Specimen commentarii ad Hieronem Xenophonteum

11쪽

voluptates. Cyr. IV, 1, 19: αλλα σν Π Mψόνα ἀναμάσης. Memor. I. 2. 27: ἀλλ' es Π πατέρες. at parentes certe, vhi Kubner osae o δ' εLl Ita in dubio ponit. quod pro certo affirmure poterat: qua ratione Graeci saepe pro urbanitate sua loquuntur. Latini dicunt haud scio an non: quam loquendi diversitatem attendit Heindorfius ad Plat. Gorg. 458 D. ibique Stalib. Memor. I, 3. b: -x ODκ οἶδ' εἴ τις οντως ἄν o Irα ΦΥάιοιτο α ut haud sciam an nemo tam pauea sibi paret, ibique Savpp. g 8. ἀH'l reserendum est ad negationem, quae in antecedenti enuntiatione est: facile enim opposita enuntiatio ex antecedentibus elici potest: nulla re vita tyrannorum disteri a vita privatorum hominum. At vero in his ipsis regiae vitae discrimen est.

διανε ρει ' πολλαπλασια- εν φραίνεται. t Solent eae sententiae. quae aliis subiciuntur

explicationis causa. ita addi, ut particularum et coui unctionum vincula omittantur; quod genus loquendi dici non potest quam late pateat. Anab. III. 2. 19: noli: μαλλον οτον ἄν βουλωμεθα

de am. V, 18: ne id quidem facient: negabunt id nisi sapienti posse concedi. - πολλα

πλάσια ευφραίνεται i. e. πολλαπλασίας εὐκνροσννας ενς ραίνεται. Cyr. VIII, 3. 41: πολλαπλάσια

ενς ραίνει. Cyr. II, 1, 2it: ριετάλα -ελεῖσθαι. Infra II. 2: μεrαλα ἐπινοεἶτε. μείω πολυδ Etiam apud Latinos multo adverbium et quae sunt huius generis similia variam tu variis locis sedem obtinere docet Frotselierus. Sic, ait, Cic. de orat. II, 42, 178: plura enim multo homines iudicant odio, quam veritate. 46, 192: sed alia sunt maiora multo. Quemadmodum autem Cic. de sen. 2, si ante multo, sie Caes. de bello civ. I, 20.

de bello gall. VII, 60, Sall. Cat. 18 post paulo transposuerunt.

τῶν μετρίως διανον τωνὶ i. e. μετριον βίον βιουντων. Non idem est quod infra g 19: μετρίως διαιτωμενων. - Νam hoc loco sermo est de hominibus, qui in mediocri fortuna constituti sunt, illo de iis, qui modice victitant, tenui . medioeri cibo utuntur. g 9. πως αν πολλοι μεν ἐπεθυμουν τε ραροεIνl quomodo fieret. ut tam multi cuperent regnare 3 Haud raro ea signifieatione usuri antur πῶς et οπως. Memor. l. 1, 20: e risiacis ονν, O πως ποτε ἐπείσθ σαν Meniναῖοι 2ωκράτην περὶ θεορς μῆ σως ρονεῖν. III, 5, 13: Και θαν-μάιω γε, εν', ἁ Σααρατες, ψ ποδες οπως ποτ ἐπι τὼ χεIρον ἔκλινεν.και ταντα l et quidem: in talibus καί habet vim quandam augendi et corrigendi. των δοκονντων ἱκανωτάτων ἀνδρων εἶναι J attractio praedicati infinitivo subiuncti. Infra g 32. lI, 1. III, 8. Plat. apol. 21 B: λθον ἐπί τινα των δοκοννgων σο - εἶναι. ἱκανώτατοι non sunt oppositi τοῖς μεxρίως διαroum homines divites ac pote utes - illi enim dicerentur ut de re eq. ΙΙ, 1: οἱ τοR χρ μασιν ἱκανωταtοι- sed intelliguntur homines qui rerum maxime periti sunt. πως δε παντες. t Antecedentibus vocibus πῶς αν πολλοι μεν exspectaveris πάντες δε πως αν si λουν; Sed nihil frequentius ista particularum μέν et di collocatione minus concinna. Saepe cum illa particularum inversione eon iuueta est collocatio verborum qui ebi mus vocatur. Anab .

