De reduplicato latinae linguae praeterito

11쪽

pore progre883, in i attenuavit, germanicae vero linguae prorsus abiecerunt. Quod si apud script 0res latin is i sere ubique productam reperimus ras etiarii poseiv0 posui Or. Insc. 3308; secet J. N. 6276 s. i. Monum. p. r. Mil. Popil. conquaei si vel ibid.) sutiae se a Car. r. Pomp. . . 4 Videt rin. Trag. 123. sic alit., non prob. Ribb. videt Abi inc Ei l. teste rellio; vidi ceteri id e communi lingua latinae regula deducendum est, quae qu0ndam in vocabulorum sine i hi sevom omnino non

admisit. Sexto demum ab urbe condita saeculo, vitae consuetudo, quum omnes in vocalem exeuntes verborum et nonnullas pronominum et particularum 1 rmas iambiens, quibus e substantivorum numero homo accessit, cori opta ultima pronuntiari pateretur, etiam

vocularum mihi, tibi sibi ibi sibi, nisi quasi i finalem in vetustissimis monumentis constantsti I scriptam, ad arbitriumc0rripuit quae c0rrepsi in v 0cibus ni Si quasi, necubi Sicubi, ubinam et ubivis mox communem in usum irrepsit, quum Semper tamen uti, ibidem et ubique producantur cf. Ritsch. Prol. in Pl. Trin. CLXV sq. Ex variis verborum latinorum sorinis quaedam imperativa, infinitiva passivi et deponentis et persecta, in exeuntia, apud c0micos, ad vulgarem pronuntiationem pr0xime accedere solitos, correpta ultima inveniuntur, velut abi cs etiam

Primitiva secundae g. personae terminatio asta suit, a qua latina isti nonnisi utriusque vocalis attenuatione in 1 recedit, qu3rum ualis secundum supra dictam regulam producebatur L etiam gessiste t. Scip. . . Dr. 558); restitiste t. v. App. Mus Rhen. VIII, 288). Non tamen reticere volo, Curtium Quaest. r. et cli. p. 248 Vedicam quandam sec. pers formam in ta attuliSSe, cuius , si quidem primitiva est latina diphthongus ei directe orta SSe potest. Sanscritae vero et bactrianae linguae terminatione ita et a nec minus graecam a cs o G-θa ex antiquioribusserinis asta, ista, Sta ortas esse, optime iam ulinius C0mpar.

12쪽

Gramni Anii 3 436 demonstravit. aut raro enim in arianis et in graeca lingua litera , cum spiritu quodam elata, in Sequentem tenuem Spiratione auget, ipsa vero conticescit, s. etiam in inscriptionibus latiuis inferioris aetatis it pro isti promisit Or. Ηχ. 5774 vix siti x. , Stoiner C. I. D. et Iah. 452 Maio Chr. 434, 6. Contra in germanicis lingui insequentem tenuem ab aspiratione defendit itaque dubitari non p0test quin othica et boreali Sec. g. persecti torminatio , antecedentis limis auxilio, integra servata sit, laesa Criminii lego do pr0gressiva in linguis

germanicis consonantium mutatione Graeca denique lingua, excepto is ci a priorem tantum terminationis primitivae syllabama retinuit. Quod si persecti terminationem asta a-s-ta cum praesentis et imperfecti terminationibus si et 3 - - si, 3-S comparamuS, dupliciter in illa Sec personae signum expreSSum esse docemur. Et enim si s et a diverso m0d e Sec. erS. pronomine mutilatae esse videntur s. r. σύ etc.. lat. Dat ti-bi, et SanSc. Om. Vam, Gen. Dat te ta-i Sq. adem Secundae

persona signi duplicatio, perspicuitatis et gravitatis causa, increbris picae Graecorum dialecti coniunctivis in x σθ' et quibusdam optativis in εσθα - s. βαλοισθα Il. o 571 κλαίοισθα ob lin προφυγοισθα d. 325 etiam in atticis impersectis

reperitur. uin latissime in germanicis linguis serpsit in vetere enim Germaniae superioris dialecto rarius oti ridus, saepissime iam Notheriis, in praesente Indicativi et Coniunctivi et in impersecto Coniunctivi, secundae pers. g. sign0 8 literanio adiiciunt,

eiusdem linguae aetate c0nstanter iam tempora illa terminationem est si praebent, quam hodie etiam Indicativi impersectum adsumpsit. Similiter vetus Saxonum dialectus pauca adhuc ierminali 0nis compositae si exempla edit, velut bi-S- es), an-s-t 90teS), arman-8- aspernaris); Anglosaxones eam in Indicativi praesens et compositae coniugationis impersectum omnino receperunt hodie etiam simplicis coniugationis imperfectum Indica -

