장음표시 사용
1쪽
as partis the' undations os Western Civiligation Ρreservatio Projeci'
Reproductions may nolle made ithout permission homColumbia Universit Library
2쪽
unos canain conclitions specifieo in the lavi, libraries and
3쪽
4쪽
COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPARMENT BIBLIOGRΛPHIC MICROFORM ARCET
6쪽
QVAE AVSΡICIIS REGIS AUGUSTISSIMI
A D. XVI M. OCTOBRIS A. MDCCCLXXXX A D. XV M. MARTI A. MDCCCLXXXXI
7쪽
IIo Phaedro Platonis in hac prooemiandi necessitate nonnulla disputaturi sumus, non ut nos immisceamus quaestionibus gravissimis de tempore et de consilio huius sermonis quae numquam non agitabuntur ae nuper rursus duorum hominum ingeniosorum opera luculenta agitatae sunt, sed ut hunc angustum grammaticae artis tramitem insistentes ex uno loco exorsi ad verba recte scribenda aut ad sententias ususque dicendi illustrandos aliquid si poterimus conseramus. Itaque Socrates de artis oratoriae officiis agens cum haedro postquam primum esse amrmavit verum cognovisse, Phaedro autem contra dicente communi opinione non tam quid verum uerit quam quid videatur vulgo oratori sciendum esse ridiculo exemplo probavit, quid consecuturiam uerit, Si quis quam rem cognitam non habeat de ea aliquid persuadere pluribus instituat, se revocat ab irrisione veritus ne inclementius increpuisse artem rhetoricam eamque qui profitentur vi
deatur. ΣΩ. ρ' ουν, άγαΘέ, ἀγροικοτερον του δέοντος λελοιδορηκαμεν τὴν των λογων τεχνην ἡ δ' ισως ν ειποι τι ποτε, ω Θαυριώιοι, ληρειτε his γὰρ uti ἀγνορυνται τα
λκ'ὲς ἀναγκάζω μανΘανειν λέγειν, ἀλλ ει τις εμ ξυuβουλη χρῆτα, κτησάμενος ἐκεινοουτως ἐμὲ λαμβάνει τοti θ' ὁ μέγα λέγω, ως ἄνευ μου τα ντα ιδμι ρυδέ τιμαλλον σται miΘειν τέχνη p. 47, 17 Schangit . Haec ita edita sunt a M. Schangio neque eam vituperamu Orationem, quamquam praesentis loco λαμβανει futurum exspectaveris, id quod positum est in similii.
8쪽
sententia in Sophista 3 12 συμβο ibis μην ἐμοὶ χρω ενος τῶν νέων τινα αυέσει; sed
quid librorum fide traditum sit, quid coniecturae ope effectum in ea dum reputamus, dubitatio oritur, num satis certo in omnibus latonis manus sit recuperata. In libris enim haec ita scripta accepimus γὼ γαρ ρυδέν α ἀγνοουπα ταληΘες αναγκαζω μανΘάνειν λέγειν α ' ει τι μη ξυμβουλὴ κτησάμενος κειν ρυτιυς ερι λαμβάνειν, nisi quod in codice Veneto ει τις ἐμη ξυμβουλη exaratum est. In qua re Primum advertit quod ne est quidem in libris id quod non satis placere diximus, λαμεάm, quod Vero est, λαμβανειν, orationis formam perpendenti locum posse tueri videtur, modo κτησάμενον reStitua Pro κτησάμενος quo genere P. 62, 11 peccatum est, ταi ἰταδρομησάμενον, περ ἐψς νος, τουτ' ἐθειν c=' ἐκαστου, praVe enim ἀρομησάμενος, quod libri habent, defenditur; nec λαμβάνει acilius ex λαμβάνειν quam X κτησάμενος 1
scitur κτησάμενον. Haec autem ρυθεν αγνοοῖντα ταληΘες αναγκάζω μανΘώειν λέγειν
αλλὰ κτησάμενον ἐκεῖνο ουτως ἐμὲ λαμβάνειν probam habere structuram apparet, Si quidem ex υξένα recte nec praeter morem de quo alibi diximus auditur quod κτησάμενον desiderat. Quod vero ἀναγκάζω iam utramque orationis partem regit, cum ad alteram κελευ Sive συμβουλευω aptius uerit, id incommodum si cui videatur interposita verba εἴ τι lari ξυμβουλή sanant hoc consilio adiecta quae verba sicuti scripta sunt in codice Oxoniensi recipienda esse ducimus; nam ne τι quidem minus recte dici quam τις videtur certe Plato non solum ανδρι οἰομέν τι ναι Lach. 60, 6), νεανιευεσΘαι ς τ οντας Gorg. 114, 22 , σεμνυνεο Θαιίς τι νυ Phaedr.
