장음표시 사용
11쪽
g Epis . L 17, 36 sq. Non cuinta homini contingit adire Corinthum; edit qui timuit ne non succedereti alato. id qui pervenit, fecitne viriliterr. Nostro igitur loco esto tantundem valet, quantum Graecorum rεν, . . non amplius de hac τε dispiato, aliquantisper concedens et ad aliam veni, ConVertens, ubi nostrates dicere solent: ut, is Wollen writor horsn ic Iasin es aus sic her en. Quod si consideramus, lectionem petere, ah rellio receptam, Probare non OSSumus, eamque ex Pryphyrionis scholio se Carnem lamen magis quam illum Petere non debes, ortum glossema arbitramur.
Sed ut nostram loci expscandi rationem, quae non multum diScrepat ab ea, quam nuper rid. Jacobis in Observati ad Tacitimist criti Pist. I. Lubecae 1839. . . Proposuit, tueamur, inges horum Versuum verba et iunctura CCuratius sunt Examiananda. Itaque primim de ablativo came quaerimus, sitne instriimenti aura: lationis. Nobis quidem illud. aptius videtur propter Verborum Elatim Subsequentim rationem. Nam cum tamen non ossit pertinor ad guramvis, sed ad Praecedentes interrogationes ristium osceris illa Pluma cocto num dos honor. idom p reserri necesse sit ne camequidsm a pronomine sequenti sive huc sive illa seiungere licet, et virgula distinqui dabo post tamen nisi Oris eam velis verborum structuram admittere, quae tali inter-Ρi inclion notari Possit carno, tamεn, quamvis distat nil ut Sat.I, b, 2 sunt qui interpungante Sedulus hospe Paene, macros, arsit, dum turdos in igni. Quamvis qui in quam vis resolVunt, ii quidem videant, quam Ianquidam emiant sententiam, viridis inlorrogationibus subiunctam, et praeterea reputent a quae statim diuentur devocat illo vis. Quod quidem Inarim ostendit inis retes, adeo ut, quemadmodum suIara memoraVi, existeret, qui pro substantivo antiquo haberet. Equidem a me -- Petraxe non laolui, ut Horatium illo antiquo obsoleto et ab omni usu illius aetatis νε- moto Vocabulo Sum esse putarem, quem numquam alibi ad prisca redire animadve terim. Sed isti rationi itam obstant adem, quas supra de vocis fame collocatione monui. Sequitur igitur, ut magis nihil aliud ess possit, quam quod quilibet lector primo adspectu intelligit, adverbium. Hoc tamen alius aliter interpreta ur, quia Pe Θ-ram verba construunt et laterpungunt. Nam qui cum Bothio distinguunt post amen et post vistat, illi etsi adverbio et vaga suam vim tribuunt, tamen in eo errant, quod Ontra selli mentem camis utriusque discrimo statuunt; at qui niai mactis distat coniungunt, ii certe magis rodundar concedimi, quod alius Graeco ουδέν τι μαλλον, Eua ουδὲν μελλονυιαφθει Explicare conatur. Verum neutro opus est, dummodo Brba recte distinguas. - Quod ad pronomina huc et sta attinet, prius haud dubium esse Potest Ril monia carnem perlinere, posterius ad gallinae Nam rara amis V 26. memorata
12쪽
orat, si phma atque honor V 28. Bd eundem P Quean, Iiectant garioas autem V 23. monti iniecta erat. Nequε cadit in hunc ιψoum Iahia excusatio horum paeonominum transpositionis vid eum ad Epist. I, 17, 19.) nam RVoninae carnis species tamquam primaria selli animo propius ob mari debebat, quam gallinaceas Postquam si singula Verba examinavimus, liceat nosis nostram qualemcumque loci in frpretandi rationem Submittere. Ergo a Vulgata codicum plerorumque scriptura non discedimus, post tram et ni Virgula interpungimus, in sine versus ius colon sive lineolam cum colla ponendam censemus, ctbruptas ora ionis vel potius ex praegressis
