장음표시 사용
11쪽
migrabat multis exemplaribus uulgata uel apud Sosios statim uenibat Horatius aequales suos omnes intuens hanc de poeseos poetarumque muneribus et de uia ipsa haec explendi Epistulam Scripserat. Itaque qui epistulam ad Pisones scriptam secundo epistularum libro addidere tertiam, optime eius perspexerant indolem quae nonnisi diligenter acta conparatione cum istis duabus epistulis recta collocatur luce δ). Addimus illos locosex iisdem sumtos qui cuique obiter tantum libros hos legenti tanquam arte cohaerentes conspicui fiunt. II 1,
285-290Itaque si omni modo requirendum est, quanam re permotus oratius epistulam hanc scripserit idque nonnisi hypothesi potest expediri, haec hypothesis sumenda est ex Epistula ipsa et diligenti primae
et secundae epistulae inquisitione niti debet. Horatius nouae poetarum et criticorum scholae dux peruersum illorum insectatur iudicium, qui quodvis poema ex aetate eius tantum metiebantur atque aestimabant, noua uero carmina quamuis egregia Spernabantur, stulti nimiique antiquitatis admiratores alterum genus Horatii aduersariorum poetae illi mali uel potius uersificatores qui morbo illi tum grassanti indulgentes indocti scribebant libros quos carmina esse uoluerunt. Hi Choerili, cum seuerum Horatii iudicium aegre ferentes ipsum adorirentur eumque in certamen prouocarent ut ipse melius quoddam carmen maxime tunc florebant
tragoediae Q. Cicero sedecim diebus quatuor scripserat s Cic. ad , 3, 6 proderet, hac epistula ab Horatio edocentur, qui quid ipse de poesi sentiat, quod carmen egregium putet quibusque auxiliis uel qua ratione singularis haec periectio quaerenda consequendaque sit, exponit. Munus et officium nil scribens ipse docet λγ.
Ηο Duenigerus iam fecerat inque eius sententiam pedibus eundumst.' Unus silenus quod sciam, paucis sed iustis uerbis pistulae Summam ita exposuit l. c. p. 12 einer poetischen pistet, die liber Ausgabe de Dichiungon de Dichter sic aussprichi. Epistulam hanc
dixerim vernacula lingua esse in poetisches Glaubensbehenninis. - Neque multum aliena sunt quae Dillenburge Εd. V. p. 88 de consilio huius Epistulae monet. Mihi quidem hoc carmen ab Horatio quasi quoddam testamentum relictum uidetur, quo ciues suos inprimis poetas, ab iis uitiis quibus eos uideret laborare, deterreret coniungeretque quae sibi per suam uitam usu et experientia edoctus sana fecisset praecepta, olim iam magnam partem cum ferret occasio, proposita per satirasque et epistulas dispersa. iam ante tria secula Robertellius similia protulerat, ut adparet ex Rappolii uerbis: qui ita potius cum Robertellio statuemus, eum Romae sua aetate uideret oratius esse multos, qui poetae nomen falso sibi uindicabant diesque totos in carminibas seribendis consumebant et ignorabant tamen, quanto in pangendis uersibus opus esset artificio diutius illorum inscitiam et insolentiam aequo animo ferre non potuit et sermone hoc satis longo cum isonibus habito reprehendere eos instituit singillatimquo omnes illorum errores demonstrare quibus patefactis dat operam ut eos ad meliorem frugem reducat praescribens rectam rationem poematis in eo praesertim, in quo labi eos animaduerterat. iam uides quid tenendum do illa quam Bernhard dixerat scholastica subinde institutione, quae ad usum isonis tironis et rebus idoneis leniter imbuti pertinebat, cuius exemplum notos illos de iambo uersus profert scilicet Piso cui tragoediam scribere in animo erat propositum quid esset iambus ignorabat eiusque ignorantiae medetur Horatius: syllaba longa breui subiectam Mur iambust Orellius ad hoc notat: cum de legibus iambi a poetis Latinis negligentius elaborati acturus esset, uafre incipit a primis elementis tanquam merus ac simplex grammaticus. Donice et lacera haec ab Horatio dicta esse mihi quidem planum est Romani poetae iambo utuntur metro iambus uero cum constet syllaba longa breui subiecta sitque pes citus,
poetarum illi uersus sunt tardi iambique locum sponde sibi adrogarunt. f. Lehrs P. CLX CCX. nota.
