De undecemviris Atheniensium [microform]

11쪽

pluriinarum gent; ut mores et consuetudines recensens fingit se videre Getas et Iigerantes, Seythas in laristris suis viventes, Aegyptios agros colentes, lioenicos Peregrinantes, Cilices praedantes, Lacedaemonios Virgis iuvenum corpora lucerantes, Athenienses vero itiiudiciis sedent s. -ὶ Primum decimviris data ira carceris et vinctorum cura Dicuntur enim apud Heraclid. oti t. de Politiis p. 4. d. KOeler. Suid. v. ενδεκα et Pollucem VIII, 102. O ἐπιμελουμενο των - τω δεσμωτηριέP, quibus add. Schol ad Aristoph. Vesp. V. 1103. ἐτήρουν ουτοι τους δεδεριενους. Quanto pluris vero Atheniense fecerunt, si quis carcere includebatur, tanto maior esse debebat eorum auctoritas, Penes quos respublica carCeri Custodiam esse voluit. Atque iam ex iureiurando, quod Senatores, antequam munus inibant, facere solebant, patet, quantum malum ipsi Athenienses iudicaverint, libertate sua liquem privare Iurabant enim se nullos

in custodiam missuros esse, nisi qui novarum erum studiosi Civitatem evertere Conarentur,

aut qui, quum publicani essent, pecunias rei publicae debitas solvere nollent, aut detiique qui tres sui sponsores haberent. Accedit, quod apud Athenienses non minus, quam apud Romanos, cives ipsis legibus iubebantur, non semper ad iudiciorum auctoritatem confugere, sed interdum a suis manibus suisque Viribus nuxilium petere Notum uim est Romanorum ubi rem meam inoenio, cibi indico apud Athenienses vero Dori so Ium rem pignoris iure acceptam vel iudicum sententiis addictam sua manu alteri eripere fas erat, quod Quβατευειν vocabant, sed itiam lives in privatis hominibus in publicam custodiam dari quodammodo per leges licebat. Quo acilius ver homines perniciosi potestate a legibus data male utebantur, i maior diligentia Virorum, quibus vincti aradebantur. 1 uerit locesse insti uantumvis enim summum bonum libertatem esse dicebunt cum omnes veteres, tum inprimis Athenienses: si civitas in discrimen adducta erat, non dubitabant, riuum singuli cives se vindices et defensores omnium esse intelliger ni unius inculis universa in rempublicam

servare Nihilominus, qui Hes UndecimVirorum muneres iudicare Volunt. id iraecipue

teneant, tantum abfuisse, ut, qui in carcere VersaTentur, Omnes homines nefarii et scelerati capitisve damnati essent, ut multo plurimi eorum aut iudicum suffragiis reservarentur. de quorum crimine igitur nondum certi aliquid constabat aut, quum mullum crimen mommisissent, in carcere tamdiu retinerentur, dum facerent, quae facere iussi ossoti Plurimi

ut exempla addamus, ex eorum geuere erant, qui Tationibus Pecuniarum publice a civitate

acceptarum redditis, non in vincula Noniiciebantur forte ut laynae iecuti iam debitam ab illis nullo modo exigere poterant, quod Πρατ ιν τους εχοντας dicebatur, et in carcere 5 Iearomenipp. e. 16 II. i. 771. T. VII. p. 24 sq. ip Addes des hae Atlieniensium φιλοδικίσAristoph. quit. 1313. Xenoph de rep. Atheniens. 3, 2 Mem. III 5, 16. Serv. ad Virg. Aen. VI.848. Alia collegit Taylorus ad es eh. in Ctesiph. . III. p. 402. Reisla et tu Leci Lysiac cap. I. P. 222. Reish. 6 Dem adu Timocr. p. 745, 12.

12쪽

eustodiebantur, donec solverent, nisi fraus quaedam dolusve maius 91orrv accederet. ηNam cum hae de causam illiadem quoque in vinculis mortuum esse setamus iam hoe facile ex ipsis legum verbis colligimus, δεδεσθω τέως, ως - ἐκτισy, quae saepius leguntur. Vid. Dem. c. II id. 29, 26. R. ἐαν δε αργυριου τιμο θῆ τῆς βρεως, δεδέσθω, ἐαν ἐλευθερονωβριση μέχρις αν ἐκτισχ3. s. Lambini observ in edit Butim. g. 14. Eadem fer verba sunt in lege apud Aesch. c. Tim. p. 3, 14. Iat Apol Socri p. 37. C. αλλα χρ uατων καὶ