22, 14 sed etiam ita dicit σως ιγ αν τι ταυτα Lach. 38 4 , ει τι ην ibid. 36, 23 ;Veneti autem scripturae ει τι εμη ξυμβουλῆ quae addendi necessitatem imponit, cui parens Schangius cum Stephano ει τις εμ ξυu8ουλῆ χρῆται didit, nos non tantum tribuimus, ut hane emendare quam illa quae est emendata uti malimus, cum praesertim hae nominativorum et dativorum formae saepe in altero utro aut in utroque codice permutatae legantur, velut in haedro 74, 8 ρμγ Θειοτέρα xoniensis, alterum ρμὴ Θειοτέρα quod verum est Venetus, contra in Protagora 60 11 πολλὴ μωρια quod neceSSarium xoniensis, πολλη μωρια Venetus exhibent, in Alcibiade 2b, 24 et 32, 15 κοινῆ βουλῆ uterque a Stephano correctum. Sed haec in transcursu neque enim rimari apices Volebamus sed Sententias declarare. Videmus autem artem oratoriam istam vulgarem quam ibi occurrentem facit Socrates discrimine iacto seiungere cognitionem veri et dicendi artem, cum ita fatetur illam a se peti non posse, sed iubere eam adeptum ad Se ueCedere id vero palam pronuntiare' se non adhibita neminem ne cognita quidem
rerum natura cum arte PerSuadere aliis posse.' In hune fere sensum aecipienda sunt illa το δ ὲς υ μ;γα aγtae, quae fuerunt qui prave interpretarentur, hoc tamquam magnum aliquid dico . et ne Lehrsius quidem recte reddidit. Sed μίγα .ἰγειν est clara voce sari velut in re publiea b, 449i , id quod nunc in vim confidentiae ponitur Hoc enim unice in nexum orationis quadrare res ipsa
Ab hoc responso artis colloquentium sermones in eadem Schangit editione
quam sequimur ita se excipiunt. ΦAI Oυκοῖν δικαια ερεῖ, λέγουσα ταυτας ΣΩ. Φημί, 4ὰν επιόντες αυτ λόγοι μαρτυρωσιν πιναι τεχνη σπερ γὰρ
τεχνη ἀλλ' ατεχνος τριβη. et AI Τούτων δεῖ των λογων, - Σωκρατες Q θευρο αυτους παράγων ξέταζε, τι κα πως λέγουσι. ΣΩ. Πάριτε δη, Θρέμματα γενναια, κα ιπαιδά τε Φαιθρον πιιΘετε, - ἐὰν μή ἱκανως φιλοσοψ ήση, υδὲ ἱκανός ποτε λέγειν εο ται περ συδεvoc, 48, 1 11 .Phaedro igitur nam Phaedri esse verba ρυκουν - ταυτα primus recte Im Behherus
perspexit approbante iam ea quae ars illa sui defendendi causa dixit Socrates λόγους quosdam accedere sibi videri respondet, qui illam mentiri nec esse artem sed usum artis expertem testentur. Quod illi si vere dicunt, apparet illud quidem vanum fuisse, quod ars ista praedicarat, Sine e neminem ad artis normam Persuadere POSSe quae enim ipsa τεχνη non est, qui ea poSSit τέχνη πιθειν docere 3 Sed in reliquis quae deinceps exponuntur haesitamus neque DOS Xpedimus Phaedrus hos λογοi, nescio quo ardore cupit adesse et eos Socratem iubet arcessere ac pertemptare Socrates autem illi obtemperans arcessitis praecipit ut haedro persuadeant nisi philosophus idoneus evadat idoneum Oratorem non sere. Enimvero ab istis λογοις, qui hoc unum testabantur rhetoricam non artem sed ab arte alienam exercitationem esse, quid tam grande in ea arte exspectabat haedrus, Socrates autem cur hos potissimum docere voluit philosophiae studio oratorem carere non posse Non cohaerent, inquit Davus erentianus. Interim nobis solacio est quod libri clamant illa integra non esse sed bonam partem Octorum arbitratum dempsisse. Hic enim verus et quem libri testantur tenor Si Sententiarum nam rursus haec oculis Subiicienda sunt neque periturae chartae parcendum .
Ergo duplex est λόγων istorum quos Socrates adduxit Sententia, qui et rhetoricam
docet et δ' - particulae coniunctae indicant: hoc utut est, illud pro certo affirmo'. De sententiis ipsis non inutiliter contuleris quae simili consilio studiosius etiam persequitur Socrates in Gorgia p. 18 et 19.
