장음표시 사용
11쪽
que loeum defuisse, in quo a reeonderetur, caseique seponerentur. Generatim eius modi domus fuit, qualis Uelopem deeet, quum varia ad varios usus destinata membra in ea fuerint, quamvis nulla onclavia, qualia hominis sedem decent. Verum ut omittamus, omerum saepius quoque verbo cum numero plurali uti, velut d 24, 17. hactenus demonstravisse mihi videor, voci hula in poetae nostri carminibus generalem Vim subiiciendam esse qua re absoluta, nunc de Voce ora νdicendum est, qua in re brevitatem sequi possum. eminem enim negaturum putem, eam vocem esse deminutivam, eaque significari parvam domum, parvum domicilium. ulti versus manifesto sunt testimonior velut Il. 6, 2bs sqq. legimus, Myrmidones vesparum instar e navibus prorupisse: σφήκεσσιν ἐοιαοτε ἐξεχεano
et Il. II, 67 sqq. fere similiter r
Est autem genus domiciliorum, quod vespae apesve sibi exstruunt, notissimum, unde ex locis, quibus poeta harum bestiolarum habitacuIa commemorat, patere putem, et voci iam deminutionis notionem subiectam esse, et δομος idem significare, quod fere Aoς, quapropter pluribus locis ad eam rem probandam asserendis supersederi potest.2. Πέδω, terra πεδιον, ager, campus. Πων, quae vox verbis στους, ποδος finitima est, solum significat, quod est sub nostris pedibus, idque colligi potest Tloco Il. 13, 25 sqq. quo loco Troianorum agmen describitur:
Θεσπεσέον δ' ηιάδε α μίσγεται. ProeeIla eoelitus in terram irruit misceturque mari, ut suetus ingentes adsurgant rex quo πεδον vocem de terrae superficie interpretandam esse eoiIigitur. Idque ipsum haud secus est Od. II, 598. r
Deminutiva autem vox πεδέω significat terrae partem, ut agrum, eampum, eius generis alia, neque est, cur id exemplis probem, quum etiam tironibus, qui hae studia attigerunt, notissima res sit, eaque vox saepissimes in Homeri carminibus i
12쪽
3. N τεῖχος, moenia et τειχίαν, paries. Alteri Vocabulo generalia notio subitetenda est, alterum angustius valet. εῖχος Verbo utitur Poeta, quum urbium eastrorumve munitorum mentionem facit, deminutivam vocem τε μιαν legimus d. 6, 165. ubi de Ulixe sermo est rta δ' pλθεν ιεγαροι παρε μεγα τει, ν αυ- 'Significatur murus, quo ineta erat Ohors, in qua alebantur pecora. Idem fere est . 343 ibid. isque murus V. 34 l. ppellatur γεα, septa. 4. Addimus vocem αιτος, triticum qui eius pondus diligenter examinaverit, videbit, huic voci duplicem subiectam esse significationem, ulteram generalem, qua frumenium aeeipitur, veluti de Ithaca insula agitur Od. 13, 244 sq.: Ἐν si, γα o αῖτος θέσφατος, ἐν δε τε λος
alteram a communitate disiunctam, qua intelligit panem Oeium, id quod exemplis
probare non est pus. Oeem deminutivam τοismo in Homeri arminibus quidem non reperimus, Verum legimus eam Pud seriptores aetate inferiores, neque valet aliud quidquam, nisi ibum triticeum panem, similia, ex quo perspiei potest, το σιτέον
5. Pari modo voci το θηριον Vis subiecta est speciei ferarum, quaecunque est. Significatur ea cervus, ut exemplo utar, in Venatione necatus Od. 0 III. 180. r μαλα γαρ ἄγα θηρίον ψεκυ contrario est genus, fera, id quod perspicuum est ex loco Il. 10, 184 sq.:
et Il est, 119. quo loco cervant sugere legimus κραταιου θηρος φ ορμῆς. Illo versurat. 10, 84 nemo ad versum 113. respiciens iure eontendat, Vocem θηρintelligere leonem singulum, cuius impetum cerva narretur fugere. Sane est leo, quem fugit, erunt vocatur idem θῆρ, quod serarum genus est κοαταιον. Haud aliter res se habet Il. 3, 449.: Ἀτρειο ς ἐνώτα, Γρι ἐοικως. et n. II, 546. :
13쪽
'εσσε δὲ π-φας ἐφ μιλον, θηρι ω oquem versum continuo sequitur comparatio Aiacis eum eone Ea ipsa ex re lueeclarius est, poetam primum Aiaeem generatim ferae, quaecunque est, similem Θ- easse, tum autem e specie ferarum, quae sit quidem validissima, Verum, quum res ita serat, tamen a spe destituta tristis abeat, herois imaginem describere voluisse. Bandem voci uis vim et notionem tibiiciendam censeo . 5 586. r θηρὶ κακον ἐξαντι εὐικως, et B. 15, 33. θηρὶ μαχεσσασθαι, quamquam hoc loco sermo est de leonis impetu in gregem facto, eiusque comparationis verbis admixta est ne vox. Nulla enim caussa est, cur propterea eius notionem generalem admittendam esse negemus. Immo rem non satis accurate et exquisite tractasse mihi videntur ii interpretes, qui hisce ex verbis effici dicunt, ut saepius apud Homerum vox θῆ leonem significet, haud secus ac notio eius a commvnuate disiungenda angustius valeret.