δεδέσθαι εως αν ἐκτισω. Licet enim minime negamus, nonnunquam vinculorum poenam reis irrogatam esse, quum Socrates ipse apud Platonem timeat, e in vincula coniiciatur: Apol Socr. p. 37, . ποτερον δεροιου καὶ τι με δεῖ ζῆν ἐν δεσμωτορι ω; tamen vereor, ne Utricus nimio plus viderit, qui iudicibus liberam vinculis puniendi potestatem tribuit. Nam Lysiae verba c. Andoc. 21. τι χρῆ παθειν ut de vinculis intelligantur, non necesse est. Et si Demosthenes c. Timocr. 47, 27. queritur, Timocratem lege, qua tulisset, ne publici debitores temere in carcerem coniicerentur, iudicia ακυρα τῶν προςTVeqsιάrco facere voluisse ex hoc ipso loco facile colliges, illam custodiam non tam poenam fuisse a iudicibus impositam, quum pecunia soluta, nisi κλοπῆ esset, ianua ipsa ad exeundum pateret, quam querelam eorum, quibus severius visum sit iusto diutius in vinculis retineri. Iam Iricus l. l. ex illo sol omni iureiurando, quod legimus apud Demosth. c. Timocr. p. 746, quo iudices se multa iacturos, multa non facturos esse, fidem faciunt, neque umquam pollicentur, nolle se quemquam in custodiam ire iubere, colligere videtur, suisse hoc in iudicum potestate, ut quom vellent libertate privarent. At qui ita sentiunt, velim cogitent, illo

Iureiurando, sive eam formulam cram et genuinam esse arbitraris, quam Demosthenes . .

exhibet, etsi vix ullus esse potest, qui eam non a Grammatico quodam, sed ab homine legum Atticarum non imperito, prosectam esse neget, sive illam mavis, quam duumviri celeberrimi, Mei erus et Solio mannus, protulerunt, iudides magis iussos esse , videre, ut magistratus bene civitatem administrarent, tum ne quid fieret, quo patria in discrimen adduceretur, ut denique eam rempublicam incolumem praestare et perpetuam servare vellent, quam Solo instituisset, quam iudicum ossiciis rite fungi. Nam praeterquam quod se neminem indicta causa velle Condemnare, eque a quoquam dona accipere profitentur, illi in illa sormula esse videtur, quod ad iudicandi disceptandique lacultatem pertiti eat. Onicentur idem, se neminem contra leges et instituta maiorum in exilium missuros, in carcere vero contra

94 me Tter. i. 376.10 Tironii m causa verba monuisse satis erit, Miltiadem re vera quidem damnatum fuisse, epistata vero Prytanum utercede lite non in carcerem abductum esse sed domi iansisse. te eum gravi morbo

consiiciatus paueis diebus post mortuus es Rem tali modo gestam fuisse patet e Platonis Gorg. p. 16. . ubi vid. et udors p. 241. quam Cornelius Nepos umiltiade cap. 7. iusto brevius narravit. eque moechhius i. Oecou. Civit Athen. . I. p. 42i Ioel Platonici sui memor. 1l Ulric. p. 228. Obs. 9.12 Plat. Apoti Socr. p. 37. C. Dem. e. aimocr. p. 721, 1 adv. Mid. 29, 26 Vid. Iuterpret ad Nep. Miltiad. . et Cim. i. 13 Att. Pro c. p. 128. obg. 40.

13쪽

ius fasque retenturos esse non pollicentur. Sed quod Athenienses alterum timebant, alterni vero, quum esset longe gravissimum , non timebaut, inde sequi mihi videtur, vinculorum poenam non ita saepe irrogatam esse. Praeterea legitur quidem in ampliori iurisiurandi formula, pqφιεῖσθαι iudices, περὶ ν μ' εἰσι νομοι, γνώμη τῆ δικαιοτατη. At si quis hoc ita interpretari vellet, quasi data esset iudicibus quemlibet in carcerem coniiciendi libera

facultas, nonne is omnia videre posse TeCte diceretur Quod vero senatores iuvetura docohibendos esse censebant Athenienses, ne temere civibus libertatem adimere ut, nescio an eo consilio id feciss dicantur, quod sciebant non iudices, sed illos ipsos civitatis Pectores atque gubernatores hac potestate legibus accepta male uti solere. Vid. Dein C. Timocr.747, 16. Quanti vero Athenienses libertatis iactura in aestimaverint , quum o servorum esse videretur, civium vero non nisi data pecunia poenas luere, docet Demosthenes C. Androl. 10, 2. καὶ μῆν, θελοιτε σκέφασθαι τι δουλον ῆ ἐλευθερον εινα διωνερει, τουτομέγιστον ν ευροιτε, τι τοῖς με δουλοιι τ σωμα των ἀδικο/ἐατων παντων πιυθυνον εIT ,

τοῖς δ' ἐλευθεροις, καν τα μεγιστα τυχωσιν δὲκουντες, τουτ γ ἐνεστι σῶσαι , χροματα γαρδικον περ των πλειστων παρα τουτων προσοκει λαμβάνειν. s. c. Timocr. 52 11 Habebant quidem iudices ex Solonis institutione potestatem eos ures, quos capitis damnare nollent, Praeter muletam legibus constitutam quinque diebus paribusque noctibus vinculis adstringendi. At non, quod in vinculis erant, poena fuisse videtur, quae quum paucorum es Set dierum, vix ullum terrebat, ne iterum furaretur, sed multo maior sui ignominia, quod vincti omnium oculis conspiciendi exponebat itur. Ita enim Demost h. c. Timocr. 33 7 et 736,12 προςτιριῆσαι δ', εῖναι τῶ δικαστηριω προς τίς αργυρμο δεσμὸν τῶ κλέπτη πενθ' ιιερας