9쪽
quae vulgo dicitur non artem sed usum inertem esse amrmant, et veram autem dicendi artem a cognitione veri seiungi non posse. Ita demum penitus redarguitur ista quae gloriabunda iactarat ante veri quidem cognitionem a se quaeri non oportere, sed ei tamen ipsi qui illam haberet, ut arte dicere posset, a se aliquid accederet necesse esse. Et quae nobis modo obscura videbantur, iam tenebris dimotis clarescunt; nam hos quidem πρυς et haedrus iure appetebat, a quibus cum ista sententia vere disci posse videbatur quod cupiebat, et Socrates apposite eosdem iubebat Phaedro persuadere quod sentiebant idoneum oratorem non esse nisi qui philosophus idoneus esset, hoc est nisi qui ad cognoscendam rerum naturam totum se dedisset Et hoc scilicet est quod Socrates in reliquo sermone
Quodsi contigit interpretando ut colloquentium consilia in illa parte assequeremur, subit mirari, quid sit quod fuerunt qui istam sententiam, qua sublata
constare cohaerentia sermonis non potest, ab hoc loco removendam esse censerent.
Qua in opinione principes Platonis interpretes fuerunt, Schielemacherus, Hem- dorsus, allatis illi quidem rationibus paene nullis, Schleiermacherus enim legentem ad Heindorsum relegat, Meindorfius autem nihil scribit nisi se haec cum Schleiermachero pro spuriis labere; quae si huc omnino pertinerent, ante Po
tius inferenda suisse post illa 47, 23 misti τέχνη. Qui contra dixit, stalib-
mius, ut solebat multis et magnificis verbis omnia perturbavit. Qui enim Socratis sermonem in hunc modum enarrat 'eoneedo rhetorisam iam recte pro ua caum erre pos/e, a quidem ei artis nomen tribuendum ait. iam uero un qu hanc laudem ipsi eripiant eamque nihil δε atatuant nisi usum quendam Omnia arti eaepertem. quod si ita habet, perapietium ea non re et rhetoricen ibi vindicare vera
aetentiam et eos nitionem. nam vera et germana dicendi ar gine veritatιε cinntinnon potegi consistere. 4 autem artia nomen non meretur, nec veritatι evmtι et
seientia ei propria erit . quantillam partem is existimandus est harum sententiarum sic uti par suerit accepisse. Qui quae proponit, adeo a vero et a Sana cogitandi ratione abhorrent vix ut redarguere ea sine magnis ambagibus possis. Inus gelinus, quamquam in aliis aberravit, hoc certe perspexit, tamquam par quoddam sententiarum eri particula regente inter se iungi posse verba era φεύ- α ρυκlari τέχνη ..., του δὲ λωιν nam τέχνην κτλ, sed quia veris salsa admiscuit, criticos non movit. Echangius quidem certe, postremus et optimus Platonis editor, Schlete macheri sententia probata uncos illis verbis apponendos curavit. cum editione nos prosecti supra locum adscripsimus omissis iis quae ille subditicia esse signaverat: nam quia etiam quae uncis inclusa sunt leguntur, caVendum erat ne pecie deciperemur et nobis adesse viderentur quae abesse voluit editor Quo acto apparuit hiatus quem nulla obtegere interpretatio poterit, expleri autem unice Vidimus additis iis quae illi removenda esse crediderunt. Atqui haec quae satis stabilita esse nobis videntur, ni providerimus V
rendum est, ne ista Laconis auctoritas, quae est in Verbis φησὶν ὁ Λακων, infringat: qua auctoritate iam Heindorsius negabat se intelligere cur Socrates uteretur in iisque verbis reliqui adeo opinando Vagati sunt, ut facile appareat magnam partem turbarum iactarum hoc principio ortam esse. Velut oegelinus haec quidem verba cum reliqua tueretur tollenda censuit Stailbaumius vero, ut et haec defensitaret, non unum aliquem Laconem sed Laconas intelligi eorum autem testimonio sensum communem et naturalem designari hariolabatur. Cui Gr. G. Nitetschius adsentiens ridicula coniectura usus, quae tamen ipsi vehementer placuit, corrigendo effecit, Laconis ut mentio nulla esset. Quae mira sunt commenta eorum qui haud ignorarent inter apophthemata Laconum apud Ρlutarchum 233b hoc Laconis cuiusdam dictum serri: μεγαλυνομένου τινος επὶ τῆ ρητορικῆ τεχνη ειπέ τις Λάκων, Ἀλλα νητι Σαῖ τέχνη 1νευ του ἀληΘειας η νΘα ουτε ἔστιν υτε μήποτε γένηται Qui enim haec
