장음표시 사용
11쪽
Cum enim in promptu fuerit duas contendere artes quarum alteram colit alteram omittit Maternus iniuria iudice pro una eloquentia bis eadem comprehensiono non valdo dissimili modo laudatur, ita ut aequabilitas quidem quaedam orationis egentis voluptati lenocinetur sed acrius attendenti pondus orationis non nimis prudenti consilio elevari videatur. Non magis laudamus quae Messalla dicit . 15, 12.
velim impetratum ab aliquo re/trum ut au/a huiu i initae disserentiae uerutetur reddat qua mecum pre plerumque conquiro; et quod quibuδdam εο- Leio 86 mihi avet quaeδtionem, quia ideo etiam Graecia accidis/e, ut longiua absit ab Aeaehine et Demosthene Saeerdo iste Nicetes et i qui alitia Ephesum et Mytilena concentu cholaδticorum et clamoribu quatit, quam Aser aut Africantia aut o ψε a Cicerone aut δinio rece88iatis. Nullo enim pacto comparations illam Graecos inter et Romanos oratoros institutam coeptae irationi video etiam Graecia accidi8δ aptaveris equo vero qui emendando opem ferre studuit transposita etiam particula intes longiuc assecutus est quod voluit, et apparet scriptori dum astringit irationem non contigisse ut sensu verba probabili ratione exaequaret. Ssed insignius exemplum male compositae rationis hoc est Apor posteaquam de universa antiquae eloquentiae causa et condicione exposuit, c. 21 ad insimulandos singulatim veteres oratores ita se dat ut exorsus a Calvo deinceps
Caelium, Caesarem, Brutuna, Asinium, Corvinum exagitet, denique ad ipsum Ciceronem aggrediatur. Cui disputationi rospondens Messalla his verbis utitur c. 26, 29. se autem eaepectabam ut incu/ato Asinio e Caelio et Cale aliud nobi agmen
produceret plure8que vel certe totidem nominaret, ea quibu altam Ciceroni, alium Cae8ari, Minguli deinde ingulo opponeremυδ nunc detrecta88 nominatim antiquo Oratore contentu neminem equentium laudare auδυ nisi in pubi
Non ambigimus de sententia neque praeter Ciceronem et Caesarem tertium requirimus Brutum, quem aes forma alium Bruto Medium inter duos intorponi pon- gelius suaserat; sed hoc admiramur placuisse scriptori illam nominum exempli causa positorum in utraque parte sententiae varietatem ab instituta ratione plane alienam. Ρoterat universe loqui ut ita diceret expectabam ut incusatis vet0ribus oratoribus plures vel totidem recentium nominaret, ex quibus altim Ciceroni, alium Caesari Opponeremus'. Sed si nomina posuerat pauca de pluribus selecta in priore parte enuntiati, eadem teneri par erat in altera neque ab iis diversa flerri, aut certe si in hac altera parte Cieeronis et Caesaris principum oratorum nomina desiderari probo id quidem consilio noluit, haec eadem superioribus illis addi aut praemitti oportebat. Diligentiam quidem sermonis requirimus etiam in iis quae idem Messallae. 25, 27 dicit, qui ubi Calvum, Asinium, Caesarem, Caelium, Brutum Ciceronem
12쪽
specie quidem ingenii distare sed tamen eodem omnes praestantis eloquentiae ge-