καὶ νυκτας σας, πως ρ οεν παντες αυτον δεδε3 ενον , intelligendum esse censeo. Etiamsi fere omnes in carcerem immissos Athenienses in ulis et catenis constringere solebant, quod

quidem non tam e verbis Jέω, δεσμωτῆρι o et aliis eorumque prima significatione, sed evocabuli δεσμοι ποδοκάκο, ξυλo et ex exemplo moribundi Socratis patet tamen nusquam

sere legimus, totam civitatem assi spectandum Convocatam ESSE.omnium igitur, ut eo redeamus, unde prosecti sumus, qui in Vincula dati erant, Cura et custodia mandata erat Undecimviris Eorum igitur erat Videre, ne qui clam vinculis se subducerent et fuga salutem peterent, si qui ver elapsi essent, eorum nomina per prueConem publice recitari iubere, et quo contagissent, investigari Dem. r. 1. c. Aristog. 87, 17. Dinarch. c. Aristo g. 84, 1. tum curam gerere, ne qui prius in libortutem vindicare utur,

quam aut solvissent, quae deberent, aut passi essent, quae iussi essent, neve diutius ici carcere rotinerentur, quam aut leges aut iudices vellent. Hanc vero curam ab iis tanta acerbitate gestam esse, ut parum interesset, carcere includi et servum fieri, quum latita crudo litate Attion tonsus fuisse nusquam legamus, nisi sorte republica tempestatibus civilibus vehementer labefactata

et penitus concussa et triginta tyrannis imperium Athenis crudeli modo obtinentibus, id ne sequitur quidem ex iis locis, quos tricus laudat Etenim si Socrates apud Platonem

Apol p. 37. C. dicit: καί τι με δεῖ ῆν ἐν δεσμωτηριω, δουλευοντα τῆ ἀεὶ καθισταμνη ἀγχῆ τοῖς

14쪽

Dδεκα; hoc non ita dixisse putandus est, ut servus futurus esse sibi videatur; et si vincti

lege a Demosthene c. Steph. p. 1133, 7-13. servata testamenta facere et heredes nominare vetantur, ea de causa non servi facti sunt. ' Timebant Athenienses, ne ni civitatis debiatores essent, res suos ad alios transferrent et ipsi se privarent, unde cives damna a malis hominibus accepta resarcirent. Iam ex iis, quae Diodo commemorata sunt, sequitur, Undecimviris hoc munus suisse, ut supplicium de capitis damnatis sumerent. AEL Lex. Seguer in Behh. nec dot. I. p. 192, 19. περι ων ενδεκα ουτοι τεταγμενοι σαν ἐπ των κατακριθεντων θαναττ. Unde iudices, qui mortis poenam infligunt, dicuntur παραλυναι τοίς Ἀνδεκα, malefici ver παραδοθῆναι, Unde Cimveri ero ipsi παραλα/ιβανειν λαμβανειν καὶ γειν, Xon meli. II 3, 54. Supplicium

ero eo tempore sumendum curabatit, quo iudices id sententiis Hecrevera tu cf. Aesch. c. Tim. . 42 τε ατω αὐθήμερον; quod si non decreverant, videbant, ut quam bimum venenum

haurirent, qui mortis damnati essent. At minime alique in interficiebant Hiebus festis, itnaVe Sacra Delum missa vel aliis diebus, quibus triste aliquid accidere religio ebat. Vid. Plat Phaed. p. 58. B. Criton init denique fidos habenda est Dioni Thrysostomo ' quem

unum auctorem sequimur quia Athenion sex nullam coniunctionem esse 'volebant inter ei Vitatem et capitis damnatum, atque civem mortis poena assicere extremum malorum esse

Putabant, nomina eorum, qui morte mulctandi erant, antequam ipsi earnifici traderentur, ex albo civium delebantur Quod quidem non iis per Undecimviros factum esse Videtur. Tristissimum igitur ex iis, quae modo disputata sunt, erat munus Undecimvirorum; at longe tristius dactum suisset, si iidem viri secundum instituta Atheniensium ipsi damnatis manus iniicere debuissent. Quod quum vix tigonuis viris et liberrimae reipublicae civibus satis dignum esse videretur hanc rei tristitiam Athenienses ita mitigaverant, ut, ubi Unde-Cimvirorum auxilio opus esset, eos ipsos quid in interesso oporteret, sed circumdatos satis magi O ministrorum, sute Ilitum, pedisse quorum numero, per quos T μετα αυτ meri Curarent. Nam si Xenophon R Satyrum, rutium ex Mndecimviris. ipsum manus in Theramenem intestisse eumque ex altari detraxisse narrat, hoe eidem in praeter morem et consuetudinem maiorum fuctum esse videtur, ut id silenti non praetereundum esse censeret. Tanta enim fuit editiosi hominis crudelitas, tanta in adversarios, licet optimos viros et reipublicae amaritissimos, saeviendi cupiditas, ut nota dubitaret, servorum, quorum hoc erat, munere et opera si in gi Pructerea hoc factum esse illo tempore scimus, quo rempublicam e republica sere eiectam et civitatem paucorum hominum arbitrio cominissam esse optimus quisque

