장음표시 사용
11쪽
ctuum libri Ciceronis, quibus philosophiam Graecorum Latine illustravit, non
solum uberiale rerum, sed etiam sermonis elegantia eorum, qui legunt, animos mirifice tenere ac delectare possint, tum insignem et doctrinae copiam et splendorem Verborum in illo opere miramur, quo naturam rei publicae persecutus
est Habet enim illam a Graecis doctoribus, quorum si non plurimi, tamen multi eadem de re scripserunt Qui si reliquis in artibus, quibus operam dederunt, miram quandam rerum omnium cognitionem ac diVinum ingenium praestiterunt, civilem doctrinam usque adeo coluerunt, ut qui partem ejus nunc tradant, praecepta eorum aut repetere plane tu imitari sallem videa
tur uod qui factum sit, mirari non licet. Namque in toto terrarum orbo nullus unquam populus fuit, in quo tot civitates suas quaeque leges atque instituta habuerint, quot olim in Graecia floruerunt, Asia, talia Sicilia aliisque terris, in quas colonos Graeci deduxerant. Atque in plerisque earum deinceps
illam mulationem faciam Videmus, qua regno Sublato, primum optimate acceperunt imperium, quod nonnunquam in paucorum degeneraVit dominutionem, dein Omnis potestas in populum transtula est, donec is tanta sibi indulsit impoloniis ut ex maxima rerum perluctatione Frannis oriretur. Erant Ver civitates non paucae, quae Summam rerum partim regi concessissent, partim nobilibus reliquissent, partim ita populo tribuissent, ut et gradus essent dignitalis nec liber- talis quisquam expers haberetur duae quidem conVersione rerum publicarum cum eodem nec modo serent neque tempore Graeci singula civi latium genera inter se facillime comparare potuerunt, quotieScunque earum naturam perspicere ac claudes et vilii intelligere sunt conati Accessit, quod non solum mercatores eorum ad omnes barbarorum gentes commearunt, quae habebant aliquam rei publica sormam, sed alii etiam terras alienas atque remotas peti-Verunt, in quibus animos ludiis vel erudire Vel etiam delectar possont In quibus itineribus mores atque instituta incolarum Summa industria cognoscebant. Itaque omnes Graeci, doctrina civili paullatim eruditi, mature de rebus publicis prudentius judicarunt, quam sapientissimi nunc hominum nostrorum sacere solent, ne reliquos commemoremus, in quibus ne Scin leVitatem magis an impudentem stultitiam miroro, qua de flatu civitalis aut in angulis personent aut publice audeant declamare Docti vero, cum in ciVitalium naturam inquirerent, in quacunque disputationis parto tantam Varietalem exemplorum habebant etc0piam, quanta post nusquam est errarum suppedilala. Namque illa civitas quam lato arbitratu suo exstruere nec ad Vitae similitudinem adducere Voluit
egregia hujus usus ostendit indicia, quo homines, rebus publicis administrandis 4'diu, saepius, quam principes philosophorum excellere Iolent. Aristoteles autem institula centum quinquaginta octo urbium singulari libro descripsit Diogen Laert. V. 1, 27J idem alio scripto varia civitatium genera illustravit, ibid. 0RRe eum singula diligenter cognovisset, de hae arte dispulans neque ullum
12쪽
sorniarum rei publicae genus praetermisit et omnia genera recte definiit atque conjunxit. Idem non Solum Vidit, quomodo ex aliis eorum alia necessario sequerentur, sed etiam Vitia et laudeS, quae in singulis inessent, ac vicissitudines perspexit, quibus X unaquaque ciVitalium specie paullulim alia oriretur, sive haec similis sive contraria ac naturali quodam o lubrico itinere cum illa conjuncta esset. Incredibilis Vero prudentia et copia doctrinae in libro conspicua est, quem
