장음표시 사용
81쪽
natius ordinetur, nullus usurpet eodem inconsio commissam illi Prouinciam , constere nisi cum eius voluntate Episcopos non pnsumant: per eum etiam ad nos,
si quid est, referatur. Haec ipsa Anastasio Rufi sucis cessori confirmat Sixtus Tertius epistola ad Perigenem, in qua testatur, se scire, nihil nouum illi fuisse concesium, Sed id,inquit,quod eius Decessoribus nostra Decessores detulerant, halita consideratione disciplinae Ecclesiasticae constitutum: & in epistola ad Synodum I heslatonicensem illa quoque confirmat, uti in epistola ad uniuersos Episcopos per lilyricum constitutos, ubi: In ricanae omnes Ecclesimi a D cessoribus nostris accepimus,stuos quoquescimus, ad curam nunc pertinent Thessalonicensis sentistitis,ut sua sollicitudine, quae interpatres nascuntur, ut ascient, actiones distinguat, atque definiat ad eum, quidquid
a singutis Sacerdotibus agitur,referatur. Sit Concitium, quotiens causae fuerint,quotiens ille pro necestatu emem gentium ratione decreuerit:ami merito Sedes Apostoliaca relatione eius infructa, quae fuerint acta, confirmet.
Atque haec, ni fallor, demonstrant, quod Theodosius Ecchiniensis in Synodo Romana coram Bonia facio Papa rectὸ professus sit, constare, venerandos sedis Romana Pontifices, quamuis in toto mundo Sedes solica Ecclesiarum sibi iure tindicet Principatum, et solam Ecclesiasticis rausis undique appellare necesse sit,specialiter tamen gubernationi suae Illyrici Ecclesias
6. Ex testimonijs supradictis manifestius fit, u
82쪽
puto, Illyricum Romano Patriarchatui subfuisse, quam ut a quoquam negari possit: cum autem Illyricatiar Ecclesiae prima institutionem non habuerinta Petro eiusque Successoribus , posset exinde quiuis deducere , minimὸ necessarium csse, quod Britanice Ecclesiet a Petro eiusue successoribus institutae sint,ad hoc ut Romano Patriarchatui subiecto
dicantur. Haec autem praeuidens Auctor noster, Dein cretalium supradictorum te itimonia , quae negare non potuit, oppugnare statuit, asserens, Romanos Episcopos,qui Decretales illas epistolas scripserunt, innovationis & usurpatae Metropolitanorum Iuris. dictionis reos esse: a dienda sunt illius commenta, cum enim erroribus scateant, in medium adferenda sunt, ut confutentur. Scribit itaque de Vicaria Romani Patriarchae perilllyricum potestate
in supradictis Decretalibus Episcopo Thessaloni- , , cens tributa: is Leo in epistola ad Anastaliu non ,, altius deducit hanc auctoritate, quam a Siricio,
, , qui illam impertiuit Anysio Episcopo Thessalo-
, , nicae, certa tum primum ratione commisit, ut Perillam Prouinciam positis, quas ad disciplinorm tene.
ravoluit, Ecclesijssubueniret. Siricius immediate successit Dama , qui ob ijt secundum Hol-stenium I I. Decemb.ann. 3 8q.triennio post qua Synodus Conltantinopolitana evexistet illam sedem ad dignitatem Patriarchalem , quod Episcopis Romanis magnam aemulationis &suspi- , , cionis ansam praebuit, eo quod Constantinopo-
83쪽
lis eque esset Ciuitas Imperialis, ac Roma Q. Ad. ,, uenit etiam Socrates , a tempore Nectarii Epi- , , scopum Constantinopolitanum habuisse gubei, , , nationem Constantinopoleos, dc Thracie, eam,
, , que spectasse ad suam sortem , unde Episcopi
, , Romani tunc cxistimauerunt, tempus esse in-
, , uigilandi rebus suis, & dilatandi Iurisdictionem,
, , quando quidem Episcopus nouae Romae tam amplam accessionem acquisierat per illud Con- , , cilium. Ad impediendum vero inuasiones maio-
, , reS versu S Occidentem , cum Dioecesis Thracia, , Macedoniς contermina esset, non poterant Ro- , , mani excogitare subtilius artificium ad tuendam, , istam Prouinciam , dc dilatandam suam audio.