15쪽

aegr serebat Socrates contra apud Platonem pol p. 39. . se tamdiu cuni iudicibus sermones ollaturum esse ait, quam in iudicio morari liceret, quum Undecimviri aliis negotiis impediti cessarent, neque eum eo abducerent, quo nunc eundum esset Iidem viri Socrati capitis damnato quum vincula solvissent. Duri classe narrantur extremum fatum instare Plat. Phaed. p. 59. E. Tum Plutarchus Phocionem commemorat Undecimviros intuentem eosque alloquentem et L. Annaeus Seneca Consol ad Helv. 13. iti narratione istius turpilix linis, quam homo impurissimus in Aristidem commiserat, quum hic ad mortem duceretur, hunc virum iustissimum inducit subridentem comitanti magistratui, b. e. Undecimviris, eumque dixisse refert admone istum, ne postea tam inprobe oscitet. Iussa igitur Undecimvirorum fecerunt ministri et satellistes, peculiari nomine παρασταται

dicti Vid. Lex Rhet. 296 32. Erant ii, non minus quan ὁ γρα3 ματεῖς, quem Vulgo unde C mum decem reliquis viris addunt, servi publici omnes enim Fus starεις praeter illos, quos Pollux VIII. 9. 98. nominat, ' et υπηρεται, quos magistratus, qui jγεμονι α δικαστορι ovi libebant,

sibi adsciscebant, e servorum numero erant. Qui Undecimvirorum aζρεται iv παθ&στα Γαιsere ubique universi nominantur; si forte unus ex iis, is aut aliunde notus est, ut est

tristissimus ille carnifex, quo iubente ultima patiendi instabat necessitas. Nominatur Verbi causa unus ex his ministris o του δεσμωτηριο φυλα - ο θυρωρός. CD. Platon Crit init et Phaed.p. 59. E. Carnificis vero ipsius acerbam severitatem mitigabant, eum Vulgo appellantes ὀνανθρωπον, Plat Phaed. p. 116. D. ον δομιον τῖν δομο κοινον, τον βασανιστον , quippe qui tormentis τοῖς εργαλειοι δρ73 ιιου servos Cruciabat, O πορνον, τον πρὸς o ορυγμιατι; idem dicitur apudilat. Ρhaed. p. 117.4 ιελλων δωσει το φαρμακον. Hae omnes loquendi formula tum ex ea veterum Onsuetudine derivandae sunt, qua verebantur, ne quid mali ominis temere pronuii Ciarent, ' lum ex summa Graecorum humanitate, quam latiore illa significatione dicimus, quo Cicero, istius populi rationem secutus, nullum esse dixit vitae tempus, in quo non deceat leporem humanitatemque Versari Iam peri se latet, τον πορετον 19 Hesster. p. 32. S. 2.20 Plut Sol. 15. r τ με λέγειν δυσνηα πασι οῖς παλαιοι μὲν φρονιις ἐν με λισr δε Τοῖς Ἀγοναίοις, διὰ καὶ τ δε ιcor γριον ικομα κώλουν . r. 1. Similiter carcer dicitur z ἀναγκαio apti l elioph.ΗeΙIen. V. 4, 8 et 14 ubi id Schnoider. tum ibid. I 3, 4. ὰ ἐκ τουτων πραrrει mortis Pomam sumere, et Jομεῖο locus supplicii. Neque aliter in Platori Apol. p. 37. C. καὶ τ ιι δεῖ ν; ἐν δεσμωrVesti , δουλευονr τῆ αε καθισr εδετ Mai, oi ενδεκα, si recte viderunt Heludorfius, Schlei cr-macherus, BeLL crus, qui veri, roi ἐν δεκα pro glossemate habuerunt contra raperrimum editorem Stailhaumium, . ε καθισrαμέν' ἀρχῆ a Socrate dicta esset, ne quid tristius iudices audirent. At mea sententia Stat Ibaum ius rectiora vidit quam isti Triumviri Est quidem hoc epexogeseos gentis et Platoni et aliis probatissimis scriptoribus satis requens, quod passim gratae ogligentiae, passim orationi affectus plenae adscribas. Ad hanc equidem retulerim locum ex pol Socrat. tum Criton. P. 48. C. ODrtia et o nouῶν. ad illam uetan Dial. eretr. 13, 2. οἱ μὲν Ουν ἀλλοι καrεπεπλήγεσαν, οι λοχαγοὶ καὶ οἱ ταιαρχoi. Vid. ruger ad Xenoph. Anabas III 4, 32 et Iacob ad Luciau. Oxar. p. 134. qui plures locos e Graecis Latinisque scriptoribus coutulit.21 Vid de Orat. II 67, 272. Cis de significatioue v. humanitas tu rebus unebribus uterproles ad Petron. c. 44. T. I. p. 84 Burmanu.