nere contineri disputavit ita pergit , - , 'Nam quod invisem e obtrectaverunt et unt aliqua epistoli eorum merta eae quibu mutua malignita detegitur, non δ oratorum ilium e hominum nam et Caluum et 3inium et ipδum Ciceronem credo olito is invidere et licere et eeteri humanae insinvituti vitii is ei; solum intes arbitror Brutum non malignitate ne invidia ed impliciter et ingenue iudicium animi ut delemiaδe. Quae per Se quidem spectata non habent quod improbentur: sed ubi contenderis cum Apri verbis quibus Messalla repugnat, apparet socordia Sio enim Aper c. 18, 22δati con/tat ne Ciceroni quidem obtrectatore defuisδe, qui in tu et tumen nec 3atia pre88ua ed upra modum ollan et upersum et parum Atticue videretur. legisti utique et Calui et Bruti ad Ciceronem δεδα epistola8, eae quo ιδ facile δι deprehendere Calvum quide u Ciceroni visum e. anguem et aridum, rutum autem otio8tin atque diiunctum, rurδu8que Ciceronen a Calvo quidem male audiδε tamquam olutum et enervem, a Bruto autem, ut ip8iu verbis utar, tamquam fractum
atque elumbem. In his Asinii nulla fit menti et de epistolis tantum Calvi et Bruti ad Ciceronem missis dicitur. Atqui Asinius inter Ciceronis obtrectatores recte quidem referri poterat, de quo notum est quid Quintilianus in simili sententia 12, 1, 22 scripserit aut Seneca tu suasoria tertia sed tamen Apri et Messallae orationes comparanti Tacitus hac quidem parte id non secutus videbitur quod facili negotio altero utro loco consequi poterat, ut desensio accusationi accurate responderet. Quodsi ita recto iudicamus, licebit fortasse alium dialogi locum a suspicione vitii in quam incurrit liberare culpamque male congruentis Sermonis ad ipsum reiicere auctorem. Pergit enim essalla post illa verba quae Supra adscripsimus c. 25, 36 od ad Servium Galbam et C. Laelium attinet et i quoδalio antiquorum agitare non de/titit, non misit defen8orem, eum fatear tιaedam eloquentiae eorum ut na8centi adhiι nec alia adultae destiis/e. Quibus ille Apri verba tangit quae . 18 in leguntur hae ideo praedita ut i qua Ar horun oratorum fama gloriaque lati temporibu adquiritur, eanden Meerem in medio itam et propioren nobis quam Semvis Galbae aut C. Carboni quoδque alio merito antiquo vocaverimuδ. At ibi nullus Laelius sed praeter Servium Galbam C. Carbo memoratur, Cuius in sua oratione Messalla non enituit. Fuerunt qui hane discrepantiam tollerent,
aut ita ut . 1 C. Laelii nomen inter Galban et C. Carbonem medium interponerent aut . 25 C. Laelii loco reponi C. Carbonem iuberent neutrum Sine ratione nisi quod nobis iam illa considerata condicion dialogi probabilius videtur, quoniam cum Servio Galba C. Carbo tam recte quam C. Laelius componi poterat, id quod firmaro si tanti ost Ciceronis testimoniis licet, acitum de congruentia Sermoni mecurum nunc huic, nunc illi autem oratori locum dedisse.
13쪽
Sed sit hoc satis reprehensionis. a ne solum scriptorem opusculi a
psisse iniquius videamur, multa in hoc libello deliquerunt otiam librarii, quamquam fortasse non tam 'multa quam plerique hodie opinantur Videmum enim nonnulla identidem coniecturis temptari quae recte scripta sunt neque ullam du-
bitandi materiam afferunt Velut qua c. 36, 31 leguntur
eum partim aget in genatu breviter rangere nisi qui ingenio et eloquentia genten- etiam guam tueretur
