De Marsyis rerum scriptoribus [microform]

11쪽

De Pellaeo scriptore veterum testimonia hae sunt, eo ordine, quatenus id licet et commodum est, disposita quem tenuisse in ipsius acedonicis videntur. I Constantin. Porphyrog de thematis imperii lib. II, p. 17. Ven. 22. Par.): ἐγετα δὲ καὶ Μακεδονιας

μοιρα Μακετέα sa Μαρσυας ἐν πρωτα Μακεδονrκῶν, ubi vulgatur Μακετα et Μακεδονrακων. s. Clidem Atth. p. 41. Apparet ab ipsius terrae descriptione arsyam ut par erat prosectum, praesertim cum ivismodi regionum nomina ex deorum et heroum eorundemque regum antiquissimorum memoria repeti solitae essent. Itaque eodem pertinere

II Schol in Iliad. XIV, 226. videtur Μακεδων δ Aio καὶ AiΘρia κατασχών τὴν

χωραν Ουσαν τῆς Θρήκης φ Φαυτου Μακεδονέαν προσηγόρευσεν γήμας δὲ Iaire των ἐγχωρiων τεκνουτα δυο παrδας Περον καὶ, ΛιιαΘoν, ὼς ' ων δυο πολεrς Περια καὶ Ἀμα Θi ἐν Μακεδον s. 4 στορ is παρὰ Μαρσυα. Ex primis autem tribus regibus, quos conditori regni acedonici Perdiccae praemissos a veteribus chronographis ignorant Herodotus et Thucydides, alter fuit Coenus de quo III Etymolog. . p. 523 39. et Gudian.

verba priora, eorundem infra de matre repetitio arguit Aristodamidam autem ab Diodoro Theopompoque, ab aliis Poeantem perhiberi Carani patrem Syncellus testatur p. 262. c. Paris. rut de iρώρονα Καράνοραρ' parum liqueat. Nam in Λάκωνος ut lateat, quod non est veri simillimum, Φεiδωνος qui Phido etsi non fuit, videri certe pater significari facile potuit hac quidem apud rincellum verborum conformatione Κάρανος Φεiδωνος h. e. ἀδελφός του

Αρrστοδαμ iδα του ἐροπος e. q. s. nihilo tamen magis quicquam cum eo nomine potest vulgatae in Elymologicis scripturae commune esse. De undecimi regis Perdiccae ΙΙ. aetate disputans IV Athenaeus , p. 217. d. e. Περδiκκας τοiνυν ait προ Ἀρχελάου βασrλευεr, ως με ὀ 'AκώνΘro φησι Νικομήδης ἔτη μ ν Θεόπομπος δε λε, 'AναErμένης si 'Πρω- νυμος κη, Μαρουας δε καὶ zλόχορος εἴκοσι τρis. Horum numeroruin omnium nullum ad veritatem propius accedere quam quem cum arsya haud multo minor natu hilochorus

p. 57. posuit, videmur Agathonicoriim cap. V. demonstrasse, et videmur etiamnunc postea quae in alia omnia discedentes disseruerunt Clintonus Fast Hellen p. 238. r. Κrebsius Lection Diodor. p. 159 sqq. ex parte etiam Boeckhius Corp. Inscr. II, p. 341. Quod non est huius loci uberius persequi. Atque has historias pertinuisse per duos libros primos a-cedonico et partem fortasse tertii, olligitur ex V Athen XIV, p. 629 d. τελεσrώς Μακεδονrκη δ' ἐσσὶν υτη ὀρχοσrς, serioαμενοι o περὶ Πτολεμαio 'Aλεξανδρον τον r-λiππου ἀδελφὴν ἀνεiλον, ως ἱστορεῖ Μαρσυας ἐν τρi τι Μακεδον auia M. Vix dignus est cuius vel error notetur Saniscrucius de Philippo Aridae somnians Exam erit p. 45. ed. II. tanta eius in hac caussa levitas fuit. Loquitur Athenaeus de Alexandro II. Amyntae

filio, Philippi autem celeberrimi fratre, quem a Ptolemaeo Alorita interemptum archonte au-sigenera. e. Ol. 103, 1. Diodorus XV, et1 prodidit. Paucissimi inter hoc tempus et

