장음표시 사용
11쪽
ipsius eriptis tum e superioriam philosophorum doctrina eruere sivis
Considerantibus igitur nobis totum hune Timaei Iocum et sintnda pliilosophi verba diligenter perpendentibus nunquam visum est obscu
oυσιαν quibus consociatis deus dicitur tertium conflavisse ODola genus Tr TE αυT- φυσεω ον κα τῆ θατερoυ, hoc est, quod pariter ad ταυτs et M θατερo pertineret. Quae si quis recte atque ordine dilucidare obierit i necesse est ante omnia exploratum habeat illud, quid Platoni Sit i αιοριστο καὶ ἀεὶ κατα ταυτα λουσα θυσία, URBiniam'αυro Appelluetur, et ὴ περι α σωματα γιγνομενη ουσία, ad quam . deinde o θατεDo nomen refertur. Neminem vero poterit, pinor, re accuratius penSitata utere, uti ero illo significari vim et naturam mundi intolligibilis sive idearum, quae quoniam Tiriua ac per Se Seoris
sum constat nec ullam naturae fine gubit Iututionem, recte vocatur
individua atque empiterna itemque ταυτών hoc Rutem deSignari materiam corporum, quae quia Perpetuo mutatur ne ullam habet naturno suae constantiam, fieri potiuS unm SSe dicitur utque etiam vocatur
θατερον , te ut quum in Parnienide SaepiSSime tum in Phaedon p. 62. A. et Sympos p. 211. . fieri memininuis. nec enim genera rerum philosophus etiam in superioribus diStinxerat atque sui quibusdamno iis insigniverat haec eadem etiam ob oculos habet, ubi animaupartem mortalem ab immortali ecernit. Itaque illud quidem pro certo
et explorato ponimuS, unim ne mundanae vim conssatam iudicari ex natura, quali in idea convenit, et ex materia corporum. Quod quidem decret uni egregie concordat cum nobilissima illa Platoni sententia, qua similia statuebat POSSCSimilibus tantummodo eognosci et intelligi. Etenim anima quoniam rerum Sentibus abductarum habet cognitionem, naturam idei eonSimilem habeat neesisse est. Eadem vero etiam re gub gensus subiectas percipit, unde haurit opiniones, quas δόξα cappellari philosophus; itaque fieri non potest, quin etiam cognationst
menta ab Empedocle primum distincta, Red intelliguntur ea ipsa, de quibus modo a nobis dictum est. At enim vero hic nascitur quaestio perquam gravis atque dissicilis. Quod enim anima ex intelligibili natura composita esse dicitur, id iis videt,itur vix defendi aut excusari posse, sui ab ridearum natura ex
ipsius Platonis gententia omnem materiae concretionem beSSe debere sibi persuaserunt. Quid igitur Putabimusne Platonem revera materiam quandam naturae intelligibilis statuisse, unde animas compοSitIS ESSE iudicaverit Dicam equidem, quid mihi te re maxime controverSuatque multum disceptata videatur, hac tamen condicione, ut licent Sententiae meae rationes talibi Potius quam hoc Ioco ox promere. Est enim res Iongioris disputationis, qualom non capituit huius Id,Qui unguStine.
Quantum igitur nos quidem potuimus intelligere, dis illa nimium diu
agitata, tandem ita componenda erit, ut Platonem fatuamus mundum intolligibilem, ut ita dicant, Innquam obiectum extrinsecus utque mentis veluti oculis obversantem considerasse. Quod si ita est, sicuti est, Profecto nemini iam poterit mirum accidere, quod philosophus ita est Iocutus, ac si anima ex natura intelligibili it materia corporum conflata sit et composita. Sed his concessis nova rurgus nascitur dubitatio.
