장음표시 사용
1쪽
AMPLISSIMI PHILOSOPHORUM ORDINIS
DIE XXIX. Μ. NOVEMBRIS A. MDCCCLXIX.
ADVERSARIORUM PARTES SUSCIPIENT:
3쪽
5쪽
1 oesim epicam ante carminum homericorum partes antiqui8simas diu a Graecis exercitatam e88e ex ipsis carminibus concludendum eSt. Hoc enim apparet e natura atque indole popularis poesis quae ut lingua neque Subito oritur neque repente convertitur; apparet e metro elegante atque exculto,e. g. eX caeSuriS artifici0Si 8 quae pristinam tripodiarum commissuram obliterant; apparet e multarum locutionum usu qui formularum Vim aequat; apparet denique e dialecto homerica . Si quidem ea omnino nominanda eSt dialectus quam neque organice procreavit neque unquam locutus est populus, Sed poetae quadam con8uetudine sormaverunt et traditione servaverunt. Qui sermo epicus ortus est non tam illatis dialecto ionicae novis elementis quam Veteribus retentis; vocabula enim et grammaticae formae quamquam in Sermone Vulgari iam ob80leverant, dummodo cum metro c0ΠVenirent, ex poeSi non penitus evanuerunt. Iam hanc tenacitatem, quam in copia vocabulorum et in grammatica flexione cernimus, etiam ad sonorum pronuntiationem valuisse per se veriSimile eSt, praeSertim quum haec ex etymologia et grammatica tota pendeat. Accedit aliarum linguarum analogia: neque enim alienum Videtur quod persica poesis medii aevi et hancogallica etiam nostri temporis syllabarum snalium vocalem e quae Vulgo muta est tamen pro Syllaba numerant. Diphthongorum graecarum tres Sunt elaSSeS: parS Originem ducit ex longis vocalibus vel diphthongis linguae indo-
germanicae; pars orta est in graeca lingua unius breviS vocalis aut auctione organica guna aut productione compensatiVa; pars item in graeca lingua oritur vocalium contractione. Ita-
6쪽
que non nisi in tertia claSSe poetae servata pristina diaeresia communi sermone quum iam diphthongo uteretur, potuerunt
recedere et Saepe receSSerunt. Atque Si duarum vocalium in contractarum altera aut utraque e Si longa, metrum diaeresim indicat; Sed si utraque brevis eSt, nonnunquam dubitari p0test utrum poeta diphthongum an diaeresim pronuntiari
voluerit. Primum autem metrum docet diphthongum pronuntiandam esse ubi ad stirpem quae in brevem Vocalem exit accessit terminatio vel sumXum a brevi vocali ordiens, e. g. Λητ0ῖ, non Λητ0 πληθυῖ, non πληθύ quorum vocabulorum numeruS nequaquam magnus eSt. In his igitur c0ntractio tam antiquis temporibus facta est ut nullum diaeresis vestigium ad homericum aevum pervenerit. Sed ne in iis quidem vocabulis, in quibus contractio non tam antiqua eSt, p0etae diae-reSim Sine exceptione Servare potuerunt. Quamquam enime. g. V0XῆριγέVῖια e0ntraeta est ex iριγῖvi G)ια, tamen pr0pter multas continuas breves Syllabas vetustior forma Servari
nullo modo p0tuit; talia igitur vocabula ab hac disputatione
prorSuS arcenda Sunt. Caeterum etiam in iis vocibuS, quarum diaeresim probare conabimur, putandum eSt p0etaS incontractis formis usos esse non tam eam unam ob cauSam quia VetuStioreS erant quam quia cum metro dactylico in univer- Sum melius conveniebant; itaque si quando ob aliquam cau-Sam contracta forma commodior videbatur, neglecta diaeresi epica ad diphthongum in sermone vulgari usitatam recurrere
non dubitabant. Quam ob rem non mirandum erit quod poetae e. g. pro πάiδ0ς πἀῖδες πάῖδας, ut vocalis sequi p08Set,
Saepius c0ntractas formas ποαδός παῖδῖς παῖδας in uSum vocaVerunt. Praeterea autem duae hexametri Sedes propter magnum ictus pondus aptissimae Videbantur in quibuS contractas formas si quando iis uti placeret collocarent: dico primam et sextam the Sim. Atque primam quidem thesim, quippe cuius ictum admodum validum esse conStet, diphth0ngum tueri non mirum est; ad sextam thesim exemplo opu8 Videtur. Vox αἱae, de qua moX agemus, contracta eSi ex δια
7쪽
δα saepe occurrit Sed semper in sexta thesi; confer hos Iliadis
Videamus igitur quatenus p0etae homerici non diphthongo sed duabus brevibus vocalibuS usi eSSe p0SSint putari, atque ita ut ne eam quidem diaeresim quae ad totam ionicam
dialectum pertinet neglegamus; Sed ne magnum Volumen con- Scribamus quaestio artius definienda est. Iam agemus de iis praecipue diphthongis quarum altera vocali S est ι, et plerumque solum Iliadis usum examinabimus. Odysseam igitur, quippe quae noVum fructum ViX asserat, ne moleS eXempl0rum duplicetur non nisi in vocibus rarioris usus adhibebimus; parcius etiam ex He Siodo exempla eXcerpemuS. Si eas diphthongos reicimus quae ita ortae Sunt ut cum ea brevi v0cali in quam stirps exibat contraheretur terminationis vel suffxi v0calis tota: tum eae quae restant diphthongi αι Ξι 0ι ex duabus brevibus vocalibus contractae in tria genera p0SSunt distribui: aut vocales principio diremptae erant aliqua con Sonante quae iam evanuit; aut ι ortum eStex suffixi spirante j quae finalem brevem stirpis aut initialem
ipsius Suffixi vocalem continuo Sequebatur; aut denique ι cum con Sonante, quae ipSam a StirpiS Vocali Separaverat, locum mutavit.