Sed nimis longe in his moramur transeundumque nobis est ad aliam quae mentem nostram obc pat quaestionem multum a uiris doctis agitatam saepeque iactatam quae ultro se obtulerat de sontibus huius epistulae quibus . usus Sit inquirentibus. Quaeritur num quaedam inter Aristotelis orerm κῆν et nostram epistulam intercesserit ratio Consilium utriusque libelli esse prorsus diuersum iam supra monitum cum uero sint singulae quaedam res et capita, quae utrique operi sunt conmunia inquirunt uiri docti, num Horatius Aristotelici operis habuerit notitiam numque quaedam ex ipso mutuauerit. Scaliger in sua utriusque libri conparatione haec prodidit: Ordinem neglexit Aristoteles, oratius uitiauit. Grifollius se ostendisse gloriabatur, loco Horatianos ac totum fere hoc opus ex Aristotelis arte poetica decerptum esse. Μangonius demonstrare nobis uult, expressum ab Aristotelis poetica Horatii poetices ordinem. Neque Heinsius aliter iudicat Horatium etiam Aristotelem secutum esse et sere omnia ex eo deprompsisse. Cum priores Neoptolemum cs schol. et Aristotelem ab Horatio esse in uos usus uocatos statuerent A. Dacterius miro quodam ut suspicor casu aliorum quoque cateruam inuenit, quos tum in opere suo expressisse sibi persuasit hil mait en vice de donne aux Romians ne positique qui erat commemn abreg6 et unorsicis de ce u Aristote, Criton Zenon, Democrite et Neoptolhme de Paros valent crit fur cesviet. Regelsbergeri mentio iam facta. Recentiores cautius iudicarunt in hac re similesque tantum si qui inuenti sunt locos conponendo Hocheder Streuber huic operae satisfacere sunt conati. Hi p. 19. suam inquisitionem hisce claudit: Quod in hac re uerum esse uidetur, hoc est Horatium Aristotelem passim ita respexisse, ut in singulis quibusdam sententiis uerbisque exprimendis casu fortasse magis aliquo atquρ n tura rei, quam consilio cum e consenserit quod ne quis ita intellegat, ut Horatium euolutum Aristotelis librum ante oculos habuisse et inde, quod aptum sibi uidebatur, transcripsisse credat hoc monitum uelim. Orellius III. e p. 684 Aristotelem suisse ab Horati lectum negat passim conparari possunt cum pra ceptis oratianis loci ex Aristotelis libro περὶ ποιητικῆς non tamen tot quot nonnulli interpretes similitudinis quadam specie decepti uoluerunt immo nisi omnia me fallunt, Aristotelem non legit oratius. nam sicuti diuersissimae eaeque contrariae sententiae suos semper inueniunt patronos, ita hac quoque in controuersia aliis Horatium omnia ex Aristotele expressisse autumantibus alii oratium uel ristotelici libri habuisse notitiam negarunt ex eadem parte stat Bernhard qui in Prooemio suo Halensi paulo temerius seri iudicium: quodsi Aristotelis nullam hodie litterulam teneremus, mirarer tamen huius sententiae Horatium ristotelis oracula suum in uolumen condidisse temeritatem; nunc cum omnium manibus tene tu eximium περὶ ποιητικῆς fragmentum quid de conmento tali statuam non inuenio .... Mittimus enim et graphicam aetatum notationcm 156 sq. non e domo Peripateticorum desumptam sed diu scholis rhetorum iactatam et leniora quae tum Romae non perose quaesita doctis hominibus in promptu essent. μJudicii huius acritudinem mitigauit paululum in Litgsch. d. 3, p. 576; davo verdank er inen Heinen Theu seinenariechischen uellen oranter Plato undoristoteles Mum et nennen sind, inspecto diligenter et caute scripto illo Michalis libro de auctoribus Horatii, qui in fine libelli sui haec nonnisi quae dicat
habet: quodsi conparatio nostra oratii et Aristotelis recte instituta est, perpauca apud utrumque tam similia esse adparet, quae ille ex hoc expressisse uideatur id uero constat, consilium quod uis que secutus sit plane diuersum esse' et alio loco Horatium potuisse pauca a Neoptolemo accipere, nonnulla e Platonis Aristotelisque scriptis hausisse uideri. Quem secutus usemihi in editione sua -- stotelicae poetices dubitat num quaedam ex ipsa hauserit Horatius. Hunc in modum distantibus uirorum doctorum sententiis proprium mihi sormatum iudicium conparationem istam denuo instituere non dubitaui, neque uero Streuberi uiam sequens qui locos Mistoteli nos nulla sensus habita ratione, similitudine uerborum modo ductus Horatianis adposuit atque inter eos nonnullos salso adtraxit, nonnullos praeteriit, neque Michaelis indagandi ratione contentus qui Aristotelis' p. 32.
12쪽
ποι etini pro landamento exordioque suae conparationis posita capita omnia singillatim ex ordine percensens Plane quidem demonstrauit, diuersum omnino esse utriusque libri consilium, diuersam quoque Summam. attamen cum passim eaedem tractentur res scopo utique diuerso, in singulis utique pspicere poterat Hor tius eximium Stagiritae librum. itaque Horatu epistulam ex ordine perlustrantes sententiarumque nexum quaerentes omnes illos Mistotelis loco huc adseremus qui uel et uerbis et sensu uel Sensu saltem cum illis conparari possunt. neque ποι τικris solam hunc in finem peruoluimus sed θητορικῆς 'ibrum tertium quoque perscrutandum censuimus. hoc uero hac in opera animi iudicio serebar, oratium Graecorum et claudatorem et imitatorem nullo modo non potuisse neglegere hunc Graecorum Summum Scriptorem. Grais cingenium Grais detit ire rotundo Musa loqui. exemplari graeca nocturna uerSanda manu uersanda diurna oratio uidebantur. Aristotelis scripta uero tunc temporis Romae erant peruulgata et
notissima uiris doctis Cisam uolumina illa quae Scepsi ossa fuerant abscondita, circa annum C. a. h. ab inpellicone clibrario athenas reportata ibique publici iuris iterum acta Athenis a. in captis Sullaeodices adripuit Romamque asportauit, ubi Tyrannio grammaticus diligenter manibus eos emabat apo- graphaque parabat sine dubio oratius Aristotelem legerat. potius mirandum esset eum tale quid non lacisse iudicium nostrum uero de hac re inpeditur illa qua reperiuntur libri Aristotelei conditione. nam neque περὶ ποιητικης librum integrum habemus sed mutilatum et potius excerptum summarium et illi qui hic maxime in conparationem uocandi essent libri periere tales erant απορηματα ποιητικα ' Diog. L. 5, 26), περὶ τραΥυὶδ .uiv l. c. πραγ πεία οχ ης ποιητικης 5, 24 περὶ ποιν ω9 5, 22 de quibus consulatur Bernus.