Sontentia est: Non vesceris illa pluma splendori Plena tamen carne pavonis, quamquam illa quidem nihil differt a gallina carnse, magis quam hac vosci cupis. ἱ- at Verum und scis cet. Non potest offendere abruptior dicendi ratio, cum sup- piamentum , κοινου faciendum Satis pateat ex Verbis praeced libus, qua hic quodammodo repetuntur vix auten eripiam, posito mons velis qui mo potitu quum gallina temere palatum. Vorba distat ni simplicit. esso nihil disteret, docors potos iocus Sat. Π, 3, 210. Astultitiane erret, nihilum distabit, an ira. oblativum autem comparationis incisia concedon nobis si Horatio Grammatici, aliis nostri postas Graeoimantis exemplis convicti, ut Sat. I, 1, 6. ita sordidus, ut e numquam servo melius Vestiret. Iat. I, 10 50sq. , At dixi uero hunc lutulentum, aspo serentem hira quidem tollenda relinqueridis.'Ibid. v. 5 sq. Non' Adst Vsrsus Enni gravitate minores, Cum de se loquitur, non ut ma Ore remensis Sat. I, 6, 24. Trahit constrictos gloria curru Non minus ignotos generosis. Non vitavit in his poeta anahiguitatem ). Ausus adeo est dicere alium a
piente bonoque Epist. I, 16, 20. et alius Lysippo II, 1, 240. - Quod modo de hoc ablativorum comparationis usu ab aliis Latinis scriptoribus
Iacobi litterpretatio ab hac mea eo tantiam differt, quod sic interpungit: Carns tamen, AEliamvis distat nihi hac magis illa- p. sic explicans: Praeceps indignantis selli oratio postquam per cumulatas interrogationes sese effudit, antequam sententia, quam sponte quivis compleret, fit1ita esset, media praeciditur, ut statim ad TeSPonSum et Conclu- sionem festinet Imparibus formis deceptum te patet. In qua interpretatione quid mecum conveniat, mon est quod diserte demonstrem, sed potius, quod diScrePat, arguer opus est.. Pronomen hac igitur non debebat iungi eum distat, et quia si stipervacaneum, contra magis Sine Omparat nudum fuerit, et quod contra horum pronominum vim hac ad gallinam, illa ad pavonem pertineret Ergo certe comma aut hac ponetidum. Sed, Sic quidem Interro-4andi tota ratio placet, Placida satis non admodum commota est enis selli disputandi ratio, non indignantis aut Damasippi instar ii proxima satira digladiantis, Sed sedate docens tis et adversorios coarguentis in hunc modum: Pavon tamen magis quam gallina Us Pala tum togere Proinde pulchxiore te illius forma deceptum esse patet.
13쪽
idiano dita, id in admonet, ait etiamtas aliis quibusdam eiusdem postas propriis, quas u reliquorum puma aetatis Scriptorum usu recedunt, hoc loco quaedam adiiciam. Ita quammis ech. 1. et alibi non raro id. d. I, 28, 11. III, 7, 25. 10, 13. Sat. I, 3, 129. y 2, 41 ubi alii grunnsum praeserunt contra Ciceronis morem probabilioremque rationem cum indicativo construit. Item donec ubi terminum significat, habes cum indicativo copulatum apud poetam nostrum Sat. I, 3, 103. b, 21 sq. II, 2, 50. licet alibi subiunctivo utatur, ut Od. ΙΙΙ, b, 4b Sat. II, 1, 3. A. P. 1bb. Levius videatur, quod cupidinem semper masculino genere dicit, Od. II, 16, 15. III, 16, 39. 