De vsv vocvlarvm si et ni in sponsionibvs ad Plavti Rvd. v. 3, 19-27 ... [microform]

1쪽

Nationat Enoowmontuor ino Humanities

5쪽

α al

no Actesso

7쪽

AUDIENDA S

P ...'

9쪽

Isim spondere idem valuit quod dicere. Id Festus doeet et verbi respondere vulgaris significatio comprobat. Sed mature

Iatior istius vocabuli potestas cireumscripta est angustioribus finibus, ut non liceret eo de alio sermone uti, quam quo suturum aliquid promitteretur. odi autem promittendi varii sunt. Promittimus enim primo vel pure et omnino vel cum condiatione eum OSterius fit, necessarius est usus vocularum raut L. Deinde pollicemur vel ultro vel rogati et stiPulante altero Plaut. Pseud. I. I, II 5. IV. 6, 4. . Denique fit promissio e simpliciter, vel sic, ut alter repromittat et restipuIetur Curcul. v. s 67. . Licet autem singuli illi modi haud

raro sponsione dicantur, tamen comprehenderunt Romani eo vocabulo plerumque universos simul, ut persecta sponsi esset promissio clim conditione per stipulationem ultro citroque facta. Huius generis sponsione utebantur sere in omnibus vitae et privatae et pes Eeae negotiis, ut iis vim verbalium contractuum conciliarent, maxime ver in privatis contR

versiis, quando se ad rem dubiam qualemcunque probandam pignore obstringebant. Ea res in litibus magnae utilitatis est. Probos enim et honestos homines non decet alio consilio facere et habere controversiam, quam ut vero vincant, hoc

10쪽

est, ut ertis rationibus et claris' argumentis alterius partis sententiam frangant, suam ero Confirment atque tueantur.

Haec res magni saepe Iaboris est non solum Propterea, quod Ionge dissicilius est dicere, quare aliquid verum, quam quare salsum sit, sed etiam ideo, quia nemo facile errare nIt Erinrare autem per se turpe habetur, et in vita plerumque est per culosum. in nascitur usitata illa in disceptauido pertinacia, qua litigantes, etiamsi rei dubiae fidem facere nequeant, cum id, quod defendunt, verum esse velint, pro sententia sua immoderate depugnant, inque fortuna incerti exitus omnem victoHae spem reponunt. Quarum OnCertationum molestiam depeliendi, nisi aut totam litem omittere, aut vim alteri inseris veIis, omnino nulla via atque ratio est, Praeter eam, ut Cum adversario conveniat de periculo poenae ab eo haud dubio dandae, qui salsam causam defendisse denique suerit convictus. Hac enim poena proposita vicitur, ut vel a Pars, quae te mere, iracunde et cum calumnia disceptavit, o certi perietilinietum de sententia sua statim decedat, aut utraque pars, si Causa sua confidant, eum rem sibi in integro esse videant, de

Iite extemplo dirimenda non admodum laborent, disceptati nemque in aliud tempus et locum differri facile patiantur. Atisque hic fons est moris illius vulgatissimi, quo exortis inter

homines verborum contemtionibus audimus eos me provocaresponsionibus, eo consilio, ut vel absque aliis argumentis ita esse, ut contendunt, vincant, vel motam controversiam in

Praesenti saltem praecidant. Nam qui spondere non vult, is Causam suam prodidisse videtur, qui vero ad spondendum se