Aristoteles de re publiea seriplum nobis reliquit. Quem quid magistrino si iussculi suerun ri dum atriis scriptores sod id, quo sileris mandarun non lat. Unum Polybi scri in servarunt, vi in sorsuo historiarum ii,
illa philotio orum disciplino delibavit, quae apud Plawh. et Aris,ohorum Ursuralius et copiosius di uiris lagimus. Sunt uulum' sere, a quibus cicor doctrinam accepit quam mlibro invenimus. Nam Plutonom imilatus est, Aristoιolem emper ni Ocula habui Polybium expressit. Qui quidem cum euuMM cur Romovi coleri geninlibus raocellerent, in rei publicae eorum natura silam putasset, o totiuν disputationis caput Hasu Voluit, ut inicipio rationibus consimaria P lamini
igitur civem, qui aeria optis Mnsuleret eum iussiluit, qui, lium stilo
Punico siniis, cum rus R0m uno in maximo urere prurim a in abieri potuisse videretur. Duo modo tametsi ostigiis Grassorum institi ramo Monuisci ii iis non habuit commui, ludiis enim doctrinae, quibus a vero
plurimum pora nuVnVerni, ciVilem c sors ein usum nori unxit, quo docιore illi plane curuerant Vel purum prae Silioran Namque ut a in judivit olque concionibus Si eritiatuS, Sic Summos honores, quo os qui potuit, in patria capessivit. Tum Vero rei publica praefuit, cum toto lare terrarum orbe subacto civita Romanorum in tantum rerum omnium certame atque disψximen incidisset, ut jam nec mala sustinere neque remedia storvi serre posset. In qua ita quavium assequi potuit rerum maximarum usum rationis autem genus, quo hoc n0s opus et in proxime ad illam vim atque ornatum accedit, quo libros de Oratore conscripsit.
0uapr0pter Dagineula, quae IIajus edidit, diligonis recognoscere utque in
judicium Vocare coepi, ut non lanini mondu, quibus a librariis Sunt vel uritiei de in
praVula, ex iis l0ssere, Verum id etiam ostenderinpossem, quid Cicero ex Graecorum fontibus hausisSeu quid ipso addidisset, quomodo inventu philosophorum, qu9 imita6vidseretur, mutnSSe quam ra tionem quodque consilium loto puro deseribendo Vide retur perfoculus. Numque hoc scriptum ab illo tempore, quo docti hominu id paullo ante invenium certatim correxerunt, eis diu es plane neglucrum vel i- ηιegxuni habiliun est, vi nihil quod corrigeretur, ruliquum esset, lamen in illud dicundi genus. quod Ciceroni proprium fuit, tot viri in ii emama, id invia, avia ni 0otrinae copia et ingenii vi inquisiverunt, ut hi quoquo libri debem ad uoxum praeceptu emendari uod nugolium nuper Osannus nos platae QS0lvi, ouo consilio cum de librorum correctione plurima copiosiu cunmri vis
Sem, his nuca proponere volui. Duae ut modum ac ratiuuem cum Pla-Mι
non serVunt, Sic u loco grammulius Latinae porticem do quibus dupli quid
judicuro deberent sibi nondum omnes persuaserunt.
13쪽
duomodo inscriptum hoc opus in codice uerit, ex verbis apparet, quibus finis oeundi libri indicatur:
Hoc igitur primum geuisivi ex mum subviantivorum habemus, iurarii bascius et tum cadentiam, quem en jus ad Terent Andr. II, 1, 20 in, 2, 3 cum omnium scriptorum, qui nullo uni Augusti mortem vixerint tum omnis in usu solum fuisse docet. 0uam sententiam mulli et interpret mihisen ad erent Andr. I, 1, 17 Reusing ad Cic. do T H, 16; ein- dors ad Horat Sat. I, 105 Ηuschk adaibuli. IV, 10 4 et grammatici Zin Lo. 11. g. 49; rebs Antib. g. 19; eis. Mortea e g. 7 . not. aas. Madvig. Gram Lat. g. 3 not. 1. probarunt. Alii vero de Cieerone ita benΘmerori voluerunt, ut omnibus locis ei hunc formam restituerent, nam in plurimis Ru Optimis libris invenissent. In hoc numero Herus Moladius El-lendlius , advigius, alii viri nobilissimi haberi debent. Fueris autem,