24, 1. IV, 13, 5. Sat. I, 1, 61. Epist. I, 1, 33 et quod e re Plerumque cum genitivo iungit, Sat. I, 4, 118. Epist. L-1,102. 17. 22. sems cum ablativo Epist. Ι 10 11. deniqua quod comparativis pro quam subiungit o. Sat. I, 1, 46 10 59 SP. num rerum dura n gaverit Er- sicillos natura mam factos et Euntes ossius, ac si quis amet scripsisse ducentos. Sat. II, 3, 270 Anahilo plus explicet ac si insanire Paret. Epod. 15 5. Arctius atque he-d ra procera adstringitur ilex, Lentis adhaerens brachiis. A L. Sat. II, 7, 96 Illud antomplerisque mirum atqus adeo inauditum Visum est, quod Sat L 1, 49 sq. scripsit: vel dic quid referat intra Naturas fines viventi, ingera centum a Mille aret. Quamquam otiam ibi vulgata lectio tenenda est, non viventis, non Onsem cum quibusdam egendum. Locum Plauti Truc 2, 4 43. , quoi rei idcis assimulare rottulit Z Orollius adhibitit. - equo raro Pro nemoratius non cum doniunctivo usurpat Sat. II, 5, 1. hestro Ium etiam ileas, ad quem locum ridemeladorsi annotationem. M. Epist. I, 18,72. d. I, 11, 2 ΙΙ, 7, 19 11 4. Et adeo cum imperatiVO Od. I, 9, 16. Somes etiam vereorret dixit pro ne Sat. I, 3 120. Nam, ut feruIa aeda meritum maiora subire Erbera, non versor. Quod etsi excusari quodam modo POSSit, Θmen σολοικοφανές essε, no-gari nequit. Denique interrogandi Partisulas i et an cum indicativo iungit, ubi min-tiatum pondst ex alia enuntiatione. Pist. I, 7, 39. InsPice, Si possum donata reponor Iasius. os Epist. I, 3, 30. Quod, ut alia huiusmodi, Comicorum usu probari potest.
ube decems Quo non est satis adde Cicutae Nodosi tabulus centum, mille adde catenas: usis tamen haec sceler alus vincula Proteus. m rapies in ius malis ridentem alienis, Fiet ver modo avis, Od mam et, Cum voles, arbo':
ΗΘindorsius recis docvit, scribe reserendum ess ad tabulus, i. e. syngraphas obligationsem , quas a debitor scribendas curabat cr ditor; a Nerio autem scriber e dici quia senerator, qualis erat Nerius, dictabat syngrapham cf. V. AE et multis clausulisve cautionibus catenisu, itorem alligabat Sententia igitur est: Etsi scribendas tibia obitor docem tabulas a Nerio commodatas, accepta s. quales a NQrio dictari solent' lobitoribus, curavoris illumqus syngrapha plurimis cautionibus obstrinx ris; tams illa te decipiet. Sed in sequentibus V. 2. Verba malis ridentem alicui recentiores intem
14쪽
pro is pocios us quam Varius explicare mihi ridentur. Etsi nim seis quo con sint, o Homorico loco Odyss. Φ, 345 sqq. γναθμοrm γελκω αλλου&-νh potitum hoc ess lamen am Verborum Vim, qua imisu risu signifieatur, in nostri loci sontentia alienaniosas existimantes in alia omnia discedunt. Et Gemerus quidems Homerica , inquit, ratio quod ad verba, as sensu plans alio. Ilio debitor ridet malis sisgonis creditoris, ut Galli dicunt, aux 'pens du creancier rellius cum I sindorsio It oxplica G, Uoralliis diversam proverbio significationem tribuit: apud Homorum enim ost πρὸ βίαν, invii et a dea coacti ridebant proci, nm animis maerent; quod non cadit in debitorem tam malitiosum a Veteratorem Est igitur h. l. dictum, ut Senec de Iem. 1, 12. πω mr e in pericula limat et uim anima abuti Consol ad ΗsIv. 3. Veterani inmmis confossi patienter ab rine emitu eluet aliena corpora exsecari pati fine quod prasivit