quod Andreaenus cavillatur ita rationem concludens ergo tum satis erat in senatu breviter censere a quis ingenio et loquentia sententiam tuebatur' o Ritschelio auctore et adiutore verba integerrima additamento prorsus inutili auget. Oglexit homo subtilis certissimum morem sermonis latini. Ita enim lautus locutus est, non alia id ει mali ni etiam amplis quod ebibit Trin. 249, quem vorsum vitii quidem non immunem interpreti tamen dari cum uecholor et Ritsolisti nolimus, et Terentius, non alia G tuum te 'Ditim fecisse, id i non fama adprobat Phorm 4 5, 12 et Cicero, non gati erat in fabuli imperiεδ quantum deberetur, nisi ad Caatoria quae age quantum miseretur pro Quinet. 4, 17 parum misericlerit quod alii eoluit, nisi etiam quod omnino coluit erimini fuerit pro Rosc. m. 17 49; nee Labera virtutem alia est nisi titare de rep. I, 2, 2, idemque saepe alias, et Livius, templum violare partim abia δ' nisi deteriaδet foede ac prope dimisset 42, 3, 6 et praeter ceteros creberrime Seneca philosophus, parum eat illi capere patriam, nisi verterit parum foede inaolem fuerat, qui de capite congulari viri occatu audiebat, nisi in o aenatoria inge88iδεet parum egi pecuniam quaeε δ nisi minit parum δι illi velle, nisi profuit, partim profui e nisi voluit partim rat timere ν Nuentum, nisi bi die terque renoeatur. Apparet si isto modo calumniari illam aciti sententiam licet, idem in omnia cadere exempla, sp dandum hoc est consuetudini sermonis, ut quae Seiunctim efferri poterant sartim δ dedi/εe forenda uni Seneca); parum rat virtutem habere, utendum 8t parum 8 aegrum non κη' alacrem
volo dial. 23, 19λ- ea in unum comprehendantur collecto dicendi genere, cui nisi pa ticula in his inservit et in cognatis, nequam illud τρrbum/t ' bene noli nisi vi bene Deit homine nihili faetant quod licet, nisi quod lubet. Eiusdem autem Senecae exemplo cum alia plura in hoc dialogo firmare possis velut Haasius illius potissimum auctoritate haec . 16, 35 incipit Demo/thene extitiage multis coniecturis obnoxia egregie stabilivit et declaravit rium videmur nobis haec verba o 38 in tueri
Tranδeo ad formam et conδuetudinem reterum iudiciorum quae rei nunc aptior
titerit, eloquentiam tamen illud forem magis Mercebat, in quo cet. In quibus quae pronomine non formam etertim iudiciorum s d formam iudiciorum designari apparet quam ob rem qui eterum deleri iussit, quam adiuvare voluit oratiouem depravavit eo enim dempto vocabulo quo referimus illud Dirum Sed dubitationem de pronomine relativo tolloni haec qua Seneca scribi do otio . 3
14쪽
hoc Stoicis quoque placere oδtendam, non quia mihi legein diaerim nihil eontra distum Zenoni Chry/ippire committere e quia re ip8a patitur me ire in illorum 4enten illam quam i quis emper uniuδ equitur, non in curia e in faetione εt, ubi eadem offensione ductus,advigius, cum reliqua recte emendaret, quam PraVei nam, deterius etiani Gerigius in quoniam mutavit; et dici vix potest quoties vel a doctissimis in pronomine relativo peccetur, cuius usus habet quasdam ingulare ac reconditiores formas, declarandas aliquando. orro nihil salutis attulerunt coniecturae verbis sanissimis c. 10, 38 ne ad illud quidem confugere po88i quod plerisque patrociniatur tamquam minu8Obnorium git ossen8ae poetariιm quam oratorum istudium erve8eet enim vis 'lcherrimae naturae tuae nec pro amico aliquo ed, quod periculoδαδ δt, pro Catone Ofende8. nec eae gatur ossen/a nece/ritudine offeri aut de adeocationis aut fortuitae et tibitae dictioni impetu meditatu videri aut lesio perδonam notabilem et cum auctoritate dicturam.