Hi forsitan dicat quispiam At videamus eos locos, quibus poeta verbum θῆρpluraliter appellati Nonne manifestum erit, θῆρες idem sere valere, quod tu θηρία vis' aud puto, id me posse evolvamus enim Homeri carmina Legimus Il. 8,
47. Idam montem suisse ιητερα θηρῶν, quod repetitum reperimus Il. 14 283 et 1l. I 5, 151 Appellatur Il. 21, N. Diana πωνι θ ρῶνε etiam legimus d. 5, 473. : ἱδω, μή 'νγρεσσιν ελωρ καὶ κιρμα γένωμαL, praeterea d. 24, 290 sqq. . . . . Ἐπὶ χερσου Θηρσὶ καὶ οἱωνωσιν me γενετλα), Il. 21, 485. κατ' Ουρεα θῆρας ναιρειν, d. ii 523 sqq. quo loco Ulixes narrans in dueitur, se in Orco vidisse Orionem
Νum apertum esse neges, omnibus his locis vocem θῆρες valere generatim cuiusque Ordinis seras, neque ullo modo cogitari posse de peculiari quadam ferarum speeter quemcunque voles poetae nostri locum respicias, nulli, aliam nisi generalem notionem et vim sub vocinus te et o κρες subiiciendam esse invenies. His quae recensui, vocabulis addi possunt παις, παιδίον, σήρ, ανδρέω, alia. Veram eo redeo, unde prosectus sum, quaerens, quid valeato ηρέα vox. Id mihi iam non posse videtur in dubitationem vocari, nomen τα μηρία esse deminutivum, id quod iam videmus censuisse grammaticum quendam ΕΗ m. ., qui sub Oeemiel Seripsit: το ποκοριστεκον ιιηρέον, i. e. deminutivum est ινρρέω nomen. X nR-logia igitur colligi potest, quandam vocem μῆρος esse, quae nusquam ita scripta invenitur videlicet ut sit primae syllabae nota apposita περισπωμώλυς. Verum R
14쪽
re non retardamur Pae veterum grammatieorum dixerim, eos non semel errasse, id quod in accentus nota hac ponenda iis etiam usu veni Iam scholiastes Venetvs A. bene rem perspexit scripsit enim ad Il. 1, 464. απεφν'ειτ δε ἐντελέστερω τὰ μηelo του μήρ γ' ἐκ γαρ συγκοπῆς αυτου γεγονει, ἐπείτοι ευθυνεται ὁ γει. α γαρ εἰς
ζυγος το ζυγόν, τὰ ζυγά, δίφρος δίφρον δίφρα θεν εἰ καὶ μηρος, καὶ μηρον καὶ μηρά, εἰ δε ιιῆρα, καὶ μηρους. eque alia fuit de nota Voci ινγρους apponenda eius sententia, qui in tym Gudiano s. v. me scripsit: μήρους ἐξεταριον, nullam caussam addens, cur ἐκρους, non ιγγρους Vellet, quum grammatie argumentationis aussa exempla subiungere soleant. Unde in aperto est, illum ipsum non fuisse incertum, quid a eeret, neque exemplo rem firmandam putasse. Ita fit, ut seribendum sit μῆρος, sireotici non μηροι et τὰ μηριον, τα ιηρια esse nomen deminutivum intelligatur. Iam exsistit quaestio subdifficilis, quae sit vis subiecta voci μῆρος et deminutivo nomini μηριον. Alienum esset a re proposita, omnes locos ex Homeri carminibus citare, quibus μηρος vox numero singulari vel plurali vel duali invenitur, quum, qui eos inspicere velit, in Dammii ex Hom. aliisque glossariis colleetos reperiat. Unum alterumve tantum ratiocinationis aussa profero. Legimus Il. 5, 660 sqq. tri πόλε/ιος ὁ ἀρα μζρα αριστερον προ μα ψ
