장음표시 사용
11쪽
etiam magis eo conuincitur, quod in codiceaegernseensi Scriptum est confruna eieci, qua re plane efficitur in codico archetypo suisse olim CONFERUN AMEICEI. Quis igitur iam dubitabit quin molesta uox una delenda sit 3 C. IX. . 25. in editionibus nunc hoc legitur δε ae autem hoc praedieat, An-hioeho Aebutii seruo inper se, ut in Caerinam adveniρretem cum ferro inuaderet, nec per se haec scriptura salsa est: sed quum in codice egernseensi pro
εeruo inpera e legatur eruo inpetrasse, credo ego uerum uidisse aJSerum, qui indo effecit seruo se inpera88e.
C. X. g. 27 nuper Baiterus Ciceronis locum sic constituit A. Atilius et eius situs L. Atilius et armatos et uisae et e uos eruos adduxisse diserunt etiam
hoc ampliua cum Aebutius ae nae malum minorptur, hoe est, mortem minaretur, ibi tum Caerinam postulam' ut mortibus de luetio feres me idem P Rutilius sest, et eo libentius dimit, ut aliquo in iudies rius testimonio creditum putaretur, eumque etiam KaySeru Secutus St, niSi quod uerba hoc est mortem minaretur uncis
circumdedit. Plura sunt in hoc loco, in quibus ego ab hominibus doctissumis dissentio. Ac primum quidem in omnibus libris praeter codicem Τegern-
SeenSem legitur et ue uox armato adduae se, autem liber habet et δ' 'uo eruo ad iurisse. Facile intellegitur, ubi lim armatam duisse quispiam sontendit. ibi Armatos adductos eas, dici consentaneum esse, itaque hoc uerbum armatos eo minus uidetur delendum duisse, quod etiam si cod. IegernSeensis optumus testis uerae scripturae in multis locis iure habetur, tamen aliquotiens etiam eius modi uerba omittit, quae Sine sententiae detrimento abesse non possunt. Quod quum ita sit, credo
illo codice oblitteratam esse. Quod autem idem ille liber non auog scriptum habet, Sed uo 8emos, id ego accipiendum Sine ulla dubitatione existumo. Nam quam facile post mo omitti potuerit seruos, praesertim si id uerbum per compendium uos erat scriptum, non est quod dicam. Compendio autem eiusmodi id uerbum scriptum fuisse in Ciceronis libris eo intellegitur, quod in
Aeetisahionis lib. III. 98, 227. ubi suorum fructuum Sine dubio uerum St, εσ-uorum fructuum in Optum codice Lagomarginiano 4 legitur Quae quum ita sint, non dubito quin uera huius loci scriptura haec it et se uos semos armato adduci isse dixerunt, conserantur quae infra 10, 30 leguntur uerba quum 8ubito guo solo 3eruos armatos fui e disit. Alterum, in quo mihi idem alla critici non satis secerunt, hoc est, quod uterque uerba hoe est, mortem
minaretur, Supp0Siticia esse Significauit - qua de re conseras Balterum in Addendi p. 1438 , quae uerba non solum ab optumorum librorum auctoritate defenduntur, uerum etiam ad ipsam huius loci sententiam, Si non neceSsaria, at certe aptissuma esse uidentur, qua de re rectiore iudicio usus est Iordanusquam ellerus, quamquam ne cum Iordano quidem in eo consentio, quod rem ad liquidum perduci posse negauit. 'Sic, inquit, statuendum arbitramur, numquam hanc quaeStionem ita ad liquidum consessumque deduci posse, ut nulla alienae interpretationis restet dubitatio, sed satis esse demonStrare haec uerba neque tam incertae auctoritatis nec tam inepta aut Superuacanea SSe, ut a Cicerone abiudicari debeant.' Nam qui artem criticam recto actitat, is tacito intolleget nihil esse causae, quam ob rem quisquam de his uerbis dubitare posse uideatur. Ac primum quidem, quum librorum auctoritatem ponderamus, dubitari non potest quin uerba a Cicerone potius quam a gloSSatore profecta sint. Maec enim uerba non solum codices Tegernseensi atque Εrsuriensis tuentur, uerum ad horum librorum in eius modi rebus summam auctoritatem accedunt etiam plures libri deferioris amiliae, uerbi causa, codices Geneuensis, Vindobonensis L. Monacensis II., Parisinus . ut ea uerba etiam in secundae samiliae codice archetyposuisse et tantum modo in aliquo codice excidiSSe propter os olorέHυτον uideantur, ex quo illi eius familiae codices exscripti esse uidentur, qui