장음표시 사용
11쪽
PRAEFATIO. X attendas, hoc proprium Thebani poetae suisse videtur, quod totum magis spectabat, quod in parte dirimeres,
quam parteS, ex quibus ipse totum illud componeret. Atque hoc quidem maXime adit in carmina quae pedibus dactylo Hepitritis composita sunt et numeri continuis feruntur, sed ne ab iis quidem alienum St, quae Pindarus ad exemplum eolensium poetarum paulo detortum et suo tumori magis accommodatum compOSuit. Omnibus his causis commotus aliam quaesivi rationem, qua, quomodo periodi Sua in membra dissecandas essent, legentium oculis animisque patefacerem. Atque eXemplum, qu0d Sequerer, praebuerunt accentus a Bent-leio Hermanno Ritschelio aliis iis, qua Voce acui perteret syllabis Versuum lautinorum et Terentianorum suprapositi Sed proprietate graecae scripturae et accentibus ad aliam rem significandam iam occupatis adductus Sum, ut puncti quam accentibus uti mallem, quibus primarium cuiusque membri sive pedis compositi ictum notarem membra autem ipsa Singularum periodorum quo pacto dividenda esse iudicaverim, nec brevi exponi potest et copiose a me alio loco explanabitur. Unum ero silentio praetermittere nequeo, quo modo pedem Singularem ordini logaoedico praemissum notandum curaVerim. Αttingam rem Spinosam a Spissa obSeuratam caligine, quam etiam post novissima estphali commenta vereor ne numquam plane discutere liceat, nisi si quando solidi casu eolicorum carminum modulationes inveniantur.
Atque litteram illam, qua in aequationibus arithmeticis
rem ignotam significant, mea in editione nemo, si displacet, desiderabit. Illud quoque aequus iude non queretur, quod basis, quam G. Hermannus dixit, notationem ab altero et tertio membro periodi secludendam curavi media enim in periodo praeludi isti nullus certo locus est, qua de causa in Versibus quales sunt
Καφισίων δότων λαχοῖσαι ταλε ναίετε καλλίπωλ0ν
12쪽
X PRAEFATIO. s Μεγάκλεες μαί τε καὶ προγόνων. P. VII, 17)primum alterius membri ictum ceteris praegravare ignificavi, et VerSUS pππων τε σιδαροχαρμα δαιμόνιαι τροφ0 P. II, 2). τυ γαρ τ μαλθακ0ν ερέα τε καὶ παθεῖν μως P. VIII, 6)ita divisi, ut in illo ab δαιμόνιαι, in hoc ab τε καί alterum membrum ordiri dicerem. Impeditior est causa in primo cuiuSque periodi membro Quamquam enim hic quoque pedem spondaicum Vel trochaicum dactylo praemiSSum primari fere et pereuSSum SSemo Praefracte negaverim, tamen a me impetrare non potui, ut pedis dactylic ictum levitati trium syllabarum breviumeeSSiSSe putarem ne iambi quidem praemissi ictus illum aequa88 Videtur, unde in hi quidem Versuum generibus a tribus brevibus, vel solutis vel in iambum contractis, ad primari ictus gravitatem cantorum Vocem aSSurreXisse Verisimillimum duxi. Quod enim H. Selimidtius nuper commentus est iambi illius syllabam alteram tres mora Sive χρόν0υς πρώτ0υς Xplesse, id nullo modo potest probari. Namque Anacreon, qui OS VerSUS coniunxit:
β0vὶ0ίμην κερας υτ' ἔτεα πεντηκ0ντά τε καὶ κατον Tαρτησσ0 βασιλευσαι 'et poetae dramatici, qui locis ab omni 0rruptelae SuSpicione remoti hos Versiculos sibi respondere voluerunt, Satis Superque demonStrant iambi praemissi eandem ac trochaei vim et mensuram fuisse. Quae cum ita sint, prima huiu generi membra ita notavi, ut aut alteri cuique pedi aut primo et alteri puncta subie0rem qua in re difficillima si aliquotiens titubavi, venia mihi a benevolis iudicibus dabitur. Illud ne eget quidem Venia, quod nonnumquam
PT00eriorum periodorum pDSteriora membra proprio VerSuit inelusi, ut a margine ea passi reVOearem.