Sive enim meditatu ultro elegiεδ de Schopen opinatione Scripseris sive alio quomodo meditatu elegis/e verba iunxeris, inutiliter eligendi notio oneratur et utriusque vis verbi valde infringitur Draeter scriptoris consilium, Mui hanc subtilem Concinnitatem Sectatus est, ut meditatu vox fortuitae et ubitae dictioni, nece/δitudini autem o soli et adsocationis idei os,ponerentur verba Dyὼδ per8onam. Plane vero egregia Sunt verba quibus suae orationi finem imponit Maternus c. 13, 2bnon me fremitu δalutantium nec anhelanc libertu eaecitet, ne incertu futuri teδtamentum pro pignore cribam, nec is habeam, quam quod poδtim cui velim relinquere quandoque enim fatulis et meu die veniat tatuarque tumulo non
mae8tu et atroa ed hilaris et coronatu et pro memoria mei nec con8ulat quisquam nec roget. Et tamen importune attemptantur a criticis: mos mihil in iis mutavimus aut muturi portere concedimus, Sed di Stinguendo SenSum patefacere studuimus, et hoc esse munifestum putamus. illa meu dies veniat tatuarque tumulo O POSSo uisicum insigni sententiae detrimento Seiungi. At sunt alia in quibus olim certa divinatione verum recuperatum St, Sed hodie errare malunt et ingenio indulgere quam Optime inventis uti. Nam certum est quod F. Ritterus restituit in Materni oratione c. 11 19
nam latum cuiuδque ac ecuritatem meliu innocentia tuetur quam eloquentia, nec vereor ne mihi umquam verba in enatu nisi pro alterius discrimine faetenda int.
Recte enim et appoSit Maternus ab universa sententia ad semet ipsum et quid sibi futurum speret progreditur, et quod librarii tueor Scripserunt pro tuetur, nempe eodem errore in contrarium peccantes c. 33, 18 videtur exararunt Pro eo quod erat ideor ac pridem verissima coniectura sed adeo spreta ab omnibus ut
15쪽
plane pro nova, ut est revera, proferri debeat, sublatum est vitium in his Mes
ne illi quidem parti ermonia eis repugno a comminu fatetur plure formas i dicendi etiam iisdem aeculis nedum diserta eati lage. Quae ut sunt depravata, ita largam opinionum segetem tulerunt, in quibus recognoscendis non abutemur otio, quoniam nemo inter tot criticos ne contempta quidem, ut assolet, mutandi modestia probabilem et huic sententiae aptam orationem coniectando Ssecutus est: neque melius nuper Ottoni Ribbeckio mendatio su cessit; et tamen veritas est in proximo una littera mutata et commina reposito pro comminua ipsa manus scriptoris prodit ne illi quidem parti ermonia eis r pugno, H omminan fatetur, plure forma dicendi fiam iisdem aemii nedum diserata eatidiage. Quippe comminatus erat Aper ibi ubi hanc sententiam protulit cui se repugnare Messalla negat, e 18 8, agere enim fortis iam et audentiu volo,sti istud ante praedixero mutari cum temporibu forma quoque et genera dicendi. Itaque hoc novum eius verbi et participii exemplum paucis quae exica habent accedat. Sed quod non novam esse coniecturam diximus, a. 184 amisseno r posita est, aspernati autem editores omnes sunt ut ne mentione quidem dignam
haberent praeter Andresenum in mend. p. 149 non alia ut videtur de causa, quam quod i particulam in illa Syntaxi ferri non OSse ac pronomen relativum qua requiri rati, hac persuasione in devia seduci se passi sunt. Enimvero illi particulae Ciceronis auctoritas patrocinatur, qui ita scribit illa m/pirio inmierabili dolore emeiat, H opinamur eoδ, quibu orbati δυmυδ, δε cum aliquo em in iis malis quibu vulgo opinantur Tusc. 1, 46, III; Chry8inu autem caput eδε cen3et in conmiando detrahere
illam opinionem maerenti, irae officio fungi putet iu/to atque debito ibid. 3, 31, 76;
nec dissimiliter ista gententia maam et fallit imperito et obe8 mepistime rei publicae, cum aliquid erum et rectum Me dicitur, ed optineri id δ obsisti po/re populo negatur de leg. 3, Ib, 34 quibus rursus conferri possunt quae in ipso dialogo legunturis. 15, 3 hunc tuum ermonem aepe eaecepi, cum oblitu et tuae et fratris tui eloquentiae neminem hoc tempore Oratorem εδ contenderes aut . 14 9 delectu/δet te Apri ermo, eum Maternum ahortatus δt. Potuit his quidem locis omnibus pro sti vel cum particulis pronomen relativum accommodari, cuius usus est sane
