장음표시 사용
3쪽
DIE IV. IVNII CIDIIc CXCIV. PRAEMIO A REGE M. BRITANNIAE AUG.
Vitiis nemo Ane nascitur. Optimus ille est, Qui minimis urgetur. HORAT. Sat.
TYPIS IOANN. CHRISTIAN. DIE TERICH.
5쪽
Saemo PRIMA. nsoria mortἱs naturalis. g. I - II. Historia vitae est historia mortis. g. r. Aegyptiorum sententia de moriendi necessitatis caussa. g. Sententia de calidi innati etc. consumtione, qua mortis naturalis causa. g. 3. 4. Nutritio et rigidei centia inde oriens eius causae sunt. f. s. Hinc arteriae rigidescunt, clauduntur. g. 6.
Hine systema neruosum, Irritabilitatis et Sensibilitatis sons, detrimentum c pit. g. 7.
Etiam organa, per quae hae agunt; Irritabilitatis hebescentis secunda causa. fibrae muscularis rigiditas est. g. 8. Secunda causa Sensibilitatis hebesce
tis organorum sensuum labes. g. 9. Sensuum internorum imbecillitas. g. Io. Imminutae secretiones et excretiones vasorum obliteratorum atque sensibilitatis et irritabilitatis imminutae sequelae. - Nutritio omnium partium la
ditur. g. II. - Ηumores aerimoniam induunt. g. I a. Circulus, in quo haec quoque Iabes vertitur, terminum vitae approperat. f. I3. - Spes et conamina, eum prorsus auertendi, vana. f. I . Eum tantum proferre valemus. g. IS.
Mors naturalis in sensu strictissimo nulla, in sensu latiori perrara. g. I 6. Senes ipsos saepissime mors morbosa aufert, praesertim apoplexia, hum rum acrimonia et gangraena sicca. f. I7. cadaueris mutationes; putor, exsiccatio, commutatio in massam spermaticeti similem etc. g. I 8. SKcTIO SE NDA. Carffae et inde pendentia genera mortis. g. I 8 - 6a. Introitus: Similitudo inter somnum et mortem intercedens nos ducat. g. I 8. Somni causae. g. I9. Eius transitus in mortem saepe insensibilis. g. ao. a T. 1. Mors ex inanitione. g. aa - a'.
caussae: g. aa - 25 b. A. Inopia sanguinis uniuersalIs, cx eius iactura vel I magna et, subitanea, vel ab minori sed continente. g. ga.
6쪽
B. Sanguinis inopia partialis, in cerebro. g. 23.1 sanguinis a cerebro derivatione ce. g. paracentesi inconsulta .
et - - - - repulsione cossificationibus etc. . c. Sanguinis tenuitas. g. 24. D. Vis neruea nimio usu exhausta. g. 23. e. g. coitu . L. Systematis neruosi laesiones quaedam manifestae; vulnera cerebri, destructiones totales.
Symplomata: g. 26 - 29. ab hacce morte defungentium. Celere sanguinis effusione g. a6 et 27. Diuturna nobilium humorum effusione. g. a3. α) hacce morte defunctorum. g. 29. II. Mors apoplectica. g. 3ο - 36. - Apoplexiae idea. g 3o. caussae huius mortis: g. 3I -- 34. A. Nimia sanguinis in cerebro copia. a) a nimio eius in vasa cerebri impulsu. g. ar.
a. Plethora vera gb. -- spuria α. a sanguinis rareficatione caestu .
β. a plethora ad spatium frigore).τ. a sanguinis ad caput adtractione insolatione . O ab impedito eius refluxu. g. 3 a. ossificationibus, polypis etc.
a. in sinubus capitis et venis iugularibus. b. in corde ipso. c. in pulmonibus. B. I umores praeternaturales et
C. Osia aliaque solida cerebrum prementia. g. 33. D. Subtilis in cerebro spasmus 8 9. 34. Symplomata: a) defungentium. g. 3s. a defunctorum. g. 36.
III. Mors ex ipsarum virium neruearum corruptione. g. 37--Α3. Praemonitum. 9. 37.
7쪽
caussae: g. 38 - 44. 'A. Stupefacientia. g. 38.
a) Miasmata. Variorum auctorum de stupefacientium modo agendi sententiae hypotheticae. g 39. - Modo apoplectico non necant. g. 4o. Similis narcoticorum et spirituosorum effectus explicatio. f. 4I et qq. mplomata: a) hacce morte defungentium. g. 42. a) - - defunctorum. g. 43. Omnia forsan a debilitate derivari possunt. qq. et AI. . B. Irritamenta vehementia. . g. ἄψ b. I) Uenena acria. a) Alia partium valde sensibilium sortiora irritamenta corporeae a. laesiones mochanicae ictus in scrobiculum cordis etc. . b. - - non mechanicae e. g. nimia spirituosorum dosis .s Animi pathemata. Symplomata g. ψ5. De mortis definitione ei. diuisone in genere. g. 46 - 62.