In medias nos agens res Horatius statim summam cuiusuis artis legem inculcat, quodque artis opus simplex atque unum esse oportere imagine usus orditur a mala pictura cuius partes diuersissimae sunt neque coniungi possunt hunc errorem apud poetis quoque deprendimus quem ne excusaueris libertate illa poetis concessa quique nullo modo conpensatur splendidis singulis locis cum operis summa sit praua.
Poesis saepe cum pictura componitur s. u. 19 30 361-364, Aristoteles quoque pluribus locis, 1, 4. 2, 1. 4, 3-5. 6, 1 I. 5. 7, 4-5. 25, . m. 3. 12, ante eum iam Plato aliique tali usi sunt
conparatione. Quod uero rem ipsam adtinet, optime huc uocantur Arist. ποιητ. 23, 1. τι δεῖ του μίθovς καθα περ ἐν ταω τραγουδίαις συνισταναι θαματικους, και περ μίαν πρ ἐειν λην καὶ τελείαν ἔχοvσαν αὐχὴν καὶ μέσον
κα τέλος ' σπερ ψον εν λον ποιῆ τὴν οικι ν ηδονὴν δῆλον quae quominus sontem loci oratiani esse putemus impediunt Platonis uerba eadem praedicantis Phaedr. p. 264 c. δεῖν παντα λόγον σπερ φον
συνεσταναι σῶμα τι ἔχοντα αυτον vetov, αστε μητε κέφαλον εἰναι μητε που αλλα μέσα τε εχειν καὶ
Αερα πρέποντα ἀλληλοις καὶ τεν ολ φ ε ραμιιένα haec multo magis quam illa Aristotelea cum
Quod imaginis ope inlustrauerat poeta ἀξίωμα u. 23. clare enuntiat: denique sit quiduis implex dumtaxat et unum. iam uides duabus constare partibus hoc praeceptum. unum illud refero a u. 1-13 desideratur enim μῆθος περ μίαν πραξιν λην καὶ τελείαν Sive Secundum 8 4 χρη v τὸν avθον . . . μιας τε εἰναι ταύτης καὶ λης πραξεως ad qualem mythum designandum utitur Aristoteles uoce εχ μHoratius unus. altera pars praecepti in eo constat ut quiduis sit implex u. 14-22. inlustraturque nariis exemplis uitia haec refero ad ἐπεισοδωδες , 10 τῶνδὲ πλων μυθων καὶ πραξεων α ἐπεισοδι δεις ris χείρισται. λέγω ν ἐπεισοδιωδη μυθον, ἐν ε τὰ ἐπεισοδμ με α ληλα ο εἰκος et ἀνάγκη εἶναι.
Strecte uoce simplex in fraudem ductus adtulit ad hunc u 23 haec 13, 14. νάγκη αρα τὸν καλMς ἔχοντα μυθον πλοουν εἶναι Aristoteles uero distinguit μυθον ἄπλουν et πεπλεγμένον, uterque uero εις sit oportet hoc uero loco πλοος obponitur διπὼν quod explicatur in hunc modum: δεητέρα δ' η πρωτη λεγομένη πο τινων ἐστὶ συστασις υιπλῆν τε την συστασιν ἔχουσα καθάπερ hiδυσσεια καὶ τελεττωσα ἐξ ἐναοίας τοι βελτίοσι και χείροσιν.
Qui fit, ut poetae in hac re adeo graui toties errent una eiusmodi errorum causa est haec de-
cipiuntur specie recti et dum uariare cupiunt rem unam, unitatem laedunt, quia arte carentes, ut tutem uitiumque ipsi uicinum discernere nequeunt altera eiusmodi erroris causa additur 3 373 unitas operis quoque laeditur si quis singulas peris artes docte ac expolite tractans totum ponere nescit Iam uides haec redire ad ea quae . 1-23 dicta sunt. Ex Aristoteleis nil huc uocabis.