longe frequentissimus in hoo genere abundantioris Sive laxioris orationis quod genus in prooemio lectionum hibernarum a. 1876 p. 8 tetigimus, tum exemplis usi ullianis, Livianis, diem quo diaerunt; proporitum quo is tui; praeceptum quo monet; quibus addimus, ut in transcursu emendemus, Suetonii verba de vita erontii
p. 32 R. οδ edita comoedia nondum quintum atque vicerimum egreδm annum, animi caum seu vitandae opinioni qua videbatur aliena pro ui edere e ad permcipienda me rem inalitiata moreδque, quo non Perinde aprimeret in criptis, egreδ- δυδ ει neque amplis rediit Nam opinionis qua videbatur recte scribitur et ne-
16쪽
cessario, cum in libris sit qui vel quia Reliqua vero cum hodie sic vulgentur
annum, cauδα vitandae opinionia, nos codicis arisin auctoritatem pressius secuti illam effecimus scripturam quam supra posuimus. Cum enim ille liber habeat annum
animi cauδα vitandae, reliqui annum eat a emtandae, rationi Parum Consentaneum
videtur, abiioere Vocem aptissimam et quae cur desideretur in ceteris codicibus facito perspicitur, errore aut consilio additam inlarisino credibile non est. raeterea ea a suo genitivo praepositum, de quo Ritschelius in illo docto commentario minus ac curato egit, etsi fortasse non addubitandum est semel ita Suetonius in Aug. c. 24,
semel Seneca de benes 4 3, 1, pluribus locis Livius sed ut dubitatio de sinceritate scripturae non absit quammaduigius expendit in Emendationibus Livianis iterum editis p. 579 - sed certe insolens est haec collocatio quae arisin codicis testimonio removetur. Sed ut redeamus illuc, quam frequentissimam sormam illius abundantiae diximus, ea multum tamen abest ut unica sit, o ut in . vel cum ostendi non debuit, ita nos ne talia quidem refugimus quale hoc est etronianum c. 25 hinc etiam puto proverbium natum illud, ut dicatur poδε taurum tollere qui vitulum δυδtulerat, in quibus verba ut dicatur non recte, opinamur, uechelerus seclusit ut glossam, motus ille quidem discrepantia quadam scripturae, sed quod in multis libris non ut dicatur sed illud dicatur tit scriptum legitur, non ita disificilem explicatum habet. Et plane comparis orationis exemplum extat in dialogon Stro c. 26, 15 de oritur illa foeda et praepo8tera e tamen frequena icut hi ela et euroLmatio, ut oratore noδtri tenere dicere, histrione diserte altare dieantur.
Nam id quidem dubitari non debuit, quin exclamatio intelligeretur, qua Oratore Stenere dicere, histriones diserto saltare dicerentur. Sed de hoc loco amplius disputandum est. Etenim illa mendosa seu Lia cla et, etsi saepe a multis temptata sunt, qui feliciter restituerit nondum inventus est Nam ut omittamus alia necta oratione nec a mutandi genere commendabilia. L. Schopen commentum quo in ela putabat elatiatilia delitescere scripsisseque Tacitum frequens . . clau8ula et clamatio, est illud quidem valde speciosum multisque placuit, Sed tamen neque significatio vocis curiosius excussa ad hanc sententiam facere videtur nam lau-εula non iudicantium est, sed orantium, sed agentium, neque claugula et eaeclamatis nisi cum magna amhiguitate in eam vim copulari poterant, quae Schopen Sententia fuit, ut exclamatio designaretur, quae, cum ad finem Ventum esset, tolleretur neque aut ipsi Schopen contigit aut aliis qui ab ipsius opinatione prosecti
sunt, ut reliquis leni medela curatis concinnam orationem nacti emendationem e ficerent. Nam quae scribunt leui citia vel Oaeeuli huis vel ut aio diaerim clauaula, aut inania et superflua afferunt aut magno molimine sunt exsculpta quo omnis coniecturae probabilitas perit. Itaque nos omissa elati/ula inde initium empndandi
capimus ut lamet, quod ipsum est in libris, primitivam fuisse scripturam statu
17쪽
mus: quo posito reliqua facili opera ad sanam sententiam aptamque orationem revocantur Sio enim scripsisse Tacitum opinamur: Unde oritur illa foeda et praepoatera ae tamen frequenε, se ut quiuis clamet,
clamatio, ut Oratore nostri tener diaere, histrione diserte altare dicantur.