12쪽

g 10. ἁμνοτέρων τῶν ἔργω ν l i. e. ιυiν εργων ἀκνοτέρων ita, ut ἀμφοτέρων pendeat a voculis etῶν Ferων. Durum hoc neque tamen insolitum esse demonstravit multis exemplis allatis exscriptoribus Graecis et Latinis Frois cherus. Idem recte interpretatur vocabulum serui , quod intelligi vult de vera utriusque condicione et munere, cui se quis dedit Lebeus beruo. Ut legimus apud Homerum Od. V, 67: θαλάσσια ερrα, ita apud Xen. Oecon. IV, 5: τῶν πολυώκων ἔρrων, I, 2: τῆς οἰκονομίας gerox. Mem0r. IV, 2, 5: ἰατρικον ἔργον, Conviv. IV, λ: εργα του

ἰρζώμενοc απο τῆς οφεωςJ initium capiens. incipiens a visu. Infra VIII. 2: ἄρξομαι δέ σοι απο των πικροτατων παραδεινμάτων. Frequenter cum apud Xenophontem tum apud Platonem et alios participium ἀρξάμενος eleganter ponitur pro πρῶτον et ἐν α ρχῆ. Memor. II, 1.

ἐντευθεν γὰρ ... ἀρξαμενον λένειν. J Frequentatum dicendi genus, addita vulgo principio subsequentis expositionis rei vel narrationis γάρ particula. Rarior est in his riae particulae omissio. .. Discrimen eonstructionis verbi ἄρχεσθαι cum inlinitivo aut parti ei pio in eo positum videtur. ut participium signi licet modum, quo alicuius actionis initium lit, inlinitivus autem indicet consilium i. e. quod facturi sumus, quod sacere instituimus. Κ si liner ad Memor. III, 5, 15. g. 11. ἄλλα μέν γεJ iri reserendum est ad αλλα confirmationis causa, μέν spectat ad sequensos. Infra VIII, 9: πρακτέον μεν γε χρηματα, εi μέλλομεν εζειν δαπαναν εἰς τἀ δέοντα, ἀναγκα-στ ον ει φωλάττειν οσα δεῖται ν υλακyc. ConVi V. I, 9: οἱ μέν γε σι-yροrεροι stirνοντο, οἱ di καi ἐσχηματίζονι ό πως. VI, 7: ανωθεν μέν γε νον rες ωιελονσιν, ἄνωγεν di viae παρέχουσιν. De vi partieulae rέ disputavit lculiner ad Memor. I, 2. 12. Hermanii ad Viger. p. 822. εἰς πολεις, ῶς ἄν βον λωνται.J Non iteratur praepositio είς more loquendi paene legitimo. Omittuntur enim praepositiones ante pronomina relativa tum . cum pronomina demonstrativa Vel substantiva proxime praecedentia, ad quae referuntur, adiunctas eas sibi habent. Ages. II. 1: ἐπορεύετο δια των αντῶν ἐθνιῶν, ἄνπερ ὁ Πέρσ17ς. Memor. II, 1, 32: τιμῶμαι δὴ μάλιστα πάντων και παρά θεοῖς καὶ παρά ἀνγρώποις, οἰe προσῆκει. Cie. de lin. IV, 20: Zeno negat Platonem, Si Sapiens non sit. eadem esse in causa, qua tyrannum Dionysium. Nep. Cimon III. 1: incidit in eandem invidiam, qnam pater suus. Rarius praepositio repetitur. Memor. III, 3. 6:

πειράσχὶ ταc μελέτας ἐν τοιον οις ποιεῖσθαι χωρίοις, ἐν οιοισπερ οἱ ποκυμιοι r*νονται. ΙIerod. VIII, 8: is δῖ τονιυν et oi χρόνον, ἐν etῶ ODτοι δειγμὼν ἐποιευντο τῶν νεῶν. ἐλεαμάζιον ἔνεκα.J Vocabula plane superilua eicienda esse cum Solineidero censuerunt

coppello p. 28, Breitenbaeli ius p. 10, Nicolai p. 20.

άνθ ρώποιe.J De omisso articulo vide adnot. ad g 2. ot)ναrείρεσθαι J ut Memor. II, 5, 3: et ον δῶ προ πάντων χρ tacerων και πονων πριαίμζνάν cIίλον ιιοι εἶναι. Alias addi solet coniunctio ἄστε. Cyr. III. 1, 36: λέξον μοι, ποσον ἄν πρίαιο, τε την rνναῖκα ἀπολαβεῖν. Recte admonuit Breiten bachius notionem αδεώτατα, quae inest in Vocabulo μοδεαetor ατα, ita praevaluisse in mente scriptoris, ut subiungeret infinitivum

συναγείρεσθαι.

g 12. αμν i γεωρίας ἔχον σιν.J Praepositiones περι et ἀμφ i coniunctae cum verbis εἰναι