Quod nunc sequitur praeceptumhSumite materiam uestris, qui Scribitis, aequam
uiribus 23 arctissime cohaeret et cum inmediate praecedentibus 2-37 et iis, quae his antecedunt, de quo audiamus Vahlenum l. c. p. 8 loquentem Bis hiehercist die Darlemn des Dichtere in mehr negative die reum gen sint egeichnet unx threontasse. Wi ha es nun de Dichter angelangen und elches is die rate Bedingung die er an sic et stellen at, um de Ansorderunge de Gns et gentigen Daraus gib 38 die AntWori δ). Re potenter lecta ordinem seruabis u. 43-44 et facundia te non deseret pluribus haec prosequitur poeta u. 45-72 quae tractant de elocutione me primo utendum est solis uerbis carmine dignis, dein nota uerba si adhibebis, callida iunctura uenerem ipsis adseras denique iure quoque poetae licitum esse debet, noua fingere uerba ultimum hoc praeceptum obcasioni est oratio ut adiciat ad haec uerba generalem sententiam de linguae mutabilitate. Streuberus comparauerat cum ordinis uirtus Ar λέξεως οετη 3 22, 1. s. η 3, 2 3, 12. monendum χέειν non esse ordinem cf. 6, 4. λέγω λέξω ais τὴν των νομάτων συνθεσιν 6 18. λέγω λέξω εἶναι την διὰ τῆς ονομασίας ερμηνείαν. Praecipue 19 4-22. - cum recte Aristoteles moneat: 'm nil
σαφῆ και an ταπεινrν Pαι σαφεστάτη μεν ουν ἐστὶν et ἐκ των κυρίων νομάτων, ἀλλὰ ταπεινή . . σεμνηδε καὶ ἐξαλλάτοησα τὸ Θιωτικὸν η τοι ξενικοῖς κεχρημένη itaque cum σε ινην uis habere in facile educi poteris uti solis νικοις. αλλ' ἄν τις ἁπαντα τοιαυτα ποιrση et δειγμα τα η βαρβαρισμὸς Perdetque σαφηνειαν itaque in ρητ 3 12 mouet D καὶ τὸ Λὶδειαν τὰ δειρημένα ποιήσει. ἄν εο μιχθῆ τὸ ἐωθὸς καῖξενικόν. sed tunc qu0que dixeris egregie, notum si callida uerbum reddiderit iunctura nouumμ eum quibus haec conserantur erret a 2. κλέπτεται ν εο ἐάν τις ἐκ ἐωθυίας διαλέκτου ἐκλέγων ντιθῆ.
Faber unus amentie reuocatus permovit Lehrsium ut lacunam postra. 33 esse statueret desiderat alium labrum qui aliis in rebus erat artificiosus, totum uero ponere nesciebat poetae ad inlustrandam imagine sententiam suam sussiciebat unus faber, dein ferri non posset nesciet sed plurali numero utendum esset. recte Benileius: unus omnium optime capillos et ungues exprimet, cetera uero membra et totam adeo
Inepte eum his Hochederum quem inspicere mihi non licuit comparasse Ar T. 25, 4. M μεν α προείλετο μιμησασθαι ἀδυναμίαν amichaelis eum carpente edoceor nam cauendum est, ex minima unius uel duorum uerborum congruentia Statuere haec ab illo esse expressa imo oportet ut et uerborrum tenor mire concordet et sensus loci sit idem, ut iam clare adpareat, respectum esse habitum illius Ioei. . Refellere haud opus est Lehrsii 0mmentum . 136-152 pone . 37 conlocantis ineptius quid cogitari non potest nulloque modo sententiarum iunctura magis dirumpi scindique potest nequo Lehrs inter n. 3 et 38 quid desiderauerat, unica huius transpositioni causa ea est quod inter . 3 et 3 nexum reperire quendam non poterat itaque iis eiectis locum quendam uel conpagem quaerebat in quam, si
diducta esset, uersus illos intruderet meminisset qua ipse P. CLX et CCVH Passim monuerat.' CL ήτ. 2, 2. ou k.ητορικο λογο ἀθετηβ V. 45-48 a Bentleio transpositis duobus uersibus iurem suam atque uim optime receperant nuperrim
uero editor iterum, .scabiem et sordes' Ras Anglus elacerat infert. V. hoc amat sq. tanquam spurius eicitur. Ε stor und das promissi carminis auctor ill keine ordentlicheirhlaro gestatten. attamen uersus in uerbis etc. et 47. nullo modo iungi possunt hoc aeque eleganter ac sagaciter silenus I. e. P. s. q. demonstrauit.
13쪽
Cum uero λεξι, poetica sit εμμετροe, necessario nunc agit de metro cuique poeseos generi proprio uel rhythmi natura ne usu constituto quod poeta seruet necesse est. 73-85. qui haec non curat uel nescit, poeta non est 86-88). si uero quodque carminis genus Suum numerum requirit, orationis color uel stilus quoque praeter illa generalia praecepta quae ante exposita sunt, peculiare qumdam seruare debet Ieges est enim in diuerso carminis genere et ipse diversus et tragicis uersibus nullus est locus in comoedia nec tragoedia, quae a σεμ.vb requirit, humilem comoediae uocem seret. 89-92. et in uno quoque carminis genere stilus uariatur Secundum παθη et ςε . Singularum personarum. 114-I18. Falso adlegari a u. 3 sq. r. p. 1, 2 ποπορια δὴ καὶ τὶ της τραγωδρας te, cuique Statim adparebit qui Horatium nullam generum carminis enumerationem his uoluisse prodere tenet alia uero inuenies quae mirum in modum Aristotelea redolent. ρ ἰτ 3 8 pvθμον δε εχειν τον λογον, μετρον Q. ποίημα γαρ ἔσται - . των δε ρυθμων δ aD ηρενος σεμνος και λεκτικῆς αομονιας δεομενος, ὁ ν αμβος αυτη ἐστιν η λέξις η των ποUων. διὸ μ στα παντων των μέτρων αμβεια φθέγγονται λέγοντες Iambum aptum sermonibus adeoque μέτρον λεκτικωτατον ναι mestis IIIDIO Is monetur e et 3, 1 απώσπερ καὶ ἐκ των τετραμέτρων iς το αμβεῖον μετέβησαν δια το rc zoveto των μέτρων ὁμοιοτατον εινα των aλων clarius ut 4, 14. λέξεως δε γενομένης αντη Ivσις et Oiκεῖον μέτρον vρεν μάλιστα γαρ λεκτικον το μέτρον,τ ιαμβεων στιν σημειον δε τουτον πλειστα γαρ αμβεια λέγομεν ἐν τῆ διαλέκτο τ προ αλληλοτ 22, 10 ἐν δὲ τοῖς ἐαριβείοις. in το or μαλιστα λέξιν μιμεισθαι. ἡArchilochum proprio rabies armauit iambo. est enim iκεῖον μέτρον rabie ct Tot 4, 8 si ola τοῖς των φαυλων ψογοις κατα το αρμοττον ιαμ σειον ηλθε μετρον δἰ ο καὶ ἰαμβειον καλειται νυν τι ἐν