Non multi mortis ingenium recte perspectum habeant. Congrua mortis in genera diuiso eo, quid sit vita, quid mors, sulcienda est. g. 46. - Sententia ista vitam in animae cum corpore unione et mortem in horum seiunctione consistere, omittenda. g. 47. - In circulationis sanguinis actione et cessatione quoque minime quaerendae sint. Vires vitales corpori mortuo inesse assumi nequit, quem in errorεm multi incidisse videntur. g. 48 - so. - Cordis quie ergo pro puncto mortis in genera diuisionis minime utendum est. diuisio. g si. Hismanni diuisio. g. 52. sentenisa, plenariam cordis nullo modo resuscitandi quietem causam mortis proximam esse. f. 33. D tu et solita secundum partes iminc diate affectas, cor, pulmones et cerebrum nempe, diuisio. 3 34. Uitae et mortis caussae non in sanguinis circuitu, sed in sensibi itate et irritabilitate, quibus conservandis ille inseruiat, quaerendae sunt. 35. 56. Alii adhuc auctores multas mortis causas tantum enumerarunt; in Encyclopaedia Gallica, Walther, Delius, Gaer,
Baconi de Verulamio 3 6 I. - Ad ordinandos morbos diuisio non apta erit. Morbus non uno semper modo necat. g. 62. Additamentum: ArgEmentorum . quibuS nixuS narcotica neruorum ope non agere Fontana auirmat, breuiS examinatio.
8쪽
SEeTIO TERTIA. Sulla mortis. g. 62--83. Mortis certae perpauca, verisimilis permulta sunt signa. g. 63. - Modus, hoc probandi; scriptores. g. 64. I. cessatio Irritabilitatis. g. 65.
a. motus muscularis voluntarii cessatio. g. 63. 66. maxilla delapsa; - motus mortuorum vere musculares aemulantes; corpus in ventrem vel dorsum recidens; - pondus apparenter auctum . b. motus muscularis inuoluntarii cessatio.
I. asphyxia. f. 67. arteriae et venae sectiones experimenti gratia. g. 68. a. cessatio irritabilitatis tubi intestinatis. potus in oesophago cum sono obtuso decidens; pylorus apertus . g. 69. Ac. motus mixti cessatio: I) apnoea. g. 7O. a) relaxatio spincterum; ani, uuluae, oculorum, oris. g 7r. Stimuli artificiales naturalibus sortiores. g 72-76. - extensionis vehemen
tioris, instrumentor. acutor. , acrimoniar. chemicari, frigoris, caloris, in
iectionum in vasa sanguifera g. 73. electricitatis et communis et animalis dictae g. 74. 75. - vesicantium, stillicidii frigidi. g. 76. II. Cessatio Sensibilitatis. g. 77. m. - toni. f. 78. humor. transsudatio . Alia adhuc signa hacce virium vitalium exstinctione orta: g. 79- ga. IV. Cessatio secretionum chumoris aquei; solatio oeulorum . f. 79. V. Algor. g. 8αVI. Rigor. g. 8 I. VII. Putredo. g. 82.
9쪽
' quotidie demitur pars vitae, et tum quoque, eum crescimus, vita decrescit' SENEc. Epist. ad Lucit. 1 .f. I.
LL 'bria sitae historia mortis. Qua naturae vi embryonis gelatinae
grumulus ad infantis vitalis, infans ad viri maturitatem perducitur, eadem illa vir decrescit, senex decrepitus fato naturali traditur. Adeo imperfecte res suas minime egit Natura, ut STA HL , eiusque assectae b) crediderunt; nulla rotarum immensae suae machinae Violatione eget, Vt eas coerceat; in vitam ipsam postili moriendi necessitatem, vitam largiens sumensque una lege usa, lege nutritionis c. g. 2.