13쪽

et εχειν significant diligentem esse . sedulam operam alicui rei impendere, animum adicere ad aliquid. Cyr. VII, 5 52: ὐρων σε Inπονς ἔχονrα, ἀμή ίερματα, υμ ιι μ - χανάς. Anab. V, 2. 26: οπως οἱ ποώμιοι ἀμνι ταντα ποιεν. Oecon. VI. T: τονς . . sigi r νέχοντας. - θεωρία, quod vocabulum Memor. IV. 8, 2: Γως αν ι θεωρiα ἐκ Ληλον ἐπανέλθη signi lieat legationem sacram, hoc loco est spectaculum, ut apud Plat. Crit. 52 B: ἐπι θεωρίαν h. e. ad spectandos ludos Sollemnes. ν ο β ερ ὀ ν ναρ μ .l Metuendum enim est ne. Personalis structura impersonali praesertur VI, 15: ωσπερ νε και Iππος, εἰ cirαθος μἐν si , φοβερος δε μὴ ἀνρκεστον τι ποιήσηὶ, χαλεπῶς μἐν ἄν τις αντον ἀποκτείναι κτλ. Anab. V, 7, 2: Uoβεροι ῆσαν μη ποιήσειαν οἰα και τους ἔχον Κολχων κηρυκας ἐποίχῖσαν. Quid de tyrannorum vita senserit Plato vide Respubl. IX, 579 B: λίχνων di οντι αντω τὴν φο ν μονω τῶν ἐν τῆ πολει Ουτε ἀποδομῆσαι Qεστιν οὐδαμοσε ODra γεωρyσαι, oσων δῆ και οἱ αλλοι ἐλευθεροι ἐπιθωνταί εἰσι, καταδεδνκως di ἐν τῆ οἰκία τα πολλάως Υννην dii, v θονων και τοῖς αλλοις πολίταις, ἐάν τις εζω ἀποδημῆ καί τι Θαγον δρα. g 13. αλλ' αρ α l respondet Latino at nimirum, ita ut αρα indicet id, quod deinde commemoretur. non esse eiu8modi, ut recte possit comprobari. Plat. Res p. p. 374 B. Sta lib. Mem. IlI, II, 4: εἶπε μοι, ἔστι σοι ἀτρος; οὐκ ἔμοιγε, εν q. Ἀλλ' ἀρα oίκία προσοδους ἔχουσα ; οὐδἐ οἰκία, ψη. και δ τιο υνὶ quamquam vilissimam rem. In talibus καὶ habet vim intendendi. Plat.

Apol. 35. B : ODrε νμας χρη ποιεν τους δοκονντας και οτιονν εἰναι. λαβοντες. . . . απιεναε .l Participium continet primarium notionem. Vertas igitur: si e

ἐν ολίν φ χρονω.l Ages. I. 34: ἐν δυοῖν ἐτοῖν. Si ἐν praepositio durantis temporis habet notionem. ad numeros cardinales ponitur, omittitur ad ordinales: ἐν πέντε μεραις intra quinque dies, πέμπιη ὴμ ἐρα quinto die. Vide Savpp. ad Memor. lII, 13. 5.ῆ οσα.J Post πολλαπλάσιος, διπλάσ ιος et similia plerumque aut ponitur ἔ, sine pronomine relativo. ut Cyr. IV, 2, 3T: οπιDe διπλάσια ἐν τῆ σκννῆ ἐκάστη σῖτα καi ποτὰ παρασκευασθῆναι ῆ τοῖς δεσποταις . . ποιεοε, Resp. Athen. III, 8: και siroi σι μῖν ἐορτάς διπλασίονς ῆ οἰ U ω, aut genetivus pronominis relativi sine ξ particula, ut Cyr. VIII, 3, 38: δDτλάσια ἀπέδωκεν

g 14. νε τοι l certe quidem. τοί sententiam indicat oppositam esse praecedentibus quodammodo. Memor III, 4, 10: ἀλλ' ἐχθροί rέ τοι - νοτέροις rίrνονται. III, 6, 13: ἀλλ' ἐκείνου νε

14쪽

εἰς Ους εκάστων δνσμενεῖς νυδα λπους. Hor. Sat. I, 9, 9: in aurem dicere nescio quid puero. Martiat. I, 89: ut saepe in aurem, Cinna. Caesarem laudes.

g 15. κακα νοον σι τιο τ υρα ν ν ω.J Saepe occurrit νοεIν G, e. g. Memor. II. 2. 9: ii i Πορ . . . υνδῖν κακον νοουσας raro autem coniungitur eum dativo personae. Herod. III. 81: δημὸν μέν νvν, οI IDρο σι κακον νοέον , ουτοι χράσθων. 16. ut paulo infra ἐκεIνo saepe referendum est ad id, quod proxime Sequitur. II. 2. Memor. III, 5. 19: τοντο γὰρ . . θαυμαστον ἐστι, το τους μὲν τοιο λονς πειθαρχεῖν rore ἐνεστωσε.

