장음표시 사용
11쪽
t4 1454 14 περὶ μὲν οὐ τῆς των πραγμdτων συστἁσεως καὶ ποίους τινὰς εἶναι δει τους μέθους, ψηται ἱκανῶς; si multa sius modi alia , qua conforro longum est.
an τῶν Ητον ἰδεῶν optime ali leuius non significari ea, quibus uti oporteat, quae Spengelii opinio est, sod esso Adgτο τῶν αὐτῶν τύπων ut in rhet. 2, 3, 1380 bra ἐκ ostων τύπων λεκτέον, metaph. 3, 5 1009 α 6. 15 π της οτης δρης, duo τῆς τῆς διανοέας', et GompΘrgius: 'Von densolbon Gesichispunkton Aristololes' ostili. Loipgig. 897).4νευ Hασκαλιας sensu proprio nullo docente nam iis opponitur, quae infra sunt παγ τον λύγων et διὰ το λογον, non ut nonnulli os explicant et ortunt, sons tralaticio fabulas docorεμ, ut idem sit atque νευ γονος. Quibus xplicatis ρstat ut ad textum recognoscendum accedam. Etenim sunt, qui scripturam librorum depravatam esse censeant, quod distiVus, qui ex Verbo χρησθαι pondent,dssidoretur. Quem ut habeant, ebeWogius Aristololis ars
poetica ad fido potissimum Codicis antiquissimi o Lipsias 1875 si Christius Aristololis o aris postica liber Lips.1882 praspositionem ἐν dolondam fas consons δῆλον δὲ καὶ ἐν mi πραγμασιν π τῶν Ητον ἰδεῶν δει χρησθαι. go, si quid mutandum est, huic loco lovissimo additamonio iomedendum esse consuerim: δῆλον δὲ τι καὶ τοῖς ἐν τοῖς πραγμασιν π των Hτῶν δεῖν δεῖ χρῆσθαι, μαν η ἐλεεινὰ ηδειν η μεγὰλα νεικοτα δέι παρασκευὰζειν. Nam cum Supris d partibus rationis τοῖς τῆς διανοίας μέρεσιν dixisset, iopartes fabulas τὰ ἐν τοῖς πρdγμασι φώρη adumbra atque,
quibus rebus partes rationis cum fabula partibus congruant, quibus diffsrant, docet. Sic otiam eorum, quis sequuntur, oratio planissime procedit: πλὴν τοσουτον διαφέρει, μι τὰ μὲν
12쪽
τὰ τῆς διανοίας μέρη f π του λέγον ς παρασκευdζεσθαι καὶ παρὰ τον λύγον γίγνεσθαι Sed no quid mutomus, loco simillimo vetamur, qui os infra 20. 14574 12 ἐν γὰρ τοι διπλοῖς οὐ
χρο μεθα Q καὶ asia καθ' asia σημαῖνον, ων ἐν τέ θεοδίυρωτο δῶρον ο σημαίνει. Hoc loco nequo praeposthio ἐν deleri noquoquidquam sine summa eorum qua loguntur turbations addi potest, ubi tamen neque eber egium nequo Christium haosisse Video. Haoc enim, qua Hormanni et Christi et nupor 'materi opinio est, ad ipsum redir auctorem VidΘntur &stinanter et parum considerato scribentem atqus, ut fit in opere adumbrato sed nunquam relecto, quod semel minus recto scripserat, intactum relinquentem' CL ByWater in praef.)Itaque, quas induxi ea, ut locus intollegatur, subaudisnda Θ8Se Θnseo, neque tamen, nisi me animus fallit, τὰ τῆς διανοίας
μέρη, id quod Vahlonius mantissas p. 207 ed. III. iubet, sodτὰ ἐν τοις πρdγμα1 μέρη Alia enim sunt rationis partΘΗ, aliao actionum et fabulae Rationis partes sunt, quas Supra enumeraVit, τ υ τε ἀποδεικνέναι καὶ τωλsειν καὶ το πdλη παρασκευdζειν. .. καὶ ἔτι πιγεθος καὶ μικροτητας, fabulas autem περιπέτεια, ἀναγνωρισις,
πdθος. Cf. 11. 1450d 9 δυο μὲν οὐ του Ἀθου μέρη περὶ ταυτ' ἐστι, περιπέτεια καὶ ναγνῶρισις, τριτον δὲ πdθοὐ. tquod rationis partibus in libris rhotoricis, de fabula in postica uborrimo disputavit. Ηaoc igitur dicere Videtur x iis, quae