13쪽

iixi ac nulla Coniunctivi imperfecta invasit, paucis verborum auxiliariunt formis exceptis. Τertia g. pers0na antiquitus terminationem at habuit, quae eodem modo e praesentis terminatione at obtunsa est, u primae personae ani ex ami. Cui latina item terminatio it proxime accedit, attenuata tantum vocali coniunctiva. Sanscrita, bactriana et graeca lingua, abiecto pr0pri personae igno, Vocalem solam retinuerunt, quam graeca quidem, ut in impersecto et in oristis, in ε imminuit Germanicae vero linguae etiam Vocalem amiserunt. Nec igitur mirari debemus, quod in vulgari serm0 ne latino, maxime posterioris aetatis, terminationem it vario modo et mollitam et hebetatam reperimus. Inscriptiones enim et libri sequentes formas praebent:

siquid reliquid deliquid dereliquid saepe in libris.

exsivi Rossi J 572. militavi Boiss. I. L. 7, 11. requievi ibid. 20. ministravi, evangeligavi q. Clar. Epp. Paul.

dedet t. Scip. Barb. s. I. N. 567.

14쪽

imo Bold. 429, 1. sico L Blant a Chr. 350 q. secet J. N. 574 Cean Bernaude s 32, 1. posuet, militavet, vixet, obiet, transiet, serviet q. saepissime in inscriptionibus christianis. mise Verg. G. 4, 362 P. . videt Amiat doli. 1, 29 20 1 5. 6. 4 Fuid Iob. 20, 5; Act. App. 9, 2 q.

cs. r. - , Sp. hice secit.

15쪽

15 exivi Lupi 186, 1.

Contra optime iam Lachmannus ad Lucr. 3, 1042 adm0nuit verba it et petiit cum c0mpositis i altera extenta proserenda SSe. Cuius rei primum argumentum ex inscriptionibus vetustioribus duxit, in quibus aut raro mei et et leguntur, alterum ep0etis, inprimi ex vidio, qui saepissime Qt produxit et quidem aliis condicionibus, quam quibus caesurae vel ars aliquid c0ncedere solitus est. iis persectis alia quaedam addenda videntur, Scit bibΙt, dedΙ et stetit cum compositis, in quibus sinalis radicis vocalis cum terminationis initiali coaluit fortasse etiam fuit invii cs sanSc. abuV3 dedet Mar. r. rv. p. 607. vendidit t. Capt. 9.cs redideique Mil. Pop. Ri Mon. p. r.).

suit t. Scip. arb. sue t. Scip. arb. f. profuit Sen. Ηec. 463. v. CorsSen de pronunt. d. r. I, 35 sq. et d. Sec. g. 608 Sq. cf. etiam

interteisti J. N. 3833. Minime vero Corsseni et Flectistiseni Nov. Ann. LXI, 23 opinio

pr0banda est, terminationem it omni olim productam sui SSe: nam quae asserunt exempla haut ita multa, aut dubia sunt, aut Sati excusationis habent, velut in ars vel ante vocabulum Graecum vel in penthemimeri sequente e copulativo, vel etiam ante interpuncti0nem sortiorem Sunt autem haec

16쪽

iussit: l ibi Pl Merc. 358. potuit l. Mil. 10 76.

docuit . L. Liv. 33.

enituit impulso Verg. G. 2, 11. illisit ossa Verg. Aen. 5, 480 Ribb. illisit in ossa). occubuit it in v. Her. 9, 141. prosiluit Ityosque v. Met. 6 658. impediit i et inani v. Met. 12, 392. impediit Hymenae0 Val. l. 8, 259.

perrupit Acheronta Hor. d. I, 3, 36. Restat o sedet in t Genuat. sortasse lapicidae error. Prima plur persona procul dubio in amas olim exiit Latina lingua pri0rem a attenuavit, postseriorem obScuravit; 0ntra germanica vetus fecit, cuius e in times irregulariter pr0ductam puto propter obtunsam gothicae et 0reali formam iam Graeca quidem lingua coniunctivam a sola servavit, sed alteram a in imminuit, abiecta s suasi, cuius loco ν ephelcystic0n assixit s.

doricam terminali 0nem 1 ες. anserit vero et bactriana lingua, quamvis amissa S, a lamen antecedentem, accentu vi, integram retinuerunt, coniunctivam autem a illa, ut latina, in i debilitavit, haec omnino elisit. Nec minus elucet, Secundae plur personae terminati0nem

3Sta qu0ndam suisse, cui proxime iterum latina istis accedit, ut in singulari isti a vetustissima forma asta minime discrepat. Vulgari postea sermo latinus alteram 1 in e debilitavit, quae in romanicis linguis praevaluit s. secestes Ver Sulp. SeV. 1l3, 21; saltastes al. Ev. 29l a 20 vetastes ibid. 328 3 16; et g , ei.