Nimirum frequentiam foedae illius exclamationis extolli voluit, commode et orationis forma sumpta ab eo, quem toties imitatur, Cicerone, qui ita scribit de n. I, 4, 11 qui autem alia malunt aeribi a nobis, aequi με debent, quod et cripta multa unt, δέ ut plura nemini e noatris, et aeribentur forta δε plura pro lano. 8, 21 vitia praefectura plena virorum for tiarimorum, is ut nulla tota Italia frequentior diei po/εit ad Att. I, 16, 3 iudicium i quaeris quale fuerit, ineredibili exitu ais uti nune eae eventu . . reprehendatur, de quibus verbis interpretes quidam male iudi tant; nec secus Nepos in Epaminonda 2, 1. Quodsi ita verba aciti recte tractavimus, apparet archetypi scripturam elae litteris forte diductis cum librariis dialogi tum nostrae aetatis doctis hominibus fraudem fecisse; et quod alibi exemplo monstravimuS, compendium Scripturae admodum vulgare prave a librariis acceptum errores
in hoc libello creavisse, simile et in hunc locum cadit et fortasse in ea verba quae c. 22, 1 extant:
nam priores eiu Ciceronis oratione non carent vitii antiquitatiου, lentuc egi in principiis, longua in narrationibu8, otio8u circa Me88υδ tarde commoretur, raro incale/cit pauci Mnδυ optet eum quodam lumine terminantur.
Hoc enim, optet, quod ipsum habet codex Farnesianus, scripturae discrepantia a Michael exposita docet, in communi omnium exemplari exaratum fuisSe, Cuius Scripturae vim cum non perspicerent librarii, aut Opi. et aut opi et cum defectus indicio essecerunt. Atqui illam scripturam quam primitivam ducimus, Si quis ex apte et de Acidali coniectura ortam statuet, redargui non poterit sati8
facit enim hoc sententiae, nisi quod de hiatu orationis propter illa indicia cogitari non debuit. Sed nisi fallaci specie inducimur, aliud latet et is qui primus
optet posuit oportet intelligi voluit, quod verbum eodem modo scriptum extat in codice Nagariano Senecae de beneficiis p. 16, 15 G. multa uni autem quae Oportet queopt* aeeipere nec debere, ubi non erat quod Gerigius alia coniectando anquireret. t Oportet si verum est, consequitur, ut haec manca sit oratio, licetque haud operose explere in hunc modum pauci genδυ apte et ut oportet eum quodam lumine terminantur, perapte si quid sentimus ad sententiam et rursus ad Ciceronis exemplum, cuius hae verba sunt de legibus 1, 6, 18 Alte vero et ut oportet a capite repeti quod quae, tia. Simili ratione nisi fallimur interpretandae sunt scripturae quae ad c 12, 17 afleruntur, ubi omnia librorum indicia eo ducere videntur, ut mor scriptum fuisse pro maior in archetypo credatur, nec tilii aut glaret mor aut augu/tior honor quod quia nihil erat, librarii aut mor tenentes aut aisre ut vox saltem latina esset reponentes defectus notam addiderunt, eum ratio, modo maior 2.