De particulis μιν δ' vide adnot. ad k 4: τοῖς μὲν dii ἰδιώτας.

τους ἐπαίνους παρα των ἐλευθερωτ ατων δίστους εἰναι. t Duobus superlativis utuntur Graeci. ubi Latini voculis quo - eo cum comparativis vel ut quisque - ita cum superlativis. V, 4. VIII. 4. Memor. IV, 1, 3: αἱ αρισται δοκονσαι εἶναι ννσεις μαλισἔ α παιδείαc δέονται. CL Cic. de fili. II. 25. 81: optimum quidque rarissimum est. Ceterum notanda est verborum collocatio in xovς ἐπαίνονς παρά τῶν ἐλενθεραπήιαν, quae abhorrere a more Xenophontenvidetur. Cf. g 18: ἔκπλεω rἀρ αὐτοIς αει παρεσκενασμέναι .... τραπειαι. g 25: καi των ωνων ο μὸν ἔχων.αλκ'l antecedenti particulae μέν respondet. Re, quam antea commemoravit, missa tranSitum parat orator ad graviora. quae omnem attentionem postulent. Cyr. VI, 3, 10: ον μῖν δ' r εχωρον, di λλ α καi μαλα νιῶνιο. Heli. V, 4. 17: πολλα μὲν γὰρ και αλλα βιαια ἐποιησεν, α τἀρ mi

δρῆς J mediae orationi, quod nusquam nisi hoc loco apud Xenophontem reperitur, ita interpositum est, ut significet alterum tibi non posse non concedere, de qua re Heindors ad Plat. Prol. 336. B: αλλὼ ορῶς, ενη, ω Σωκρατες, δίκαια δοκεἶ λένειν Πρωtανορα c. Similiter usurpant Latini rivi des et noκ sesi elisi dv.

οὐκ. . ετιl non significat non amplius, sed non iam . non item. II, 14: α δἐ εχονσιν δεα οἱ ἐν ταῖς noλεσι προς τας πολεις, ταντα ovκετι εχουσιν οἱ τυραννοι. Anab. I. 10, 12: ανεστράς σαν οἰ ἀμινι βασιλέα. πεζοι μῖν ουκέτι . de ven. V, 14: τα μῖν ovν λίαν Horνἀ οἱ τιλοκ- - ται μιασι τῆ θεαῖ' οἱ δὲ ἡνδ' ἔτειοι τάχιστα θεουσι τον πρωτον δρομον. τορος δὲ αλλονς Ουκετι. ἐν αὐτο ἶς.J Xotandus est usus pronominis αλος in casibus obliquis pro οντος vel ἐκεῖνος praegresso nomine aliquo relativo. Anab. VII, 1, 12: ἐκελευεν .... προσανειπεῖν, ος ἄν μὴ παρῆοτι αντος αντον αἰτιάσεται. Lys. XXVIII, 13: οσοι δῶ κατελθοντες ἐν δημοκρατία τομἐν νμέτερον πληθος ἀδικονσι, τους δὲ ἰδίους οἴκονς ἐκ των νμειέρων μεγάλους ποιουσι, πολυμαλλον αντοIς προσημει Oergεσθαι ῆ το τριάκοντα.

g 17. και οἶδα rε.l Locum hine usque ad finem paragraphi vicesimae excerpsit Athenaeus p. 144 C-Ε.

apud Homerum αt αρ ἐπεὶ ποσιος και ἐδητνος si ἔρον ἔντο. Multa exempla ordinis in hae similibusque formulis mutati collegit Bornem. ad Conviv. IV. 37 p. 135. O τι δοκουσι και αt' τοι ἐδιον ἄν δειπνῆσαι το ψμIν παρατι μενον δε ἔπνον.l De causis cur ei bi regum sint exquisitiores vide Cyr. VIII. 2 4 sq.

15쪽

υ rae . . thr ερβ αλλον, τοντο παρεχει τας ηδοναςl es. gg 21. 25, 32. Ages. l, M. IV. 4. De hoc usu pronoMinis demonstrativi post participia eum artieulo coniuncta non Sine vi quadam et gravitate illati vide Κuliner ausL Gr. d. gr. Spr. st 469. 4.