Sp. Vet. I c. - SteS; si c. tes it - ste. Sanscrita lingua in Sec plur quidem solam vocalem a coniunctivam retinuit, accentu oneratam, Sed in sec. dualis c0mmunem olim amb0rum nulli erorum sormam leviter tantum obscuravit, scit. tu StuS),

17쪽

quacum optime et graeca τον pro τος ut os ιεν pro cis ες et gothica ut pro stas, etiam bactriana secundae tialis Almanos aditerminatio-atare pro-3 Stas- con 'eniunt. Contra graeca secundae

plur torminatio-ατε cs ital. fle), cum germanici eiusdem personae sormis, scit. 0thica boreas ud us et germanicavetor ut ud secundum Grinam ii legem optime congruens, priorem olim iam elidi solitam esse commonstrat undo magis veneranda latinae formae istis antiquitas profulget. Restat tertia plur persona, cuius terminatio primitiva, ut secundae sing. reduplicata suisse videtur, nempe antant s. praesentis terminationem anti et imperfecti et oristorum ant. Plenissima saltem et antiquissima latinae linguae forma eront s. dederont . Veron. Or. 314 T); feceroni Malva S. Marm. Fels. 306 6 pr0bavefon Quint. I, vetus li0re formas soni, en sunt, enton poStulat s. vicesimus vicen sumus t Genuat. - vicent-tumus ausc. vinea n litamas etc. Apud classicos , ut in praesenti temp0re, nisi antecedente v vel , ubique in obscurata invenitur Graeca, bactriana nec non umbrica lingua posterioris tantum syllabae vocalem retinuerunt, priorem vero

similli, quo latina, modo mutilaverunt V ast are, SO . c. benu SO venerunt coVortuS converterunt etc. K. 4. 1. 2 et

343-6 . Ceterae linguae posteriorem terni inationis partem omnino abiecerunt ac ne priorem quidem integram Servaverunt, nam satisci ita aut in us obscuravit os umbr. 8- , , gothica et germanica vetus in an, borealis in ii. Verum etiam latina lingua, maxime vulgaris inserioris aetatis Sermo, pleniorem huius personae terminationum, ut tertiae sing. Varie et attenuavit et hebetavit. Reperiuntur enim formae: erunt iam apud optimos aureae aetatis poetas et probabiliter

irunt, plerumque certe correpta 1 pronuntianda secirunt ossi . 45 1292. Guasc. Mus Cap. 975 q. cf. etiam Pard. App. 9 4. posuirunt enter . . 4274 Insc. p. ar. 3 p. dipl. 120 q. vixirunt a. N. 7233. 2

18쪽

runt secrunt Murat. 11 3b, 4. serunt Lupi 105, 4; r. 4670 Gori . tr. 3, 295; 432 Sq.

cf. si c. sirent.

Uri dederi C. I. L. I, 187. habueri Verg. G. 2, 27 P.).

Omni igitur dubio de latini persecti terminationum origino Sublato, qua repperimus, earum formas cum primitivis con

19쪽

Unde summa latinarum sormarum antiquita apparet, quae praecipue vocalis coniunctivae a attenuatione in i a primitivis discrepant. Triginta radices verbales latinae in persecto tempore reduplicationem aut semper retinuerunt, aut florentissima demum linguae aetate abiecerunt, scit ba, cad caed, an cel curr da,

quarum numero cel et per non nisi in compositis quibusdam inveniuntur s. persecta excuti ex-cectili Prisc. . . II, 26, 9. perculi per-ceculi). comiteri com-peperi . repperi re-peperi). Fidi quidem ubique reduplicatione caret; sed propter brevitatem paenultimae et analogiam persecti scicidi dubitari non potest, quin apud vetustissimos reduplicatum uerit. Radicem dec, non dic poSui, derivatorum causa, velut decet decus, oris doce etc. disco enim e decisco contractum est, ut posco e procisco vel Orci Sco. Simili modo et non tia vetustissimam radicis latinae formam SSe conieci, et ex anal0gia radicum ei et ei, quarum persecta ce culi et pepuli eadem ratione sormata sunt, qua tetulis et ex derivatiSSubtet, lis tellus uris etc. s. etiam umbr. entelias intulerit VIJ 50 ; utetus intuleris 14 2) v. Hyss r. comp. AnnaleS XVII, 33sq. a.da et si sinalem radicis vocalem a ante initiales

20쪽

unaquaeque harum consonantium, cum antecedente S coniuncta,

semel; , , in bis syllabam repetitam retinuerunt l, Semel. Nullum autem verbum, quod a vocali vel a consonantibus , h, i, , , , S pura, V incipit, reduplicationis patiens extat s. tamen praesen gigno gigeno . Porro duo tantum verba cum vocali radicali producta reduplicationem admittunt quorum ped- , e

satis dilucidae adhuc Oxplicationis indiget s. tamen oth. kaid-a. Reduplicativa persectorum latinorum syllaba olim, ut graecorum, Sola Vocati e usa esse videtur, quam etiam aureae aetati ScriptoreS praeoptaVerunt, testibus Gellio VI VlΙ) 9, 12, qui M. Tullium et C. Caesarem memordi, pepugi, spepondi Aelium uberonem occecurri dixisse affirmat, nec minus Nonio p. 40, 22), apud quem ex Valerii Antiatis Annalibus persecta , eposci et pepondi proseruntur. Quibus et inscriptionum et optimorum librorum auctoritas accedit, qui haut raro vetustiorem illam formam cum e praebent, V.