Commentatio de inscriptione eleusinia

1쪽

M CHOLARUM

PUBLICE ATQUE PRIVATIM

ACADEM APER SEMESTRE HIBERNUM

HABENDARUM. Praemissa est Hermαnni Sauspii commentatio de inscriptione eleusinia.

TYPIS EXPRESSIT OFFICI A ACADEMICA DIETERICII AI A.

3쪽

c ACADEMIAE GEORGIAE AUGUNTAE

Ludovicum Presserum, hominem eruditissimum, virum candidissimum, Georgiae Augustae alumnum et doctorem, his literis nostris et amicis Suis praematura morte ereptum esse nuntius tristissimus iis ipsis diobus ad me allatus est, quibus quid indici scholarum hibernarum more academico praefarer

mecum agitabam. Ac dum dolore perculsus annorum, quOS Cum amico desideratissimo communione Studiorum et Omnis vitae coniunctuS transegi, grat 1 apud animum memoriam repeto et quam multis illo libris ingonii uber-trio, iudicii subtilitate, eruditionis elegantia insignibus nomen illustratum relinquat, cum gaudio doloris pleno considero, etiam de titulo corporis eckhiani Septuagesimo primo cogitatio mihi iniecta est, cuius Prollorus libro de Cerere et Proserpina plus semel mentionem fecit. In qua ins Milone graviSSimn cum mihi rectius quaedam, quam ab Augusto Boockhio factum eSt, Constituisse Viderer et explicavisse, ea breviter hac scriptione publica

a me eXponi eo magiS Convenire existimavi, quod eos omneS, quorum haec legere interest, eiusdem doloris sensu permoveri intelligo.

Bicardus igitur Chandiser inscripti0num antiquarum Oxonii 1774) p. XXV,in atrio domus Graeci cuiusdiuti, templum Thesei versus, ingentem tabulam marmoream , duobus lateribus et parte, quR craSSR eSt, in ScriptiS, eXStare

dicit et quae in hac postrema parte, quam se unam legere potuiSSe queritur, invenisse sibi visus erat, p. 54 2, 26) publicavit. Postea vero cum lapis ille in Museum britannicum illatus esset catal. mus. 309), AuguStus BOechhius in corp. inser. graec. Vol. I p. 107 sq. apographa trium laterum ab Hugone Iacobo Rosio is non sino maximo labore vi facta et ad se transmissa dedit. Idem Rosius d0inde lapido, ut vid0tur, iterum collato et diligentissime examinato in tabula XXX. inscriptionibus graecis vetustissimis Cantabrigiae I 82b) addita, quase ipsi scripta esse viderentur, typis, qui lapidis Similitudinem resurrent, impressa proposuit. Etiam Io. Frangius in elementis epigraphices graecae p. 115 ff. et Philippus Lo Bas in itineris archaeologici volumine secundo, quo inscriptiones continentur I, 39l), repeti inscristionem iuSSerunt, sed, cum neque lapidem ipsi viderint neque ad titulum Vel rectius legendum vel explicandum quidquam contulerint, omitti pOSSunt. Cum vero Chandierus inscriptionem ad Solonis leges pertinere opinatus eS-set, Boeckiiii et Rosii studiis coniunctis es sectum est, ut ad mysteria Atheniensium maiora et minora eam referendam esse perspicue intelligamus: v.

4쪽

conserenda Sunt, quae C. O. Mulierus script. german. min. 2 p. 267 sq. exposuit, recte ille inscriptionem gravissimam in rebus eleusiniis miratus Doglectam esse. Ac quae in latioribus lapidis lateribus duobus scripta fuerunt, eorum quanquam nunc ea est conditio, ut pauca tantum vocabula legi possint, quaenam fuerit verborum comprehensio, quae Sententia, etiam maxima vis ingenii et accuratissima eruditio frustra quaesiturae eSSe videantur, id tamon manifestum est pertinuisse omnia ad rationes mysteriorum ordinandas. Equidem his lateribus omissis do iis tantum dicam, quae in uno laterum angustiorum Scripta esse videantur. Et Boeckhius qui dom haec ita legenda eSse cenSuit:

Intolligondum voro est in lapide utitera0 crus d0xtrum non usque ad lineam . descendere, Σ non quaternis, sed ternis lineolis constare, etiam A, Q, R Z litorarum pariter atque Γ et is formas antiquiores esse, denique, quod ne Boockhius quidem imitatus est. B et P formas non esse rotundas, Sed BngulareS. Apparet haec στοιχηδον scripta esse, ut versus undenas literas hR-beant. Quare miratus sum, cum hanc inscriptionem in scholis epigra pilicis accuratius pertractarem, quod Boeokhius versui 18 de sem, versibus 5. 10.21. 35 dii donas, 32 tredecim tribui posse existimavit. Quod cum per Se in titulo illius aetatis parum verisimile sit, ac sedit, quod v. 21 ut duodecim litorae tribuendae esse viderentur errore Chaudieri factum est, quem neScio cur Boeckhius sequi maluerit quam Rosium. Is enim versus 18 et prorimos in lapide sic scriptos esse testatur

5쪽

nam sic re vera literas in lapide positas esse ectypon mihi persuaSit, quod G00rgii Bilhleri, Ph. D. , viri doctissimi set amicissimi, qui nunc Londini litoris indicis operam dat, precibus meis humanissime obsecuti rogatu viri eruditissimi, quibus eae res in museo britannico curae sunt, chartis madidisfaciendum curarunt. Deinde in v. 5. 6 non opus osse Μ Υ E IM IN

in v. 31 scriptum sit dubitari non potest. Nam ut in adverbiis Ἀγήνησι, Περγαλησι, Ἀγρυλῆσι, Ἀλα πεκῆσι, similibus constantser P omittitur cf. Rang. a hell. 56 sqq. C. Keil Onomatol. p. 33) nec scribitur nisi ταμίασι Boeckh. oecon . pubi. Ath. 2 p. 66), sic dativi primas doclinationis in titulis antiquioribus i modo habent, modo non habent: in Mothonensium inscriptione Rang. 250. Inscript. macedon. quatuor. Vimar. 1847 p. 7. 15. BOeck ocon. pubi. Ath. 2 p. 749) v. 14 fuit τῆσι, V. 43 est τῆσι. Sic επιστατησι L ang. 114 et 123 Boockh. 00c. 2 p. 340. 343), ἐπὶ τ σι δίκη σι Sive δίκη ισι LOeckh. C. inscr. 73. c. p. 894. Recto igitur apud poetas tragicos neque cum Fr. Ellendito lex. Sophocl. 2 p. V sqq.) formas in rim omnes neque i in his formis cum P. Elmsteio Mod. 466) reicisendum esse Th. Bergh. iudicavit praes. Sophoclis p. VI. - Sed redeo ad titulum el0usinium. V. 35 Boockhius existimabat d addendum essu, quia in Chandiori apographo et Rosit eo, quod Boockhio miserat, prima litera v. 36 LI erat. Sed cum Rosius in libro suo T eam esse testatus esset, Boeelthius ipso p. 890 in v. 35 d non addendum

esse intellexit. In ectypo meo T satis certis vestigiis dignoscitur. - Duo VerSUS reStant, quorum plures quam undecim literas fuisse Boockhius opinatus est. Ac quae inde a v. 4 legi voluit: σπονδας εἶναι τοῖσι μυστησιν καὶ τοῖς ἐποπζησιν καὶ τοῖς ακολουθοισιν καὶ δουλοισιν των 'Ἀθηναίων καὶ 'Aθηναίοισιν απασιν, en satis mire dicta sunt: cur enim comites et servi

Atheniensium nominantur ante Athenisensus ipsos 3 Quid scriptum fuerit, docere potest locus Thucydidis, cuius exemplo ακολουθοισιν Rosius invenit. 4, 118 apud illum in instrumento indutiarum annuarum haeo scripta sunt:

κηρυκι δε καὶ πρεσβεία καὶ ἀκολουθοις, οπο ις αν θοκῆ, περὶ καταλυσεως eto D Πολεμου καὶ δικῶν ες Πελοποννησον καὶ 'Aθήναζε σπονδας εἶναι ἰουσι

καὶ remoυσι καὶ καgα γῆν καὶ κατα θάλασσαν. Sed quod Rosius substituit τῶν ἐποπτῶν, id ipse intellexit parum aptum eSSe, cum non epoptarum tantum, Sed etiam mystarum mentio praecedat. Nimirum scribendum est καὶ

τοῖς ακολουθοισιν καὶ δουλοισιν τοῖς τουτων καὶ 'A' ναίοισιν απασιν.