illa uerba non habent, eoque minus tribui huic leui deteriorum codicum testimoni poterit, quod in simili exitu uerborum saepissum uerba quum in ceteris ueterum scriptorum libris tum in hac ipsa oratione Omissa sunt, ueluti 8, 23. Bestituisε ε dirit apon o factu εt. IIa de Vonsione uobis iudicandum est quo in loco quod oculi scriptoris codicis archetypi a uerbo sponsio ad uerbum ponHone aberrauerunt, haec uerba montio facta est hae de in omnibus Ciceronis libris omissa sunt, reuocata illa ex Quinctiliani inst r. lib. IV. 2, 132 ac, ne longius abeam, quod modo in omnibus libris tactum esse dixi, id in hoc ipso loco in codiceaegertissensi tactum est, cuius scriptor in uerbiS: Noe idem P. Rutilius disit, et eo lubentius disit, ut etc. a priore disit ad alterum, quod posterius est, oculis aberrauit atque uerba, quae in medio erant, et eo luben ius diri omisit. Sed de re plana atque aperta pluribus uerbis dicere operae pretium non est Etenim qui recte testimoniorum fidem auctoritatemque ponderare didicit, non dubitabit quin multo maiore probabilitate hoc statuatur illa uerba a M. ulli profecta quam e glossemate Orta SSe, modo
12쪽
sententia, quae hoc loco requiritur, ea uerba recipiat. Ea uero non solum recipit haec uerba, Sed ita etiam conparata est, ut maxumo Opere adiuvetur adiecta illa uoce, quae est leui quorundam librorum testim0nio in dubium vocata. Quom enim Cicero in tota hac ratione hoc contendat, summum uitae periculum a Sex. Aebuti A. Caecinae adlatum esse, etsi per se uerba: quom Aebutis Caecinae natum minareti r hoc ipsum indicant, aliquam iniuriam in personam Caecinae exspectandam ab Aebutio fuisse, tamen maxume haec suspitio ita adiuuatur, si adiunguntur haec quae in optumis libris habentur uerba hoc δt, mortem innaretur, quoniam Sic media illa uox malum, qua minor etiam iniuria in aliis locis significatur, exaggeratur atque ad summam iniuriam protrahitur, id quod rectissum iam Iordanus intollexit, qui addita illa explicatione orationem multo emcaciorem ac grauiorem esse pronuntiauit. Quod quamquam apparet rectissume esse dictum, tamen, quoniam fuit qui hanc orationis formam, qua Cicero aut exaggeraro solet aliquid aut explicatius iis, qui audiunt, uult proponere, parum uSitatum esse dixit, conserantur huius ipsius orationis 8, 19 Quid istius ille fundus est, quem iane ulla contro-Nerri quadriennium, hoc rat, ea quo tempor e fundu veniit, possedit Caesennia δ20, 7. υαε quidam paene dominus, hoe est, alieni iuris uisarius 26, 47. Fundusa Intre relinqui poteri: at usucapio fundi, hoe est, finis sollieitudinis a perieuli litium, non a patre relinquilur, sed a legibus. 28, 80. Praetor, inquit, interdiant, ut, unde deiectus 8set, eo radi tueretur, hoc est, quicumque is locus esset, unde deiectuse et 34, 100. Gilium enim In 8upplicium est, ed perfugium Ortusque rep-plita nam quia volunt aliquam poenam ubterfugere aut alamitinem, O Olum uertunt, hoc St, edem ac locum mutans. Quum igitur Cicero in hac ipsa oratione illa rationis forma aliquotiens usus sit, quid poterit offensionis habere, qu0 hoc qu0que loco idem tacit Itaque is, qui recte artem criticam exercet, non dubitabit quin iniuria illa uerba in interpolationis suspitionem uocata sint. Jertium illud, de quo cum nouissumis huius orationis editoribus dis-
Sentio, positum Si in uerbis et eo lulentius diis, ut aliquo in iudicio eius testimonio creditum putaretur Fateor mihi semper illam uocem aliquo in iudieio
offensioni suisse. Quid enim opus fuit aliquo adiungi m iudies et per sorecte stat et est usitatissuma locutio. Nunc postquam cognoui in codiceae-gernSeenSi non hoc scriptum esse ali quo in iudieio, sed aliquami in iudicio, non dubito quin haec scriptura recipienda sit, qua egregie indicatur saepius iam in iudiciis Aebutii testimoni creditum non suisse, eumque tempus Sei-