13쪽
PRAEFATIO. XI Peculiarem vero ibi vindicant locum ea membra
quae adversa fronte ita concurrunt, ut continuo Umerorum curS interrupto alterum in arsi finiatur, ab arsiordiatur alterum. Sed ut depressionum et elationum vicissitudinem interrumpi patet, si verba et syllabas ipSas Spectaveris, ita in modulatiotiibus inanibus temporibus interpositis vel Syllabis longis amplius protractis aequabilitas numerorum restitui potuit; neque dubium est, qui hoc factum Sit in ii carminibuS, quae Sedatis et gravibus rhytlimis doricis composita sunt; sed in illis quoque cantilenis, quae ad dithyramborum impetum et anfractu propius accedebant, mora aliqua illis locis quamvis exigua interposita 8Se Videtur. NOS , cum noti muSiei deperditis, quantum illud intervallum in quoque Versu fuerit, definire non audeamus, in eo acquieVimus, ut hae illud nota et maiore inter duas arSes aeuo relicto Spatio Significaremus. Alia quae ad artem metricam pertinent, in metrorum indicibus singuli carminibus praemi SSi eXΡOSui. Atque primum quidem quo modo pedum compositorum sive membrorum primo ictui maius quam reliquis tribuitur pondus, eodem modo in verSibUS, quo retius singulae parte in unum periodi corpus coaleScant, rimum rurSu membrum reliqui antecellere par est. Qua de causa ut primum ictum primi membri maxima vi efferendum esse indicarem, duplici eum accentu notandum curaVi quamquam haec magis pertinent ad reditandi artem; nam musico alia quoque modulationis adminicula in promptu erant, quibus parte periodi
In mediis ero periodi eum poeta Saepe rhythmum trochaicum ita continuarit, ut binae dipodiae unum membrum efficere Videantur, hanc quoque rem ita significavi,
ut alterius dipodiae ictum deprimerem hunc in modum: )' Aegre iam fero, quod non eadem notatione HSu Sum, ut Ol. I, 7. P. X p. 3 aliis loci ho numero . - - unum in membrum comprehendendo esse significarem Somniculosus vero Ol. X p. 3 a descripsi notRS cum scribere deberem - .
14쪽
XII PRAEFATIO. tres autem bases coniunctas unius pedis compositi fines excedere iudicavi, quandoquidem illa tanta procul dubio gravitate ferebantur, ut octo Singulae morarum spatium explerent. Quid quod binae an ubique coniungendae sint possis dubitare. Etenim in primo quidem VerSuIs III ipse poeta caesura p0St octavam syllabam raro neglecta quatuor bases in duo binarum dipodiarum membra dividendas ess indicavit. Atque confidentius etiam P. I p. 7 et s. IV, 6 duas dipodias unum in pedem compositum coniungas, Siquidem post alteram basin nusquam non vocabuli finis incidit. Sed aliis in vorsibus, cum indicia periodi in certa membra divisa desint, discrimen quod inter elatiorem atque depressiorem ictum statuimus, magis probabile quam certum atque exploratum St.