Aegyptii cordi per singulos annos binas drachmas ponderis ad
quinquagesimum annum accedere existimarunt d), a quo detrahi tantundem , ideoque hominem defectu cordis vltra centesimum annum vivere non posse. Sit vero obseruatio ista , cor e contrario potius cum temporis successu mole quoque augeri e , sequioribus annis reseruata, quilibet tamen mirabitur, gentem cadauera condientems G. E. Dahi Theor. med. Tom. Ii. patholog p. go-2s. Tlt. quod ratio reddi non possit,
cur homo naturaliter moriatur' - p. 26 Manet ergo firma nostra adsertio: quod solida ratio dati non possit physica, cur homo naturaliter sine simplici atque directa vi externa moriatur.' - p. 8 i. it etas diss de mortis theoria medica. Struve, praeside Stabs, mortis theoria medica. Hμlae 17 2. Nenter et alli. o David Trai te de la nutrition et de t accroissement. a Paris I Tl. 8. p. 39 partium terrestri uin accumulationem ut incrementum internum consideranti nullum dari divitium inter crescelidum et moriendum videbatur; eodem autem iure dici potest, intexnon crescendum et moriendum nullum dari.
Q Vid. Plin. hiit. nat. lib. XI. CapVid. Hulier. elem. physiolog T VII l. P. II. p 88. Fischer de senio p. 44. 76. aliosque ab Haltero ibidem citatos auctores et sectiones grandaevorum intra citat. a Keil, Sche ιchzer, Grumio et in Hem. de Paris a. 1699.
10쪽
tem, quod Plinius statim addit, hypothesin, quam quaelibet senis dis
sectio falsam arguere potuisset, adsumsiste; eorum autem cadaueris condiendi sectio non nisi tumultuaria et satis rudis erat f) et teste Dio..doro illa 'cor in corpore, abdomine tantum aperto, relinquebant.
q. PTemporibus ad nostra propius accedentibus viri docti satum naturale a principii vitalis, calidum innatum, Archaeus, humidum
radicate, flammula vitalis dicti, consumtione repetierunt, ea sententia, thoc quandam a creatore corpori insitam Virium summam esse, quam de minutam corpus restituere nequiret, fulti. Hanc sententiam, vereor. cum fundamentum, quo nititur, iamdudum sit comminutum, si refutare vellem, ne acta agere Viderer.g- 4. Corporis notitia quo profundior, imperio antea animae con-eesso eo plura detrahit. Nullum posteriori saeculi nostri dimidio vitam degentem de corporea vitae terminatione dubitare V confido. g. s. Primis diebus, quibus ouulum oculis cerni potest, gelatinae grumuli speciem refert, quae in aqua solui potest, et aestu prorsus
Vide eius narrationem in Herodoti Lib. II. cap. 86, et Diodori Sie. Biblioth. hist. L. I. edit. Rhodomani p 81 lit. A. et praeceptoris pie colendi Blimenbach super hac re inuiniarum
visquisitiones, vid. eius iiitrod. in hist. medicinae litter. p. 9.D παυτα νεφρων και καρδιας V. l. c. Quod ad reiaes autem spectat, Herodotus I. e
contradicit: ροεξειλου τι υ κοιλιην πασαν.
h Ff. Hosymann medic. systemat. T. II. p. s . - H. poerbaave instit. rei med. 6 47s, ios 3 sqq. - I. G Berger diff. de vita et morte. Vitemb. ITI 3. - Hague t diff. de nutritione. Monspeli. ITI s. p. Oserit. Schachi oratio qua senile fatum ineuitabili ι - necellitate ex h. c. mechanismo sequi demonstratur. Ultraj. I729. 4. - Thalbeim diff. de mechanica moriendi necessitate. Halae t 3 g. - G. G. Richter prolusio de morte sine morbo. Gott. i 33 cv. eius Opust. med. Vol. I u. p. g 4. - Ise. Frarie. Latio Ergo homini senescere et vltimo mori tam naturale &c. Paris. IT S . - Αfitth. van Geuus diis. . de morte corporea et caussis moriendi L B. l76 l. recus in Sandiori. thesaur. Uol. III. - I. Ges,rier de termino vitae. - Nicos. Paradys orata de euthanasia naturali &c. Lugd.i 9 . Sed multo ante, usque ad tempora, quibus calidi innati &c. opinio orta est. mortis naturalis caussae corporeae credebantur. Vid. Galen. de marasmo Cap. lI. Chone de sanit. infirm. p. 24O. Avicerina et Sanctorius et al. - Falsis de iis selitentiis, Aegi ptiorum I 2. relata omissa, adnumerandae sunt Cartesii de homine et formato foetu. Amst. 1686. p. a iob qui necessitatem mortis a cohaesione filamentorum, Paulini disqui-suio curiosa, an mors naturalis plerumque sit substantia verminosa. Francos et Lips 17o3. p. i69. i 88 a vermium cibo, potu, et aere sumtoriam adcumulatione , - Pa aericap Valisne, i raccolia p. 369J qui a salibus solida irritantibus et adstringentibus deriua vit. - Escher de senio Cap. I. sqq. vltimae selitentiae etiam nimis prope accedit.