licet iupide exspectauisse quo ipsius testimonio tandem aliquando in iudicio creditum putaretur. Facile autem explicari potest quem ad modum actum sit, utiliquando in iudies in aliquo in iudiei mutaretur. Sine dubio enim hic quoque, ut multis aliis locis hoc idem agnoscitur, codex archetypus conpen-'dium habuit atque in eo scriptum erat ut oliqh in iudieio Mihi igitur Baiierus et KaySeru hanc quoque Scripturam recipere debuisse uidentur. C. XI. g. 32. nunc in omnibus libris Ciceronis Ormis descriptis haec uerba
leguntur 'δtrem de uerbo videbimu8 nune rem ip/am ponamus, quam illi non negant, et iv rri u actionemque quaeramu8. Est haec res po8ua, quae ab aduer-8ari non essam' Caecinam pulsum prohibitumque esse ui coactis hominio istarmatis neque, quantum Scio, quisquam in his uerbis haesitavit. Verumtamen duabus de causis de huius loci scriptura vehementer dubito. Primum ueri a uidebimus et pommus non satis recte inter se opponi hoc loco mihi uidet tur EXSpecte pro ponamus potius consideremus, eraminemu aut aliquid eiusmodi. Non minus offensioni est, quod quum modo dixisset Orator nunc rem yδam Iponamus, Statim perrexit Est haec res posita, quamquam ipse id, quod ponere uoluisse uidetur, nondum posuerat. Quod quum ita sit, percommode accidit, quod e codico Tegernseensi alia Scriptura notata St, quae quamquam pS uera esse non potest, tamen ad id propius accedit, quod ego hoc loco modo desideraui. Legitur enim in eo libro poterimus pro ponam . Hinc
sacile concludi potest in codice archetypo fuisse PODEREMUS aut pbderem Scriptum, atque haec uerba ex illius codicis optumi testimonio iam sic fuisso
constituenda μεteris de uerbo idebimυδ nune rem ip8am ponderemu8, quom illi non negant, et eiuyrri iuxactionemque quaeramus haec expolita ete ponderare translative a M. Tullio saepe numero usurpari notum est, quam ob rem unum eius rei exemplum apponam , ubi Simplexuerbum ponderare n0n addito ablativo aut alio mensurae adiumento eodem modo a Cicerone poSitum eSt, Dispututiorian Τυδculanarum lib. V. 25 72. qua dis/erendi ratione et aesentio quum 8umma utili as aeristit ad res ponderanda tum maeum ingenua delectatio et digna
Veni iam ad locum perdifficilem et uarie temptatum, sed tamen eiusmodi, ut mihi satis commode constitui posse uideatur, quamquam ingenue profiteor a me quoque, ut sere a ceteris omnibus criticis, hunc locum olim non Satis recte esse intellectum. Legitur is c. XILI. 35. Ac ne in re, quae breuitatem orationis desiderat, longior sim, iam ponam Ciceronis uerba,
13쪽
quem ad modum nunc mihi e Petri Fabri coniectura constituenda esse uideantur: Quoniam ita dies et sta eo tituis: Si Caecina, quum in fundo esset, inde
deiectus saet, tum per hoc interdictum eum restitui Oportuisse nunc uero deiectum nullo modo esse inde, ubi nonfuerit hoc interdicto nihil nos adsecutos esse, quae O, si te hodie domum tuam redeuntem eoacti homines et armati non modo limine tectoque aedium viarum, ed primo aditu est bidoque prohibuerint, quid acturu ais. Monet amicus meis te L. Calpurnius, ut idem dicas, quod ipse antea disit 'Iniuriarum. Quid ad causam pos8essionis, quid ad ratituendum eum, quem oportet restitui, quid denique ad ius eisisse aut ad praetoria notionem atque animaduertionem ages insuriarem Plus tibi ego largiar non obn egeris, ureum etiam condemnaris licet numquid magis possidebis acti enim iniuriarum non ius possessionis adsequitur, ed dolorem imminutae issertatis iudicio poenaque mitigat. In his uerbis, ut omittam res minores, quarum in hac causa momentum nullum St,
ego dei. Fabri coniectura scripsi aut ad praetoris pro ait ad aditoris et lacile mihi uideor hoc docere posse, hanc scripturam neque ab iis, quae in libris habentur, testimoniis magno opere abhorrere et sententiae, quam hic locus postulat, accommodatissumam Sse. Ac sine dubio haec Ρ. Fabri coniectura iam pridem ab omnibus criticis comprobata esset, nisi errore, credo, librarii interpunctio ab hoc loco aliena in . Fabri commentarium esset illata. Attulerunt enim uulgo . Fabri Scripturam hanc quid demque ad ius