Tertium quod in metrorum indicibus indicavi pertinet ad periodos aut dissecandas aut continuandas. Cum enim aliquot versuum numeros ita digesto esse animad-Verterim, ut certo quodam loco omnibus in strophis vocabuli finis incideret, hune locum linea recta notaVi, quam ita velim interpreteris, tamquam, licet fieri possit ut illo loco sinis versus statuatur, tamen o rhythmicas rationes parum illud veri simit videatur. Contrarium haud raro in carminibus cum aliis tum dactylo-epitritis usu venit,
ut continuato eodem numerorum genere prior VerSUS
ars finiatur alter ab inusi initium capiat, unde duos
VerSUS coniungere non dubitares, nisi hiatus et syllaba anceps in fine prioris admisSa pronum animum revocarent. Neque dubito, qui in illo versuum genere, dummodo accedat arctus si minus omnibus, at certe in plerisque Strophis sententiarum nexus, tam exigua in sine primi versus fuerit ausa, ut numero tantum non continuos homines audire sibi viderentur. Video me lubricam iam ingressum SSe auSus tamen Sum hanc remita significare ut alterius versus notas paulo amplius a
Deniquo indices metrorum ita adornavi, ut aesturatam quantitatis syllabarum imaginem Xhiberem, muSi-
15쪽
PRAEFATIO. XIIIces licentias non significarem. Qua de cauSa neque temporum inanium Signa addidi, et syllabarum tres vel
quatuor moras Xplentium noti fere nuSquam USU Sum; quam rem non ita accipi volo, quasi pausae tam incertum locum fuisse arbitrer, ut eam, ubicumque numeri vacillent, cum Burghio cf. ius notam ad Is VIII VII), 55 adsciscere liceat, aut virorum doctorum, qui
musices potissimum rationes Xpediendas ibi proposuerunt, commenta improbem Omnia Sic, ut exemplo utar, quam maxime mihi estphalii sententia arridos, qua clauSula SpondaicaS, quotiens alter Versus a thesi, quam αρσιν ille graeco et Vetere more dicit orditur, hane Vim habuisse comprobavit od uolui hae quidem in oditione musices ratione eXpedire, TaeSertim cum perSaepe, quamquam de Summa re conVenit,
tamen de notis adhibendis ambigas. Nam ut lubentissime concedo in carminibus dactylo-0pitritis dipodias
trochaica octonum morarem patium explesse, ita nescio
utrum sequar Mestphalium hanc divisionem V, si,2 oxhibontom, an elimiditum illam potius probantem Multo autem minus cluni dili rationibusne dicam an hariolationibus me capi a SSU Sum, ut aut sescupla tempora Statuerem iis locis, quibus nulla ancipitis syllabae vestigia apparent, aut Syllabae ancipiti non modo duarum sed trium, quin etiam quatuor morarum Vim adsignarem, aut denique in ausis admittendis modorum nescio cui concinnitati plus quam certis hiatus admissi indiciis tribuerem.
16쪽
Ex Eustathii prooemio commentariorum Pindaricorum.