16쪽

propterea quod unus interdum nominatur et solus, vel etiam iuxta Undecimviros, quum servus fuerit, non quasi pui iuris fuisse, ita ut sua auctoritate, vel non iubentibus Undecimviris, sacere potuisset, quae muneris vatio postularet. Certe hoe non dicitiaximus Tyrius, MLqui praeterquam quod alia multa non recte vidit, quum singula singulis in causa

Socratica attribueret, υπηρετη ultimum et tristissimum, ut suum munus, tradidit.

Idem hic δομιο servos torquebat, teste Aeschine de salsa legat p. 296, 1. V et quum reliqua omnia iussu Undecimvirorum faceret, hoc qu'que ex eorum auctoritate fecisse putandus est. Sequitur quidem ex Dem. c. Nicostr. 125 sq. si reipublicae intererat, in

servos tormentis quaerere, necesse fuisse, ut Undecimviri adessent servorumque testimonia audirent. Quo sit, ut non miremur, Photium τους ενδεκα etiam βασανιστα nominare.

Atque quae Undecimviris de iis, qui vinculis continebantur et supplicio tradebantur, eura tradita erat et demandata, hae fere suisse videtur. Iam situr ad alterum disputationis partem Proporandum esse arbitramur, qua ostendamus, quae eorum aerit rεμονι δμαστοριον.

Μagistratus, iaρχας Athenienses eos solos dicebant, quibus in iudiciis aliquis Principatus,

ηγεμ ια δικαστοριου, lege datus erat h. e. ea potestas, qua post litem auditam, ECeptam et Contestatam, admissis testibus, servis tortis tabulisque inspectis iudiciis praeerant eamque ita narrabant, ut iudices audit actore et reo sine ulla difficultate vεl disceptatione aut absolvere possent aut Condemnare Summam enim et ultimam iudicandi auctoritatem in populo plurimisque ex eo electis iudicibus esse voluerunt. Becte enim Lycurgus universam civitatem magistratibus, iudicibus hominibusque privatis contineri dicit. ' Quot vero magistratus Athenis erant, quos scimus suisse plurimos, O quoque actoribus patebant viae reos ad iudices rapiendi. Saepe igitur dubitabant Athenienses, quem e magno magistratuum numero in auxilium vocarent, si quem haberent, cui diem dicere vellent id vero modo molestum videtur oratoribus, modo utilissimum. De m. c. acrit p. 40, 5. c. Androl. 601 16. Si igitur Undecimviri magistratus erant ea, quae apud Athenienses valebat, consuetudine, necesse fuit, ut suam haberent iurisdictionum. Quae non potuit non cognationem quandam habere cum reliquis, quae pro muneris ratione modo explicata ab iis genda erant. Etenim

errat Heruidus, ' qui magistratus eos fuisse docet, quibus executio iudiciorum publicorum mandata fuerit, sed aliuin etiam nonnullam illis competere iurisdictionem addit, quam quae

17쪽

, Hae Undecvnvirorum 4γεμνι α δικα ποριο ad duo potissimum capita reserenda est, ad -παγγῆ et ad 9ληγοσιν. Qi-ωγῆ erat comprehensio hominis malefici eiusque deductio ad Undecimviros, qui eum ita vincula coniici iuberent. s. Ulpian ad Dem. o. Timocr. 389 48. d. Lutet. παγωγοδ εστιν η τῶν κωκουργων προς τους ενδεκα παροδοσις. Poll. VIII. 49. ν δε παγωγῆ, ταν τις ον ἐστιν ἐν ζασθαι μν παροντα, τοὐπιτον παροντα - αυτοφωρον λαβων ἀππη, addito libello, in quo crimen Perscriptum legebatur, cuius reus accusabatur, quem et ipsum ἀπαγωγὴν nominabant. Quo fit, ut, quum cirrhes' ut Latinorum Vocabulum ducere, Cic. Verr. II. 12. significet quoque ad mortem ducere, cautio adhibenda sit, ne cum actione παγωγῆς temere

permutetur.

Probabile est plerumque necesse suisse, ut reus in re manifesta, ri' osvωρω, deprehensus sit. Nam praeterquam quod Laeo Pollucis sententia est, qui hoc potissimum inter ἀπαγωγῆν ενδειξιν interesse vult, quod omnium Criminum, quae ' ἀπαγωγῆς Ctionem admittant, ea sit natura et conditio, ut maleficus in ipsa re deprehendi possit, iam ipsa rei indoles hoc postulare videtur. Non . temere enim quemquam tantam Crudelitatis invidiam in se suscepturum fuisse arbitramur, quam vix vitasset, si Undecimviri hominem accusatum, de cuius tamen crimine non satis inter ipsos constaret, in custodiam tradere

nossent. Quamquam ex vexatissimo illo loco Lysiae e. Agorat p. 138 4. Steph. cui ne egregia quidem Stulteri eruditio in Lecti Andoc. p. 254 in lucem affundere valuit, tum ex Keieri quoque et Schomanni iudicio ' sequi videtur, additamentum n αυτοφωρ non ita necessarium fuisse, ut ita unaquaque ἀπαγωγῆς formula legeretur. Sed ortasse omnem Hessteri 'doctrina sustulit controversiam, id affirmantis, verba re' υτοφωρω ξυλλαιεβανει non esse in De manifesta deprehendere, sed tot tantaque argumenta colligere, ut neque de crimine ipso, neque de eo, qui crimen commiserit, possit dubitari Quo fit, ut nulla reliqua sit disceptatio, nisi utrum recte fecerit reus, an non '