12쪽

ipsius Philippi, patris Alexandri . regnum anni interiecti sunt e quo consequitur in quarto

libro arsyam iam esse in Philippi rebus gestis versatum. Earum autem enarrationem, si non ulterius, erte ad librum septimum pertinuisse, tum numerus denarius commentariorum ae donicorum, quibus I erum ab Alexandio . gestarum minimam partem seriptor attigit, facit ut

libenter credamus, tum suadere VI Harpocratio videtur compositis Marsyae et Philippi

eorum scriptoris testimoniis v. Μυρτανοπι ' φρουρro ην ἐν Θρ κν, ως Μαρουας οπρεσβυτερος ἐν βδόμν Μακεδον et κων καὶ Ανα rμένης ἐν =λrππικῶν . Vbi πρεσβυτερος pro vulgato olim πρεσβυτης etiam cod. Cantabrig. acad. Dd. 4 63.), πρεσβυ cod. Cant coli. S. Trin. O. 1. 5. olim Galeanus tenet, torque etiam e pro γδόν, sed item Φιλrππruci cum reliquis omnibus, quod diu est cum sic ut nuper factum vidimus correximus. Accedit autem quod Μυρτανον glossam Harpocratio ipse testatur e Demosthenis pro eorona oratione p. 234, 13. petitam, quod o tractata ab oratore ad Ol. 108, 2. vere rettulit Winie skius omni histor et chronol. p. 124 sqq. Simillimo indicio nostra nititur de alio testimonio coniectura, quod ea qua decet in hoe genere iudicandi modestia ad Pellaei Philippica reserimus VII Stephanus enim Byg. v. AiΘrκέα, com emorato Theopompo set

piade 108 aliquanto priora intelligitur ex eo, quod libro XXXIX. et iis qui antecedunt Theopompus videtur circa Ol. 104. 105 versatus esse quode vide Wichersium ad fragm. 200 212. P. 231. 236. Nam etsi in illo ipso sane libro uberiorem Theopompus de Dionysiorum Sicut rum rebus degressionem est exorsus, id quod diligenter Wichersius ostendit p. 27 sqq. tamen eiusdem partem libri in solis constitisse acedonieis hoc ipsum de Aethicia fragmentum monstrat. Certissimo autem iudicio ad ultima Philippi tempora VIII Plutarchi narratio resertur vit. Demosth. p. 854. cap. XVIII., ubi de iis locutus quae pugnam Chaeronicam Ol. 110, 3. praecesserint, deque Demosthenis ad Thebanos legatione, quae aecuratius exposita vide in Winievini

Comm. p. 245 sqq. ἔπεμψε δε inquit καὶ Φιλrππος, οὐ Μαρσυας PVσὶν ' μυνταν μιἐν καὶ λέαρχον Μακεδονας, άοχον ε καὶ Θρασυδaio Θεσσαλους ἀντερουντας. um haec quoque e septimo libro acedonico petita sint, numque oetavo an nono ad Alexandri res gestas scriptor transierit, in hac testimoniorum penuria nescitur tametsi, quam modo pon bamus, ea commodissime sane dispositio in rerum tradendarum ambitum et rationes convenit.

Restat ΙX Diodorus, qui enarrans XX, 50. quomodo ad pugnam Cypriacam Ol. 118, 2.)Demetrius Poliorceta aciem instruxerit, hae ponit κατὰ μέσην δὲ την τα r τα ἐλώχrστα τῶν σκαφων ἔστvσεν ων ηγουντο Θεμεσων τε, Σῶμιος καὶ Μαρσυας ὁ τὰς Μααε- δον et κὰς πράξεt συντ αξάμενος. Rectius quam de Philippensi ossius, esselingius de Pellaeo cogitavit cum eoque Clintonus Fast He l. p. 185. r. Nee enim quicquam caussae' est, Cur repugnare temporum rationem ossi credamus quam quidem exploratam de Pellaeo habemus, non item habemus de Philippensi. Quidni autem potuerit, quem una cum Alexandro oportet circa initium olympiadis 106. natum esse, circiter L. vir annorum pugnae interesse

Ab Alexandri enim potius, cuius σύντροφος dicitur, quam ab Antigoni, qui frater perhibetur, natalibus proficiscendum qui cum circa Ol. 120 initium obierit LXXXI. uetatis anno quodees Clint. p. 188.), necesse est circiter XXIV annis ante arsyam fratrem natus sit. Ceterum

