장음표시 사용
11쪽
Annotationis criticae non hoc fuit consilium, ut plenam lectionis varietatem proponerem; ne Laurentiani quidem codicis, quem unum omnium integerrimum Sophoclei textus fontem esse cum magno literarum emolumento Gulielmus Dindoinus ostendit, integram ubique attuli scripturae diversitatem, potiora soligero satis habens et quae ad perspiciendam eius libri indolem aliquid momenti haberent. Pari severitate do virorum doctorum coniecturis non commemoravi nisi east quae aliquam sive ingenii sive doctrinao notam haberent. Inter has quae reperiuntur praeclarae aliquot difficilium locorum omendationes explicationesque a Ludovico Spengelio propositae, eas e Philologo Gott. vol. XIX p. 437 sqq. petitas scito.
Annotationi subieci Analecta Sophoclea, in quibus
otium aliarum poetao fabularum impeditiores locos sub EXamen VocaVi, Ruccessu, ut augurari licet, Vario, sed tamen sic, uti spero, ut non inutilem operam mihi suscepisse videar. In his si quae forte reperientur ab aliis praecepta, libenter primo auctori rest tuta volo. Accidoro
mihi hoc momini in tractandis vorsibus Aiacis 988 sq. quibus eandem quam ego medelam his ipsis diebus adhibuit Robertus Rudolphus Morstudi in Progr. bonae frugis plenodo Sophoclis Aiaco Sohassiiuglao edito 1863. p. 14. Quas Gustavus Wolfius, sobrii vir iudicii, Duperrime adorna-
12쪽
vit Aiacis et Electrae editiones, ne quis consulto vel fastu a me neglectas esse criminetur, absoluto demum opere meo typisque iam expresgo inspicere licuit. Finem praefandi faciam, ubi do uno aliquo Oedipi loco sententiam meam proposuero, qui quomodo eXpediendus sit nunc demum perspexisse mihi videor. Legitur is inde a V. 1130. suntque Oedipi verba ad Theseum:
μονοις οιον τε συνταλαιπωρεῖν τάδε.
Revocavi in his versibus constantem librorum scripturam, ab Hermanno, quem omnes sequuti sunt, ita immutatam, ut πῶς σ' οῦν αΘλιος γεγως et Versu sequente ωτίς Ουκ ενι κήλ ις κακων ξυνοικος; reponerenti quarum mutationum duas causas viri docti habuerunt, primam quod post και τοι τι ch νῶ non recto inseratur particula δέ, alteram
quod do Oedipo haec intelligenda esse sibi persuaserant, non do Theseo. De particula δέ quod Hermannus scripsit, Verum sane est in Aeschyli quem affert loco Prom. 101.
καί τοι τι ψ, νω; παντα προυξεπίσταμαι, ubi inepto secisset poeta, si παντα δὲ προυπεπίσταμαι scripsisset; at in Sophoclis Disiligod by Corale
13쪽
loco non video quid obstet quin recto dictum statuatur quamquam quid dico P et quo tandem pacto te a me tangi sustineo P Si tamen ferri omnino non potest copulativa particula, quid impedit quominus Δ utpote e sequente A natum abolcatur 2 Do Thogeo autem ista dici ostendere videntur Oedipi verba porrige deaeteram ut eam tangam caputque tuum Mosculer. Ita qui loquutus erat, non poterat pergere quamquam quid euo infelix abs te ut me tangas peto P sed debebat sic: quamquam quid em infelix vir te ab omni labe immunem tangere cupior opposita sibi sunt
secus ae δυστηνος saepe cum detestatione quadam dicitur, vix ut disserat a Moluriσυς. Recte item dictum est τις ου pro ουτις, inter quae quod discrimen esse statuitur, temere excogitatum esse vel hoc argumento cognoscitur, quod τις ου, ποτ ρυ, ω ρυ et similia a prosae orationis usu plane abhorrent, ex quo intelligitur poetas metri necessitate eoactos talia inverso verborum ordine dixisse, nullo significationis discrimine. Atquo sic est etiam in Sopho olis fragmento apud Strabonem XV p. 687. cπου τις ορνις ουχὶ κλαγγάνει, ubi novissimi editores tacite cum interrogatione ediderunt ἔπου τίς cρνις ρυχι κλαγγάνει; Sententia, ut mihi quidem videtur, ab illo loco aliena. Alio enim sacroque silentio Nysae convalles sepultas esge dicit, ut ne avis quidem cantus silvam personet. Haec
14쪽
si recte disputata sunt, apertum est sequentibus verbis in Sophoclis loco levem inhaerere maculam et corrigendum esse ρ- εγωγέ σου, ρυθ' ουν σ' ἐασω. In quibus σέ iam Musgravius addendum esse vidit, sed ut sententiam aliter consormaret, quae ex meis rationibus haec est, ο, ἔγωγέ σου Θιξομα, ρυθ' Αν σε ἐάσω Θιγει, εμου, ει και Θουλοιο. Maior difficultas sequentium verborum sententiam obscurat, τοις γὰρ ἐμπείροις βροτων, in quibus quos dicat Oedipus mortalium eaepertos quum intelligi prorsus non possit, Dindorfius ἐμθειροις ἐμων, Nauchius autem
ἐμπειροις κακων Scribendum coniecerunt, quorum utroque,
si liberiori coniecturae locus conceditur, etiam aptius ad sententiam esset τρις γὰρ ροπιιρρυς ισων. Sed vereor ne vitium non in βροτων haereat, sed in εμπειροις. Resormidat Oedipus Theseum tangere, ne hominem ab omni flagitio purum scelerum suorum contagione inficiat. Ad hane sententiam iam us. 1132. inchoatam nunc ita redit Oedipus, ut non nisi sceleratos homines sua ipsius secum mala ferae posse affirmet. Quare scribendum egAe suspicor τοῖς γὰρ ἐμπυρις βροτων, i. e. hominibus, quorum Sup- piauatus est animus vitiorumque ulceribus oppletus, sive hominibus υπουλοις, quemadmodum semet ipse Oedipus in Oed. R. 1390. κα ος κακῶν υπουλον appellat, quod scholiasta per υποπτον sive potius, ut equidem Opinor, Per viro-πυον explicat. Atque Horatius Sat. I, 7, 1. improbum
15쪽
et flagitiosum hominem pus et venerium appellans graecos sine dubio auctores SequUtus e8t. . Denique verbo admonere liceat de eo huius fabulao loco qui legitur inde a versu 299. De eo nuper admodum optimae indolis adolescens, Henricus Hirgelius, disseruit, et ita diseruit, ut mihi quidem plane persuaseritvs. 301 - 4. esse delendos, Sophoclem autem nonnisi
Sed vide ipsum inventi sui rationes diserte explicantem in novissimo Musci Rhenani volumino XVIII) p. 306. sqq.
Serihobam Berotini Cal. Maiis R. MDCCCLXIII. Duiligod by Corale