, , ritatem , quam persuadere Episcopo Thessalo-
, nicae, Ut ageret vigore commissionis ab Epist , , po Romano concellae, ita ut gauderet omnibus
,, priuileg ijs, quae habebat antea ' Et cum haberet, , tantam sedem sibi adstipulantem, poterat se mc- , , lius vicini Episcopi Conilantinopolitani poten- , , tiar opponere : & si quisquam obiecisset, illud , , cise cotra Canones Statutos in Synodo Nicaena, , , habebant Romani & Thessalonicenses Episcopi , , in promptu responsum, Constantinopolitanum, , primitus incepisse, dc sui ipsorum intereste, ne, , iura aliarum Ecclesiarum ab illo invadantur.
, , Qua arte conati sunt trahere Ecclassias contermi
, , nas Dioecesi Thraciae, ut se sub ij cerent Episco , , po Romano, tanquam suo Patriarcha. Quod
84쪽
adeo longe aberat a concilianda quiete , quam multi sperabant , ut illos implicuerit perpetuis molestijs, sicut constat ex collectione Hol- stemj . Nec enim neglexerunt Constantinopolitani promouere suam auctoritatem in Prouin- cijs Illyrici,aut occurrere innovationibus Episc scopi Romani. In quem finem obtinuerunt Im- periale edictum, quod etiam nunc extat in utroque codice, quo stricte prohibetur quaecumque innovatio in Prouincijs Illyrici, & declaratur: si quis casus dubius contingat ecundum antiquam
consuetudinem, . Canones relinquatur Synodo
Prouinciali ed non sine consilio Episcopi Constantinopolitani. Occasio fuit Perigenes, qui reiectus a Patrensibus introductiis fuit ab Episcopo Romano in Sedem Corinthiacam sine consensu Synodi Prouincialis. Hoc Episcopi Thessaliae, quorum praecipui erant Pausianus, Cyriacus,
euer Itiosus, notarant ranquam notoriam inua
sionem suorum Iurium, & proinde consentiente Synodo Prouinciali alium collocauerunt in ea Sede: qui modus agendi grauiter fuit exceptus Romae, ut videre est ex epistolis Bonifac ij tam ad Rufum Thessalonicae, quem suum constituerat Legatum,quam ad Episcopos Thestali: de aliarum Prouinciarum . Illi vero accurrerunt ad Constantinopolitanum , qui curauit istam legem ferri in fauorem antiquarum Synodorum Prouincialium ad occurrendum usurpationibus
85쪽
, , Papae, sic tamen ut liceret ultimo recurrere ad , , suum Tribunal Constantinopoli erectum. Hoe, , pupugit Bonifacium, ut videre est ex illius epia, , stola ad Rufum, qua illi animos addit, ut fortia , , ter se opponat, datque eidem auctoritatem ex- , , communicandi illos Episcopos , ω deponendi
, , Maximum, quem consecrauerant secundum an , liquos Canones. Totum autem artificium hu-
, , ius cauta tendebat ad coniiciendum culpam in , , ambitionem Episcopi Constantinopolitani. Hae
s, ratione contentio inter duos Episcopos Ciuit , , tum Imperialium euertit antiquam Politiam, , Ecclesiae Canonibus Nicam is statutam. s. Huc usque Auctor noste nonnulla contra fi lam Decretalium epistolarum, quas allegat, astruens, alia vero sine ullo antiquorum testimonio
contra veritatem explicans. Ne autem haec a nobis
gratis asseri videantur, rebus ipsis comprobanda sunt; utque ab ijs incipiam , quae contra fidem D cretalium epistolarum astruit, ubinam quaeso reperit, Perigenis Corinthiorum Metropolitani electio ni restitisse Episcopos Thessaliae, quorum praecipui erant Pausianus, oriacus, . Calliopus ' ubinam legit,
eos Perigenis introniZationem instar notoriae inuasionis habuisse, & Maximu in eius locum legitime ac secundum Canones collocasse indieat