quo scribi possent numero Iacer accipit ex M. Ol. 24 5 το ε μέτρον et ηρωικὸν ἀπὸ τῆς πείρας ηρμοκεν ε γαρ τις ἐν ἄλλο τινι μέτριν διηγηματικην μίμησιν ποιοιτο ἡ ἐν πολλοῖς, ἀπρεπες ἄν φαίνοιτο τὸ α χὶρωικὸν μασιμωτατον τὸ δεἐαμβεῖον κώ τετραμετρον κινητικά pes citus , το μεν ορχηστικὸν, τὸ δε πρακτικόν diatum rebus agen-ssis . ad n 89 sq. adserantur quaedam Aristotelea, qua uero rem sesam nullo modo uero tenorem nostri loci tangunt, requiri tragoediam τὼ φοβερὐν et ἐλεεινον, cum ex altera parte Stet et γελοio τῆς κωμον-δεις cum Streuberus adleget hue . 3 7, 5 σννομοιοπαθεῖ αε ο κοτων τι παθητικως λέγοντι, nos potius, totius loci sententiam intuentes nitium septImlanins e Iit hue adseremus. Πoratius doenerat quodque opus debere seruare suum colorem, adfertque exemplum conparans tragoediam et comoediam dein alterum additur praeceptum in singulo quoque quouis Opere eruentur τα παρον Personarum agentium . . adlaetus conditioni fortunaeque, in qua tunc persona illa uersatur respondentes, aeque acti ζεις innatae cuiuis qualitates, quae aetate, dignitate, genere, patria uarie sunt circumscriptae cum quibus haec conferantur
m Ioenae quod si eum Iter illo de aetatibus Ioco m. 154-178 et . 2, 1 14 hunc conpares statuere licebit, legeritne Horatius Aristotelem.
M u. 108 111 adductus erat iam a Streubero ρητορικη loeus supra seriptus,)Leui ab eodem alia ex poetice o. a desumptus additus fuerat πιθανωτατοι Τὰ Ἀπλ τῆς μυτῆς Ivσεως si ἐν τοις πάθεσίν εἰσι καὶ γε μαίνει o χειμαζόμενος καὶ θαλεπαίνει ὀ 0γιζόμεος ἀληθινώτατα ad quae Michaelis p. 29 -Sed aeseio an non recte illa Aristotelis uerba ita interpretentur ut idem dicant a quae Dr. . . laguntur:
συνομιοιοπαθει ὁ ἀκούων ἀεὶ in παθητικως λέγοντι. nam et activa uocabulorum, quae sunt 'εtuαίνειν et γαλεπαίνειν notio certo Minime uulgaris is neque Ἀλη νώτατα bene dictum uidetur pro eo quod est ἐνεονέστατα neque poetae est ira spectatores adficere quamobrem fortasse non male ulter I 26 361 sq. locum ita explicat, qui ipse aestuet, ruerissimam aestuantis, qui ipse irascatur, uerissimam irati praebere speetem quamquam ita inuoque remanet quaedam difficultas, cum Aristoteli potius dicendum fuisset πιθανώτατοι δε - ἀπ αὐτῆς τῆς φυσεως ἐν τοῖς πάθεσίν εισιν . . itaque cum mihi non liqueat hoc in medio relinquam. 1 activam uerbi αλεπαίνειν et χε μαίνειν Significationem raro inueniri, recte uotauit. sed totius uoci sententia in iudicium uocanda. quae haec est idelissime iratum imitabitur, qui ex sua natura ipse ad iram est pronus quod quum raro continget, τοῖς σχημασι ' -εργάδεσθαι sebet poeta, uuia si iratum ipse se agere studeat, hoc etiam animum eo adsectu quodammodo adficiet et sic artificio duodam illam irati naturam subplebit idem apud Horatium inuenimus poeta qui auditores conmovere studet uol ad flendum excitare, ipse primum sit conmotus uel eodem uersetur adfectu α διν-ατα fidelissime uerissime conuenit huic loco, cum supra scriptum 17, 13 νεργέστατα Ρων adcurate --
gula quaeque uidere significet. . iram alienam esse ab tragoedia statuere ridiculum a. 19, 2 εστι δὲ
α χέειν καὶ τὸ πάθη παρασκετάζειν, οιον λεον ἡ νόθον et ὀργην. . haud recte Michaelem uero vistanteium sequentem mutare traditam lecti0nem, docemur a Gleno rit. I. c. 119 135. 3θη et ξεις Sunt semper seruanda, iue Per50na describitur ab alus iam facta et tradita qua fiunt in illis fabulis quas Aristoteles παοαδεδομένοvς ιιτθοτ adpellat Siue nouae inueniuntur a scribentibus ipsis nouas autem fingere pericul0Sum est, traditas describere acilius et gratius indua tamen re cauendum ne scriptio omnino coerceatur imitatione sed in traditis etiam personis necessaria est describendi nouitas ac proprietas haec arte cum praecedentibus cohaerent neque tanquam sinu et initium diuersorum capitum diuelli debent . 118 et 119. Plura ex Aristotcle huc adserri lubebit nono poetices capite rerum Scriptori uindicatur munus et γενόuενα λέγειν, Poetae οια α γεγοιτο itaque poeta nullo modo Iaditis uti fabulis cogitur, sed plerum- quo hoc fit τὰ γενόμιενα φανερον τι δονατά. Οὐ γὰρ αν ἐγένετο ε ἡ ἀδυνατα cum uero fabulae traditae
omnibus haud sint notae pariterque tamen omnes delectant, Prorsus noua fingi P0a. t uctu a Mathonia
Ἀνθει. - ου πάντως εινα ζητητέον των παραδεδομένων μυθων, περι Ους α rοαγωδία εὶσι, ἀντέχεσθαι.