Ἐπιμεμεληται πο των παλαιῶν καὶ εἰς γένους ἀναγραφην την κατά τε Πλούταρχον καὶ τέρους, παρ' οἷς φέρεται τι κώμη Θηβαίων οἱ Κυν0κέφαλοι. εκ ταύτης οἱ του σ0φ0s οὐδε γενέτ0ρες, πατηρ με Παγώνδας νοματικω τύπω Βοιωτίω κατὰ et 'Eπαμεινωνδας, Κρεώνδας κατὰ δέ τινας Λαῖφάντου η Σκ0πελίνου αὐλητ0s καὶ Μυρτους. ος δη Σκ0πελῖνος την αυλητικην διδάξας τον παῖδα, επεί φασιν εἰδεν αυτον μείζονος ξεως φύντα περ ἡ τ
ρου εἴτε πατρωον τον Σκοπελινον ιπον γενέσθαι. εισὶ δ'
si και ου Μυρτή, αλλὰ Κλε0δίκην η κατὰ συναίρεσιν Κλειδίκην μητέρα τω Πινδάρω ἀναγράφ0υσι, γεν0μένω επὶ ἄρχοντ0 Βίωνος κατὰ τους χρόνους ισχύλ0υ, ω και συγγεγένηται, μιλησας καὶ ἀπονάμενός τι καὶ της κείνου μεγαλοφωνίας τέθνηκε δε τε τὰ Περσικὰ ηκμαζε, κατὰ την κτην και όγδ0ηκοστην 'Oλυμπιάδα, ζήσας τη ξ καὶεζήκοντα, κατὰ δε νίους γδ0ήκοντα. σχε δέ φασι θυ- τατέρας δύο, Πρωτ0μάχην και Εὐμητιν, και Γλ δε Λαι-
φαντ0ν, γήμας Μεγάκλειαμ ων δὴ θυγατέρων μέμνηται
17쪽
H μάλα Πρωτομάχη τε καὶ Κυμητις λιγυφωνοι
εὐαυσαν, πινυταὶ Πινδάριπι θυγατρες, υργόθεν μος ' κοντο κομίζου ενδοθι κρωσσου
λείψαν' πο ξείνης ἀθρόα πυρκαῖῆς. εν ω δη επιγράμματι υ δηλουμένου του πῶς εν Ἀργει θανὼν ὁ Πίνδαρος εἰτα εἰς την πατρίδα κειθεν κομίσθη,
Oμως στὶν πονοησαι, τι ἀπελθὼν εις τινα Πελοποννησιον αγῶνα καὶ θανὼν κατ αυτb το Ἀργος πεδόθη κεῖθεν
πατρίδι νεκρός. τω δε ρηθέντι ει α άντω καὶ δαφνηφορικοπιασμα γράψαι λέγεται o πατήρ, ο φασι καὶ Σιμωνίδου κουσε, νεώτερ0ς μεν κείνου ν, πρεσβύτερ0 δε Βακχυλίδου. εἰπεινὰ τ τ καὶ αλλως κατὰ τ0υς παλαι0ύς, πέβαλε Πίνδαρ0 τοι χρόνοις Σιμωνίδου η νεώτερος πρεσβυτέρου. των αυτῶν Os μέμνηνται αμφότερ0 πράζεων ἀλλα καὶ παρὰ Ἱέρωνι τω Συρακουσίων τυράννω ἄμφω γένοντο, ἀπ0δημήσαντες δηλαδη καθ' ετέρους και αὐτοι σοφοὐς εις την Σικελίαν. και μην προς το στ0ρηειν τοίτο διαφέρεσθαι δοκεῖ το περιφερόμενον λέγεται γάρ, τι Πίνδαρος ερωτηθείς, δια τί Σιμωνίδης με πρ0ς τους τυράννους ἀπεδημησεν εις Σικελίαν, αυτος δε υκ ἐθέλει, φη διότι βούλομαι μαυτω ζην, ου καλλω. αδεται δε και ς εὐσεβης ν τιμῶν Πῶνα καὶ Ῥέαν και πόλλωνα, και τι κατὰ την του Ξέρζ0υ διάβασινηκμαζε την λικίαν διὰ δε το θε0φιλης δόξαι και τιμης
πολλην περι0υσίαν σχεν εν Ελλησιν Ἀπόλλων ros osτω φασὶν αὐτον φίλει , ω και μερίδα λαμβάνειν κ τῶν θυομένων κείνω, καὶ τον ιερέα δε octi εν ταῖς θυσίαις ' Πίνδαρος επι το δεῖπνον τω θεω νη και ἄλλως -Πίνδαρ0ς ἴτω πι τ δεῖπνον του θε0s. η κατὰ δε ἄλλους ε Λελφοῖς κλείειν ο νεωκόρος μέλλων τον νεῶν κηρύσσει καθ Ἀμέραν 'ΑΠίνδαρος ὁ, σοποιος παρίτω προς το δεῖπνον τω θεῶ.ν
καὶ γὰρ ν τῆ τῶν Πυθίων ε0ρτν γεννηθη, ς δηλ0 καὶ
Πενταετηρὶς ορτὰ βουπομπός, Ἀν η πρῶτος υ νάσθην ἀγαπατος εν σπαργάνεις.
18쪽
Ω Πάν, υρ, αδιας μεδέων καὶ σεμνῶν δυτων φυλαξ.τγ ιστ0ρία δε ταυτη μαρτυ9ει καὶ ἐπίγραμμα παλαιὸν ἐκεῖνο Nεβρείων ὁπόσον σάλπιγξ περίαχεν αυλῶν,
τόσσον πε πάσας κραγε σεῖο χελυς, ουδ μάτην λαροῖς περὶ χείλεσιν σμὰς κεῖνος επλασε κηροδετον , Πίνδαρε , σεῖο μελι.
μάρτυς ὁ Μαινάλιος κερόεις θεος υμνον ἀείσας τον σέο καὶ νομίων λησάμενος δονάκων.
