장음표시 사용
11쪽
obilissimus locus estilatonis in Philebo, cum decurso iam paene disputationis stadio summam faciens Socrates, quae his sermonibus cum rotarcho habitis effecisse sibi videtur, per capita quaedam complectitur. Ibi igitur haec dicit p. 66.
το μέτριον και καιριον κα πάντα ποσα χον τοιαυτα νομιζειν την ἀίδιον ηρῆσ2 αι φυσιν.
Quibus quae porro de bonorum gradibus a se constitutis adiecit mittimus neque enim hanc philosophae rationis partem attingere conamur egregie praesertim ab ingeniosis hominibus explanatam sed angustum illum nostrum multisque contemptum grammaticae artis tramitem insistentes id agimus ut orationem illam primam parum doctis perspectam et nonnullis vitii suspectam declaremus si possumus et vindicemus. e duo sunt in illis quae morari attente legentem poSsint primum enim quod Socrates illa rotarchum ait posse ubicunque tam per nuntio quam ad praesentes verba facientem affirmare, non inepte videmur, etsi interpretes tacent, quaerere, quosnam ille nuntios et ad quos tandem mittere iubeatur. Nempe non hoc voluit Socrates, utramque viam inire rotarchum, sed cum hi duo modi sint inter se contrarii, quibus quid communicare cum aliis possis, his copulatis id indicat, haec adeo esse vera ut quocunque modo et apud quOSViSeunque aSSeverare fidenter liceat. a nim vis est copulatorum contrariorum, non ut utrumque Perse spectetur sed ut coniunctis duobus una efficiatur sententia universa. 1.
12쪽
ait Sophocles in Antigona v. 1108;μέ λων γὰρ ἀει δρῶν τι τας ρυσας τέ μου καὶ τα ἀπουσας ἐλπίδας θάψΘορεν idem in Electra v. 305;
scripturam et sententiam stabiliret sermonisque morem latius patentem, quem olim Lobeckius attigerat in Phrynicho p. 754, selectis quibusdam exemplis illustraret. Possumus addere alia ex Platone, velut ad eandem rationcm revocari recte videbitur hoc, quo nihil est in his dialogis frequentiu8, επι παντος ρμῆ και σμικρου και μεγάλου πράγματος Θεον ἀεί που καλουσιν in Timae 27c μηδὲν δεῖν ειητε ath u/ητε σμικρον χαίρειν γ Philebo 33b persentimus enim distributione facta partibusque contrariis coagmentatis expressius illud omne aut nihil significari' . Sed praecipue ex huius natura orationis lucem afferri opinamur Verbis quae in Sophista leguntur p. 237αΤετόλμ)ρκεν ὁ λόγος ρυτος ποΘέσΘαι τ μη ν εἴναι ψευδος γὰρ - α αλλως γίγνετορν Παρμενίδης δὲ ὁ μέγας, ω παῖ, παισιν ἡμῖν ουσιν ἀρχομενος τε και δια τελους τουτοαπεμαρτυρατο πεζῆ τε δε ἐκ τοτε λέγων και μετα μέτρων 'ου γὰρ μη ποτε συro αluctv , νησιν, εἶναι μη εὐτα, αλλα συ τησθ' ἀφ' οδου διζηουιος ειπε νόημα. Nam Suida quidem testimonio, armenidem nonnulla καταλογάδην scripsisse teste scilicet Platone narrantis, cum ceteroquin antiquitas nisi carminibus eum nihil compo- Romanis quidem hoc alienum, ponemusque exemplum, unum de multis, Ennii versus de Scipione me est ille situs cui nemo civi neque hostis Quibit pro factis reddere Opi pretium, quibus ecquid dubitamus cur civi hostem addi voluerit poeta 7 ' Hanc vocem probabili coniectura recuperavit . Steinius in Symbola phil. Bonn. p. 785; qui quo modo verba latonis exponit ad BonitEii mentem propius accedente nobis minus satis facit.