Nam quod Rosio in v. 1 l . . A f Ο Ν lapis habere visus est, id no ipsum quidem impedivit, quominus ε πο πτων putaret legendum esse ac Chandier

6쪽

. . . TΟΝ dedit, DUDU Vero neque in ectypo quidquam expressum est neque

Bilhlorus lapide iterum mpo rogatu accuratissime inspecto literarum veStigia dignoscere potuit. Repetitionem articuli ante genitivos pronominum demonstrativorum legitimam esse primus mihi videor Observasse ad Isaei or. 9 . 10. - Denique Videndum est de v. 32, sod amplio: nam difficillimam quaestionem non posSe tractari intelligo nisi aliarum rerum arctissime coniunctarum accuratiore praemissa explicatione. Nisi quod hoc unum iam nunc dicendum est, de cuius loci ne sententia quidem constet, in eum non licero inserri, quod legis alicuius constantiam et aequabilitatem turbet.

esse dicunt, in uv. 37 Sq. uterque A. l. OMENIAE. Quo factum est, ut neque BoeckhiuS neque quisquam eorum, qui inscriptione usi sunt ut O. Mulier l. d. , Ibi Idolor enchirid. chronolog. I p. 277. 279, alii), dubitarent, quin απο αρχομην- νίας utroque loco legendum esset. Sed primum hoc vocabulum hoc uno loco exstat, cujus natura ferret ut Si exstaret Saepe usurpatum inveniremuS. Neque verisimile est primum mensis diem duobus nominibus appellatum QSSe propriiS, quem νουμηνίαν dictum conSenti mi omnes Ideler i. d. p. 279), alio vero atque proprio nomine eum diem in hac inscriptione notari non Motuisse quis est qui non intelligat 3 Deinde cur v. 18 τὼν Borideolri δνα et

v. 43 τὸν Ἀνθεστηριωνα dicitur, V. 15 Vero του μεταγειτνιῶνος μηνος, et v. 36 Γαμ λιμνος μηνος, Si indutiae non minus per hos menses totos durabat quam per illos 3 Denique cur domum Athenis redeuntibus decem tantum dies utroque loco conceduntur, Athenas vero proficiscentibus triginta γHaec cum conSiderarem, αρχομ'νίας ferri non pOSSe intellexi et quaerens, quid eius loco dici p0tuisset, facile διχομηνίας inveni, quod Sententiae apprime convenit. HeSychiuS: d ιχο μηνία ' τὸ et πισυ του μηνὼς si τοιJ zῆς

diction. p. 520, 10. Plutarchus Dion. c. 23: η δῖ σελήνη διχομηνῶαν ῆγε. de facie in orbe lunae p. 932. E: εκλείπει γὰρ ουτος 80l) μῖν σελήνης, σελήνη δῖ

7쪽

θενίας υπολυοι δεσμῖν τω et ρυγι Πηλει. Neque vero quintum de imum, Sed quartum decimum fuisse mensis diem ostendit Ideler i. d. p. 339 sqq. Quanquam igitur non dubitabam, quin διχομηνίας utroque loco legendum esset, tamen haec maxime CauSa fuit, cur ectypon lapidis nancisci cuperem. In

quo ectypo v. 18 . IXOMENIAE et v. 37 sq. Λ . l . OMENIAE ita expressum est, ut de litoris I et is ambigi vix possit, easque in lapido manifesto

Oxstare Bilhlerus eo iterum identidem collato testificatur, primam vero literam v. 18, ultimam V. 37 et primam V. 38 prorsus Obliteratas esse.

Sed hado facilia fuerunt demonstratu: venimus ad difficiliora set quae mihi ne ipse quidem omnia ita expedivisse videor, ut nihil iam dubitationis habsiant. Versibus 24 et proximis haec in ectypo manifesto apparent: A Σ Λ E LIO A A . .

. E f EATE . . IDubitari igitur non potest, quin habeantur vocabula: πιας δε -ονηὰcJ εἶναι ἐν Πόλεσιν o. αν χρῶντο τ ω ἱερω καὶ A θηναίοιοιν ε κ ει εν Ἀσι, sed quanam haec dici senisentia Oxistimabimus, quid litoris ὁ. αν faciemus ZApparet iiS quae praec0dunt constitutum esse, ut qui ad mysteria Athenas proficiscerentur indo a die quarto decimo monsis Metagitnionis usque ad decimum mensis Pyanopsionis et euntes et Athenis commorantes et redeuntes