cirro νεβρείων αυλοὶ γίνοντο. η ὁ χελυς, ο ἐστιν η κιθάρα, εξ αρχαιοτατης κλησεως κεκληρ0νόμηται εἰς φράσιν ην γαροτε στρακον χελυος, γουν χελώνης, ει κοίλωμα κιθάρας
τό Ερμνὶ χρησίμευσεν ώς καὶ μετ ολίγα γεγράψετα , καθ'
o ενταθεῖσαι χορδαὶ την κιθάραν ἀπετελεσαν ὁ δε ἐσμις δηλοι μεν την β0τρυδον συνίζησιν των μελισσῶν, ναν τοῖς κατωτερω πλατεῖα μνημη σται δασύνεται γαρ ἀπο ου ζω. κάθισμα γαρ μελισσῶν φλεξις δηλον, και συνιστα το δασὐενταυθα πνευμα ὁ παρὰ Ἀριστοτελει ἐν τω περ ζώων στορίας ἀφεσμός το δε κηρόδετον μέλι αφομοι0υταί πως τωπα Αἰσχυλω κηροπλάστω δόνακι ος δηλοι το συριγγα.Mαιυάλιος δε θεος ὁ Πὰν ώς Ἀρκαδικός ἐν Μαινάλω γαρετιμὰτο, Ἀρκαδίας ρει κερόεις δε λαυτός, πεὶ κερασφόρ0ς
επλάττετο, δια τὰ των ρῶν ζοχὰς τὰς ψηλοτάτας, aαυται μερος εισι του παντός, εις ο μεταλαμβάνεται και ὁ Πάν. τι δε κερατα λέγοντο καὶ αἱ ορειναι περοχαί, δηλ0ι ὁ γράψας ψικερατα πέτραν, την και ψηλην και εις ὀξυ λήγουσαν. μνον δε ἀείσας ταυτόν εστι μασας παιανα, τον , ς δεδηλωται, Πινδαρικόν, ε και αλλως τερ0ῖόν τι παρὰ τον μνον ὁ παιάν. δόνακες δε νόμιοι, τουτεστι φίλοι
των κατακόσμων ἀνεμων και τους κεῖθεν συριγμούς, α τω
Πανὶ φίλα εἰσί. καὶ οὐτωμεν τ0ειρημενον επίγραμμα θε0φιληεμφαίνει γενεσθαι τον Πίνδαρον λέγεται δε καί Aes μήτηρ ναρ ποτε αυτ επιφανεῖσα ἐμεμψατο ε μόνην θεῶν αυτην οὐχ υμνησεν. ὁ δε και εις αυτην επ0ίησεν, ἀρξάμενος ουτω Πότνια θεσμοφόρε καὶ βωμον δε ἀμφοῖν πρ της οικίας δρύσατο. Ἀαμαιλεων δε φασι και Iστρ0ς
19쪽
κηρία νέθετο si δε ναρ φασὶν ἰδεῖν αυτόν, ἁ μέλιτος
καὶ κηρο πλῆρες αυτ γεγόνοι το στόμα. καὶ Ουτως οἰωνισάμενος πειτα εἰς ποιητικην ἐτράπη, καθη γησαμενων αυτ το μαθεῖν η 0υ άσου, ς εῖργὶται, η του Ἀθηναί0υMγα κλέ0υς Ἀπ0λλοδώρου , o φασι καὶ πρ0ῖστάμεν0ν κυκλίων χορῶν καὶ ἀποδημ0υντα πιστευσαι την διδασκαλίαν Πινδάρω παιδὶ οντι τον δε ευ ο πιστωθεν διακοσμησαντα περιβ0ηθῆναι τινες δε γε, ς κατωτερ ρηθήσεται, τοσημει0ν της μελίσσης παιδὶ νεωτατ ετ οντι Πινδάρω επιγενέσθαι ἱστ0ρουσιν. τι δε εν παλαιω ἐπιγράμματι κειταιγ0ργως μνῆμα του μελισσείου τουδε κηρίου, δεδήλωται
εχηρὰ δε φασι φρονουντων ἀλλήλ0ις Ἀθηναίων καὶ Θηβαίων, πε εγρα ς ε om SLταὶ λιπαραὶ καὶ μεγαλοπόλιες /θῆναι, κατὰ δε τινας, πει ερεισμα Ελλάδος φη τὰς Ἀθήνας, ζημίωσαν αυτον Θηβαι0 χιλίαις δραχμαῖς, ας ξέτισαν περ αυτου Ἀθηναῖοι ἁ φιλαττικ0s.