Μanifestum est, hoc loco Voce μηρα significari femur, quale in corpore humano adspeetu sentitur, eiusque partem interiorem στέον appellari. Idem emeitur, quum legimus Il. II, 583 sqq. ἔκαι αν βάλε μηρον ούστερ-ξιοπι κλασθη δε δόναξ, ἐβάρ ε δε μηρον. Femoris enim carne perlassa, in ossis, quod in eo haeret, superficie arundo e
fringitur. Ea interpretatio fuleitur his locis. Demenelao a Pandaro sagitta vulnerato legimus Il. 4, 46. μιάνί τ αῖιιιαι μηρά. Ulixes eum Iro pugnaturus Reeingit se Od. 8 66. φαινε δε ιιγγρους Καλους τε μεγάλους τε de eodemque Ulixe Laodamas, Alcinoi filius dieit: φυκν γε μῖν - κακος ἐστιν Μηρους τε κνημέας τε et Praeterea alii quidam loci huc reserendi sunt, qui paullo nisa citabuntur, ubi de ἐκτεμνειν voce dicendum erit, quare eos brevitati studentes hoc loco omittimus. Praeterea invenitur in carminibus Homericis unus versus, quo ιζρος vocabulo alia notio
subiicienda est, Il. 5, 305 sqq. de quo eodem paullo post. Inoia autem, quos
15쪽
notavimus, loeis eterisque omnibus μηρος et μηροὶ nonnisi humani orporis a tem significanti sunt tamen tres, quibus verbum hoc doctiuscule positum est de ani malausi verum in his agitur de solis aeris faciundis, quam ob rem seorsum de peeuliari hoe voeis usu dieendum erit. quum igitur demonstratum sit, μηρως signifieare semora orporis humani, τομηριον autem esse voeem deminutivam docuerimus, sequitur, ut, μηριον sit semur tenue, sit os illud, quod in interiore femore per totam eius longitudinem proe fit.
Invenitur autem apud Homerum numero tantum plurali. Hane eius voeabuli signifieationem, quam ex etymo et origine vocis eruere conatus sum, solam veteres grammatici omnes omprobant, neque usquam alia apud eos
et diversa inveniri potest explicatio omnia commentaria ab iis omposita reeensere et longum est et piget, quum praesertim harum rerum studiosi facillime ea evolvere possint. Quare argumento sit tantum Apollonius, qui in Ierico suo Homerie s. v. Μηρια scripsit Ovνως ήμεῖς, aua τἀ is in ιιζρ- gαιρουφιεν κα ὶ ο -ytrem, quia hus verbis Hesychius addidit στα Quum autem vocabulum illud de aeris faciundis utendum solenne esset, ut saepius his in rebus usu venit, e sacrifieantium animis facillime potuit Iahi, esse μηρια voeem deminutivam, eaque sola ratione scio, quid sibi velit utinannus, qui
in Gram graec mai. Π, 2. F. iis not. l. ait, μrael; non prae se ferre formam deminutivam. Eandem, quam voci μηρίαν locis, quos itavi, Homericis subiectam esse demo stravimus, significationem tribuendam etiam esse Voei μηρὰ, conieetare liee Ex stat unus tantum oeus apud Homerum, qui loeus diligenter excutiendus videtur. Narrat enim poeta Il. , 305 sqq. rT. βάλεν Αἰνεια κατ' ἰσχέω, - α τε μηρος
ωασσε δε o κοτυλην, προ δ αμφω bῆξε τένοντε V σε δ' ἀπλῆινον τρηχυς 'Nin Sermo est de Diomede, qui contra Aeneam pugnun maximi ponderis saxum in eum eoniicit qui versus quum ad rem, de qua disputamus, plurimum valeant, eorum interpretationem, ut in editione arminum Homericorum Ernestiana exstat, addere 1ieeat.