Auctoriis illa inuenisse in epistola Bonifac ij ad Rufum: locum itaque adferamus ex ipsa epistola, quae inter Holstentanas est ordine octaua, in qua scribit
86쪽
Bonifacius ad Rusum Thessalonicensim : Per eui1
Coepiscopi nostri negotium,cuius nobis libellus ab eodem s. destinatusfecit iudicium, cui consacerdotessus molesti nimis esse dicuntur, ita mi eum Ecclesiasua crederent esse pellendum, diligenter audire tuam et olumus charitatem conuentIs supradictis Coepiscopis nostris, quorum fetim fustinere deplorat. Tunc demum, ut intelligant, si quid a se factum est, contra consuetudinem prius esse cassandum, omnebus vestigatis ad nos tua Caritas referre
maturet quatenus probatum a tua Fraternitate iudicium
furentia nostra valeat roborari. Sane in epistola Thessalis fratribus destinata id a nobis scriptum etolumtis
reccgnos as, Pausianum, Cyriacum, atque Calliopum a nostra Communione penitus summouendos , ita ut remedium solum interuentionis tuae gratram se habere cognoscant. AMaximum autem , quem male tua uarItas retulit ordinatum, In totum Sacerdoti, censemus honore priuandum. Haec ex Bonifac ij Epistola, cuius meminit Auctor, neque ulla alia extat, in qua Pausi
ni , Cyriaci, Calliopi, S: Maximi Bonifacius mentionem facit. Nullibi autem Bonifacius hic innuit, in locum Perigenis secundum antiquos Canones a Pausiano, Cyriaco, & Calliopo I hessaliae Prouinciae Episcopis electum fuisse Maximum , idq;si A ctor noster antiquorum Canonum notitiam habuisset , subol facere potuisIet. Quid enim tribus supradictis 1 hessaliae Prouinciae Episcopis cum Peria gene Achaiae Prouinciae Metropolitano ἰ Num fodis an auctoritas substituendi in locu Perigenis alium Epi
87쪽
LueatΗolstentus in notis. Bonifaeius epistola supracitat .
Episcopum, quam Auctor Romano Pontifici eiusque per lilyricum Vicario abiudicat, secundum Carinones tribus Thessali et Episcopis competebat Nonne Canones statuunt, unius Prouinciae Episcopis in alterius Prouinciae Metropolitam nullum iu S competere Quod si id Canones statuant, ut flatuere certum est, qua ratione Auctor Bonifacio primo trans grellionem Canonum in causa Perigeni affingit, qui de causa Perigenis, cum trium Thessaliae Episcoporum meminit, ne quidem somniauit. Atqui hic est error Auctoris graui issmus, qui loco Perre vij Perigenem legit. Non agit Bonifacius loco citato de Perigene Achaiae Metropolitano, in quo nullum ius quoad ordinationem, vel consecratione ThettaliqEpiscopis competebat,sed de Perreuio, quem LucasHolstentus in notis ad hanc epiliolam Σαλτων Episcopulia fuilli,ex subscriptionibus Concilij Ephesini collegit: Ego vero ad Thessaliae Pro . uinciam spectasse, ex actis ipsis comprobo. Cum enim Perreuius legitime electus, & debite ordina tus supponatur, tumque ob coficta quaedam crimina per Thessaliae Prouinciae Coepiscopos depositus futile credatur, ad illorum Prouinciam spectasse existimo, qui de eo iudicium tulerunt, a quo tamen Perreuius ad Sedem Apostolicam appellauit: huius appellationis momenta Bonifacius Ruso Thessal nicensi suo per Illyricum vicario peruoluenda comis misit, quibus ab eo debite examinatis, , Romam
missis, Bonifacius Pontifex Perreuium sedi sue reis
88쪽
siluedum, tresque Episcopos supra nominatos,qui Perreuium deposuerant, excommunicandos duxit: sicque authoritate, quae ipsi in Illyricum competebat, usus fuit, cunctaque Auctoris nostri figmenta,
antequam nata essent, potestatiS suae exercitio eue tit.