13쪽
suisse consentiat, nihil esse tribuendum apparet, et is error natus est manifesto hoc ipso Sophistae loco ab Suida aut ab eo quem sequitur auctorem perperam intellecto. Sod Bonitgius illa in Curi silatonicis p. 149 ita interpretatus est, ut Parmenides
non scripti modo carminibus sed etiam per sermonum et colloquiorum occasionem nunquam non oblatam Suam Sententiam exprompsisso diceretur. Dubitamus viro egregio SSentiri nam nee πεζῆ Videtur, iuxta aέτρα positum, facile alia quam visu propria accipi posse, et ὲκαστοτε minus apte ad unum πεζῆ quam ad utramque partem orationis referri. Itaque sic statuimus, etiamsi colorem oratio inde duxerit quod et carminibus usus est armenides et nunc ipsum duo eius versiculi apponuntur, tamen quoniam sensum efferre nemo nisi aut sermone pedestri aut versibus possit, haec duo πεζη τε και μετα μέτρω eo consilio copulari, ut armenides quocunque genere hoc suum cantavisse dogma praedicetur cum praesertim ne illa quidem oχομιενος τε και θια τέλους alio videantur valere quam ut per contraria
tempug omn denotetur. Et si certe, id quod agit lato, armenidis fiducia idem omni modo et omni tempore praecipientis praeclare et oratione concinne structa ostenditur. Sequimur in his M. Schangit explicationem, in Specim crit. p. 23 propositam, cui qui repugnavit Bonitgius comparato hilebi loco fortasse dabit nonnihil prassidii et adminiculi accedere, si quidem probabile est, eum nuntii et verba coram facta non dissimile par contrariorum metant quam metra et sermo pedestris, similem esse utriusque paris vim et sententiam. Sed altorum nihilobi vorbis quod observatione non indignum SSe Praediximus, πέμπω est participium, quod adeo nihil esse novissimus Philebi editor sibi persuasit adhamus, ut haud cunctanter Deos voci nequam adderet. Et hoc quidem leve est in hoo critico, qui cum olim tum rursus nuper hunc dialogum sua opera recognitum edidit sic ut nonnullis coniecturis plane egregiis summaque laude dignis verba latonis emendaret, multo saepius spongia illa de- lotili qua philologis multis hodie in deliciis est abusus necessaria et aperta nulli- quo dubitationi obnoxia auferret ) Itaque sane pusilla res est quod i 'haπων
'λ on potest hoc iudicium confirmari paucis tamen ne iniquius existimasse in- Simulemur, in adnotatione ponemus unum et item alterum exempli causa. P. 11 το δε
inter Se quam accurate conspirent apparet. Quis igitur, qui quid hoc dialogo agatur cognitum habet, non admirabitur hanc Θετησιν , qua ipsi summae sententiae gravi Ssimum vulnus infligitur hoc est enim Socratis consilium, ut νουν et quae cum eo cognata Sunt voluptate
14쪽
participium delet, quo dempto non iam corruit sententia, quamquam qui multo usu paullo interiorem cum latonis sermone familiaritatem contraxerit, non ita patienter seret hanc scitam orationis aequabilitatem πρ τε ἀγγέλων πέμπων κα παρω σι φράζω sublata voce turbari. Sed idem πέμπω olim prudentiori critico offensioni fuitioindorsio, qui non haec quae libri habent sed adhibita mesi πο τε αγγελον πέρι πω scripsisse Platonem Suspicatus St. t ut mesim taceamus, cuius quae Platonis oratio habet exempla aut dubia sunt aut diversa vid interpretes ad Phaedr. 37 a o Gorg. 520 e , in hac sententia valde mirere latonem arοπέμπειν quam verbum implex aut 'ελο Singulari numero maluisse, et quod gravissimum est, πο Πέλω quominus attemptemus coniectando Prohibemur certissimo usu quo Graeci πο ἀγγέλων κηρυκων προαγορευειν, ἀπειπειν, ἀγγέUMιν, similia, dicere solebant. Hoc argumento qui Heindorfit coniecturam verissime redarguit Stati baumius ipse ut vulgata verba firmaret mirificam interpretandi rationem iniit cum enim πέμπειν dicat esse nuntiari iubere 3agen la8Mny, Scilicet ut aτ' ἀγγέλων πέμπω verba iungantur, in eamque rem Euripidis versum asserat de Iphigenia Aulidens 360 καὶ πέμπεις κων,
