Epistola pastoralis ad clerum et populum agrigentinae dioecesis

2쪽

EPISCOPUS AGRIGENTINUA

um primum nuncii de nostri ad Agrigentinam sedem nominatione ad nos pervenerunt, quanta animi comm tione assecti fuerimus, neminem intelligere posse arbitramur. Licet enim non inopinato illud acciderit, cum pluribus abhinc annis non obscuro praenunciaretur; tamen Episcopatus dignitati honorem habentes ah eo nos longi si me distantes esse putavimus prae meritorum inopia, et pro nostra tenuitate illud onus sperabamus soro ut Deus a nobis removeret. At cum litterae nobis traditae sunt, quibus significabatur Augustum atque amantissimum Reingem nostrum FERDINANDUM II. mentem suam aperuisse ac SSmo. D. N. GREGORIO XVI. nos tandem in EpisseOPum Praesentasse, toto corpore contremiscere ViSi sum .

3쪽

nos tenent quam religionis; non tam civium, et clarissimorum virorum benevolentia, quam Sedis Apostolicae dignitas, cui non modo animo, ut a primis annis, Sed etiam corpore, ut a pluribus, conjuncti sumus, nobis esse relinquendam. Nec minori assiciebamur tristitia, quod a Clericorum Regularium Congregatione, claricisque regularibus, quos mutuis animis diligere solebamus, divelli, necesse seret. Ast illud potissimum oculis versabatur; quod cum durum espectandum

sit judicium iis, qui praesunt, animae nostrae dispendium in Episcopatu gerendo facilius timeri debeat: Quid sero

modest homini si mundi m tini orsum DCretur, animae vero suas detrimentum Patiatiar Z Quibus omnibus adeo

animus noster commovebatur, ut lacrymas continere non

potuerimus. Quapropter Statim de eo recusando cogitavimus, Pluraque experti Sumus; at frustra; nam primum Sino mora Summus Pontifex sacramento nos solvit, quo de dignitatibus non ambiendis nec acceptandis tenebamur; et Regem ceteroquin nostri, Congregationisque Theatinae mantissimum in proposito firmum esse cognovimus. Ergo cum perspecta nobis esset utriusque voluntas, et qua Voce, qua scriptis proserta ita, ut oleum et operam nos perdere nuntiatum suerit, acquiescendum esse statuimus, et penitus aequievimus. Tum Davidem Regem imitandum esse arbi-

itati cisa

4쪽

tramur, qui cum Filius a Bethsabea habitus usque ad mortem infirmaretur, in cinere, et jejunio atque in lacrymas

effusus a Deo vitam et sanitatem ejus diu noctuque Pr cabatur: at cum illum mortuum esse intellexerit, Statim surrexit, lotus tinctusque cum mutasset vestem ingrenus

est domum Domini, adorauit, et venit in domum suam, Peti Mitque ut mnerent et mnem, et comedit. Eodem sere modonos ipsi surreximus, domum Domini intravimus, adora semus, et ad currendam viam arduam quidem et periculis Plenam egredimur, licet non ut gigas egreditur, neque a summo, sed ab humili statu egressionem nostram esse fa teamur; Speramus autem lare ut, Qui infirma mundi et

git . . . . et ignobilia mundi et contemptibilia . . . . ut non glorietur in co ectu ejus Omnis caro. . . . cog S at nos in benedictionibus suis, nobisque misericordi suam Con servet, ut moeniamus gratiam in oculis ejus. Haec autem eo confidentius speramus, quo clariora ubdentur esse Divinae voluntatis indicia, ut nos ad perinsignem Agrigentinam Cathedram promoveremur. Nostis enim, Venerabiles Fratres, et Filii in Domino carissimi, nos in eadem Dioecesi natos, in ejusdem episcopali seminario ad plures annos institutos fuisse, in quo litteris scientiisque, Deo favente, adeo prosocimus, ut primos scholarum gradus

conscendere datum suerit, et omnium benevolentiam com-

Parare, praesertim illustris istius sedis Episcopi antecessoris

5쪽

nostri Xaverit Granata, qui nostrae Congregationis Clericorum Regularium , et Messanensis Civitatis maximum ornamentum fuit, quique in omnium memoria vivit, et sortassis nulla unquam ejus doctrinam, sapientiam, et dignitatem delebit oblivio. Nam de clarissimo viro Iosepho Nicolao Ugo. qui noster suerat in Philosophicis disciplinis Praeceptor, nihil attinet diceta: ipso, etiam dum Archi

piscopatus Surrentinae Ecclesiae fulgeret honore, ad extremum usquct suae Vitas sinem singolari erga nos tenebatur amore, et Per duos ante obitum monsos gravissima infirmitate detentus, de nostra ad Agrigentinam sedem evectione

veluti praescius, plura nobis sapientiae plena consilia surpeditavit. Cum adhuc Theologicis studiis vacaremus, ad religiosam vitam singulari quodam modo vocati sumus adeo, ut non mediocrom admirationem in eorum animis excitatam novorimus, qui spum quamdam amitti putabant, tandem aliquando nos ad nobiliora munia obeunda promoveri posse in ea dioecesi vel civitate, in qua non modo nati, sed secti Sumus: noS Vero, satemur enim, laeto et alacri animo in domo Dei habitaro elegimus, ut facilius, et securius Vineam Domini excolere possemus. Nec nostra nos sesellit opinio; nam Panormi primum, deinde etiam pluribus aliis. Siciliae

s Ex Clericis Bogularibus fuerat etiam Episcopus Agrigentinus Antonius Laneta Panormitanus, qui pluribus etiam emicuit irtutibus.

6쪽

civitatibus qua sacris concionibus, qua spiritualibus exercitiis, qua scientiis praesertim sacris tradendis, vel sacris litteris explanandis maxima animi nostri voluptate totis viribus intenti fuimus, nequo laboribus parcentes, neque locorum varietatem aversantes; nec contradictionibus, quae

numquam deesse solent, Dacti sumus ; quod si aliquando cessimus, id totum fuit, ut Fratrum bono, et nostrae tranquillitati penitus consuleremus. Interim, ut modo novimus, investigabilibus Dei viis ad superiora ducebamur. Nam Romam, quae semper erat in votis, Divino quodam consilio accersiti fuimus, ubi statim verbo Dei praedicando, Consessionibus Fidelium audiendis operam dare, atque scientiis docere jussi sumus; quo factum est ut brevi ad Clerum Romanum probandum a Suo. D. N. GREGORIO XVI. et Saerae Indicis Congregationis Consultationibus destinaremur; doinde etiam S. Congregationis Super negotiis Episcoporum, et Regularium; et tandem inter Apostolicos eligendorum Episcoporum Examinatores in sacra Theologia suimus cooptati. Quae omnia praestabamus dum Congregationis Clericorum Regularium Procuratoris Gen ratis munere fungeremur; et postquam Panormitanae Dinmus S. Iosephi praeposituram recusaverimus, hanc Roma nam S. Andraeae Apostoli sub Generali Praeposito, ut moris est, regeremus. Procuratoris Generalis et Consultoris Oia ficium exercuimus donec anno 1842. suffragantibus omni

7쪽

bus, quibus ius erat eligendi, Praepositus Generalis renunciati sumus. Hoc pacto a civitate, et Dioecesi Agrigentina

Ionge recedere videbamur; ast, ut probat exitus, ad ipsam Divino consilio proprius accedebamus. Nam, Non viae meae

viae vestrae, neque cogitationes meae cogitationes vestrae,

dieit Dominus. Et re quidem vera: vix Praedecessor noster istius sedis Antistes supremum diem obiit, rumor tenuis primum, deinde paulatim succrescens per hominum ora serebatur,

nos ad illam destinari, qui tandem incredibili celeritate,

et constantia sere omnia tum utriusque Siciliae, tum E clesiastici status loca pervasit. Nos autem, quem rumor iste non latebat, Deo abundantius opitulante nihil de Co gregationis nostrae ossiciorum curis, nihil de Romanae t tiusque Ecclesiae remisimus, quominus ea , quae nobis agenda erant, majori, qua potuimus diligentia perficeremus; Episcopatum enim tamquam a nobis poenitus alienum Pr ces spectabamus. Sed tandem Dei consilia nobis ceterisque

patefacta sunt per voluntatem eorum, quibus obsequentis simos nos esse convenit, tum ob eminentissimam auctoritatem, tum ob innumera, quaE nobis gratis, eaque Pra

clarissima beneficia concesserunt. Illud tamen in tanto onere suscipiendo nos reficit aerecreat, quod in ista antiquissima sede constitutis nobis Vel opere, vel consilio praesto erunt viri ingenio, doctrina,

8쪽

ac pietate conspicui. Nam plures ex vobis, Cathedralis E clesiae Canonici, jam novimus, ceteros ex aliis discimus: et licet Capitulum dimidiatum inveniemus, et clarissimis viris orbatum, speramus tamen fore, ut, Deo illustrante et Penitus, quorum interest, dirigente, vobis simillimi ad illud complendum assumantur; ut in domo Dei I

ceant, et aliorum mores dirigant, exemploque componant.

Idem de ceteris, qui collegiatis Ecclesiis totius Dioecesis Canonici inserviunt. speraro licet, et Beneficialibus , vel Secundariis, praesertim Cathedralis, ac Sacerdotibus omnibus, quos tum in Choro devotos, tum in viis modestos,

tum domi pios, tum ubique Dei gloriae, Fideliumque s

Iutis pro viribus et mensura spiritus studiosos vel esse confidimus, vel memores vocationis suae ut sint, hortamur, suademus, rogamus. Hoc autem in primis omni, qua possumus, animi contentione cupimus, et Si, Opus eSt, auctores esse Volumus, ut omnes inter vos, at nobiscum idem

sapiatis, alterutrum diligatis, et honore invicem praeveni tis. Dilectio enim Fratrum praeceptum Domini est, et si hoc fiat, sufficit. Contentiones itaque et scissuras christiano nomine indignas penitus reiicere oportet. Nec minor est fiducia nostra in iis, qui cooperatores ministerii nostri Parochi animarum curam et solicitudinem nobiscum habent, et quibus ex ossicio committitur gregem nostrum pascere, vel melius, qui in nobis est, gre

9쪽

gem Christi. Non enim, ut mercenarii solent, ad ipsos de

ovibus non pertinere arbitrantur, Sed omnem curam, et Co

gitationes suas eo sortassis dirigunt, ut Fideles doctrinis Vanis, et peregrinis non adhaereant, novatorum in societate perturbationibus non abripiantur, tranquillitatem Publicam , pacemque in familiis omnino servent. Ipsi vero Evangelium Christi Proponentes, explanantes, et Verbo et exemplo cum omni humilitate patientia et doctrina ministerium suum implentes essicient ut omnes ab usuris abstineant, thalamos non violent, ebrietates et blasphemias, fornicationes ot cetera vitia detestentur. Nec minori studio

Curabunt, ut pauperes subleventur, rudes et pueri in F, dei mysteriis legisque praeceptis, et quae ad Sacramentorum participationem pertinent, instruantur. Quae omnia praesta tes, clericos etiam, qui ad sacrum Presbyteratus ordinem promoveri cupiunt, disponere rite poterunt. Et quoniam ad Clericos descendit oratio nostra, licet do Canonicis , de Parochis ceterisque Presbyteris pauca dicenda esse putavimus, tamen plura de vobis, et vobis ipsis, Iuvenes clericali militias addicti, et libentius dicere Placet. Vos enim plus oculis nostris amabimus; vestrum inpagis, in oppidis, in civitatibus, ct in seminario praesertim Omnem curam', omnem solicitudinem habebimus; erga vos omnia studia, consilia, labores nostros dirigere statuimus. Expectate a nobis amorem, diligentiam, liberalitatem, quan

10쪽

tum vultis eximiam, expectationem vestram vincere nobis

est animus. At non de omnibus et singulis loquimur; de illis verius, qui ingenio, indole, ac pietate a Deo vocatos esse probaverint ; qui non ad sui et familiae sustentati nem, sed ad Dei gloriam animarumque salutem Sanctuarium ingredi petunt; quique non beneficiis captandis sed

propriae sanctificationis studio Clero nomen dare moribus, et vita demonstrabunt. Macti ergo virtute juVenes, satagite, ut per bona vestra opera primum electionem vestram a Deo factam esse probetis, deinde ut certam magis magisque faciatis; nam ut ad metam usque pervenire POSSitis, nos ipsi, non verbo tantum aut lingua, sed opere et veristate, quantum in nobis erit, qui quid conserat, praestare parati sumus. Quapropter Parochis, Vicariis nostris, ceterisque vel magistris, lectoribus, vel cujuscumque generis superioribus magnopere commendamus ut hujusmodi juvenes agnoscant, foveant, erigant, nobisque cognoscendos exhibeant, praesertim ex locis, quae sacerdotum Penuria laborant, ne fides, eorum deficentia languescat, morumque corruptela latius pateat, ex qua maximum tum Ecclesiae, tum Soci tati, et Imperio detrimentum oriri solet. Do Virginibus Deo sacris non opus est plura congere re. De nonnullis enim monasteriis novimus, orationis et caelestis conversationis studio delectari et a vanis cum saecularibus colloquiis abhorrere: ex quo lactum est, ut quaQ