his uero praeserentia debetur itaque 13, 5 τῶν ε' ὀλίγας οἰκίας α κάλυσrαι τραγωδία συντίθενται. Birecterus ad ,sibi conuenientia finge adfert 15 3 τρίτον ου δεῖ στοχάζεσθαι πεο et glori
Nescio quidnam horum duorum μοιο uel ἄρμοπο pertinere huc uelit Sueuberus neutrum equidem censuerim sibi conuenientia potius idem S ac is Seruetur ad imum
qualis ab incepto processuerit et sibi constet. . Eidem uiro ad 120-122 quibus Achilles exemplum ponitur fabulae traditae reserenti 15, 8 respondendum, nil esse commune uel simile inter utrumque docum in hoc tantum congruunt quod ex Achille sumitur exemplum, sed ab utroque scriptore ad rem diuersam inlustrandam.
14쪽
cum Horatius poscat, seruetur ad imum qualis ab incepto processerit et sibi constet idem mstoteles e. 15 uoce linia utens ponit. μοιο autem denotat simile ueritati siue uerae personae prori: mum f. 5, 8 ο εικονογραφοι μοίον ποιοὶ me salso illenburgerius interpretatur . 28, difficile est proprie eommunia dicere .communia ratus esse argumenta fabularum a nullo adhuc tractata et ita, quae cuiuis exposita sunt et in medio quodam mod posita quasi uacua et a nemine occupata talia argumenta difficile est ita tractare. ut proprie sua iure dici possint. recte rellius Arace uertens
n. 130 sq. plena in luce demum conlocantur posita iuxta Aristotelea . δηλον is ἐκ ouτων τι
δὲ τας πραει 3 cf. 15, αλον τον ποι την εvρίσκειν δει καὶ τοις παραδεδομένοις χρῆσθαι καM a stren- hero ad a. I 39 adlata . 23. 4. nil huc pertinent. Cum haec περὶ μύθω amoratio prolata mire nobis cum Aristoteleis consonare uisa sint, Michaelis contra argumentum ex iisdem sibi effingit contrarium: altero loco prorsus contraria Horatius et ristoteles docent. Hic enim postquam Agathonem in flore' omnia finxisse ipsum nec tamen minorem oblectationem concitare exponit, pergit in hunc modum , , ἄστ οὐ παντως εἶναι ζητητέον sq, uide supra)Horatius uero dehortatur Pisonem ne quicquam inexperii scenae committat. ni mirum ille In uniuersum- loquitur, hic adlilescentem monet primum tragoediae scribendae periculum acturum. - Falso. Horatius quoque in uniuersum siue θεωρητικως loquitur: aut famam sequere aut sibi conuenientia finge μHaec duo singularibus praeceptis inlustrantur ad finem demum Horatius Romanos scriptores qui inuentionis elicitate haut multum fruebantur respiciens nam h0s non tironem monet addit istu uero rectius Iliacum carmen deducis in actus, quam si proserres ignota indictaque primus. μFinierat poeta proximam partem hac monitione facilius esse ινθοις παραδεδομένοις uti quos in sequentibus respiciens pergit. 36-152 qui rem iam tractatam imitatur, ne desiliet in artum neue anxie imitetur nam audebit nihil mutare, etsi inlepidum uel falsum sit itaque exordium elegans et aptum excogitet bonaque tantum exempla sequatur ne multum promittat quae deinde non praestabit dein curet ut statim in medias res et notas rapiat legentem uel audientem si μυθον παραδεδομένον sibi tractandum elegerit, quae consilio suo repugnant uel invenusta sunt missa laciat et cum haec quoque quae tradita sunt nariare et publicam materiem priuati iuris facere debeat, sua quoque quae ipse ibi finxerat falsa addat ueris illis quae utpote tradita auditoribus nota sunt additamenta ero haec cum inter se sibi constentium sabulae traditae quan ducem sequitur respondeant ne medium initio, medio uero finis discrepet. )inlustre exemplum proponitur Homerus. 3Aristoteles capite V αρχ v, τεiευ v, μέσου definit ex qua definitione sequitur ει- α τοτς
iδέαις quae parum apte huc adlegantur rectius laudes Homeri in conparationem uocantur 24, T. Oμηρος
nero sequuntur nil commune habent nostro loco melius huc cadunt διο . . . καὶ αὐτη θεσπέσιος ἄν φανείη Ἀlso die nata dem Gesetet de Winrstaeinliehhei nnd Nothmendinei volletogene dichuristae Umbil-duni μιμησις de gegebenen, o Sage . Geschichte ubertieferte Storis machi se dramatischen
3 Cum plerique Horatium carmina dramatica respicere putent, hanc qnestionem paucIs 1 tangemus Horatius carmen in genero tractat, tragoedia uero et eomoedia aeque ac carmine heroico prout res fert, tantum meri exempli modo ad illustranda sua praecepta generalia utitur. Non nunquam haec facIens un1M- tortua arminum generi proprias adsigna leges. s. 23 2is 2 a 'ab' Hae maxime ualent de iis qui sabulam suam depromunt historiae itaque poetas togatas scribentes necesse erat multa fingere in quibus ab historiae eritate recederent.