Eo percussit Aeneae coxendicem, ubi scilicet sentur In coxa vertitur acetabulum ipsum vocant: confregit autem ipsi acetabulum, et insuper ambos disrupli nervos: 3 Detraxitque cutem asper lapis.
16쪽
quisquam dubitationis ' qui orporis humani ordinationem et dispositionem ignorat,
adspiciat nudis ossibus cohaerentem figuram, quam mediet sceletum vocant. In emo quodam pelvis, quae voeatur, in coxa vertitur eius ossis eaput, quod os est in se- more coxam vocat Homerus ἰσχων et, quae re et nomine est, κοτυλνγ, s autem femoris μηρον. Huius vero ossis eaput, quod dicitur, magnum ligamento rotundo, quod vulgo voeant teres, licet revera planum sit, acetabulo iunctum est, eius autem collum una eum capite robusto ligamento annulari, quod ab ambitu acetabuli Oritur, tamquam capsula cingitur. En μφω τένωτε Ut denique vel levissima de ea, quam explicaVi, Vocis μηρος significatione et vi tollatur dubitatio, lectorem delego ad verba ιυσεν ἀπο ινον τροχυς 9 κ, quibus caro, qua os semoris circumdatum est, ossi ipsi aperte opponitur. Quare quum nullam dubitationem habeat, voce illa μηρος poetam nostrum femoris os notare, quis est, qui neget, etiam eius verbi numero plurali idem signi seari Is autem invenitur tribus tantum locis, qui sunt Il. 1, 460. 2, 23. Od. 12 360. quibus sacra perpatrata describuntur. Antequam autem lector eos inspiciat, evolvat poetae verba d. 3, 456. quae sunt αφαρ δ' ἐκ ζιζρια ταμνον, et Observet, eadem μηρία a poeta Versu 46l. μῆρα Vocari, quum addat: -ταλε- κατὰ
μῆρ' ἐκάζ. Μῆρα igitur sunt, quae μηρια. Verum μῆρα etiam sunt, qui μηροι Seripsit enim poeta tribus, quos modo citavi, locis Μηρους τ ἐξέταμον, et addidit e rundem librorum versibus 464. 427. 364. -ταρ ἐπεὶ κοπῶ μηρ ἐκάη. aior etiam similitudo, immo aequalitas horum locorum apparet in ultima enim harum descriptionum narrat poeta ἄφαρ δ' ἐκ μηρια τάμνω . . . . κατά τε κνισον ἐκάλυχραν, in reliquis autem tribus Μηρους τ ἐξέτηιον, κατά τε κνισσν ἐκάλυφαν. Herodotum quoque semorum ossa μηρους Voce denotasse dicentem lib. III., cap.
103. κα/ι γλος ἐν ταῖσι πισθέωσι σκελεσε χει τέσσαρας μηρους καὶ γουνατα τέσσαρα,
argumenii loco eorum, quae docuisse mihi videor, non sumam, quippe qui sciam, Honte icas voces, quoad fieri possit, ex ipsius poetae arminibus esse enucleandas. Significatio enini et usus multorum vocubulorum procedente tempore mutata sunt, neque desint, qui mihi Herodoti verba in argumentum arrem rerum, quas docui, huc asserenti suo iure verba Bionis opponant, qui Id. I, 84. narrat. Adonidi vulnerato complures mederi studuisse, quorum unus narratur ora μηρέα λουεα Qua Voce ιηρέα Bionem easdem plane corporis partes, quas Homerus ινγρους appellet, denotasse manifestum est. Verum enimvero Bion seriorum temporum poeta suit, cuius dicendi modus nihil ad Homeriim attinet litamus igitur et Herodotum et Bionem 3. quum igitur demonstrasse mihi videar, voeem ιηρια et illam in sacrificiorum
' et eteros, es eiusdem generἱm ntiquot sunt.