Quid enim L qualia tandem sunt illa Ipsa naturae intelligibilis atque
corporeae elementa Enimvero utrumque, nisi fallimur, informandun, est ut infinitum et veIuti primarium, quod omni viduatum qualitatefactioni subiectum sit, mi adeo proprie oυσία eo Sengu, quo apud Platonem de rebus finitis dicitur in ilIud non conveniat. Sed non est tamen, cur hac re ostendamur, quandoquidem philosophu εἷναι et Bota interdum etiam Iulior sensu usurpavit. Quippe in tanta piorum Vo- sabulorum penuria haec Ioquendi ambiguitas ProrSus evitari haudqua-
12쪽
quam potuit. Statui S Ter Platonem corporum materiam primitus imius italia, si qui dubitet, eum Balthe docebunt quae leguntur in Timaeo p. dS E sqq. o. B. D. l. A. Ac de natura quoque idemim eum idem
sensisse, elarim Et quum ex Arigtotelis testimoniis, tum ex loco ad. ruenidis p. i 3T. D. Sqq. R quem uo tempore nec tristius commentabimur. Habemus titur RuSag et ristiones tententiae nostris sutis idoneas. Iam vero harum Dola generum coniunctione deus tertium quod-danu genus murratur essecisse, eoque procreato omni in unRm commniiscuisse speciem . . Quod quorsum pertineat, etsi a viris doctis mulitum dubitatum St, tamen ex iis, quae similiter in Parmenide disputantur, videmur reti certo colligere posse, quid de tota re iudicari oporteat. Nam infinitis illis naturis quod nunc tortia, quaa limpliciter 'oenturoυσία, adiungitur, nihil est probabilius, quam fieri hoc propterea, quod infiniti naturis ea est ut etsi eapax sit formae, rationis, condicioni S, tamen per e ipsa finita existere ideoque vero esse non queat Itaque aliud quiddam inccedat sane necesse est quod in lami quaSi materias
erat delIDItaee maticiniae hqix formis Iogelii et virtutem. Quod ipsum
est ἐυσία Etenim ' εἰναι sensi angustiores dieitur quidquid rinfinitato carens certam Recepit e SSenti ne formam inique degem, quo gens frequentatur lio verbum in Pani lenide p. id2. A sqq. l. inque tertium
illud genus Plato haud dubie intellexi ἐύσίαν quae infinitae idearum
pariter Rique orporiam naturae certum esSentiae legem et condicionem impertit ideoque etiam id, quod natura sua inter se pugnat nec in unum convenit, ' tanquRm conciliat et quodam unitatis inculo coniungit. Ex quo serSpicuum erit omnibus , Cur dilui dicatur ranc si creeto gυσεωσoν και γ θατέooυ Quippe facta utriusque illius naturne consociatione protenu etiam uecessit e figentia, sine n illa ne sieri quidem potuisset. Atque hanc ipsam ob nuSnni olol etiam pro quodam Plementi genere a ceteris seiuncto ponitur ' Nam nee Innteria infinita per se consifitere pote St, nec si aliqua poteSt esse sine in ateria. Ita igitur satis videmur dei non stravisse, quid Platoni de unimae mundanae elementis visum Sit. oluit 'enim eam conflatam e Sse ec sempiterna et conglunti diuturn,
qualis in ideas convenit, et ex terrenae materiae eiusdemque primitiva parte quae ambo coniunxit inter se nota vinculo. Sed haec omnia etsi per se clara sunt, tamen pleniorem lucem ita demum accipient, si quamnam rationem philosophus hic Sectatu sit, exquisiverimus. Recte vero A. BOECTRIU in Studii DLUBII, CREUEEni T. III. P. I. p. 35 sq. Pythagoreorum decreta hic sibi deprehendisse visus est. Enimvero omnino philosophus in Paranenide, PhiIebo, Timaeo ita disputat, ut plurima ad principia Pythagoreorum retulerit. Neque tamen in eo accedimus viri egregii sententiae, quod naturam intelligibilem retulit Ad Pythagoreorum unitatem, corporum vero materiam ad indefinitam dyadem, quam iidem statuebant. Nam quum unitas sinitum, indefinita nutem dyas infinitum significet, ieri non potest, ut priore nomine infinita mundi intelligibilis natura designetur Sed quid sit, in quo cum illius ratione nobis haudquaquam conveniat, id legentes ipsi, si volupe fuerit, accuratius explorabunt; nunc paucis exposuisse iuvabit quid
nosmet ipsi de tota causa gentiamus , Persuasimus autem nobi penitu S, Platonem in his presse secutum ouuo Philolai da primari iuberum generi-hum sententiam, de qua postea BOECLIII Us docte exposuit in Philolao p. id sqq. atque nos in Prolegg. ad Philebum p. LVII sqq. explicavimus.