cum latonis verbis contulerit, quidquid statuitur de ratione inter Platonem et
Plutarchum quae intercesserit, eum tantum dare oportebit verba νησὶν o Λακων eum ipsa sententia cui immixta Sunt aut Servanda aut abiicienda esse neque vero ea licere sola tollere aut mutare aut in aliam quam simplicissimam auctoris significationem accipere. Quamobrem Si recte probavimus sententiam Su loe necessariam esse, ne illa quidem verba, quae pars est eius sententiae, in dubitationem vocare licet. De ratione autem quae fuerit latonem inter et lutarchum ita
existimamus, in verbis quidem Platonis nihil esse quod ab eius more dicendi abhorreat, praeter ἔτυμος quod Supra p. 23, 29 ex Stesichori versu modo allato repetitum legebatur sed alibi non ponitur, neque nunc est in apophthegmate lutarchi nam Ormula υτ εστιν υτε μήποτε στερον γενηται, quae Veri fiduciam praese seri, non infi equens est apud Platonem, velut in haedro 20 9 legitur υτε
αντείπω de legibus 106, 3 ουτ ἔστιν υτ α ποτε γένοιτο similia alibi neque ληΘειας ἐφΘαι cs. 54, 25 Theaet. 65.6 ληΘειας φασΘαι alienum verum tamen totam orationem ita comparatam videri conserenti Plutarchea, ut magis ad occasionem qualis est quam Plutarchus perhibet apposita sit, quam conveniat λογοις, quos istam de arte opinionem profitentes facit. Quae si recte statuimus neque nos Sensus decipit, Ρlutarchum sua ex latone confinxisse veri simile non est' , Sed antiquiorem Dar- rationis sormam in Plutarchi apophthegmate agnosci; lato autem, quod iudicium de arte dicendi λόγοις istis arcessitis attribui voluit, cum suis efferre verbi posset, a vulgari dicto quod tum circumserebatur neminique ignotum erat, Sermoni CO-' Non negamus potuisse sintilia ex latonis verbis fingi, velut μεγαλυνομενου
τινος ἐπι τῆ ητορικη τεχνη ex iis quae apud Platonem rhetorica non sino iactatione quadam dixerat; sed Platonem putamus tralaticium dictum in suum usuui vertiSSe eique Similius esse id quod a Plutarcho resertur; et βραχυλογια Λακωνικη a Platone Saepius laudatur, Aristoteles autem etiam ipsa commemoravit αποφειγματα Λακωνιμα.
10쪽
lorem duxit, cumque verbis alienis uteretur pro suis, ne auctorem quidem dicti omisit, non quasi a Laconis nescio cuius auctoritate adminiculi quiddam sententiae addi vellet, sed consuetudini obediens, illi et multis, nostratibus quoque, e quam familiari. Nam quae interponi φησὶν ό Λακων nihil indicant nisi haec L conis verba esse, neque huius dicendi rationis vis diversa est ab altera qua alibi utitur cum dicit ως νησιν ὀ δεινα vel κατα τον δεινα; neque haec interiecta impediunt, quo minus hanc sententiam cum superiore ab eadem particula ori suspensam esse intelligamus, id quod necessarium esse diximus, ut λόγοι a Socrate adducti plene quid sentirent pro testimonio dixisso viderentur. Sed horum quia nihil attenderunt interpretes, de usu latonis ut assolet plane securi factum est ista Laconia commemoratione potissimum inducente ut a vera totius loci ratione Iongissimo aberrarent. Sed asserimus exempla, non omnia quae possumus, Sed Selecta, ut et quid moris suerit latoni intelligatur et nos nostram de illo loco sententiam si fieri potest confirmemus.
Scribit igitur lato in re publica . 575 dκαὶ π τουτοις η δουλευουσαν τὴν πάλαι νιλην μητριδα τε, Κρῆτες φασι, κώ πα-τριδα ξει τε και Θρέipti.
Neque erat quod Stephanus, addi vellet, quamquam lutarchus An seni sit gerenda res publica 792 e in eadem re ita scripsit η δὲ πατρὶς καὶ μητρι ως Κρητες
καλῶσι ... πολυχρονιος μέν εστιν κτλ. talibaumius autem vindicando traditam scripturam minime satisfecit.
Nihil ad rem pertinebat Homerus citatus, sed quia poetae verba ponit pro uis μάλα μυρια aliquoties occurrit in Odyssea vel tam evidens in re Homeri nomen addit, ea forma quam diximus. in Menone 123 29 κ τουτων δὴ συνες o τοι λέγω, εω ΙΠίνδαρος, ἔστιν γαρ χροα ἀπορρον σχημάτων
Utrobique critici laudatum poetam non tulerunt, in Protagora cum Schielemachoro Schangius, inmenone Hirschi ius induxit sed eodem Schangio non adstipulante. Et abesse potuisse quis negat Sed si delemus, nonne nostra sententia latonis morem regere videbimur Qui sane saepe poetica Verba Homerica maxime, sua facit nulla poetae mentione acta, velut in Phaedro 56 5 τουτον διωκου κατοπισΘεμετ υγιον στε Θεοιο 46, 22 ουτοι μοβλητον ἔπος Muti in Sophista 83, 20 ταυτης τῆ γενεας τε και διατος os αν φῆ τον οντως σοφιστην Γιναι, alibi, idem in iisdem citatis poetae nomen modo ponit modo omittit, velut in haedro scribit p. 13, ἐκ δὲ άπάντων τουτων συνες ο τοι λέγω, quae in Menone l. s. d. indarum adscriptum habebant; quod dictum quam vulgare uerit etiam Aristophanes indicio est v. 945; et in Symposio legitur 4, 13 συν τε δυ', ε νη ἐρχομένω προ ὁ του βουλευσομεΘα
similitor in Alcibiade 56 8 , in Protagora autem 6, 33 ήγουμαι γὰρ πά λέγειν
τον 'Oμηρον το υν τε δυ' ἐρχομένω, κα τε προ ὁ του νόησεν neque nos Schangio Savppioque accedere audemus nomen Homeri tolli iubentibus' . Variisque modis multis cum affert aliena, etiam vulgata admodum, auctorem adscribit, Homerum imprimis, volui in Gorgia 4 4 ΜαΘον γε, εἰ δὴ o γε ευχομαι ναι, ὁ ειγὶ μηρος, βουλε με καλειν in Theaeteto 60 32 Παρμενίδης δέ μοι να-αι, το του 'Ola ρου, αἰδοῖος τέ μοι εἶναι αρια δεινός τε in haedone 150, 2 ἡμεῖς δε ομηρικως εγγυς ιόντες πειρωμεΘα alia multa. Quae qui curiosius recognoVerit ea quae Supra posuimus criticorum damnatione solvenda esse concedet illud quoque intelliget latonem, quo nemo magis poetarum scriptorumque lectione imbutus esse aut fidelior memoria Semel lecta retinere potuit, cum flosculos poetarum adhibet, nihil aliud quam aliena oratione suae aliquid suavitatis quaerere.
Ad illam quam persequimur dicendi rationem reserre licet etiam haec in Phaedone 181, 7
ἐμὲ δὲ νυν θη καλει, ναια αν ἀνηρ τραγικος, ἡ εἱμαρμένη quae a citato certo auctore vix differunt; similia habet Alcibiades 27, 4;
Ακου stiat, φασί, μάλα καλου λογου. His enim Socrates Calliclem admonet ut audiat, simul indicans νασί voce adiecta non sua se sed proverbiali uti oratione; non secus in Theaeteto 30 10 Socrates Theodoro roganti ut se missum faciat respondet Ἀλλ' i υτως, ω Θεόδιορε, σοὶ φίλον, ρυθ' ἐμοὶ χΘρόν φασιν ι παροιμιαζομενοι
aut Hippiae obiurganti in Hippia maiore 29 4Τοιαυτα, ω 'Iππια, τοι τὶ μέτερά εστιν, Ουχ ια βουλεται τις, φασὶν ανΘρωποι κάστοτε παροιμιαζομἘνοι, ἀλλ' οἴα δυναται
plane ut Mysis Terentiana sive Menandrea in Andria 4 5, 10 interrogata Quid vos tuo pacto his V respondet
Sic ut quimu8, aiunt, quando ut volumu non licet.
Neque in summa re diversum est quod apud Theocritum legitur in id. 15 77
Καλλιστ', ενδοι πασαι, ὁ ταν ον δὐ ἀποκλάξας. Settunt sane dicendi genus deleto Homero oritur κὶ νοοῦμαι λεγειι τι το συν τε δυ' ἐρχομενω quod Sauppius exemplis uno et altero declaravit. Sed nomini articulus adiectus qui sua habet exempla offendere vix potest, et illa Structura ηγουμαι aγειν πι τον μηροντο συν τε δ ἐρχομαν videndum est num sorte his Euthydem verbis 39, 30 ωστε τούτορον π σοφίας λαεις οὐδε εἰπων satis vindicetur.