De metris Pindari quaestiones tres [microform]

41쪽

αλλ α παλαια γαρ pro codicum lectione aλλα παλαία γαρ et re τεαὶσιν μέλλαις pro codicum lectione 'εαὶσιν μέλλαισιν quod ut reliquis versibus parallelis, quales traditi sunt, respondeat, per synizesin in primo Vocabulo τεαισιν pronuntiandum est, nisi scribere malis aiσιν, quod ommgenus obcaeophoniam hoc loco evitatum esse putat . Bergrius autem insuper metricam licentiam introducit in re a , ubi παλαία syllabis anapaestum esse vult, cuius usus tria i tan

Concedendum est Berghio metrum versum mire cadere in duas syllabas longas et unam ancipitem, id quod in carminibus aeolicis admodum rarum est; nam certa exempla deprehenduntur haec pauca:

et tria in epodo MX, cuius metra non solum hae in re

Quae causa num sufficiat ad corrigendos versus, diiudicare non audeo nam exitus imperfectus in τε corroboratur eodem exitu es 2 νεκταρ μβροσέαν τε qui vix remoVeri potest. Metrum autem usitatum restitui possit, si Versus 6 eum sequenti iungatur, quod fieri potest, si re scribitur αλλα7παλαι γ ευδε χαρις pro librorum παλαια ra et in επ. dativus asιέλλαις pro μιλλαισιν Tum metrum hoc sit

42쪽

Apta est haec mensura eo quoque, quod syllaba illa, quae in omnibus possis ευ diphthongo efficitur, ad trium morarum tempus extenditur Versus strophae quintus praebet exempla ultimi pedis coli spondesci, quem nostra mensura recePimus

στρ. ' P ατολιιατον Ἐλλάδι μοχθον αλλάστρ. Q τ καὶ νυν φερε λογον εσσυται τε Versus primus strophae cum altero coniungendus e8t, maxime ideo. quod post ἀλλὰ sequitur pronomen encliticumsio et quod στρ ὁ exit in particulam δέ eligam ἐπεὶ θεσφάτων πάκουσα lix δ' Ἀψουλος Lectione tradita non impeditur coniunctio in his strophis

λιαι, quod facile sit, nam sententia localis, quae inest in ευθυ, huic loco aeque apta est a sententia temporalis, quae inest in ευθυς. stropha, pro librorum ενεγκών κοιμοτο emendandum est cum Berghi φερων κοι1ιOTO σε δ' ς νασον οἰνοπέαν φέρων κοιμοτο, is ενθα In ea quae superest stropha ubi legimus

43쪽

autem lex notissima, ne longa trigem solvatur in duas breves. Quae causa ridetur fuisse, cur neque Hommsenus neque Christius versus auderent coniungere. ossunt vero Io gae uisemae idem gerere duae breve tum, cum ante priorem brevem constanter vocabulum finitur tum enim longae trigemae substituitur ausa unius morae et duae breves Atque id in versu quinto factum esse negari vix potest ubi in hoc metro

ter solvitur thesis quarta, quater non solvitur sed ita ut, si solvitur thesis, ante eam verbum finiatur, quod idei in primo versu fit ante Ἐλέναν. Itaque ola versuum ita dimetimur, ut pausa illa ante initium coli incidat: et

v. 5 . .

στρ ω Μοῖσαν ἐκ μεγάλων δὲ Ἀτενθων λυθέντες στρ ν χρη δ' ἐν επταπυλοισι l Θήβαις τραφέντα

στρ. ADIναν σφετέραν τε Ῥίζαν προφαινεν.στρ. I πατραδελφεου λέ- -κων τε τις ἀβρον Semel igitur in strophac verbum continuatur ex priore in alterum colum sed non hi Versus solus ob8tat, quominus e sum dividamus, sed etiam tres illi, qui ante caesuram exitum imperiectum habent, , δε γ Ἀγένοντο, et τέ. Quibus ex locis videmus, quae differentia intercedat inter eam pausam errhythmam, quam hoc loco in medio versu deprehendimus es Uri 3, 3 , quae certum temporis spatium expleat, neque syllabam ante se positam producat ideo exitus imperfectos ante eam ponere licet , et pausam arrhythmam, quam in fine versuum esse conicimus ante alii enim ul-

44쪽

timam versus syllabam, quae thesis semper est, constanter paulum productam esse inde apparet, quod exitus impe secti, qui productionem non admittunt, ibi evitantur.