18쪽
restitueris, integra videatur. Item c. 13 4 licet isto certamina et perieula otia . . et Onδulatu ecrarerint, Consuetam notam qua eongulatu scribitur librariis molestias peperisse videmus; simul aliquid scribendo praetermiserunt: nam oratio ipsa, non solum et quod traditum est, ad ongulatu addi alterum et simile exposcit ad in-eerdotia et eo ulatu vel ad praetura et congula tua cf. 36, 24 7, 1M; nam Ritteria ope et con8ulatu minus aptum est, sed nihil definimus. Quod vero ot hoc loco et supra ante oportet aliquid omissum suspicamur, nulla corruptela saepius integritatem huius libelli adrosit, et poterat nostra opinione confidenter keωδ cf. c. 19 8 addi in hac sententia c. 27, 9 auga equirimu qua te olitum tractare paulo ante dicebas plane mitior et eloquentiae temporum no8trorum minu iratυε in qua praeterea nihil est quod legentem impediat; nam plane mitior et minu iratu'in quibus nuper Ribbeckius haesit, componuntur quemadmodum plane leviore et minua prudentiae algentea c. 3b, 17. Sed omissa vocula flecti etiam c. 16, 23 vos autem Demoathenem et Hyperidem profertis, quo Oatis constat Philippi et Aleaeandri temporibua floruisae, ita tumen ut utrique veralite Gδent. Subabsurdo enim Demosthenes et Hyperides utrique h. e. et lillippo et Alexandro superstites fuisse dicuntur, quorum ille amplius duodecim annis ante hunc occidit; sed scripserat Tacitus ut huic utrique δυσδtite Gδent, et utrique Dominativus casus est ad duos oratores relatus qui proximis post Alexandrum annis interierunt utrique autem more huius aetatis de duobus dicitur, ut tro/que do Apro et Secundo c. 2, 7. Ne fere dubitamus addita voce hicem addero Matorni orationi c. 40, 6 Iam ero contione αδδiduae et datum ius potentiarimum quemque eaeandi atque ψε inimicitiarum gloria, cum e plurimi disertorum eis P. quidem Scipione
aut Sulla aut Cn. Pompeio abstinerent et ad inceδδendo principe viros ut ει natura invidiae populi poetae quoque et histriones auribu uterentur, quantum ardorem ingeniis, qua Oratoribu face admovebant. Etenim poetae nomine indieeto sententia tritur terSPicua iratorisque consilio
consentanoa Maec est pnim illa quam Maternus praedicat inimicitiarum gloria qua illis turbulentis reipublicae temporibus principes viros quae est natura invidiae incessere vel in scaena spectante populo Per poetae Versus histrionumque actionem licebat Illustre est Ciceronis exemplum quid illa aetate in theatro ac ludis concessum fuerit, qui cum ita glorietur in iratione pro Sestio c. 7, 122 sed tamen illud eripiat disertistamua poeta pro me, Si fortiarimu actor, non olum
optimu' de me, cum Omne Ordine demon8traret, enatum, equite RomanO8, uniceimgum populum Romanum a Maret Eagulare initia, isti pelli, putium patimini', et rursus c. 58, 123 et quoniam huc me proverit oratio, distrio lagum meum toti eollacrimovit, eum ita dolenter ageret augam meam, ut o eiu illa praeclara la- erimis impediretur, neque poetae, quorum ego emper ingenia dileri, tempori meo
19쪽
defuerunt, eaque populua Romanu non olum pia u ed etiam gemitu uo comprobante, intolligimus quam non alienum fuerit Materni oratione cum histrionibus copulari poetas Et in his quidem una addita voce dehingi licebat gravior do- sectu laborant verba quae . 19, 1 in Apri oratione in hunc modum tradita legunturnam quatenua antiquorum admiratore hunc velut terminum antiquitati conglia tuere olent qui metue ad Cassium quem retim faciunt quem primiam firmant
fleae ae ab ista etere atque diruta dicendi via non infirmitate ingenii ne inaritia litterarum tran/tuli e e ad illud dicendi genua contendo sed iudiei et intelleetu. Nam quod ea Superiorum criticorum vestigia sorsecutus novissimo dolsus Michaelis demptis pluribus verbis in hanc formam redegit qua iam in editionibus