qui rem euutius agendam esse viderent, ut Holarichius ad h. l. meller. Praelat ad Varron de Ling. Lalin. g. XXVII. in edit Paris. Emer. Schneide F metu. g. 59. rueger T. I. g. 186. mitae Lut 0r. g. 19, not. 4, propterea quod neutra sorma a suporioris illius aetatis usu plane abhorruisseLA Benarius quido invenit nonnihil, quod ante critici non salis mimadVΘ termi rem ero, de qua praee it, ipse nec recte explicavit nec ei um-
specti m et accurata consideration assecutus est Quid est enim, quod
nullam dicat in illis lamis inveniri contractionem, nisi hanc non tam a Singulis scriptoribus laetum, quam toto lingua usu eonficitiatam putaVit' uis dubiisv quin genitis horum nominum primo exitum in ii almerint Aliinrtes s habere nequit Quod si verum est, quomodo una vocalis e uisus
14쪽
gignitur, nisi contractione id fieri censemus At is in rem explicat, quasi producia Tllaba in duas soluta sit breves. Si hoc vere existimaVit, praeceptum ignoraVit, de quo omnes grammatici consentiunt, geminatas fuisse prius Vocales, quam contractae longas syllabas effecissent. Grimm mulache Grammat T. I, g. 32 Schmillhenne Urapraehlehre g. 26 Rinne me deutache Grammati Bd 2 Abach. 1, 3. Romanis autem a linguae sui natura, ut neque hiatum ferrent neque Vocales in diphthongos acile paterentur coaleScere. Itaque ubi duae concurrerant, eas in unam syllabam ita conjunxerunt, ut prior, altera recepta, produceretur auribusque sola perciperetur. BenarΥRomiache Lautitare g. 90 95. Ex duabus igitur vocalibus, quae in illis genitivis geminatae essent, una modo eoque longa mature profecta est. Quae loquendi alio quamquam Valde usu increbuit, lamen altera primaria non plane obsoleverat. Errat enim enlirius, qui exempla genitivorum, in ii exeuntium apud antiquiores poetas nulla inVenire ait Vid maeum de Rheinista mesipha Sehulmanne M. I, 2. g. l. Apud Cieeronem Vero, cui genitivos in finitos lienditus Praelat in Brut. g. XIII. magna constantia tribuit, adeo normam desiderari, ut eadem nomina isdem locis in codicibus aliis aliter caderent aut in uno libro Varie scripta non raro legerentur, reundius ad Cic. Milon. I. , tam copiose tamque docte demonstravit, ut mirari possis, si quis hanc Ormam Ciceroni etiamnunc omnino tribuere animum induxerit. Si autem mecum perpendo, quae Viri docti monuerunt neque id animo praetermillo, a Romanis vocales non facile geminatas suisse, formam roriorem Iongiore multo magis usitatam fuisse concesserim Licet igitur Omnibus locis eam restituere, quibus librorum auctoritate vindicatur. 0uamquam n libri quidem hac in re salis idonei testes haberi debent, qui mulla contractionum exempla praebent, qua Romanorum auribus certe suerunt aliena. Postquam Ver Romani non ita multum auribus dare, quam praecepta granunalicorum sequi coeperunt, qui rationem Brtis quandam vocis suavitati praeserrent, primariam illam genitivi formam primum literis, deinde voce la consignarunt, ut brevior non plano