17쪽
deseriptione obviam πως sola timorunt ossa signifieare, videndum est, nam ἐκτο μνειν illud rei conveniat. Cuius vecti duplex est in Homeri arminibus potestast altera est praeeidere, prae se indere, altera Teidere, ex se indere. Prior via et signifieatio subiicienda est voci Il. 3, 62. νυῖον ἐκτάμνρσιν, et ibid. 4 485. D' ae. πειρον DF αρματοππος ανῆ aDωνι σιδ ρον Misa in cla Il l 3 390 sq. I 6, 3. q. denique Od. 9, 320. quo versu de Polyphemo seriptum est το μω se. ὐοπαλον εισαμεν, id quod alii in σπασε mutandum esse eontenderunt. Altera autem signifieatione positam eam Oeem invenimus l. l, 82s., quo loe Eurypyli vulnerati vecta legimus Μηρου δ' ει ι ouuari Cis ibid. 44 sq. et 809 sq. In
Iliadis autem eodem libro versibus 12 - id legimus Idomenei verbat παρ δὲ Μαχάων
Eiusdem potestatis vocem illam esse puto Il. 12, 48 sqq. quibus verbis de apris, qui impetu suo arbustorum radiee eonfringunt, sermo est r
Πρυμνὴν ἐκάμνοντες , πανδε τε κηπιος ω-- Limetati Eruunt sellieet arbusta ex humo. Has duas notiones ab Homero verbo ἐκτώσειν subiectas esse, eius armina I gentibus manifestum esse puto. Ubi autem ex se indendi notioni locus est, id, quod exscinditur, additum videmus Il. II, 829. et 44 insuper ea pars corporis, ex qua sagitta exscinditur, indicatur. Tali modo Homerus eo verbo utitur. Apud seriorum temporum scriptores aliam quoque loquendi formulam adhibitam videmus addunt enim voci ἐκτεμνειν casu accusativo eam partem, ex qua aliquid exseinditur reoque factum est, ut asso ius iuraex illud Homerieum μηρους ἐκτάμνειν perperam explicet dicens ,,Diemusten de opserihiere ausschneiden, d. i. die noeben her-aussehneiden LVenio nunc ad ultimam dissertationis meae partem quid ensemus de miro
18쪽
miseet et turbat. Tune ex nostris moribus nostrisque institutis veterum Graeeorum mores et instituta diiudices Tune ad nostrae religionis modum veterum Graecorum res divinas diiudicare te posse censeas Cur non item Indorum atque inensium Fuerunt populis suntque iis sua instituta, suae religiones Graecis igitur veteribus tribue, quod eorum est. Ipsi res suas optime percalluerunt Hesiodi igitur, antiquissimi illius poetae, verba legamus Theog. 35 - 41. quum enim diiudicandum esset Μeeonae, quid ab hominibus diis esset offerendum, Prometheus duas in paries hostiam divisit in altera bovis carnem cute obtexit, in altera ossa pinguedine quo facto Iovem evocat, ut eligeret, utrum sibi vellet qui falsa specie deceptum se simulans ossa elegit. Foeta vers. 553 sqq. hoc modo rem narrat rI ρσὶ δ' ο αμφοτέρημιν ανειλα λευκον αλε p .mυσατο δε ινμας, αμφὶ χολος δε μιν Dem θυι-, Ω ἴδεν στέα λευκα βοος dotis ἐπὶ τα . Addidit deinceps poeta: M o δ αθανατοισιν ἐπὶ μω φυί - -- έουσ οστέα λευκα θυηέντων ἐπὶ βωμ .Μanifestum est, poetam de sacrificiorum more ita existimasse, ut ubique terrarum ab omnibus hominibus gentibusque hostiarum ossa in deorum honorem comburerentur, neque assentior interpreti illi, cuius sententiam NitEschius ad Od. 3, 456. ad iunxit, Hesiodum de sacrifici in sola illa urbe Μeconae usitato loquutum esse. Ipsam contra fabulam, qua ossa diis obtigerunt, usurpavit Aeschylus, qui Prom. v. 496 sqq. d. Schutκ Prometheum faei dicentem:
Quum Aeschylus ipsum illum Prometheum, quem Hesiodus sacrorum modum instituisse narrat, de eadem re loquentem inducat, quis est, qui neget, eschylum ad fabulam Hesiodeam respeetum habuisse Mia tragoedi sunt illa esiodi στέα, Homeri μηρω Bene igitur scholiastes . ad h. l. eschyli addidit κω- τἀ -