ot ex Aeschyli fabula Thebana v. 416τοιωξε φωτι πέμπε τίς ξυ γνεται, quidem meliora esse comprobet, quamquam ipsa ab alio Vincantur; et hoc . llo aperte dicit, τί δ' ἀν λλ.η τις κρειττων τουτων νανῆ κτλ, et eodem saepe per totum dialogum curr t: s. p. 23 d. mittimus alia in his quae adhamus cavillatur non sane prudentius. Sed p. 2l Νουν δε τι καὶ νημην και ἐπιστημην και δοξαν μη κεκτημενον αληΘηJ, πρωτον
Quam enim vim habere dicemus in hac mutilata sententia 'ροῦτον μέν An non hoc planissime ostendit, Socratem primunt omnia complexum esse ut ex singulis quid colligeretur singulati tu edoceret. Neque obstu sed Platone plane dignum est, quod deinde a coepta oratione deflectens alteram condicionem repetit et ea posita quid consequatur declarat, et sic deinceps Libentius et ut invidia absit speciminis loco normulta breviter significamus quae nobis quidem vere esse u ad haut emendata visa Sunt P. 234 γελοῖος τις αν- Θρωπος; . 53 τ τριτο ετ ερου; p. 4 τοιονδε τι λεγ , ' ρωταρπι μοι τλ; P. 58 e
His adde lepide explicatum lusum p. 58 τα πλα. Haec praeclara fiunt et ingenii praeclari possuntque ostendero quantum salutis huius critici sagacitas afferre latoni posset, nisi illa pestifera porsuasione, qua cum multis redit latonis orationem usquequaque interpretamentis et addita mentis Obrutam esse ot oppressam, totiens in devia abriperetur.
15쪽
incredibilia comminiscitur confundens quae diversa sunt. Nam in Aeschyli versus verum S πεμπε, de quo cum alii tum ipse Fr Ritschelius Opp. I, 311 dubitarunt, orationi accommodari nisi hoc modo
non potest neque vero vim habere aliam quam Propriam quaque iterum legitur v. 451 α τωθε ri huiπε τον φερέγγυον. Euripides autem quod scribit, vulgaris loquendi modus est et multis exemplis conspicuus, quo per compendium quoddam orationis πέμ- dicunt πέμπειν αγγέλλοντα Sive κελεύοντα. non Secus ac latine mit-υre, sed ut nec hoc nec illud verbum suam significationem primitivam exuat. Itaque vel in hilebo omissis verbis π τε ἀγγέλων recte geribi poterat πανπη φκ- σεις πέμπων και παρουσι φράζων, ut si hoc uti volueris, certe non ineptius illa quam cum Badhamo πέμπω expunxeris. Sed π' ἀγγέλων πέμπειν posse esse quod Stall-bauinius credidit per nuntios nuntiare', id quidem nemini paullum modo graece scienti persuadebitur. Quid ergo est Nimirum in re aperta alucinantur docti; nam omnino dubitari non debet, quin inr' ἀγγέλων cum φησει coniungi oporteat ex ea dicendi consuetudine quam modo tetigimus, πέμπω autem participium quodam liberiore modo interpositum sit ut ex ἀγγέλων audiatur υr υς. Non novum hoc expediendae difficultatis causa fingimus dicendi genus, quo notum est Aristophanem uti in Avibus v. 100 cum dicat
et in Ranis v. 90 de Aeschylo loquens
et Sophoclem cum alibi tum in lectra v. Tἄγγελλε θ ρρκω προστιΘείς. nam non recte faciunt nostra quidem sententia qui huic Laurentiani libri scripturae ceterorum si tanti est assensu non destitutas praeferunt coniecturam ReisHignis ορκον προστιΘως. ossisque huius orationis radices usque a communi fonte cultioris graecitatis repetere Homero. Sed de Platone loquimur, qui quae habet eiusdem generis exempla alia similes criticorum cavillationes non fiugerunt. Cum enim in eodem hilebo p. 49 a scripserit putamus enim scripsisse Των ἀρετων θ' αρ' υ σοφιαν πέρι τὰ πληΘρς πάντως Ἀντεχομενοπι μεστον βριὰων χαι δοξοσο Φιας τι ψευδους; Badhamus quidem nam talibaumius recte iudicat hanc scabritiem ferendam esse negat et iubet aut pro ἀντεχομενον reponi velut ἀντιτεχνον ν , quod ut laειττo cum περὶ σο νια verbis coeat aut, quod in repetito libello Secutus est, 'ερ praepositio-