securitatem haberent; quibus nihil praecipitur, in illis ipsis civitatibus, quarum incolae ad Eleusinia vel proficiscantur vel profecti Sint, quam vim indutiae sacrae habeant. Hoc iis verbis, de quibus agimuS, contineri praepositio εν videtur indicare. Neque tamen verborum τας δε σπιονδὰς εἶναι εν etfici πολεσιν plena est sententia: nam neque indicatur hoe novum accedere ad ea, quae antea constituta erant, quod ut fieret, dicendum erat cuς δεσπονδὰς εἰναι καὶ εν τῆσι πολεσιν Boeckhius: comprehendi etiam alias civitateS, quae SacriS utantur), neque ad quosnam indutiarum securitas in illis civitatibus pertineat intelligimus, cum cives ipsi eam non Opus habeant et, si quis de mutuis illarum civitatium inter se rationibus cogitare voluerit, . ne Sic quidem particula illa καὶ carere possimus. In iis igitur, quae Sequuntur, indiCRlOS esse eos necesse est, qui securitato indutiarum in civitatibus illis fruantur. Sequitur, ut verba καὶ - ναίοισιν εκεῖ cum iiS, quRepraecedunt, coniungenda esse intelligamus, hoc sensu: indutiae sertinent in urbibus etiam ad Athenienses, qui ibi commorantur, quanquam negari non potest verba 'A. 7ναίοισιν εκεῖ paulo insolentius dicta esse. Quid vero illis litoris ὁ. αν fiet 3 Rosius p. 244 οσαι χρῶνχαι - ἱερῶ, BoechhiuS primum

legi voluit neque sa0c ita explicari posso existimat p. 890), ut τουτοις anteor cogitando addatur, sed ut enuntiatio rotativa ad ipsas urbes definiendas pertineat, ut apud Homerum est Od. φ, 318: ἡior 60c Tqλεπυλον Aαιωρυγο-

8쪽

νίην αφίκανεν, οῖ νῆας et ἔλεοαν καὶ ἐυκνήμιδας εταίρους. Thucyd. 6, 94: παρεπλευσαν ἐπὶ Μεγαρων των ἐν τῆ Σικελία, ους ἐπι Πλωνος etου τυραν νου - ἐναστήσαντες Συρακοσιοι αυτοὶ εχουσι την γῆν. Quanquam id recte dici concedo, cum τουτοις Suppleri ne sententia quidem permittat, tamen acquiescendum esse in pristina BOeckhii coniecturR ὁιαν eXistimo, qua non

tantum urbes, ad quas fides indutiarum pertineat, definiuntur, sed apte etiam, qua conditione indutiae ibi vim habiturae sint, indicatur. Neque enim neceSSe fuit, si quarum urbium cives quidam Athenas et Eleusinem proficisci Solebant, eos quotannis id sacere; Si quando non profect1 e8Sent, ne in urbibus quidem ipsis Athenienses, qui ibi erant, beneficiis indutiarum

fruebantur.

Quae sequuntur in inscriptione a V. 34, ad mysteria minora mense Anthesterione illa celebrata reserenda esse praeclare vidit Boecisius, de quibus mysteriis exposuerunt post Ism. Bullhaldum ad Theonem p. 215 sqq. et Sam. Petitum logg. ait. p. 99 sqq. Lobeckius Aglaophami p. 31 Sq. C. O. Mulier Scripi. germ. min. 2 p. 269 sqq. Leah. topogr. Athen. p. 182. Her-mRDD. Rntiqv. SRCr. graec. g. 58, 25 sqq. Welcher mythol. gr. 2 p. 546 sq. Schoemann. antiqv. gr. 2 p. 343. Pretior de Cor. et Proserp. p. 126 et mythol. gr. I p. 616 sq. Neque tamuti Veri simile est mentionem eorum

nulla copula addita inferri: τας σπονδὰς εἶναι του Γαμ λιμνος μηνος απυδιχομνίας καὶ τυν 'Ἀνθεστηριῶνα καὶ του Ἐλαφηβολιωνος μεχρι δεκαχης ἰσχα- μενου. Quod contra et haec verba eto . . . μυστηρίοισιν et illa ἐν τῆσιν αυεν ει πολεσιν videntur eam vim habere, ut transitum ad rem novam faciant. Coniunxit illa quidem Boeckhius cum prioribus, ita ut καὶ 'Aθηναίοισιν ἐκεῖ ἐν et jσι αυελ σι πολεσι τοις ἰδίοις μείζοσι μυστηρίοισιν scriberet et haec eX lis quae praecedunt τας δε σπονδὰς εἶναι pondere vellet: atque eos