obliteraretur csarii Protegom ad Vellei. g. XXII. do re publica Sic liber omnibus ore locis inscriplus est, quibus Vel ab ipso Ciofrons inrui. V. am illos de re publica libros edidisti Tusc. I, 22;d Divina II, 1 de Leg. II, 10 de T II, 17 vel ab aliis scriptoribus Senee Ep. 108 Plin Hist. at Praefat. Lamprid. Alex SeVer. 29 Augustin. de civit. Dei II, 10 9, XIX, 21 Laciant. D Opific Div. 1, laudatur Aristides
suit. - Ver hic praetermittenda omim sabula est, qui in deperdito libro Walachic quondam hos libros de ro publica ad Atticum inscriptos fuisse narrant. Cf. Michael abrasset Hist sui temp. g. 36, uelle Septerurionalistaei storie a Mennich. g. 78. Qua de ro supra jam diximus. G. Duelius. Sic cod. - De praenomino G. Vide Schneide Elemenι-- ωD Bd 1, g. 232. laquo bono . Planc. 25 g. 60 Ernestius c. restituit, plurimorum testium auctoritato fretus Polyb. I, 21 Liv. Epit. 17 Eutrop. II, 10,
citur et Duellius et Bellius. Item illius. dom Nol. T. I. g. 76 Duellius)
15쪽
In acriptura eat archaismus pro Duillius. Deinde quia clarum est, esse intelligendum eum, qui prim/ι cla8se icit Carthaginienses, acritenim fui C. Due lio atquo aio edidi. Quod quomodo nobilissimus Vir judicaverit, equidem perspicere non possum. Num Duellios pulaVit superiores homines, Duillios autem recentiores quosdam appellatos esso Quod Si Statuit, quo tempore mulationem hanc factam arbitremur An Vero unam nominis formam aetate Ciceronis exstitisse judicavit, postea Ver duas in consuetudinem VeniSSe, quae a librariis saepenumero confunderentur Antiquam esse sormam Duillius, cum ex usu scriptorum Graecorum, tum ex fastis Capitolinis intelligimus Sigon ad LiV. II, 58; Drahenb ad I eund; Tschuck ad ulrop. II, 20 g. 109. Nec dubitari potest, quin is hoc nomino
sit appellatus, qui una cum L. Papirio CrasS eonsulatum gessit. Cic. ad Fam. IX, 21, 2. am . Duilius in Fasus consularibus appellatur. s. reli ad Cic. l. c. Ernest. Not. Τ ΙΙ , pag. 4. Attamen Cic. 0rat. 45. Quid ero licentiva, quam quod hominum etiam nomina contrahisant, quo essent aptiorap duellum bellum et duis bis, sic Duellium eum, in Poenos classe ee, est, Bellium nominaverunt, num superiores appellati essent semper vinii. Und Ciceronem videmus cum superiores homines, tum n0bilissimum victorem Duellios vocasso. Simile est, quod docet uini de Insiit. Orat. I, 4 ,.Sed bquoqne alium vim dedimus aliquando, unde Burrhus et fruges e Belena. Menon e em fecit e duello binum, unde Duellios quidem dicere Bellios ausi. Itaque Ernestius recle hoc nomen Orat. p. Planc. 25, 60 restituit, idemque id ipsum de onoct. 13 probare debuit, si Vel dictum Ciceronis speclaro Volconflantiam in ejusmodi rebus servare Voluisset. Neque enim libros deesse, quid Senecl. l. c. ormam Duelli habeant, acciolatus o Gernhardus et Meinius a Lumbin Emendul. ullian. g. 43 testantur. Sed tamen erithardus et advigius Duellium scribunt. Meterum Vide Schnoider ElementarieDeig. 228. incondium belli Sic Cod. . . se 1. . e belli. avolsum Antiquiorem hanc sormam codex locis non ita mullis abol CL H. Consp. lliogr. 0'. 354 , cum alii eam Ciceroni omnino reddant. Cfallendi Praelat ad Cic. rui. g. XV; reund. l. c. g. 4 etc. isdum Sic Cod. 2 man. t man. adem per aphaeresin habet. - Cic. rut 47, 157. HIdem campus habet, inquit Ennius et In templis isdem
probarit. At eisdem, era rerius nec tamen, eisdem, opini 8, - , --bat, iisdem Impetratum est a consuetudine, ut pereare sumtitatis causa liceret.