16쪽
nom induci ut ab ἀντεχομενον aptum sit requας. Et poterat idem, si tantum constantia tribuere vellet, ipsum quo hae turbae excitantur participium Loχo aενον non minore certe iure quam illo altero loco rhiarae obelo notare. Os vero Odum in scirpo quaerere criticum opinamur cui licet largiare utroque modo quem rO- posuit potuisse graece dici, tamen cavendum est ne nostro potius quam suo arbitrio loqui latonem cogamus, quem, si quid aliud, manifestum St, quemadmodum illic non νγνει, ἀγγέλους πέμπω Ae φησεις υπ' ἀγγέλων ε aπιον αυτου0, Sic nunc O σοφίας ἀντεχομεvc Ee περ σοφιας ἀντεχομενον αυτῆς το πληΘος μεοπον ἐρίδων maluisse scribere oratione non quaesita sed ex sermonis ingenio ultro Subnascente. Et videmus ad eundem modum orationem formari de republica te
tio p. 397 eAρ' υν παντες χἱ Ἀrcιηται Ῥαι χι τι λέγοντες η τω ἐτέρω τουτων ἐπιτυγχάνουσι τυπωτης λέξεως η τύ ἐτέρω τοῦ ἐξ αμφοτερων τινι ξυγκεραννυντες; Apparet enim nec cum τινι Coniungi ξυγκεραννυντες posse et Si quis ut Suus participio casus esset ἀμφοτέρων τινὰ ξυγκεραννυντες οfingi vellet luxatam iri enuntiati structuram quae dativum abesse non init. Itaque non litigabimus cum latone, quod non id quod nostrum quivis praeoptavisset, ἀμφοτέρων τινι ξυγκεκραμένω, Sed επιτυγχάνουσι εξ ροφοτέρων τινι ξυγκεραννυντες οSuit ad participium ut cogitatione Mderetur pronomen αὐτόν. Haec ras misimus ut si fieri posset haedonis loco multis modis vexato oodem adhibito dicendi genere tandem opem et securitatem asserremus. Sunt autem Verba haec p. 82 d
Sic enim leguntur in libris, nisi quod in uno aut altero eorum et apud Iamblichum verba latonis in protreptici c. 13 reserentem σωματα Scriptum est pro σωματι. Sed O Sive errore natum Seu conSulto flectum ut πλαττοντες Suum haberet aecusativum, quoniam plurali numero nominis parum favet id quod proxime praecedit ψυχῆς, non immerito repudiaverunt critici, qui ut labant quam putabant orationi subvenirent varia temptarunt hixuriantes ut assolet in divinando. Itaquo Fis eliserus, placet senim has copias opinionum XPOuere - σωμά τι πλάττοντες coniecit, σωματι πράττοντες Astius, σωματι λατρευονrε Heindorfius, talibaumius o ωμα ἀτιτάλλοντες, denique advigius σωματι πελατευοντες, et qui novisSime haedonem edidit changius re desperata, ut tam oti haberet lector quod intelligi posset, Heindoini commentum in textu posuit sed cruce critica notatum. Et hoc certe, ne recognOSeamus omnia, commendabilius est ceteris, quantumvis longe a librorum seriptura recedat. Nam 'τιταλλειν talibaumi usum verbi perspicienti absonum vide
17쪽
bitur, πελ τευει autem Verbum non extat hodie neque per mλατο nominis significationem apte ad hunc sensum quem ipse exprimi voluit Mad ius effinxit. Sed quod hi tres viri uno ore πλαττειν de his qui corpori dediti vivunt recte dici, gant, requiri serviendi, blandiendi vocabulum affirmant, nos contra sentimus et propter alteram partem Sententiae K μίλει τῆς ἐαυτω qmχse curam magis eo poris impense habitam significari expectamus; quo fere modo lato in hoc dialogo Θεραπεια corporis dicit et Θεραπευειν, p. 61 τα αλλα τοις περὶ σωμα Θερα-
ξυνουσα και τρυτο Θεραπευουσα. Deque illa quae scribit p. 114e negligenda sunt Θαρ- ρειν χρὴ περι τ' ἐαυτοῖ -χη ανθραι, στις ἐν τω βίω τας αε αλλας ἡδονας τας περι