Thucyd. 1, 70. τοῖς μὲν σωμασιν ἀλλοτριωτάτοις ὐπὲρ τῆς πολεως χρωνται se ita ridere, M si quis ad dondum uteretur hucca non sua, sed aliena, id tum significat Usus ridere. Gosllarus doni ius ad Thucyd. 1, 70 Horatianum- locum sic Qxpli cari posse negat, cuius sententiam ESSE Vulte ita ridere, I rigus animadverέ non possit, scilicstinalis a risu alienis et Valerii Flacci verba VIII, 164. , alieno gaudia vultu semper omni sic interpretatur: Uulium audiis alieno. Nam nostro Ioco non convenire, debi-iorem cogitare in risus is cachinnos effusum sed gaudia celantem, ut Vultus risum
omnium horum interprelum hoc est eommune, quod ab Homerici loci, quem fundum Horatiani Esse concedunt, Θntentia Horatium recessisso putant. Illud non convo-nit inter eos, mirum etasum risum, an clandestinum poetae significarit Ac si quaeris utrum Ententiae per e spect3tae aptius rideatur, Moellero accedere non dubites Nimia nim videtur hyporbole. debitorem periclitanis Et in ius raptum cachinnos tol- Ioniam fingi voluntarios, quem potius gaudia, spe fallendi iudices commola, celare studere putes, quamvis aegre celet et prodat inritus Sed hoc ipsum prodere risum invi-lim in oesseriana interpretatione neglectum est; quam rem amoratianis verbis parum c gruit Horatium enim, ut non probabile est, hucydidis Iocum supra allatum ante oculos habuisse, ita dubitari non potest, qui Homericum, ut saepe alias, imitatus sit atqus hominem leoni, callidum. fallacem finxerit, sui in ius raptus pericuIuinii adirat, ut spem iudicii fallendi Et ex laqueis omnibus es expediendi male legeret,
at ius innitus et quasi aliena vi, non sua olivitato Et libidino Emolus in risum erum
perat apertum Ergo recte Lambinus adhibuisso mihi videtur illud Od. III, 11, 21. , ni et Ixion Tityosque vultu Isit ni tuo. Nam quod dicunt, apud Homerum invitos si a dea coaetos risisse procos. dum animis maererent, nimii mihi videntur in similitudine exigenda, non reputantes, Eustathium ad ilhim locum Homeri Odyss. υ, 345.
κῶς. Neque verbis ἀλλοτρίοισι γναθμοῖσι apud Homerum indicatur effusus risus, sedo vis inest in verbis ἄσβεστος γέλος.
15쪽
Sat. II, 3, 208 species alias vertiscelerisque timuiltu Permiata capiet, commotus Labebitim. Paucorum librorum auctoritate reuius recepit adias veris, constructionem alia Deri
Latinam ess negam, si Interpretatus et species, φαντασIM, opiniones animo conceptas, Vorstellungen, alias a veris, falsas et Consusas in exagitatione mentis Et conturbatione,
quae oritur ex celerum conscientia. Quam interpretationem etsi Benusianas atquQΗsindorsianae a Iahnio probata praeserendam censeo, tamen de emendandi necessitate adhuc dubito. Non enim necesse est iungere alias veri, sed recte cum Heladorsi genitivum veri ad species resores alias autem absolut intellige non diversa inter se, sed diversas a vero, ergo falsas Veritas enim cum una sit, una tantum propria eiuS species esse Potest, aliena permestae Stoicus Supra V. 48 sqq.