Actionem ἀπαγωγῆς Athenienses e legibus suis omnibus κακουργοις intendebant. Κακούργοι vero prima signifieatione sunt, quicunque contra Ieges fecisse dicuntur, quare Antiphon. de caede Herod. 13 9. Undecimviros oυς ἐπιφλοτὰς τῶν κακουργω nominat. s. Praeterea eundem de caede Herod. p. 707, 9 683, 3. Angustiori significatione hoc nomine comprehenduntur τοιχωρυχο qui mures Perfodiunt et vi adhibita in domos irrumpunt, κλεπται, fures t scis Dem. c. Timocr. 733,9-12 et 35 28 sq. εἰ μεν τις μερο ξ αεραν περ πεντήκοντα

Οαμῶς κλεπτοι, ἀπαγωγον προς τους ενδεκ' ειναι εἰ δε τις νυκτωρ νοτιον κλεπτοι, τουτονειναι καὶ ἀποκτεῖναι καὶ τρωσαι διωκοντα, καὶ Δαγαγεῖν τοῖς ν&κ βουλοιτο), tum λωποδυται, qui in balneis vestes surripiunt, τυμβωρυχοι, qui in sepulcra irruunt, denique ἀνδραποδισται qui ingenuos homines in servitutem vendunt an mancipia dominis suis detrahunt, vid. Suid.28 meieri et Seh6mann. p. 228. obg. 52.29 Herier. p. 49μ. obs ad T. 205. 3M eier et Schumanu. p. 227. Aliam in h. I. explieando viam nuperrime Bremius ingressus est In annotatione huic orationi subiecta p. 118., qui, ut constructio Ioco suo constet, post i addendum esse a censet, ad quod reserantur optativi ἀποκτείνεα γένοιτο.

18쪽

v. ενδεκα), Et, si Heraldum sequimur, totum Praedonum genus, αρπαγες, λησται --υλοι, qui sana et delubra spoliant, praecipue si crimen magis ad ἀσεβειαν, quam ad peculatum pertinebat ), βαλαντιοτομοι, qui non aperta vi, sed calliditate quadam et arte furantur, γοῆται, qui magicas artes exercent et alii Praeter hos τι μου omnes, qui in locis reperi hantur, a quorum aditu τιμο intercludebantur, et homicidas a d Undecimviros rapere per leges licebat. In universum igitur animadvertendum est, actionem ἀπαγωγῆς datam esse a legibus contra omnes, qui, quum accusat essent, Vitue periculum subirent. Iam vero reis obtorto colit ad Undecimviros raptis, disceptabatur, utrum recte et secundum leges instituta esset haec actio, an non. Quam si recte factam esse censuerant, quod erat &ποδεχεσθαι τῆν ἀπαγωγῆν. Lys. c. Theomn. p. 350 accusati aut confitebantur, aut plane negabant, aut recte se secisse eo utendebant. Rei consessi statim ad mortem deducebantur, auctore Polluc. VIII. 102. εἰ μεν ομολογοιεν θανατώσοντες, εἰ δε ιν εἰσάζοντες ει τα δικαστορια. Si vero ad iudicum sententias provocabant, Undecimviri illos ipsos in custodia retinebant, rem vero iis iudicibus tradebant, quorum de ea erat iudicare; in qua re sormulae erant solemnes I9γειν τῆ δικον εἰς το δικαστηριον, τῆν νῆφον διδοναι τοῖς δικασταῖς damnatos vero iterum accipiebant. Si autem n curri actionem Undecimviri omnino non

accipiebant, aut si quid salsi in libello esse suspicabantur, aut si de hac re iudicari sibi

per leges non licere arbitrabantur, se reum Persecuturos esse negabant eum qu ἀφιέναι declarabant. Absoluto reo si actor ne quintam quidem suffragiorum partem tulerat, ut in

omnibus aliis causis, ita in hac quoque et i ἐφηγοσει, quae statim commemorabitum mille drachmis mulctabatur et eo ἀτιμια genere, ut nunquam hanc actionem iterum instituere liceret.

