De M. Iuniani Iustini codicibus. Commentatio philologica ..

2쪽

UNIVERSIT O CALIFORNIA

5쪽

QUAM

CONSENSU ET AUCTORITATE

SCRIPSIT

9쪽

1ngentem codicum c0piam librorum Iustini primus summa industria et accuratissima diligentia composuit atque in ordinem redegit Franciscus uehi ius, vir de illo breviatore optime meritus, libro, qui inscribitur: Die exiesquelle de Iustinus, Leipgi 1872, et in praelatione editionis suae anno 1886 emissae,

in qua etiam rationes criticas, quas in recensendis verbis scriptoris secutus sit, uberius exposuit eum Duebner et Ιeepius, editores superiores, ad restituendum textum imprimis adhibuissent librosqu0sdam manu script08, quo Ruehlius classi, quam vocat ransalpinam Τ), assignavit, ille homo doctus totius recensionis fundamentum constituit duo codicum genera, quorum alterum repraesentatur un0 mutilo codice Laurentian 66 21 olim Casinate C), saec. XI, qui vulgo ediceu 2 appellatur. Omne cetero codices, quos communi parente orto in unum gregem inclusit, in tres

familias divisit, quarum primam Italicam nominavit, secundam Τransalpinam, tertiam littera Π signavit.'Codicibus ita digostis discernit recensionem librorum decem quinque priorum et librorum posteriorum in illis dicit d0ficient C

Iustini historia Philippicas. Brevi adnotations critica o historica instruxit ridoricus usinor Lipsia 1831. Iustinus. rusconsuit Iustus Iosp. Iapsia 1859. D differentiis uniuscuiusquo classis logas, qua Rusilius dicit in Textesqu pag. 5 qq. et in prassat ed pag. V sqq. In hac pag. IX sqq.)onim primo de T classe, quam lampore, quo Teriesquellen Scripsit, nondum noverat, uberius disputavit, tametsi iam in h. l. pag. 58 sq. corta ostigia illius codicum familias in libris non nullis manu scriptis recontioribus inesso Ostonderat. Itom in eadem rassatione pag. XIII sqq. iudicium suum s auctoritato, cui in Textosqu non magnam fidem tribuerat, ita mutavit, ut eum codicem corruptum quidem, sed haud minoris protii quam archstypum JTIT

osso confirmaret.

10쪽

testimonio Orosium presbyterum Hispanum, qui Iustini epitomen saeculo quinto in historiarum adversus paganos libris septem ad verbum fere descripsit, nobis testem locupletem verborum scriptoris esse, in his autem, ubi Orosius cum paucis tantum libris conferri potest, ad C fidem recensionem textus esse dirigendam. In libris posterioribus igitur recepit Mehlius lectiones, quae

leguntur in ea aut CT aut C II. Cum codicis e scriptura discrepat

cum vectis, quae traduntur consensu ΤΠ, ille vir doctus, ut ipsius Verbis utar, suum iudicium secutus est; hi certa citio

deerat, ἐκλογχ' lectimum ferit, flexumque amem II securus. praef. pag. XIII.)Recensionem librorum priorum ita instituit, ut variantibus scripturis lectiones J et JΠ traditas sumeret, quibus archetypum

librorum manu scriptorum generis alterius effici putavit, iis locis autem, ubio cum I faceret contra J, poneret cripturam per Orosium probatam, exceptis eis locis, ubi eius Verba corrupta esse pateret. Ubi Orosii testimonium deest, suo iudicio scripturam germanam invenire studuit, sin autem ex ipsa re commendatio non accedebat, lectionem recepit. Existimavit enim L cum Originis communion copulatam esse contra . raeter Orosium paucis tantum locis aliorum scriptorum, qui Iustinum X8cripserunt, subsidio utitur. imus rationem, qua uehlius verba breviatoris restituit, ischenigius', vir doctus, impugnavit, cum C scripturas consensui JΤΠ esse anteponendas negavit et compluribus lectionibus prolatis praestantiam secundi codicum generis demonstrare studuit. In textu recensendo enim Mehlius, quod quidem ex selecta lectionum collatione, quam nobis in praes pag. XVΙΙΙ-LPp ponit, videre pos8imus, plerumque scripturam C lectioni ab ΤΠ traditas praetulit. Contra mihi ille editor eo a vero aberrasse videtur, qu0 in emendandis atque ad integritatem revocandis distini verbis spreta ΤΠ conspiratione I scripturas recepit. Nam in hac re longius processit, quam ex verbis praefationis statui potest, cum secundum Supra commemoratam collationem 135 locis tantum II lectionem sumpserit, reliqui 32 locis alia supposuerit.