g 18. πάντες ανθρωποι l Nunquam substantivum ανδ ρυπιοι, ubi eum παντες Vel απαντες i tingitur. articulum assumiti sed sine ulla ex eptione legimus πάντεe ανθρωroι. VII. 3: ἐν απασιν ἀνγριῶποις. Mem. I, 2, 1: πάντων ανγρα- ων. IV. 4, 19: και ναρ πιαρα πασιν άνθρωποις πρωτον ν αἰ- ζεται θεορος σέβειν. Anab. V, 6. 7: οἱ παντες ἄνθρωποι. ἔκπλεω ναρ αντοῖς ἀεi παρεσκευασ μέναι . . αἱ τραπεζαι l dictum est pro τραπεζαια τοῖς Qi παρεσκε νασμεναι, -τε εκπλεω εἶναι. Frequentissimus est Xenophonti hic usus adiectivorum . quem vocant prolepticum. Cyr. IV, 2, 3: το ιοντον ονομα μεγιστον uod1 o Oeeon. V, 15:τον ουν πιλλοντα ευ ροωρ μειν δεI τονς ἐργαστῆρας και προ μονς παρασκενάςειν. Conviv. II, 25:Oργα τε ανξεται και θαλλοντα ἀνικνεIται εἰς τὴν καρπονωνίαν. Exempla huius locutionis permulta

collegit Heindori ad Plat. Prol. 327 B: οντος ελλόνιμoe vi Neque raro apud Latinos nobis Oeeurrit hie usus adiectivi ut Virg. Aen. III, 508: Sol ruit interea et montes umbrantur opaci. De collocatione verborum vide adnot. ad g 16.

πρωτον . . . επειτα δέ l Omi880 in priore membro μεν, cuius generis dicendi rara sunt apud orationis pedestris scriptores exempla. Multo saepius legimus πρωτον μεν . . . επειτα Vel Elici omisso M. Memorab. I, 2, 1: πρωτον μi ν ά Iosδισίων και γαστρος πανιων ανγρ-ων ἐγκρατεστατος, εlia καρτερικοματος. Nonnunquam auteceden8 πρωτον mν neque επειτα neque εἰτα neque etiam δε

vel ulla alia particula sequitur, ut Memor. II. 1.ς 19. ἐκεἔνο εν οἶς οτι κα. σὐ εμπειρος ειὶ ἐκεῖνο non referendum videtur ad sit οἶδα, sed ad ἔμπειρος adiectivum. Sexcenties enim legimus εti οἶδ', εο ῖσα, εχ OBγα, δοκῶ, ορψς, alia addita vel omis8a οτι particula mediae inseri orationi, qua re significatur putare loquentem alterius iidem vel assensum deesse sibi non posse. Vide Brettenbaeli ad Oeeon. X, 13. Neque ἐκεIMO mutandum est in ἐκείνου, quod Z punius recepit ex utroque Stobaeo; nam neutrum genus et adiectivorum et pronominum liberiorem habere usum praeter multa alia exempla docent Oecon. II, 16: oIτινες ἔκαστα ἐπιστημονέστατοί εἰσι των εν τῆ πολει, et Cyr. III, 3. 9: -στήμονες δε ἐσαντά προσῆκοκτα. τἀ περιττὼ των ἱκανων l plura quam eonsumat. Genetivus postulatur, quod tu περιττος adiectivo notio inest comparativi. Cyr. VIII. 2, 21: ἐπειδὰν τῶν ἀρκονντων περιττακτσωνται. Hipp. VII, 7: τους ει περιττους τηνς νυλακῆς εἰ μέν τις στρατιὰν εχειν πωσαι, ολίν

g 20. φυχ'J ut nonnunquam est libido animi, e. g. Cyr. I, 3. 18: μέτρον δὲ αὐτῶ oi, hippidi, ἀπ δ νομος ἐστίν, ita hoc loco significat appetitum edendi et bibendi. Memor. I.

αναπαυσεται.

g 21. ον κοννl maxime usurpatur. si is. qui interrogat, postulat affirmationem. Fere idem est, quod apud Lutinos nonne igitur8, nonne ergo 3 Quid sit discriminis inter ouxoΡν et οικονν diligenter exposuit Κuhnser. Exeui s. ill ad Memor. p. b13-523.

16쪽

. . i73εrαι, τοσοίδε ολ ἐριοιικοπανο εχει. Vide adnisi. ad. st 1ii. De pronomine demonstrativo post participium illato vide adnot. ad g li. εκαστοι l vim habet hanc: τινι ἐκύσιο , et ita quidem. ut εκάμοιε reseras Si uini ad rυνεων

Epicliarinus in fragm. 168 Ahrens : ἁroi κός ἐστ' ἄνγρυπιος. ceterum urMoκέστερον oppositum est anteeedentii διον : itaque illud vertendum est minore cum appetitu huc maiore eum voluptate. O 22. ri r ἱοὶ quid enim 3 usurpatur liaec formula. ubi ad novam rem transitur. De alio huius formulae usu. quo uisi mundi vim habet. vide Heliadors ad Plat. Sopilist. 232 C et ad Horat. Sat. l, l. 7, Ilertist ad Memor. ll. 6, 2. - Locus usque ad finem partigraphi vicesimae tertiae excerptus legitur repud Athenaeum p. 12l D. E.