Atque ex hac disceptandi facultate intelligi potest, cur Athenienses Undecim viris hanc

potestatem tribuerint. Fuisse enim non nisi decem, ex singulis tribubus unum iisque undecimum additum fuisse scribam, non facile quisquam nobis persuadebiti Nam auctor Lex. Rhet. 250, 7. ενδεκα τινες εἰσι κλοεωτο αρχοντες ησαν, ενδεκα τον αριθμον et Elym. . . ενδεκα κλορωτο αποντες ησαν ουτοι undecim quidem viros fuisse tradunt, sed de undecimo eo quo scriba nihil addunt. Apud solum Pollucem VIII. 102. haec verba leguntur OPενδεκα, ε p εκαστος φυλῆς γιγνετο καὶ γρα/ιμμιατευς συνηριθμειτο qui quidem singulis tribubus suum assignans Virum Capitalem non habet ad quam reserat undecimum. Qua de re hunc contemto fere scribae munere functum esse dicit et eum servum iaci Sed scribae, qui in nηρετων numero habebantur 6 nusquam neque Romae neque Athenis una cum magistratibus

suis nominantur tum si cui scriba commemoratione dignus esse videbatur, cur quaeso, carnificem, cuius munus longe gravius est, Cur praeconem duodecimum virum illi numer o Miungere molunt Sed quum decem oletae fuerint, decem podectae, decem Logisti, decem

19쪽

Euthynae, decem στρατηγοὶ, alii, qui aliquam rerum Atheniensium cognitionem sibi habere

videbantur decem quoque ultimae necessitatis magistratus esse Voluerunt. Qui vero propterea quod decem tribus Atheniensium erant, unum virum e numero Undecimvirorum

tollere conantur, ut tot sint viri, quot tribus, ii omni tempore Decemviros in Atheniensium rempublicam introducant et quasi inculcent necesse est, totam historiam, quae decem tribus a Clisthene institutas praecedit, non mediocriter perturbaturi oportet enim illos, opinor, demonstrare, eos, qui Decemviri post Clisthenem-fuerint, ante hunc reipublicae instauratorem fuisse Quatuorviros.

Accedit ultimo loco illa Atheniensium consuetudo, e qua in singulis iudiciis iudicum

numerum nunquam parem esse Volebant. Cuius rei causa quum haec fuisse videatur,

ne quando paria suffragia dubitationem relinquerent, quid iudices iussissent, quid non, inde multo sit probabilius, illos in Undecimviris, quippe quibus libertatem civium, vitam remque familiarem commississent, simile quiddam voluisse Iussit scilicet Draco esse quinquaginta Ephetas et unum. Et ita omnibus iudiciis apparet, rotundum illum iudicum numerum, quem brevitatis studio institutum fuisse vulgo dicunt, uno iudice suisse maiorem )Undecimviri iudicium exercebant in Parabysto, qui locus viridi fortasse colore erat distinctus. Paus. I. 28 8 βατραχωνν ' Tum Harpocrat. παραβυστορο ουτως καλMT τι ων παρ' Ἀθηναιοι δικαστηριων, ἐν ἐδικαζον οἱ ενδεκα. Pollux. VIII. 121. γνωριμα δικαστηρια . . . Μεσον, Παραβυστον, Μεῖζον Παραβυστου δε καὶ Μειζονος με Ἀνηται υσιας ἐν μέν τοι τω Παραβυστω οἱ ενδεκα ἐδικαζori aut ut oemelius I. l. p. 6. observ. 6 legere mavult Μέσον, Παραβυστον Παραβυστο δ καὶ μιζονος μέμνηται καὶ ζυσιας) ἐν με κτλ. t unum tantum Parabyston erat os Tarior ad Dem in Timocr. p. 720, 15. et situm in abscondito urbis loco. Hinc Suidas . ρκος - παραβυστ γ' ἀντι του ἐν λοκρυφον. Sic quoque Schol ad

Luciati. Necyom. 17. verba ἐν παραβυστο που explicat: ἐν παρακεκρυμ vis P, σκοτεινω, μακρω, ων γεμπαρακεκαλυμμιέντ λΩθρα γενομέντ η' Sed praeter ceteros audiendus est Pausanias I 28 8 ἐστιδε Ἀθηναιοις κα αλλα δικαστορια - ἐς τοσουτο δυδος κον τα τῶν μεν ουν καλοφιένων Παρα βυστον καὶ ριγωνον, το μεν ἐν ἀφανει πολεως ν καὶ ἐπ' ἐλαχιστοις συνιοντων ἐς αυτο. Ex hac loci opportunitate rectius nomen derivandum esse videtur, quam quod Undecimviri in illo iudicio clam iudieavisse dicuntur, quod Eum M. Suadet: ν δε καὶ Παράβυ--δικαστοριον λάθρα κρινε. Hoc enim cum ab omni more et consuetudine Atheniensium quam maxime abhorret, tum in Io eo Demosthenis e Timo . p. 15, 20. ἐν παραβυστε λάθρα τον νομον εἰσηνεγκε, quamquam Ulpianus ad h. l. et arpocrati interpretantur, ut idem esse, quod λάθρα, ieiuna haec et Prorsus inanis repetitio vix Demosthenis esse potest.