oriuile aut ad praetoria notionem a que animaduertionem' ages iniuriarum, quod non dubito quin ipse sic scribi uoluerit. Quid denique ad praetoria notionem atque animaduer tonem agra iniuriarum tu hoc est, ego illam, quam Supra posui, uerborum interpunctionem obtinendam esse cenSeo, si sententiam loci constare uelimus. Sed, ut uia procedat disputatio nostra, primum ordiar ab librorum testimonio in uerbis illis, quae potissumum in controuersiam uocata sunt. Ea uerba Sic Scripta leguntur in codiceae geriiseensi quid donique ad ius ciuile aut arioris notionem atque antinaduersionem asse iniuriurum,
cuius libri scriptura cod. Ersuriensis et ceteri sere libri tantii in eo
discedunt, quod scriptum habent aut ad actoris et deinceps ales pro ages. Si Sequimur codicem TegernSeenSem, ut ueriorem Scripturam age pro sies tacite agnOScemus, ita agDOScemus etiam maiorem eius fidem in altera scriptura aut aetoris. Nam ne aut ad aetoria quidem, quod in ceteris libris legitur, uerum esse, in eo omnes consentiunt. Quod autem in illo codice est ut aetoris.
id ad uerum facilius ducit, quam ceterorum librorum scriptura. Sine dubio
enim olim per conpendium Scripta erant haec uerba sere in hunc modum aut aditoris, id quod legendum erat aut ad praetoris, sed salso legebatur ita aret actoris, quod summa fide Scriptor codicis Τegernseensis propagauit, quum ceteri librarii pro eo aut ad actoris scriberent. Facillumam autem hanc mutationem eSSe, quam P. Faber primu propoSuit, nemo poterit negare. Quaeramus nunc utrum Sententia, quae hi uerbis subiecta est, huic loco conueniat necne. Et de hac quidem re permirum est nos omnes tam diu dubitare potuisse.
Nam M. Tullius ipse et in iis, quae supra dicuntur, et in illis, quae infra leguntur, tam aperte demonStrat uix aliam scripturam hic obtineri posse et haec ipsa uerba, de quibus controuersia est, ita conparata sunt, ut hanc emendationem non Solum recipere, uorum etiam flagitare uideantur. Res sic se habet A. Caecina, quum de lando, quem suum esse contendit, a Sex. Aebutio deiectus esset, ad praetorem P. Dolabellam confugerat ab eoque interdictum de ui armata inpetrauerat. Hanc actionem seueriorem et grauiorem dixerat aduersarius, Sed M. Cicer A. Caecinae nomine negat se leniorem ac remissiOTem actionem ullam habere, qua ius Suum persequantur, aduersarium autem hoc sibi uelle, ut A. Caecina omnino lege agere non possit. Itaque g. 34. eum sic loquentem lacit Feri equidem quae dici omnia, et ea sunt et turbulenta et temeraria et perieulosa. Quid ergo Inpune feri nam quod agas mecum eae iure civili ac praetorio non habra. Negat igitur adversarius, ut Cicero opinatur aut opinari se dicit, A. Caecinam neque ex iure ciuili, id est e legibus, plebiscitis, Senatu consultiS, neque ex iure praetorio, id est, ex eo iure,
quod praetores introduxerunt adiuuandi vel supplendi vel corrigendi iuris ciuilis gratia propter utilitatem publicam uide Mest. I. I, 7.), quidquam
agere posse, iniuriarum iubet A. Caecinam agere, qua actione causa a praetore auserretur et ad quaestionem publicam transferretur, ut uindicaretur
quidem illa iniuria, sed possessio ipsa omitteretur. Quod quam inutile sit ut doceat, Cicero iam a C. Pisone, qui Sex. Aebutii rem agebat, quaerit, quid
acturus sit, si eum hodie domum suam redeuntem coacti homines et armati prohibuerint, significatque L. Calpurnio auctore ei dicendum esse so iniuriarum acturum esse. Hoc posito Cicero iam sic interrogat: Quid ad ausam po83e88ionis, quid ad re8tituendum eum, quem oportet, Edui, quid denique ad ius ciuile aut ad praetoris notionem atque animaduersionem ages iniuriarum Quibus uerbis hoc vult declarare, inutilem omnino iniuriarum actionem ore, si ille possessionis causa velit lege agere, neque restitutum iri eum, quem oporteat
14쪽
reStitui, neque ius ciuilo et praetorium ei opitulaturum esse, Sed tantummodo iniuriam ab aduersario illatam vindicatum iri. Sic igitur, quae liocloc Cicero dicit, egregie conueniunt cum iiΗ, quae antea de iure ciuili et praetori Significauerat, eodemque modo etiam ex iis, quae infra dicuntur, apparet haec uerba, de quibus controuersia est, necessari ad ius ciuile et praetorium referenda esse. Nam postquam dixerat, etiamsi aduerSarius iu-iuriarum condemnaretur, tamen eo L. Pisonem in possessionem nonae8titui, iam rurSus Sic pergit Praetor interea, Piso, fanta de re tacebit quem ad modum te restituat in aedes tuas non habebit ' Tacebit autem praetor, quoniam iniuriarum actio ad eum non pertinebat, sed lege Cornelia de iniuriis anno . u. c. 604. ad quaestiones publicas translata erat, qua de re uide Gulielmi Retuli Das Criminalreehi de Rome p. 370 sqq. Videmus et iis, quae Supra dicta Sunt et iis, quae infra dicuntur, probari ac plane essici uerba sic scribenda esse quid denique ad ius rivile aut ad praetoris notionem a Jue animaduertionem ages iniuriarum y Restat ut demonstremus etiam illa uerba ipsa sic dicta esse, ut sine dubio ad praetorem pertineant. Illud iam supra dixi, ad ius ciuile tu praetorium quasi iustum quoddam supplementum accessisse, itaque etiam hic dici potuisse quid denique adiue ciuile aut ad ius praetorium age iniuriarunὶ 'Ac profecto, si Cicero hoc dixisset, nemo de horum uerborum ui ac significatione dubitauisset, sed maluit ut orator hoc loco non tam ius praetorium quam praetoris iuris dictionem atque operam describere, itaque ro e dixit aut ad praetori notionem atque animaduρrsionem. Notionem autem et animaduersionem quum ceterorum magistratuum tum praetoris suiSSe propriam iam P. Faber egregie multis locis adlatis docuit. Et notionem et cognitionem praetoris fuisse hi loci satis testantur, Digrat L. 17, 105 ubicumque au8ae cognitio est, ibi praetor desideratur. Ibid. XLII. 6, 1. g. 14. De his autem omnibus utrum admittenda eparatio it necne, praetoris eri uel γraetidis notio, nullius alteriu8, hoe est eius, qui separationem industurus est. Notionem autem cognitionem esse eam, e qua iuris dicti proficiscatur, docemuri gest XLII. 1, 5. pr. Ait praetor Cuius de ea re iuris dictio est, melius dirisset: Cuius de ea re notio est. ut taceam de iis locis ubi ab ipso Cicerone cen- Soris notio atque iudicium consociantur, veluti pro P. Sestio 25 55. de prouinc con8. 19, 46 in L. Pis 5, 10 de osse ΙΙΙ. 3l, 111. Praeter notionem etiam animaduersi praetoris maxume erat propria, cons. Digest XL. 10, 15. g. 25. Ait praetor Si quis adversus ea fecerit, prout quaeque res erit, animad-
uertam. Digest XL 5, 1. Praetor ait: an eum, qui aIeae Iudendae causauim intulerit, uti quaeque res erit, animadvertam. Digest. IIII 4, 1. g. 1. Praetor dicit: Quod cum minore quam uiginti quinque annorum natu ge-Stum SSe dicetur, uti quaeque res erit, animaduertam. Quae quum ita Sint illa uerba, quae sic constituenda atque interpungenda esse censui Quid
ad causam po88e8εionis, quid ad restituendum eum, quem oportet restitui, quid den que lius ciuile aut ad praetoris notionem atque anima σ3ionem ages iniuriarum'
hoc sero sibi volunt 'Cur ad possessionem retinendam, cur ad eum, qui Sede fundo suo deiectum esse queritur, restituendum, cur denique, ut ius ciuile atque prastoris iuris dictio tibi opitulotur, actionem iniuriarum intendes ' Nam ea re illud, quod uoles, non adsequere, id quod et Cicero quam ob rem recte statuatur deinceps ipse explicat et docemur Diges XLVII. 10,
7. g. I. at in actione iniuriarum de ipsa caede uel ueneno agitur, ut uindicetur, non ut damnum arciatur. l. ib. 15. g. 46. Semisaeculares honores suos hoc anno gratulutus est ordo Philosophorum Viris clarissimis atque optime meritis
conrectori gymnasii resdensis ad aedem Sta Crucis nuper insigni cum laude emerito,
rectori quondam Gymnasii Froiborgensis meritissimo. nunc in otio litterato
nuper uerbi diuini apud Mohornenses ministro summa cum laude emerito,
nuper uerbi diuini apud Hohnsteinonsos Stolpianos ministro, nunc maxima eum laude emerito.
Honoris causa philosophiae doctoros ac liberalium artium magistri creati hoc anno sunt in celebrando di mensis Octobris XIX, quo dis ante centum annos Ioannes Wolfgangus oetho in tabulas Universitatis Lipsiensis relatus est,
15쪽
rogi Saxoniae in aerario procurando consiliarius, uiarum serratarum regni Saxonici occidentalium administrandarum pro magister, ordinis regi Saxonici uirtuto - ac fide bene meritorum eque cet. et uir excellentissimus
ciliis uricensis, librarius Lipsiensis cet. Enarrandae iam sunt uitae eorum, qui rogatu suo hoc anno Xplorata ac probata dignitate summos ordinis nostri honores inpetrauerunt. Sunt autem hi:
natus d. XIIII mens Iul. a. h. s. XXIII. Coestini, mox cum patre, qui publico munere fungebatur, Berotinum migrauit ibique primum in schola elementari, post in Gymnasio riderico, Gulielmiano eruditus, anno XXXVI. Portam in scholam regiam receptus est. A XLIII. inde Lipsiam se contulit, ut studium iuris et rerum, quae dicuntur, cameralium coleret magistris L. Von de Psordien, Albrechtio, MareZodio, anssenio Haenelio, aclismuthio, uithio Tribus peractis semestribu Berotinum proiectus praeceptores ibi habuit Gnoistium,Heide mannum,in Rosium Rankium, Bitterum. A XLVI. primum examen iuridicum absoluit atque caineralis iudicii lactus auditor iuris forensis studia Berotini peregit. A XLVIII secundo exaniine iuridico superato auctore opperto iuro consulto eloquentiae forensi et disputationibus operam dedit, deinde ad iudicium regium, quod est in arce Carolinuo, missus iudicis uicibus unctus est, menso autem Aprili a XLIX. cameram rogiam adiit et iuris forensis ot ciuilis ot criminalis negotia gessit. His rebus peractis tertium examen iuridicum superauit a. LI. Postea inde ab anno I. usque ad annum LVI in magno iudicio Berotinensi iudicis munere functus est. Iam in Silesiam missus et a LVII. iudex publicus creatus primum in ciuitate Ohiau, deinde in ciuitate Namsta praetoris officia Suscepit, quo in munere fungendo etiam nune uersatur. Interea diligentissimo litterarum studia color non desiit atque inde ab anno LVI. quattuor libros quum de iuris disciplina tum de re publica administranda atque de agri cultura iuuanda conscripsit.
d. XI. mens Maii a XLV. Vindobonae natus et aliquamdiu educatus est. Postea Lipsiam uenit et principio in schola ciuica prima, deinde in schola reali eruditus est. Inde ab anno LXII. Lipsiae in uniuersitate litterarum rerum naturalium studio se dicauit, quibus in disciplinis Erdmannus, Poeppigius, Hanhelius Nau- mannus, Mettentus, Flathe, Hirgelius, reitschhe praeceptores eius fuerunt.
Dreadae d. XXVI. mens. Nov. a. XLIII natus patro Iulio Gulielmo Rachel iuro consulto, prima litterarum lomenta a Boeticher inde ab anno L. didicit, a LIIII.