in primo genere intercidiSSe potest inter breves vocales
praecipue aut j aut G aut T. 19 De bresibus vocalibus inter quas ' intercidit. Spirans ' si inter vocales est non nisi in Alcmanos Alcaei Sapphus) carminibus et in veteribus inscriptionibus phocensibus locrensibus doricis, diutius in boeoticis sub ipsius forma fServata est; in doricis dialectis saepe transit in β in ionica rar0 in I ut ἀτρύγετος exἀτρύ=ετος, cf. Curi. etym. p. 529
plerumque tamen consonans esse desinit atque tres quidem
8쪽
sortes pati potest. Primum enim potest in D transire ita ut cum antecedente Vocali in diphthongum coalescat, conservocabula aeolica αὐάτα Ἀρευος Ξυασ0v, laconicum λαυαγητα, boeoticum ἶ0ὐεσσιυ. Ionica autem dialectus in universum huius mutationis non est amanS; nam Si Subtrahi8 ea exempla in quibus vocalis υ fortasse vetustior est non admodum
multa relinquuntur: ἀγαυις, εὐαδε, καύηξ, αὐέρυσαv ex ἀ vαJJέρυσαv, αὐειλοι, Hesi0deum καυάξαις ex κα τα)Jάξαις cf. Curi. etym. p 496. Deinde j inter vocales ita potest evaneScere ut prior vocalis producatur; Ebelius quidem in Κuhnii ephemeride IV 170 tum priorem tum Sequentem Vocalem produci arbitratus est, sed Sonnius ibid. XIII 43lphysiol0gicis argumentis probavit in iis exemplis ubi sequens vocalis pr0ducta videretur permutationem quantitatis e88eponendam, ita ut βασιλέως non continuo ex βασιλέ'0ς sed ex βασιληος ortum sit. Addere potuerat etiam veteres Atticos genetivis in ηος uSOS e8se, cf. 0ἰκη0ς in Sol0uis lege ap. Ly8. X 19. Producitur igitur evanescente Spirante breve ae in
Hoc autem ει productione Vocalis S, non mutatione SpirantiSJ in ι, 0rtum esse pulcre exposuit Curtius etym. I 276 sqq; idem de eo ot, quod ex os ortum diphthongi Speciem praese fert, probabilem in modum disputavit; nam pro pri8tin00' nune legitur ot in nu0ιη εὐπλοίη ἀγυοιησιv. Sed si librorum traditioni fides habenda est, tales formae non cum Curtio epico tantum usui debent tribui; nam legitur GLM ap. Hipp0er. p. 411. 54, quod Vocabulum ex 80Jae. ortum esse et etymologia et in Scriptio quaedam corcyraea docent. Tertio denique spirans j inter v0cales debilitari potest in Spiritum asperum qui ipSe mox evaneScit; conserendae Sunt Voces graecae πευταJετηρίς πῖ ταiτηρὶς
9쪽
tab. Her.) πευταετηρίς et theotiscae , eWa elia eaμ ap. Grassi I 510. 511. Itaque aliquamdiu hiabant vocales, deinde in graeca lingua si fieri potuit plerumque contractae sunt; Sed epicus Sermo in contractas formas quatenus idoneae videbantur servavit etiam ubi vulgaris Sermo diphthongo utebatur; u Sum autem eSSe Vulgarem Sermonem diphthongo iam tum multis in sormis, inde patet quod poetae contractam formam haud raro propter metricam conVenientiam ex communi uSu receperunt. Alia ex parte adnotandum est haud paucis in exemplis ne vulgarem quidem i0nicae dialecti sermonem vocaleS contraxisse ita ut in his usus epicus cum illo quadraret; intellegitur autem quam temerarium sit ex tali interno hiatu concludere etiam illo tempore Spirantem inter VocaleS pronuntiatam