13쪽

eum alibi Antigoni patrem Philippum, non Periandrum prodi Wesselingius recordatus vel erroris vel corruptela Suidam insimulasset, sat probabiliter de ratre uterino Sch eighaeuserus cogitavit idque Κ egero quoque persuasit in sint. Fast Heli. p. 185. Ad annum extum Alexandri produxisse arsyam acedonicon libros satis Suidas declaravit. am Syriae incursio h. e. Phoeniciae, quem loquendi usum locupletissimis exemplis renserus illustravit Quaest. Homer. I, p. 60 sqq. et 258. non dicitur ea quae statim post pugnam ad Issum ommissam fiebat in 112, 1. sed altera illa post Expugnatam Tyrum conditamque Alexandriam suscepta Ol. 112, 2 initio, quam ipsam Diodorus XVII, 52 signifieans ἐπανῆλθεν εἰς την Συρiαν dixit. Cf. Clint. p. 164. Vt apud Suidam videatur μεχρ τῆς ἐφόδου τῆς μετὰ τον

χλεξανδρειας κτισιν scribendum esse. I 'Pars adhuc disputatorum fundamento hoe nititur, quod alterius Marsyae Macedonica diximus ab regni initio Alexandri, exorsa esse. Quod quidem longe gravissimo testimonio

comprobat X Scholiasta in Euripid. Hippol. 666., qui de nodo Gordio agens ab Alexandro

πελινν. Quibus quae annectuntur ἔστι δὲ λorroν, o ἀν τον δεσμον τουτον λυσν, βασιλευσεrν vulg. λυσει, βασrλευσεr τῆς 'Aσiας Αλέξανδρον δέ φασr o Μακεδόνων βασrλέα λυσα αὐτο - διαβὰς εἰς τὴν Ασiαν την ἐπὶ Γρανικν μάχον ἐνiκησε ' καὶ παρεγένετο ἐπὶ τον τοπον cum reliquis ad finem scholii, haec igitur etsi videri possunt ex Marsyae libro hausta esse, tamen ipsa verba scriptoris vix agnoscas Gordium autem Alexander pervenit Ol. 111, 4. h. e. imperii anno tertio quartove et cf. Clint. p. 162. Ex eo quanquam nihil licet de mediocri ambitu scriptorum ab Marsya Philippensimacedonico certo colligere, quippe qui ea, quae iam pertractata a Pellae videret, potuerit summario quodam coarctare, uberius res ab Ol. 112,2 gestas persequi tamen tantum efficitur, vix locum in acedonicis invenire XI Schol in Platon Conviv. p. 373 mkh de Agathone testimonium καὶ προς Αρχέλαον τον βασιλέα siχετο, o Μαρσυας ὁ νεώτερος. am ut hunc ipso initio primi libri statuamus priorum regum successiones summamque antiquioris historiae acedonicae paucis complexum esse, tamen in eiusmodi delectum gravissimorum capitum ecquis sibi persuadeat tam levem rem esse ascitam, qualis aliquot poetarum habuit enim socios istius peregrinationis Agatho inmacedoniam adventus fuit Sed ubi quidem eius itineris mentionem Μarsyas secerit, difficilius sane, quam quaeritur, respondetur. Αρχαιολογiαν periti tui scripsisse, ut praeter Dionysium et Iosephum herecydes, Phanodemus, et fortasse Hippias atque Anaximenes cuius terrae vel gentis, ignoratur. Quod si quis de Ausca archaeologia coniecturam faciat deque temere discerptis Suidae illis verbis, quae sane tertio invecto arsya turbata esse vidimus non fuerit istud quidem ullo pacto absurdum, praesertim cum et τrrnia illa Pellaeo ascripta et haec ρχαroλori dicantur strβλior et constitisse; sed tamen mirari

' Vulgatur δαψας τινὰ μάντιν ἐπὶ Γρανιμ μαχην ἐνειησε. Cum μαντει aliquo etsi rem an habuit Αlexander teste Diodoro XVII, 17. 18. tamen id nihil pertinere ad scholii corruptelam potest, cuius emendationem firmant eiusdem verba cap. 16. τῆς εἰς τὴν 'Aσίαν δωρήσεως, et c. I 7. o με Ἀλεξανδρου δμ ντες εἰς τὸὶν Ἀσωνε ut mittamus Plutarch. vii Alex. . ., Aeschin adu Ctes. p. 77. St. nit.,