λεγεται δε καί, ς άκωνες εμπρήσαντές ποτε Θήβας κατὰ μάχην, ς ῆρχε Παυσανίας ὁ σφῶν βασιλεύς, ἀπεσχοντο μόνης τῆς ικίας τ0υ ποιητου, ἰδόντες επιγεγραμ μενον το ' Πινδαρου του μουσοποιου την στέγην μὴ καίετε. τουτ δε φασι καὶ Ἀλεξανδρος μετὰ ταυτα πεποίηκε καὶ
αυτ0ς γὰρ εμπρήσας Θήβας φυλαξε την οἰκίαν, ,α εις
πρυτανεῖον στερον ἀπετελέσθη. φερεται δε λόγος, και θεωρους π0τε ἀπιόντας εἰς Ἀμμω-ν0ς αἰτῆσαι Πινδάρω οἱ φίλω ο εν ἀνθρώποις αριστον ' καὶ θανειν αυτον εν κείνω τί ενιαυτω τουτ δε πάντως καὶ θανάτου στι σεμνωμα, ς κολουοντος την εν κακοῖς μακρ0τέραν βι0την' ο δη καὶ επὶ των κτισάντων τὸν LIυ ιναον στ0ρηται, scio εργον συντετελεκότες θαυματ0 ἄζιονον και ἀγαθον μέγα εαυτ0ις θεόθεν αἰτησάμενοι, ειτα εωθεν
Ου ετ σαν. θανάτω ἀπεληλυθότες και Κλέοβις δε καὶ Βίτων μ0ια τῆς περ ἀγαθου ευχῆς ἀπώναντ0, ἡνίκα εκεῖν0 την μητέρα επὶ αμάξης ελκυσαντες διὰ μέσης αγ0ρας ες νεν0μισμένην δημ0τελῆ θυσίαν οἱ γὰρ ἱερ0ὶ βόες ου παρῆσαν ετυχον μεν υχῆς μητρόθε ώς ἐπὶ κρείτττοσιν αυτ0ὶ
20쪽
δε προυκαλεσαντο θάνατον is αυτίκα Ἀκείνων ἐλάβετο. ἀλλα ταυτα μεν ουτω παρερρίφθω υδ αυτὰ εἰς κενόν. του ὁ κατὰ Πίνδαρ0ν γένους ουτω τε λογικῶς πρ0ενηνεγμένου φέρεται εἰς αυτον και δι' επῶν παλαιων ταυτα, οἱ εμφέρονται καί τινα πεκειν των πρ0ειρημένων Πίνδαρον υ φαγόρην Καδμηίδος ουδεῖ Θηβης
Κλειδίκη ευνηθεισα μενεπτολέμω Βαῖφάντωγείνατο, ναιεταουσα υνος κεφαλης παρὰ χωρω, ου οἷον ἄμα τω καὶ Ἐρίτιμον εἰδότα θηρης, εἰδότα πυγμαχίης τε παλαισμοσυνης et ἀλεγεινης. τον μεν ὀ et κνώσσοντα ποτὶ χθόνα κατθετο μήτηρ εἰσε τι παιδνὰν εόντα, μέλισσά τις ς επὶ σίμβλωχείλεσι νηπιάχοισι τιθαιβώσσουσα ποτῆτο.τ δε λιγυφθόγγων πίων μελέων θ' υποθημων 10 πλετο δια όριννα, θεμείλια δ' πασε μυθων τοπρῶτον μετὰ την δ' γαθοκλέος εμμορεν αὐδῆς, o Q 0 τε ι κατέδειξεν ὁδῖν και μετρον ἀοιδῆς. suis δ' λεξάνδροιο Φιλιππιάδαο μενοιν' Καδμείων ἀφίκοντο α κηδόνες ἄστεα περσαι, 15 Πινδαρεων μεγάρων υνη φατο θεσπιδαὲς πυ0.
αλλὰ το μεν μετόπισθεν ἔτι ζώοντι ὁ ἀοιδῶΦοιβος ἄναξ, κέλευσε πολυχρυσου παρὰ Πυλυς
ῆια καὶ μέθυ λαρὰν ἀει Θήβηνδε κομίζειν.
καὶ μέλος, ῶς νέπουσιν, εν ουρεσιν ηυκερος Πὰν 20 Πινδάρου αἰεν δειδε καὶ οὐκ εμέγηρεν ἀείδων.ὴμος ο Ἀν Μαραθῶνι και εν Σαλαμῖνι παρέσταν αἰναρέται Περσαι μετὰ Βάτιδος ἀγριοφώνου, τημος τι ζώεσκεν ο Αἰσχυλος η εν Ἀθηναις. τω ιμο ξείνη παρελέξατο, δια γυναικῶν,25 η τέκεν υμητιν μεγαλητορα και 1α αντον, IJρωτομάχην δ' πι τοισιν Ἀμελψε δε κῶδος αγώνων των πισυρων, μακάρων παιηονας ε δε τε θρηνους, και μέλος ορχηθμοιο θεῶν Ἀρικυδέας μνους, ηδε μελιφθόγγων μελεδήματα παρθενικάων. 30 τοιο εὼν καὶ τόσσα παθὼν καὶ τόσσα τελέσσας κάτθανεν, ὀγδώκοντα τελειομένων ἐνιαυτῶν. ουτ δε και τούτων ἶὶσμένων ει το 0 π0ιητ0υ γένος