Ste ero ad n 152 reserenti etet. 18, 3 πολλοὶ δε πλέξαντες ετ vovσι κακή hespondemus, hoc ne exempli quidem loco huc uocari posse exemplum SSet potius ad illustrandum illud ponere totum nesciet. μ153-178. oratius de facundia agens iam χά λη, aεις et τέλη respeXerat cum uero non Solum singularibus personarum conditionibus respondere debeant sed ratio etiam habenda sit illarum proprietatum uel morum qui sive ab historia siue a sabulis antiquis Singulis personis adsignantur, deuerterat poeta a proposito illosque duos carminum fontes persecutus est. nunc uer ad Superiora reuertit. interit multum diuusne loquatur an heros, maturusne Senex an adhuc florente iuuenta seruidus e. q. s. Itaque si bonum ac iucundum carmen pangere uelis, aetati cuiusque notandi sunt tibi mores mobilibusque decor maturisy dandus et annis. qui nunc ab Horatio tractantur quatuor aetatum pueri iuuenis uiri senis mores, iidem fere ac similes inueniuntur apud Aristotelem χτ. 2, 13, etsi hic quasdam quae infra dicemus, disserunt peruetus est iam eorum Sententia qui Horatium haec e Stagirita depromsisse putant audiamus Benileium: principio illud pro comperto habendum est, in his aetatum characteribus ut Aristotelem naturae ita nostrum Aristotelis uestigiis institisse. nuper uero Bernhard alia de his docet: mittimus enim graphicam aetatum notationem . 156 q. non e domo eripateticorum desumptam sed diu scholis rhetorum iactatam et leuiora quae tum Romae non operose quaesita doctis hominibus in promptu essent - Αmborum locorum conparatio iam Saepius facta St, Sed necesse est tractemus hic eam iterum Aristotelis sunt haec: πιλικω δ' εiσὶ νεοτης καὶ κ /h καὶ γῆ Ῥας. Itaque agit de tribus solum aetatibus: ο νέω, quibus obponuntur ο ποεσβττεροι καὶ παοηκμακότες inter utrosque t ακμαζρπιες Horatii haec est diuisio puer, iuveni imberbuS, aetas animusque uirilis, senex qui uero priores nominantur: puer et iuuenis imberbn reSpondent τοῖς νέοις apud Aristotelem, quare hanc diuersitatem tanti non fecerim sicut quidam interpretes. Porro tenendum est, oratium obiter tantum hos aetatum mores adtingere paulum in ipsis coti- morantem philosophus contra fusius hunc locum tractat cauSam cuiusque moris indagans quare nullo modo mirari debemus si poeta plura aetatibus propria et peculiaria apud Aristotelem nobis obcurrentia pratermiserit. Potius uidendum num Horatiana sua ipsis respondentia apud philosophum inueniant.
. . . eStit paribus conluderet et iram conligit ac ponit temere' et mutatur in horas )b iuuenis gaudet equis canibusque et aprici gramine campi, cereus in nitium flecti ), monitoribus asperβὶ utiIium tardus prouisor, prodigus aeris')sublimis' cupidusque i et amata relinquere pernix )'mo enim cum Benileio legendumst non enim agitur de moribus indoli cuidam natiuae propriis sed iis qui aetati cuique respondent. Plausorent uero a Benileio explosum lubenter reuocauerim. Num fautor fabulae finem cum cantor uos plaudite' dicit expectare debet equidem eum omnibus iis locis scenisque quae ipsi adrident eum adclamaturum plausurumque crediderim. nam sabula potest cadere quae singula quaedam habeat uenusta haec placent hisque plaudunt si vero fabula peracta plaudunt spectatores, accepta est idque sibi uult illud cantoris monitum.
15쪽
ad 7 καὶ Ἀλότιμοι ML - καὶ μεγαλοφουχοι. v τε γάρ π του βίου mo τεταπεινωνται, αλλατ- ἀναγκαίων πειροι iσιν cf. ), καὶ et ἀξιουν veto μεγάλων μεγαλοφύχία. Multa senem circumueniunt incommoda, uel quod quaerit' et inuentis miser abstinet ac timet uti iuel quod res omnes timide gelideque ministrat δ)' dilator spe longus' iners avidusque futuri, difficilis querulus' laudator temporis actis in
se puero, castigator cenS0rque minorum. ad I καὶ προς το σομφέρον ζῶσιν ἀπ v προς et καλόν. . . . et- θος το βιον ἐπιθυ- μουσιν ovet ἐπιm μητικοὶ our πρακτικοὶ κατὰ τὰς ἐπι μίας AH κατὰ το κέρδος καὶ δοτλευουσι se κερδει. ad 2 καὶ ἀνελεηθεροι. εν γαρ τι των ἀναγκαίων, ουσία, ἄμα δε καὶ διὰ λὶν ἐμπειρια ισασιν ως χαδεπον το κτήσασθαι καὶ , διον et ἀποβaλεῖν. ad 3 και δειλοὶ καὶ πάντα προφοβητικοί. ἐναντίως γὰο διάκεινται τοῖς νέοις κατεφυγμένοι χαρεισιν, οἱ δε θερμοι ἄστε προωδοποίηκε τὸ ηρας τῆ δειλι, καὶ γὰρ ὁ φοβος κατά pvξίς τις ἐστίν. ad 4 o δουρ et ικol iσι, καὶ οἰκ εο τράπελοι ονδε φιλογελοιοι. ἐναντίον γὰρ το δουρτικον φ
παρεληλουθὸς πολυ εστι δἐ ἡ μεν ἐλπὶς το μώλοντος, ἡ δε μνήμη των παροιχοιιένων ο περ αλιον καὶ τῆς ἀδολεσχίας αυτοῖς διατελουσι te τὰ Τενο ιενα λέγοντες. ἀνιeμιμνησκομενοι Τὰ ἡ δονται.