Athenietisium, qui in alienis illas cisitatibus habitant, in suis his choe est Atticio maioribus mysteriis itidem indutiartim beneficio frui. Sed haec ne

ipsi quidem nunc satisfacere existimaverim. Nam quid hoc est: eto ἰδίοιc μείςοσι μν ηρίοισιν 8 Hoc additamentum ita tantum aptum fuissset, si hic de aliis mysteriis maioribus, quam de quibus in hoc titulo agitur, cogitari posset aut, ut verius dicam, Si alia mysteria maiora ulla exStarent: at nulla exstitisse certum est. Neque id omittendum est hac coniectura Sensu non commendata id si fici, ut versus 32 tredecim literas habeat, qu0d quam per se parum verisimile sit ex iis quae Supra vidimus perspicuum est. Denique

verba καὶ Ἀθηναίοισιν εκεῖ videmur cum prioribus coniungenda e8Se Ostendisse. Quodsi a verbis ἐν τῆσιν αντῆσι πολεσιν nova pars huius sive legis Sive foederis incipit, sequitur, ut quaeramus, quo nomine minora illa mysteria appellari potuerint. Ac σμικρὰ dicta osse cum Plato Gorg. p. 497. Costendit: ευδαίμων εἰ, οἱ Καλλίκλεις, ωτι τα μεγαλα μεμνησαι, πρὶν - σφ' κρα. tum Schol. h. l. p. 354 Bk.: dom ῆν τα μυσχήρια nas' 'Aθηναίοις, καὶ - μεν πικρα εκαλεῖτο, cimo ἐν α ει ἐτελουν, τα δε μεγάλα, απερ 'Eλευσῖνι

et γετο. , Schol. Aristoph. Pliat. 845. 1013, alii, quos poStea asseram, teStantur. ἐλαττονα UDUS, quod Sciam, PolyaenuS voeat b, IT: ταντα μεν δη συνέθεντο

proprium nomen fuisse et ci ἐν Ἀγρας Pausanias auctor est fide dignisSimus,

9쪽

ox cuius lexico rhetorico ea excerpta esse, quae in Behheri anecd. p. 326

cl. p. 334, Il) exstant, Ostendit Eustathius ad Il. ' 852 p. 361, 38. cf.

sanias 1. 19, 7 aliique, ἐν ' γρας tamen Athenienses dixisse lapis testis ostgravissimus ' χωολ. ἐφημ. 1853, 1204- 1324), quem A. Boeckhius tractavit in nuntiis menstruis acad. berol. 1853 p. 573 sq. In quo lapide cum legatur v. 22 Μητρος ἐν Ἀγρας, etiam Clidemo in Behk. anecd. l. d. reddendum esse eXistimo: καὶ ἐν τω τεταρ Tm εἰς το ὲερον το Μητρῶον τὼ ἐν Ἀγρας in cod. est ἄγραις). Quo loco, ut hoc in tranSCurSU moneam, antea fortasse legendum eSt: τα μεν ουν ἀνωτατω hoc cum O. Muliero Adu gr. Ath. epist. ad P. Forcth. p. 21) 'Πισσον προς Ἀγραν Εἰλήθυιαν, ut Artomis ibi dicta sit Agra Ilithyia, quo fortasse pertinet quod Pausanias

Atticae l. d. memoriae prodidit: ἐνταυθα Ἀρτερον προὐχον θηρευσαι λέγον σιν ἐ λθ Ου σαν ἐκ Ληλον, coli. scolio attico apud Athen. 15 p. 694. D: ἐν Ληλoa noet εTικτε τέκνα -Τω - ἐλαφηβολον τ αγροτεραν Αρτειών, ἄγυναικυῶν μεγ εχει κρατος. Sed ut ad inscriptionem eleusiniam redeam, etiam in huius v. 32 sq. Scripta haec fuisse coniicio:

h. e. Τοῖσι ἐν Ἀγρας ου- μυωηρίοις, quanquam literarum VeStigia, quae in lapide esse dicuntur, parum ei coniecturae conveniunt. Nam v. 32 Chand lor INI IMMO , Rosius INTOL IMO., Buhlorus . AI of . Eis . o . dignoscere sibi visi sunt, in ectypo nihil niSi . NTO . . apparet, v. 33 vero PIZO I Chandi rus, EGO I Rosius, Z etiam in ectypo videtur expreSSum esse. Sed cum literas prope sexesas esse manifestum sit et mysteria Eleusine celebrata, quae etci μεγάλα multi diXerunt, qui τα μειγνα appellaverit, non invenerim, Coniecturam meam necessitate quadam eXcusari existimo, incertam eSSe ipSe Seio. Quase igitur in latere angusto mihi videntur scripta fuisse, haec sunt:

θεστηρι να καὶ etου πιαφηβολι-νος μεχρι δεκατρὶς ἱσταμενου. De Spiritu a- Spero vociS ακουσια, peculiari Atticorum eius pronuntiati0nis studio tribuendo,

10쪽

nune Conferenda Sunt, quae accuratissime C. Κρilius exposuit in Schodis

Quae vero fuerit ratio et natura eorum . quae in tribus lapidis latoribus inscripta suorunt, dubitatum est. Ac Boeckhius quidem rectissime negavit p. 890) has indutias ipsas esse sτας μυστηριωντιδας σπονδας: Pollux I g. 36. Aristides 1 p. 419 Dds), quas Athenienses, cum Eleusiniorum dies s0sti instarent, nuntiis cir um civitates et urbes graecas dimissis indicebant Αρ-

Quod quominus exiStimemus, et hoc prohibet, quod quae in latere angusto leguntur ad duo sacra pertinent, quae ita in sormula indutiarum coniungi non poterant, et ea obStant, quae in lateribus latis scripta fuisso aliquomodo divinare possumuS. Nam ea de Sacerdotibus, de pecuniis sacris, de ritibus quibusdam Sollennibus, de iure sacro praecepta tam multa videntur et tamRCCurnte eXpOSita continuisse, ut brevitati formulae indutiarum publicae nullo modo convenirent. Sed ne Boeckhii quidsem sententia veritatis speciem habet, pactionem in lapide inscriptam fuisso existimantis, quae ab Athoniensibus do sacris eleusiniis cum hostibus quibusdam, fortasse Lacedaemoniis. ant Hedus triginta annorum h. e. ante aestatem a. 445) sacta esset. Nam etiam in pactionis vel foederis formula breviter et universe ea praecipiuntur, quae ad civitatum paciscentium rationes et officia mutua pertinent, non Singillatim etiam ea omnia exponuntur, quae non communia Sunt utriuSque vel

Omnium CiVitatum, quae paci Seuntur, Sed magis alteriuS uniusve EX iis, inter qua S convenit, propria. Sic in pactione de Eleusiniis verisimile est de securitate myStarum proficiscentium, commorRntium, redeuntium , de temporibus indutiarum, de ratione, qua de peccatis, si quae admiSSa eSSent, iudicandum eSset, de poenis quibusdam breviter expositum eSSo, sed de ritibus omnibus festorum dierum et iis, quae a mystis Observanda eSSent, explicari singillatim non poterat: nam haec ad Athenienses tantum, Sacrorum praeSi- deS, pertinebant. Mihi quidem videtur potius populi scitum suiSSe, quo omniis, quae Cum sacris eleuSiniis coniuncta essent, ab integro Ordinarentur et ConStituerentur. Quod si quaeritur quando factum esse eXistimem, A. BOeckhio prorSuS RS- Sentior de tempore, quo pax triginta annorum inter Lacedaemonios et Athenienses atque utrorumque SociOS ictum eSt, cogitundum eSSe. Nam cum

forma literae E obstet, ne post a. 440 lapidem inscriptum esse iudicemus se A. Boe kh. Corp. Inscr. 1 p. 894. de Oecon. pubi. Ath. 2 p. 589 Sq. L. ROSS. annali. philol. vol. 69 p. 534 et quae ego eXposui in nuntii S Soc. lit. SRXon. lips. 1853 p. 46 sq.), set aliae formae satis antiquae, ut literarum A, B, λT, I, in idem tempus conveniant nec de posteriore cogitari patiantur, tum aliae formae, ut Η, Θ, Ε, is, indicio sunt inscriptionem non multo antiquiorem eSSe ΡOSSe. Neque vero antequam de pace illa convenit, Athenienses de Sacris eleusiniis scivisse exi stimo, sed postquam pace sancita in eam Spem inducti sunt, fore ut sacra illa iam tuto et magna visentium celebritate serent. Nam ut postea decete sensis temporibus belli sacra eleusinia intermiSSa esse ex iis intelligimus, quae Xenophon Hellen. l. 4, 20 et Plutarchus