Bretteuhacb. ανυρ οι ci de omisso articulo vide adnot. ad g 2. g 23. αλλο GJ cum Sine i ponitur, interrogationem habent sola verba rea O M: reliqua non sit ut in interrogatione. Prorsus similis Germanurum l utio est uicht Wahry quod cum usurpatur, interrogationem coutinet sic, ut reliqua sine interrogatione proseruntur: quare lineu duo Vocu-bula et in tuitio et in line collocari possunt. Hermunii ud Viger. p. 730. itaque in hoc loco non potest ubesse particula v. ceterum apud Xenophontem in hoc dicendi genere nunquam particulum videmus cimissam. Anab. t V, 7, D: ὰλλο o i, ουδῖν κωλDM : De forma uita D ῶν ex ellipsi profecta vide quae Stulib. ad Plui. Eutllyphr. 1A C exposuit. ἐδέσιι ci ita J Noli probare ἐθυσματα, quae sunt condimenta, cum ipsos cibus dici a Simonide ex antecedentibus appareat. Breitenba h. Eδεσμα vocabulum apud Xenophontem tum legitur nisi liue liteo. Cf. st 19: εdo di, Oe iiii. Vll, 36 ἐθωθιμος.

17쪽

ὐ di σπανίσας τινος, οὐτοέ'l de pronomine demonstrativo post participium cum articulo coniunctum illuto vide udnot. ad. gg 17 et 2 l. πιμπλάμενοςJ is est, qui editi qui satiatur. Aliis loci8 Xenophon utitur verbo ἐμπίπλασ γα ι, ut Memor. I, 3 6: ωσε ε φνλάξασθαι το ἡ ρ νον καιρον ἐμπίπλασγω, ubi dictum est cum reprehensione quadam de hominibus voracibus, et. II, 1, 30: αλλὼ πριν ἐπιθυμῆσαι, πανrων ἐμπίπλασαι. Non offenderunt in hoc loco Frotaehurus. Sauppius, Bretteuhachius o innia plana et bene cohaerentia esse putantes: Sed iam Copello p. 34 recte vidit haec omnino non cohaerere cum

18쪽

Sermo de voluptate, quae ex cibis cupitur, linitus est. Simonides transit nil pretiosos et varios odores, ex quibus tyranuus minus voluptatis capere quam Aodilles Pu in iis versantes demonstratur. Locus num hoc modo iu gonuinam sormam restitutus sit diiudicare non audeo, cum mihi nondum satis opinio constet. g 26. κι ν δ νε νον σι H He indor fio postulante Selinei derus post κινδυνευουσιν inseruit οὐν. neque recte statuit. Frequens enim est asyndeton in novae disputationis prinei pio. Pari modo

e utionem pro αἱ τῶν sisI ροδισίων απολανσεις μονον νμῖν . . . παρέχειν.

ἐν ναρ τον νο=l Exspectamus ἐν τα ἡ ταις; sed habet in mente seriptor ἐν τω ἁ Iροδισιάζειν, quam vocem legimus Ill. 4.g 27. ννν di i eum a Metu quodam dictum est: nunti vero, uti statim intelliges. dixisti aliquid. σας' ἴσθι l additur ad omnem dubitationem tollendam. Usurpant seriptores hane dictionem modo praemissum reliquis verbis. modo postpositam, modo mediae orationi insertam. Cf. Cic. Catil. III. 17: hune hominem . . . nisi compulissem, dicam id quod sentio, non facile hanc tantam molem mali a cervicibus vestris depulissem. πρωτον μ ε ν ναρ rαμο et His opposita sunt quae sequuntur infra st 29: ἐν M rou παιδι- κο . Loquitur enim Hiero primo loco de voluptatibus. quae capiuntur e matrimonio. altero de

puerorum amore. Disternuntur autem τον ναμου tria genera: 1. ὁ μῖν ἐκ μειζονων, 2. δενυρον δ' υ- των ὁμοίων, 3. 4 δ' ἐκ τῶν φαυλοτέρων. Ad δεὐτερον δὲ supplendum est ex praecedentibus κάλλισιος : secundo loco pulcherrimum est matrimonium. quod initur inter nequales. I ncus nostro

simillimus est Cie. de sit. I, 6, 17-19.rάμος ὁ ἐκ μειζώνωνJ ut est paulo insta ἐκ ιειυνων rct QIP. Multa ad hiis dictiones explieandas exemptu attulit Suuppius. de Ven. I, 9: ἐκ μὲν πολεως της μενίμης rivsou. Εur. Rites.