S. Nunc causam Perigenis elucidemus, circa quam Auctor noller vera falsis miscet, Se plura sine
ullo antiquorum testimonio contra veritatem explicat. Verum quidem est,anno 332. Nectarium in Synodo secunda Generali Canone 3. obtinuisse, ut Constantinopolitana Ecclesia, quae olim suffraganea fuerat, priores honoris partes poli Romanam haberet, eo quod translato per Constantinum in iliam Urbem throno Imperiali Sedes nouae Romae euaserat. Verum quoque est, ex hoc Canone illegi .
time statuto Constantinopolitanos Episcopos paulatim iurisdictionis suae limites dilatasse N absorptis tribus Thraciae, Ponti,& Asiae Exarchatibus causas Illyrici Orientalis, quod tum ab Illyrico Occide tali diuisum erat,ad se trahere caepisse. Verum denique sit, quod ad occurrendum Episcopi Constantinopolitani usurpationibus primum a Damaso Papa Episcopus Thessalonicensis constitutus fuerit Sedis Apostolicae per Illyricum Vicarius: negari tamen nequit, quin causam Perigenis Episcopus Constantinopolitanus ad tribunal suum traxerit, Se hinc controuersia orta sit inter Romanos Pontifices, S Episcopos Constantinopolitanos, illiusque occasiOG ne
89쪽
ne circumuentus ab Episcopo Constantinopolitano Theodosius Iunior,Arcadij Successor,anno qII .l gem ediderit, quae in Codice Theodosiano libris.leg. 63. tit. de Episcopis, & in Codice Iustiniano lib. I.tit. a. de Sacrosanctis Ecclesijs, lege G.his ver-
αεα Theodosi bis exhibetur : omni innovatione cessante vetustatem .
m Canones pristinos Ecclesiasicos, qui nunc q0que tenuerunt, per omnes Ili rici Prouincias seruari praeciapimus: tum si quid dubietatis emerserit , id oporteae non as que scientia Uret Reuerentissimi Sacrosanctae Iegis Antistitis Urbis Constantinopotitanae , quae Romae veteris praerogatiua utatur, cinuentui Sacerdotali , sanctoque tu dicis reservari. Dalfrid. Idas Iuli, ; Eustathio m Agricola Cose. . Atque hactenus illa, que vera sunt, adduximus, nunc falsa, quae Auctor veris miscuit, adfer mus. Ac primo quidem falsum est, legem supradictam contra inuasionem Romani Pontificis constitutam fuisse: neque enim contra Romani Pontiocis inuasionem, sed pro iuuanda illicita Constanti. nopolitani Episcopi usurpatione edita fuit. Non agebatur hic de Synodorum Prouincialium auth ritate in determinandis causis certis & indubitatis , sed agebatur de casibus dubijs, sicut erat casus Perigenis, qui a Synodo determinari non poterat . ne iudicio Patriarchae. Haec autem Patriarchalis supra Illyricum potestas non controuertebatur tempore Perigenis, sed sola maestio mota erat, ad quem Patriarcham spectaret. Illyricum usque ad
90쪽
tempora Valentiniani Secundi ad Occidentem spectauerat: post mortem vero Valentiniani partito in ter Arcadium, & Honorium Imperio, Illyricum in Oecidentale & Orientale diuisum fuit, de Orientale Arcadio orientis Imperatori cessinunde Episcopus Constantinopolitanus Theodosio Aread ij filio, ut erat natura facilis, persuasit, ut Ecclesias Illyrici Orientalis Sedi Conltantinopolitanae subijceret , quod lege data ita effecit Theodosius, ut monstra ret, nullam de Patriarchali supra Illyricum potestate quaestionem fuisse, sed solum difficultatem motam, ad quam nam ex duabus , Constantinopolita nam nimirum, aut Romanam in posterum ipectaret. Notanda sunt Theodosij verba: tum si quid dubietatis emerserit, id oporteat non absque scientia Viri Reuerentissimi Sacr anciae Legis Antistitis Urbis Constantinopolit ae , que Roma veteris praerogatiuatitatur, conventui Sacerdotalisanctoque iudicio referivari. Audis, Constantinopolitano seu nouae Romae
Episcopo eatenus iudicium in rebus dubijs tribui,
quatenus Rome veteris praerogatiua latantur. An.
tequam itaque praerogatiua ad Sedem Constantinopolitanam translata esset, Roma vetus praerogatiua superioritatis in Illyricum gaudebat. Et haec est auctoritas, qua Sedem Romanam priuari non potuisse Romani Pontifices contendemut, unde M. nifacius primus ad Rufum Thessalonicensem: auctoritatem Sed is Romanae minorem facere noua , qua vires habere non possunt, tentamenta non desent. Et
Theodosiat Iin. peratot . oni aetas epist. ad Rufum . ater Holae . s.