Statuit sinim Philolaus in tota rerum nuturn, quaecunque generata PSSent,
originem habuisse e finito, quod item definiendi vi et potestate polleret
ideoque simul isset o πέρα εχον, utque ex infinito Sive is riειρω:quam rationem a Platone quoque SSe udoptatam IucuIenter apparet ex
Philebo p. 25 sqq. Ilis duobus autem Philolaus adiunxit tertium genus
ex utroque mixtum et conssatum, eto συμμεltar/ιενoν, quod complecteretur ea omnia, Sua re Vera orta essent, Sive legen quandam rationemque suscepissent. Denique etiam causae genus Ioguit eSSe, boαιτιον, quo infiniti atque finiti consociationem sapienter regi ac temperari voluit . Enimvero omnem ' utriusque istiuS naturae coniunctionem censuit fieri oportere sapienti quadam lege, quae Sine cauSae moderamine
profecto a nulla i est IIae, ipsa vero Platoni egregie ' probata resve, certissime testatur locus Philebi p. 26 et sqq. coli. ARISTOTEL. Met
13쪽
pitys p. 25 sq. d. Brand. Quid igitur Ilaeccine prorsus cum Platonis sententia de animne mundanae elementis convenire existimanda sunt Mihi quidem res adeo non dubia videtur, ut eam habeam pro satis certa et explorata. Nam quod Philolaus infinitum vocavit atque ab aliis appellatum est infinitas Fadis vocabulo, id ipsum apud Plato. ueni inest in duobus illig animae primariis elementis, quae antea signifieavimus tanquam infinita informari. Finiens autem elementum, si ita dicere liceat, cernitur in vi eSSentiae, ut hoc utar vocabuIo, quae unae cum utriusque illiuA naturae copulatione emergit. Iam Vero nemo erit, quin protenus animudVertat nec deesse pud Platonem quod Philolaus Tot συ ιl εμι pthio nomine appellavit. Nam est illud haud dubio absoluta animae mundanae natura, quae ex finiti et infiniti copulatione prodiitntque deinde adeo Secundum geometricas atque muSica ratio S com-POSita AS iudicatur. Denique de is laico si quaeris, est illud haud dubie sumnii numinis ratio, qua una sit, ut sinitum eum infinito sapientisSime in unum coniungatur. De quo minini dubitabis inspeet Ioco Philebi p. 28. C. D. E. . ubi prorsus idem urgumentum et quidem eodem Diodo tractatur. En invenimus tandem loci dissicillimi interpretationem eam, quae quoniam et per Se disputationis urgumento Inuxini eonSentanea PSt, et eum Philolai ratione alibi a Platone probat egregie concordat, ceneu verisimilitudine haudquaquam abhorrere iudieanda erit. Accedinius nn ad eum locum, qui agit de unimae isto modo com- Sitae motu et agitatione, p. XI. A. Sqq. haeret enim cum utiero IIoarctiSSime, eique plurimum lucis aiIundit, sicuti ipse illinc Iucem accipit Suam. Etenim anima mundana poSteaquam numeris Suis absoluta est ac dithis per totam rerum univeraitatem, coepit ugere Titum Sempiternam atque sapientem, ita quidem, ut ipG in s moveret . Quae est haud dubie imago vitae ipsius in se absolutae neque E pengu extrin- Eecus. DecIaratur enim verbis movendi, qualia Sunt tνεισθα et,
tio animi virium hi qui istis loquendi etiam vilis Placuit antiquae a
inii philosophis, sicuti docta disputatione nuper ostendit n. Re Usiuianus ad Plotin T. III. p. 33o Sq. ubi expoSuit B κινησε, notionsi apud philosοphos GraecoS. Egi Rutem motu animae Prorgus consenta-nsius elementis illis, ex quibus ipsam compoSitam PSSe antea vidimus. Quocirca haec nemo penitus intelliget, nigi qui superiora illa accurnte tenuerit.