Non pus fuit, ut Cicero verbis Enni usum loquendi adeo Vulgarem declararet, ut omnes poetae, qui quidem elati nobilissimi oratoris erant conjuncti, duabus Silabis pronomen isdem offorrent Madui Lat. r. 12, 4, 3. ec Vero is ipse quidquam scripsisse putandus est, quo aures ejus offenderentur. linque recipiamus contractum pronomen portet, ubicunque in Veteribus libris inVonitur. Cf. Lambin mendat. Τullian. g. 256 Orest ad Cic. p. ad Diu
XII, d, b, XV, 1, 2, XVI, 24, ad 0. Fruir. I, 2, 5 Essendi. l. c. ad Cic
16쪽
qui sunt procul a aetatis hujus memoria Sic Cod. Sed M. scripsit:- auia a d meret. At in Additam et mend. g. 334 idem: , arι--ud, quam code desiderat, haud scio an aιius si omittere 2 ouod visi is ipso correXerat, tamen Schultius et Lehnerus non dubitarunt illam emendatio recipere. Stetnacherus ero ullud fiati e textu quidem ejecit in adnotationibus vero e quoniam Nn mm procul scribendum esse eotar Vit. Atque in hac sententia permansit Weissenburn in Iahn. me Iahrbucher fur Philologis aedm s. m. Π, g. 50. - Postquam Cicero praeclarissimos Viros, qui gravissimis in rebus non defuissent publica saluti, nominatim commemoraVi eorum, qui laudari hoc nomine possent, innumerabilem ait multitudinem esse. Erant autem duo eorum genera. avique alii Ciceronis aequales idemque meritis notissimi erant, quibus rem publicam sustentavissent duos nec potuit propter ingentem numerum neque debuit in tanta nominis celebritate appellare. Sed multi non minoribus illustres laudibus juniores illi Catone, antiquiores Cloerone idemque tametsi historicis, quam Vulgo notiores, tamen haudquaquam erant obscura quos eum ea de caussa omittere posset, silentio praetermisit, ne civium quenquam, majoribus neglectis, offenderet. Cic. ad Quint. Fratr. III, 5:-Ego autem id ipsum tum ctram secutus, ne in nostra impora incurrens vis derem quempitam. Brut 6b, 2. Atque hos dicit procul ab illius aetatis memoria esse. Unumquodque enim spatium siVo id magnum est sive parvum, vocula procul signiscatur, quamquam hoc majus plerumque intervallum locorum exprimit. Ul Nepos Ρausan. 5 , jua Pausanive mortui corpus cum eodem nonnulli dicerent inferri oportere, quo lii, qui re supplicium essent dati displicui pluribus et pro ut ubeo loco infoderunι, in quo era mortuus. Id autem hucydid. I. 134, ubi nurrat: δοξε πλησίον που κατορυξat. Quo quidem locos cum inter sese conciliandos putaret ischerus, scripsit non procul ab eo loco, id quod confirmari fido excerptorum et scholiorum Videtur, quae Rothius ex chartaceo codice Patavino edidi In his snim ita legitur locus, ex Cornelio translatus ap. Roth. pg. 193J Corpua non pro lis emplo conditum. Propter lectionis discrepantiam Cornelium vituperat Rinckius Protegom. St. ec prudentius egit Bremius, qui alium auctorem Nepoti hoc Ioco ante oculos suisse opinatur. Sed dissensionem hunc Poppo ad Thucrd. nostro modo explicat; nam particulae procul eam vim subjectam esse putat, quam habeat p. Virg. Aen. X, 35. Itaque ea, quae apud Pomponium Melam. I, 6. Cirta procul a mari nunc Sittianorum colonias legimus, ab illis Sallus Iugurth. 21, 2 Interim haud longe a mari prope Cirt- oppidum tu-triusque consedit, non ita discrepant. Quae cum tu sint, Servius ad Virgil. Aon. IV, 13 Terra procul Procul, quasi, inquit, porro ab oculis. Unde polatis a longe signi are et non allivi Eclog. VI, 16 etsi vim vocabuli recte significat, originem saltiam indicare videtur. Vide Perigon ad Sanct Minerv. L16 g. 183 Ruhisen ad orent Eun. III, 4, 10. ecγr. IV, 3 l. Heinricb. ad h. L; neste uin ad norat Sal H, 6, 105 Erilg. ad Sallust l. c. Schulg renon. g. 343. st actem p. Cic. de Legg. ΙΙ, 22. Eodemque rit in eo e- uom, quod procul ad fontis aras, regem nosDum timam conditumae pinus. Si in pharunis gitur atque optimis et codicibus et editionibus.
Sod tamen duo libri Ambrosiani, quorum unus quarti decimi, alter quinii de-eimi seculi est, habent quod Ae Lambinus quidem, Vir egregius,
17쪽
non procul scripserat Emendat Tullian. g. 506J, quod illi libri aliqua ex parte confirmant, in quibus es haud procul Negalionem haud advigius opusc. . II, g. 57 propter totam Ioci demonstrandi rationem postulat, id quod Bahio g. 59 non plane probaVit commemoremus denique scripturam
Franc Orioli, hominis Romani, quBm eis Osannus probaVit, nos ommu sequi non possumus. Qui cum membra orationis sic divisit Omitto innum abiles eiros, quorem inguli saluti huic cimtali fuerunt et qui sunt procul a selatis
Austis memoria commemorare eos Mino, Sententia relatiVaS, quorum si sint .... et qui auu procul innumerasilea rima pari modo retulit, cum
prior tantum objectum definiat, alter Vero iam ad nomen illud pertineat, quam
ad relativam nunciationem, quae antecessit. do Verbo commemorare Vim
quandam ultribuit, cum nullum sit ei pondus PerturbaVi aulem omnem dicit ornatum, in quo et copiam rationis insignem mirari possis et praeclaram dicendi concinnitalem. 8annus ver neglexit loci, quem adsert, similitudinem p. exl. 8, 101. V vetera Mempla, quorum est copia digna hujus imperii
foris, relinqua , nev eorum aliquem, o rivunt, nominem.