est: de nuptiis si distendum est, ad nuptias quod attinet, velut φ 2b: τῶν σίνιον, g 33: -rλοχον. δήπου i solet loqui. qui se putat eos. qui audiunt. in re memorata assentientes habere. Anah. V, 7, 9: και δἐ αππαίνηιεν εἰς την χο αν ' γνώσεσθε δ ros, ora οὐκ ἐν τῆ 'Eκλαδι - . φιλοτε lo ανl τμον sire proprie dicitur de laudis honorisque studio. ut VII. 3: ὴ δἐφιλοτιμ α ον ε, τοῖς ἁλποις ωώοις ἐπιι ύεται oor' ἐν ἄπασιν ἀνθρώ-οις. Sed hoc loco, id quod apparet ex iis quae sequuntur, est dignitas. g 28. οὐ πάνυ l nou idem est. quod οὐδαμδες. sed huec dicendi formula Rd eas pertinet. quibus aliquid lenius exprimitur. quam intelligi debet. sed quomodo id intelligi debeat in loquendo vocis sono indieatur. Oec. VII. I: ἐπεi τα ra πλεiστα ῆ πράττοντα τι ὁρῶ σε ῆ οὐ πάνυ σχολάς οντα ἐν et ' ανορῶ, i e. denii immer sehe ich dieli eniWeder selir bese hastin. oder dueli nichi ganet mussi gaus dem Markte. Plui. Meno Tl C: οὐ πάνυ ε ιιι μνῆμα ν i. e. ni hi hin icti mit ei nein gangguinii Gedaelituiss verseheu. In his si diceremus sed ure haus nichi, diceremus asperius.

19쪽

ιρον σας. Haud raro apud poetas neutrum Singularis superlativi adverbii loco usurpatur. Euri Herael. 792: ζῶσιν μέτιστον r ενκλεεῖς κατἁ στιγατον.

ευφραίνουσι μαλ σταl Sed saepe in tali matrimonio solet evenire. quod Iuvenalis Sati VI. 460 ait: Intolerabilius nihil est, quam femina dives. Cf. Memor. I, 1, 8. Zeunius. οὐδέν τιJ nihil quidquam, fortissima negatio. MeInor. I, 2, 42: ακκ' υνδεν δε χαλεποῶ

πραγματος ἐπιθυμε Μ, ω Ἀλκιβιάδεν, φαναι τον Περικλέα, βουλομενος γνων , τί ἐστι νόμος. Vide adnota ad g 2I: ῆδιον G. ἐαν δέ τι ἐλλείπωσι l Verba opposita sunt antecedenti παρονmti. Vertas ,.Si non praestitae fuerint. g 29. ἐν δε τοις τεκνοπo Id in congressibu8 venere is, quibus liberi procreau-tur i. e. eum mulieribus, opponuntur παιδικά ἀνροδίσια. Sturg. Pro et mi inoιόe Rptius Videtur τεκνοποι τικει; nam τεκνοποιός significat aut idem quod pariens, ut Herod. I, 59 et V, 40, aut idem quod procreans, ut Eur. Troad. 852, τεκνοποι δεκος Vero ea, quae ad liberOS procreandos pertinent. Cf. Aristot. Polit. I, 3. Siletler. πικνοπωMσθαι verbum legitur ReSp. Laced. I, 7. πολ v διας ερυντωςJ exquisitissime: cum genetivo coniunctum VII, 4: τιμασθε δια νερονειος των αλλων ἀνθρωπιον. Ρlat. Crit. 52 B: ου ναρ αν ποτε τωρ αλὰ ν υλῖναδον ἁπάνrων δια- νερονιωc ἐν α orii μην πολεο μεδήμεις.

g M. ἐζ λειJ Εx Homero repetendus est usus verbi ε λειν de rebus inanimatis. Legimus enim .Il. XXL 366: ουδ' ἔθελε προρέειν οδωρ' αλλ' ἐσχετο. Memor. III, 12, 8: ον raρ ἐωλειπνεοματα γίγνεσθαι. Oec. IV, 13: οσα ii rῆ v νειν θέλει. Viger. p. 84. 264. Platonicis exemplis hunc usum illustravit Staith. ad Remp. II. 370 B. τῶν ἐτοίμωνJ qui in promptu sunt. ut g 32: ετοίμον. - περ ουν εἰ τις ἄπειρος ων δίφους τον πιειν ἀπολανοιJ Locus sine dubio eorruptus vix in genuinam formam restitui videtur posse. Maxime probandum videtur, quod proposuit Bret-tenbachius. qui aut eum Geello ap. Coppeti. p. 383 scribere Vult: ok1περ ODν οὐδεie . . . -ολανει, aut id quod facilius in vulgatam scripturam corrumpi poterat: -περ οὐδεν τις tiν ἀπολώνοι. st 31. ἐμει νεσθαι l innas ei, id quod paulo ante Hrθνεσθαι. Cf. IX. 8: και μῆν κακουργίοιγε ἐττον rοῖς μερroiς ἐμεινον eαι. Couiunetum est cum ἐν et dativo VII. 3: di ψιλοτιμία οντ'