Etenim anima, quoniam ex natura cogitabili et mnierin corporea partem in e Suscepit, propterea etin To σκεδασTην υσίαν εZo et To Athoi Toν attingere iudicatur. Quippe et oυσίαν εχoν σκεδαστήν sunt haud dubie res sub sensus subiectae, quae dicuntur ubere oυσίαν σκεδασTην, propterea quod multae Sunt atque variae et mutabiles, ita ut tantummodo in quandam perveniunt oυσlac communionem; o presit GTo Rusem Sunt ideae, utpote per Se conStantes, omnis experte vicissitudinis, ne lusPartium multitudine variatae. Quae deo stria Sunt et explorata, nulla ut Iocum ab ore possit controversia Sed difficiliora sunt intellectit quae proxime deinceps adiiciuntur: ἐγει κινoυδ ξένη δια πασησ αυTLA
forent. Sed discunt omnes ex eiuSmodi Iocis, quam necessarium sit vel ad minutissimum animum Ritendere Oeulam, niSi in graviores errores, quam qui doctis viris condonandi Sint, incurrere volueris Etenina oninium serrorum fons haud dubie fuit hic, quod non diligenter animadversum est, quem usum habent relativum pronomen adiuncta CparticuIa. Quo recte obserunt nemo nullo prudentior dubitabit, qui iunctura verborum lacienda sit hunc in modum, κινου/tένη δια πάση εαυTῆ Uγει. Doc
14쪽
in rebus eorporeis et individitis, et in iliis, quae ibi emper conatannuua etsi prirno adspectu perquam obScure dicta videantur, tamen re diligenter explorata nihil aliud significare concedendum erit, nisi hoc, animam rerum ninium quum adspectabilium tum intelligibilium disserentiam pariter Rique congruentiam, quam hodie vocant identitatem, atque varias rationes inter ea intercedentes observare accurate atque diiudicare. Quod quomodo intelligendum sit, rursus clarum fiet iis, qui meminerint quae per totum fere Parmenidem de rationibu rerum atque idearum deque multiplici earum necessitudine exposita leguntur.
Itaque magnοpere in hoc Ioco cavendum egi, ne ταυτον τι et Thρoν geo sensu dictum exiStimemus, quo antea egebatur o θατερo et Toταυroν. Agitur enim nunc non de primaria rerum generatarum vi et natura, sed de variis earum inter ipsas rationibus, quorsum pertinet utique disterentia atque convenientia Praeterea quod anima dicitur i-νoυμενη διαμαση εαυT , λεγειν quaenam sint rerum rationes, id pror-gus convenit cum illis in Sophista p. 263. E. ubi mentia cogitatio Tom-tur oravius herib re: προ εαυτην διαλογο ανευ φωνὴ γιγνόμενoc Mo vetur autem ea δια Παση ἐαυTric, quum onini virium uarum contentione id agit, ut varias dearum utque rerum rationes discernat atque
intelligat de quo loquendi genere Platoni familiari iam unte monuimug.
quiras, videlicet propter Verbi nασχειν οppositionem. Nam Dial τι πρυστι nun rectiSSilne ponitur de eo, quod vi ac natura sua hoc vel illo modo ad aliquid comparatum egi; ασχειν autem dicitur id, quod extringecus ab alio quopiam ita assicitur, ut cum eo quandam suscipiat neceSSitudinem. Videmus igitur omnia sincera fige et incorrupta. Nec vero mutundum est in Verbi oriη καὶ 'tac, quae interpres recentissimus parum intellexit, quamquam is ibi visus est hic Aristotelicas categorias cunctas deprehendisse. Enimvero risi v onis prorsus dicitur ut noStrum,
Melcherar uncineiae, sicuti nuper in altera editione Phaedonis ad p. 28. D. Cloo D demonstravimus, ut Profecto non it, cur de utriuB- qua voeabuli discriminatione multum Iaboremus. Superest iam, ut a
eis videamus etiam de Verbi proximis κατα τα γιγνoμενα ε . T. I, Est enim totus hic locus ita comparatus, ut paene Singula verba singula obiiciant dissicultates. Observandum igitur est hiSce, κατα τα γιγνo-μενα reSpondere illu, προ τα κατὰ ταυτα εχoντα ἀε In quibus aliquis fortasse mirabitur quod post ciet in re prorsus eadem deinceps inferturne. c. At enim vero non bScura certe latet huius rei ratio. Quis enim ferat hoc modo loquentem: κατὰ τα κατὰ ταυτα εχοντα Ηaec igitur orationis scabrities ut evitaretur, prudenter philosophus in altero mem-hro κατ non iteravit, sed posuit neoc, quod et ipgum nullo sententiae detrimento ad rem praesentem commode adhiberi Potuit. Et hactenus quidem contigit nobis, ut et grammaticas dissicultates