Velia Mis, is pa-Palames error spino de tramite pellit, Me sinistrorsum, hic deaeir sum abit unius uos T 'Or, sed variis illudit partibus. Brevius igitur poetam Ioculum ess puto, quod plonius si diceres: Qui veri specie alisa, atque Numisiam arium et rectum, et permistas innuit Sceleret cuiat, commotus halebitur. Quas Psviloquentia si quam abs obscuritat m, ea Evatur statim adiectis Verbis scelerisquo tumultu permixtas. Non autem cum H indoino iunge a esse verba sic species veri scelerisque i. . iusti et iniusti permixtas tumultu so. turbationum), et Verba statim sequentia atquct stultiliane erret, nihilum distabit, an ira' docent, et ea, quibus haec tota disputationis pars consummatur . 220 sq. Ergo ubi prava Minitia, hic summa est insania qui sceleratus, Et furiosus erit. s. v. m. -An commotae crimino mentis Absolus hominem et sceleris damnabis eundem, Ex moris imponens cumula vocalia rebus L In eadem Satira v. 283. quamquam paeotissmoindorfius lectionem vi tram inmomum addens refellit, a tamen altori quiddam nosnaem addens a plurimi Praelata est. Orellius, ne Verba pia tam munum contra vacantis Entem significarent: HO PTO-fecto omnium maximum est eneficium ac difficillimum impetratu, 'agnerum secutus scripsit Quid tam mamum addens, ut esset sententia: Quid num ho est iam magnum donum p Et molestum illud addena sic defendit: homo superstitiosus ipse Paes-lisper dubitat, num hae preces exaudiri possint, adcismet ipso decipit a m et profecto perexiguum hoc Est donum. Nescio, quid alii sentiant mihi certe non Persuasit, ut 'in artificiosam enodationem amplecterer. Nam quid cogit, ut verba iam myntam potius aio, ut rellius, neque in contrariam sententiam, quid p tam magnum b.-neficium c. mp accipiamus Carte non minor haec est ambiguitas, quam ObSCuritas illa, quam in vulgata olim Iections quiddam magnum inesse dicunt. A si quis exsequentibus V Ala dis etenim facile est illius sententia Praesidium petat, ei respon-
16쪽
demira, Illa verba, ut Ista loc senlantia constaret, statim aut verbo addens, aut iniur- rogationi istam magnum p subiungonda fuisse. . Nunc quo loco sunt posita, Mo1estam eiusdem sententia continent iterationem, iam a Gemer notatam ho Vsrissimo iudicioris Non Est nugam Flaccus. Quam quidem antiquo Altera ceris lectio non mino codicum fida nititur, mequs tam obsura est, . quam nonnullis Visum Notum iam ex
Homero, precationibus addi solere vota. Mom. II. δ', 10 sqq. 119 sqq. Statim ipso Horatius v. 288 - 292. Ergo quiddam masnum addem facile quemquo da voto Vel P
misso adiecto interpretaturum esse, post sperar Poterat. Cert non obscurius locutus est, quam . 298. Otidem audiet, rubi Heindoinum haesisse et da huius totius sermonis repetitione cogitasse mireris p cum subaudiendum it verba, nomina, convicia, probra, voluti tisane, delis e furiOS alia.
Sat. Η, 5 59 sq. o Laertiade, quidquid dicam, aut erit auit non: Divinare eterita munus misi donat Apollo. Haber Idii coniecturam aut erit, aut non Divinar milii magnus donmit Apollo
certatim viri docti assensu suo comprobarunt quam ingeniosam Et senisntiae accommodatam ASE non nego, eruntamen non Ecessariam puto. Quod omni critica probabilitato destituta est, etiam rellius Eam si cit. Is Vero cum Schol. Coiq. qui ambiguitatem vaticiniorum hic irrideri dicit, iacit quodammodo, salsissima dilogia usum poetam εκistimans. Quod mili a persona ingenioque Tiresiae Et iusdem gravitato sermonis videtur abhorrere. Cum umebo igitur haec serio a Tiresia dicta arbitror, Sine figura et anfractu s locuturum id quod erit aut non erit Quae sententia ut cum V r- his Horatianis Possit conciliari, non vereor atqus iusmodi obscuram breviloquentiam Tiresiae PerSOna aptam esse, nemo ogaverit. Sic etiam Do ringius: si quicquid dicam futurum- esse, id fiet; at quicquid dicam non sutiarum osse, id non sist. Cuius interpretationis praesidium attulit r. Iacobsius Verin Schr. ΟΙ. V. p. 401. ex on phontis Anah. IV, 4, 1b. 'Εντευθεν ἔπεμψα ν τῆς νυκτος Δημιοκράτην Τεμενίτην ουτος γαρ ἐδοκει καὶ προτερον πολλα εδη ἀληθευσαι τοιαυτα, τα οντα τε ω οντα, καὶ τα λη ντα ῶς ου οντα. Si nostro loco verbis quicquid dicam omnia comprehenduntur, quae Ulymi sponsurus Est d rebus aut futuris aut non futuris, s quibus ille sciscitatus erat.