14쪽

subeat, Inter Ar Θiδων scriptores non saepius eommemorari arsyam. Quanquam eadem sane

miratio in Pellaei Ar rrκα cadit, quorum libro XIV. debebat XII. mimus elam iura Heynius sentiebat in Apollodor ΙΙΙ, 14. p. 319. Sed luculento testimonio Macedonteis haec tribuuntur XII Harpocrat. v. Γαλvisto rectius Γαληψος)' πολις μήκης, ωνομα - σΘρ δὲ π Γαλήψου του Θασου καὶ τῆς πλέφης, οὐ Μαρσυας ὁ νεωτερος ἐν

πέμ πτορ ἐν τεμιπο cod. Μακεδονrκων. am aegre perspicias, cur eiusmodi additamentis, quibus aliquoties mutilus Harpocrationis libellus non compendisactus suppletur ex ipsa epitoma, ut p. 176, 16 178, 14 182, 7. nuperus editor loeum denegarit quo etiam grarius hoc est, quod eius generis quaedam prorsus praetermisit, ut Parisini libri hane glossam r ρ2iλος, νομα κυρrow o 'ABriviaior κατέλευσαν cod. κατέλυσαν), rοτι πακουεrν Πέρσαr προυτρέπετο. E proximo libro sua idem petiit XIII, Harpocr. v. 'την 'ππερ iδvς κατα 'μαδου. 'τη πολi ἐστὶ τῆς Μακεδονiας, μνημονευε δὲ αυτῆς πολ- λακr Μαρσύας ὁ νεωτ ερ ς ἐν κτ ρ Μακεδονrκων. Cur saepe hoc potissimum libro Letam urbem memorarit, in tanta rerum acedonicarum obscuritate divinari nequit. ex adiecto Hyperidiae orationis testimonio satis tuto de tempore coniecturam facias, etsi Dema-dem scimus circa Ol. 110. exitum ad rempublicam accessisse, Ol. vero 1 14 et obisse Hyperidem et vehementissimas inter utrumque inimicitias exarsisse. am ne sic quidem plus proficitur, quam ad tempora inter Ol. 111 4. cf. D. X. et 114, 3. interiecta pertinuisse Letae urbis mentionem. XIV Harpocr. v. μφεπολrς Μαρσυας δ' ἐν Μακεδον et καic aut excidit στορ irer aut confidenter reponendum Μακεδονrnorς δr τ περ rorκεῖσΘα ποντοπον Ἀμφiπολr ωνομασΘα προτερον 'Dκραν καλουμένην. ἡ δὲ χρεος καλουμέν' πολrς Sic haec e vestigiis cod. Cantabr. acad. scribenda ). Amphipolim commemorandi etsi fuit sane etiam Pellaeo arsyae largissima et opportunitas et vero necessitas inde ab

Ol. 78. tamen imprimis copiosam eius urbis descriptionem exstitisse in Philippensis acedonicis XV Scholia docent Vaticana in Eurip. Rhes. 346. verbis in odice corruptissimis, si autem

Editum προτερον ' κραν καλουμένην si δὲ Αρεος πολις qua per se suspicionem movent Libri autem nisi quod cum Rehdigerano faciens Burneianus Μusei Britannici, olim Perusinus, haec omnia omisit hne tenent: προτερο ακρα καλουμένη. οἱ δευρεο πολις. Vnus Galeanus καλουμένην Sed muItum discrepat alter Cantabrigiensis προτερον,κρα καλουμένη ἡ δε υρεος καλουμένη πολις cum lacunae significatione. Apparet nominativum ex posterioribus in priora irrepsisse, o autem correcturae deberi. Simile lacunae vestigium in reliquis libris obscuratae idem codex habet v. αγυιας βέλτιον δὲ περισπανῶς ἀπ του αγυιέας ἀγυιευς δέ ἐστι κίων pr. m. κυων εἰς ὀξυ ἀπολιγο- νἈστασιμ-ὼς σαφὲς ποιουσιν

ἀριστοφανης τε ἐν σφηξὶ καὶ ευπολις ἐν πρὸ τῶν θορων ἰδίους δὲ e. q. s. Scribe: γυιευς δε ἐστι κίων εἰ ὀρυἀποληγων, ν ἱστασι προ τῶν θυρῶν, ἁ σαφὲς ποιουσιν χριστοφανης τε ἐν σφηξὶ καὶ Eυπολις ἐν. . ἰδίους δὲ -. Ceterum da μιαρουσα et μακεδονι και non discrepant Cant et Gal. sed paullo ante non verum est in - gelicano esse ληναίου φορου, qui habet χιναίου φορου Parisinus autem, de quo tacetur, Cum Cani., GH tenet ληναίων φορο v. Quae ut sunt sane Ievia, tamen nimiam diligentiam non testantur.

15쪽

Qua runt emendationum cum pleraeque extra controversiam positae sint, de uno περ των κακο- μορων nescio an dubitare liceat, quantumvis scite excogitato pro eo quod assertur e codice των κακοβρι. Quanquam apage velut hane hallucinationem ἐν των Μακεδονεκωνί - καὶ κ βιβλic h. e. τμiτν κα εἰκοστω quae parum usitata sit citandi ratio. Cum hoc igitur testimonio commodum sui Harpocrationis glossam se. XIV. componere. Apparere autem ex allatis videtur, imprimis diligentem in urbium regionumque deseriptionemarsyam suisse. Adiungimus nunc, quae etsi non est . proditum ex acedonicis sumpta esse, tamen tenuibus indiciis, quomodo potuerint in iis locum habere, significant. Consentaneum est enim, prius quam de quovis alio incerto cogitare de eo libro, quem vere usurpatum manibus posteriorum scriptorum Milacerto norimus. XVI Athen XI, p. 467. c. ΠαρΘένro ὀ του ιονυσio ἐν πρωτορ περὶ

γράφε λ ερευς του Ηρακλέους, υτρος οταν ioit ὁ βασrλευς εἰς την πολrν, συναν-την olνου πλημα γυώλαν ἔχοντά τrνα τον δὲ λαβόντα σπένδεrν. De Μacedonica urbe haec narrari non temere coniicitur ex Etymol. . p. 243, 13. γυαλος ἐδος ποτvρiου παρὰ Μακε- δοσιν, pro quibus Hesychius I, p. 865. γυάλας cod. γυλλὰς ) ἱδος ποτηρ ioυ παρὰ Μακε- δοσιν mκεδονων cod. Ac sacerdotes quidem novimus complures scriptores Graecos Pellaeum autem arsyam, Iudi magistrum eundemque ducem navalem , vix erit qui etiam acerdotio augere animum inducat. Ceterum Parthenii magister ille Dionysius Suidae quartus est inter cognomines, Alexandrinus quidem, Νerone ad Traianum clarus vid Fabric Bibl. r. IV, p. 309. Hari. Ipsius tum argumenti tum Ioel assinitate tam coniuncta cum γυάλου commemoratione haec sunt XVII Athen XI, p. 477. a. Μαρσυας δε τὰ κrσσυβιον εἱνα λέγεr κυπελλον καὶ ὀχυλrνον ποτνρroν, et XVIII ibid. p. 479. e. Μαρουας δέ φησr o ἐν Ni σχic Ἀστουν καλεiσΘα ἀλεrσον καὶ κυλrκα, ut vereamur ne de grammatico arsya inconsideratius Schweighaeuserus cogitarit. Quis enim quaeso ex acedonicis ipsum illud de γυαλος testimonium repetiturus esset, nisi fortuito servata grammaticorum notatiuncula eius cum Medonicis antiquitatibus necessitudo monstraretur quis velut τελεσria nomen is V. simpliciter allatum assequatur quo nexu potuerit historiarum libris insertum suisse Sed tamen ut ex his largiamur sua non hausisse Athenaeum, arsyam memento ἔτερὰ τινα περὶ τῆς ἰδiας πατρiας edidisse, in iisque sortasse de moribus institutisve quibusdam acedonum miscellane illo commentandi genere quanquam non grammaticum exposuisse, euius scriptores plurimi ex peripateticorum geholis prodierunt. Idem valere huc potest, quod XIX. XX a Plinio in elenchia aucDrum exlemorum libri XII et XIII. aturalis historiae, quibus libris de natura arborum Peregrinarum agitur, p. 50 53. Sili Marsyas Macedo ponitur nisi quidem, quod amplectimur libentius, id genus rerum enarrandis Alexandri . in orientis partes expeditionibus intexuerat. N eo vero satis caussae XXI Hevchius praebet, cur cum Fabricio Bibl. r. VI, p. 872.

in grammaticorum numerum arsyas reseratur, testimonii caussa excitatus praeter satis obscuram glossam Vol. II, p. 1445. in quam iam non vacat inquirere, etiam XXII p. 1219.: Σκετios' τους γὰρ μ' ἐκ φανερας, λαΘραiας δε μiξεως γεγονότας σκοτiους ἐκάλουν, ἔνιοι παρΘεν ἱJους, ἄλλο κορtMaloυς, καΘάπερ Μαρσυας ἐν τῆ 'udet quae sequitur nova glossa Σκοτοδrνria. Quae si codex teneret, etsi dubitari de scripturae integritate posset, tamen non ine specie veri argumentari grammatici alicuius patronis liceret erumenimvero me lae

16쪽

notatur Μαρσυας ἐν τη ἐασ. κοτοδtνtα in quibus sagaciter perspexit ac nimia cunctanter proin

nuntiavit Scho in p. 696. latere ἐν fila, σκοτοδινra' quod simplicius etiam quam ἐν τῆ et fuerit. Vt profecto non ineptiat, qui arvam alterutrum ipsorum acedonicon libro primo suspicetur de eo nomine dixisse, quo, quos παρΘεν ους Lacedaemonii, vocarint Medones.

Quod quidem nee κορινσior potest nec κορrrectior fuisse, sed ut arbitramur κομευναrori

Ad Myth/ca autem merito rettulisse Sch eighaenserum existimamus haec XXIII Athenaea

haeuserus distinxit. re alibi nisi in Mythicis locum videntur hare habuisse XXIV Schol.

biguum est. Quanquam habemus, cur a nasea potius prosectam singularem illam fabulae sommam credamus, quae cernitur in Siciliae mentione, cum eonsentiens vox antiquitatis sit de Epiri et rege Echeto et urbe Boυχετος vel Boυκετος et Βουχέτrow quod Straboni VII, p. 498. reddendum pro BoυHirroν vel Boυκέτα. De rebus autem Epiroticis etsi in suis acedonicis h. e. in Philippicis Theopompum seimus, libro quidem XLIII., dedita opera exposuisse, de quo vide Michersium p. 240 sqq. disputantem tamen hoc non seeit, quod illae necessario cum a-cedonum historia vinculo continerentur, sed quia nimius suit exspatiando, id quod non item comperimus inmarsyam adere. Restant duo fragmenta ab Harpocratione servata, de quibus valde impeditum est iudicium: alterum XXV v. 'Αριστ ρον o oro araiarq μέν ἐστr ῆ Πλαταrευς, ως Aiυλλος φησrν, ἐκ μεrserenioυ δ' ἔταῖρος AniuoσΘένους ἐπιμαρΘx δ' ae αυτου προς - αrστiωνα ἔνεκα διαλ- γων, ὁ φησι Μαρσυας ἐν πέμπτο των περὶ ' λέξανδρον D alterum XXVI v. Μαργlτης' καὶ Μαρσυας ἐν πέμπταν των περὶ γλ aEάνδρου στορε λήγων Μ γ την πο ημοσθένους καλεῖσΘα τον Αλέξανδρον Scripturam bina testimonia invicem tuentur, nec de ea moveri dubitatio potest, praeterquam quod περὶ Ἀλέξανδρον usitata hoc in genere est loquendi forma vide Sch eighaeuser in Athen vol. XV, p. 100. Rem autemper partes utrobique eandem narrari sacile persuadet historiae fides. Spectant enim illa ad OL111, 2. quo anno ab Atheniensibus sibi tradi Alexander eum aliis oratoribus Demosthenem iussit, qui mortuo Philippo exsultans desectionem suasisset huiusque in adoleseentem successorem eum lictoonvicia coniecisset tum contemptim eum Μαργιτος nomine notasset testibus quidem Plutarcho It Dem. c. 23. et Aesch. adv. Ctesiph. p. 76. St. g. 160. Reconciliatum Alexandrum Plutarchus et Diodorus XVII, 16. a Demade tradiderunt, tacentes illi de Aristione; sed huius ipsius eum his negotiis societatem, quanquam silentio Hephaestionem praetermittens, opiose Aeschines g. 162 persecutus est. Eas igitur res uteriarsyas ubi tractarit quaeritur. Neque autem earum memoriam Harpoeratio potest nisi aut ex Pellaei aut ex Philippensis aut ex neutrius a-cedonicis hausisse. Atqui Pellaeus libro septimo versabatur in temporibus Philippicis. Quodsi lati remur in D. I. ἐβδόμιν corruptum velutis πέμπτst esse, num cuiquam credibile videretur

17쪽

quinque libriis aliquot saeeubi historiae Macedonimo in limus integram Philippi aetatem, quinque

autem et quod excurrit aliis singulos quinque annos Alexandri suisse comprehensos Quanquamne potuit quidem ullo modo fieri, ut quae et essentat inscriberentur aeedonica, eadem τὰ περὶ λέξανδρον diserentur, nisi si ut para tantum illorum a significaretur, quae ad ipsum AI xandrum pertineret. Vt igitur quintum librum των περὶ Ἀλέξανδρον statuas deeimum fuisse Macedonicon numqui magia credibile, quavuor libris unum, uno autem quattuor annos e tractatos isso igitur Pellaeo laciis quispiηm eoniiciat Philippensis scriptoris sivo totum opus sive primos libros minimum quinque voeari τὰ περὶ 'χλέξανδρον eo commodius posse, quod ille superiora Macedonum tempora ne attigerit quidem. Atqui idem rea ad quartum annum illius olympiadis 111. reserenda iam libro primo tractarat fr. X). Rursum autem largiamur aliquantisper non'μωτv, sed πιμπν vel querumnque numerum Folueris Euripidis eholiastam posuisse. Ita quidem intelligisne quantum opus Marsyas tribuas, euius quinto libro secundum imperii annum Alexandri assignes tanquam Theopompi exemplo, quem sane norimus totidem libris biennium Philippici regni eomplexum cI Wich. p. 26. Ex tantae autem amplitudinis eommentariis lueuientissimi praeter paucissima quΛedam et tenuissima frustula nihil servatum

esse credat qui potest. Verumenimvero audire videmur contra disputantem. Quid enim, si annorum ordine descriptas regumque successione spositas ac donum historias ne condiderit quidem alter,arvas, sed variarum erum ad antiquitates, mores, instituta Medontea spectantium sarraginem aut libero ordine aut generum quorundam discrimine dispertitam congesserit 3 am profecto, si ab ulla fragmentis, qua ad Pellaeum rettulimus, reeemeris, reliquorum longe maxima pars sere seiuncta esse ab ipsarum rerum gestarum expositione potuit, ac vel illud, quod ab initio posuimus X), non magis propter Alexandri per Asiam expeditiones videri queat in eiusmodi miscellaneis commentariis locum invenisse, quam propter Singularem ac miram quam per se Gordius ille nodus conditionem habuit. Contra quae breviter dici potest. 9bstat enim idem ille Euripidis scholiasta, arsyam antestatus ἐν 37 πραντ τ ων Μακεδονων στο- ριων, obstat loquendi usus et similium comparatio inscriptionum. Illo enim exemplo conscriptis commentariis indicem auctor fecisset arosa νηματα vel συμμικτα es quae sunt reliqua nomina eiusdem generis. Itaque ut revertamur unde prosecti sumus, cum nec Pellaei nee Philippensis Macedonica significasse Harpocratio v. ριστicia et Mastyi της possit, nec ad 'Aλεξών - δρου ἀγωγήν prioris scriptoris sana ratione reserre ea liceat, quae adultus Alexander et rex factus perpetravit nihil iam videmus reliquum esse, nisi ut, quae Suidas ἔτερά rνα περὶ τῆς idire πατρiδος memoravit, interpretemur et Macedonrcon et diversos ab his de Alexandri rebi, libros. Quodsi cui mirum videatur, de eodem viro, ab cuius regno universae gentis historiam orsus sit, unum scriptorem singulari praeterea litterarum monumento exposuisse, etsi hanc mi rationem latemur ne a nobis quidem alienam esse, praesertim cum ab ea gente per illius regni spatium nihil sere, nisi quod ad ipsum regem pertineret, memorabile peractum sit iidem tameit acquiescendum esse in eis videmus, ultra quae prodire artis sines Vetant. Quanquam qui secum reputet Macedonico primo libro de tertio quartove regis anno agi, de altero autem in libro quinto historiae Alexandri, habeat sane quod inter utrumque opus interfuisse suspicetur. Ad mortem Alexandri si alterutro commentarios, ut videtur sane, arsyas produxerit,

oportet eum magnificum illud carpentum funebre tetigisse, de quo multi sunt Diodorus XVIII. 26.