κοσμήσας την ψmχην οὐκ ἀλλοτρίω αλλα τα αυτῆι κοσμω. Huic vero sensui quem dicimus etiam rλώτει Verbum, cuius ipsa Vis S κηρο ε πλαστοτέρα, sati facere tuisse, non sane imaeus 42ὰ το ὲ ριετα τον σπορον τοῖς νέοις παρέδωκε Θερις σωματαπλαττειν Ῥητα documento est, Sed Πολιτεια 2, 377 coori 'εντας ριυΘους πεισμμεν τα τροφους τε και μητέρας λέγειν τοῖς παισι και πλα τειν τα Ουχας αυτων τοι μυΘρις πολυ μαλλον ψὶ τα σωματα ταῖς χερσίν, sed ab Heindoin citatus lutarchus in Coriolan c. 32, 7 τις α αλλος ιη τροπος ω βοτὶ Θρυσιν νΘρωποι και συνεργι υσιν οἱ Θεοι ς
αλλὰ τῆς Μαφ το πρακτικρν .. χειροντες. At illi etsi hanc rationem praetexunt, maxime haeserunt in dativo σωματι qui cum πλαττοντες coire nimirum non poteSt; idque advigius quidem et Stailbaumius ipso quo usi sunt coniecturarum genere patefecerunt, eindoinus aperte profesSus est cum diceret, πλαττοντες Si tamen verum esset et singulari quodam significatu positum, nece SSario is a eSS Pr -- ματ restituendum idemque tam codicum isto librarius quam Fischerus corrigendo ille σωματ hic σωμά τι πλαττοντες assequi studuerunt. Sed hoc Omne Studium corrigendi irritum esse et vanum continuo apparet, ubi non haec Verba σωματι πλαττοντες θ σωματι ζωσι copulari voluisse Platonem tibi persuaSeris, ut πλαττοῦντες per Se positum e Sententia suum nancisceretur accusativum. Quid enim haec oratio distat aut ab eo unde profecti sumus Philebi loco aut a Πολιτειας Verbi quae proxime disceptavimus 3 At vero σωματι ζῆν sine exemplo dici videtur: nam quod uicum ex oratione Demostheni falso adscripta asserri videmus Φιλιππω ζωντες κα ου η αυτων πατριδι, ei videlicet non multum tribuimus. Eamne
igitur ob causam haec abiudicare latoni in sententia plana et apta et dativi GTaeci natura minime obstrepente Et me eo quidem moveri quod non isto
18쪽
nude σωματι ζωσι sed vim Verborum quasi digito monStran σωματι πλαττοντες ζωσι
Scripsit 3 Non confidimus haec nos probaturos Omnibus adeo infenso animo hoc genus participiorum ex graecitate si linet expellere decreverunt. Itaque cum Antiphon in oratione de choreulara scripserit
Διωμώαντο δὲ υτρι μιὲν ποκτειναί με Διοδοτον βουλευσαντα τον Θάνατον, γω δὲ μηαποκτεῖναι μη ἡ χειρι ἀράμενος μιήτε βουλευσας,
non tulerunt hoc participium ἀράμενος dativo χειρι ita appositum ut intelligatur αυτ Q, et initium quidem mutandi vir egregius fecit obraeus duplici proposita
coniectura, aut luητε χειρα ἀράμενος aut v τε χειρι ἐργασάμενος oratorem dedisse Suspicatus quarum hanc alteram coniecturam identidem editores receperunt, confiSi illi maxime sententia simili, quam obraeus monstraverat, Andocidis, qui in oratione de mysteriis 4 και ρι inquit bτος ο νόριος και προτερον ὴν .. και νυν εστι, και χρῆ σΘε αυτω, τον βουλευσαντα - αυτ ενεχεο Θαι καὶ τον τη χειρὶ ἐργασάμενον. Nam
quod MaelZneru Praeterea, ne cui χειρα ἀράμενος magis arrideat, usu activam Verbi formam flagitari scribit, apud Aristotelem quidem in arto rhetoricam 1 p. 1374 α 35 εαν ἐπάρηται την χειρα πατάξου legitur nec desunt alia eius formae exempla. Nos neutri mutationi subscribimus sed ita censemus, non licere Antiphonti adimere quod dandum esse Platoni intelleximus et Antiphontem apparet, cum haec Verba iungi Vellet aa ἀποκτεινα χειρι, quemadmodum de caede Herodis 2 scribitcστις τε ν τῆ χειρι ἀποκτείνη ἀδικως καὶ στις τη φηήνα , addito participio, alteri quod responderet, plane idem Secutum esse quod Platonem in conformando Philebi nuntiato se und hanc materiam disserendi duximus. Denique non praeteribimus Plutarchi verba quae in libro do Isido et siride c. 41, p. 367 o leguntur.