ινγρων στα, et SeholiaStes . τἀ των μηρον στα, συγκεκαλυιὰν κέω γ ῆ, τἀ μηρέα πῶς δεῖ συγκαλυπτειν νέσσην, τελανωθεν ἐπιτεθειριένου αυτῶν λιπεα esychius quoque voce κωλα significari ossa praeter ceteras corporis partes docuit dicens: M M. ποδες. σκέλη οστα μέλη κερκιδες Angustius etiam vocem illam coercet tym Μ. s. v. Kωλῆν, quo loco haec addita legimus: ν α κυριαμ παρὰ το κῶλον, Ῥημωνει το στουν
διὰ το ἰσχυρον του ἀνδρος στρατηγος γαρ pu quae quum ita sint, manifestum est, quid
19쪽
sibi velit Aesehylus i. e. quare errasse putem interpretem apud Nitzsctium ad Od. 3, 456. pag. 223. dicentem: Die Stellen im Aeschylus und Sophocles rauehiman gar nichtison nocte Eu ealaren . verum evolvamus etiam Sophoesis fabulas. Legimus Antig 1006 sqq. d. runch. r
χολαὶ διεσπείροντο, καὶ καταργεῖς Μηροὶ καλυπτης ἐξεκεστ πιμελῆς. Non te fugiat, eas m Ostiae partes, quae v. 1008. μηρl vocantur, V. 0li. μηρους esse appellatas. Omerieum igitur his in Vocibus μησα et μηρους anima vertimus dicendi genus, ut easdem, quas supra demonstravi, corporis partes signia scent. Sophocles praeterea ossa ait extra adipem, quo involuta erant, laeuisse:
Homerus autem, timorum ossa issem i. e. omento contecta esse narrat. Universum
igitur ritum, qui ab Homero indicatur, Sophocles retinuit. Maximi momenti argumenta praeterea ex poetarum omieorum verbis peti posse, rem sic se habuisse, ut dixi, haud facile erit, qui neget. Sane legimus suavis interpretis doctam sententiam apud Nitzschium I. e. h. . . . die Stellen de Komaeersin se herghaste Die hi ung de Ue heri rei, ungen, gum hei ausgesponnen aus dem Opse der eisse Knochen im Hesiodos . Verumtamen, qui id genus carminum eiusque naturam ac rationem haud plane ignoraverit quique non egerit pingui, ut in proverbio est, inerva, ex horum poetarum verbis de rebus antiquis rectissime coniecturam fieri sibi persuaserit quum enim mores hominum et instituta castigent, quid verum fuerit, ex illis effici cogique potest. volvamus igitur arguti illius Aristophanis Iutum, quo Ioeomercurium deum inducit entem
Si assam earnem comedisset, non fuisset, quod quereretur ossa concoquere dimellis res erat vel ercurio. Cui sereulo addita erant σπλαγυα, Viscera exta, quae sunt Or, pulmones iecur, nostro sermone Ingetum, - quo vocabulo macellarius quidam Norimbergae me praesente utebatur. Cuius rei memoria haud sine gaudio
mihi revocata est legenti postea apud Grassium, cuius lexicon inscriptum est Λuhoehdeutfeher praehsehata sub voce IN TUOM eundem ipsum huius vocis usum
20쪽
notatum. Nostra aetate pauperiorum tantum hominum Mus sunt viseera, neque aliter rem aes habuisse apud veteres affirmaverim. At Hesiodus et Homerus vel exta diis oblata esse negant, saeerque ea erant ibus, quo, qui diis hostias offere-hant, vescebantur. Ut est in fabula esiodea Prometheus ossa sola diis offerenda euravit, fraudans eos, qui hominum esset amantissimus, omnibus victimarum parti hus, quae mortalibus esse possent usui. In deorum honorem et ibum praeter se
morum ossa ceterarum eorporis partium sola Omburebantur aegmenta, quae totarum paritum Ioeo erant: ρχεσθαι, παρχεσθαι et ευμωθετῶν nota sunt verba qua
de re quum mihi hoc loco uberius non sit dicendum, unum tantum illud ex od 14,427 sq. huc afferre liceat:
Doleo, mihi ossi litteras mythologicas, quae inscribuntur, non esse praesto, in quibus virum doetissimum de hac re uberius disputasse notum est quare ex iis libris, qui sunt in manibus, duo tantum locos profero, qui argumento sint diis Ossa tantum esse oblata. alie est herecratis apud Clem Alex. Strom. IV. ita restitutus: