Quaestiones Aeschyleae criticae [microform]

11쪽

dolosa numinis Daudo dicens nihil aliud intollogit quam cum sunimam hominum sortunam Θvorter sosquon Opinantes e rerum uarum nimium quantum confisos in acerbissima coniicor calamitates, e quibus o Expedire nequeant. Dum sene loquuntur, Atossa Xerxi mater accedit non dimimulans timorem, ne filius cum xΘrcitu male Θ goaserit. ro δε ματος in codie M. quod non Oxstat, omnos Bditores αδεtμαv crocoperunt. Id salsum ess patet. Nam, nisi vim verbis afferas, tum sontentia si, neutiquam smo ipsa secura , cum Alossa procul dubio dicor volit non a metu liberam esso αδειμαvetoc), sed timor affectam ut hoc vocabulum verbis antec dentibus αε ita καρδixv lxbonat poni aperte repugnet. Θilii coniectura qui scribit 1 θυ o 3δαμά, εμα ut ς ωδ αδε μαveto, ut μη vipellis ossi pendeat ab l16IIε pponi inepta esse videtur intorpositis verbis ac δ' uixst ap6, 1t, noquo dubitari potest, quin La potius coniungendum sit cum δε ελαυτος Mea sontontia re ita absolvitur. Mendum ortum esse mihi persuasi E continua, ut supra dixi, codicis, iustissimi scriptura ut littera et vocabuli αδε ματος attribuenda sit praecodontiis is α). Cum multi qui Aeschylum ΘC mauerunt,4:1αutii Pendero opinentur ab αδεiμαvet , id quod fieri pol si multo pracstat construction m horum verborum te instituere, ut ἐμαυτης pendeat a participio oua . Constat o ,1 Iutot ε γα vel irvan να I idom significaro. quod υκ εαutii, laα , i. e. sui vel mentis compotem non ess , ad quod sex mpla nGram Hippi ierat. Epidem. VII. p. 1222 Ε επε δε κομioθη et οἰκου, μοτι αυεἶλε γε και stoc LOIt εωuzO SILVετο, postquam domum relatus est, aegre visum recepit vixquo ad ses rodiit; ib. p. 12O D: καὶ εἴ oeta ἐξ arvo ἐτεροεἱη μοτις αυτο oueto a se. 8 vo armato), s. ib. VII. p. 1222 D. Demosth. 456, 9: tetui' τα Toet βουληIθε isv uetae ovet ες-κouat, Soph. Philoct. v. 950 αλλα υ mutuurεvo salii αυτ i, idem Oedip. Ol. v. 6544οuc ταυ ueto τευηταt. Deniquo lat. haedr. p. 25O A. εκπλgetetovτα και ou εθ' αὐτω IlIvovetet Inspicias grammaticen . . megor g 47, Anm. 63. Nunc vero acile intellegas quid AioArs a dicat: cura quidem animum meum comm Vot, sed Θqua quam metu Θ compos non sum. Qua Θ causa δε ματος mihi nihil aliud osso vidotur quam reliquiae dativi εἱματ v. In archetypo itaque traditum fuisse puto: υδαμως μαuet et Oua δε ματ v. FiλO.. . . nequaquam terriculamsentis exanimata Librarius qui iudicio non adhibito ex archetypo descripsit, cum horum poeta verborum sensum non intellexisscti, pro ouo δε μαot recepit O αδεῖματος. Qua emendatio non magno mihi laboro constitit, cum a poeta ipso huius sabulas aliis duobus locis quasi digito monstrata sit. v. 10 oreis maior dicit: ταυτ' Iliotra δε ματ' am'tδatu. Hic εἱματα significant ros tor rom iniicionis ot poctant ad . 176 πολλοῖς μὲ tvυκτερot δυεἱραο Evειμ' . . . ad quod conseras . 597 pikot. κακω με, Iti ἔμπειρος κυρε . . . παντα δειμα νει Ptλει V. 603 εμο ταμ fογὶ παυet με φοβο πλεα. Hoc de quo agitur loco δεῆματα dicta sunt non solum do somniis nocturnis quae Atossa angor m inferunt, sed tiam pavor chori si tropidatio sollicitudines o parant. ostrem conloctura, quam proposui, magnopere eonfirmatur scholiasta interprotation huius loci: ouet' ἔστω ἔξω eo καθεστηκ oto tuIχαvouo u πιτο φοβ Ou, v v ii ' Dχη χοὶ apud quem igitur ad om verborum consecutio est, oinde, qui Onsideret verba reo o Coi ou facito adducitur, ut huic intorprotationi nihil aliud in archetypo respondero potuisse putet ac δε ματ VBl εἱlLIItu. Sed cum verba prorsus sunt incerta nulloquo paeto praebent Θnsum, tum domum BCBMa rium ess Videtur inquirere, quid poeta scripssrit vel optimo scribore potuerit dicendi genere eius

M. ξαμβρο αι. Cui sc urbi ego apprecor benevolo vaticinans affluentos commodorum copias VBAR, qua sequuntur, Bri non po38unt). Praeterquam quod ξαμβρισα nusquam in Graeeorum scriptis reperitur, oraus etiam metrum violatum si, qua de causa aliud verbum est supplendum. riusquam loctionom restituor eonmur, paulo accuratius inspiciamus omendationes in medium prolatas. Cumiau ius scribat ἐξαμβρυσαι, quod restituto Quo sententia etiam satisfacoret, si do oristi huius orbi satis onstaret, indoinus ἐξαγ.βροξα coniecit, o valdo dubitandum si haseno serma exstiterit, quam ob rem coni cruram viri

illius docti scipi non posso manifestum est. Apud Homorum quidem optativus πιαβmξεta verbi v βροχοὶ et participium vαβροχα inveniuntur, sed his locis verbo resorbendi notio inest, qua a Mentia versus omnino repugnat. d. i. v. 240 ὀτ ὰvαβριξει θαλασσης δωρ et λ 586 δω απολῆσκετ' ἀγαβροχιv. Quae quomodo vortenda sint, docet Ovidius Hor. 12, 26 -quaoquo vomit totidom fluctus totidemquo rogorbot . ostromo thom αυαβροχ inusitatum est, ut ait Eustathius Il. p. 1095, ). Cf. etiam Hesychium, qui praetor vαἶροχει ponit πιαρ F oriv. λαβροχθ minu ἀναρροφησειεν,

Mihi quidom vocabulis cum diligontia Oxaminatis aliam, quae melius sententia sermoniquis accommodatur, em ndationem verbi, in quo iuro ossonditur m paravisse persuasi ot logondum mihi

ὰ*cλκετε et ἰατῆ, ταυωc' laquo hoc vocabulum aptissimum, nam ardore solis herba quasi em cant, se torra eliciuntur. Nequo in sententia quidquam si, quod reprehendas et numeri optimi inni eius generis, ex quo totum hoc canticum xstat. Si quis offendat in verbi serma admonitum Eum Volo, ut poeta iis quamvis raro utatur. Suppl. v. 39 σφετερtξαμευο πατραδελφεtαv lj ii δ' ἀεκο-- ἐπιδ α t. g. v. 68l, ubi Hermannus adnotat dubitari potest num , μαξε scripserit Aeschylus infra

restituendum os sortasso σεβὶξω v. 785), quod Mor praobes Choeph. v. 5 M. tradit ἐπ' ἔχθε ἄξει, ubi, quod vix dubitari potest, ἐπορθ αξε vo ἐπωρθξαξε legendum est. Versus mendati si vertuntur: cui ego apprecor benevolo vaticinans affluentes commodorum copia e terra, ut emicon spl-dido solis ardore. Eumen. V. 951 sq.

12쪽

Hos si respicimus Versus, nemo ost, quin orba αγερως τελεως corrupta esse videat, quod duo advorbia in particula copulativa nullo modo coniungi possunt. Mendum in vocabulo τελέω positum osse puto, quamquam multis doloto τελεως porsuasum videtur non alia potestatem furiarum et vim expressam me. At τελεως in hoe vorsu non solum suporvaeaneum ess amrmaverim, go vix tolorabile. Nam διαπραocio, do significat quod τελεω notionsmques abo porficiondi et ad xitum ducendi, quam ob rem oratio τελέως apposito supervacuis noratur orbis. Hoc loco particula desideratur, cuius is est advorsativa, qua posterior sontentia priori opponitur Itaque quantum ego coniectura ASBquor, oschylum scriboro potuisse iudico περ et αυθρωπω φαυερω ΔΕ ΓΕ ΙΙΩΣ διαπραzoouatu, quam mondationem prolatia non detortorom osse confido. Ρarticulam hoc loco αθαυαetote αvθρωποι opponuniux, o Ti. Oxtra omnem interrogationis significationum os quodammodo, aliquomodo, aliquantum ut Latini dicunt nescio quomodo. Accedit, ut πῶς saepissim cum adverbiis ita coniungatur etiam γε tam usitatam particularum coniunctionem ossct pnstat, ut Choeph. v. 132 πεπραμέvot

sαρ vij I πονς αλωμεθα . .' perinultisquo aliis locis. Vortondi igitur hi versus sunt: lurimum enim pollet venoranda Erinys intor suporos inferosquo deos do hominibus vero manifesto quodam modo nostra lingua geWissormassen munus suum xplent. orba aptissima. Eumen. 938 sq. . svδροπfilio, δὲ 1l et tot λαδα.

Vorum Esse videtur, ad hos vorsus Hormannus adnotat, λοτμος τ' 'μαzoItερης utis nec quicquam mutandum in iis, qua libri ita scripta habent τι μὴ περα opo torroi, nonnulli mutaverunt περα in cinv). Ardor oculo si vo germina pigntarum perdens, ut ne torminum locorum suorum transgrediantur, nihil aliud ost, quam ardor, qui oculos plantarum impedit, quominus progerminent et offlorescant. Rectissime, at quid sit, ut ne torminum locorum transgrediantur vol graoco τι μὴ περαvomu orto, frustra quaaras. Haud dissicito os intolloctu opo, caro, hoc loco ineptissima esso orba, nullaque Odhuc digna, quae accipiatur, coniectura in modium prolata est. Emundandi vero rationem maxime Nobari conso eam, qua littera vocabulorum minimo mutentur, nam scribae orror in teX- tum irnupisso mihi videntur. Quas antoptia his ipsis orbis contineatur Hermaianus Oxplicuit Planino ardore solis, quominus progorminorat, impediuntur, nisi utriculus rumpitur noc sollieulus ad aporitur. Hic est gracce λοβο ' cuius vocis principalis significatio si ethtarrato etti ερε os, Fou, obo Ap. o a similium quo seminuta , . . siliqua si v solliculus, quo semen eluti vagina lauditur. Froquens os apud

Thooprastum, a quo hinc ἔλλο vo ἔλλοβα xc ματα καὶ πολ6λοβα dicuntur Galenus do facult. ali

nentur, ita haec λοβοις, siliquis sive solliculis. Ceterum laudandus si salsinius, qui andem soroscripturam detro, pro λοβωv. quam equidem propono statuorit. At hunc virum doctum aliora difficultas Effugit, quam maxime observare debuit. Nam cum id quod vix dubitari potost, in archetypo λοβω scriptum esset, prorsus opo non conveniti Et dici quidem potest ut introm. v. 666 Itic sta' ἐσχατοις opol et 790: τα περασης ρειθρο 'πειρotv μου, ubi do finibus loci alicuius formo ost, o quid ορος λο sit, xpedire isqueo. Mihi opori vitiatum esse videtur, postquam scribae errore in versum

irrepsit tortui pro λο v, cum intellegoro δρος vocabulum adhibori non posso nis do torras lociquo alicuius torminis. Opo λοβὰ nihil aliud osse potost, nisi a plantarum pars, ex qua solium volramus exsistit nequ dubitandum est, quin poeta vorborum diligentissimus et promotatis in orbis retinentissimus ista voco parum definita uti non potuerit. Si mecum consentias nequa quomquam discrepiturum osse spero, ain perspicuum est Aeschylum non μου, sedet o scripsisso. Oco dicuntur κλαδot, ex quibus pullulant ramusculi Theophrastus . l. 12 do partibus arborum o coterarum plantarum loquons 'Aκρέμoυας δὲ tro, ouc απι obetou καυλο et στελεχους Οχtcoiievouet, ob Dint καλouotv couc. Similiter Hesych. sub v. ζος Aristot dicit oet ταμ αρ η tetra coc o κλαδου, αμα δὲ καὶ et liceto Est quaedam etsi, ὀ co, dissorontia, quam Theoph. H. l. I, 13 his orbis servat: εin δὲ etsi, Ico, o μὲν DFλοι, o δὲ et ovilios ταὶ δὲ τυφλosic. 7 ω μηδεt βλαστος oveto δὲ καt uetat κα πηρω εtotvovicit. Unde lin. . nat. 16, 30 ramorum aliqui caeci, qui non germinant, quod natura fit, si non evaluero. sinde Theoph. dicit in calamo τι του osso καθάπερ ζο ot , τὰ ὁ ὀζος tot ἄλλο c obeto, καὶ ὀφθαλμι ἐυ αμπελιρ α ε καλαμ i, duo et hac significations co loco, de quo agitur, adhibitus est, ut otiam apud Romanos nodus, qui in arboribus ceterisquo plantis eminens et durior illo callus ori, o quo rami exeunt, quia iuncturam in corpore imitatur vol quia lignum in moro nodi contortum est. Quibus de causis scribendum censeo: λοτμος τ' ὀμματοστερης φυτω τιμὴ περα ὀ o λοβω κ. et λ. nulla arbores laedens tempestas spiret, id opto nec solis ardor germina

corrumpons, ut non rumpatur nodus sollieuli, nequct omnino ructus perdens ater morbus accedat.

Nodus solliculi circumlocution postica dictum est pro ipso solliculo vo utriculo. Haec nunc sussiciant. Nam satis o ostendisso puto id, quod initio huius libolli profitori non dubitavi, in Aoschyli tragoodiis superesse, de quibus accur sttius, quam adhuc factum sit, quaeri oporteat. Do locis, quos tractavi, ori potuit, ut planius et accuratius cognoscerem ot oxaminarem, o in oppidulo nostro omnibus litteratum praesidiis orbatus, quamquam, cur enim non libero profitear, tres Mademias ita rogavi, ut maior studio rogari non possint, haec qua omnino mea esse assevero diiudicanda trado. ravo si usus sum iudicio laudando improbabilia probabilia tacendo et si pro motaVonditavi, qua aliorum sunt, actum id esse inscio me et invito credatur olim, siquo fiori possit

ignoscatur.