feruntur quatenti antistiorum admiratorei hunc velut ferminum antiquitati eonalia tuere olent: GδHum Severum, quem primum a s an Haeseae cet. tacito largimur probabilem ea scriptura sententiam nasci, sed tamen eandem quoties ad respootum memoriae referimus causamque additamentorum quibus Taciti orationem auctam esse statuit inquirimus, etiam atque etiam veremur, ne de natura ac sode morbi deceptus manUm admoverit eis quam Sava sunt quae ver, laborant ea intacta
reliquerit. Quam enim hoc credibile ducimus, Sererum nomen abiisse in verba quae sunt quem reum, aut qua fide hanc sententiolam quem reum faciunt abiiciondam arbitramur, qua nihil potuit aut ad hanc rem quam agit Aper efficacius aut huius sermoni dialogi convenientius excogitari. Etenim et reum faciunt iudio Apro antiquitatis admiratore. hunc Cassium Severum et cur sum faciant addit causam, quodque haec ἀσυνθετος oratio quem reum faciunt, quem primum affirmant eae se ab istu retere dicendi se paria paribus accumulat et ad clariora a minus definitis progreditur, agnoscimus eloquentiam Apri cui ne haec quidem displicuerunt de capite 16, I hoc primum interrogabo, quo voceti antiquO8, quam Oratorum aetatem gigni catione ista determinetis, nec feres dissimiliter Materni oratio c. 40, 22 donec erravit. donee Me partibv confecit. donec mulla fuit in foro par, nulla et triplici gradu per Soluta membra ad ampliora et magi expressa Seeu-dit Quodsi vere haec verba quem reum faciunt a suspicione falsi vindicamus, iam paene manifestum est, nihil alieni in hunc locunt illatum sed culpa librariorum hiare irationem. in qua primum plenum /8ii Severi nomen Hesideratur quod plenum Onitur in responsione Messallae c. 26, 17, desiderantur porro quibus illa nunc pendentia verba qui δque ad agrium in integrum enuntiatum Suppleantur; quae verba qui assi terminum referri putaverunt in iisque certissimum intorprotis iudicium agnoscere sibi visi sunt, longe a vera ratione deerrarunt Nam ut ro-viter complectamur quae sentimus, hanc ensemu huius Orationis pristinam fuisso conformationem. nam quatenu antiquorum admiratore hunc velut terminum antiquitati eon/t
tuere olent, qui u8que ad Ca8rium Severum eloquentiam aequali et uno tenore
20쪽
pro easisse statuunt, CassiumJ, quem reum faciunt, quem primum firmant fleae δε ab ista retere atque directa dicendi ola, non in mitat ingenii ne in holtis litterarum tran/tuliδε ε ad illud disendi genua eontendo sed iudiei et intellectu. In quibus verba, quae addidimu colore ducto a Seneca, nimirum non Praestamus, sententia vero, quam addendo effecimus, ex ipsa pri argumentatione prompta est, qua is c. 18 adversariorum opinionem convellere studuit, quasi eloquentia antiqua, quam illi vocant, nullam ipsa mutationem passa una et aequabilis semper fuerit ob eamque causam certo quodam ac definit termino ab inferioris aetatis arte oratoria intersaepiatur. Illud addimus per hanc qua usi sumus supplementi rationem ne causam quidem et originem desectus esse obscuram, si quidem recte ipsa suadente et paene poscente rationis forma αδδii nomen bis posuimus. Interpolationis autem vestigia si tamen aliqua sunt perpauca esse in hoo dialogo nobis persuasimus, et irascimur viris doctissimis, qui velut inmatem orationec. 13, 10 tegie Auguδα epistolae te/tia pis popul , qui auditi in theatro Virgilii se alta aurrexit univerati et forte prae8entem pectantemque Virgilium veneratu eδ aiequa8 Auguεtum, scite nec sine subtili artis sensu ad participia adiectum nomen Virgilium auserunt. Sed si vellemus exeinplis demonstrare, quae multa in Promptu sunt, quoties in eodem aut simili genere Ciceronis editores peccavissent cultissimamque Tullii orationem importunis manibus deformassent, longa tela texenda esset, quam non Ordiri satius duximus quam praepedientibus uiua scriptionis angustiis inchoatam relinquere.