παρμ μ ἐν γ ρ . . . π αρ εἰ δῶ . . εἰσινJ Νam hostibus invitis aliquid eripere iucundissimum equidem esse arbitror: at gratificationes, quae ab amoribus ultro contingunt, Suavissimae sunt. Recte admonuit Froischerus hunc locum ob oculos habuisse

20쪽

o ιμαι l In voce οἰμαι sic interposita Graecis aliquid urbanitatis inest. Opinantur tantuin, ubi de certis loquuntur. Itaque reddi potest natur lich, unstret tig, latine nimirum. χαριτες l distuntur obsequia in re venerea, ut infra g 38: -ονρνίαι. g M. εὐθύςl ne longe abeam, exempli gratia. ut Statim exemplum asseram. II, 8. IX, 4. Similiter usurpatur αὐτίκα particula, quae enuntiationem antecedentem per exemplum illustrat. II, 7. Oecon. IX. 18. Resp. laiced. I, 3. Memor. IV, 2, 2, ubi Κωmer. νδεται μιν - δεται di - ηδε Ιαι δέ l Probe distinguendum est inter anaphoram vulgarem et anaphoram rhetoricam: illa adiunctas habere solet particulas μιν et δέ, haee bis particulis curere. Κ sumer ad Memor. Ill. 13. 5. ἀντιβλέ φεις l ndspectus oculis rectis, exadverso intuitus. Poll. II, 56: Eενος ων d. τα αναβλέμματα λέrει ἀντιβλέUέι e. de Venat. IV. 4: αναβλέμματα et εμβλέμματα. I vr Duυς legitur etiam apud Plui. mor. p. 681 B. Verbum ἀντιβλέγων Memor. IV. 7, 7: ωι δἐ τον ῆλιον

g 36: λεηλασίWl primum legi videtur apud Apossi Rhod. II, 302. Verbum ita λατεῖν legimus Cyr. I. 4. 17. 20. Heli. II, 4. 4. IV. 4. 16. πως οὐχιl est fortiter affirmantis, ut πως θαρὶ fortiter negantis, et signiscat idem quod

ν πονρνῆl νποivrεῖν, επηρετεIν, χαρίςεσθαι dicuntur de amasio, qui amatori se praebet et obsequitur. st 38. ἐπισιαμεθα rde αν τους ν πηρετουντας ως l per attractionem frequentissimam Pro επισιαμεθα ως οἰ νπχiorODOM εικαζουσιν. Multo rariora huius attractionis exempla sunt apud scriptores Romanorum. Cie. pro rege Deiot. XI. 30: quis tuum patrem antea, quis e88et. quam cuius gener esset. Rudivit. Pro Lig. IV, 10: quod . . . genus hoc causae quod esset non Viderit. Liv. ll, 57: distractam laceratamque rempublicam magis, quorum in manu sit, quam ut incolumis Sit, quaeri. ἐξεικάζον σι ν αντονς εα ἶς et ἄν ψιλονντων ν πονρrίαις l Dicta sunt haec verba per comparationem, quam dicunt compendiariam: res enim ipsa. ut alias persona. pro eius attributo nominatur. Memor. III. 5, 4: et εταπείνωπαι μὲν η των Me Ἀναίων δοξα πρὼς τους Βοιωτους, ἐπηρrαι δἐ τὼ νων ω βαίων φρονημα πρὼς τονς 'Ac 'ναίovς. Cic. de orat. I, 4, 15: ingenia nostrorum hominum multum ceteris hominibuη omnium gentium praestiterunt. c d os θένων πλέονε e ... ἀν ἀπδl Eodem in enuntiato verbum duabus coniungitur praepositionibus. VI, 10: περι ἐαντῶν φοβοννται καi ὐπὸ ρ νμων. VIII, 4: αἱ ans τῶν Jννατωτάrων θεραπεIαι πλέον ἐν τὼ παρα εον ἰδιολον δωρημα. Eadem ratione VII. 6 inter se opponuntur αἱ ἐ* αντινικον Moy ρπονρνίαι et tinoverίαι αἰ ἀπὼ των ν οβουμένων.