18쪽

et Aelianus Var hist XII, 64. diicimus hoc, ut sacta opportunitate librariorem mendo Athenaeum liberemus de eodem carpento haec prodentem lib. V, p. 206. e. oschionis verbis: Aro- κλειδος μὲν ὁ 'Mδ'ρiτν Θαυμαῆεται ἐπὶ τ προς τῆν 'Poδέων πολrν π χομητρiου προσαχΘεισο τοις τε χεσιν ἔλεπολεr, i actio δ' ἐπὶ τῆ πυρβον κατασκευασΘεiσι Aro- νυσἐν ν Σικελiας τυραννα , καὶ Τερωνυμος ἐπὶ τὴ κατασκευ τῆς ἁρμαμαξης ἡ συνέβαrνε κατακομrσΘῆναι το Ἀλεξανδρου σωμα, Πολυκλειτος δ' ἐπὶ ν λυχνiν τέ κατασκευασΘέντ τν Πέρσι e. q. s. Ac scriptores quidem hos dici, non artifices illorum operum, inter omnes convenit. Ergo Θαυμάderci Schwe hae erus interpretatus est asmιratur, incredibili incogitantia ascitis Θαυμάσοντα formae exemplis, Gust autem te lingius Comm. demenaechmo Sicyonio et Hieronymo Cardiano Cime edita a. 1830. p. 21. Passivam via eius verbi tenens in eo acquievit, ut ἐπὶ ν λεπολε fere poetica loquendi ratione positum pro ἐπὶ τῆ τῆς ἔλεπόλεως διηγήσει putaret. Verum nec in poeta Versamur, nee descriptionis potius quam operum audationem expetimus. Scriptum igitur ab Athenaeo Θαυμαῆέτω arbitramur. Etenim assinarantor, chio inquit alii alia per insigni arte opibusque eximiis exstructae me iudice cunctis gloriam praeripi meronis consili sumptib que aediscata navis, cuius deinceps praestantiam per singula persequitur. Habetis commilitones, velut promulsiae ex uno aliquo genere depromptam, qua ad largissimas in quovis genere epulas, quas iam appositas videtis, invitemini. Quibus ita utimini, ut et ad vos pulcherrimi fructus redundent, et nos impensae vobis operae ne poeniteat. Valete Scriptum ratis aviae m. Febr. a. MDCCCXXXVI.

19쪽

Exercitatione in Seminario homiletico et dogmatico-historicas in Seminario Regio moderabitur h. e. II. Epistolas catholicas Petri, Iacobi et Iudae interpretabitur die, Merc. et Sat. hor. XI. III. Ethleen Christianam exponet dieb. Lun. Mart. Iov. Et en hor. XI. IV. Historiam dogmatum Christianorem narrabit senis diebus hor. XII.

Gulielmus Ohmer, Dr. . . . Publiee I. In Seminario Regio theologie maiorem Iustini artyris apologiam et librum Tertulliani de testimonio animae traetabit, item disputandi exercitationibus praeerit semel per hebdomad hora definienda. Privatim II. Apologeticen Christianam die, Lun. Μere. Ven. hor. II docebit. III. Mistoriae ecclesiasticae, intra spatium unius anni absolvendae, partem priorem dieb. Lun. Mart. Mem, Iov. et en hor. IV. narrabit.

Publiee I. In Seminario Regio theologie exercitationes exegetico- criticas in et Testi moderabitur die Saturni hor. X. II. Eneyclopaediam et methodologiam theologicam proponet diebus Lun. Mart. et Iov.

hor. XI.

Privatim III. Psalmos interpretabitur quinquies hor. X. IV. Introductionem historie eriticam in Novi Testamenti libros proponet quater hor. IX.

Publiee Privatim Privatim Dao id Schulet, Dr. P. P. O.

I. Disputationes de rebus theologicis moderabitur die Satura hor. III. II. Exercitationes exegetico-eritieas de ovi Test libris in Seminario eg theol moderari perget die Sat. hor. II. III. Critieain et hermeneuticam Novi est. doeebit quinquies hor. VIII. IV. Epistolas Pauli ad Romanos, Ephesios, Colossenses, Philemonem, Philippenses et ad Tim. II. cum ep. ad Hebraeos interpretabitur sexies hor. VII.