superaremus fortasse non infeliciter, et quae esset Platonis mens atque gententia, neficio quomodo perspectum habere videremur. Intelleximus enim universae disputationi Summam huc fere redire: , Anima mundana a summo deo ex Iemento gensili et intelligibili accedente essentia composita est. Quocirca ei etiam rerum corporearum et idearum Percemptio atque cognitio conVenit Neque vero ea materiam tantum, ut ita dicam,
mundi intelligibilis et corporati percipit, Sed etiam omni virium contentione id agit, ut varias rerum ratione et coniunctiones sedulo discernat et inteIIigat. io igitur totius loci est argumentum. Restat nunc is locus, quo origo atque discrimen opinionis et scientiae declaratur; qui quoniam et ipso magnis tenebris obvolutus iacet, interpretationis ope vel maxime indigere videtur. Itaque experiamur, an huic quoque lucem aliquam inundere posSimus. Dici vero non potest, quantopere etiam haec discruciaverint hominum doctorum ingenia qui cum neque verba Satis accurate interpretati essent, et doctrinae Iutonis ipsius immemores Posteriorum temporum somniis, ut fit, inconsiderate indulsissent, huius temeritatis guae poenas sane dederunt Iongo gravissimas Sic MARSILIU FICINU prim Verba, omyo καῖα Καυτυν ἀληθη γιγνομενoc, Perquam abSurde reddidit: , Riatiore opum, quod idem, emem,tque eridicα; neque felicius alii reddideriint Sententia universi Ioci autem quaenam eSSet, quantumno quis
15쪽
dem ciamus, Sque ud hunc diem, ne dicam, nemo perspexit, herlenein perspicue explicavit. Quo magi id dandum operae est, ut tenebrae istae tandem aliquando discutiantur.
Itaque illud quidem apertum est, philosophum hic id agere, ut de
de rectae opinionis origine. Itaque primum dispiciendum erit, quinum intelligatur ors ἐν ιυ κινουpi sits L αυToυ φερoltενo tarευ Ictor Oυ καὶ νη . Et no quidem in ea sumus sententia, ut nihil aliud significari
exiStimemu S, quam tacitam mentis vires uuS exercentis cogitationem: UR EI Pgrinter Appellatur oratio uino Rono' voce, Prorgus ut Sophist.
p. 263. E. et Phileb. p. 38. D. Cas. A. qq. ubi item origo x c dodrcκαι διανο α describitur. IIaec igitur tacit menti cogitatio quando versatur in contemplandis rebuS, i ne senSibu Percipiuntur, nερ τ α - σθητών , Age iudicantur opiniones et 8SenSione firmae utque verae, Et quidem O To θατεώoυ κυκλοσυρθο εισι. Sed qui tandem est iste θατερου κτκλoc 3 EnimVero nimam meminimus Ruten ex Tαυτῶ P θα- ethpto, hoc est, ex infinita natura mundi intelligibilis utque materia eorporum S Se compo Si tam vimque eius et agitationem declaratam orbicu- Iarig motus imagine. Itaque o του θατε οoυ κυκλoc neresSe est genSiliganimae nrtis notatio sive motus intelligatur. Ex quo Rpparet elarifi-gime, quid Timaeus his verbis sibi velit. Eienim δόξω καlbfσTD qmImuecundum Platonem ex rebus sub gensuum perceptionem subiectis oriantur, tum it demum erine atque prae existunt, si facultas sentiendintque periripiendi id est enini o του θατερoυ κυκλoc libere rectequBviribus uis utitur neque in eo negotio impeditur: rid i liod signifieatur verbis oρθocratis P. Quae quidem Verborum interpretatio si quaeris, neum Platonia de hac re Sententia conVeniat, praeclare sine cum illa con-eordant quae de hoc argumento disseruntur in Philebo p. 38. D. sqq.Menon. p. I. A. B. Sympos p. 2 . . De Republ. I. p. 566 C. D. E. I. concordant item, quae in ipso Timaeo . T. de faIsae opinionis origine explicantur. Nihil igitur iam relictum videmus dubitationis. Abstergenda tamen hic quoque pusilla macula est, qua Platonis orationen contaminavit librariorum socordia Scribendum enim sine dubio