quod non ab his partum eonfirmatumque sit. Voculam non in codice omissam, sic Optime restituit majus. idque ceteri editores praeter Moserum probarunt, qui quod ab his non ortum consim, siι, emendavit. Senientiam Vero quisque negantis esse facile Senserit. - Atqui duo sunt loci, quos in relativisonuntiationibus egulio possit lenere, unus, cum Verbo proxime antecedit, alter quo pronomini arctissime adnectitur. Grysar Theorie de Latein Stiles g. 647. Atquo ulla quidem uallo cum primis atque gravissimi praeceptis AEOnVeni mine de vocabulorum ordine audire consuevimus Vero Vis totius sententiae tollitur, quae relativa est, eaque alteram insequitur, qua item negatur ni quid esse, plerumque sit, ut particula negans, primo, quo p0leSt, loco collo tu, cum pronomine in unum Vocabulum quodumniodo coalescat diuquo in Husmodi locutionibus plerumque Voce quin uluntur, quam e qui et ne conjunctum esse patet Enimvero eadem ratio efficit, mi illera quoque Vocula pronomem rotativum sequatur. Exempla, quorum ingens 'Si multitudo, mon- nulla illulisso juvabit Cic. de Divinat. I, 6 , uae est autem eum aut rem sinitres, suam non ius iaetim pecudum aut moneatur. - H. I. in nisi suam causa granior obstiιisset, nusimn philoso phius locum esse pateremur, qui non latinis titeris ci stratus pateret uod cum fit, caussa non adest cur haec verborum collocatio muletur, etsi ex Verbo Sententiae quae habet negationem, infinitivus pendet isquo vel paucis Vocibus vel nullis a nega tione separatus os Cic. ad Div. ΙΙ, 6. vlia est gratia tanta, quam non capere animus
neu in aeripi do possit. Iael. 6 Quae enim domus tam stafilis, quaedam ma nitas est, quae non odiis atque dissidiis funditus possit perti cic de Divin. I l. Gentem quidem nu- eideo neque tam hum-am atque doctam neque am immunem sum' e barbaram, quae non ignisicari futura es a usiusdam inlinisi praedirique postae eenae Qui quidem loci oum non modo propter io
18쪽
sonsum librorum ad praeceptum, quod proposui, confirmandum idonei, sed etiam tuti ab editorum religione videantur, alios inepta vel librariorum vel interpretum temeritas corrupit, qui in hujusmodi dictis negationem cumvorbo finito potius, quam infinitivo ungere Volebant. In quo non animadverterunt, negationem non sinitivo, cui antocedere videretur, sed pronomini relativo oo conjungi. Ut Cic. do Divinat. I, 7. Nihil est autem, quod non longinquitas emporum, eaecipiente memoria, prodendisque monumentia, espicere atque assequi possit. Plurimi libri hanc Ioclionem vulgatam habent sod ruestius, aliorum auctoritale Delus, assequi non si scripsit, propterea quod hoc usitatius esset atque eleganlius. Sed de usu plura
proposui elegantiam Vero in eo agnoScere nΘque possumus nec Volumus. s. Woptans. Leci Tullian. g. 321. Caesar de Beli. Gallic IV, 7. . reliquum quidem in terris esse neminem, quem non operare possint. Hunc Verborum
ordinem et Oudendorpius tuetur et Schneiderus, qui hac de re optime disputatiouamquam Iibri nonnulli averare non possint habent. Item Cic. usculan. III, 16, 34. Nihil esse, quod accidere non possit Da esius, regderus, Moserus, Molgius Nachir e M Berichtiguum g 134 receperunt e cod.Reg. 1. - missam autem in libris esse saepe negationem, rellius ad Cic. ad
Div. II, 15, XI, 20 XV, 4, 12 eici Lambinus mendat Tullian. g. 5, 441,