Ε 24 quos tractavimus locis cum confidenter correXerimus 22, quinque carmina iis adnumerare licet, quae Xi

omnino 1 carmina exitu imperfecto. Nun 27, quae rem nent, percenseamus. Atque primum quidem ea carmina e- ponamus, in quibus exitus imperfectos consulto positos esse inde concludas, quod complures in versibus parallelis ecu runt. Quae sunt, numero exituum imperfectorum diviso per

numerum versuum addito a in iis, d o XIII ili, a P II

23. erlustremus igitur singulos locos ita, ut primum quaeramus, num lectio tradita sententiae sufficiat, deinde num aliis locis idem vocabulum vel eiusdem generis vocabulum in fine versus positum sit et in natura vocalis exeuntis ex

Post versum bis fit hiatus, ideoque cum sequenti iungi non potest versus autem paralleli octo exeunt in longam, unde apparet exitum brevem poetam non quaesivisse. τέ bis in exitu masculino positum est: αἰ νικαφορέαισέ τε, ubi exitus Versuum parallelorum sunt 2 p, 2br, Di, et GH 4 δνα τε, ubi exitus versuum parallelorum sunt 6l, a, p, 2 i, si quidem θαμα v. 78 ultimam brevem habet neque codicis θαμα est recipiendum. exitus imperfectus non offendit, cum quia versus paralleli ha-

45쪽

bent quattuor exitus breves, tum quia camenis X impe sectis exitibus obsitum est, P Π 94 vero offendit, quod versus paralleli in longam exeunt. Nec minus offendit τε VII 33 in exitu seminino υμφιαρηον τε, qui simillimus ei est de quo agimus νέκταρ αμβροσέαν τε, quem vidimus

nisi audacibus coniecturis removeri non posse. Certum autem est finalem oeabulorum τε et ποτε in usu indari aliter tractari atque finalem ceterorum Vocabulorum, cf. de

ποτε paulo infra sub T D II 13.

επεσι τὸν μεν γάλλων . . .

Cum in reliquis tribus possis versus sextus in longam exeat Byzantini versum cum sequenti coniunxere, utque idem facerent in epodo tertia, inseruere εὐν post φάςνατο, quod Boecisio placuit. Habemus autem versus in terminationem Verbalem oexeuntes sex, ubi exitus brevis quaesitus esse videtur, quia

Contra No 25 γενετο unicum exitum imperfectum in earmine 2 versuum secundum scholion infra docebimus eorri gendum esse. Itaque cum Verisimile non sit φάψατο clausisse versum o Ι 86, aut amplectendum Otiosum Bygantinorum emblema eum Boecisio est, aut scribendum ἐφαπτεται. Quod ommsenus quidem versus coniungit ultimam syllabam verbi εφάψατο produci posse ratus ante digamma Vocis πεσι, id concederem, nisi de longa trigem ageretur

46쪽

ubi sunt l, h, ip. Respondet igitur ille exitus in υ exitibus longis, unde, cum corrigi non possit, verisimile fit - finalem in fine versus productam esse. Altera in fine versus apparet II 79, α σκευας, ubi exitus sunt 6 p, i et 1i V. 31 τι Ἀμφυλιον, ubi iudicium pendet ex sententia de ori stabilienda.

ubi sunt l, p, 3br, i, unde consentaneum est exitu brevi hoc loco quaesito excusari exitum imperfectum mirlim autem illud est, quod exitus brevis quaeritur in fine strophae, ubi nostro sensu clausula plenissima postulatur.5 o Hol E

ubi sunt 1 h, i 2 br, Di, itaque in fine epodi sicut in fine

strophae huius carminis exitus brevis quaesitus est, imper

j f. V 53 λλ' ἐν κέκρυπτο γαρ σχοίνcis .... praelati Dem et supra I b, 2.

47쪽

X 31 περ j σχατων. 1, 2br, i, th. Horum locorum, qui exitum imperiectum post praepositiones admissum habent, duo sunt qui a reliquis recedant oes 9 enim et III exitus imperfectus respondet exitibus maiorem partem longis i. e. qui longam vocalem habent i et h), utroque autem loco extat agro in anastropha. Verisimile igitur est his locis formam praepositionis extitisse, quae exitum perfectum praeberet. Cum autem docuerimus m 25 βαρυ respondere 9 exitibus longis vocalibus insignibus, haud procul abest quin coniciamus formam eam fuisse, quae in titulis aeolicis servata est απυ. Contra reliquis locis 11 exitus brevi vocali insignes si comprehendimus br, , , ip ih longos numer superant vel aequant. Sunt

IV 293 τοτ l Hoν. II, p, 2br, i, 2 ih. XI 6 ταν ποτε l Παλλας. ll, Pp, 1 br, I i. Ex his locis bis o X 104, IV 293 exitus imperfectus Videtur esse quaesitus, in tribus autem arminibus o III siquidem retro exitum persectum efficit , PQ, P XII ubi v. 3Gνα correximus ποτέ unicum exitum imperfectum efficit, P III ποτέ bis apparens in eodem strophae loco respondet exitibus longis et uni brevi. Quae si cum ei comparamu8,

48쪽

quae de τέ particula in fine versus posita vidimus ad I 64, Vix suspicione nos abstinebimus, ποτε et τέ Vocabula, ubi solitarios vel multis exitibus longis respondentes exitus imperfectos efficiant, in pronuntiatione aliquo modo modificata esse, quo exitibus persectis adaequarentur. Est autem in ipsis Undari carminibus vestigium formae vocabuli ποτέ se Varum, quae alteram syllabam aut natura aut positione produxerit V 25 enim traditur