efise abunde docebunt, quae de hoc usu numeri pluralis ad Gorg. p. glI A. Rempubl. VI. . Sol. D. Apolog Socrat. p. s. D. expoSuimuS. Itu igitur haec quoque in Aprico esSeputamus, pergimusque Sine ulla mora ad proxima, quibus XPlicritur do uetontine originibus. Sunt autem verba Platonis haec: τανυ αδ ερι το λογιστικον
τε ε ἀναγκη αno τελειται. Quid hic Significet o λογιστικών, ex oppoSitione o αισθητo erit perspicuum Dubitavit tamenMENRICU STEPIIA-NLS, Ru potiug λογιστo Scribi oporteret. Qua mutatione mea SententiI haudquaquum Pu est. Nam Toctoγιστικo non modo est cogitabile, Sed ipSum quoque mentia et rationi particeps Qua in re Plato prope Rccessit ad Parmenidis rationem, quem esse et cogitare constat idem iudi-eusSe ita ut ulterum ub ultero non pateretur divelli Rut penitus segregari. Quando igitur tacita mentis oratio, hoc est, cogitatio, circa To λογιστ/κυν TerSuti Ir atque contemplatur id, quod mentis et rationis est particepS, tunt
mae ideo ingenerata, quia ipsa quoque X ταυτῶ, prοgnata St, nullo immpedimento turbetur, sed libere vires suas exerceat, ideoque intelligibilia(αυῖα unimae recte ac perspicue denuntiet Quae omnia nihil quidquam
16쪽
haboni, quod obscuritate aliqua premi iudicari liceat. Nam recte sana, oti et mGTriperi coniunguntur, quoniam Oeta Semper apud Platonem refertur ad cognitionem idearum, unde oritur demum cientia nomine uod igna. Neque desunt alia huius copulationis exempla, quae tamen in
re per se tam manifeSta enumerRre Velle importunum esset. Reliquum est igitur, ut tandem revertamur ad superiora ilIa, quae antea dicebamus a Fic Iino aliisque interpretibus perperam explicata PSSE.Dubium enim etiamnunc est, quomodo intelligenda sint illa: o κατα ταυτον ἀληθη γιγνοtrexoc, περιβε θατερον, και οι το ταυτον. Et illii quidem apertum putamus, cardinem rei veri in eo, ut istud κατα ταυτον recte accipiatur. Suppetit vero duplex eius explicatio. Potest enim inteIIigi oratio, quae Secundum Tαυro Vel probo TαυTo ratione vera exigiit Fateor tamen hanc rationem mihi non omnino placere, quum alias ob cauSIS , tum maxime Propterea, quod in praecedenti disputatione nihil de eo XPοSitum St, quod in profecto umere cogimur, onmem cientiam et opinionem pro Toυ ταυτo modulo, quem ipsa habent, verum existere. Itaque hanc interpretationem in medio relinquimus. Magis enim inclinat animuS eo, ut κατα ταυτ Piariter, stri rαl ORE, Significare tatuamus. Quo facto gententia vorhoram existit nec oriatio utem h. e. tacita illa mentis cogitatio , quia quidem piariter Berct eυαdia, Me,-antur circ diueeraum ire discivio Cremertur, qvαyid CerSiatvr in contemplandia rebur eripitibur fucu rete Percolendi non Aliacestiles, reotiae opinione Oriuntur; quαRd ctutem Occulilheyt rebv3 cmiliabilibus, fomittite cogno8ceridi ritur citque libero gignitur necessorio intelligentinet petenti reri Atque id profecto totius loci rationibus egregie convenit, siquidem ita statim ab initio significatur, verae pinionis pariter atque scientiae causam et riginem declaratum iri. Neque etiam illud iniiciescrapulum, quod alibi fere κατα ταυτα, numero plurali, eo en X usurpatur, veluti Tim P. M. C. Reip. X. P. I S. C. Sympos P. 22 l. D. Sophist. p. 2ba. B. Phaedon. p. o. B. al. Nam nec ingularem numerum ab usu loquendi bhorrere, vel illii arguit, quod etiam Tαυrox, ctriter, sine cατα ita frequentntum est, sicuti exempla rei ad ReipubI. Iibr. X. P. GOS B u nobis conSignata unumquemque edocere poterunt. Absolvimus tandem scholam nostram de loco Timaei dissicillimo atquagravissimo quae Ri forte paullo copiosior et prolixior evaserit, condona dum id erit scholae magistro, qui etiam leviora saepe cum Pulvisculo