475, 32, 33 Zumpi ad Verrin Ind. 0t. s. v. non docent. Quae quum ita sint, cum Bygomio Mampio ObserVat Crit. g. 4. quin corrigere non pus est, quamvis advigius puso T. I. g. 143 amico sit assensus. turpitudinis. Cod turpidinis habet. Quod VocabuIum Majus quamquam nullo alio loco apud Ciceronem inveniri vidit, tamen idcirco non dubitavit servare, quod apud Tertullian de Coron Mil. XLV. in libris nonnullis idem legeretur. Secutus est Malum de editoribus nemo praeter Schulgium; nam ceteri . St. . . . turpitudinis reposuerunt. Reifig. Mori ungen g. 99 et Krebs Anlibarb. g. 781 turpitudinis pro turpidinis legi maluerunt; nequo hoc vocabulum reundius in exicono IV g. 42 recepit. - fateor quidem, in hac quaestiuncula non satis eriam esse fidem librorum, in quibus voculae, in illas syllabas cadentes, nonnunquam sint inter se commutatae. Ut Cic. de Orator. I, 25, k 99. Dedine ab editoribus scriptum est, ubi, auctore Nonnio, duleitudine leger debemus ibid. 40 dulcedo vulgatum Videmus, cum liber Guelph dulcitudo habeat. Apud Cic. de T L 30 omnes sero libri turpitudini habent; sed in codice Bonnensi turpidini reperitur Mein ad Lambin. mendat Tullian. g. 20. Similiter ap. Senec. de Benes VI, 32, 2 'riis uram am rerum tur uuia etiam ad vindicantem rediit in codice ratis- lavi si turpido legituri s. Ficher ad h. L Ac ne nunc quidem operas ab hoc errore alienas esse, ex ridemann Chrestom. Cic. . . . .pg. 28 intelligimus, qui locum Ciceronis usc. Disp. HI, 32 sic dendum curavit otium se Dibiades ast lictare Minima que Soeriai oppleae esset, ut sibi istutem traderis turpidinemque depelleret. uod num inlare ipse Voluerit, cum omnino sequatur rellium, valde dubitamus. Sed Heinrichius ad h. I. gravissme
vituperat clum, quod lectionem codicis servaverit. Nam monstrum scis, inqui ire scripseri Tertulliarius aio non scripserit . Iam vem Omne hocmm formae sunt subalantisorum, quae a tectis ducuntur es ab adjectioia fleri
19쪽
omnino nequeunt. Sed haec sententia ut in plurima exempla cadat, quae ipse collegit, tamen in alia non ita facile convenit. Unde enim dulcedinem dictam putamus Verbum dulce non Xslat. A quo verbo muVed est ducta Sic acilius fortasse formas nominum explices, quae in Tilabas edo desinunt, cum Voculis e inter extremam Silabam ac primariam vocis partem intercesserit; sed praeceptum eorum, qui haec nomina ab adjeclivis ducta putant Krueger . I. g. 327, 3J, non ita refellamus oportet, ut opinionem Heinrichi comprobemus. uid autem est, quod interpretes unum Tertulliani exemplum ad lectionem codicis probandam allulerunt, cum duo apud Lucretium invoniantur. Is enim III, 1007. SodoitFos nobis hic est, in amore jacentem
Quem volucres lacerant atque XeS amiu angor, Aut alia gravis scindunt turpedine Urae.
VI, 24 Veridicis igitur purgavit pectora dictis Et finem latuit turpedinis atque timoris. Bygom. rarup. l. c. g. . Sic enim aheseidius et Elchstadius ediderunt cum codices quidam illic turpidine, hic turpidinis haberent. Nimirum haec dicta exicographi silentio praetermiserant, qui quidem, ut nobis homun culis, sic etiam doctissimis quibusque doctrinae copiam benigne recludunt.
Si vero Vocabulum, quod rarius legitur, et apud antiquiorem scriptorem invenitur et a recentiore quodam usurpatum est dubitare non licet quin id nunquam in Romanorum sermone plane obsoletum fuerit.