34 Herier p. 47, 5 sq. Meter et Sehdiu. p. 40, Schomann de sortit iudic P. 25. 35 Henter. p. 53, 5 etsi eieri et Sch6m. I. I. p. 146. haec duo fuisse iudiei inter se diversa assirmant. 36 Hemstertiusius ad . . . III. p. 409 Lehummi interpretatur παρ νειν in angulum aliquem infulcire,

.ut a zonspectu et oeulis embuea . Aeeedit quod apud Lucianum eiusdem verbi atque eompositorum hae est potestas, ut de rebus dieatur atque vobis, quae praeter modum et extra consuetudinem

Ineuleantur, atque risum ea de causa essiciunt. Vid. Piscat. 12. De Merc. conduci. 32. L

20쪽

Nec est quod miremur, quomodo Timocrates, senatu misso civiumque multitudine ad diem festum celebrandum effusa in iudicio legem suam ferre potuerit. lia tamen ex loco Pausaniae modo laudato inde nascitur difficultas, quod ad causas minimas et levissimas discepta das, ἐλαχιστοις, iudices eo convenisse tradit, ne facile quisquam res Undecimvirorum capitales minimas fuisse nulliusque sere ponderis ontendat. Qua de causa Hemerus 7 locum ita expedisse sibi visus est, ut Verba re' ελαχε στοις de minore iudicum numero explicet, qui in arabyston convenerit, cum contra in uellaeam maximam iudieum

numerum confluxisse idem Pausanias assirmet non multo post Verbi ες ο οἱ πλεῖστοι συνιου . Sed vereor ne ab omnibus Probetur. Haec de A pagog ad Undecimviros. emorantur quidem praeter hanc aliae, V. C. απαγωγο κακωσεως ορφανω ud Archontem, ἀσεβεια ad Regem; συκοφαντία ad hesmothetas, μετοικιου ad Poletus. Quae ero quum non ad Undecimviros pertineant, verba attigisse satis est. Alia ἀπαγωγῆς ratio erat 7 φήγησις. Etenim ubi actorem vires deficiebant et robur ideoque imbecilIiorem se esse sentiebat, quam ut reum obtorto collo ad Undecimviros raperet, adibat hos magistratus eosque loco indicato, ubi adversarius deprehendendus esset in re manifesta, vel ubi absconditus lateret, rogavit, ut ipsi eum per ministros suos ad se adduci iuberent Poll. VIII 50. ἐφηγεῖσθαι δε εστιν, ταν τις δι' ἀσθενειαν ἀπάγειν - θαῆῆῶνεπαγη τοι αρχοντα ἐπ' οἰκιαν υ τις τουτων ἀποπρυπτεται. s. Dei. . c. Aristog. 803, 15.

C. Androl. 601, 19. I Ceterum non minus quam in ἀπαγωγῆς actione Undecimvirorum

37 Hesster. p. 60. x mea sententia haec verba Pausaniae de minori iudicum numero intelligi nequeunti Obstat vim graeci sermo uis ratio, e qua H ἐλαχίστοις sic absolute Positum modo Per Voc. πραγμασι explicari potest. Rectius quidem . δικαις .apud mentem intellexeris sunt vero in hoc generis neutriustisti, qui maxime cernitur tu pro uomiuibus demonstrativis eis. Jaeobs ad ebili Tat. p. 43. Kriager ad Dionys Histolio gr. P. 22 , paullo liberiores et poetae et rosarii seriptores Graecorum. Vid. Plat de Icgg. XI. . 37. D. - δὐ καὶ δίκ/ πῶς ὁ καλυν, ὁ παντας μέρωκε τὰ ἀνθρώπινα. Xenoph.Λtiab. II. 2, 22. εἰ δε αθια ἐν γιγνώσκετε ει ολο κρείονα, τοῖς δὲ ποταμοθ απορον νομίζετεε Παι i. q. πορον δε εια. De Poetis uum Schaeierum laudasse sussietat ad Theocrit p. 219. Iam igitur verba Pausaniae de loco intelligo, qui per se iam obscurus atque in nullo honore ab iis, qui erant in urbe ' συνιυνιες ἐκ noλεως modo rarissime in de allemenwsten Ellen visebatur, sive ob spectaculi turpitudinem sive ob imium, quod inter ipsum atque forum interiectum erat, intervallum. Hic usus praepositionis etr non multum a solita dicendi ratione abhorret Vid. Eurip. Iphig. Aul. 42 ιυς ἐπ' ἐλαχίσrοις δακρυοις πράσσω κακῶς. D. atthiae Grammat Graec. T. II. P. I 167. Idem fere esset Oυλάχισro apud Luci an demercede Cond. 14 Sunt tamen, hac quoque explicatione admissa, quae me male habeant in loco Pausaniae idque inprimis, quod idem scriptor de Heliae a Palladio, Delphini aliisque iudiciis paullo ube ius agens Undecimvirorum nullo loco disertam fecerit mentionem. Quid de h. l. lebetis ius statuerit, addere non possumus, quum hac editione careamus. Tum is, ni nuper res utiquae Graeciae amplo ommentario illustrare coepit, Krusius Pausaniae locum quidem commemoravit, T. II. P. 1. P. 139. , explicationem vero adiicere omisit. 38 Non permutanda est haec φῆγοσις cum J ρηγοσει, quod laetum esse apparet in tym Μ. 403, 23. Photio, Suida, ouara. Hanc explicat ex Rhet. 12, 31 fg ἰγνοις δίκη ἐσrιν εἰσαγομω - η ἔαν τῶν ζαοσίων ι καrsχειν ις δοκῆ κουτα. Vid. Meter et Scho mauu p. 246.