supra do fabula docuerat, manifestum ess etiam fabulae a tibus ab iisdsm locis tondum esse, cum eas ootae aut misserabilos aut motuondas aut non incredibilos videri volint, nisi illud intoresso, quod partes fabulae nullo docent et dicente, . . sine oratione tales Videri obeant, partes autem rationis ab eo, qui dicit, parari atque oration offici oportoas. Quibus doctrinam do fabula compononda iterum supplerΘatquo stabilir vidotur. Haec nim poetis aperte praecipit, quae ipsi fabulas imponenda sint, ne ea se oration emoturosesso confidant f. 14. 45, 11 ἐπεὶ δὲ τὴν πο ἐλέου καὶ
φύβου διὰ μιμησεως δει ηδονὴν παρασκευdζειν τον ποιητῆν, φανερον si τουτο ἐν τοῖς πρdγμασιν ἐμποιητέον, et quem supris
attulimus locuti 6 1450 α 29 Eandem opinionem de apparatu scenico adhibendo supra pronuntiavit 14 145, 1 ἔστιν μὲν οὐν τι φοβερον καὶ ἐλεεινον ἐκ τῆς φεως γιγνεσθαι, ἔστιν δὲ
13쪽
καὶ ἐξ Hτης τῆς συ rdσεως τῶν πραγματων, περ ἐστι προτερον καὶ ποιητου μεινονος δεῖ γὰρ καὶ νευτο δρὰν οὐτω συνεστdναι ἀν μυθον, στε τον κοψοντα τὰ πρdγματα γινιμεν καὶ φριττειν καὶ ἐλεεῖν ἐκ τῶν συμβαιν6ντων. ερυν'dθοι τις κο sco τον του Οἰδιπου μυθον. Quo modo autem partes actionum sint conformandae, ut ipsae per so aut motuendae aut miserabilos . esse idoantur,
ex eodori capito 14 14534 14 intellegi polost, ubi has dicit:
ποῖα 'ν δεινὰ η ποῖα οἰκτρα φαίνεται των συμπιπτοντων,
adβωμεν. νdγκη δὲ ρ φιλεον ἀναι πως ἀλληλους τὰς τοιαύτας πραεις η ἐχθρων ε μηδετέρων δ μὲν οὐν ἐχθρος ἐχθρον, οὐδὲν
ἐλεεινον με ποιῶν οὐτε μέλλων, πλὴν κατ' αὐτο b d ς, οὐδ' o μηδετέρως ἔχοντες, ταν δ' ἐν ταῖς φιχέαις ἐγγένηται τὰ
ζητητέον. Sed haec satis esse vidontur. Reliquum si, ut ad extromam eius loci sententiam xplicandam atque, cum a librariis fosdissimo depravata ess Vidoatur, mendandam accedamus.
In omnibus enim libris leguntur os vulgo duntur haec: τι γὰρ ν εἴη του λέγοντος ἔργον, εἰ φανοῖτο ηδέα καὶ μὴ διὰ ἀνλογον. adem etiam orsi Arabica tueri Vidotur, quas argoliouthius Latino ita roddit: Quid nim foret opus eius quisivo loquitur siVe apparent in eo voluptates neque tamen PerorationΘm CL argoliouth, D. Analocta orientalia ad posticam Aristoteleam Londini 1887, p. 66) Quorum illud ηδέα, quod in profas est, summam legentibus ot oditoribus dubitationom et molostiam adfert. Neque enim, quid si iucundum, quod cuique probetur, facile ruipotest, neque hoc loco do Voluptabo, quae ex tragoediis spectandis atque audisndis porcipitur, o do ratione absolvitur disputatio. Itaque Viros doctos, oditorosis interpretos, ut loco modorontur, tris amplius abhinc saecula summo opere suda- vias nequo tamen talom aliquam medicinam, quae cuique pinceret, excogitaVisse constat. Quo factum est, ut ad diom, quo haec scribebam, suum quisque arbitrium sequeretur, suismquis ius sibi emendandi rationem Ofondondam putaret. Primum igitur quae Virororum doctorum ioniecturam publici
14쪽
mri sunt faetao, ea temporum ration habita diligontor por- consenda osso Videntur. Sunt autom hae:
11 Gompergit non is, quorum prius CastelVetro, posteriora SpongΘlio auctoribus ').12. argoliolithii: Fort. ε φαίνοιτο ρ διuνοιαμ. Re et modo Vahlonium sors soquitur δ). In quibus coniciondis ploriquo viri docti so mihi maximo errare Videntur, quod Voce ηδέα sublata nihil fore, quod certum sit atqu definitum, rostituunt atque Vahlenius aperte uniVersam quandam nationem exspectari sibi dicit idori.