Secundum scholia aut λιθένοις δέσκοις accusativus aeolicus est, aut corrigendum λιθένους δίσκους , Ammonius autem, qui ita hoc versum, exhibet τοτ ανα δίσκοισι transis thius λιθένοις ποταν δίσκουσι. Unde Bernius in editione tertia formam ποταν et ποταν coniecit Aeolensium more dictam pro ποτε, quae coniectura quamquam in editione quarta cum ποτ' ἐκ δέσκοις ia mutata est, nescio an ita retinenda sit, ut sormae ποτε litteram ν additam fuisse supponamus. Eandemque formam restituendam esse suspicor

Audaculus mihi ipse videor, cum coniecerim etiam cum τέ particula olim nasalem illum sonum in pronuntiatione auditum esse, licet vestigium eius alias deprehenderim nullum. -υμιος τε δωρα ς. Il, Lib. Unicus est exitus imperfectus in carmine 24 versuum, in exitu seminino et in a pluralis neutrius, cuius certum exemplum non adest; nam in carminibus, quae maiorem numerum existum imperfectorum continent, o , III, IV, WV hae terminatio non deprehenditur, o XIII 20 vero

respondet tribus exitibus imperfectis, sententiae autem ausa eorrigendi sunt loci VI 5 et 53. Cum praeterea e sus paralleli quinque in longas exeant, correctione opus videtur esse. Cuius vestigium nescio an praebeant scholium vetus δέχου δε τὸ τοιουτο δωρον φαιδρ* προσωrrct et sch lium recens, cuius auctor legit quidem δῶρα in textu, expli-

49쪽

cationem autem suam ex Veteribus scholiis compilavit τουτέστι τὸν μνον τον γλυκυν καὶ τα δῶρα του αυμιδος, τουτέστι καὶ το δωρον, O σοι δωρεἷται ὁ -υμις. ωτον δε λέγειτον μνον, O δῶρον φησι του -υμιδος πρὸς αυτ ν ....

Unde suspiceris indarum ad αωτον γλυκυν, de quo Verauprimo loquitur, δωρον appositionis loco addidisse. Quod assequimur scribentes Faυμως τὸ δωρον.

πατρι ορταν. l, h, p, 2br, i. In hoc versu, eum longarum et brevium idem numerus sit in versibus parallelis, exitus imperfectus eo minus offendit, quia masculinus exit in dativi singularis, qui saepissime comparet in et o ubi exitibus brevibus

quaesitis exitus imperfecti excusantur in D X quinque Muri in t inveniuntur, in s quattuor. Atque omnino tenendum est in paucis exitibus imperiectis, quos indarus habet, I multo saepius deprehendi, quam natura linguae serat. Nam in Aeschyli ergarum 10 exitibus imperiectis sunt γα, 18 l, Mo 154 4 , in epiniciorum autem 100 34 ct 32 ι 20 , 2 O 2 , quorum hucusque reiecimus variis de causis 10 , o la quinque autem carminibus

VI, VIR N X et probabiliter etiam in

X Undarus nullos exitus imperiectos nisi in I sibi concessit. Unde idem deo vocali brevi nobis conicere licet, quod de υ vocali brevi ad oes 25 adnotavimus, i. e. turam ι vocalis eam productionem, quae constanter fit in fine versuum, sed modo maior modo minor est, admisisse quidem sed concludi potest versus eos, qui exire possuntino Vel υ brevem, productionem paulo minorem in fine habuisse quam illos versus, ubi exitus imperfecti omnino vi

tantur.

50쪽

εα ε Ἐλλαδ ευρήσεις . . . His locis exitus imperfectus quaesitus est; nam quattuor imperfectis unus respondet exitus perfectus, qui et ipse brevem vocalem habet. Memorari attinet μετρα unicum exemplum omni dubitatione exemptum esse exitus in neutrius pluralis, cuius generis vocabula apud eos poetas, qui exitus imperfectos non evitant, creberrima sunt atque idem serede αριστευσατε alet, nam duo reliqua exempla terminationis verbalis in Q α 3 πρασσετε et IV 69 ποτρεπε

suspecta sunt.

ουκετι Ἀλασομαι. Il, lir, I p. Hoc quoque loco cum maior pars exituum longi sint, tota finale productum esse Videtur.

l3l, h, p, br, Li. In omnibus editionibus excepta Boeckhiana et in omnibus codicibus propam tono legitur, quod scholiasta praeeipit TD ερε προπαροξυτονως τονιστε . Sed scholion hoo ipso praecepto docet fuisse, qui scriberent ἱερεα, quod Boeckhius suo iure in contextu posuit; nam si de ἱέρεια, quam formam homericam indarus in reliquis eiusdem formationis substantivis sequitur, nulla dubitatio fuisset, non pus fuit

addere προπαροξυτονως τονιστεον. 0 autem, qui Xceptione admissa paroxytonon scripserunt ἱερέα, recte fecisse