in hic patet Horatium in pueri ac iuuenis moribus enarrandis mirum in modum cum Stagiritaeonsentire, in senilibus quoque partibus ab eo non discedere. Qui uero Horatii de uirili aetate cum illis Stagiritae de eadem dictis conponet, mirabitur, pauca esse communia utrique uel nulla Stagitiis philosophi
more normam uel regulam cuiuis rei adserens cogitandoque Plura abstrahens hac quoque in re ea est usus ratione; dein praceptum in a. p. 15 propositum ποιουντες μοι καλλίον γραφοvσι Sermans aetatem uirilem summum uitae humanae fastigium declarat Senectus iuuentuti est contraria, aetas uirilis uero inter ipsas media posita longe super eas eminet, particeps uirtutum et iuuentutis et senectutis, carens uero utriusque uitiis. non ita Horatius exemplar uitae respiciens morumque uirum nobis depingit sed in hac quoque recum Aristotele lacit. . Quaerit opes et amicitias. alterum inim φιλοχρήματοι a iuuenibus neglegitur, senes nimis cupide moliuntur. alterum g λόqtλ iuuenes ornat, piget dissicilem senem uiro omnia haec sunt propria. eodem modo uiris et iuuenibus eadem propria est uirtusta inseruit honori φιλότιμοι . et cum conmisisse caueant uiri quod mox mutare laborent hac in parte communem cum Senibus habent uirtutem: tωσι κατὰ λογισμον . . . ὀ μἐν ὰ λογισμος το συμφέροντος ηθός ἐστιν. Magna praeter haec locorum Aristoteleorum uolgo adsertur sarrago qui oratianis respondere quadam ex parte uel similes esse censentur similitudo haec uero uel est perexigua uel nulla locique hi nullo modo cita conpositi quos Horatio ante oculos fuisse dixeris unus modo aestat locus de choro in
comparationem uocandus. Llao usi. 19 49. εστιν ὀ 0ρος κηδεveth ἄποακτος υνοιαν γαρ μόνον παθέχεται οἱ παρεστιν In
hoc problemate de eo quod choro c0nuenit genere musices agitur respondet autem philosophus, choro qui nil ipse agit, non eos conuenire modo quae scenae in qua heroum acta dictaque simulantur, sed modulos tranquillos flebiles, cum quibus cf. praeter . 193-195 mox laudatos: ἡ Tenuis implexque foramine pauco Adspirare et adesse choris erat utilis. μπο ιη et 18 καὶ χὴν χορον ἔνα χεῖ πολαβειν 'ων Ἀποκριτων καὶ μόριον ιναι το ολον καὶσουναγωνίζεσθαι κτλ.hActoris partes chorus officiumque uirile defendat, neu quid medios intercinat actus quod non proposito conducat et haereat apte ἐμβολιμα Hic nobis est subsistendum respicientibus nobis eos quos conposuimus Horatii et Aristotelis locos iam omni dubio maius esse uidetur legisse Horatium Stagiritae libros eiusdemque doctrina suisse inbutum. neque tamen imitatum esse illum dicemus cum uterque alia ageret et curaret, sed usum esse oratium iis in rebus quas easdem tractaret, iis quae ex Aristotele didicisset, memoria laetum neque librum araecum
ante faciem euolutum tenentem.' Optimo Michaelis Id quidem effici non posse credo, . spe longum alium esse ac qui longinquas spes con-eipere soleat ita Benileius unus recte neque auidus suturi idem est qui ab Aristotele φιλος ωος dicitur. De quibus rebus quasi Benileius nil disputasset, Orellic singulari iudicii imbecillitate innissem oeat
eius coniecturam, cum ne uno quidem exemplo conprobauerit spe longum ita explicari posse quo modo Forcellinium secutus ipse interpretatus est at hic mos est et istius uiri et multorum aliorum qui auctoritate sua interposita summi illius critici aeumen sagacitatem doctrinam exemploxum copiam refutasse sibi uidentur. - Itaque qui Horatium his expressisse illud Vσόλπιδες et προς οβητικοι statuit, omnibus huic podibus in Benile sententiam eundum est eiusque emendatio adcipienda. Sed quominus ita statuamus obest uicinia huius spe longus. Repetas quaeso uersum: dilator, spe longus, iners, auidusque futuri. Differt senex tempus καιροιον adesse non putans, et differt in tempus futurum, nam est . spe longus i. e. longinquas, seras concipit spes itaque nil in praesens curat . iners, sed futuro tempori omnia mandans .auidus est futuri. Nam hoc unus recte enuerus explicauit: qui auidus futuri est, et odit praesentia et sperat in posterum meliora.