LMadius, In Aristololis librum do postica explanatiohes. Venet 1550. ' Castolustro, ostio δ' Aristotes vulgarimata Vien. 1570.' Πwhiu, Aristotelis do poetica libor, post mortem auctori R B-gemio oditus Oxoni 1794.' Apud Spengelium L nota quae sequitur.' Spongei, Monh. Aristotelisohe studion 1V. Poetis. Abbandiungendo philosoph. philol. Classo d. h. ayor. hadomia d. WissonSch. B. XI. p. 827. ' Vahlen, D. Aristotelis do arto postica liber. d. II. 1874 ot' Boiissim g Aristololes Postili. III. p. 30 Sq. -)istoteles ibo dis Dichthunst Leipetig 1874.' Sohmidum. Aristoteles liber die dichthunst. Jona 1875. ' Christiui. Aristotclis do arto postica liber Lipsia 1872. ii Gompor Thood. Aristotolos ostili. Loipgita 8974 105 et Spengel onh. Aristoteles osti und Joh. Vahlon ne te sar itunidorsolben
15쪽
pΘrgius coniecerunt. Bornhardyi coniecturam ει ροὐφραινοι ταηδέα iam psngstius octo repudiavit, nam non eis, quiseaegris, Sed qua sana sunt, mederi conatur. ado do Christit conloctura ηδέα ' δεινα αὐτα dicenda erunt. Θliqua sunt coniectura duae altor Spengstii η διὰνοια Hτὰ de αοτῆς καὶ μὴ δια του λύγου altera Vahloni η ιdνοια, quae quandam probalitatis pocio pras se serre Videntur Θque tamen eis, quis par est, constantia et argumontorum V ab ipsis auctoribus proferuntur. Quas igitur a Viris doctis praetermissa sunt, is mihi adforro placει Solst nim Aristoteles, ubi aliquam sententiam a se prolatam comprobare vult, id ita facere, ut alteram sontentiam, quam particula γὰρ inducit, priori adiungat. Quod dicondi onus adso usitatum est, ut in tanta copia librorum Vix ullum caput sit, quo plura exempla reperiri non possint. Quorum si formam spectaVeris, duo genera sunt. Alterum ni genus si, ubi Aristoteles sententiam, unuliquid comprobatur, tam accurato conformat, ut nihil sit subaudiondum, alterum, ubi id , qua est breviloquentia, ita facit, ut antocodontis nuntiati Verbum aut plura sint mente et cogitation supplenda. Prioris generis exemplum, cum innumerabilia sint, unum satis erit proferre, quod si initio Rhet. 1. 1. 13644 1: 'LI ρητορικὴ ἐστιν ἀντιστροφος si διαλεκτικῆ pdτεραι γαρ περὶ τοιουτων τινων εἰσινὰ κοινα ρύπον τινα πύντων ἐστὶ γνωρίζειν καὶοHδεμιας ἐπιστημης φωρισμένης διο καὶ πὰντες τρύπον τινὰ μεχέχουσιν μφοιν πὰντες γὰρ μέχρι τινος καὶ ἐξετἁζειν καὶ ὐπέχειν λύγον καὶ πολογεῖσθαι καὶ κατηγορεῖν Ἀγχειρουσιν lostorioris oneris hae sunt: Do anim. 1. 5. 104 3 γνωσεται μὲν γὰρ ἐν καστον,
16쪽
Rhos 2 3. 1380 a 34 καὶ τοῖς δι' ργην ποιησαγιν η οὐκδργίζονται νηττον ργίζονται οὐ γαρ δι' λιγωρίαν φαινοντα πραξαι suppl. εἰ δι' ργην ἐποίησαν), ο ὐδεὶς γὰρ ργιζύμενος
dλιγωρεῖ, et multa eius modi alia presse si roViter, quae Bonifgius sub V. de confert. Hi locus, qui agitur, prioris generis est. Nam Aristotolos cum sententiam superiorem τα δὲ ἐν φ λύγο π του λέγοντος παρασκευύζεσθαι καὶ παρὰ τον λύγον γίγνεσθαι scit δεῖ brs-vissime ita comprobaro potuisses τουτο de ἐστι του λέγ0ντος ἔργον, interrogatione quae dicitur oratoria usus ita dicis: τέ
γὰρ ν εἴη του λέγοντος ἔργον, oui etiam rotasin adiungit εἰ φανοῖτο ηδέα καὶ μὴ διὰ τι λύγον itaquo probationem facit eius consimilem quae εgitur hol. 2. 1. 13784 23 δεῖ δὲ
διαιρεῖν τὰ περὶ ἔκαστον εἰς τρέα λέγω δ' Ιον περὶ ργῆς, πως τε διακειμενοι πέλοι εἰσι, καὶ τισιν εἰοδθασιν ργίζεσθαι, καὶ ἐπὶ ποίοις εἰ γὰρ ὁ μὲν ἔν ' τα δέ ei οιμεν οέτων, παντα δὲ μή , adsνατον ν εἴη τὴν ργην ἐμποιεῖν, protasis enim etiam ita dioi polost; ει γὰρ παντα τοsτων μὴ ἔχοιμεν h. e. ει γὰρ μὴ ἔχοιμεν, πῶς τε διακείμενοι δργέλοι εἰσι καὶ τισιν εἰωθασιν ργι- σθαι, καὶ ἐπὶ ποέοις, δένατον ον εἴη τὴν δργην ἐμποιεῖν. Undestiam illud disci potost, quemadmodum ea profusis, si deest,