esse. De hoc igitur tertio genere iam agendum eSt. Stirpe8 in ε', quarum nom. Sing. eXit in Ξυς, apud Homerum vulgo in flexione, ubi J intercidit, vocalem S producunt; brevi 8 vocalis, qua ionica pro Sa p0Stea Semper utitur, quoties a poetiS in uSum V 0cata e St, cum terminationibus 0ς α ῖς ας aeque atque in prosa n0n contrahitur; ἱππεῖς Λ ibi a Lehrsio correctum est in ἱππηες quod Behkeru8 recepit. Sy- ni ZeSiS autem nonnunquam occurrit: Τυδfα Δ 384, Μηκιστέαο 339. Iam qualis sit conditio dativi in Si disquirendum est, qui quum Herodoteo tempore per diaereSim pronuntiatus sit, homerico aeVO non aliter Sonuisse potest; nulla eLim lingua contractaS formaS rurSus Solvere valet. Accedit quod apud Ρindarum et Simonidem, qui veterem usum imitantur, dativus in Si nonnunquam metro postulatur: ap. Pind. I. VIII. 18
βασιλεῖ, VIII. 38 Πηλfi, VIII. 81 'Αρsi, Simon. C. 3T. 4 Περσέ . In Iliade metrum diaeresim semper permittit: Ατρεῖ B 105; Τυδεῖ Δ 372. K 285 s; flitera s addita signiscat ver-
Sum Spondaicum diaeresi probata evanescere; litera n diae-
id exceptionum genus cuius postea aliquot exempla asseremia S.
10쪽
14 112. Contracta autem forma ex Iliade expellenda est: quod X 302 legebatur υἱεῖ fκηβόλω non ferendum erat ob neglectum ' vocis fκηβιλος; scribendum igitur est Dii cum Hermanno et Behhero, eademque forma pro υἱῖῖ restituenda etiam Σ 144. 458. Φ 34; itaque non sortuito hoc ultimo l0co Sequens vox initium habet a duabus consonantibus. Qu0d autem scholia B ad Φ 34 repugnant: τυ δὲ υἱεῖ πῖρισπαστέ0v
nihil valet quoniam haec ipsa derivatio postulat apud ΙΙ0merum dativum non in ει Sed in gr. Praeterea pertinent ad has stirpes in ε' aliquot casus nominis 'Αρης quos a stirpe Αρῖ'sormat0S e88e Vocali 8 S Saepe ante omissum ' producta pr0dit: ' ρηος accentus praeter regulam stirpium in af p08itus ostin Ἀρηi Ἀρηα et adiectivum Ἀρηiυς; caeterum ipsum n0- minativum in Ξυς Servavit aeolica dialectus cf. Eustath. ad E 31 nec non casus obliquos Ἀρευος ' ρευi ' ρευα cs. Cli 0erob. in Bekk. an ecd. III. p. 1340 , neque alienum Videtur nomen regis Spartani ' ρευς. Ab hac igitur stirpe Aρε' derivantur apud Homerum praeter 'Aρηος Ἀρηi ' ρηα genetivus ' ρεος Δ 44l et dativus ' ρεi B 479; contracta forma ' Αρει ter in editionibus n0stris exstat, E 757. Φ 112. 431, quibus locis ictus in ultimam syllabam cadit. At quum duobus locis, O li 2. 43l, diphthongus ει in hiatu n0n sit ferenda cf. H01ymann. quae St. ho m. I. 62j; quum pri0re I 0co Alexandrini varia terminationis lectione non adnotata legerint
alii ἀρη alii 'Αρη, quamquam h0c Ἀρη ex 'Ἀρηi contractum
opinabantur; quum denique ictus in ultima syllaba vocis ' ρῖι eam regulam mox diligentius exponendam laedit Secundum quam dativi tertiae declinationis, qui contracti videntur,
non nisi tu arsi ante vocalem occurrunt: prorSuS RSSenti0rΗossin anno qui χρη restituendum censuit. Hic deflexus in . primam declinationem etiam in genetivo Ἀρεω et in accusativo 'ρη, Ε 909 agnoscendus est; utitur igitur haec Vox