1. A. Et saepi sim e Grae diversa praedicati et subjecti genera commiscent, ubi aliud dicunt aliud significant: οι το ζοτα των τρώων τραυματίας ἐποιήσαντο τῶν 'Aχαιῶν τὰ κεφάλαια Liban. Deci T. IV. P. M. Vel τὰ παιδία μαθητα γινονται Tων πραγμάτων Philostrat. Imagg. I. 3 p. 767. quae ut nihil dubitationis habent ita persaepe ambigitur utrum substantiva in ης consuli ab auctoribus cum nomii sibus seminini generis connexa sint an vero librarii proclivi uri ης et ην scripserint pro ις et ιν. Apud Galenum her ad Pison. L. I. c. 8 940. F. T. XIII. ἐλογιιένη μαλλον ἔτι βασίλισσα υσα ξ

ιδιώδτις requirat, neque nonτις in Sehol Ven. f. 807. η θεους ἐπόπτης τῶν ἐκκλησιῶν, aut προστάτιν p. Dion Cass. XLII. 39. 328. ταυτην ἐκεινοι βασιλίδα Ποδει ντες ροθυμεότερον

vos πολεμου, ως καὶ προστάτην τινὰ εκ ου Πτολεμαίου γενους εχωντες, ἀντελάβοντο. Cornut. . D. XX. 187. πόλεως καὶ ο κου καὶ του βίου παντος προστάτην ποιητεον τὴν φρόνησιν. . Lucinn.

Bis Accus. q. 29. p. 90. T. VII. ubi diva Rhetorica Limnens iti- ducitur: μονὴν Ἀμε θαυμάζουσι καὶ ἐπιγράφονται προστάτην