Statuamus igitur otiam in postica Aristotelo hao itas ipsissε τὰ δὲ ἐν λύγο πι του λέγοντος παρασκευὰζεσθαι καὶ παρὰ τον λύγον γιγνεσθαι soli. δεῖ), τι γὰρ oν εἴη του λέγοντος ἔργον, ut oratio in apodosi desineret, faciamusque periculum in protas ex sententia, quae comprobatur, conformiandis,
si has orit: εἰ τὰ ἐν τε λύγο καὶ μὴ έ π του λέγοντος παρασκευὰζοιτο καὶ παρὰ τον λύγον γίγνοιτο. Aristot6les Verbia quidsm rovior o liberior osso equo tamen re aliud quidquam dicere Videtur. In o enim protast, qua in libris legitur εἰ φανοῖτο ηδέα καὶ μὴ διὰ τον λύγον primum illa fab του λέγοντος παρασκευύζοιτο desiderantur, deinde φανοῖτο pro ιγνοιτορ διὰ τον λύγον pro his παρὰ τον λύγον leguntur. Sed haec ad formam potius quam ad rem pertinere Videntur. Nam illud suo του λέγοντος παρασκευdζοιτο et παρὰ λύγον γίγνοιτο pleonasmus est qui dicitur, cita ut utrumquo coniungi aut
17쪽
alterum pro altero dici queat, haec Vero φανοῖτο διὰ τον λύγονο γιγνοιτο παρὰ τον λύγον Vix quisquam si, qui eadem esse negaveris, qui gonus dicendi Aristololis novit Sod do subi octo, quod dicitur, quaestio difficilior si quas nim in libris ηδέα leguntur, ea in profas a nobis facta τὰ ἐν λύγω sunt nequo alterum pro altero poni potest. Sed τα ἐν τ*Mori supra τὰ τῆς διανοια μέρη esse cognovimus. Quod auto de partibus praedicatur, id de toto praedicari aequum est. Ohum autem est διανοια, itaque η διανοι pro ηδέα reponenda erit. Quod oro psngelius ita corrigΘndum esse ense ει φανοιτο η δέανοια afri δι' α0της καὶ μὴ διὰ του γου, ea mihi corrigondi ratio probanda esse non Videtur. Etsi enim negari non potest haec tiam ita x moro Aristotolo dici posse aut ita εἰ φανοῖτο ρ διἁνοια λλως πως καὶ μὴ διὰ τον λύγ'ν, tamen cum plura ut illa αὐτη δι' ἡτῆς aut lλλως πως
excidisse Verisimilo non sit, particula καὶ qua Spengelius commotus illa ψτη δι' fτης inducor videtur, cum Vahlonio Sensu etiam non et accipienda oris: si ratio fiam inso ration perspiceretur. Neque enim, quo modo auctor dicere potuerit, sed quo modo dixerit, quaeritur. Reliquum est, ut o origine orroris quaΘdam adiciam. Vid6tur igitur librarius quidam, cum haec η διuνοια denotaret, prioribus quattuor litteris ηδια descriptis, quae alterae quattuor posterioros νοια sunt, propter similitudino omisisso itaque scripturam Moiss εἰ φανοῖτο ηδια καὶ μὴ διὰ τον λύγον.
Atquo Vahlenius, qua est librorum scientia, undem librarii cuiusdam orrorem de an. 15 ara expiscatus est. Hoc loco nim in editione posterior hae loguntur: τελευταῖον δὲ καὶ ἐλπιιστα λογισμον καὶ διύνοιαν, in edition autem prioreo adem itae: τελευταιον δεδιακαιλογισμος ubi δεδιακαιλογισμος ex δεδιανοιακωλογισμος corruptum esse certissimum At. Cf. Torsirili, Ad. Aristololis do anima libri II. Borolini 1862. p. c. Ultimam manum loco depravando adposuisse idosur, qui ex illis εἰ φανοῖτο ηδιακαὶ μὴ διὰ τον λύγον, ut sensum loco adferret, librorum scripturam, quae nunc exstat, fecit εἰ φανοῖτο ηδέα τἐ.
18쪽
Itaquo quam lections Vahlenius of argoliouthius dubitanter protulΘrunt, ego eis, quae supra pro Virili parto dixΘram, adductus certissimam esse puto neque dubito, quin ratio ἡ διανοια voluptaso δἐς repressa sedem furem, quam sivo iniuria temporum ivo librariorum culpa amiserat, in oditionibus posticas futuri iure si recuporatura. Leopoli.