In quibus expediendis, cum fulcrum quoddam pendenti participi κεκληρωκor quaereret, varie se torsit Wytte bachius nos quodilutarchus non κρατον κεκληρωκοτα sed siλιον ἀκράτω πυρὶ κεκληρωκοτα αυτοὶ Θάλπιι scripsit, agnoScimuS Plane egregium eius Sermonis quem explanamus exemplum. Verum aliter sensit Hauptius, qui etsi fatetur hunc participiorum usum non alienum esse a Gracteorum Sermone, tamen intelligi negat, tur lutarchus minus simplici oratione sine ullo sententiae
emolimento uti voluerit. Itaque eum concinne ut ante 'ην σεληνη γονιμον το φως
19쪽
mat. Potuisso ita scribi quis negat, et hoc quoque viro acuto concedendum est, si quid mendationis illa verba recipiant, meliorem non posse inveniri Wytten-bachii autem commenta sutilia esse et reiectanea. Sed concinnitate ne illa quidem oratio caret, cui ipsum aequabilitatis studium hanc formam induit, et quod hoc parum simplex esse dicendi genus ait, Veremur ne nostrum morem magi quam Graecorum consuetudinem respexerit. Quid multa Ratio vetat quae paria sunt dispari metiri modnio quare nos quidem hunc dativum πυρὶ tam certi quam apud Antiphontem χειρι aut raelaαri in haedone tutamur. Ad Philebum unde exorsi sumus tandem redimus finemque disputandi faciemus in expendendis duobus eius dialogi locis quorum tam manifesta depravatio quam certa esse emendatio videtur. Nam p. 60 non λέγε quod vulgatur neque vero quod est in Oxoniensi codice hae sed 'λεγέτω scripsisse Platonem ipsa quae tenet comprehensio paullo prolixior intentius persequentem edocet. Est autem haec:
Et in gravissima do ridiculi natura disputatione p. 49 li)
haec quae vulgo leguntur vitium traxisse fidem facit memorabilis et rei parum ConSentanea Serie Vocabulorum Ἀνοβερρυς καὶ ἰσχυρους και εχυσυς , meque id fugit interpretes, sed in corrigendo ruberrarunt. Nam nec verba και ἐχΘρους, omissa illa quidem in paucis libris deterioribus sed mero errore omissa, abiicere licet, ut quibus proxima Sententi αγνοια γὰρ . . . εχυ τε καὶ αἰσχρά patrocinetur, meque Mσχρου pro ἰσχυρου apte eo quidem loco reponetur, neque denique και particula
20쪽
δυνατοῖς ριωρειπΘαι και σχυρους φοβερους και ἐχυας προσαγορεiκων. Haec enim a latone prosecta esse clamant ea quae Praecedunt σοι εἰσὶ μετ' ἀσθενεια τοιουτοι κω ἀδυνατοι τιμωρεῖσΘα et quae insequuntur 'oια γὰρ η των σπιρων , α.
Sed iam desinemus paene inviti multa enim restant in hoo dialogo quae aut interpretem requirunt aut emendandi curam. Hoc igitur agemus alias cum videbitur. Nunc veniendum est ad ea quorum haec causa praefamur. Vos enim, Commilitones carissimi, vocandi estis Publica voce ad studia quorum vos Via ac rationes in suo quemque genere edocebunt hae quas indicimus scholae academicae, si quidem nostram docendi voluntatem vos vestra discendi alacritate aequare Volueritis.