Sententia igitur est , Quandoquidem Apollo divinandi facultatem mihi tribuit, quodcumquε dixero, id Verum est, em aut eveniet, aut non Veniet, prout dixero, ut nullus dubitationi Iocus relinquatur: Nam Apiat futura miri Practridet, et ea, quaΘsent, et ea, quae non sisnt. Monstrat igitur mihi ea, quae ex fato fient, ut futura, qua non fient, ut non futura. Eodem modo ego a edo ac dissero Cum ad Apollinis auctoritatem Provocet, non potest non serio loqui, et irrisio vaticiniorum inepta
esset, fiducia autem Vatis maximo accommodata.
17쪽
Epimstri loco addamus bravem do laco d. IV, 8, 17 disquisitionem Benueius
hunc versu, Qxpunxit. Et sana non a serendus CL aliam rellii Excursus is carmini subiecius m Vero non olum Ea movent, quas ct metrica orsus ratione docti viri et de ieiuna sententia monuerunt, quippo in qua E ssaria antith a desideretur nam fugas, minas reiectae, Incendia mon Per Se Iarescunt, ut Virum nobilitare possint, .sed vel bistoriae luce Vel Arminum Iaudibus); sed etiam Ianguidum illud poetis non usitatui et metricae adeo rationi Parum aptum Pronomen minis V. 20. quod ubi praelar hunc locum occurrit Od. III, 11, 17-20 imprimis movit Viros doctos, it to- tam illam stropham eiicerent. Quorum Ego iudicium minime improbo, neque leniorem medicinam huic nostro loco adhibendam puto. Mihi Enim non illa unus Versiculus T.
totus Ho, inquam, pannus abscindendus es remendus a praestantissimo carmine mihi Videtur Nam verba clarius indicant v. 21. si ad sola marmora reseras, PS quae vi ritu et vita redit bonis post mortem ducibus, num denum omnia apte cohaerent neque
desideratur insta ἀνειθεσις. Itaque supposititia sis ista suspicor et conficta ab aliquo, qui Scipionis mcani maioris nomen, verbis Calabrae Pierides obscurius significari . Visum, accuratius si significantius indicaH voluerit. Tales interpolationes, nullis codicum indiciis proditas, mulio quidem pauciores, quam nonnulli Critici putant, moratius traxit; sed simillima huic nostrae est, quam supra commemoravi III, 11, 17-20. Quod autem rinius ad legem de Asclepiades strophis a Meineri inventam pro-VOcat, ut et Versum 17. et Versus 14 1b. 16. a Criticis nonnullis exatos tueatur, et duos potius fraus incidisse statuat, id quidem Ego argumentum Parum certum et minus adhuc exploratum esse puto, quam ut inde ullam coniacturam fac re liceat. Νε-
que ego quidem illud Drspicio, quomodo poeta, id quod vult rellius, in illis quos
deperditos putat versiculis partim incendia illa ita definierit, ut certo rerum ordini minime repugnarint, partim modum indicarit, quo Scipionis res gesta aliter quam ab Ennio postfritali tradita minus Iaras ierint. Quam multa duobus versiculis Vix ediderim hoc ps s fieri potuisse. Deinde qua alia ratione Scipionis res, monumentis exceptis, memoriae prodi Otreant, nisi historia, teste temporum Historicam autom a rebus rasciar g tis expositi mem poeta noster CaIabris Musis non ita oppo uerit, certe non postposuerit, quippe qui alibi Edestri rerum descriptioni suam lau
dem tribuat si Od. II, 12, - 12 Maecenati scribat: